Δευτέρα 23 Ιούνη (00.09) >> Αν θέλετε (αν το αντέχετε) μπορείτε να αρχίσετε να κρατάτε σημειώσεις απ’ τα βάθη των ημερών. Κάτι σαν ημερολόγιο. Για να δείτε, μετά από κάποιο καιρό, πως προχωράει και εξελίσσεται ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος μέσω πληθυσμών που υπνοβατούν. Υπνοβατούν αλλά και «κάτι καταλαβαίνουν»: τόσο όσο χρειάζεται για να φοβούνται.
Την περασμένη Τρίτη ο χρήστης ουσιών τσουρομαδηΜέρτς το ξεστόμισε:
Χαρείτε τον και να μιλάει:
Δεν έδωσε παραπάνω εξηγήσεις – στο «νέο γερμανικό κράτος» εδώ και κάτι χρόνια οι βρωμοδουλειές είναι εύκολα εννοούμενες.
Ένας εντόπιος επαγγελματίας ακροδεξιός, μόνιμος στην τελευταία σελίδα της καθεστωτικής «καθημερινής», ανέλαβε δυο μέρες μετά να κάνει λιανά τον τοξικό γερμανό πρωθυπουργό στο κοινό του:
Παλιές «εξηγήσεις». Τα έλεγε ο αλεξιπτωτιστής κατά της αλγερινής αντίστασης και ύστερα κομματάρχης φασίστας Le Pen απ’ την δεκαετία του ’80: «τον πολιτισμό μας και τα μάτια σας». Αλλά ας μην κατηγορούμε το κάθε φασισταριό για έλλειψη φαντασίας. Η ωμή βαρβαρότητα ήταν και παραμένει το κύριο έως μοναδικό προσόν τους.
Δυστυχώς ενώ το κάθε κάθαρμα είτε γρυλίζει είτε βρυχάται, υπάρχει γύρω μια μάλλον δομική αδυναμία αντίληψης της κατάστασης. Ή, αν δεν είναι διανοητικό ζήτημα, είναι σίγουρα πολιτικό: ένας γερμανός πρωθυπουργός μπορεί να μιλάει για «όλους τους» (που αναθέτουν βρωμοδουλειές…) αλλά ΔΕΝ σηκώνονται και οι πέτρες εναντίον τους. Αν και είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι τους» και, το λιγότερο, πόσο βαθιά στο αίμα βρίσκονται ήδη, και αυτοί και οι κολαούζοι τους – όπως ο γραφικός της «καθημερινής» (καθόλου ο μόνος εκεί) ας πούμε.
Σε κάθε περίπτωση η «βρωμοδουλειά» έχει όνομα. Και οι «όλοι τους» επίσης:
…. Όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης έτσι και στο μεσανατολικό οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, με «βιτρίνες» και «εργολάβους» αλλά διαρκώς πίσω, δίπλα και πάνω απ’ αυτές, κάνουν τον ίδιο πόλεμο, εναντίον του ευρασιατικού project: εναντίον της Μόσχας και της Τεχεράνης προς το παρόν (έχοντας την αυτοκτονική βεβαιότητα ότι «τους παίρνει»…) ελπίζοντας ότι αν-όλα-πάνε-καλά το Πεκίνο θα «απομονωθεί» σε μικρές περιοχές της ανατολικής ασίας…
Αυτό γράφαμε για τελευταία φορά την περασμένη Δευτέρα, και δεν είναι σοφία. Κι εδώ, δυστυχώς, στη «μη σοφία», έγκειται το σοβαρό πρόβλημα που, μεταξύ άλλων, επιτρέπει σε κάθε λούμπεν δημαγωγό, σε κάθε έμμισθο «παραγωγό κοινής γνώμης», να κινείται όπως το ψάρι στο νερό.
Πριν 40 χρόνια, ακόμα και πριν 20 (το 2003 ας πούμε, με την εισβολή αμερικάνων και λοιπών «προθύμων» στο ιράκ «για να μην αποκτήσει όπλα μαζικής καταστροφής, πυρηνικά, χημικά, βιολογικά…» – κάτι θυμίζει, κάτι θυμίζει…) πολλές χιλιάδες δυτικών υπηκόων ήταν σε θέση να καταλάβουν ακαριαία το βασικό: αυτό είναι ιμπεριαλιστική επίδειξη πυγμής, τελεία και παύλα! Σήμερα όχι μόνο μια τέτοια επίγνωση είναι αισχρά μειοψηφική αλλά, κυρίως, έχει αντικατασταθεί με (περίπου) «ποδοσφαιρικού» τύπου αντίληψη της καπιταλιστικής πραγματικότητας∙ όταν δεν είναι «αστυνομικού» είδους εννόηση της ιστορίας.
Με άλλα λόγια ο βαθύτερος λόγος που ένα κάθαρμα / πολιτική βιτρίνα τύπου τσουρομαδηΜέρτς και πολλά άλλα καθάρματα του κοινωνικού βάλτου μιλάνε με άνεση για «επικίνδυνους μουλάδες» δεν είναι μόνο οι άσπρες σκόνες που σνιφάρουν. Αλλά επιπλέον (και σημαντικότερο) το ότι «τους παίρνει» να μας φτύνουν-στα-μούτρα, καθότι η κρατική / καπιταλιστική βία σε κάθε κλίμακά της θεωρείται πια λίγο πολύ αναπόφευκτη – αν όχι εύλογη.
Ακόμα και πριν 20 χρόνια δεν χρειαζόταν να ξέρει κάποιος αν «η σωστή μεριά της ιστορίας» (τι απεριόριστο θράσος!!!) σημαδεύει άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ή κόκκινους∙ αν οι στόχοι των δυτικών αφεντικών είναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, βουδιστές, σιντοϊστές ή άθεοι∙ αν το κατηγορητήριο εναντίον τους περιλαμβάνει «πυρηνικά», «υδροηλεκτρικά» ή ότι είναι ζόμπι∙ αν μας «απειλούν» επειδή «κάνουν πολλά παιδιά» (όπως οι Βόσνιοι ή οι Παλαιστίνιοι) ή επειδή οι αγελάδες τους κλάνουν μεθάνιο και καταστρέφουν το κλίμα, ή επειδή «βασανίζουν τις γυναίκες» (;;;;) ή επειδή δεν έχουν χάρτινα καλαμάκια… Ήταν υπεραρκετό το ότι ξέραμε τι είναι τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ αφεντικά∙ ότι ξέραμε την ιστορία τους∙ ότι ξέραμε πόσο αίμα και πόσο πόνο έχουν προκαλέσει οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί και οι σύμμαχοί τους σ’ όλο τον πλανήτη (συμπεριλαμβανόμενου του 1ου κόσμου!!!!) για να έχουμε το πετρέλαιό ΜΑΣ, το ουράνιό ΜΑΣ, το κάδμιο και το λίθιό ΜΑΣ – και την πάμφτηνη εργασία του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν αρκετό ότι ξέραμε πως ο σταυρός και το μπαρούτι, οι ιεραπόστολοι και οι συνταγματάρχες, διαδεχόταν πάντα το ένα το άλλο και οι μεν τους δε, σ’ όλες τις «επιχειρήσεις απελευθέρωσης» του πλανήτη∙ κατάκτησής του δηλαδή. Ήταν σημαντικό ότι ξέραμε, εν τέλει, σε πόσο μεγάλο βαθμό είχαν ανάγκη τη συνενοχή μας. Είτε ενεργητική, είτε παθητική.
Αυτά ήταν αρκετά… Και τα ξέραμε, σε ικανοποιητικά κοινωνικο-πολιτικά μεγέθη.
… Ειπώθηκαν φοβερά πράγματα κατά των Ινδιάνων, κι άλλωστε δεν γνωρίσαμε ποτέ κανέναν ζωντανό από κοντά. Αλλά δεν χρειαζόταν. Ξέραμε πολύ καλά πόσο κακούργος ήταν ο δικός μας στρατός…
Έτσι ήταν τα πράγματα. Απ’ ότι όλα δείχνουν όχι πια. Γιατί;
Οι τεχνικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί μετασχηματισμοί των δυτικών κοινωνιών τα τελευταία 20 – 25 χρόνια∙ η αδιαπραγμάτευτη, ακόμα και στη χρεωκοπία της, ανάδυση του Εαυτού – Κεφάλαιο∙ ο τρομακτικός μικρο-μοριακός εγωϊσμός∙ ο μικροαστισμός ως «διόδια» για όνειρα και προσδοκίες κοινωνικής ανόδου που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ∙ οι καθημερινές παράνοιες∙ η διάχυση της δημαγωγίας απ’ τα μονόδρομα media (ραδιοτηλεοράσεις) στα αμφίδρομα (antisocial media)∙ η ανάδειξη των «ψυχολογικών προβλημάτων» ως η κατάντια της ενσωμάτωσης των καπιταλιστικών κανόνων («όλοι εναντίον όλων»)∙ τα «ήπια» (καθόλου τέτοια!) ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα∙ εν τέλει αυτό που διάφοροι κοινωνιολόγοι μελετούν εδώ και χρόνια ως νηπιοποίηση μέσω της επέκτασης του τριτογενούς τομέα στον καταμερισμό εργασίας: εντελώς επιγραμματικά αυτά (και άλλα…) έχουν κάνει σχεδόν καθεστώς εκείνο που ο πολύς Zbigniew Brzezinski είχε προτείνει τον Σεπτέμβρη 1995 στη «σύναξη των πολιτικών βιτρινών» στο ξενοδοχείο Fairmont του San Francisco ως το «μέλλον των μαζών»: tittytainment… Φτηνή διατροφή (titty: θηλασμός απ’ τα βυζιά της βιομηχανίας τροφίμων) + φτηνή, μαζική διασκέδαση.
Τα ενήλικα νήπια, όπως ακριβώς και τα ανήλικα, φτιάχνουν (και χαλάνε) τους κόσμους τους ακτίνας μερικών μέτρων γύρω απ’ τους εαυτούς τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι «εικόνες στις ειδήσεις»… Ενοχλητικές, ελκυστικές, ευχάριστες, δυσάρεστες – αλλά πάντα εκτός ευθύνης.
Γι’ αυτό η κάθε πρωτοκοσμική πολιτική βιτρίνα κι ο κάθε σφουγγωλάριος μοστράρουν τα σιχαμερά τους οπίσθια ως αρετή: στις δυτικές κοινωνίες / παιδικούς σταθμούς τα ενδιάμεσα στάδια της καθήλωσης στο πρωκτικό στάδιο είναι must.