Δευτέρα 23 Ιούνη (00.12) >> Είναι κάτι που έχουμε διατυπώσει μεγαλόφωνα από αυτήν εδώ την σελίδα, και όχι μόνο μια φορά: η στρατηγική αυτοσυγκράτηση της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης (μέχρι την δολοφονία ανώτερων αξιωματικών των «φρουρών της επανάστασης» στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό στις αρχές Απρίλη του 2024) είναι μεν μια αισιόδοξη έως παρήγορη στάση… Όμως θεωρείται ολοφάνερα αξιοποιήσιμη απ’ τα παρακμιακά δυτικά κράτη / κεφάλαια: τους δίνει την δυνατότητα να συνεχίζουν τον πόλεμό τους είτε προβοκατόρικα, είτε σε ένα στυλ «ελάτε τώρα, μην το κάνετε θέμα, υπάρχουν και χειρότερα».
Από τις πρωτοφανείς επιθέσεις στο αεροπορικό σκέλος της ρωσικής «πυρηνικής τριάδας» (κάτι που από μόνο του είναι αιτία πολέμου, όχι κατά του Κιέβου αλλά, το λιγότερο κατά του Λονδίνου…) ως τις πρωτοφανείς επιθέσεις εναντίον των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων (κάτι που υποτίθεται ήταν το διεθνές ανάθεμα για τον πυρηνικό σταθμό στην Ζαπορίτσια…) πρώτα απ’ τους θεοναζί και ύστερα απ’ τα αφεντικά τους, από «πρωτοφανές» σε «πρωτοφανές», έχει χαθεί το μέτρο του τι σε κάθε περίπτωση είναι ανεκτό ή ήσσονος σημασίας στις διεθνείς διακρατικές ενδοκαπιταλιστικές σχέσεις και τι όχι.
Υποτίθεται ότι μέχρι πριν ένα μήνα τα πυρηνικά και ό,τι σχετίζεται με δαύτα, ως όπλα μαζικής καταστροφής, ήταν «ταμπού»: γι’ αυτό έχουν υπάρξει διάφορες διεθνείς συμφωνίες «ελέγχου» (η Πγιονγκγιάνγκ, η Ισλαμαμπάντ και φυσικά οι θεοναζί δεν συμμετέχουν σε καμία απ’ αυτές). Σε κάθε περίπτωση θεωρούνταν αδιανόητο να «κτυπηθούν» μέσα μεταφοράς / ρίψης πυρηνικών (αεροπλάνα, πύραυλοι, υποβρύχια) ή/και πυρηνικές εγκαταστάσεις (εργαστήρια, ερευνητικά κέντρα, κέντρα εμπλουτισμού).
Όχι πια. Και «όχι πια» όχι επειδή η «κλιματική κρίση» τρέλανε όλα τα (πυρηνικά) αφεντικά του πλανήτη! Αλλά επειδή μια συγκεκριμένη μερίδα τους νοιώθει ασύδοτη και ατιμώρητη να κάνει αυτό που ως χτες ήταν (αποδεκτά) αδιανόητο. Φοβούμαστε πως θα το ξανακάνει και θα το ξανακάνει «ανεβαίνοντας πίστα»… Τι θα τη εμποδίσει; Οι … καταγγελίες;
Η Τεχεράνη έχει κάθε διεθνώς αναγνωρισμένο δικαίωμα στην πυρηνική παραγωγή για ειρηνικούς σκοπούς (ιατρικούς, επεξεργασία υλικών, ενέργεια κλπ). Τα αναγνωρισμένα δικαιώματα δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης∙ γιατί τότε δεν είναι δικαιώματα. Αυτή η συγκεκριμένη μερίδα αφεντικών, τα δυτικά, αρνούνται αυτό το δικαίωμα ως πρόσχημα, ως «βασιλική οδό» για την συστηματική καταστροφή του ιρανικού κράτους / κεφάλαιου. Και όχι μόνον αυτού.
Εδώ η στρατηγική αυτοσυγκράτηση δείχνει να φτάνει σ’ ένα αδιέξοδο. Απ’ όσο ξέρουμε κανείς δεν έχει κτυπήσει τα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά ή τα βρετανικά υποβρύχια∙ κανείς δεν έχει βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις πουθενά. Κυρίως: στη βόρεια κορέα και στο πακιστάν, που είναι «παράνομες πυρηνικές δυνάμεις». Γιατί; Επειδή αν έχεις ατομικές βόμβες και μέσα να τις χρησιμοποιήσεις όλοι σε φοβούνται. Ενώ αν δεν έχεις….
Η ηθελημένη απώλεια του μέτρου μπορεί να ερμηνευτεί «ψυχολογικά» ως σοβαρή ένδειξη συμπλεγματικής συγκρότησης και διαταραχής. Αλλά το θέμα δεν είναι «ψυχολογικό». Όταν έχεις απέναντί σου κάποιον που «τραβάει το σκοινί» δοκιμάζοντας τα όριά σου, είναι πολύ αμφίβολο αν τελικά θα «λογικευτεί» χάρη στην υπομονή σου. Μιλάμε για κράτη / κεφάλαια σ’ όλο και πιο σκληρή αναμέτρηση μεταξύ τους.
Υπάρχει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει;