Μπα; Πως κι έτσι; Ποιός «συριζα»; Ο παλιός ή ο καινούργιος; Μήπως και οι δύο μαζί; Και «απερίφραστα»; Τς τς τς τς: καταλυτική αυτή η «καταδίκη»!!!
Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Τους τελευταίους μήνες το ισραηλινό καθεστώς, προσπαθώντας να συντηρήσει την αναγκαιότητα του μεσανατολίτη χωροφύλακα για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλισμών (και τα οφέλη για τον δικό του…), έχει αναλάβει να βομβαρδίζει την συριακή επικράτεια, όχι μόνο στα δυτικά (στην Δαμασκό ή/και κοντά στα υψώματα του Γκολάν) αλλά και στην όλο και πιο εμπόλεμη ζώνη της αμερικανικής + ypg κατοχής στα ανατολικά του Ευφράτη. Κυρίως αν και όχι αποκλειστικά γύρω απ’ την πόλη Deir Ez Zor. Ουσιαστικά ο ισραηλινός στρατός δρα σαν εργολάβος του αμερικανικού, κάνοντας εκείνα που ο τελευταίος δεν θέλει ως τώρα να κάνει, αφού δεν έχει κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στη Δαμασκό: να βομβαρδίζει συριακές θέσεις και θέσεις των αράβων ενόπλων αυτής της περιοχής, που δρουν κατά των ypg.
Όμως σ’ αυτόν τον «ξεχασμένο πόλεμο» στο συριακό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Αστάνα», με ενεργητικό τρόπο η Δαμασκός, η Άγκυρα και η Τεχεράνη (η Μόσχα κρατάει αποστάσεις όχι επειδή διαφωνεί αλλά για να παίξει, όταν και αν χρειαστεί, τον ρόλο του μεσολαβητή), έρχεται σε όλο και εντονότερη αντιπαράθεση όχι μόνο τους βασάλους της Ουάσιγκτον αλλά και με τον αμερικανικό στρατό. Για τον στόχο έχουμε μιλήσει ήδη: να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να αποσυρθεί τόσο απ’ τη συρία όσο και απ’ το ιράκ.
Συνεπώς οι καινούργιες εργολαβίες του Τελ Αβίβ στο συριακό πεδίο μάχης σημαίνουν οξυνόμενη αντιπαράθεση με το «μπλοκ της Αστάνα».
Η αμερικανική κατάρριψη ενός τουρκικού drone επειδή «πλησίασε πολύ κοντά» σε αμερικανική βάση στη συριακή αλλά ypg-κρατούμενη Hasaka, στα βορειοανατολικά, κοντά στα σύνορα με το ιράκ, μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο γεγονός. Ισχύει το ίδιο για την δήλωση του Erdogan αμέσως μετά τις αμερικανικές δικαιολογίες για την κατάρριψη ότι «αυτό που έχει να κάνει ο αμερικανικός στρατός είναι να φύγει απ’ την συρία»;
Δίνουμε έμφαση στο επίθετο «οξυνόμενη». Δεν έχει κορυφωθεί – ακόμα. Αυτή η κατάσταση προβλέπουμε ότι θα συνεχιστεί όλο το 2024, βάζοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έμμεσα αλλά καθαρά στα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Το «μπλοκ της Αστάνα» μπορεί να περιμένει τις αμερικανικές εκλογές στα τέλη του 2024, για την πιθανότητα μια επανεκλογή του ψόφιου κουναβιού στην αμερικανική προεδρία, σε συνδυασμό με την πίεση στο έδαφος, να οδηγήσει στην τελική αποχώρηση του us army. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς κανένα κράτος δεν μπορεί να αλλάξει την γεωγραφική του θέση. Το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έχοντας υπό την κατοχή του την Παλαιστίνη δρα σαν φραγμός της χερσαίας εξόδου του ευρασιατικού project στην ανατολική Μεσόγειο. Εφόσον μια τέτοια επιλογή συνεπάγεται την γεωπολιτική του υποβάθμιση, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στην υπερένταση των συνεπειών της∙ και δεν θα είναι η Hamas η αιτία!
Απ’ την μεριά της παλαιστινιακής αντίστασης, η φαντασία και η εφευρετικότητα που δείχνει στο να χρησιμοποιεί «φτηνά» μέσα με ανορθόδοξα καινοτόμο αλλά εντυπωσιακά πετυχημένο τρόπο, έχει ένα μάθημα και προς την δυτική εργατική τάξη: αν πρόκειται να αντισταθείς κάντο στα σοβαρά, παράτα τα τετριμμένα και τις εύκολες συνήθειες, και βάλε όλο το (συλλογικό) μυαλό σου να δουλέψει! Στο μυαλό και στην κατάλληλη οργάνωση βρίσκεται η δύναμη των αδυνάτων!
Οι μαζικές αιχμαλωσίες (υψηλόβαθμων καραβανάδων, πεζοναυτών αλλά και πολιτών) απ’ την μεριά της παλαιστινιακής αντίστασης θα είναι όχι ένα αλλά πολλά αγκάθια μαζεμένα στα πλευρά του απαρτχάιντ καθεστώτος. Η μυθολογία του αήττητου συμπεριλαμβάνει την μυθολογία του ασύλληπτου – και είναι σοβαρότατο πρόβλημα όταν καταρρέουν και οι δύο μαζί. Σε ότι αφορά τα μέλη του IDF που κατά καιρούς έχουν αιχμαλωτιστεί από παλαιστινιακές οργανώσεις, το επιτελείο τους δεν έχει κανένα ενδοιασμό αν βρει που κρατούνται να τους σκοτώσει, ώστε να μην αναγκαστεί να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή τους με παλαιστίνιους κρατούμενους. (Τα σώματα των νεκρών έχουν πολύ χαμηλότερη «ανταλλακτική αξία»). Αυτό γίνεται στη βάση του δόγματος ότι «αφού ανήκουν στον στρατό ξέρουν ότι μπορεί να πεθάνουν (ακόμα κι αν τους σκοτώσουμε εμείς…»). Δεν ισχύει το ίδιο για τους αιχμάλωτους ισραηλινούς πολίτες∙ ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν ξέρουμε να έχει υπάρξει τέτοιο περιστατικό ως τώρα.
Όπως κι αν τελειώσει η επίθεση του Al Aksa το όποιο πολιτικό προσωπικό στο Τελ Αβίβ θα πρέπει να διαπραγματευτεί ανταλλαγές αιχμαλώτων. Μακρόσυρτο, καθόλου εύκολο και καθόλου τιμητικό σε τέτοια κλίμακα…