Σάββατο 14 Νοέμβρη. Το “παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ” φαίνεται ότι ξέρει πολλά. Σε κάθε περίπτωση ξέρει περισσότερα απ’ τους υπηκόους (φοβισμένους, φρικαρισμένους, αλλά σίγουρα παγιδευμένους).
Νωρίς νωρίς, στις 9 του περασμένου Απρίλη, όταν το σοκ των διαδοχικών πραξικοπημάτων στις δυτικές δημοκρατίες ήταν ακόμα νωπό, κι όταν οι δημαγωγοί απ’ την μία άκρη της ευρώπης ως την άλλη προσπαθούσαν να πουλήσουν σαν “απελευθέρωση” και “αυτοπραγμάτωση” την μαζική κατ’ οίκον φυλάκιση, οι κονδυλοφόροι του “παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ” έγραφαν μεταξύ άλλων:
… Αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι 2,6 δισεκατομύρια άνθρωποι (το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού) ζουν κάτω από ένα είδος lockdown ή καραντίνας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψυχολογικό πείραμα που έχει γίνει ποτέ.
Δυστυχώς, έχουμε ήδη μια καλή ιδέα για τα αποτελέσματά του. Στα τέλη Φλεβάρη του 2020, λίγο πριν τα ευρωπαϊκά κράτη επιβάλλουν διάφορες μορφές lockdowns, η επιθεώρηση The Lancet δημοσίευσε μια επισκόπηση 24 μελετών που τεκμηρίωνε τις ψυχολογικές συνέπειες της καραντίνας (την «απαγόρευση κίνησης σε ανθρώπους που πιθανόν έχουν εκτεθεί σε μια μεταδοτική ασθένεια»). Τα ευρήματα προσφέρουν μια ιδέα του τι συμβαίνει σε εκατοντάδες εκατομμύρια νοικοκυριών σ’ όλο τον κόσμο.
Εν συντομία, και ίσως χωρίς έκπληξη, οι άνθρωποι στους οποίους επιβάλλεται καραντίνα είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν μια μεγάλη γκάμα συμπτωμάτων ψυχολογικής πίεσης και διαταραχών, συμπεριλαμβανόμενων της κακής διάθεσης, της αϋπνίας, του στρες, του άγχους, του θυμού, της νευρικότητας, της συναισθηματικής εξόντωσης, της κατάθλιψης, και των συμπτωμάτων μετατραυματικού άγχους. Τα δύο πρώτα ειδικά, η πτώση της διάθεσης και η αϋπνία, είναι πολύ συνηθισμένα σημειώνει η έρευνα.
… Στις περιπτώσεις που γονείς καραντινάρονται μαζί με τα παιδιά τους, οι συνέπειες στην ψυχική υγεία επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο. Σε μια έρευνα τουλάχιστον το 28% των καραντιναρισμένων γονέων είχαν διάγνωση «ψυχολογικής τραυματικής διαταραχής».
Δεν θα τολμούσαμε να ρωτήσουμε τους caradinieri αν αναγνωρίζουν τους εαυτούς του σ’ αυτή τη λίστα «παράπλευρων απωλειών» – δεν θα το κάνουν από εγωϊσμό, αν και τα συμπτώματά τους εκδηλώνονται σ’ αυτά που πληκτρολογούν. Το πολιτικά σημαντικό είναι, κατά την περιθωριακή μας άποψη, πως πολύ πριν τα εκατομμύρια των αιχμάλωτων της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αρχίσουν να αγγίζουν τις πληγές της φυλάκισής τους, τα αφεντικά – και όχι μόνο τα γαλλικά – ήξεραν πολύ καλά τι μαχαιριές ρίχνουν!! Είχαν στη διάθεσή τους όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις αλλά τουλάχιστον 24 μελέτες επί του θέματος «η ζώη στην οικιακή φυλακή»… Και αποφάσισαν αυτό που είχε δηλώσει κάποτε ένα αμερικανικό κάθαρμα, η τότε υπ.εξ. του Clinton Madeleine Albright, όταν την ρώτησαν για τα χιλιάδες παιδιά που πέθαιναν στο ιράκ απ’ την έλλειψη φαρμάκων εξαιτίας του γενικευμένου εμπάργκο…. Είχε απαντήσει ωμά αξίζει τον κόπο!
Τώρα η “τύχη της περιφέρειας” μπήκε στις μητροπόλεις… Αξίζει τον κόπο αποφάσισαν και τα πιο δυναμικά αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού. Δεν ήταν μια απόφαση υπέρ της “υγείας” των υποτελών, την οποία ήξεραν έγκαιρα και καθαρά ότι θα καταστρέψουν. Όχι. Αξίζει τον κόπο για τους δικούς μας σκοπούς – είπαν.
Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα; Εκείνοι που νομίζουν ότι βρήκαν τον εχθρό τους στον covid κάνουν τραγικό λάθος. Το ίδιο τραγικό είναι το λάθος τους αν νομίζουν ότι βρήκαν τον εχθρό τους στην ασταμάτητη μηχανή και στο Sarajevo. Την “υπεραξία” (αν μας επιτρέπεται η έννοια) της πειθάρχησης και της αποδοχής των καθεστωτικών θεωρημάτων την αξιοποιούν κάποιοι, αρκετοί, ψηλά στην καπιταλιστική / κρατική / παρακρατική ιεραρχία.
Ο εχθρός είναι υπαρκτός, γνωστός, και καθόλου αόρατος – δεν υπάρχει άλλος.