Παρασκευή 3 Γενάρη. Οθόνες. Στο Παρίσι. Σαν τελετουργική επίκληση σε κάποιον άγνωστο θεό, δεκάδες χιλιάδες τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής υψώνονται στο νυχτερινό ουρανό – για χάρη της «υποδοχής της νέας χρονιάς» – μπροστά σε μια πύλη ενός κάποιου θριάμβου… Φαίνεται να μην υπάρχει κανένας / καμμία χωρίς το δικό του / της «αλληλούια». Μόνο καινούργιοι θρίαμβοι υπάρχουν…
Άγνωστος ο θεός; Ίσως όχι. Αν δεν το αποθανατίσεις δεν υπάρχει, δεν το έχεις δει, δεν το έχεις ζήσει: οι κοινωνίες του θεάματος έχουν περάσει μαζικά σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» φετιχισμού, που σπρώχνει προς την χρεωκοπία την άμεση όραση (και την ανθρώπινη μνήμη…). Υπέρ ενός καινούργιου είδους μηρυκασμού (αποκλειστικότητα του ανώτερου τεχνολογικά αγελαίου είδους του πλανήτη) πρώτα της όρασης και σύντομα όλων των αισθήσεων. Όχι μόνο δεν χρειάζεται αλλά δεν πρέπει καν να νοιώθεις. Πρέπει να αποθηκεύεις. Αργότερα; Αργότερα ίσως ξαναφέρεις τα ερεθίσματα απ’ το μηχανικό / ψηφιακό στομάχι σε κάποιο στόμα / οθόνη… Ίσως…
Έχει όνομα, τελικά, αυτός ο θεός: κεφάλαιο λέγεται… Το ότι έχει ασυνήθιστα λατρευτικά έθιμα δεν θα έπρεπε να ξενίζει.