Τρίτη 6 Αυγούστου. Νησιά Marshall, Μικρονησία, Palau: δεν σας λένε κάτι, αλλά θα μπορούσε. Διάσπαρτα στον Ειρηνικό και (τυπικά) “ανεξάρτητα κράτη”, με πληθυσμό κωμοπόλεων, είναι σημαδούρες του αμερικανικού κυρίως συνόρου. Απέναντι στην ανατολική Ασία.
Είναι; Το Πεκίνο ακολουθεί μια πολιτική “επιθετικής φιλίας” απέναντί τους, καθόλου τσιγγούνικη. Κατασκευές δημόσιων έργων και δημόσιων κτιρίων, τουριστικές εγκαταστάσεις από ξενοδοχεία μέχρι γήπεδα γκολφ, εκατοντάδες χιλιάδες κινέζοι τουρίστες, καζίνο, χορηγίες για σπουδές σε κινεζικά πανεπίστημια – και ευνοικά δάνεια. Η διακρατική φιλία δεν είναι δωρεάν, ακόμα κι αν είσαι το κράτος του Palau…
Το πρόβλημα είναι ότι στα ίδια μέρη η Ουάσιγκτον έχει νοικιασμένη γη για βάσεις και βασούλες. Κι έχει αρχίσει να ανησυχεί γι αυτήν την απρόσμενη γειτνίαση με το Πεκίνο, καταμεσής της θάλασσας…
Πετώντας προς αυστραλία ο usa υπ.αμ. Mark Esper έκανε παράκαμψη χτες προς πολυνησία. “Είμαι εδώ για να επιβεβαιώσω ότι οι ηπα θα υπερασπιστούν την ελευθερία και την ασφάλειά σας” είπε. Συγκινητικό… Και συνέχισε: “Για το καλό σας όμως πρέπει να βάλουμε κάτι πυραύλους, που θα κοιτάνε προς Ασία μεριά”…
Ζόρικο ακούγεται. Δεν ταιριάζει και με μαγευτικά ακρογυάλια…
(φωτογραφία κάτω: Οι ωραίες εποχές, τότε που οι ηπα έκαναν τις πυρηνικές τους δοκιμές χωρίς ευγένειες και μα – μου… Εδώ η ατόλη Bikini, στα νησιά Marshall, το 1946.)