Month: October 2019

… με την ουρά στα σκέλια

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Είναι ζορισμένος στην τουρνέ αυτή ο Πομπηίας, διπλά ζορισμένος. Απ’ την μια μεριά η τακτική του αφεντικού του (του ψόφιου κουναβιού) και η δική του σε ότι αφορά την «ανάσχεση του ιράν» (και όχι μόνο) έχει αποτύχει – και το ξέρει, όπως το ξέρει όλος ο κόσμος. Το υπο-σχέδιο για τον «στόλο των προθύμων» στη μύτη της Τεχεράνης έχει αποτύχει επίσης, με την έννοια ότι αυτοί οι «πρόθυμοι» είναι ελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι: Λονδίνο, Ριάντ, Τελ Αβίβ. Σε λίγο (με την ιστορική έννοια του χρόνου) θα πλέουν στην περιοχή-στόχο κινέζικα πολεμικά παρέα με τα ιρανικά· ενώ είναι προγραμματισμένη και ρωσο-ιρανική αεροναυτική άσκηση στον περσικό και στα στενά του Ορμούζ….

Στην ιστορία, τώρα, με το ουκρανικό deal του ψόφιου κουναβιού, ο Πομπηίας έχει ήδη κάνει το πρώτο φάουλ. Για καιρό έλεγε ότι δεν ξέρει κάτι για το επίδικο τηλεφώνημα· μέχρι που αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήταν μπροστά… Είπε ψέμματα δηλαδή· δεδομένου, όμως, ότι δεν είχε ορκιστεί, η «ποινή» είναι κάτι σαν «αυστηρή προειδοποίηση».

Όμως αυτή είναι απλά η αρχή του στριμώγματός του. Οι αντίπαλοι του (δημοκρατικοί) υποστηρίζουν ότι το καθήκον του σαν υπουργός εξωτερικών είναι να προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας· και όχι τα συμφέροντα του αφεντικού του. Πράγμα που σημαίνει ότι όφειλε να συμβουλέψει το ψόφιο κουνάβι εναντίον τέτοιων ενεργειών· αντί να παρίσταται συμφωνώντας και μετά να λέει «δεν ξέρω τίποτα». Απ’ την μεριά του ο προσωπικός δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού, ο ακροδεξιός πρώην δήμαρχος της Ν. Υόρκης Rudy Giuliani, που είναι χωμένος ως τον λαιμό στους εκβιασμούς προς τον Zelensky, δηλώνει και ξαναδηλώνει (ελπίζοντας ότι έτσι θα καθαρίσει) πως για όσα έκανε στην ουκρανία ήταν ενήμερος ο Πομπηίας. Κι όχι απλά ενήμερος: του είχε ζητήσει να τα κάνει…

Σα να μην έφταναν αυτά, ο Πομπηίας «απέσυρε» στις 20 του περασμένου Μάη την πρέσβειρα των ηπα στο Κίεβο Marie Yovanovitch (διάδοχο του γνωστού για τον ρόλο του στην ουκρανία και νυν πρέσβη στην Αθήνα Pyatt). Σε αντίθεση με τον Pyatt τον οποίο το ψοφιοκουναβιστάν γουστάρει (γι’ αυτό και παρέτεινε για ένα χρόνο την θητεία του στην Αθήνα…) την Yovanovitch την θεωρούσε «εμπόδιο» και «αντι-Trump». Εδώ το πρόβλημα του Πομπηία είναι τριπλό. Α) ότι «σχόλασε» την Yovanovitch για να εξυπηρετήσει τους στενά προσωπικούς σκοπούς του ψόφιου κουναβιού· Β) ότι «στήριξε» την απόφασή του σε ψευδή στοιχεία που του έστειλαν «ανώνυμοι», που αποδεικνύεται τώρα πως ήταν ο Giuliani, πράγμα που το ήξερε· Γ) ότι η Yovanovitch θα καταθέσει στην «εξεταστική επιτροπή» σε μια βδομάδα, για όλη αυτή την ιστορία – θεωρείται βασικός μάρτυρας. Με δυο λόγια ο Πομπηίας είναι στα πρόθυρα του να αποδειχθεί «ιδιωτικός υπ.εξ.» του ψόφιου κουναβιού. Αυτό στοιχίζει όχι μία αλλά ένα κιβώτιο κόκκινες κάρτες…

Η Yovanovitch θα ανοίξει το στόμα της, και ο Πομπηίας το καταλαβαίνει. Αλλά υπάρχει ήδη η βάσιμη υποψία ότι «πίεζε» κι άλλα στελέχη του υπουργείου του να κάνουν ότι «δεν ξέρουν», «δεν είδαν» τι προσπαθεί να κάνει το ψόφιο κουνάβι μέσω Κιέβου. Μετά την Yovanovitch θα μιλήσουν κι άλλοι…

Αυτά κυνηγάνε τον αμερικάνο υπ.εξ. καθώς πλησιάζει στα μέρη μας. Δεν τον εμποδίζουν, φυσικά, να υπογράψει μια συμφωνία «πολεμικού αποτυπώματος» με το ελλαδιστάν… Μόνο που κάθε μέρα που περνάει μοιάζει όλο και περισσότερο dead man walking…

Αντίθετα ο Pence–του–σκότους δείχνει απ’ το βάθος της σκηνής να έρχεται «σαν τρέιλερ»…

Τί γνώμη έχει ο σύμμαχος;

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αχαριστία. Αλλά στις κρατικές πολιτικές τα κριτήρια είναι πολύ πιο ωμά. Συνεπώς «κάποιος» που έχει αρχίσει να συσσωρεύει λόγους υπέρ της αντικατάστασης του ψόφιου κουναβιού απ’ τον Pence-του-σκότους είναι … το Τελ Αβίβ!

Η πολιτική βιτρίνα του απαρτχάιντ καθεστώτος, ο Νetanyahu, θορυβήθηκε όταν τηλεφώνησε και ξανατηλεφώνησε στο ψόφιο κουνάβι όσο αυτό βρισκόταν στο Biarritz της γαλλίας, προς τα τέλη (24 με 26) του περασμένου Αυγούστου… και έσκασε εκεί και ο ιρανός υπ.εξ. Zarif… αλλά το ψόφιο κουνάβι αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο… – Γιατί δεν το σηκώνει; Παίζει κάτι; Η πρόσφατη διάθεση του ψόφιου κουναβιού να φωτογραφηθεί, έστω, με τον Rouhani είναι μαχαιριά για το Τελ Αβίβ…

Οι «ανασφάλειες» του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος απέναντι σ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει «το καλύτερο από ποτέ»· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που του «έδωσε» την Ιερουσαλήμ / al Quds και τα υψώματα του Golan· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που προσπάθησε φιλότιμα να του «δώσει» σχεδόν όλη την κατεχόμενη δυτική Όχθη, θα μπορούσαν να θεωρηθούν καραμπινάτη αχαριστία. Ωστόσο το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτό που ξέρει καλά το στελεχικό δυναμικό του ισραηλινού φασισμού: ο διεθνής γεωπολιτικός ρόλος αυτού του αποικιοκρατικού καθεστώτος, αυτής της πρωτοκοσμικής αποικίας, έχει ξεπεραστεί ιστορικά· μαζί με τον στρατηγικό ρόλο των αραβικών πετρελαίων… Κι αυτό σημαίνει ότι μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας της Ουάσιγκτον υπάρχουν πράγματι «δεύτερες σκέψεις» για το πόσο αξίζει πραγματικά και πόσο αμερικανικό κόστος σε αίμα δικαιολογεί και επιτρέπει η απ’ ευθείας υπεράσπιση αυτού του ξεπερασμένου «προκεχωρημένου φυλακίου». Η ασταμάτητη μηχανή το έχει ξαναπεί: στο μυαλό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το Πεκίνο, η Μόσχα, η ευρασία, το Βερολίνο· όχι η Γαλιλαία…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο πρόσφατη ισραηλινή «ανατριχίλα», που γέρνει πια την προτίμηση του Τελ Αβίβ σ’ έναν οριτζινάλ φασίστα, έναν ευαγγελιστή οπαδό της δευτέρας παρουσίας, κλπ κλπ, σαν τον Pence: το ψοφιοκουναβιστάν δεν αντέδρασε βίαια, κατά του ιράν, μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις της σαουδαραβικής aramco. Αντίθετα ο καλύτερος από ποτέ πρόεδρος τιτίβισε ότι, κατ’ αρχήν, αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το Ριάντ. Για την μιλιταριστική λογική του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ ένας αμερικάνος πρόεδρος που του χαρίζει μεν έδαφος αλλά «κολώνει» να κάνει έναν πόλεμο (υπέρ της σαουδικής αραβίας και, ακόμα χειρότερα ίσως στο μέλλον, υπέρ του ισραήλ) είναι «λίγος».

Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την πετροχούντα του Ριάντ… Και να που η «ατολμία» του ψόφιου κουναβιού άφησε την πετροχούντα και, κυρίως, αυτό το χρήσιμο κάθαρμα, τον τοξικό, μόνο πάνω στα αποκαΐδια της aramco.

Όπως το αμερικανικό original φασισταριό έτσι και το ισραηλινό τρέμει με την ιδέα ότι οι αντίπαλοί τους όχι μόνο τώρα είναι ισχυρότεροι απ’ όσο νομίζουν αλλά και ότι αύριο, μεθαύριο, σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο θα είναι ακόμα πιο ισχυροί.

Στο Τελ Αβίβ ψάχνουν ακόμα την «εθνική ενότητα» του φασισμού / μιλιταρισμού τους. Αυτό επιτρέπει στις βιτρίνες του να μην κάνουν δηλώσεις, να μην μιλάνε. Αν όμως εκδήλωναν τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις τους, το ψόφιο κουνάβι θα ήταν ήδη έξω απ’ το λογιστήριο για την απόλυση…

Ένα + τέσσερα χρόνια ακόμα μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που λέει ότι «του αρέσουν τα δύσκολα» και, γι’ αυτό, προτιμάει την ειρήνη απ’ τον πόλεμο; Ωωωωω! Αυτό είναι «άνω ποταμών»!!!

Ζει ο βασιλιάς λέων;

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, το «σχέδιο» του Bor-Duk για το σύνορο μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας είναι … απλά διεστραμμένο. Το ότι το υποστηρίζουν οι άγγλοι φασίστες της β. ιρλανδίας είναι απλά η επιβεβαίωση.

Τα βασικά στοιχεία του «σχεδίου» είναι δύο. Πρώτον μια «ενδιάμεση περίοδος» 4 χρόνων· ένα ψευτοσπρώξιμο στο μέλλον δηλαδή. Δεύτερον, ένας σύνθετος διαμοιρασμός των συνοριακών ελέγχων σε 3 δόσεις. Οι δύο έλεγχοι θα γίνονται στις άκρες της “ενδιάμεσης ζώνης» / σκωλικοειδίτιδας (δες το χθεσινό σχόλιο). Κι ένας επιπλέον θα γίνεται ανάμεσα στη βόρεια ιρλανδία και την κυρίως βρετανία.

Πρακτικά, κι εφόσον υπάρχει οποιοσδήποτε τελωνειακός έλεγχος ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και στην βορειοϊρλανδική επαρχία της αυτού μεγαλειότητας, αυτή η επαρχία τίθεται «εκτός» ε.ε.. Όχι, όμως, «απότομα» – τουλάχιστον με την τυπική έννοια της «εξόδου». Για παράδειγμα (πέρα απ’ το που, πως, και σε ποια είδη θα μπαίνουν δασμοί μεταξύ β. ιρλανδίας και ιρλανδικού κράτους – αυτά, λέει ο Bor-Duk, «θα τα βρούμε» μέσα στην 4ετία), η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή στη βόρεια ιρλανδία θα συνεχίσει να τηρεί (γι’ αυτήν την μεταβατική τετραετή περίοδο) τις προδιαγραφές της ε.ε.· αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τα εργατικά δικαίωματα, τις συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον…

Το ότι σ’ αυτούς τους «τρεις τομείς» (εργατικά δικαίωματα, συνθήκες εργασίας και περιβάλλον) οι ρυθμίσεις της ε.ε. είναι εμπόδιο για τον αγγλικό καπιταλισμό και θα τις καταργήσει, είναι η πιο ρητή και μεγαλόφωνη παραδοχή ως τώρα – αλλά δεν ήταν μυστικό. Είναι η τελευταία προειδοποίηση όχι μόνο για τους βορειοϊρλανδούς αλλά και τους υπόλοιπους στην επικράτεια, για το τι τους περιμένει μέσα στην ομίχλη του «εθνικού θριάμβου» της εξόδου… (Καταλαβαίνει κανείς; Μπροστά στα εθνικά μεγαλεία υποτίμησης της εργασίας και περιβαλλοντικών καταστροφών, ορισμένοι νόμοι της ε.ε. φαίνονται σαν ακροαριστεροί…)

Μετά την 4ετία (λέει ο Bor-Duk) οι υπήκοοι της επαρχίας θα πρέπει να αποφασίσουν αν τους αρέσει αυτό το σύστημα, ή αν θέλουν να φτιάξουν «κανονικά σύνορα» με το ιρλανδικό κράτος…

Επειδή, τέλος, ο Bor-Duk είναι «σκληρό παλληκάρι», tough guy, αυτό το «σχέδιό» του είναι take it or leave it – για την ε.ε. Αν απορριφθεί, αυτός θα ξεσφηνώσει τον βρετανικό λέοντα στο τέλος Οκτώβρη (αν δεν έχει πέσει ως τότε…) πέρνωντας μαζί του και την κάσα (της πόρτας εξόδου). Έτσι λέει. Τελεσίγραφο, ίσα ίσα για να πουλήσει στο εσωτερικό, στους οπαδούς του, το «η ε.ε. φταίει…» (κάτι θυμίζει αυτή η τακτική, κάτι θυμίζει…)

Το Δουβλίνο απέρριψε ήδη την σχεδιάρα. Η αντίδραση των Βρυξελλών είναι «πλάκα μας κάνει· θέλει να ενοχοποιήσει την ε.ε. για το μαλλιoκούβαρο brexit»… (Υπάρχει άλλωστε η γνωστή πάθηση του «άγγλου ασθενή»: το σχέδιο του Bor-Duk μπορεί να μην περνάει καν απ’ το house of commons. Για καυγά όμως μια χαρά είναι!)

Θα απομείνει, εν τέλει, η γνωστή επιλογή: εκλογές πρώτα και κάσα αργότερα ή κάσα τώρα και εκλογές μετά;

Πίσω απ’ τα τιτιβίσματα χασμουριούνται οι ύαινες

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. …Ο εκτελεστικός διευθυντής του twitter με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή είναι επίσης μερικής απασχόλησης αξιωματικός της μονάδας ψυχολογικού πολέμου του αγγλικού στρατού.

Ο Gordon MacMillan, που προσλήφθηκε στα γραφεία της εταιρείας social media πριν 6 χρόνια, υπηρετεί εδώ και χρόνια στην 77η ταξιαρχία, μια μονάδα που δημιουργήθηκε το 2015 για να αναπτύξει «μη φονικά» μέσα πολέμου.

Η 77η ταξιαρχία χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες των social media όπως το twitter, το instagram και το facebook, όπως επίσης εκπομπές video στο διαδίκτυο, ανάλυση δεδομένων και έρευνες διαφόρων ειδών, για να κάνει αυτό που ο επικεφαλής του αγγλικού στρατού στρατηγός Nick carter περιγράφει σαν «πληροφορικό πόλεμο».

Ο Carter λέει ότι η 77η ταξιαρχία δίνει στον αγγλικό στρατό «την δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους λόγους περί πολέμου σε επίπεδο τακτικής», που σημαίνει να διαμορφώσει το πως γίνεται αντιληπτή η σύγκρουση. Μερικοί στρατιώτες που έχουν υπηρετήσει σ’ αυτή τη μονάδα λένε ότι συμμετείχαν σε επιχειρήσεις που είχαν στόχο να αλλάξουν την συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων που επιλέγονταν σαν στόχοι…

Μπορεί να ξεμείνει από κωλόχαρτα ο βρετανικός λέων· από μιλιταρισμό όχι! Η ενοποίηση κρατικών υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι ο ορισμός του φασισμού – το είχε δηλώσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος, γνωστός σαν Μουσολίνι. Αλλά, προφανώς, δεν ιδρώνουν τα αυτιά (ή τα δάκτυλα) των χρηστών.

Μήπως, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται σε βάρος τους, να το ρίξουν στην dark ποίηση; Τι όμορφα αγάπη μου που τιτιβίζουμε μέσα στο ναρκοπέδιο! Ας πάμε παρακάτω και στο νεκροταφείο!…

Ήταν ένα μικρό καράβι…

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όχι μικρό, για να τα λέμε σωστά. Μεγάλο και τάνκερ. Λεγόταν Grace 1 και μετά ξαναβαφτίστηκε σε Adrian Darya 1. Διέσχισε απ’ τη δύση στην ανατολή όλη τη Μεσόγειο υπό το άγρυπνο μάτι όλων των κατασκοπευτικών δορυφόρων, και με την ηχώ των γαυγισμάτων ενός τύπου που επαγγέλεται τον αμερικάνο υπ.εξ. Του Pompeo. “Ούτε παξιμάδια ούτε νερό» φώναζε ο Πομπηίας για το τάνκερ που μετέφερε πετρέλαιο στη συρία. Ακόμα και η ασταμάτητη μηχανή είχε τρομάξει απ’ την αποφασιστικότητα του Πομπηία…

Μέχρι που το τάνκερ έφτασε στα ανοικτά της Tartus, λίγο έξω απ’ το λιμάνι, την ρωσική βάση – και ένα διυλιστήριο. Αυτό έγινε πριν βδομάδες. Ο Πομπηίας το ξέχασε το θέμα – ίσως είχε άλλη δουλειά (να τακτοποιήσει μια ωραία συμφωνία «αποτυπώματος» στο ελλαδιστάν ας πούμε) ή μπορεί να υποφέρει από διαλείψεις. Όμως το ξαναθυμήθηκε το Adrian Darya 1 χτες, όταν είδε μια δορυφορική φωτογραφία από ιδιωτικό site: το μεγάλο καράβι είχε κολλητά στο πλευρό του ένα μικρό, επίσης ιρανικής σημαίας (ονόματο Jasmine). Και ο Πομπηίας θύμωσε: Κοιτάχτε τους! Μεταφέρουν το πετρέλαιο στη συρία οι αχρείοι!!! φώναξε επικαλούμενος την φωτογραφία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αμερικάνο υπ.εξ. και τις δηλώσεις του – εκτός απ’ το ιδιωτικό site που δημοσίευσε την φωτογραφία. Το TankerTrackers θύμωσε με τα συμπεράσματα του Πομπηία. «Εμείς δεν είπαμε ότι γίνεται μεταφορά πετρελαίου. Είπαμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Με βάση αυτά που ξέρουμε, τα πληρώματα των δύο πλοίων μπορεί να πίνουν καφέ και να παίζουν χαρτιά μαζί….» Καφέ; Γιατί όχι ρούμι;

Φαίνεται πως αυτό το λιγάκι στριμμένο χιούμορ της ασταμάτητης μηχανής ανθεί και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Φαίνεται επίσης ότι ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν εμπνέει κανένα σεβασμό πια. Γιατί το TankerTrackers του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα: …Εξαιτίας του τιτιβίσματος επάνω [του Πομπηία] αποφασίσαμε να τερματίσουμε την ανοικτή κάλυψη της θέσης του Adrian Darya 1. Από δω και πέρα η συνεχιζόμενη κάλυψη του πλοίου θα είναι διαθέσιμη μόνο στους συνδρομητές μας. Έγινε κακή χρήση του ονόματός μας και ζημιά στην υπόληψή μας… Πως δεν του τράβηξαν και καμμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, να τρέχει και να μην φτάνει τέτοιες εποχές!

Ευτυχώς που στα μέρη μας ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει πως το αμέρικα είναι παντοδύναμο, πως οι φτερούγες του θα προστατέψουν το ελλαδιστάν, και πως και ένα, και δύο και εκατονδύο «αποτυπώματα» αξίζουν γι’ αυτήν την συμμαχία… Ευτυχώς που το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι εφοπλιστικό, δηλαδή γκαγκστερικό…

Τι θα απογινόμασταν χωρίς τους εθνικούς χασάπηδές μας;

Anti-imp

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται στα σοβαρά να εναντιωθεί στον ελληνικό ιμπεριαλισμό και στις συμμαχίες του πρέπει να παρακολουθεί και να ερμηνεύει σωστά τα όσα γίνονται στην ευρύτερη μέση Ανατολή.

Ιστορικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προς δύο κατευθύνσεις στρεφόταν. Είτε προς τα βόρεια, είτε προς τα ανατολικά. Προς βορρά οποιαδήποτε επεκτατική φιλοδοξία έχει μπλοκαριστεί· το τελευταίο κόλπο, της τραπεζικής επέκτασης και μέσω αυτής του σχετικού οικονομικού ελέγχου στα βαλκάνια κατέρρευσε και πάει. Με την εξαίρεση των «εκκρεμοτήτων» που το ελληνικό κράτος συντηρεί απέναντι στο αλβανικό, δεν υπάρχει άλλη «τριβή». (Σε ότι αφορά το κράτος της βόρειας μακεδονίας συμβαίνει και θα συμβεί αυτό που η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει απ’ την στιγμή που έγινε σαφές ότι μια κάποια συμφωνία θα υπογραφτεί: κάθε «άνοιγμα κεφαλαίου ένταξης στην ε.ε.» θα είναι ευκαιρία ελληνικών εκβιασμών.)

Προς τα ανατολικά ο «αιώνιος εχθρός» ήταν πάντα η τουρκική επικράτεια. Στα ‘80s και στα ‘90s η «ελπίδα» ήταν να διαλυθεί, εξού και η στρατηγική συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με το pkk, και το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα»… Στις αρχές των ‘10s η «ελπίδα» ήταν είτε να χρεωκοπήσει, είτε να πετύχει το πραξικόπημα του ’16 – εξού και η ζεστή φιλοξενία στους τούρκους χουντοκαραβανάδες. Στη συνέχεια η «ελπίδα» ήταν η περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου μέσα απ’ τον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, με «νομιμοποίηση» το φυσικό αέριο και την υψηλή υποστηρίξη της Ουάσιγκτον.

Όλες οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές «ελπίδες» αποδείχθηκαν φρούδες. Ωστόσο το ελλαδιστάν δείχνει να εντατικοποιεί την συμμαχία του με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, διατηρεί την στρατιωτική συνεργασία και με την αιγυπτιακή χούντα και με τον ισραηλινό ρατσισμό / μιλιταρισμό, περιμένοντας τα «ανταλλάγματα». Όλα αυτά σε μια περιοχή που είναι μεν δευτερεύον πεδίο μαχών του 4ου παγκόσμιου πολέμου, αλλά έχει ήδη επεκταθεί… Ουσιαστικά η «ελπιδοφόρα» για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό προοπτική «περιφερειακών ανακατάξεων» στη μέση Ανατολή (ή/και στην ανατολική Μεσόγειο) απ’ τις οποίες σκόπευε να επωφεληθεί έχει ξεπεραστεί. Οτιδήποτε στρατιωτικό συμβαίνει (ή αναβάλλεται) εδώ είναι όλο και πιο ξεκάθαρα μέρος παγκόσμιας αναμέτρησης…

Σε τι «ανταλλάγματα» ελπίζει τώρα, αρχές της δεκαετίας του ’20, o ελληνικός ιμπεριαλισμός μέσα απ’ αυτές τις σαφώς πολεμικές συμμαχίες και μέσα σε μια κλιμακούμενη global ενδοκαπιταλιστική ένταση; Φανερά δείχνει να περιμένει «δωρεές όπλων» απ’ την Ουάσιγκτον. Όμως πέρα απ’ το γεγονός ότι το αμερικανικό κράτος έχει πάψει προ πολλού τις δωρεές, η ενίσχυση του πολεμικού εξοπλισμού είναι μέσο· όχι σκοπός. Ποιός είναι ο σκοπός; Το «βλέποντας και κάνοντας»;

Το ερώτημα ωστόσο θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: μπορεί πλέον, με βάση τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών και την ένταση των «οργανικών διασυνδέσεων» διάφορων μηχανισμών με τους αντίστοιχους των «συμμάχων» να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που κάνει – ακόμα κι αν τα «ανταλλάγματα» αποδειχθούν ασήμαντα; Μήπως, μιλώντας για ένα «κράτος μεντεσέ» η λέξη «κλείδωμα» αντιπροσωπεύει πράγματι την τωρινή κατάσταση;

Σε κάθε περίπτωση πέφτει στις πλάτες των όποιων σοβαρά ανταγωνιστικών υποκειμένων να εμποδίσουν τον ντόπιο ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό και τις συμμαχίες του. Δεν είναι εύκολο. Η εποχή είναι ζόρικη. Ποιά είναι όμως η απάντηση στη συνείδηση του καθενός και της καθεμιάς; Ότι “μωρέ ξέρεις, θέλω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου;”…

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. … Ξέρουμε ότι στόχος του ιρανικού καθεστώτος είναι να φτάσει στα κεντρικά σημεία για τους μουσουλμάνους [σ.σ. την Μέκκα και την Μεδίνα]. Αλλά δεν θα περιμένουμε ως την στιγμή που η μάχη θα γίνεται μέσα στη σαουδική αραβία, και θα φροντίσουμε ώστε η μάχη να γίνει στη δική τους μεριά, μέσα στο ιράν…

Αυτές ήταν οι επικές δηλώσεις του τοξικού τον Μάη του 2017. Μετά από 2,5 χρόνια άμεσου και έμμεσου πολέμου (με την συμμετοχή και της Ουάσιγκτον) ο τοξικός παίρνει αυτό που του αξίζει: τις μάχες μέσα στη σαουδική αραβία· στις οποίες ηττάται…

Τώρα (προχτές), συνεντευξιαζόμενος στο αμερικανικό cbs, δηλώνει ότι «η πολιτική και ειρηνική λύση είναι πολύ καλύτερη από μια στρατιωτική». Αυτό ερμηνεύεται σαν «διαλλακτική στάση» απέναντι στην Τεχεράνη. Το βέβαιο είναι ότι η ήττα δεν είναι καλύτερη απ’ τη νίκη· αλλά στη χειρότερη των περιπτώσεων, ακόμα κι ένας τοξικός πρίγκηπας πρέπει να σώσει τα σώβρακα και το κεφάλι του. Και να το κρατήσει στους ώμους του είναι «πολύ καλύτερο» από…

Ένα ντοκυμαντέρ του αμερικανικού pbs που προβλήθηκε χτες υποστηρίζει ότι ο τοξικός υποσχέθηκε στο ψόφιο κουνάβι που πήγε στο παλάτι τον Μάη του 2017 ότι «θα αναγνωρίσει το ισραήλ» αν, σε αντάλλαγμα, η Ουάσιγκτον τον βοηθήσει να νικήσει το ιράν και να πάρει τον έλεγχο της μέσης Ανατολής. Όπως σχολίασε ειρωνικά κάποιος, το όνειρο του τοξικού ήταν να πολεμήσει το ιράν μέχρι τον τελευταίο αμερικάνο…

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν – και το βασίλειο καταρρέει. Τώρα ο τοξικός στέλνει μέσω τρίτων ραβασάκια στην Τεχεράνη ότι «θέλει ειρήνη». Για διπλωματικούς λόγους το ιρανικό καθεστώς επαινεί την «στροφή» του τοξικού, αρκεί να ξεκινήσει απ’ την υεμένη. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις οι «στροφές» φέρνουν ζαλάδες και οι ζαλάδες σωριάσματα…

Σε κάθε περίπτωση, αν ο τοξικός γίνει τοξικουλίνι γλυκουλίνι, σαν στυλοβάτες της εχθρότητας προς το ιράν στην ευρύτερη περιοχή θα μείνουν το Τελ Αβίβ· και η Αθήνα… Στους έλληνες φταίνε εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα και τα ιστορικά τους μεγαλεία: θυμούνται ακόμα τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα και τον μεγΑλέκο…

Εν τω μεταξύ, σαν επίσημο μέλος πια, η Τεχεράνη (ο Rouhani) συμμετέχει από χθες στη σύνοδο των κρατών μελών της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης», στο Ερεβάν της αρμενίας. Αν οι αμερικανικές «κυρώσεις» εναντίον της επρόκειτο να είναι το ατσάλινο κλουβί, «το πουλάκι πέταξε»….

(φωτογραφία: Η κυβέρνηση της σιγκαπούρης υπέγραψε χτες στο Ερεβάν συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την ε.ο.ε. Αριστέρα ο Nikol Pashinyan, πρόεδρος της αρμενίας, και δεξιά ο Lee Hsien Loong, πρωθ, της σιγκαπούρης).

Πού κοιτάει ο νεκρός;

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Τέτοια μέρα πέρυσι ένα συνεργείο του τοξικού σκότωνε και κομμάτιαζε τον Jamal Khashoggi, στο σαουδαραβικό προξενείο στην Istanbul. Το τουρκικό καθεστώς, έχοντας προφανώς έννομο δικαίωμα, αποκάλυψε το έγκλημα – που πήρε μια διεθνή τροχιά, η οποία μοιάζει να έχει εξαντληθεί… Κάθε άλλο.

Υπάρχει ένας βετεράνος άγγλος δημοσιογράφος ονόματι Robert Fisk. Μένοντας εδώ και χρόνια μόνιμα στον λίβανο, ο Fisk έχει αποκτήσει προσωπικές σχέσεις με πολλούς σε πολλά επίπεδα στις αραβικές κοινωνίες και εξουσίες· έχει αποδείξει κάμποσες φορές πως είναι ο καλύτερα πληροφορημένος δυτικός δημοσιογράφος για το τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή. Και δεν είναι οριενταλιστής.

Κατά καιρούς ο Fisk επιμένει να κάνει υπαινιγμούς για το κεφάλι του Khashoggi. Άλλοτε ρωτάει ωμά που βρίσκεται… Πρόσφατα ρώτησε αν τάφηκε κοιτώντας προς την Μέκκα… Είναι μάλλον προφανές ότι ο Fisk ξέρει κάτι, ακόμα κι αν δεν μπορεί να το αποδείξει, για την γνωστή φράση του τοξικού «θέλω το κεφάλι του Khashoggi»…

Θα μπορούσε επ’ αυτού να ξέρει περισσότερα κάποιος άλλος. Λεγόταν Abdul Aziz al-Fagham, και ήταν ο επικεφαλής της βασιλικής φρουράς στο παλάτι του Ριάντ· και ο νο 1 σωματοφύλακας του βασιλοπατέρα Salman: όπου βρισκόταν ο βασιλιάς βρισκόταν και ο al-Fagham, 24/7. Ζούσε μέσα στο παλάτι, κοιμόταν δίπλα στον μπαμπά Salman, κλπ κλπ. Το παρατσούκλι του ήταν «το μπαστούνι του βασιλιά»: ο ορισμός του ανθρώπου δοκιμασμένης και απόλυτης εμπιστοσύνης για τέτοιες περιπτώσεις. (Μέλη της βασιλικής φρουράς την οποία διοικούσε, σκότωσαν και κομμάτιασαν τον Khashoggi).

Μόνο που πριν 3 ημέρες κάποιος του φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι αυτό έγινε αφού πρώτα είχε απολυθεί απ’ την προσωπική και την βασιλική φρουρά του Salman πατρός. Η δολοφονία του έγινε κάτω από συνθήκες των οποίων η περιγραφή απ’ το σαουδαραβικό καθεστώς είναι ελάχιστα πειστική. Κυρίως επειδή το παλάτι κάνει ό,τι μπορεί για να μη συσχετιστεί με την «απόλυσή» του. Διαρροές (που δεν μπορούν, προς το παρόν, να διασταυρωθούν) διαφωνούντων του Ριάντ υποστηρίζουν ότι ο al-Fagham «καθαρίστηκε» επειδή ήξερε κάτι για την δολοφονία του Khashoggi.

Τι; Άγνωστο. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μπήκε κατά λάθος στο απόρρητο γραφείο του τοξικού· κι εκεί αντίκρυσε σ’ ένα ράφι μεγάλα γυάλινα βάζα φορμόλης με φρικτό περιεχόμενο.

Αν δεν φρόντισε να έχει αφήσει πίσω του την διαθήκη του, ίσως δεν μαθευτεί ποτέ γιατί έπρεπε να «απολυθεί» με έναν γνήσια μαφιόζικο τρόπο. Αντίθετα έχει μαθευτεί πως το παλάτι του Ριάντ αναδύει ένα λεπτό άρωμα σκατίλας: ο τοξικός έχει χεστεί τόσο ώστε απαγορεύει πλέον σε όσους απ’ το τεράσιο σόι των Σαούντ θεωρεί έστω και εν δυνάμει εχθρικά διακείμενους ακόμα και το να ταξιδέψουν εκτός συνόρων. “Απαγόρευση εξόδου απ’ την χώρα” έτσι, χωρίς εξηγήσεις.
Είναι, άραγε, απίθανο να βρεθεί, τελικά, το κεφάλι του Khashoggi; Δεν έχουμε απάντηση· η υπόθεση αυτή όμως καθόλου δεν έχει κλείσει…

(φωτογραφία: Ο καραβανάς αριστερά “τόφαγε το κεφάλι του”…)

Πού είναι ο λέων;

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk είναι έτοιμος να παρουσιάσει στην ε.ε. τις προτάσεις του για το σύνορο ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας – έτσι λέει. Οι φήμες θέλουν να προτείνει αντί για σύνορο μια «συνοριακή ζώνη» (ήδη την κοροϊδεύουν ότι είναι σαν την «αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες), με τελωνεία στην μία και στην άλλη μεριά· ο ίδιος δήλωσε ότι «δεν πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς». Διατίθεται να αφήσει ελεύθερη την διακίνηση αγροτικών προϊόντων (το 1/3 των εξαγωγών της ιρλανδίας στην βόρεια ιρλανδία) αλλά δεν έχει μαθευτεί τίποτα για τις μετακινήσεις των ανθρώπων.

Αν και δεν μπορούμε να υποθέσουμε τι είδους φαντασία έχει το επιτελείο του, ξέρουμε πως είναι αδύνατο να ικανοποιήσει ταυτόχρονα και το φασισταριό του brexit και την άρνηση των βορειο-ιρλανδών, των ιρλανδών, της ε.ε. και των remainers απέναντι σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που ισχύει τώρα. Το ότι το σύνορο (ή το μη σύνορο) μεταξύ της ιρλανδίας και της βόρειας ιρλανδίας έχει αναχθεί σαν το νούμερο 1 (χωρίς νο 2) ζήτημα του brexit δεν είναι τυχαίο από πολιτική και ιδεολογική άποψη: αν η «έξοδος απ’ την ε.ε.» οφείλει να είναι ο θρίαμβος του αγγλικού εθνικισμού, τότε τα δικαίωματα που απέκτησαν οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας το 1998 είναι ένα χαλίκι στο παπούτσι του.

Μιλάει κανείς ανοικτά για κατάργηση της «συμφωνίας της μεγάλης Παρασκευής»; Ναι, μιλούν αρκετοί· τόσοι όσοι χρειάζονται για να ακούνε και οι υπόλοιποι. Εκείνη η συμφωνία έγινε εφικτή και λειτουργική χάρη στη συμμετοχή και του Λονδίνου και του Δουβλίνου στην ε.ε. Χωρίς αυτήν απ’ την μεριά της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας, οι «τεχνολογικές λύσεις» (όπως θέλει να τις προτείνει ο Bor-Duk) μοιάζουν κοροϊδία πριν ακόμα ανακοινωθούν.

Κι ύστερα είναι η σκωτία. Τι θα κατεβάσει η κούτρα του Bor-Duk για να φρενάρει τους σκωτσέζους που θέλουν νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους; Μήπως την επαυξημένη πραγματικότητα;

Θα μάθουμε…

(φωτογραφία: Μια «συνοριακή ζώνη» αντί για σύνορο μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας θα έμοιαζε κάπως έτσι στον χάρτη: σαν σκωληκοειδίτιδα. Αλλά ο Bor-Duk λέει «δεν είναι ακριβώς έτσι». Αν δεν είχε πάρει επάξια τον ρόλο του αρχιψεύτη μπορεί και να ήταν πειστικός…)

Ο ρομποτικός φίλος σας

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Οι φυσιογνωμιστές θα κρεμάσουν τα παπούτσιά τους! Αν 600 διαφορετικές εκφράσεις προσώπου μπορούν να μηχανοποιηθούν εν έτει 2019, τότε το 2029 (δεν είναι, δα, και σ’ έναν αιώνα, ε;!) πώς θα ξεχωρίζουμε ποιός είναι ποιός;

Η ρωσική promobot λανσάρει το ανθρωποειδές ρομπότ με εργοστασιακό όνομα android robo-c· το εργοστάσιό της βγάζει 10 τον μήνα· και τα έχει πουλήσει σε 35 χώρες (λέει). Το android robo-c μιλάει, στραβοκοιτάει και συνεννοείται (σύμφωνα με την κατασκευάστρια) και μπορεί να δουλέψει σαν ξεναγός ή υπάλληλος γραφείου. Γενικά μιλώντας στον τριτογενή. (Αν αυτό θεωρείται σε κάποιο πόστο προσόν, μπορεί να έχει και κάποιο τικ).

Δεν ξέρουμε αν αυτοί που φοβούνται την κινεζική τεχνολογία είναι έτοιμοι για τα ρωσικά ρομπότ… Πάντως η promobot έχει βάλει στόχο να δουλεύουν 1000 τέτοια στην ευρώπη ως το 2024.

Αν το πετύχετε κάπου και σας θυμίζει έναν φίλο που έχετε καιρό να δείτε, μην βιαστείτε για χαιρετούρες. Αυτός ο «κάποιον μου θυμίζεις» δεν έρχεται απ’ το παρελθόν· έρχεται απ’ το μέλλον…