Page 14 - Το βιβλίο των προϋποθέσεων

Για πολλοστή φορά, λοιπόν, αναγγέλεται η “διάλυση του δηµόσιου πανεπιστήµιου”...
Και για πολλοστή φορά ένα συλλογικό υποκείµενο διακηρρύσσει την απόφασή του να την
αποτρέψει. Κατά την γνώµη αυτής της µισθωτής γυναίκας η εργασία αυτή καθ’ εαυτή (και
η υπεράσπιση της µέγιστης αξίας της) είναι ζήτηµα δευτερεύον· δεν είναι οι “θεσούλες”
το επίδικο. Αλλά “η βασική αποστολή του δηµόσιου πανεπιστήµιου”. Εύκολα παρατηρεί
κανείς ότι όπως συνέβει και µε τους µισθωτούς της ερτ, όπως έχει συµβεί σε πάµπολλες
άλλες περιπτώσεις ήδη, χρειάζεται να µπει µπροστά σ’ έναν αγώνα κάποια “Μεγάλη Ιδέα”
- που, υποτίθεται, σαν τέτοια, θα κινητοποιήσει “περισσότερη κοινωνία”. Γιατί εάν πρό-
κειται µόνο για την δουλειά, για τις σχέσεις εργασίας, για την “τιµή” της, τότε...
Κι όµως γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται στην συγκεκριµένη περίπτωση!!! Τόσο ταπεινό, τό-
σο κοινότοπο, τόσο αληθινό. Αντίθετα απ’ την δραµατική πρόβλεψη για βρώµικες αί-
θουσες διδασκαλίας, η καθαριότητα (και των ιδρυµάτων) ανατίθεται όλο και συστηµατι-
κότερα σε “εργολάβους”. Αντίθετα απ’ την δραµατική πρόβλεψη για αφύλακτα κτίρια, την
δουλειά θα την πάρουν εργολάβοι security, που πιθανότατα να είναι οι ίδιοι ακριβώς µε
τους εργολάβους καθαριότητας. Αντίθετα απ’ την δραµατική πρόβλεψη για πανεπιστήµια
χωρίς γραµµατείς, χωρίς βιβλιοθηκάριους, χωρίς τεχνικούς εργαστηρίων, όλες οι σχετικές
ανάγκες θα καλυφθούν από εργολάβους. Μάλιστα, όσο µεγαλώνει ο όγκος εργασίας (σε
διάφορους τοµείς) που θα λείψει µετά τις τωρινές απολύσεις διοικητικών, τόσο πιο
σίγουρο είναι πως ενιαίες εργολαβίες θα αναλάβουν να καλύψουν όλα τα κενά. Τελ ικά
τ ο υ π ο τ ι θ έ µ ε ν α “ δ η µ ό σ ι ο ” π α ν ε π ι σ τ ή µ ι ο δ ε ν θ α δ ι α λ υ θ ε ί ! Θ α
α π ο ι κ ι ο π ο ι η θ ε ί α κ ό µ α π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο α π ’ τ ι ς “ ν έ ε ς σ χ έ σ ε ι ς
ε ρ γ α σ ί α ς ” ( π ο υ ε γ γ υ ώ ν τ α ι φ τ η ν ό τ ε ρ ο υ ς ε ρ γ ά τ ε ς , µ ε γ ά λ α κ έ ρ δ η
γ ι α τ ο υ ς ε ρ γ ο λ ά β ο υ ς κ α ι “ µ ε ρ ί δ ι ο ” α υ τ ώ ν τ ω ν κ ε ρ δ ώ ν γ ι α ό σ ο υ ς
τ ου ς “ δ ώ σ ο υν - τ η - δ ο υλ ε ιά ” . .. ).
Και φυσικά θα “συρρικνωθεί” η εκπαίδευση, αν όχι µε άλλες µορφές, σίγουρα σαν έξο-
δο του κρατικού προϋπολογισµού. Όχι µόνο η τριτοβάθµια, αλλά και η δευτεροβάθµια,
και η πρωτοβάθµια. Για την ακρίβεια αυτό ήδη έχει αρχίσει να συµβαίνει, απ’ το 2010,
µε την “κατάργηση επιδοµάτων” (δηλαδή την µείωση των µισθών), την κατάργηση των
δώρων εορτών - και συνέχισε µε την αύξηση των ωρών διδασκαλίας, την αύξηση των µα-
θητών ανά τµήµα, την κατάργηση ειδικοτήτων στα τεχνικά λύκεια, τις συγχωνεύσεις των
“µικρών” σχολείων, το πρώτο κύµα “διαθεσιµοτήτων”...
Πως όµως, και γιατί, αυτή η “Μεγάλη Ιδέα” της υπεράσπισης του δηµόσιου χαρακτήρα
του εκπαιδευτικού συστήµατος δεν πήρε σάρκα και οστά, απ’ το 2010 ή, έστω, το 2011,
µε την µορφή ενός στιβαρού και αποφασισµένου “πανεκπαιδευτικού µετώπου”;

Κολασµένη ερώτηση - αλλά δεν είναι του γούστου µας οι υπεκφυγές περί παθογένειας
(ή και προδοσιών) του “συνδικαλιστικού κινήµατος”. Η ιδέα ότι κανένα πρόβληµα δεν εί-
ναι άξιο ενασχόλησης εκτός απ’ αυτό που κτυπάει την πόρτα µου (και µάλιστα την ώρα
που την γκρεµίζει!) είναι η πίσω πλευρά της Μεγάλης Ιδέας πως όταν γίνει αυτό πρέπει
να φωνάξω ότι ήρθε η συντέλεια του κόσµου: φρικτά µικροαστικές αντιλήψεις, ο καλύ-
τερος σύµµαχος των αφεντικών, µε κρίση ή χωρίς.
∆ιαφορετικά, εάν µε το “πρώτο” ή το “δεύτερο” κτύπηµα ολ όκληρη η (εκπαιδευτι-
κή) αλυσίδα αντιλαµβανόταν την σοβαρή απειλή, τότε η ερώτηση γιατί θέλουν να κάνουν
το εκπαιδευτικό σύστηµα “πιο φτηνό” ιδιωτικοποιώντας το µε διάφορες µορφές; θα ήταν
η εύλογη κοινή ερώτηση, σ’ όλη την αλυσίδα, απ’ το 2010. Γρήγορα θα συµπληρωνόταν
14