Page 13 - Το βιβλίο των προϋποθέσεων

οικητικών υπαλλήλων τεκµηριώνεται - υποτίθεται - από την έκθεση αξιολόγησης του
Υπουργείου την οποία είχαµε τη χαρά να δούµε ένα µήνα µετά την ανακοίνωση του αριθ-
µού των ‘διαθέσιµων’ υπαλλήλων.
Εδώ δύο επιλογές παρουσιάζονται γρήγορα - γρήγορα:
Πρώτη επιλογή: Όντας σε αδυναµία λειτουργίας, καθώς αποµακρύνεται ένα σηµαντικό
µέρος της υποστηρικτικής λειτουργίας του Πανεπιστηµίου, η “µόνη” λύση για το δηµό-
σιο Πανεπιστήµιο είναι να το συρρικνώσουµε και άλλο. Να προχωρήσουµε δηλαδή στις
συγχωνεύσεις τµηµάτων, σχολών και ιδρυµάτων (κατά περίεργο τρόπο το προβλέπει το
σχέδιο Αθηνά 1 και 2), να µειώσουµε και το διδακτικό προσωπικό (έτσι η αναλογία επα-
νέρχεται στα “φυσιολογικά” επίπεδα). Όλως περιέργως και αυτό έχει ήδη διατυπωθεί από
τον υφυπουργό και διαψευστεί έπειτα. Να έχουµε, τέλος, λιγότερους φοιτητές (ήδη αυ-
τό συνοδεύει τις αλλαγές στο Νέο Λύκειο όπως σηµειώνουν οι ειδικοί συνάδελφοι καθη-
γητές της δευτεροβάθµιας).
Η άλλη επιλογή είναι να µην επιτρέψουµε πολύ απλά τη διάλυση του δηµόσιου Πανε-
πιστηµίου. Να κατανοήσουµε ότι το ζήτηµα δεν είναι να διασώσουµε κάποιες “θεσού-
λες” εργασίας, αλλά τη βασική αποστολή του δηµόσιου Πανεπιστηµίου. Την ιστορική υπο-
χρέωση που έχει απέναντι σε όλους µας.

∆εν είναι εποµένως απλά και µόνο το δικαίωµα κάποιων διοικητικών στην εργασία, εί-
ναι το δικαίωµα µια ολόκληρης κοινωνίας να εκφράζεται ελεύθερα, να µορφώνεται, να
έχει πρόσβαση στην παραγωγή γνώσης και κριτικής σκέψης. Το Πανεπιστήµιο είναι ο µό-
νος ίσως χώρος από τον οποίο µπορεί να αντλήσει µια κοινωνία τα αντανακλαστικά της,
να ξαναβρεί το νόηµα της δηµοκρατίας, να ξανασκεφτεί το µέλλον της. Οποιαδήποτε µε-
τατόπιση από το βασικό διακύβευµα (τη διάσωση του δηµόσιου Πανεπιστηµίου), ισοδυ-
ναµεί µε “εκπτώσεις” στην υποχρέωσή µας να αντιδράσουµε στον κυνισµό και στη φα-
σίζουσα λογική της µοναδικής εναλλακτικής επιλογής...
Για να διαλέξουµε (ποιά επιλογή µας ταιριάζει) πρέπει να σκεφτούµε αν και τι Πανεπι-
στήµιο θέλουµε. Πριν από αυτό, µπορούµε ίσως να συµφωνήσουµε ότι η επόµενη µέρα
δε θα φέρει ένα καλύτερο Πανεπιστήµιο. Θα φέρει ένα Πανεπιστήµιο σε απόλυτη αδυ-
ναµία λειτουργίας το οποίο παραδόξως θα κάνει µαθήµατα. Ένα Πανεπιστήµιο το οποίο
θα αιµορραγεί και θα αργοπεθαίνει αλλά δεν θα χαθεί το εξάµηνο. Οι φοιτητές µας θα
είναι χαρούµενοι, θα γυρίσουν στα µαθήµατα τους, οι οικογένειές τους δεν θα ταλαιπω-
ρούνται άλλο. Ίσως ακόµη πείσουµε τους εαυτούς µας ότι θα συνεχίσουµε να θέλουµε
να εργαστούµε, να φοιτήσουµε και να διδάξουµε σε αυτό το Πανεπιστήµιο. Θα είµαστε
ικανοποιηµένοι που βοηθήσαµε να υπάρχει µια γενιά εργαζοµένων εξαθλιωµένων και εγ-
κλωβισµένων στα µπλοκάκια εργασίας (στην καλύτερη περίπτωση), που βοήθησαµε να
έχουµε περισσότερους εργολαβικούς υπαλλήλους, εργαζόµενους που η κάθε τους κίνη-
ση θα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί πειθαρχικό παράπτωµα.

Εµείς από την πλευρά µας έχουµε υποχρέωση να συνεχίσουµε να (σας) δείχνουµε τί
σηµαίνει η διάλυση του Πανεπιστηµίου. Ας αναλάβουν όλοι και όλες τις ευθύνες που τους
αναλογούν (οι ευθύνες, ίσως, δεν είναι πια µόνο πολιτικές).
Περιµένουµε την κοινωνία να µας κοιτάξει. Να καταλάβει. Θα περιµένουµε. Έχουµε
υποµονή, είµαστε µόλις στη αρχή...

13