Page 12 - Το βιβλίο των προϋποθέσεων

δεία να υπάρξει, που πληρώνονται ενώ απεργούν, που η απεργία τους είναι παράνοµη.
Όλα όσα έχουν επωθεί έως τώρα, όταν φυσικά δεν είναι στα αζήτητα της ενηµέρωσης.

∆έκα εβδοµάδες µετά δεν θα επιχειρήσω να κάνω απολογισµό. Ήδη η διάρκεια των
απεργιακών κινητοποιήσεων δηλώνει πολλά και ακόµη περισσότερα η οµοφωνία των απο-
φάσεων σε κάθε γενική συνέλευση.
Πρόκειται λοιπόν για τη σύµπλευση και τη συγκρότηση µιας συλλογικότητας ανθρώπων
από διαφορετικές αφετηρίες, ιδεολογικές και πολιτικές, µια συλλογικότητα που συγκρο-
τήθηκε, συγκροτείται και ανασυγκροτείται µε δυσκολίες φυσικά, τις οποίες όµως κατα-
φέρνει να υπερνικά.
Μία συλλογικότητα που δείχνει ότι αυτοί οι εργαζόµενοι αποκτούν εκείνα τα αντανα-
κλαστικά που θα ζήλευαν και οι πιο πολιτικοποιηµένοι, αντανακλαστικά που δείχνουν
ακριβώς πόσο παρωχηµένοι είναι πολλοί από τους πολιτικούς σχηµατισµούς της χώρας,
αντανακλαστικά που θα θέλαµε να έχει ολόκληρη η κοινωνία απέναντι στις ολοκληρωτι-
κές πρακτικές της κυβέρνησης.

Τι πραγµατικά λοιπόν σηµαίνει µια απεργία τόσων εβδοµάδων;
Κατά τη γνώµη µου, η απεργία µας υπερβαίνει τους συνήθεις ορισµούς, τις προβλέψεις
και τις περιγραφές της πολιτικής σκέψης και πρακτικής. Η λήξη της δεν σηµαίνει την επι-
στροφή στην πρότερη κατάσταση µε κάποιες ίσως απώλειες - ή κάποιο κέρδος - σε κά-
ποια αιτήµατα. Η λήξη της σηµαίνει τη λήξη της λειτουργίας του δηµόσιου Πανεπιστη-
µίου. Αυτή η απεργία είναι µια προσπάθεια να φανερώσουµε στην κοινωνία µια εικόνα
από το µέλλον, να αναδείξουµε µε τον πλέον ηχηρό τρόπο την µελλοντική εικόνα του
Πανεπιστηµίου όχι “εν απεργία” αλλά “εν λειτουργία”.
Και επειδή κάποιοι θα σκεφτούν, ως συνήθως, ότι οι απεργοί τείνουν να γίνονται δρα-
µατικοί και να µεγεθύνουν τα προβλήµατα, ας δούµε εν συντοµία κάποια δεδοµένα:
Το Πανεπιστήµιο - όπως αποτυπώθηκε στις ΚΥΑ του Υπουργείου - δεν χρειάζεται φύ-
λαξη παρόλο που διαθέτει πολλά και διαφορετικά κτήρια στο κέντρο της Αθήνας, στο
Γουδί, στην Παν/πολη (µόνο στην Παν/πολη υπάρχει η έκταση των 1400 περίπου στρεµ-
µάτων). ∆εν χρειάζεται καθαριότητα για τις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία (µόνο
η Νοµική διαθέτει πάνω από 30 αίθουσες διδασκαλίας). Άλλωστε µπορεί να έχει πάντα
τις εργολαβικές εταιρείες παρόλο που µας στοιχίζουν περισσότερο. ∆εν χρειάζεται προ-
σωπικό ηλεκτρονικών υπολογιστών (ουδέν σχόλιο), δεν χρειάζεται και τόσους πολλούς
βιβλιοθηκονόµους (είχε µόνο 96 στις διασκορπισµένες βιβλιοθήκες του ΕΚΠΑ αλλά διώ-
χνει πάνω από τους µισούς), δεν χρειάζεται ίσως τις κλινικές , τα εργαστήρια, τα µου-
σεία, δεν χρειάζεται και τόση πολλή συντήρηση, οργάνωση, αποτελεσµατικότητα.
Το Πανεπιστήµιο δεν χρειάζεται να µας στοιχίζει τόσο. Μειώσαµε λοιπόν τη χρηµατο-
δότηση κατά 50% (και παραπάνω) τα τελευταία 3 χρόνια. Βιώσαµε επιπρόσθετα το κού-
ρεµα των αποθεµατικών.
Το Πανεπιστήµιο δεν χρειάζεται το δηµοκρατικό θεσµό της αντιπροσώπευσης στα όρ-
γανα διοίκησης. Το “νέο” θεσµικό πλαίσιο (βλ. ν. ∆ιαµαντοπούλου & Αρβανιτόπουλου)
φροντίζει, άλλωστε, για ένα πιο δηµοκρατικό Πανεπιστήµιο µε την κατάργηση της αντι-
προσώπευσης των διοικητικών και των φοιτητών στα όργανα διοίκησης.

Όλα αυτά δεν γίνονται πρόχειρα και βιαστικά. Η αποµάκρυνση, για παράδειγµα, των δι-
12