Page 11 - Το βιβλίο των προϋποθέσεων

επωφελήθηκαν ή/και επωφελούνται αν και βρίσκονται µέσα στην υποτιθέµενα “δηµό-
σια” εκπαίδευση. Πηγαίνουν επίσης πολύ βαθύτερα, ερευνώντας τα πραγµατικά αίτια·
επειδή µόνο εάν εντοπίσει κανείς τα βαθύτερα αίτια που κινούν τους µηχανισµούς και
τους θεσµούς του καπιταλισµού µπορεί να οργανώσει αποτελεσµατικά αντι-θέσεις.
Υπάρχει, όµως, και κάτι ακόµα σηµαντικό. Η ανακάλυψη του ουσιαστικού εδάφους πά-
νω στο οποίο πατάει η ιδιωτικοποίηση σαν υποτιθέµενο “φάρµακο” (εκ µέρους του κρά-
τους και του κεφάλαιου) στη “µακρόχρονη εκπαιδευτική κρίση” προσφέρει την υλική βά-
ση πάνω στην οποία επιµέρους χειρισµοί, επιµέρους “µέτρα”, επιµέρους “αποφάσεις”
ξαναβρίσκουν την πραγµατική, την λειτουργική τους συνοχή και σκοπιµότητα. Και, κατά
συνέπεια, µπορούν να συν-εργαστούν ανταγωνιστικά επιµέρους πλευρές της κριτικής, να
συν-εργαστούν δηλαδή διαφορετικά µαχόµενα (αλλά και κατάλληλα εφοδιασµένα) κοι-
νωνικά υποκείµενα: µαθητευόµενοι και διδάσκοντες, µαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι ή/και
καθηγητές... Ό χ ι, ό µ ω ς , µ ε τ α µ υ α λ ά πο υ έχουν τ ώρ α !!!

Ωστόσο δεν έχουµε αυταπάτες. Η σταθερότητα και η διεισδυτικότητα της κριτικής, ακό-
µα κι αν “µετράει χρόνια”, δεν είναι αρκετή από µόνη της για να παραχθεί ο κοινωνικός
/ πολιτικός ανταγωνισµός. Απαιτείται επίσης µια ορισµένη κοινωνική θέση, µια ορισµέ-
νη αντίληψη συµ-φέροντος, απ’ όπου εκκινεί η διάπραξη της κριτικής.
Αλλιώς υπάρχουν πάντα θιγόµενοι, που κάτι έχουν να υπερασπίσουν - συχνά σηµαντι-
κό, κι όχι µόνο γι’ αυτούς. Όµως δεν µπορούν να ξεφύγουν απ’ τα δόκανα του συντε-
χνιασµού· δόκανα που οι ίδιοι έστησαν, αποδέχτηκαν ή συντήρησαν σε άλλους, “καλύ-
τερους” καιρούς...

Η πιο πρόσφατη αναµέτρηση σχετικά µε το εκπαιδευτικό σύστηµα αφορά την µακριά
απεργία των προς απόλυση διοικητικών υπαλλήλων ορισµένων πανεπιστηµίων. Ελάχιστο
(ιστορικά) χρόνο νωρίτερα, το φθινόπωρο του 2013, είχε προηγηθεί η αποτυχηµένη προ-
σπάθεια των καθηγητών της δευτεροβάθµιας να εµποδίσουν απολύσεις (ή τον προθά-
λαµο, τις “διαθεσιµότητες”) στις δικές τους γραµµές.
Οι διοικητικοί έχουν στο πλάι τους έναν καθόλου ασήµαντο σύµµαχο: τους πανεπιστη-
µιακούς των αντίστοιχων ιδρυµάτων. Κάτω απ’ τον κοινό (και καθόλου ακριβή!) στόχο
της “υπεράσπισης του δηµόσιου πανεπιστηµίου” κυρίως οι λέκτορες και οι επίκουροι κα-
θηγητές, που δεν είναι “µόνιµοι”, έδειξαν έµµεσα, υπερασπίζοντας την απεργία των δι-
οικητικών υπαλλήλων, την δική τους σοβαρή ανησυχία. Όχι αβάσιµη: οι επόµενοι, µέσα
στην τριτοβάθµια εκπαίδευση, που θα βρεθούν στο στόχαστρο, θα είναι αυτοί.
Τι είναι, λοιπόν αυτό που διακυβεύεται µέσα απ’ τις απολύσεις των διοικητικών; Ας δού-
µε πως περιέγραψε το ζήτηµα η Γεωργία Παπαδοπούλου, διοικητική υπάλληλος στο Κα-
ποδιστριακό πανεπιστήµιο, στην εκδήλωση µε τίτλο Το Πανεπιστήµιο ζει;, που οργάνω-
σαν η Αυγή και η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου
Αθηνών στην ΕΣΗΕΑ, στις 13 Νοεµβρίου 2013 (αναδηµοσίευση απ’ το site rednote-
book.gr):

Είµαι διοικητική υπάλληλος στο ΕΚΠΑ, δηλαδή από αυτούς/ες που δεν αφήνουν τα Πα-
νεπιστήµια να λειτουργήσουν, που εµποδίζουν το εξάµηνο φοίτησης να πραγµατοποι-
ηθεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες, που δεν επιτρέπουν στη δηµόσια και δωρεάν παι-
11