Σούδα, Χίος. Αυτός είναι ένας "καταυλισμός προσφύγων" στη Χίο. Στην τάφρο του παλιού κάστρου - έτοιμος για να βγάλει τον χειμώνα, μέσα στις λάσπες και το κρύο....
Είναι κρατικό σχέδιο απανθρωποποίησης ή όχι;
Συμβιβασμοί;
They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
I'm coming now, I'm coming to reward them
First we take Manhattan, then we take Berlin
Αργήσαμε; Ή λέμε ότι ακόμα είναι νωρίς για μας;
Ω δάσκαλε! Φαίνεται ότι βολευτήκαμε με την ηττοπάθεια…
Τα στενά 2. Ενώ στα νότια των στενών της Malacca οι παπάδες που έχει στείλει εδώ και χρόνια το Ριάντ στην Τζακάρτα δείχνουν την δουλειά που έχουν κάνει (δες "τα στενά" πριν 2 ημέρες) στα βόρεια των ίδιων στενών οι διαδηλώσεις έχουν την ανάποδη στόχευση. Χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους της πρωτεύουσας της μαλαισίας Kuala Lumpur ζήτησαν χτες, για άλλη μια φορά, την παραίτηση του πρωθυπουργού Najib Razak που κατηγορείται για (και προσπαθεί εδώ και μήνες να κουκουλώσει) δωροδοκία 700 μυρίων δολαρίων κατευθείαν απ’ την σαουδαραβική βασιλική οικογένεια. Οι διαδηλωτές κατηγορούν τους "κλόουν και τους εγκάθετους" που κυβερνούν την μαλαισία - ζητώντας αληθινή δημοκρατία και ισονομία. Ρεφορμιστικά πράγματα δηλαδή, αλλά εκτός "μόδας" για την ευρύτερη περιοχή.
Δεν έχουμε προς το παρόν τις γνώσεις να προβλέψουμε τις εξελίξεις, ούτε πάνω ούτε κάτω απ’ τα στενά. Θεωρούμε σίγουρο ωστόσο ότι θα υπάρξουν τέτοιες.
Θυμηθείτε μόνο ότι η θαλάσσια γραμμή που περνάει από εκεί φτάνει… μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Και ότι ο καπιταλιστικός κόσμος μπορεί να γίνεται μικρότερος, πολύ μικρότερος απ' ότι νομίζουμε.
Κρατούμενοι αυτοί· αλλά κι εμείς… Τα λόγια μας είναι φτωχά, αφού δεν πρόκειται να αλλάξουν άμεσα την κατάσταση. Τα χρωστάμε όμως, σαν το ελάχιστο, σ’ αυτές τις εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπων τους οποίους το ελληνικό κράτος έχει αποφασίσει διαχρονικά να αντιμετωπίζει χειρότερα και από καταδικασμένους. Τους πρόσφυγες / μετανάστες, που έχει αιχμαλωτίσει σε διάφορα "κέντρα" / κάτεργα, στερώντας ακόμα και τα στοιχειώδη για την καθημερινή τους ζωή.
Τα βοθρολύματα έρχονται στη Χίο (και οπουδήποτε αλλού) σαν "ουρά" της επίσημης κρατικής πολιτικής. Η μόνη διαφορά της σημερινής φαιορόζ κυβέρνησης απ’ τις προηγούμενες είναι ότι δεν πνίγει συστηματικά τους φυγάδες. Ο κεντρικός πυρήνας της "αντιμετώπισης των ροών" είναι, όμως, ο ίδιος: θα τους κάνουμε τον βίο αβίωτο έτσι ώστε να μην έρχονται κι άλλοι. Θα τους κάνουμε, επίσης, τον βίο αβίωτο ώστε να κάνουν οτιδήποτε για να μαζέψουν πέντε φράγκα να πληρώσουν τα παράνομα "γραφεία ταξιδίων", μπας και γλυτώσουν μια ώρα νωρίτερα απ’ τον "ελληνικό παράδεισο".
Δεν είναι τα λεφτά που λείπουν απ’ το ελληνικό κράτος. ("Λεφτά υπάρχουν" για τις πάμπολες λαμογιές, εργολαβίες και μπίζνες που στήνονται στο όνομα, υποτίθεται, της φροντίδας των προσφύγων / μεταναστών). Πρόκειται για κεντρικό σχεδιασμό. Που ξεκινάει απ’ την ανάθεση της "ευθύνης" για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο στρατό. Και φτάνει ως τον συστηματικό, μέχρι εξουθένωσης ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος τους.
Οι φασίστες είναι οι "λευκές φρουρές". Ελέγχονται κατευθείαν απ’ το ελληνικό βαθύ κράτος και υπακούουν / υπηρετούν την ρατσιστική τακτική του, με παραγγελίες.
Αν πρέπει να δειχθεί ο πραγματικός κεντρικός υπεύθυνος, ας μη γίνουν αποπροσανατολιστικά λάθη...
Paint it black. Το "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε" σαν κεντρική ιδέα διακυβέρνησης σε νέα επεισόδια. Για άγνωστους σ’ εμάς λόγους οι φαιορόζ περίμεναν (;) ότι μόλις ο πρώην Ομπάμα πατούσε γερμανικό έδαφος θα έβγαζε έναν πύρινο λόγο για το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Ή, έστω, στην συνέντευξή του μετά την συνάντηση με την Μέρκελ. Ή, έστω έστω, την ώρα που έφευγε προς λατινική αμερική μεριά.
Αλλά ο Ομπάμα είναι αγνώμονας. Έβγαλε τις φωτογραφίες του στην Ακρόπολη και ύστερα μας ξέχασε. Ποιούς; Εμάς που δώσαμε στον κόσμο τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας.
Παρότι όλα τα χαρτιά γύρω απ’ το περιβόητο ζήτημα του "δημόσιου χρέους" είναι ανοικτά εδώ και πολύ καιρό, οι φαιορόζ επιμένουν να διαδίδουν ότι περιμένουν "κάτι σπουδαίο" επ’ αυτού· και ότι οι εταίροι / δανειστές το χρωστάνε. Είναι κυρίως μια επείγουσα ανάγκη για επίδειξη κάποιας επιτυχίας (ακόμα κι αν έχει δέκα εισαγωγικά) που στοιχειώνει στα μυαλά των πολιτικών βιτρινών. Ακόμα περισσότερο μετά την φόλα με τις τηλεοπτικές άδειες και το "τσάκισμα της διαπλοκής" (κι ας μην θυμίσουμε την "τακτοποίηση του ποδοσφαιρικού τοπίου"...)
Επειδή προϋπόθεση για την θρυλική ανακοίνωση των κοντοπρόθεσμων μέτρων για την "ελάφρυνση" του χρέους (τα μόνα που είναι προς συζήτηση) είναι η γρήγορη ολοκλήρωση της "2ης αξιολόγησης", η βιασύνη αυτών των ημερών μεταφέρεται εκεί.
Να υποθέσουμε, κατά συνέπεια, ότι ζητήματα όπως το ακόμα μεγαλύτερο "κούρεμα" του υπο-ελάχιστου μισθού, για τους κάτω των 25 (ένα παράδειγμα λέμε), να θεωρηθεί μια ακόμα λεπτομέρεια "θυσίας" για το καλό του τόπου;
Αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί έναν κάποιο τρόμο; Great again;
Κι όμως: η ιστορία γράφεται σα να πρόκειται για ανέκδοτο…
(Διάφοροι πατριώτες πιστεύουν και διαδίδουν ότι το ψόφιο κουνάβι είναι έλληνας. Σίγουρα. Είναι απόγονος του γνωστού Τραμπάκουλα!)
"Κυπριακό", λίγη προθέρμανση. Γλαφυρός όπως πάντα, ο έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε (μετά απ’ τις κουβέντες του με τον ομόλογό του της νότιας κύπρου Αναστασιάδη) ότι η Αθήνα είναι αδιαπραγμάτευτα αντίθετη με την διατήρηση του "συστήματος των εγγυήσεων" - εάν πρόκειται να υπάρξει "συμφωνία για λύση του κυπριακού". Η Άγκυρα, αντίθετα, δηλώνει υπέρ της διατήρησής του μέσω κάποιας προσαρμογής.
Περί τίνος πρόκειται; Επιφανειακά, αφού έτσι πουλιέται στους "αθώους" ντόπιους επειδή έτσι συμφέρει, η αντίθεση της Αθήνας στις "εγγυήσεις" (στρατιωτικές εγγυήσεις για την προστασία της κύπρου) στρέφεται κατά της Άγκυρας και του τουρκικού στρατού στο βορρά. Παραλείπονται δύο στοιχεία. Πρώτον, ότι την επέμβαση του τουρκικού στρατού στην κύπρο την ζήτησε ο ίδιος ο (τότε πρόεδρος) Μακάριος, μετά το ελληνικό πραξικόπημα εναντίον του - πάντα λόγω της ευθύνης της Άγκυρας σαν "εγγυήτριας δύναμης". Και δεύτερον, ότι οι "εγγυήτριες δυνάμεις" στην κύπρο δεν είναι 2 αλλά 3: είναι και η αγγλία...
Κι εδώ το πράγμα μπλέκεται. Ούτε στο ελληνικό χουντικό πραξικόπημα στις 15 Ιούλη του 1974, ούτε στην στρατιωτική εισβολή του τουρκικού στρατού, σαν απάντηση λίγο μετά, το Λονδίνο αντ-έδρασε σαν "εγγυήτρια δύναμη"· παρότι είχε στρατό στις κυπριακές βάσεις της· και όφειλε να το κάνει, ήδη απ’ τις 15 Ιούλη. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι απεμπόλησε το status της σαν "εγγυήτρια δύναμη", ούτε πως ακύρωσε τις συμφωνίες του 1960 (Ζυρίχης - Λονδίνου) που διαμόρφωσαν το καθεστώς (και) της αγγλικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην κύπρο.
Η προηγούμενη φιλόδοξη προσπάθεια για "επίλυση του κυπριακού", που έμεινε γνωστή σα "σχέδιο Ανάν", προέβλεπε την επαναδημιουργία του κυπριακού κράτους, καταργούσε δηλαδή και αντικαθιστούσε τις συμφωνίες του 1960. Αυτό σήμαινε ότι οι αγγλικές βάσεις στην κύπρο καταργούνταν, και η ύπαρξή τους θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο εξ’ αρχής διαπραγμάτευσης, με το νέο κυπριακό κράτος, εν έτει 2004... Επιπλέον, εκείνο το σχέδιο, προέβλεπε την κατάργηση της "ειρηνευτικης δύναμης του οηε" (που απ΄ το 1974 βόσκει στην "πράσινη γραμμή") και την αντικατάστασή της από αμερικάνους πεζοναύτες που θα έπιαναν πόστο στο νησί, για περίπτωση ανάγκης. Το δακρύβρεχτο "όχι" στο σχέδιο Ανάν που τελευταία στιγμή πριν το δημοψήφισμα έσπρωξε ο τότε δεξιός (και μαφιόζος) πρόεδρος της νότιας κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος, αν και είχε συμμετάσχει και συμφωνήσει σ' όλη τη διαμόρφωση του "σχεδίου Ανάν", έσωσε τις αγγλικές βάσεις στην κύπρο. Καθόλου παράξενο: ο "πατριώτης" Τάσσος, που έγινε ήρωας για τον ντόπιο εθνικισμό, δεξιό και αριστερό, ήταν ένας "πολύ στενός άνθρωπος του Λονδίνου" - για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται... Δεν μας κάνει εντύπωση· όχι για την περίπτωσή του, αλλά για τις υπόγειες σχέσεις και συμπάθειες των ελλήνων "πατριωτών"...
Τώρα, υποτίθεται, πάλι το "κυπριακό" πλησιάζει στη λύση του... Τώρα δεν υπάρχει "σχέδιο Ανάν" στον πάγκο. Υπάρχει όμως ζήτημα ισχύος ή μη των ιδρυτικών συμφωνιών του (τότε) "ανεξάρτητου κυπριακού κράτους"· των συμφωνιών του 1960. Το ότι τίθεται ζήτημα "εγγυητριών δυνάμεων" το αποδεικνύει.
Τις λεπτομέρειες της τωρινής διαπραγμάτευσης δεν τις ξέρουμε. Έχουμε όμως πολύ σοβαρές αμφιβολίες για το αν οι νοτιο(ελληνο)κύπριοι θέλουν κάποιο είδος ένωσης, δηλαδή μοιρασιάς διάφορων εξουσιών με τους βορειο(τουρκο)κύπριους. Για να το πούμε απλά: είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι ΔΕΝ θέλουν καμία συμφωνία και καμία άλλη "λύση" πέραν αυτής που έχουν· συν, αν ήταν δυνατόν κάπως, την Αμμόχωστο, την οποία ο τουρκικός στρατός έχει κρατήσει άδεια και βαλσαμωμένη από το 1974, για να την δώσει κάποτε πίσω. Μια χαρά τους βολεύει η φτηνή εργασία των τουρκοκύπριων που περνάνε την "πράσινη γραμμή" κάθε πρωί για μεροκάματο στο νότο, και επιστρέφουν το απόγευμα σπίτια τους. Μια χαρά τους βολεύει, με το σκληρό τους νόμισμα (ευρώ) το βορειοκυπριακό εργατικό μπαντουστάν με νόμισμα την τουρκική λίρα!
Η δήλωση του έλληνα πρωθυπουργού έχει κάποιο νόημα; Δεν θα μας έκανε εντύπωση να μην έχει κανένα! Ωστόσο έχουμε την απορία: εννοεί κάποιου είδους ακύρωση της ως τώρα παρουσίας των αγγλικών βάσεων; Ή αυτές βρίσκονται εκτός συζήτησης / διαπραγμάτευσης; Κι αν συμβαίνει το πρώτο, υπάρχει κάποιο σχετικό deal με την Ουάσιγκτον που, όσο νάναι, κάτι θέλει στην κύπρο; Κι αν υπάρχει τέτοιο deal, είναι σε γνώση και (αναγκαστική;) συμφωνία του brexit Λονδίνου;
Ερωτήσεις, που θα φροντίσουμε να απαντήσουμε το γρηγορότερο.
Ξύσιμο νυχιών. Μπορεί να αποδειχθεί ασήμαντο. Σημειώστε το ωστόσο κάπου στην άκρη του μυαλού σας: ούτε ένα, ούτε δύο αλλά 11 κράτη ή περίπου κράτη, τα περισσότερα αραβικά (το μπαχρέιν, το κουβέιτ, το ομάν, το κατάρ, τα αραβικά εμιράτα, η αίγυπτος, η ιορδανία, το μαρόκο, η σαουδική αραβία, το σουδάν και η κυβέρνηση / μαριονέτα της υεμένης) κατηγόρησαν επίσημα, στον οηε, την Τεχεράνη ότι επιδιώκει την αποσταθεροποίησή τους. Αν η "δόξα" του ιράν φτάνει ως το μαρόκο, τότε...
Η αιτία είναι (για μας) προφανής, και γι’ αυτό ανησυχητική: η Τεχεράνη περιλαμβάνεται (ως τώρα) στους γεωπολιτικούς νικητές στη συρία, ενώ έχει εξασφαλίσει την σημαντική επιρροή της και στο ιράκ. Και στα δύο γίνεται πόλεμος· και τα δύο είναι αμφίβολο πότε και αν θα ξαναγίνουν κράτη με την έννοια που είχε η λέξη στον 20ο αιώνα. Αυτό, ωστόσο, κάνει την πραγματική ισχύ της λέξης "επιρροή" ακόμα περισσότερο τοις μετρητοίς.
Η νίκη των συντηρητικών στις ηπα και η πιθανολογούμενη αλλαγή τακτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αφήνει αυτή τη στιγμή ανοικτά δύο ενδεχόμενα (σύντομα, όταν το ψόφιο κουνάβι ανακοινώσει την κυβέρνησή του, θα μάθουμε ποιο απ’ τα δύο θα γίνει πράξεις). Είτε η καινούργια αμερικανική κυβέρνηση θα ξανα-ανεβάσει την ένταση εναντίον της Τεχεράνης (διαγράφοντας την συμφωνία που έχει γίνει για τα πυρηνικά της), κι έτσι θα ανοίξει τον δρόμο για μια καινούργια φάση "ψυχρού" (ή ακόμα και "θερμού") πολέμου κατά του ιρανικού καθεστώτος· οπότε η Ουάσιγκτον θα χρειαστεί τις υπηρεσίες διάφορων λακέδων και βαστάζων στην περιοχή. Είτε η καινούργια αμερικανική τακτική θα "αφήσει χώρο" δράσης σ’ αυτούς τους λακέδες, και οπωσδήποτε στο Τελ Αβίβ· οπότε και πάλι θα υπάρχει θέμα "παροχής υπηρεσιών" εναντίον της Τεχεράνης.
Ας ελπίζουμε ότι δεν θα γίνει τίποτα απ’ τα δύο, αν και είναι εύκολο για τέτοιες ελπίδες να αποδειχθούν μάταιες.
Τα στενά. Προσέξτε τον χάρτη. Η στενή λουρίδα θάλασσας ανάμεσα στη Σουμάτρα και τη Μαλαισία ονομάζεται Malacca strait(s) - στενό (ή στενά) της Μάλακκα. Είναι απ’ τα πιο σημαντικά θαλάσσια περάσματα στον κόσμο, στην ίδια κατηγορία με την διώρυγα του Παναμά, την διώρυγα του Σουέζ και τα στενά του Γιβλαρτάρ. Για το θαλάσσιο εμπόριο κατ’ αρχήν. Και, αμέσως μετά, για την αστυνόμευσή του.
Η Σουμάτρα ανήκει στην ινδονησία. Το πιθανότερο είναι ότι η ινδονησία σας είναι αδιάφορη. Ο.Κ. - λάθος! Πριν μισό μήνα, στο τρίτο μέρος της τριλογίας για τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο (2001 - 2016: 15 χρόνια πολέμου, η γεωπολιτική διάσταση) στο οποίο παραπέμπουμε κι από δω όποιον / όποια νοιάζεται για τον κόσμο - πέρα - απ’ - τη - μύτη - του, γράφαμε μεταξύ άλλων:
... Οι ειδικοί της τρομοκρατίας λένε ότι η απειλή της εξάπλωσής αυτών των ενόπλων [του isis] κυρίως στις βασικά μουσουλμανικές Ινδονησία, Μαλαισία και νότιες Φιπιππίνες δεν πρέπει να υποτιμηθεί, και ότι μπορούν να εξελιχθούν σε πιο επικίνδυνη δύναμη αν εκπαιδευτούν και αποκτήσουν την κατάλληλη ηγεσία...
Απ’ τις αρχές του περασμένου Νοέμβρη έχει ξεκινήσει στην ινδονησία μια "μαζική κίνηση" που έχει όλες τις προδιαγραφές να κάνει τις αμερικανικές προβλέψεις περί επέκτασης του isis (και) στην ινδονησία αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Η αφορμή θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και γελοία: ένα σχόλιο του (κινεζικής καταγωγής και χριστιανού στο θρήσκευμα) κυβερνήτη της πρωτεύουσας Jakarta Basuki Tjahaja Purnama θεωρήθηκε προσβλητικό για το κοράνι απ’ τους σκληροπυρηνικούς συντηρητικούς μουσουλμάνους της ινδονησίας. Που ξεκίνησαν μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του, ζητώντας την παραίτησή του, το κρέμασμά του, το γδάρσιμό του· κάτι τις σαν τιμωρία της βλασφήμιας του.
Τα μεγέθη των σκληροπυρηνικών, με βάσει τον (στην πλειοψηφία μουσουλμανικό) πληθυσμό της ινδονησίας είναι μικρά έως πολύ μικρά. Πενήντα, εκατό χιλιάδες στην πρωτεύουσα, πολύ λιγότεροι σε άλλες πόλεις. Είναι λίγοι για να "πείσουν" τον μάλλον δημοφιλή στην πρωτεύουσα Purnama να παραιτηθεί, ή την ινδονησιακή κυβέρνηση να τον παραιτήσει. Είναι, όμως, αρκετοί, για να δικαιολογηθεί κάποια στιγμή η εμφάνιση ενός κάποιου isis. Ειδικά αφού "οι κυβερνώντες μας αγνοούν". Κάτι σαν "ένοπλη πάλη" προκειμένου να…
Και απο πού κατάγονται αυτοί οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί πιστοί; Ήταν πάντα εκεί, ένα τμήμα της ινδονησιακής κοινωνίας; Ή δημιουργήθηκαν μετά από φιλότιμες (και καλά πληρωμένες) προσπάθειες μιας τουλάχιστον 10ετίας; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο απερχόμενος Ομπάμα (και αν σας νοιάζει κάτι παραπάνω θα πρέπει να την διαβάσετε στο χαρτί του Sarajevo νο 111): είναι προϊόν της συστηματικής δουλειάς που κάνει εδώ και πολλά χρόνια (και στην ινδονησία) το Ριάντ, στέλνοντας εκεί ουαχαβίτες παπάδες.
Αν τον επόμενο χρόνο, ή στα επόμενα 2, 3, 4 χρόνια, προκύψει τέτοιου είδους "αστάθεια" στην ινδονησία γενικά και στη σουμάτρα ειδικά, (γιατί όχι και απέναντι, στην μαλαισία;) οφειλόμενη στην "ισλαμική τρομοκρατία", κι αν αυτοί οι τερατώδεις "τζιχαντιστές τρομοκράτες" το ρίξουν στην πειρατεία για να έχουν έσοδα, τότε θα είναι αναπόφευκτο για το καλό της ανθρωπότητας και του ελεύθερου εμπορίου να αναλάβει το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό την προστασία των στενών της Malacca.
Κι αν συμβεί έτσι, όποτε κι αν είναι, γυρίστε πίσω την σκέψη σας και τον πολιτικό χρόνο στη νίκη των συντηρητικών στις ηπα το Νοέμβρη του 2016, και στις "απομονωτίστικες" ιδέες του προεδρικού ψόφιου κουναβιού. Για να έχετε αποκαταστήσει την αλληλουχία των εξελίξεων.
(Εννοείται ότι υπάρχουν, ή θα βρεθούν, και κοινωνικοί λόγοι για εντάσεις. Υπάρχουν βεβαιωμένες εργατικές απαιτήσεις και αγώνες για αυξήσεις στον βασικό μισθό, και ενάντια στις φορολογικές απαλλαγές στους πλούσιους. Συνεπώς μια γερή δόση "τζιχαντισμού" βολεύει και εκεί...)
Μπάλα είναι, και σκάει. Βόμβα έβαλαν (άγνωστοι) στα γραφεία της (ασφαλιστικής) εταιρείας του Κωστάκη Κουτσοκούμνη, στη Λεμεσό. Θα μπορούσε να είναι κάποιος ριγμένος πελάτης του, αν δεν συνέβαινε ο κυρ Κωστάκης να είναι πρόεδρος της "κυπριακής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου". Το ανάλογο της ελληνικής επο.
Αλλά η βομβιστική επίθεση (τρίτη κι όχι πρώτη) δεν αποδεικνύει την "καθαρότητα" του κυρ Κωστάκη. Το αντίθετο συμβαίνει. Θεωρείται μεγάλη μαφία στα των κυπριακών γηπέδων. Με μια ιδιαίτερη έμφαση που θα έπρεπε να έχει τύχει προσοχής και στα μέρη μας (αν δεν υπήρχε η εθνική ενότητα): στήσιμο αγώνων για λογαριασμό του στοιχήματος. Στην μακρινή ασία.
Αλλά ο κυρ Κωστάκης έχει κι άλλη ιδιότητα: είναι αυτός που έστειλαν η fifa και η uefa να "βάλει τάξη" στο ελληνικό ποδόσφαιρο. (Πράγμα που σημαίνει ότι υψηλά κλιμάκια του οργανωμένου εγκλήματος, εν προκειμένω στη παγκόσμια βιομηχανία του ποδοσφαίρου, έχουν χιούμορ).
Ο Μάριος Παναγή, ένας κύπριος πρώην διεθνής διαιτητής, που τα παράτησε και έχει βρει καταφύγιο στο Λονδίνο για να γλυτώσει το κεφάλι του αφού άρχισε να καταγγέλει με ονόματα και διευθύνσεις την μαφία του κυπριακού ποδοσφαίρου, είπε την περασμένη Τετάρτη (πριν σκάσει η βόμβα στη Λεμεσό) σε συνέντευξή του στον ελληνικό "sport fm" (άλλοι "αθώοι" εκεί...):
... Ο κ. Κουτσοκούμνης είναι μέρος της διαφθοράς του κυπριακού ποδοσφαίρου. Έχω έγγραφα που το αποδεικνύουν... Ξέρει η fifa ότι συγγενικό πρόσωπο του Κουτσοκούμνη είναι ένας απ’ τους 93 που εμπλέκονται στο σκάνδαλο "κοριόπολις";... Όταν έμαθα για την τοποθετησή του απ’ την fifa σαν αρμόδιο για το ελληνικό ζήτημα γέλασα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Ο κ. Ινφαντίνο που είναι φίλος του και μάλλον τον διόρισε, γνώριζε τι συμβαίνει στο κυπριακό ποδόσφαιρο; Για να καταλάβετε, σκεφτείτε ποιοι είχαν έρθει προσκεκλημένοι σε κοσμικά γεγονότα στην Ελλάδα. Εγώ δεν θα πω ότι ο γάμος ήταν διαφθορά. Θέλω να δείξω τη διαπροσωπική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Ο αντιπρόεδρος της κυπριακής ομοσπονδίας, ο κ. Κούμας, έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα του κυπέλου Ελλάδας και της εθνικής Ελλάδας. Αυτό το γνώριζε ο κ. Ινφαντίνο; Αν το γνώριζε, γιατί όρισε τον κ. Κουτσοκούμνη;...
Δεν είναι τίποτα καινούργιο. Έχουν γίνει ακόμα πιο σοβαρές καταγγελίες για εξαγορές στα μέρη μας, με ονόματα και ποσά. Η περίπτωση του κυρ Κωστάκη είναι, απλά, μια ακόμα υπενθύμιση του ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι· και το ελλαδιστάν είναι γεμάτο ψαροκέφαλα.
Mafia rules o.k. Λαλίστατοι υποστηρικτές και αντίπαλοι της φαιορόζ κυβέρνησης, φίλοι και εχθροί της αμερικανικής "υπερδύναμης", μίλησαν για τα πάντα. Εκτός απ’ αυτό: τι δουλειά είχε ο αρχιστράγος στο σουαρέ; Μούγκα στη στρούγκα!
Το πρώτο συμπέρασμα δεν είναι απλά ότι "η σιωπή είναι συνενοχή" αλλά ότι εδώ αποδεικνύεται ξανά μια πολύ βαθιά, πολύ εσωτερικευμένη, και άρα ακλόνητη αποδοχή / συνενοχή για τα βιολιά που βαράει το παπαδαριό σαν real state· και όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των δήθεν "επαναστατικών διαθέσεων" τύπου πρώην υπ.παιδ.θρησκευμάτων, είναι ελεεινή κοροϊδία.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πιο τεχνικό / πολιτικό. Είτε ο αρχιτράγος είναι ο εκπρόσωπος όλων των μαφιών / παρακρακτικών / υποκοσμιακών συστατικών του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οπότε δίκαια έχει πόστο δίπλα στον πρωθυπουργό... είτε δεν είναι τέτοιος, εκπροσωπεί μόνο την "συμμορία με τα μαύρα", οπότε έχουν δικαίωμα οι επικεφαλής όλων των υπόλοιπων "συνδικάτων του οργανωμένου εγκλήματος" να απαιτήσουν την διεύρυνση του επίσημου πρωτοκόλλου, ώστε να έχουν την θέση τους εκ δεξιών και ευωνύμων κάθε πρωτοκλασάτης πολιτικής βιτρίνας.
Ενστικτώδικα θα θέλαμε έναν συνδυασμό των δύο: ο υψηλός προσκεκλημένος στη μέση, απ’ την μια μεριά οι "πάνω απ’ το τραπέζι" βιτρίνες της εξουσίας, παρατεταγμένες σύμφωνα με την ιεραρχική σειρά τους· κι απ’ την άλλη οι βαρώνοι του οργανωμένου εγκλήματος, πραγματικά αφεντικά, με την σχετική άνεση, χωρίς γραβάτες και με μαύρο γυαλί όλοι, παρατεταγμένοι κι αυτοί κατά με την δική τους ιεραρχική τάξη.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι ο λαός θα δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη με ανακούφιση.
Ανδρών επιφανών… Ο "επιτάφιος" που ο Θουκυδίδης διέσωσε αποσπασματικά σαν λόγο του Περικλή προς τους Αθηναίους το 430 π.χ. είναι ένα λογοτεχνικό διαμάντι ευφυούς προσπάθειας τόνωσης του ηθικού του πληθυσμού της Αθήνας στη διάρκεια ενός πολέμου. O Περικλής ανέλαβε να εκφωνήσει τον τιμητικό επικήδειο για τους Αθηναίους νεκρούς της πρώτης χρονιάς του πελοποννησιακού πολέμου. Σ’ ένα απ’ τα πιο διάσημα και συχνά μνημονευμένα αποσπάσματα του λόγου του, στη φράση ανδρών [γαρ] επιφανών πάσα γη τάφος, και ου στηλών μόνον εν τη οικεία σημαίνει επιγραφή, αλλά και εν τη μη προσήκουση άγραφος μνήμη παρ’ εκάστω της γνώμης μάλλον ή του έργου ενδιαιτάται, οι μνημονευόμενοι "επιφανείς άνδρες" δεν ήταν άλλοι από τους αθηναίους στρατιώτες των οποίων τα πτώματα δεν βρέθηκαν για να ταφούν τιμητικά στην πατρίδα. Ζουν όμως (λέει ο Περικλής) στη μνήμη και στις καρδιές των Αθηναίων, κι αυτό είναι ύψιστη τιμή.
Επιτάφιος ύμνος, λοιπόν, στις αρετές της αθηναϊκής δημοκρατίας· ελευθερία και θάνατος σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κοκτέιλ. Καθότι έπρεπε να πειστούν οι Αθηναίοι για το δίκιο και την υπεροχή τους σ’ εκείνο τον πόλεμο, που έμελλε να καταλήξει στην καταστροφή τους. Επιτάφιος ύμνος, ένα πολιτικό κείμενο υψηλής αισθητικής.
Υπάρχει μια φήμη που διατρέχει τους αιώνες αναπόδεικτη· και μας αρέσει: συγγραφέας του "επιτάφιου" δεν ήταν ο Περικλής (ούτε ο Θουκυδίδης) αλλά η Ασπασία (: Άσπα). Η εξαιρετικά όμορφη και εξαιρετικά μορφωμένη εταίρα, που (κατά τις φήμες αλλά και κάποιες πηγές) ήταν ο ιθύνων νους πίσω από σημαντικές στιγμές της πολιτικής σταδιοδρομίας του Περικλή.
Ο υπό μετακόμιση πρώην πρόεδρος των ηπα Ομπάμα θεώρησε σκόπιμο να τσιτάρει λίγο "επιτάφιο" μιλώντας στην Αθήνα, σε μια παράσταση κατώτερη μάλλον απ’ αυτήν που είχε αρχικά σχεδιάσει - μια έκθεση ιδέων μάλλον παρά ένα μανιφέστο, που δεν θα μείνει στην ιστορία του. Παρ όλα αυτά πολύ θα μας έκανε αν συγγραφέας του λόγου του στην Αθήνα (και όχι μόνον αυτού) ήταν η κυρία Μισέλ.
Όχι σαν επανάληψη της ιστορίας· αλλά σαν υπενθύμιση του αόρατου και μαζί καίριου ρόλου των γυναικών... ακόμα και στην κορυφή των πολιτικών αντικατοπτρισμών. Στο κάτω κάτω ήταν αυτή η γυναίκα που έδωσε, τον Γενάρη του 2009, την πρώτη εκ βαθέων ευχή στον πρωτοεκλεγμένο τότε Μπάρακ, καθώς έφευγε για να πάει να ορκιστεί: πήγαινε, και κοίτα να μην τα σκατώσεις...
Κάτι παραπάνω θα ήξερε, οπωσδήποτε.
Προστασία. Το αμερικανικό προεδρικό ψόφιο κουνάβι, προεκλογικά, είχε αφήσει να εννοηθεί πως τα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη του νατο θα πρέπει να "πληρώνουν" (κατά κύριο λόγο αυξάνοντας σημαντικά τις αγορές αμερικανικών όπλων) αν θέλουν να έχουν την προστασία του "αυτοκρατορικού στρατού". Κι αυτό, υποτίθεται, έχει προκαλέσει μια κάποια αναταραχή στην στρατο-γραφειοκρατεία της βορειοατλαντικής συμμαχίας. Κατά την αγγλόφωνη ιντερνετική έκδοση του γερμανικού καθεστωτικού spiegel, υπό συζήτηση (σαν σενάριο) είναι ακόμα και το ενδεχόμενο αποχώρησης των ηπα απ’ το νατο!!!
Όχι, οι σχετικοί καραβανάδες δεν το πάνε τόσο μακρυά ώστε να κουβεντιάζουν πιθανή προσχώρηση των ηπα (μετά την αποχώρησή τους απ’ το νατο...) στο "σύμφωνο της Σαγκάης"... Μάλλον απολαμβάνουν να απασχολούνται φτιάχνοντας και ακυρώνοντας σενάρια· έως ότου η καινούργια αμερικανική presidency καταλήξει κάπου.
Αλλά... Έστω και για το ένα στο εκατομμύριο, θα θέλαμε να το δούμε: η Ουάσιγκτον ανακοινώνει την (μερική, έστω) αποχώρησή της απ’ το νατο, και στην Αθήνα χιλιάδες διαδηλωτές πορεύονται στην αμερικανική πρεσβεία φωνάζοντας προδότες των λαών αμερικάνοι!
Τα καλά και συμφέροντα. Το τείχος που θέλει να φτιάξει ο Τραμπ στα σύνορα ηπα - μεξικό αποδεικνύει ότι είναι φασίστας (σωστό!). Ο φράκτης που έχουν φτιάξει και διατηρούν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανόμενης, εντελώς και με άποψη, της τωρινής φαιορόζ) στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο αποδεικνύει τον βαθύ ανθρωπισμό τους.
Εκτός αν ο Τραμπ δηλώσει ότι ο Ρίο Γκράντε του θυμίζει τον Έβρο. Τότε θα γίνει κι αυτός ανθρωπιστής.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν ήδη πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα αυτού του φράκτη που υποσχέθηκε το ψόφιο κουνάβι... Το πολύ πολύ να τον επεκτείνει...
(Φωτογραφίες: οι δυο πρώτες απ’ τα σύνορα ηπα μεξικό. Η τρίτη απ’ τον έβρο...)
Φιλοξενούμενοι και συσχετισμοί. Είναι άνισο. Είναι τόσο άνισο ώστε ξεπερνάει τις δυνατότητες της όποιας κριτικής.
Ο πρώην (πρόεδρος) των ηπα δεν εκφράζει πια κάτι απ’ την επίσημη καθεστωτική πολιτική του αμερικανικού κράτους, και σίγουρα όχι κάτι απ’ το αύριο και το μεθαύριό της. Είναι ο εαυτός του και η παρελθούσα θητεία του. Θα κάνει καλή (και καλοπληρωμένη) καριέρα σαν ομιλητής, και επειδή έχει το απαραίτητο πνεύμα, θα επισκιάσει κάτι "φιλόσοφους" της πλάκας, κάτι Ζίζεκ και λοιπά. Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον βρίσκεται ενώπιον ενός άλματος εμπρός· άλμα που θα πληρωθεί ακριβά απ' αυτούς που πάνω τους θα σκάσει η "υπερδύναμη", προκειμένου να διασώσει την θέση της, που αμφισβητείται όλο και πιο έντονα.
Ο νυν (πρωθυπουργός) της ελλάδας εκφράζει μεν την επίσημη καθεστωτική πολιτική του ελληνικού κράτους (και παρακράτους), συνεπής στην "εθνική γραμμή" που χάραξαν οι προκάτοχοί του. Αλλά τα όνειρα για ένα περιφερειακό ελληνικό ιμπέριουμ έχουν καταρρεύσει προ πολλού· η Αθήνα δυσκολεύεται να μαζέψει μόνη της τα κομμάτια της, και (ενώ το οργανωμένο έγκλημα έχει εδραιωθεί) τα "λευκά πρόσωπα" παρακαλάνε. Πότε εδώ και πότε εκεί.
Μια υπερδύναμη σε ελεγχόμενη "κρίση θέσης", μια βαλκανική γωνιά που ονειρεύτηκε ότι είναι αυτοκρατορία και ξύπνησε σαν failed state. Ένας πρώην της μιας, ένας νυν της άλλης. Είναι άνισο, και τέτοιο θα ήταν έτσι κι αλλιώς.
Όμως η περιβόητη "γλώσσα του σώματος" λέει τα δικά της. Ο ένας χαμογελάει με προσποίηση. Ο άλλος εκδηλώνει την κομπλεξαρισμένη ακαμψία του, σα να τον έχει πιάσει κόψιμο.
Είναι άνισο... Σε βαθμό οίκτου.
Το φονταμενταλιστικό (παρα)κράτος. Είναι αβυσσαλέα άνισο. Δείτε την φωτογραφία. Δίπλα στον πρωθυπουργό ο αρχιτράγος. Τι δουλειά έχει στο "επίσημο δείπνο του έλληνα προέδρου προς τιμήν του αμερικάνου"; Είναι πολιτειακός παράγοντας υψηλού επιπέδου (τουτέστιν άνθρωπος της κρατικής εξουσίας...) και σαν τέτοιος έχει δικαίωμα βάσει του ελληνικού πρωτοκόλλου να φυτρώνει παντού, σε τέτοια "επίσημα τραπέζια".
Μπορείτε να το φανταστείτε αλλού; Όχι στας ευρώπας (δεν μπορείτε). Αλλά στη μέση ανατολή, στη βόρεια αφρική, στην ασία, στη λατινική αμερική, στην αφρική. Στο πακιστάν, στο βιετνάμ, στο περού, στην γροιλανδία, κάπου... Μπορείτε; Όχι. Μόνο στο ιράν... Αλλά εκεί η "πολιτειακή εξουσία" ασκείται επίσημα και από παπάδες.
Όταν θα γίνουν άγριες διαδηλώσεις εναντίον του ντόπιου παπαδαριού· όταν θα τοικολληθούν πύρινες αφίσες εναντίον των τράγων με απειλές του είδους "είστε ανεπιθύμητοι"· όταν δήμαρχοι και κοινοτάρχες θα αποφασίζουν ομόφωνα ότι απαγορεύεται να πατήσουν το πόδι τους στην επικράτειά τους ποιμένες και τσοπανόσκυλα της "σωτηρίας της ψυχής"· όταν, με λίγα λόγια, τα ντόπια αφεντικά σε όλη τους την γκάμα αναγνωριστούν σαν αυτό που είναι (οι νταβάδες της καθημερινής ζωής μας), τότε θα έχουμε ανοίξει το δρόμο μιας αξιοπρεπούς χειραφέτησης. (Που, ας το πούμε κι αυτό, ιστορικά ανήκει στον 19ο αιώνα.)
Μέχρι τότε ο κάθε Ομπάμα (και η κάθε Μέρκελ, η κάθε "τρόικα", κλπ) θα συγκεντρώνουν τα πυρά. Τόσο εύκολο και τόσο δευτερεύον ώστε...
Ο αξονας του ειρηνικού. Τόσο η Κλίντον όσο και ο Τραμπ είχαν δηλώσει εχθροί της trans-pacific partnership (TPP), της εμπορικής συμφωνίας "ελεύθερου εμπορίου" γύρω απ’ τον ειρηνικό, που είχε υπογράψει μεν ο Ομπάμα σαν πρόεδρος, βρισκόταν όμως σε αναμονή έγκρισης απ’ το κογρέσσο. Αυτή η διακομματική απόρριψη της TPP διέφυγε (από δόλο) της προσοχής των "εχθρών της παγκοσμιοποίησης". Αν (δύσκολο "αν") την είχαν προσέξει, θα έπρεπε να εξηγήσουν γιατί ο νούμερο 1 θιασώτης της "παγκοσμιοποίησης", οι ηπα, το γυρίζει. Θα έπρεπε να εξηγήσουν το "παράδοξο" (;) ότι μόνο 28 απ’ τους 188 δημοκρατικούς της αμερικανικής βουλής και μόνο 13 απ’ τους 44 δημοκρατικούς της γερουσίας είχαν εγκρίνει την αρμοδιότητα του Ομπάμα να ολοκληρώσει την διαπραγμάτευση... Οι συντηρητικοί στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι, επίσης, αντίθετοι στη συμφωνία.
Η TPP έχει υπογραφτεί απ’ τους επικεφαλής των 12 κρατών (σιγκαπούρη, μπρουνέι, νέα ζηλανδία, χιλή, ηπα, αυστραλία, περού, βιετνάμ, μαλαισία, μεξικό, καναδάς, ιαπωνία) απ' τις 4 Φλεβάρη του 2016, αλλά εκκρεμεί η έγκρισή της απ’ τις αντίστοιχες νομοθετικές αρχές των κρατών. Πολλές απ’ τις οποίες έχουν παγώσει τις διαδικασίες τους περιμένοντας το τι θα κάνουν οι ηπα. Που, ας θεωρηθεί δεδομένο, δεν θα την εγκρίνουν. Για την ακρίβεια δεν θα φτάσει καν στη φάση της έγκρισης· το προεδρικό ψόφιο κουνάβι θα την "κόψει".
Για τον πρώην Ομπάμα η TPP ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής ηγεμονίας τις επόμενες δεκαετίες - σίγουρα στον ειρηνικό, αλλά όχι μόνο. Το είχε δηλώσει όσο πιο καθαρά γίνεται: αν δεν κάνουμε αυτή τη συμφωνία θα είναι η Κίνα που θα καθορίζει τους εμπορικούς κανόνες στον 21ο αιώνα.
Γιατί, λοιπόν, ο αμερικανικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός κάνει στροφή 180 μοιρών; Τι έχουν να πουν επ’ αυτού οι δήθεν "επαναστάτες εχθροί της παγκοσμιοποίησης"; Η απάντηση μπορεί να ξεδιπλωθεί αν προσέξει κανείς το ολοφάνερο: το Πεκίνο ΔΕΝ περιλαμβανόταν στην TPP. Ο σκοπός του deal ήταν η εμπορική / οικονομική "περικύκλωση" του κινέζικου καπιταλισμού· όχι το "δέσιμό" του σε μια πολυμερή συνθήκη. Ήταν μια πολεμική κίνηση με οικονομική μορφή.
Συνεπώς η Ουάσιγκτον, εγκαταλείποντας την TPP αλλάζει τακτική εναντίον του Πεκίνου. Εν προκειμένω, σε ότι αφορά τις εμπορικές / οικονομικές διαστάσεις του 4ου παγκόσμιου. Όχι, όμως, για πολύ μόνον αυτές. Γιατί η TPP ήταν η "υλική θεμελίωση" της αμερικανικής στρατιωτικής απόβασης στην ανατολική ασία. Τώρα η στρατιωτική διάσταση της αμερικανο-σινικής αντιπαράθεσης θα πρέπει να μεθοδευτεί διαφορετικά απ' την Ουάσιγκτον (ή τους συμμάχους της, βλέπε Τόκιο...)
Όσο για την "παγκοσμιοποίηση"; Ε, καλά, πως κάνετε έτσι; Σε καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση βρίσκεται ο πλανήτης, δεν το ξέρετε; Παραμυθιάστηκε κανείς ότι η "παγκοσμιοποίηση" είναι η μοναδική τακτική των δυτικών αφεντικών, και πως δεν έχουν άλλη; Σοβαρά; Υπάρχουν τέτοιοι τύποι; Ααααα!.... Είναι ψαγμένοι!!
Ο άλλος άξονας. Η λογική λέει ότι η Ουάσιγκτον θα στραφεί σε διακρατικές εμπορικές συμφωνίες, ένας - με - έναν, αντί για τις πολυμερείς· επειδή στο "ένας μ’ έναν" μπορεί να ρίχνει αποτελεσματικά το βάρος της υπέρ των συμφερόντων της. Όμως αυτή η ιδέα στέκει μόνο από την αμερικανική πλευρά. Απ’ την μεριά των εν δυνάμει συνομιλητών της δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα υιοθετηθεί. Κι αν μπορούν, είναι λογικό ότι θα αποφύγουν τέτοιου είδους "διαπραγματεύσεις" που θα καταλήξουν σε λεόντιες, υπέρ των ηπα, συμφωνίες.
Αυτό αποδεικνύεται από διάφορες εξελίξεις ήδη. Τον τελευταίο μήνα υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι 14 κρατών του ειρηνικού, ασιατικών και μη, συμπεριλαμβανόμενων της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας (που καταρχήν είχαν εγκρίνει την TPP) κουβέντιασαν στην κινεζική πόλη Tianjin, στην 15η συνάντησή τους για το θέμα, την προώθηση μιας άλλης πολυμερούς εμπορικής συμφωνίας, λιγότερο "σφικτής", την οποία προωθεί το Πεκίνο. (Μια "ασιατική παγκοσμιοποίηση"; Ίσως).
Ακόμα πιο καθαρά το τι μπορεί να συμβεί εκεί που η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει τον κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, φαίνεται απ’ αυτό που είπε πρόσφατα ο πρέσβης της νέας ζηλανδίας στην Ουάσιγκτον, αναφορικά με την πιθανότητα να μην επικυρωθεί απ’ τις ηπα η TPP: αρκετές χώρες που έχουν συμμετάσχει στην TPP έχουν τα plan B τους. Το τραγικό είναι ότι αυτά τα plan B που έχουμε δεν περιλαμβάνουν τις ηπα.
Κάνει τέτοιο τραγικό λάθος η Ουάσιγκτον; Ή είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να αλλάξει την "εμπορική / οικονομική" τακτική της αφού, σε τελευταία ανάλυση, η πραγματική κυριαρχία βρίσκεται στην άκρη της κάνης;
Aleppo, βροχή πυραύλων. Η αναγγελμένη από μέρες ρωσική επίθεση στο Aleppo και γύρω απ’ αυτό ξεκίνησε ήδη· συμπληρωμένη από βομβαρδισμούς της αεροπορίας του Άσαντ.
Η κατάσταση περιγράφεται ως εξής: οι δρόμοι λιγοστεύουν διαρκώς στο ανατολικό Aleppo καθώς σκεπάζονται από σωρούς μπάζων, απ’ όπου θέλεις ώρα να περάσεις σκαρφαλώνοντας και κατεβαίνοντας...
Κατά την Μόσχα οι στόχοι βρίσκονται εκτός (ανατολικού) Aleppo, στις επαρχίες του Idlib και της Homs, όπου πράγματι κτυπιούνται από αέρα πολλές δεκάδες σημεία. Σε κάθε περίπτωση το ανατολικό Aleppo θα "ελευθερωθεί": σαν ένας τεράστιος σωρός από τσιμέντα και αίμα.
Σρεμπρένιτσα. Το φασιστοπανί στο γήπεδο του εθνικού πρωταθλητή ήταν στη φυσική του θέση. Θα σηκωνόταν, έτσι κι αλλιώς, οπουδήποτε κι αν γινόταν το ματς. Το έφερε όμως έτσι η μαφιόζικη πραγματικότητα ώστε η "εθνική" της μπάλας να προτιμάει να πληρώνει νοίκι στην εταιρεία του κυρ Σωκράτη παρά να παίζει στο δικό της "ολυμπιακό στάδιο", δωρεάν. Γιατί μπορεί να υπάρχουν ζόρια οικονομικά, αλλά και τα φράγκα στους φίλους είναι υποχρέωση διαρκείας. Και, φυσικά, όταν υπάρχει η "αδελφοποίηση" του εθνικού πρωταθλητή με την ομάδα του Αρκάν (μακαρίτης πια αλλά οι ιδέες μένουν...) στη σερβία, τα πράγματα (και τα πανιά) έρχονται φυσιολογικά και στη θέση τους.
Εκείνο που είναι κωμικό έως γελοίο, είναι ότι κάπου εκεί γύρω ήταν και η πρωθυπουργάρα με την παρέα της. Μπορεί και να μην το πήραν χαμπάρι, μπορεί και να μην έδωσαν σημασία, αλλά στο τέλος, δυο μέρες πριν φωτογραφηθεί με τον πρώην αμερικάνο πρόεδρο, ο δυστυχισμένος πρωθυπουργός πήγε να κάνει p.r. με τα σώβρακα και τις φανέλες της "εθνικής". Και τι κατέβασε το πανέξυπνο μυαλό του να πει; Ότι "σαν εσάς, έτσι κι εμείς θα βάλουμε γκολ στο 90φεύγα".
ΜΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ «ΜΙΚΡΕ» (σαν άνθρωπος) ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΣΕΡΒΟΦΑΣΙΣΤΩΝ Σ’ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΣΦΑΓΩΝ! ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ "ΣΕΡΒΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ" ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ. ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΛΛΗΦΘΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ / ΜΑΚΕΛΑΡΗΔΕΣ ΤΟΥ ΣΕΡΑΓΕΒΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΡΕΜΠΡΕΝΙΤΣΑ. ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ "ΔΟΥΛΕΙΕΣ" Μ’ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ ΜΗΝΤΙΑΚΟΥΣ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΣΤΗ ΣΡΕΜΠΡΕΝΙΤΣΑ.
Τι ματς πήγες να δεις ανόητε; Είσαι κι εσύ κληρονόμος του αίματος και του πόνου που προκάλεσε το "όνομα σου είναι η ψυχή σου"... Και το ανάστημα σου είναι όσο να πηγαίνεις να λες μαλακίες στα αποδυτήρια...
(Ααα. Ο "υφυπουργός πολιτισμού και αθλητισμού", με μια πύρινη ανακοίνωση, δήλωσε ότι "... τα ανθρωπόμορφα φασιστοειδή δεν έχουν καμία θέση στα ελληνικά γήπεδα, ιδίως δε στους αγώνες της Εθνικής μας ομάδας...
Που έχουν θέση λοιπόν μπαρμπαΓιώργο τα "ανθρωπόμορφα φασιστοειδή"; Μόνο στις εθνικές παρελάσεις; Στο κοινοβούλιο; Ή, άντε, και τα υπουργικά συμβούλια;)
Συρία ή, αλλιώς, μέση Ανατολή. Η αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο και η πιθανολογούμενη (προς το παρόν ρητορική) αλλαγή τακτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και) στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, επηρεάζει ήδη ορισμένα απ’ τα εκεί μέτωπα.
- Η πολυδιαφημισμένη "εκστρατεία για την απελευθέρωση της Raqqa", στην οποία το κουρδικό ypg θα ήταν το πεζικό κάτω απ’ τα φτερά των αμερικανικών βομβαρδιστικών, έχει σταματήσει εδώ και τρεις ημέρες, μετά από μια αρχική φάση κατάληψης μερικών οικισμών.
- Ο τουρκικός στρατός και οι σύριοι πεζικάριοί του δεν έχουν επηρεαστεί. Έχουν φτάσει τώρα περίπου 1 χιλιόμετρο βόρεια απ’ τα περίχωρα της isis-κρατούμενης al-Bab. Αν είναι αλήθεια ότι ο isis μετακινεί ενόπλους απ’ την al-Bab προς την Raqqa, η κατάληψη της al-Bab θα διευκολυνθεί. Με αυτήν την πόλη στον έλεγχό τους, ο τουρκικός στρατός και οι σύμμαχοί του εξαφανίζουν οριστικά την (θεωρητική πια) πιθανότητα μιας ενιαίας κουρδικής ζώνης στη βόρεια συρία.
- Στο Aleppo, πότε ο Άσαντ και πότε το ρωσικό επιτελείο προσπαθούν με διαδοχικά τελεσίγραφα να εκβιάσουν την μάλλον δύσθυμη εκκένωση του ανταρτοκρατούμενου θύλακα στα ανατολικά της πόλης. Ο ρωσικός στόλος που βρίσκεται από μέρες σε θέσεις βολής στα παράλια δεν έχει δράσει ακόμα. Προς το παρόν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Δαμασκού και της Μόσχας, κυρίως βομβαρδισμοί, ασχολούνται με το να κάψουν τις δυνατότητες ανταρτών απ’ το Idlib να επιτίθενται από πίσω στον αποκλεισμό του ανατολικού Aleppo. Ήδη φαίνεται ότι στον αποκλεισμένο θύλακα είναι η πείνα που κάνει κουμάντο. Με ακυρωμένη την πιθανότητα οποιασδήποτε βοήθειας απ’ την Ουάσιγκτον (και, φανερά, απ’ το Τελ Αβίβ) είναι θέμα χρόνου η κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον Άσαντ· μια εντυπωσιακή εξέλιξη αν θυμηθεί κανείς τι συνέβαινε πριν 14 μήνες.
Η καινούργια αμερικανική κυβέρνηση θα ορκιστεί επίσημα στις 20 Γενάρη του ‘17. Υπάρχει ένα "τυπικό" κενό 2 τουλάχιστον μηνών απ’ την άποψη της ανάληψης πρωτοβουλιών απ’ το αμερικανικό κράτος. Είναι ένα χρονικό διάστημα αρκετό για να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε.
Την ίδια εποχή το 2008, στη μεταβατική περίοδο απ’ την 8ετία των συντηρητικών (Μπους ο Β) στην πρώτη τετραετία των δημοκρατικών (Ομπάμα), το Τελ Αβίβ εξαπέλυσε την επιχείρηση καυτό μολύβι εναντίον της Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας, με σκοπό να τσακίσει στρατιωτικά την παλαιστινιακή αντίσταση και να στρέψει τον πληθυσμό των παλαιστινίων κατά της κυβέρνησης (της Χαμάς) στη λωρίδα. Η εκστρατεία ανελέητων βομβαρδισμών ξεκίνησε στις 27 Δεκέμβρη του 2008, και τέλειωσε στις 17 Γενάρη του 2009, τρεις ημέρες πριν την επίσημη ανάληψη καθηκόντων απ’ την κυβέρνηση Ομπάμα.
Είναι ένα ιστορικό προηγούμενο. Όχι υποχρεωτικά προς επανάληψη, αλλά σίγουρα προς υπενθύμιση.
Μέση Ανατολή ή, αλλιώς, συρία. Οι εκτιμήσεις για αλλαγή της αμερικανικής τακτικής στο συριακό πεδίο μάχης, και ορισμένες δηλώσεις του ψόφιου κουναβιού ότι ο μοναδικός στόχος της Ουάσιγκτον πρέπει να είναι, πια, η καταστροφή του isis (και όχι η πτώση του Άσαντ) μπορεί να είναι ρεαλιστική προσαρμογή στα δεδομένα επί του εδάφους (ο Άσαντ τώρα έχει γερές πλάτες, τις ρωσικές, και "δεν πέφτει"). Αφήνει όμως ένα σημαντικό κενό για τους συμμάχους της Ουάσιγκτον: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Είναι δύσκολο έως αδύνατο να φανταστούμε ότι επειδή διαφαίνεται μια ορισμένη αλλαγή γραμμής απ’ την Ουάσιγκτον (στο βαθμό που θα αποδειχθεί πραγματική) το ισραηλινό και το σαουδαραβικό καθεστώς θα νοιώσουν, ξαφνικά, συμπάθεια για τον Άσαντ.
Για το ισραηλινό καθεστώς το ζήτημα τίθεται "υπαρξιακά", με τον τρόπο που θέλει να αντιλαμβάνεται τον ρόλο και την θέση του στην ευρύτερη περιοχή. Με τα τωρινά δεδομένα, η όποια αλλαγή τακτικής της Ουάσιγκτον, αφήνει 2 + 2 καθαρούς νικητές στο συριακό πεδίο μάχης. Την Μόσχα (απ’ όπου δεν κινδυνεύει το Τελ Αβίβ) και τον Άσαντ (απ’ τον οποίο επίσης δεν κινδυνεύει)... Αυτό είναι το εύκολο ζευγάρι νικητών. Το ζόρικο (για το Τελ Αβίβ) είναι η Χεζμπ’ αλλάχ του λιβάνου και η Τεχεράνη.
Θα δοκιμάζει το Τελ Αβίβ μέσα σ’ αυτό το δίμηνο να "καθαρίσει" έναν απ’ τους δύο, από πάρτη του, αξιοποιώντας το αμερικανικό "κενό" πρωτοβουλιών; Θα προσπαθήσει να δημιουργήσει κάποιου είδους "τετελεσμένα" πριν την 20η Γενάρη; Δεν μπορούμε ούτε να το προβλέψουμε με βεβαιότητα, ούτε όμως να το αποκλείσουμε: δεν έχουμε κατασκόπους στα επιτελεία!
Θεωρητικά μιλώντας, ωστόσο, ο "πειρασμός" δεν είναι αμελητέος. Κι ας θυμόμαστε (για γενική χρήση) ότι η σχετική αμερικανική αναδίπλωση, όπως και όσο γίνει, θα είναι υπέρ συμμάχων, εντός ή εκτός εισαγωγικών, πάνω στο τραπέζι (δηλαδή κρατών) ή κάτω απ' αυτό (δηλαδή "τρομοκρατών")...
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό σημαίνει βαράτε βιολιτζήδες!
Στα όρια της μέσης Ανατολής ή, αλλιώς… κίνα… Στη σκιά του θορύβου που προκαλεί το ψόφιο κουνάβι της Ουάσιγκτον, υπογράφτηκε χτες στην Τεχεράνη μια συμφωνία ενισχυμένης στρατιωτικής συνεργασίας ανάμεσα στο ιρανικό και στο κινεζικό καθεστώς. Ο ιρανός υπ.αμ. αρχιστράτηγος Hossein Dehqan και ο κινέζος αρχιστράτηγος Chang Wanquan δεν παρέλειψαν να υποδείξουν ποια είναι τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν από κοινού:
Σήμερα, η εμπλοκή ξένων δυνάμεων και η έλλειψη σεβασμού για την εθνική ακεραιότητα των χωρών έχουν μετατρέψει τη μέση Ανατολή σε μια μήτρα κρίσης και ανασφάλειας για τον κόσμο, και έχουν οδηγήσει στην γέννηση της τρομοκρατίας και την εξάπλωσή της σ’ όλο τον κόσμο δήλωσε ο Dehran. Οι ηπα και ορισμένα κράτη της περιοχής υποστηρίζουν την τρομοκρατία, κι αυτή εξαπλώνεται στην ευρώπη, την κεντρική ασία και τον Καύκασο, καθώς και σε άλλες περιοχές.
Ο Wanquan ήταν λιγότερο εκδηλωτικός. Περιορίστηκε να δηλώσει ότι το ιράν έχει σημαντική θέση στην ευρύτερη περιοχή στα πεδία της πολιτικής, της οικονομίας, της ασφάλειας, του στρατού και του πολιτισμού... και ότι οι δύο χώρες έχουν πολλά κοινά συμφέροντα σε περιφερειακά και παγκόσμια θέματα, πράγμα που δημιουργεί το έδαφος για την επέκταση της στρατιωτικής τους συνεργασίας.
Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας (όχι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη δηλαδή) αν δεν υπήρχαν ήδη οι θεσμοί πολιτικο/ στρατιωτικό/ οικονομικής συνεργασίας μέσω των οποίων Μόσχα, Πεκίνο και Τεχεράνη έχουν διαμορφώσει ήδη εκείνο το δηλητηριώδες τρίγωνο για την αντιμετώπιση του οποίου ένας κοτζάμ Μπρεζίνσκι έγραψε το 1998 ένα ολόκληρο βιβλίο συμβουλών και οδηγιών, το πασίγνωστο "η μεγάλη σκακιέρα".
…και Μόσχα. Κάτω απ’ την ίδια αμερικανοκουναβίσια σκιά, και μακριά απ’ την πρωτοκοσμική δημαγωγία, μια μέρα πριν, την Κυριακή 13 Νοέμβρη, η πρόεδρος της βουλής της ρωσίας Valentina Matvienko βρέθηκε στην Τεχεράνη. Για επαφές με τον ομόλογό της Ali Larijani. Στην κοινή συνέντευξη τύπου, ανάμεσα στα υπόλοιπα κοινού ενδιαφέροντος θέματα (οικονομικά κατά κύριο λόγο) δεν παρέλειψαν να τονίσουν την ταυτότητα ή την εγγύτητα των απόψεων των δύο κρατών σε πολλά περιφερειακά και παγκόσμια ζητήματα, και ειδικά στον αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας.
Όποιος νομίζει ότι αυτές οι διακρατικές "επαφές" είναι του ίδιου τύπου με την επίσκεψη του πρώην Ομπάμα στην Αθήνα, επισκέψεις αβροφροσύνης δηλαδή, κάνουν τεράστιο λάθος. Ο ελληνικός επαρχιωτισμός κοιτάει τον κόσμο απ’ την εθνική κλειδαρότρυπα της "χρυσής βίδας", με έπαρση και απεριόριστη βλακεία. Αλλά ο κόσμος δεν είναι οι ελληνικές (ή, ευρύτερα, οι πρωτοκοσμικές) μικροαστικές φαντασιώσεις· έχει πάψει να είναι τέτοιος, εδώ και πολύ καιρό.
Η πραγματικότητα περνάει πίσω απ’ την πλάτη των ηλίθιων· αλλά καθορίζει τις ζωές τους.
Παγκοσμιοποίηση; Αυτοί οι ηλίθιοι, για παράδειγμα, πιστεύουν (και διαδίδουν) ότι η "εκλογή Τραμπ" σημαίνει το "τέλος της παγκοσμιοποίησης". Γελοίο, τραγικά γελοίο. Η περιβόητη "παγκοσμιοποίηση" τελείωσε ουσιαστικά το 2006, με την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων του θρυλικού "γύρου της Ντόχα" και την περιθωριοποίηση του π.ο.ε.
Οι εξίσου περιβόητες περιφερειακές συμφωνίες (TTP και TTIP) που προσπάθησε να προωθήσει η Ουάσιγκτον, προς το δικό της συμφέρον, ήταν ένα υποκατάστατο. Όπως υποκατάστατο ήταν οι g-20 και οι υποσχέσεις τους ότι "δεν πρέπει να υπάρξει κανένας προστατευτισμός" - την ώρα που αυτό ακριβώς έκανε ο καθένας τους με τον τρόπο του και προς όφελός του.
Αν η καινούργια αμερικανική κυβέρνηση σκέφτεται το ενδεχόμενο να ξεπεράσει κι αυτά τα υποκατάστατα, είναι επειδή δεν μπορεί πια να επιβληθεί η αμερικανική ηγεμονία παγκόσμια με οικονομικούς όρους - και το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες.
Εμφανίζονται όμως πια και στρατιωτικά εμπόδια που μπορούν να λειτουργήσουν σαν πυκνωτές των οικονομικών / εμπορικών ανταγωνισμών· έτσι είναι ο καπιταλισμός! Ο πολυπολικός κόσμος έχει αρχίσει να γίνεται πραγματική απειλή (και για άλλους, προς το παρόν, "ευκαιρία").
Την ίδια στιγμή οι ηλίθιοι χειροκροτούν την είσοδο της κρεατομηχανής: τα "εθνικά συμφέροντα"...
Προσωπολατρεία. Κόντρα στο ρεύμα των (βαθυστόχαστων, αλλοίμονο!) "αναλύσεων" που αποδίδουν στο προεδρικό ψόφιο κουνάβι την τάδε ή την δείνα κατεύθυνση στην ιστορία των ηπα (και του κόσμου) εμείς επιμένουμε και θα επιμείνουμε ότι το άτομο σαν τέτοιο είναι απλά και μόνο ο "μπροστινός", ο "αυτοφωράκιας" μηχανισμών και κυκλωμάτων του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου. Και μόνον αυτό. Θα έχει μια (περιορισμένη) "ανεξαρτησία κινήσεων" σε θέματα ήσσονος σημασίας, κυρίως "εσωτερικής χρήσης". Αλλά γενικά θα βρίσκεται όχι μόνο υπό τον έλεγχο των δύο νομοθετικών σωμάτων των ηπα (και τα δύο, ας το θυμίσουμε, με πλειοψηφία συντηρητικών), όχι μόνο στη δούλεψη των βασικών λόμπυ των αφεντικών, αλλά και υπό την ομηρία των όποιων συγκρούσεων ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιές τους.
Το απορίας άξιο είναι το αν αυτοί οι σπουδαίο» αναλυτές / υπηρέτες του προσωποκεντρισμού της εξουσίας, με την ίδια μέθοδο που προβλέπουν για τον Τραμπ το Α ή το Β, μπορούν να αποδώσουν στον Ομπάμα ή/και στον Μπους τον Β την κατηγορία ότι "έκανε" ή "δεν έκανε" αυτό ή εκείνο, ενώ θα μπορούσε κι αλλιώς. Ο Ομπάμα δεν κατάφερε καν να κλείσει το κάτεργο του Γκουαντανάμο· ένα κάτεργο που έχει ξεχαστεί και σίγουρα έχει πάψει εδώ και χρόνια να βρίσκεται στο κέντρο της προπαγάνδας του "αντιτρομοκρατικού πολέμου"... Ούτε καν αυτό δεν κατάφερε. Για τον απλό λόγο ότι ΔΕΝ αποφάσιζε αυτός ούτε καν για το τέλος ενός τέτοιου σχεδίου! Για να μην θυμήσουμε πόσο πετσοκομμένο μπήκε σε εφαρμογή του σχέδιό του για την κοινωνική ασφάλιση των απόρων αμερικάνων.
Όσο για τον καραγκιόζη Μπους τον Β; Ο μπροστινός του σχεδίου για τον αμερικανικό 21ο αιώνα ήταν, και τίποτα περισσότερο.
Λοιπόν; Όσο αυξάνονται εκείνα τα δάκτυλα που δείχνουν τις φάτσες / προσωπεία της εξουσίας εδώ κι εκεί, τόσο θα επιμένουμε να τονίζουμε: είναι το κράτος, το παρακράτος, το κεφάλαιο ηλίθιε! Κι αν σου είναι αδύνατο να καταλάβεις την πραγματικότητα έτσι, τόσο το χειρότερο για σένα...
Black lifes. Ένα μικρό αν και όχι ασήμαντο παράδειγμα: μήπως οι κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή δολοφονίες άοπλων μαύρων από μπάτσους στις ηπα μπορεί να αποδοθεί στον πρώην πια πρόεδρο Ομπάμα; Θα ήταν "πυροβολημένος" όποιος το υποστήριζε. Το ζήτημα δεν είναι απλά "τυπικό", αν δηλαδή ο κάθε φορά αμερικάνος πρόεδρος έχει αρμοδιότητα σε ζητήματα δημόσιας τάξης τέτοιου είδους. Είναι ουσιαστικό: αφορά το πραγματικό σύνταγμα, τους πραγματικούς ταξικούς συσχετισμούς, ακόμα και την πραγματική κατάσταση της εργατικής (εδώ: plus "μαύρης") αντιβίας. Δεν είναι, όμως, κανένας πρόεδρος που ρυθμίζει, απ’ το μεγαρό του, αυτούς τους συσχετισμούς. Το αντίθετο συμβαίνει: αποτελεί κι ο ίδιος μια έκφραση (μια επιμέρους, μια ειδικής σκοπιμότητας έκφραση) αυτών των συσχετισμών.
Μ’ έναν οριακό ίσως αλλά όχι αυθαίρετο τρόπο, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η τωρινή "προεδρική" άφιξη του εκλεκτού κλόουν των λούμπεν λευκών αμερικάνων αναγγελόταν εδώ και χρόνια απ’ τις κάνες των δολοφόνων μπάτσων (ασχέτως χρώματος) στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων.
Capital rifles. Αν έκανε κανείς έναν κόπο σαν τον δικό μας, να βάλει δηλαδή τον πυρήνα των σχεδιασμών και των ενεργειών των αφεντικών αυτά τα 15 χρόνια του "παγκόσμιου αντιτρομοκρατικού πολέμου" πάνω στις κινήσεις της ταξικής επίθεσης διαρκείας που κάνουν εδώ και 35 χρόνια τα ίδια αφεντικά, τότε θα μπορούσε να βρει ποιες είναι οι αιτίες και ποια τα αποτελέσματα. Ας πούμε στο θέμα του μεταφασισμού (ή νέου ολοκληρωτισμού, ή νεοφασισμού, ή σκέτου φασισμού – όπως θέλει ας το πει ο καθένας) και της "κοινωνικής βάσης" του. Πρόκειται για αποτέλεσμα σχεδιασμένων και συστηματικών ενεργειών, που πρωτοσυζητήθηκαν σε πολύ ψηλά επίπεδα της εξουσιαστικής ιεραρχίας (όχι ιδιαίτερα φωναχτά είναι αλήθεια) στις αρχές της δεκαετίας του ’90!
Και είχαν έναν διπλό ξεκάθαρο στόχο απ’ την μεριά των αφεντικών (για τα οποία, παρεπιπτόντως, η "κρίση" ήταν ήδη γεγονός τότε...): απ’ την μια μεριά η ακύρωση του οποιουδήποτε σύγχρονου, επίκαιρου, ριζικού εργατικού ανταγωνισμού· απ’ την άλλη μεριά, και σαν όρος αυτής της ακύρωσης, η διατήρηση του μονοπωλίου της "νόμιμης" βίας απ’ τα κράτη, τις παρακρατικές αποφύσεις τους, και απ’ το "κοινωνικό μπλοκ της ασφάλειας".
Έχει κανείς το κουράγιο να καταλάβει το πως έχει γίνει δυνατό να διαμορφωθεί και να μεγαλώνει αυτός ο ωκεανός των "εργαζόμενων φτωχών" στον πρώτο κόσμο, τον κόσμο της υψηλής ατομικής αυτοπεποίθησης και των σπουδαίων Εγώ, χωρίς να έχει απειληθεί ούτε στο ελάχιστο η σταθερότητα του συστήματος; Πως έχει γίνει δυνατόν το (δήθεν) υπερόπλο των αφεντικών που λέγεται "ανεργία" να μην έχει αχρηστευτεί στην διάρκεια της τρέχουσας κρίσης / αναδιάρθρωσης όταν είχε αχρηστευτεί, απ’ την εργατική διαύγεια και ευθυκρισία, στις ηπα (έστω: για ένα διάστημα) στην προηγούμενη κρίση / αναδιάρθρωση, στις αρχές της δεκαετίας του 1930; Πως έχει γίνει δυνατόν, εν τέλει, τα αφεντικά να αλωνίζουν μόνα τους στο γήπεδο, και πως οι εργατικές τάξεις υποχώρησαν τόσο ώστε να τους φαίνεται αδύνατο να ξαναβρούν τον εαυτό τους;
Προσπαθείστε να το σκεφτείτε. Τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη... Και τότε ίσως σιγουρευτείτε ότι κάθε Τραμπ (όπως και κάθε Κλίντον, κάθε Ομπάμα, κάθε Τσίπρας και ό,τι άλλο γουστάρετε) δεν είναι τίποτα περισσότερο από φωταγωγημένες φλύαρες μαριονέτες.
Για να τις δείχνουν οι ειδικοί του θεάματος και να επαληθεύουν τη δύναμη του καθεστωτικού αποπροσανατολισμού.
Οπορτουνισμός. Η καταγγελιο-λογία κατά διάφορων φασιστικών προσωπικοτήτων που κατακτούν ύπατα αξιώματα είναι κάτι παραπάνω από ευκαιριακή. Είναι δόλια· όχι, όμως, χωρίς αιτία. Το πόσο πολύ θύμωσαν τα «δημοκρατικά κράτη» της ευρώπης όταν ο φασίστας Χάιντερ και το κόμμα του έγιναν κυβερνητικοί συνέταιροι πριν πάνω από 15 χρόνια, θα (πρέπει να) το θυμούνται οι παλιότεροι... Κι ύστερα; Αυτό που την Δευτέρα ήταν σκάνδαλο (ο Χάιντερ), την Παρασκευή ήταν νόρμα.
Το ίδιο ακριβώς πρόκειται να συμβεί (συμβαίνει ήδη) σε σχέση με το αμερικανικό ψόφιο κουνάβι που έπιασε το παλάτι του λευκού οίκου. Αυτό είναι ένα απ’ τα πλεονεκτήματα του «κάθε φορά που συμβαίνει παριστάνουμε ότι έγινε για πρώτη φορά»: αναπαράγεται ο ρεαλιστικός συμβιβασμός απέναντι στις πηγές της κοινωνικής βαρβαρότητας, η οποία εξυπηρετεί πολύ περισσότερους απ’ όσους την υπερασπίζονται ανοικτά.
Τακτικές του συστήματος. Η διαχείριση «κάθε φορά είναι σα να είναι η πρώτη φορά» έχει διπλή στόχευση. Απ’ τη μια μεριά την μαζική αμνησία, ακρισία, και τις αντιδράσεις της συγκινησιακής πανούκλας. Απ’ την άλλη μεριά την εξαφάνιση της γενικότητας του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού· και, άρα, της αναγκαιότητάς του για τα συμφέροντα των αφεντικών.
Η αντεστραμμένη πραγματικότητα που έγκαιρα είχαν αναλύσει οι Καταστασιακοί, γίνεται (και) εδώ κοινοτοπία. Οι πιο αντιδραστικές εφεδρείες του κεφάλαιου νομιμοποιούνται σα «λαϊκή θέληση». (Σα να λένε τ’ αφεντικά: στον «λαό» δεν ορκιζόμαστε όλοι;; Ε, νάτον που ψοφάει για αρβύλες).
Προφανώς οι νόρμες του κεφάλαιου και του κράτους έχουν «λαϊκό έρεισμα» - ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑΝ!!! Επειδή, ωστόσο, αυτό είναι παλιό· και επειδή αυτό το «παλιό» οδηγεί λογικά σε όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού απ’ την μεριά των πιο συνειδητών εργατών και εργατριών· γι’ αυτό πρέπει να παίζει διαρκώς το παραμύθι του κάθε φορά «καινούργιου», «ξαφνικού», «αναπάντεχου», απέναντι στο οποίο είναι θεμιτές οι «καταγγελίες»... αρκεί να είναι σύντομες.
Η στρατηγική του συστήματος. Ενστικτώδικα, μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο, διάφορες υποκειμενικότητες αντιλαμβάνονται το τι είναι ο νέος ολοκληρωτισμός. Ενστικτώδικα όμως, και μόνο όταν τους κτυπάει την πόρτα. Αυτή την στοιχειακή αντίληψη τα αφεντικά δεν μπορούν να την εξαλείψουν. Τα πιο έξυπνα μεταξύ τους δεν θέλουν καν. Προτιμούν (και μπορούν ως τώρα ) να την διαχειρίζονται προς όφελός τους.
Βάλτε ένα χιτλερικό μουστάκι στον Τραμπ, όπως έχετε κάνει σε αρκετούς άλλους ως τώρα. Μόλις το κάνετε αυτό έχετε προσφέρει σπονδή στην post modern «δημοκρατία», δηλαδή στον φερετζέ του «συμμετοχικού» ολοκληρωτισμού! Η διαλεκτική της καπιταλιστικής εξουσίας σας έχει δέσει πισθάγκωνα αφού ενταχτήκατε στην εικονογραφία της.
Παρότι είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αποχρώσεις στον όλο και πιο συμπαγή καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, η αξιολόγησή τους είναι συνηθως ψευδαισθησιακή: όταν οι μυστικές υπηρεσίες είναι σε θέση να ελέγχουν τα ιερά και όσια της (άλλοτε) ιδιωτικότητας οποιουδήποτε, χάρη στη μαζική ηλεκτρονική αυτοέκθεση, ποιος χρειάζεται στρατηγικά τις περσόνες του «πολιτικού» θεάματος που «εκφράζουν» την «λαϊκή» αντίδραση;
Αν οι επιλογές της μικροαστικής και μεσοαστικής μάζας είναι αποτρόπαιες, υπάρχει κάτι ακόμα πιο αποτρόπαιο: ότι αυτή μάζα νομίζει πως επιλέγει.
Photo opportunity. Σ’ αυτό δεν φταίει η φαιορόζ ρημαδοκυβέρνηση. Όμως κρίνουμε βάσιμο ότι αν ο πρώην πρόεδρος Ομπάμα δεν ήταν σίγουρος ότι η διάδοχός του θα είναι η Κλίντον, ΔΕΝ θα κανόνιζε ταξίδι στην Αθήνα. Με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού η Αθήνα δεν έχει νόημα σαν προορισμός· υπ' αυτές τις συνθήκες υπάρχουν σίγουρα διαφορετικές και πιο επείγουσες προτεραιότητες. Το Παρίσι θα ήταν πολύ προτιμότερο απ’ την Αθήνα· αν ο Ομπάμα κανόνιζε τώρα το πρόγραμμα της τελευταίας του περιοδείας. Κι ένα λογίδριο για την αξία της ανεκτικότητας και της λογικής άνετα θα μπορούσε να το βγάλει μπροστά στον πύργο του Άιφελ.
Στο αρχικό σχέδιο του περάσματος του Ομπάμα απ' τη Αθήνα (με τους "δημοκρατικούς" και τους κυνόδοντές τους για τρίτη φορά στο γκουβέρνο πίσω στην πατρίδα) ήταν θεαματικό: μια ομιλία του απερχόμενου, συνηγορία στη δημοκρατία, με φόντο την Ακρόπολη: αυτός που ξεκίνησε την προεδρική του καριέρα με ένα "νόμπελ ειρήνης" γιατί να μην την τελειώσει μ’ έναν "Επιτάφιο" α λα αμερικέν; Ασφαλώς έτσι θα ήταν κατενθουσιασμένοι και οι ντόπιοι επαίτες της διεθνούς γεωπολιτικής προσόδου. Θα είχαν να το λένε (αν και δεν θα έβρισκαν αγοραστές της προκοπής) ότι "ο ύμνος στη δημοκρατία" (το ετεροχρονισμένο μνημόσυνό της δηλαδή) έγινε, το 2016, στην κοιτίδα της.
Αλλά η ζωή και ο λευκός αμερικάνος μικροαστός έφεραν τα πράγματα αλλιώς. Και τώρα η "λες και μας μούτζωσαν" φαιορόζ κυβέρνηση πουλάει σα σημαντική την επίσκεψη του πρώην προέδρου των ηπα επειδή θα συνοδεύεται απ' τον πρώην υπ.οικ. του!
Ω!!! Άβυσσος!!!
Fuck Trump. Τα μπάχαλα αλλού δεν είναι ψωμοτύρι όπως στα μέρη μας. Οπότε αποδίδουμε τιμή και σεβασμό τις αντι-Trump διαδηλώσεις στις ηπα. Ειδικά αν προέρχονται από όχι ψηφοφόρους της κρατικής και παρακρατικής "δημοκρατικής" Χίλαρυ.
Όπως οι μάγκες στη φωτό. Σίγουρα δεν είναι τα καλύτερα παιδιά. Καθόλου καλά - για να το πούμε σωστότερα. Μέλη συμμοριών είναι. Αλλά "τόχουν": οι αντίπαλες μεταξύ τους συμμορίες των αφροαμερικανικών γκέτο ενώθηκαν κατά του ψόφιου κουναβιού. Και δεν λένε αυτό το γραφικό "όχι ο δικός μου πρόεδρος". Λένε κάτι ...σεξιστικό, οπότε κινδυνεύουν απ' την αστυνομία της πολιτικής ορθότητας. Τόσο το χειρότερο (γι' αυτήν).
Μακάρι να κρατήσουν την ενότητά τους, και μακάρι να την προχωρήσουν· θα μεταμορφωθούν ξεπερνώντας την σαπίλα της μοιρασιάς της φτώχιας. Γιατί ισχύει ότι η ζωή των μαύρων μετράει, ισχύει όμως το ίδιο και περισσότερο ότι αρχίζει να μετράει όταν διατάσσει την αυτοάμυνά της.
Trademark. Οι δημαγωγοί έχουν φρίξει με την έμμεση απειλή του τουρκικού καθεστώτος ότι έχει στο εδαφός του 3 μύρια σύριους πρόσφυγες οι οποίοι, αν "καταρρεύσει" η συμφωνία ε.ε.-τουρκίας, θα κινήσουν προς ευρώπη μεριά… Για το ενδεχόμενο που αυτό είναι απειλή, θα δώσουμε στους ντόπιους δημαγωγούς ένα δίκιο: μιας και κανείς δεν περνάει (αν δεν πληρώσει καλά) τα βόρεια ελληνικά σύνορα, 3 μύρια πρόσφυγες είναι too much, για ένα κράτος που "δεν μπορεί" (δεν θέλει δηλαδή) να συμπεριφερθεί ανθρώπινα σε 50 χιλιάδες.
Απ’ την άλλη μεριά από που ξεσήκωσε τέτοιες ιδέες περί "εξαπόλυσης" των προσφύγων, δίκην όπλου μαζικής καταστροφής, ο Ερντογάν; Από τους έλληνες! Από κάτι Κοτζιάδες και κάτι (ψε)Καμμένους, πέρυσι την άνοιξη.
Προτείνουμε μια συμβιβαστική λύση: ο Ερντογάν να δώσει τα 3 εκατομμύρια προσφύγων στους έλληνες πατριώτες μόλις αυτοί οι τελευταίοι φτιάξουν καταπέλτες. Μ’ αυτό το πανάρχαιο όπλο το ελλαδιστάν θα ξεφορτώνεται κατά βούληση τους ανεπιθύμητους "ξένους", και θα αποκτήσει εκείνο το εθνικά υπερήφανο "γεμάτο πιστόλι" που ονειρεύται τόσα χρόνια.
Λιβύη. Μπορεί να έχει (άγνωστη σ' εμάς) δόση υπερβολής. Σύμφωνα, πάντως, με καθεστωτικά κινεζικά media o εκλεκτός του Παρισιού και του Καΐρου στρατηγός Khalifa Haftar ελέγχει πλέον το 70% του λιβυκού εδάφους· και το μεγαλύτερο μέρος των πετρελαιοπηγών. Σύμφωνα με δηλώσεις εκπροσώπου του έχουμε καταλάβει όλα τα σημαντικά πετροκοιτάσματα, και οι πετρελαϊκές [υπό την υψηλή εποπτεία του Haftar] παράγουν 600.000 βαρέλια την ημέρα. Τα εξάγουμε από όλα τα λιμάνια.
Μαύρος χρυσός και μαύρο εμπόριο. Δεν θα υποθέσουμε ότι στο κόλπο είναι χωμένοι και έλληνες εφοπλιστές· αυτό είναι αυτονόητο. Το ερώτημά μας είναι αν το σχετικό "κενό εξουσίας" λόγω μετάβασης στην αμερικανική προεδρία βοηθάει τους θεωρούμενους πειρατές, στη λιβύη.
Εκτός αν η Ουάσιγκτον, σιωπηλά, στηρίζει Haftar. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, τέτοιους καιρούς.
Τα απόνερα: του σκοινιού και του παλουκιού. Μπορεί ο καινούργιος πρόεδρος του δ.σ. των ηπα να θεωρεί (ή να θεωρούσε, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο για αλλαγή γνώμης) ότι το ελλαδιστάν ανήκει στην αρμοδιότητα του Βερολίνου ή της Μόσχας αλλά φαίνεται ότι έχει πολλούς οπαδούς στα μέρη μας. Και μάλιστα "διακομματικά" (πρέπει να είναι οι ίδιοι ή απόγονοι εκείνων που πανηγύριζαν πριν 15 χρόνια για την 11η Σεπτέμβρη...). Αν προσθέσει κανείς και τους οπαδούς της Κλίντον (επίσης απ’ όλο το φάσμα) βγαίνει αβίαστο το συμπέρασμα ότι ένα καλό μέρος του ελλαδιστάν είναι πολιτεία των ηπα. Η 51η. Είναι κρίμα που δεν έχουν αναγνωριστεί "εκλέκτορες" και στην Αθήνα, κι έτσι χάθηκαν τόσες ψήφοι που, ποιος ξέρει;, μπορεί να είχαν σημασία στο τελικό αποτέλεσμα στο γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα.
Γιατί τόσοι πολλοί έλληνες (και ελληνίδες) θεώρησαν υποχρέωσή τους να έχουν γνώμη, και μάλιστα φανατική, για πίτα που δεν τρώνε; Γιατί τόσοι πολλοί /ες θεώρησαν καθήκον τους να είναι (και να το δηλώσουν δημόσια) με το πλευρό της "Σκύλας" και άλλοι τόσοι με το πλευρό της "Χάρυβδης"; Τους απασχολούν με το ίδιο πάθος οι εκλογές στην ιαπωνία; Όχι. Στην ινδία μήπως; Και πάλι όχι. Έστω στον καναδά, στη σουηδία, στο ιράν; Καμία σχέση!
Είναι αυτός ο, ας τον πούμε έτσι, "μικροαστικός διεθνισμός" που δίνει με κάθε ευκαιρία τα ρέστα του. Οι από κοινωνική θέση, συμφέροντα και χαρακτήρα κομπλεξικοί, αυτοί που νοιώθουν ταυτόχρονα "θύματα" και "σπουδαίοι", έχουν ανάγκη να ταυτίζονται με πρόσωπα στα οποία αναγνωρίζεται ευρύτερα (τοπικά ή και παγκόσμια) μια κάποια ισχύς. Εννοείται ότι είναι μια πονηρή ταύτιση: τόση όσο χρειάζεται για να λουστεί ο ακάλεστος ή καλεσμένος οπαδός του ενός ή του άλλου καθάρματος με την λάμψη της περσόνας που υποστηρίζει.
Το καλό και το κακό ταυτόχρονα είναι ότι μ’ αυτόν τον τρόπο δεν λείπουν οι αποδείξεις για την διανοητική, ηθική και αισθητική χρεωκοπία έως σαπίλα των ντόπιων πρωτοκοσμικών. Σε κάθε κλίμακα γεγονότων. Από τα μεταναστόπουλα στα σχολεία ή τα κάτεργα των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα μέρη μας, μέχρι τον φράχτη που θα φτιάξει ο Τραμπ στην άλλη άκρη του κόσμου, στα σύνορα με το μεξικό, που αγαλιάζει (και) τις ελληνικές ψυχές.
Στην ερώτηση "ποιον απ’ τους δύο" χάθηκε η στοιχειώδως σοφή απάντηση "με κανέναν;" Όχι, καθόλου δεν χάθηκε. Δυστυχώς ιδιωτεύει, σε μια τακτική σιγουριά αλλά και μια περιαυτολογική παθητικότητα. Κι αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι την δημόσια σφαίρα την έχουν κατακτήσει συνεταιρικά οι λούμπεν μικροαστοί και οι γιάπηδες γύπες, στήνοντας τα σικέ παιχνίδια μεταξύ τους, αυτό λοιπόν το πληρώνουμε ακριβά. Και θα το πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά όσο νομίζουμε ότι αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε τζιτζιφιόγκους και επίδοξους βιαστές, θα βρεθεί, παρόλα αυτά, μια γωνίτσα για να σωθούμε.
Οι επιχειρηματίες: σίγουροι. Το καθεστωτικό περιοδικό newsweek είχε έτοιμα, στις 7 Νοέμβρη, πάνω από 100.000 αντίτυπα για τη νίκη της Κλίντον.
Τώρα και τα χαρτιά και η Κλίντον στην πρέσα...
Τα επιχειρήματα: ακόμα περισσότερο του σκοινιού και του παλουκιού. Όσο γίνεται σ’ ένα ψηφιακό σχόλιο ας το κάνουμε: μας εξαγριώνουν τα φοβερά και τρομερά επιχειρήματα του γιατί το φασισταριό σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη και μήκη έχει σηκώσει κεφάλι.
Πρώτο επιχείρημα: η "απελπισία του λαού εξαιτίας της κρίσης ή/και της παγκοσμιοποίησης" φταίει... Ποια απελπισία τίνος "λαού" για ποιαν αιτία; Οι ψηφοφόροι του αυστριακού Χάιντερ, το 2000, ήταν "απελπισμένοι"; Από τι; To 25,5% των ιταλών ψηφοφόρων που το 1996 το έριξαν στην φασιστική lega lombarda, και το 2000 το πήγαν στο 26,2% στις περιφερειακές εκλογές, ήταν "απελπισμένοι"; Από τι; Οι ψηφοφόροι του "κόμματος της ελευθερίας" του Wilders στην ολλανδία από τι απελπίστηκαν; Στη φινλανδία, στη σουηδία, στη νορβηγία τι κακό τους έχει βρει;
Είναι τόσα πολλά τα φασιστικά / ρατσιστικά κατορθώματα τα τελευταία 20 χρόνια, ώστε είναι αρκετά για να αποδείξουν ότι το πολυδιαφημισμένο θέωρημα "η φτώχια φταίει" δεν είναι συμπέρασμα αλλά υπόδειξη: αν έχετε φαγούρα πηγαίνετε ακροδεξιά. It’s o.k.!
Γιατί εκεί είναι καλά; Επειδή εκεί οι "δυσαρεστημένοι", οι "αγανακτισμένοι" και οι "θιγμένοι" μικροαστοί και "μεσαίοι" της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης επιτρέπεται να κρατήσουν ατόφια τα φαντάσματα της ταξικής ισχύος και της δύναμής τους, αν και έχουν υποτιμηθεί από υλική άποψη! Με τέτοιον τρόπο ώστε να μεταβιβάζουν διαρκώς τις θηριώδεις εξουσιαστικές ορέξεις τους πίσω και πάνω, στις τυραννικές δομές της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με τέτοιον τρόπο, επίσης, ώστε να κτυπάνε πρακτικά και καθημερινά τους πιο κάτω...
Είναι καλό αυτά τα φαντάσματα δύναμης να τα καταθέσουν οι ιδιοκτήτες τους στις τράπεζες του πανγουρουνισμού. Θα επενδυθούν δεόντως.
Δεύτερο επιχείρημα: οι "θιγμένοι πάνε αντισυστημικά". "Αντισυστημικός" ο Τραμπ; Ο πολυεκατομμυριούχος Τραμπ είναι ενάντια στο "σύστημα"; Ποιο "σύστημα"; Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τα υπόλοιπα παραδείγματα: όσοι απ' τους "αντισυστημικούς" της μόδας και των μήντια δεν είναι ρουφιάνοι και χαφιέδες είναι τσάτσοι. Και το ανάποδο.
Τρίτο επιχειρήμα: "υγιής επιτροφή στο εθνικό κράτος". Αλήθεια; Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν όλοι αυτοί οι "υγιείς" θα ήταν να βάλουν τα ασιατικής κατασκευής κινητά τους και τις επίσης ασιατικής κατασκευής τηλεοράσεις τους κάτω απ’ τα λάστιχα των (αδιάφορο που κατασκευάζονται) αμαξιών τους. Μέχρι να γίνουν αλοιφή. Το να σταματήσουν να χρησιμοποιούν "εξωεθνικά" το internet (είτε το ρηχό είτε το βαθύ) θα πρέπει να το έχουν κάνει από πριν.
Τα κουρέλια προς το παρόν σωπαίνουν. Ξέρουμε ότι είναι πολλοί και πολλές (κι όχι μόνο στα μέρη μας) που δεν είναι καθόλου έτσι. Το άσχημο είναι ότι το ξέρουν και τα αφεντικά. Και επειδή το ξέρουν κρατάνε και εντείνουν διαρκώς τους ιδεολογικούς, συναισθηματικούς και ηθικούς βομβαρδισμούς και εκβιασμούς τους. Δυστυχώς ως τώρα έχουν αποτελέσματα: ελέγχοντας σχεδόν απόλυτα την δημόσια σφαίρα, προβάλλοντας συστηματικά τα σκουπίδια και τα ψευτοδιλήματα (του είδους "ζήτω η Κλίντον" - "ζήτω ο Τραμπ" - "ζόφος της δημοκρατίας" - "γιορτή της δημοκρατίας", κλπ κλπ). Αυτό οδηγεί πολλούς που δεν γουστάρουν σε διάφορα είδη πολιτικού αναχωρητισμού, που δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα. Ούτε, καν, για τους ίδιους.
Αλλά για τα αφεντικά έχει. Αυτό θέλουν: όχι να μας εξαφανίσουν από προσώπου γης· να εξαφανίσουν τον αποφασισμένο (και κυρίως: επίκαιρο) ταξικό ανταγωνισμό μας.
Ο ασιατικός άξονας υπό επισκευή. Αυτή τη στιγμή είναι κάτι που δεν μπορούμε να τσεκάρουμε. Ωστόσο αξίζει να το σημειώσουμε δημόσια και έγκαιρα, και στο μέλλον να το ανακαλέσουμε, αν χρειαστεί.
Σύμφωνα με μια ορισμένη άποψη (αμερικανικής "γερακίσιας" προέλευσης) ο ασιατικός άξονας (asian pivot) που προσπάθησε να υλοποιήσει η υπό τον Ομπάμα (και την Κλίντον εν μέρει σαν υπ.εξ.) απερχόμενη κυβερνητική 8ετία απέτυχε, γιατί ήταν πολύ "σφικτός", αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια στους ασιάτες συμμάχους της Ουάσιγκτον. Η τελευταία απόδειξη της αποτυχίας (πάντα κατ’ αυτήν την άποψη) ήταν η αποσκίρτηση της Μανίλας: το εδαφικό άλλοθι των αμερικανικών δράσεων, οι διαφορές μεταξύ Μανίλας και Πεκίνου στη νότια θάλασσα της κίνας, έχουν βγει απ’ το παιχνίδι (προς το παρόν;).
Κατά αυτήν την άποψη, ο δήθεν "απομονωτισμός" του Τραμπ είναι μια απαραίτητη αλλαγή τακτικής. Ένα φρεσκάρισμα. Οι συντηρητικοί υπό τον Τραμπ θα κάνουν τουλάχιστον δύο πράγματα για να ενισχύσουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στον ειρηνικό. Πρώτον, η Ουάσιγκτον "θα κάνει λίγο πίσω", ώστε να αφήσει περιθώρια στους συμμάχους της Ουάσιγκτον να νοιώθουν ότι "κάτι αξίζουν". Δηλαδή να θεωρήσουν ότι λαμβάνονται υπ’ όψη και τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, και να μπορούν να πουλήσουν στο εσωτερικό τους το ότι δεν είναι σκέτα τσιράκια. Αυτό ισχύει (λέει η συγκεκριμένη άποψη) όχι μόνο για τις μικρομεσαίες δυνάμεις αλλά και για το Τόκιο: χρειάζεται χώρο για να πείσει την ιαπωνική κοινωνία η επεκτατική συμμαχία με τις ηπα. Και δεύτερον, θα ναυπηγήσει 40 πολεμικά πλοία παραπάνω, διαφόρων ειδών· ένα πάγιο αίτημα των καραβανάδων (: ένας στόλος με 350 πολεμικά) απ’ την εποχή του Ρήγκαν, που δεν προωθούσε ικανοποιητικά ούτε ο Ομπάμα ούτε οι προηγούμενοι. Εννοείται ότι αυτό θα γίνει σε αμερικανικά ναυπηγεία, "δουλειά στους αμερικάνους εργάτες".
Φυσικά ο "εμπορικός πόλεμος" με το Πεκίνο πρόκειται να ενταθεί, αν και θα πρέπει να προσέχονται κάθε φορά οι παρενέργειες.
Ένα ζεστό χειροκρότημα για τους υποστηρικτές της "αντισυστημικότητας" του προεδρικού ψόφιου κουναβιού!
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
