Ανάσταση. ... Γεννήθηκε σε μια σπηλιά, στις 25 Δεκέμβρη...[για την ακρίβεια: στο χειμερινό ηλιοστάσιο] Γεννήθηκε από Παρθένο. Ταξίδεψε πολύ διδάσκοντας και διαφωτίζοντας τους ανθρώπους. Οι μεγαλύτερες γιορτές προς τιμήν του γίνονταν στο χειμερινό ηλιοστάσιο και στην εαρινή ισημερία [την άνοιξη]. Είχε δώδεκα συντρόφους – αποστόλους. Ενταφιάστηκε αλλά αναστήθηκε εκ του τάφου. Η ανάστασή του γιορταζόταν κάθε χρόνο με μεγάλη λαμπρότητα και χαρά. Επονομαζόταν Σωτήρας και Μεσολαβητής, και καμιά φορά απεικονιζόταν σαν αμνός...
Ποιός είναι αυτός; Ο Ναζωραίος των χριστιανών; Λάθος!!! Είναι ο Μίθρας. Ο Μίθρας υπήρξε μια θεότητα περσικής προέλευσης, και η λατρεία του επεκτάθηκε προς τα δυτικά, μέχρις ότου (χάρη στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία) έφτασε και στην πρωτεύουσά της. Σχεδόν 100 χρόνια πριν την γέννηση του «υιού του θεού» των χριστιανών. Ήταν ο θεός του φωτός και της σοφίας, αγαθοεργός, «το πνεύμα του καλού» και ο άρχοντας του κόσμου.
Την εποχή που κάποιοι διαφωνούντες της εβραϊκής θρησκείας άρχισαν να μαστορεύουν και να προσπαθούν να διαδώσουν τα βασικά του χριστινιασμού, η λατρεία του Μίθρα ήταν μακράν η πιο μαζική στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σ’ έναν λόφο της Ρώμης υπήρχε το μεγάλο, κεντρικό ιερό της λατρείας του.
Οι κήρυκες του χριστιανισμού έλεγαν σχεδόν τα ίδια, πασπαλισμένα με υπερβολές «ανωτερότητας». Ο δικός τους θεός δεν ήταν ένας κοινός θνητός αλλά γυιός του θεού... που σταυρώθηκε για την σωτηρία του κόσμου. Πέραν της εβραϊκής διασποράς, οι άλλοι υποψήφιοι για στρατολόγηση ήταν καχύποπτοι. Τι είναι αυτά που μας λέτε, και μάλιστα για καινούργια; Αυτά τα λένε οι πιστοί του Μίθρα εδώ και αιώνες.
Πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο! Τι απάντηση σκαρφίστηκαν οι κήρυκες της νέας θρησκείας (δείγμα όχι μόνο των τακτικών τους αλλά και της αποβλάκωσης την οποία επεδίωκαν). Ο διάβολος είπαν επειδή ήξερε απ’ τα πριν ότι ο ένας και μοναδικός θεός θα στείλει τον γυιό του να διδάξει και να μαρτυρήσει, έφτιαξε έγκαιρα μια παρόμοια θρησκεία, για να παρασύρει τους ανθρώπους.(!!!)
Κουβέντα δεν μπορείς να κάνεις έτσι! Πως στην ευχή ήξερε ο διάολος τα κρυφά σχέδια του θεού; Άστο να πάει... Ή σιχτιρίζεις ή προσκυνάς.
Πέτυχαν λοιπόν. Αφού, όμως, πρώτα, κατάφεραν να γίνουν επίσημη (κρατική) θρησκεία. Όσο για το μεγάλο ιερό του Μίθρα στη Ρώμη; Δεν υπάρχει ούτε σαν θεμέλια. Το έκαναν ίσιωμα.
Στη θέση του κτίστηκε η μεγαλύτερη εκκλησία του χριστιανισμού. Ο άγιος Πέτρος.
Πρώτες βοήθειες. Η σύνοδος κορυφής της ευρωζώνης, όπου ο έλληνας πρωθυπουργός θα έκανε τα παραπονά του, δεν θα γίνει. Η απάντηση που εισέπραξε θα πρέπει να ήταν "δεν μας χέ... ρε νταλ...." στο πιο διπλωματικό της.
Γλύτωσε, τουλάχιστον το κροσέ; Μπα. Τώρα τα μπουκέτα βγαίνουν κι απ’ το ακουστικό. Σα συμβολική υπενθύμιση της υποκλοπής.
Αναμνήσεις. Στη χώρα το λωτοφάγων ακόμα και οι πιο σκληρές εκδοχές του σύγχρονου Θεάματος σηκώνουν μερικές φορές τα χέρια. Φυσικά η μνήμη, ακόμα και σαν στοιχειώδης ατομική και συλλογική λειτουργία, είναι τόσο επιλεκτική και καθοδηγούμενη ώστε έχει καταντήσει συνώνυμο της βλακείας.
Πριν κάμποσους μήνες, μετά την υπογραφή του "3ου μνημονίου", ο Γιούνκερ (που πότε πότε είναι "φίλος μας" και άλλοτε όχι) έλεγε μιλώντας σε δημοσιογράφους ενός γαλλογερμανικού ντοκυμαντέρ, αναφερόμενος στη "σκληρή διαπραγμάτευση" της Αθήνας:
Αναρωτιόμουν κάποιες φορές, αλλά όχι πραγματικά, αν η η ελληνική κυβέρνηση ήταν μια κυβέρνηση κυνική. Είναι ένα εξαιρετικό κατόρθωμα το ότι από την μια οι Έλληνες με φόντο μια αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα απέρριψαν ένα κείμενο, και απ' την άλλη ένα μήνα μετά η Ελληνική κυβέρνηση να προτείνει ένα κείμενο πολύ πιο σκληρό απ’ αυτό που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα...
Ποτέ δεν κατάλαβα την στρατηγική της Ελλάδας και πιστεύω πολύ ειλικρινά μετά απ’ όσα ζήσαμε ότι η Ελλάδα δεν είχε πραγματική στρατηγική. Η στρατηγική και τα σχέδια καταστρώνονταν μέρα με την ημέρα...
Μόνο κάποιος που δεν ξέρει την ελληνική εκδοχή της "θεωρίας παιγνίων" μπορεί να λέει τέτοια πράγματα. Η δε ελληνική εκδοχή εφαρμόζεται (και) στο τάβλι: τι θέλω; εξάρες; τις έχω!... πάλι ντόρτια έφερα;
Φιμέ. Τα σκούρα τζάμια των (ακριβών συνήθως) αυτοκινήτων εκπέμπουν πάντα κάτι πρωτόγονα απειλητικό. Για να μην θέλουν να φαίνονται οι μέσα στο αμάξι θα έπρεπε να είναι τύποι που απαιτούν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού: ανοίγει η πόρτα και μόνο τότε καταλαβαίνεις ποιος είναι αυτός που ξεδιπλώνεται. Αν τα φιμέ τζάμια είχαν και συνοδεία περιπολικών, τότε θα ήταν κάποιος μεγαλόσχημος της λευκής εξουσίας. Αν όχι, θα ήταν της μαύρης.
Τα φιμέ πλεξιγκλάς τετράγωνα έχουν γίνει της μόδας και στα δίκυκλα. Να μην φαίνεται η πινακίδα. Στην αρχή μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι αυτά τα λίγα τετραγωνικά μυστικότητας ήταν προνόμιο των μελών των "υπηρεσιών" - αν και, μ’ αυτόν τον τρόπο, καρφώνονταν ταυτόχρονα, αφού θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει την φάτσα, που διαφορετικά θα του ήταν αδιάφορη.
Αλλά είναι μόνον αυτοί που "κρύβονται"; Αν είναι έτσι φαίνεται να πληθαίνουν. Αν όχι, τότε έχουν αυξηθεί οι ιδιοκτήτες δικύκλων που θέλουν να είναι "απροσδιόριστοι" - και μ’ αυτόν τον τρόπο "υπεράνω".
Ίσως να είναι της μαύρης (εξουσίας).
Λόγια σοφών ανδρών. ...Πρέπει να καταλάβετε ότι κεντροαριστερά χωρίς αριστερά δεν υπάρχει. Αυτό είναι κεντροδεξιά! Τάδε έφη ο πρωθυπουργός (μεγάλη η χάρη του) πριν κάτι μέρες μέσα στο ναό της δημοκρατίας.
Πρέπει να στεκόμαστε με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στα λόγια και τα έργα των σοφών ηγετών. Γιατί μπορεί να λύνουν προβλήματα που έχουν βασανίσει την ανθρωπότητα για αιώνες. Όπως εκείνος ο μεγΑλέκος. Που έλυσε τον γόρδιο δεσμό... Πώς; Καταστρέφοντάς τον, ώστε να μην αποπειραθεί κανείς μετά απ’ αυτόν να τον λύσει. Εξαφάνισε το πρόβλημα (το συγκεκριμένο ήταν και τουριστική ατραξιόν), κι αυτό θεωρήθηκε "λύση".
Ίσως, λοιπόν, ο πρωθυπουργός έκανε ένα μικρό βήμα (γι’ αυτόν, τεράστιο για την ανθρωπότητα) για τον τετραγωνισμό του κύκλου. Χωρίς κανόνα, χωρίς διαβήτη! Απλά με την δύναμη του μυαλού του. Ας δούμε:
πρώτη πρόταση: η κεντροαριστερά χωρίς αριστερά είναι κεντροδεξιά.
Αν αυτό ισχύει, τότε κατά συνέπεια και ισοδύναμα ισχύει επίσης
δεύτερη πρόταση: η κεντροδεξιά χωρίς δεξιά είναι κεντροαριστερά.
Απ’ τις δύο προτάσεις συνεπάγεται λογικά η τρίτη:
Κεντροαριστερά είναι η κεντροδεξιά χωρίς δεξιά.
Είτε ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι πολύ κοντά, μέσω της καταστροφής και του τετραγώνου και του κύκλου. Είτε οι μεταμοντέρνες πολιτικές βιτρίνες μιλάνε πολύ και δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν τι λένε. Είτε οι επικοινωνιακοί σύμβουλοί τους (αυτοί που σκαρφίζονται τις "ατάκες") τα ξύνουν με κασμά.
Ότι και να συμβαίνει δείξτε κατανόηση.
Φαεινές ιδέες. Αν δεν κάνουμε λάθος απεργία είναι η άρνηση παροχής έργου εκεί που αυτό ζητιέται, εναντίον εκείνου που το ζητάει. Σε σχέση με τις κυβερνήσεις η δημοσιογραφία παρέχει ένα σημαντικό έργο: την "επικοινωνία" τους με τον "λαό", ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά.
Μια δημοσιογραφική αντικυβερνητική απεργία θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι ο πλήρης αποκλεισμός της όποιας κυβέρνησης απ’ την δημοσιότητα. Ούτε ανακοινώσεις, ούτε δηλώσεις, ούτε συνεντεύξεις, ούτε off the record, ούτε "πηγές", ούτε στρογγυλά τραπέζια, ούτε non paper, ούτε yes paper, ούτε τίποτα. Πλήρης σιωπή. Σα να μην υπάρχει (η κυβέρνηση). Σα να μην υπάρχει ούτε η αυλή ούτε το παλάτι.
Αν συμβαίνει στην εν λόγω κυβέρνηση να υπάρχουν και τίποτα τζάνκια των μήντια, ασφαλώς θα πάθουν σύνδρομο στέρησης την πρώτη ημέρα ή την δεύτερη. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει μια πολιτική βιτρίνα που είναι στο γκουβέρνο (και έχει μάθει ότι παντού υπάρχουν μεγάφωνα για λογαριασμό της) είναι να μιλάνε ελεύθερα οι αντίπαλοί της και αυτή να μην μπορεί να απαντήσει.
Εκτός απ’ την περίπτωση που ο οηε θα θεωρούσε κάτι τέτοιο βασανιστήριο, μια απεργία τέτοιου είδους, κυριολεκτική, θα ήταν, με τον τρόπο της, ηχηρή.
Το πολύ το "κύριε ελέησον" το βαριέται κι ο θεός. Πέρυσι, ο άπειρος (και γι’ αυτό συγχωρεμένος απ’ το λαό) πρωθυπουργός ήθελε οπωσδήποτε "πολιτική διαπραγμάτευση" - κάτι που δεν καταλάβαινε καν τι είναι, αλλά του άρεσε επειδή νόμιζε ότι θα μοιάζει κάπως με την ελληνική βουλή. Και κάθε φορά που πήγαινε (πιο σωστά: τον πήγαιναν) σε τέτοια ραντεβού, γυρνούσε με μαυρισμένο το μάτι και σπασμένη τη μύτη. Τον Ιούλη γύρισε με σπασμένα οριστικά και τα φτερά.
Τώρα ξανανομίζει ότι εκεί, στην "πολιτική διαπραγμάτευση", κάτι έχει να ρίξει στο τραπέζι. Δεν έχει καταλάβει καν ότι η μικρή ασθενής έχει γίνει βαρετή διεθνώς.
Τι περιμένει, λοιπόν τώρα; Το μόνο καινούργιο που μπορεί να του συμβεί, είναι να τον πιάσουν απ’ το αυτί, και να το πουν: ήθελες να διαφημίσεις την υποκλοπή σε βάρος του δντ, ε; Λοιπόν: να γράψεις τώρα 3, 6 δισεκατομμύρια φορές "δεν θα ξαναπαίξω τον μάγκα και τον πονηρό" - "δεν θα ξαναπαίξω τον μάγκα και τον πονηρό".
Αν στον γυρισμό λείπει κανά κομμάτι (απ’ το αυτί) θα καταλάβουμε.
Να σας ζήσει το εξάχρονο. Η επέτειος του Καστελλόριζου πέρασε χωρίς φανφάρες. Λίγες κατάρες μόνο, στον γνωστό "μια φορά καταραμένος, πάντα καταραμένος".
Απ’ αυτούς που έχουν σιτιστεί στο πρυτανείο αυτήν την εξαετία δεν περιμέναμε σοβαρούς απολογισμούς. Απ’ τους "αντί"; Έξι χρόνια είναι πολλά, ακόμα και για παραμύθια με δράκους και αρκούδες.
Απέτυχαν οι σημαιοφόροι των γνωστών "αντί-"; Ή, μήπως, πέτυχαν; Το δεύτερο φαίνεται. Όχι την πολυδιαφημισμένη ανατροπή. Αλλά την εκτροπή. Ή, πιο σωστά, την υπεράσπιση του υπάρχοντος (προσοδικού) καθεστώτος.
Αυτοκριτική δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ούτε τσίπα· υπάρχει όμως Τσίπρας. Αφού η βουλή, η αντιπροσώπευση του λαού και ο εθνικισμός είναι τα καταφύγια των αδίστακτων, διάφοροι περιμένουν να ψειρίσουν την κυβερνώσα αριστερά, όποτε γίνουν εκλογές. Μπας και εκπληρώσουν το δηλωμένο από χρόνια όνειρο του "τρίτου πόλου" (της αριστεράς), δηλαδή τον βουλευτικό μισθό τους.
Οι φασίστες τα κατάφεραν και τα ξανακατάφεραν, ακόμα και ο Λεβέντης μπήκε στη βουλή... Ποιός; Ένας γραφικός. Δεν οφείλει η ιστορία να ανταμείψει και τους "επαναστατικούς κύκλους" με χρήμα και κύρος;
Το ουίσκυ της ξενητιάς είναι πικρό. Σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών πλούτου (κάπως έτσι συστήνεται...) new world wealth, μεγάλο κακό μας έχει βρει και δεν το έχουμε καταλάβει. Γύρω στις 2.000 έλληνες εκατομμυριούχοι μετακόμισαν απ’ τα πάτρια εδάφη το 2015, προς αγγλία και ηπα μεριά. Έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, και πάνε.
Από ιστορική άποψη βέβαια, τι έχεις Γιάννη; ό,τι είχα πάντα. Οι έλληνες πλούσιοι της διασποράς – παλιό καμάρι του έθνους! Απ’ την άλλη έφυγαν μόνο 2.000. Σύμφωνα με την καλή εταιρεία έχουμε ακόμα γύρω στις 52.000 (εκατομυριούχους), που μένουν εδώ.
Επειδή μπορεί να θέλουν να φύγουν κι αυτοί, δεν τους κλείνουμε καλού κακού τα σύνορα, να αφήσουν το κάτι τις τους στον λαό και στον τόπο πριν μετοικήσουν; 52.000 ονόματα δεν είναι τίποτα σπουδαίο για μια μαζική απαγόρευση εξόδου.
Εκτός αν δεν τους ξέρουν οι αρχές τους πατριώτες εκατομμυριούχους. Εκτός αν είναι μασκαρεμένοι σε φουκαράδες. Εκτός αν προσπαθούν να διαφύγουν απ’ την Ειδομένη... Τότε πάει. Θα τους χάσουμε, λίγους λίγους.
Μεγάλα σχέδια. Το 70% των εσόδων του σαουδαραβικού καθεστώτος προέρχονται απ’ το πετρέλαιο. Επειδή όμως βλέπουν κάτι ζόρια να έρχονται (αλήθεια... τι;) οι πρίγκηπες σεΐχηδες θέλουν να το γυρίσουν αλλιώς. Το σχέδιό τους το βάφτισαν 'Saudi Vision 2030', και έχει σκοπό την "απεξάρτηση απ’ το πετρέλαιο"…
Θα δώσουν βάρος, λένε, σε άλλους τομείς. Στις ψηφιακές υποδομές, στην κουλτούρα… και στον στρατό.
Εμείς θα τους προτείναμε κάτι άλλο. Να κάτσουν ήσυχοι, να μην ανακατεύονται σε καυγάδες, και να περιμένουν. Όταν θα τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος, θα μπορούν να πουλήσουν όλη την χερσόνησο για την "ανοικοδόμηση" (του πλανήτη). Aμμοχάλικο.
Ας ανοίξουν, λοιπόν, μάντρα υλικών, κι ας αγοράσουν πλαστικές καρέκλες να τεντώσουν τα πόδια τους περιμένοντας. Ο καιρός περνάει, έτσι κι αλλιώς, και με κρύο και με ζέστη.
Όχι μόνο σατανικοί τζιχαντιστές. Η Antwerp είναι μια πόλη λιμάνι του βελγίου. Μια έρευνα που έγινε σε δείγμα του νερού του δικτύου αποχέτευσής της (μαζί με δείγματα από άλλες 44 ευρωπαϊκές πόλεις) έβγαλε την Antwerp "ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της κοκαΐνης". Η βενζοϋλεκγονίνη, ένας μεταβολίτης της κόκας που αποβάλλεται απ’ τα ούρα, ίσως είχε μεγαλύτερη συγκέντρωση στο δίκτυο της Antwerp απ’ οτιδήποτε άλλο.
Σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις κάθε χρόνο στο λιμάνι της Antwerp φτάνουν 20 με 30 τόνοι κόκας. Πολλά λεφτά! Το ευκολότερο πέρασμα είναι μέσω κοντέινερ, αφού μόνο το 2% απ’ τα 8 μύρια κουτιά που κατεβαίνουν κάθε χρόνο στο λιμάνι εξετάζονται. Έτσι η Antwerp διαθέτει την πιο φτηνή κόκα στην ευρώπη: μόνο 50 ευρώ το g. Και οι κάτοικοί της το απολαμβάνουν. (Λέγεται ότι οι σπρότσμεν εκτροφείς περιστεριών της πόλης δίνουν και σ’ αυτά λίγη σκόνη. Το πιστεύετε ή όχι υπάρχει "κίνηση πολιτών" για να απο-κοκο-ποιηθούν τα περιστέρια της Antwerp…)
Tο 1/4 της κόκας που εισάγεται στην ευρώπη, περνάει απ’ την "πρωτεύουσα" του νατο, το βέλγιο. Σύμπτωση. Η ολλανδία με το Άμστερνταμ έρχεται δεύτερη σε όγκο κοκα-εισαγωγών. Ακολουθούν οι υπόλοιποι. Με τέτοια μεγέθη θα έβρισκε κανείς λογικό να έχει νομιμοποιηθεί το πράγμα. Αλλά τότε πως θα χρηματοδοτείται το οργανωμένο έγκλημα και οι "μαύρες" δουλειές των μυστικών υπηρεσιών (κι όχι μόνο του βελγίου);
Το φαντάζεται κανείς; Οι άφθονοι κοκάκηδες του "βαρετού" βελγίου να χρηματοδοτούν (εν αγνοία τους) τις psy ops με τις βόμβες – στο – ψαχνό που μπορεί να τους κάνουν κομμάτια;
Εγώ σε φέρνω παραλία, κι εσύ ξηγιέσαι φύκια. Η έλξη της θάλασσας και μαζί της ο παραθερισμός στο ακρογιάλι μπορεί κάποτε να τελειώσουν; Γιατί όχι; Αυτό το είδος διασκέδασης (ή χασομεριού) είναι ιστορικά πολύ πρόσφατο.
Μέχρι τον 19ο αιώνα, σ’ ολόκληρη την ευρώπη, η θάλασσα για τους μη ναυτικούς ήταν καταραμένη. Πηγή κινδύνων και απωλειών. Τρικυμίες, πειρατείες, παλίρροιες, ναυάγια κι αρρώστιες: αυτά ήταν που έφερνε η θάλασσα. Ακόμα κι εκείνοι που ζούσαν απ’ αυτήν (ψαράδες, ναυτικοί) δεν είχαν καμία αίσθηση χαλάρωσης στην παραλία. Ήταν ένας τόπος σκληρής δουλειάς για τους μεν, φυγής για τους δε· και πάντως ένα μέρος που θα έπρεπε να αποφεύγει κάθε ευϋπόληπτος άνθρωπος. Το στέρεο έδαφος ήταν επενδεδυμένο με αξίες απόλαυσης. Όχι η θάλασσα, όχι το ακρογιάλι.
Η πρώτη αξιοσημείωτη αλλαγή των αντιλήψεων για την παραλία ήρθε με τον ρομαντισμό του 19ου αιώνα, και την πρόταση για "επιστροφή στη φύση". Έστω κι έτσι η ταραγμένη θαλάσσια φύση της παραλίας απέκτησε περιορισμένη αξία: είτε σαν μέρος μοναχικών περιπλανήσεων φλεγματικών, καλλιτεχνικών ψυχών· είτε σαν τόπος όσμωσης με τους "λαϊκούς" ανθρώπους της θάλασσας· είτε σαν τοπίο ζωγραφικής.
Ακόμα και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ζήτημα αν πήγαινε να ξεκουραστεί κοντά στην θάλασσα και να βουτήξει σ’ αυτήν ο ένας στους 400 γάλλους (έναντι του ενός στους τέσσερεις σήμερα). Η μεγάλη στροφή προς τις "διακοπές στη θάλασσα" άρχισε μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, κι όχι επειδή τα υποβρύχια την έκαναν πιο ασφαλή. Ήταν η συνισταμένη αλλαγών αλλού. Καθιερώθηκε η καλοκαιρινή άδεια για τους μισθωτούς. Οι γιατροί άρχισαν να προτείνουν τα θαλάσσια λουτρά σαν υγιεινά για γέρους, παιδιά· άντε και τους ενδιάμεσους. Άρχισε να αλλάζει η κοινωνική νόρμα της χριστιανικής ηθικής ως προς την επίδειξη του σώματος, έστω με ολόσωμα μαγιώ. Και η φωτογραφική μηχανή αποθανάτιζε πιο ενδιαφέροντα τοπία δίπλα στο νερό παρά μακριά του.
Ο μαζικός παραλιακός τουρισμός έχει μικρή ιστορία. Απ’ τα ‘60s και τα ‘70s. Παρά το νεαρό της ηλικίας του τροποποιείται έντονα και διαρκώς. Το σημερινό κλισέ της παραλίας δεν είναι το κολύμπι, ούτε η συναναστροφή με τον "ευγενή άγριο" (τον ψαρά), ούτε η "απλή ζωή", ούτε ο ρομαντισμός του ηλιοβασιλέματος στη θάλασσα. Είναι το σκάφος, το θαλάσσιο σκούτερ, και το "μπρούτζινο" κορμί. Μαζί οι υστερικοί φόβοι για την έκθεση στον ήλιο, οι ξαπλώστες στη σκιά και (για τους έλληνες) οι φραπεδιές και οι ρακέτες. Κάποια είναι αντιφατικά μεταξύ τους, αλλά έτσι συμβαίνει σε μεταβατικές περιόδους.
Ούτε το ένα εικοστό του χρόνου στην παραλία δεν αφορά κολύμπι ή οτιδήποτε σχετικό με την θάλασσα. Κι αν, ακόμα, στέρευε, οι περισσότεροι μπορεί να μην το πρόσεχαν αν υπήρχε μια virtual αντανάκλασή της. Οι πισίνες των ξενοδοχείων είναι πιο χαριτωμένες και ελεγχόμενες· προσφέρουν επιπλέον στους μικροαστούς ένα είδωλο μεγαλοαστικών διακοπών και λούσου.
Όταν βρεθεί το ισοδύναμο του μπιτσόμπαρου για λαϊκή χρήση σε περιφραγμένο χώρο οπουδήποτε, οι παραλίες θα επιστρέψουν οριστικά εκεί που ανήκουν τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Στα καβούρια και στα φύκια τους.
Συμβαίνουν κι αλλού. Στις 9 του Απρίλη κάτι παραπάνω απ’ το 32% των ψηφοφόρων στην ολλανδία τραβήχτηκαν στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουν σε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της συμφωνίας σύνδεσης μεταξύ ε.ε. και ουκρανίας. Το 61% απ’ αυτούς ψήφισε «κατά». Αλλά δέκα ημέρες μετά το ολλανδικό κοινοβούλιο επικύρωσε την συμφωνία.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν έγκυρο (συμμετείχαν πάνω απ’ το 30% των ψηφοφόρων) αλλά όχι δεσμευτικό για την κυβέρνηση. Γιατί, λοιπόν, έγινε; Πεταμένα λεφτά. Φτηνότερο θα ερχόταν ένα γκάλοπ.
Αν πρόκειται για "δημοκρατική γυμναστική" (να συνηθίζει ο πληθυσμός στη "συμμετοχή στα κοινά") μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: αδιαφορία έως κυνισμό.
Αλλά αυτό, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κατά βάθος το ζητούμενο;
Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Με μια δόση πικρού χιούμορ μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τα "προληπτικά μέτρα" που η κυβερνητική πλειοψηφία πρέπει να καταπιεί (δηλαδή να ψηφίσει) με ανακούφιση. Γιατί αν αγκαλιάσει κι αυτό το, ας πούμε, "4ο μνημόνιο με αναστολή", η καθόλου ευκαταφρόνητη δόση θα έρθει γρήγορα. Και θα σταματήσει το γκουβέρνο να ξύνει τον πάτο διάφορων ταμείων, όπως αυτά των νοσοκομείων.
Το βέβαιο είναι ότι χάρη στους σοφούς κυβερνήτες και το πανέξυπνο πόπολο που στηρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τις κρυφές ατζέντες των ντόπιων αφεντικών, το ελλαδιστάν πάει για "μνημονιακό ρεκόρ", άξιο για το βιβλίο Γκίνες. Ως το 2018 θα έχει περάσει μια γεμάτη "μνημονιακή" οκταετία.
Μισή γενιά θα έχει μεγαλώσει μέσα σε μπινελίκια για την Μέρκελ, τον Σόιμπλε· ή την Λαγκάρντ και το δντ. Θα μπορέσει, άραγε, να ζήσει αργότερα χωρίς αυτά;
Απ’ την θεωρία παιγνίων στη θεωρία πιθανοτήτων. ...Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία δεν μπορείς να νομοθετείς με βάση ενδεχόμενα. Δεν μπορείς να πεις ότι θα κάνεις το "χ" εάν η κατάσταση του κόσμου είναι "ψ" το 2018 ή το 2019… Τάδε έφη ο (μεγάλη η χάρη του) υπουργός επί των οικονομικών έχοντας μπροστά του το αχώνευτο "προληπτικό πακέτο".
Δεν το ξέραμε ότι η ελληνική νομοθεσία απαγορεύει τον μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό... Δεν θέλουμε να του χαλάσουμε την ζαχαρένια, αλλά μας τρώει μια απορία. Όταν η φαιορόζ κυβέρνηση έλεγε ότι θα ζητήσει απ’ τους τρισκατάρατους δανειστές να υπάρχει "ρήτρα ανάπτυξης" στην πληρωμή των δόσεων των δανείων, τι ακριβώς τους ζητούσε να αποφασίσουν; Μήπως ότι "θα δεχτούν το ‘χ’ εαν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι ‘ψ’ το 2018 ή το 2018";
Η δική τους νομοθεσία τα επιτρέπει αυτά; Ή δεν έχει σημασία επειδή αυτοί ήταν στα δέντρα όταν εμείς φτιάχναμε νόμους;
Καταλανικό χιούμορ. Ασφαλώς ο πολύς Κριστιάνο (Ρονάλντο) δεν θα το πάρει καλά αν χάσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο ισπανικό πρωτάθλημα όχι απ’ το πρώτο βιολί της Μπάρτσα (τον Μέσι) αλλά απ’ το δεύτερο (τον Σοάρες). Αλλά αυτοί φαίνεται να το δουλεύουν προς τα εκεί το πράγμα.
Με τάκτ. Απ’ τα τρία (!) πέναλντι που κέρδισε η Μπαρτσελόνα σε βάρος της Χιχόν μόνο τα δύο κτύπησε ο Σοάρες. Αλλά θα μπορούσε αντί για τέσσερα γκόλ (η συνεισφορά του στο τελικό 6 – 0) να μετρήσει πέντε.
Μην μας πουν, όμως, μοναχοφάηδες, ε;
Κι εσείς σκοτώνετε τους μαύρους. Η υπερασπιστική γραμμή της φαιορόζ κυβέρνησης Πως κάνετε έτσι; Οι άλλοι είναι χειρότεροι δεν ξεχυλίζει, δα, από εξυπνάδα. Πρώτον, επειδή όποιος ψάχνει κάτι χειρότερο για να δείξει την δική του (σχετική) καλωσύνη, θα βρει σίγουρα κάτι. Το απόλυτο κακό είναι τα βασανιστήρια της κόλασης όπως είναι χαραγμένα στην κεντρική είσοδο της μεγαλύτερης χριστιανικής εκκλησίας στον κόσμο, στον "άγιο Πέτρο", στο βατικανό. Σε σύγκριση με το να σου βγάζουν τα νύχια με πένσα ή να σε διαμελίζουν δεμένο χειροπόδαρα σε 4 άλογα, η μακροχρόνια ανεργία και τα συσσίτια των παπάδων μια χαρά κατάσταση είναι. Και σε σκηνή στην Ειδομένη να μένεις, πάλι καλά.
Και δεύτερον, επειδή υπάρχει η κακή συνήθεια στους ψηφοφόρους να συγκρίνουν τα έργα κάθε σωτήρα με τα δικά του λόγια και υποσχέσεις κι όχι (μόνο) με εκείνα άλλων.
Αν οι τωρινοί κυβερνώντες πουλούσαν το μη χείρον για βέλτιστο στις εκλογές του 2015 θα είχαν καμιά 10αριά βουλευτές το πολύ· και το ξέρουν. Το ότι προσπαθούν να το πουλήσουν εκ των υστέρων, το μόνο που πετυχαίνει είναι να κουρντίζει τους ψηφοφόρους τους.
Κι υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει ότι όταν το ελατήριο σπάσει επειδή το παρακούρντισες, πετάγεται στα μάτια σου.
Φιλικές συμβουλές. Οι ηπα θέλουν ένα ισχυρό ενωμένο βασίλειο σαν συνεργάτη. Το να είναι μέλος της ε.ε. ενισχύει την δύναμη του ενωμένου βασιλείου. Μ’ αυτά τα λόγια ο Ομπάμα συμβούλεψε τους άγγλους να μείνουν στην ενωμένη ευρώπη. Θα μπορούσε να το πει πιο ωμά: αν φύγετε, ανόητοι, θα (μας) είστε άχρηστοι.
Δεν είναι σίγουρο αν θα ασχολούνταν να πει το ίδιο και στους έλληνες. Θα είχαν μια κάποια "συμμαχική" αξία, ίσως, για την Ουάσιγκτον, σαν ταραξίες στο ευρωπαϊκό κλάμπ. Αλλά δεν έχει δείξει καμία διάθεση να πληρώσει (η Ουάσιγκτον) καυγατζήδες τόσο μικρού βεληνεκούς. Ειδικά εφόσον περνάνε τακτικά κωμικοτραγικές κρίσεις μεγαλείου του είδους κρατείστε με μην το σκίσω... Πότε το Βερολίνο, πότε το δντ. Εδώ που τα λέμε ούτε και στα ελληνικά καφενεία δεν παίρνει κανείς σοβαρά τέτοιες μαγκιές.
Αν υπήρξε, λοιπόν, σατανική σκέψη στα εντόπια επιτελεία να οργανωθεί "δημοψήφισμα" και στην ελλάδα στις 23 Ιουνίου, την ημέρα του αγγλικού, για να "πιεστεί η ευρώπη", ας εγκαταλειφθεί. Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί.
Ίσως ούτε το ελληνικό εκλογικό σώμα.
antifa community > διαδήλωση > ζούμε μαζί... δουλεύουμε μαζί...
Περιττές ντροπές. Ψήφιση νόμων που δεν πρόκειται να εφαρμοστούν (παρά μόνο "μελλοντικά, αν χρειαστεί, ...βλέπουμε..."); Αυτό είναι απ’ τα πιο αγαπημένα των ελληνικών κοινοβουλίων, διαχρονικά. Κωδικός; Αποστόλου!
Προς τι, λοιπόν, τα τσαλιμάκια απέναντι στο καταραμένο δντ που είχε τέτοια φαεινή έμπνευση; Όχι μόνο θα πρέπει να ψηφιστούν αυτά τα "εφεδρικά μέτρα" με πανηγυρικό τρόπο, αλλά το γεγονός θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν "προηγούμενο". Κάθε φορά που τρισκαταράτοι κατηγορούν έλληνες άρχοντες ότι "δεν εφαρμόζετε αυτά που ψηφίζετε", να απαντούν εσείς μας διαφθείρατε!
Επιτέλους! Αυτή η φαιορόζ κυβέρνηση θα κάνει με την θέλησή της μια σωστή, μια όντως μεγαλοφυή κίνηση;
Μην το παρακάνουμε (με τη δικαιοσύνη). Ο απερχόμενος αμερικάνος πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε αντίθετος να οδηγηθεί το σαουδαραβικό καθεστώς στα δικαστήρια, αν και εφόσον αποχαρακτηριστούν οι περιβόητες "28 σελίδες". Αν αμερικάνοι πολίτες αρχίσουν να κάνουν μηνύσεις σε άλλα κράτη, τότε πολίτες άλλων κρατών θα αρχίσουν να κάνουν μηνύσεις στο αμερικανικό κράτος είπε.
Ίσως βαριέται ακόμα και γι’ αυτά που λέει. Αφού αυτό που θεωρεί απαράδεκτο είναι εκείνο που προτείνει η αμερικανική πλευρά στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για την "διατλαντική ζώνη ελεύθερου εμπορίου": ιδιώτες (αμερικανικές επιχειρήσεις για παράδειγμα) να πηγαίνουν στα δικαστήρια κράτη για οικονομικές αποφάσεις τους.
Δεν θυμάται και κάτι άλλο. Ότι αν η δικαστική ασυλία του Ριάντ και των καθεστωτικών του στις ηπα παραμείνει ενεργή, υπάρχουν κι άλλα δικαστήρια όπου μπορούν να προσφύγουν οι συγγενείς των νεκρών της 11ης/9ου. Για παράδειγμα ήταν ένας ισπανός δικαστής, ο Μπαλτασάρ Γκαρθόν, που κατηγόρησε τον δικτάτορα της χιλής Πινοσέτ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (και ήταν ο άγγλος υπ.εξ. Τζακ Στρο που άσκησε έφεση κατά της ισπανικής απόφασης για να μην αναγκαστεί να εκδώσει τον "φιλοξενούμενο" στο Λονδίνο χιλιανό φασιστοκαραβανά.) Διεθνές τουρλουμπούκι! Και ήταν ένας ακόμα ισπανός δικαστής, ο Ισμαέλ Μορένο που ζήτησε, το 2014, απ’ την ιντερπόλ, έκδοση διεθνούς εντάλματος σύλληψης κατά του πρώην προέδρου της κίνας (!) Τζιανγκ Ζεμίν και άλλων 4 υψηλόβαθμων κινέζων πρώην αξιωματούχων με κατηγορίες γενοκτονίας στο Θιβέτ.
Το δήθεν επιχείρημα του Ομπάμα περί του "κινδύνου της αμοιβαιότητας" στις μηνύσεις είναι έωλο από κάθε άποψη. Και δεν πρόκειται να πείσει κανέναν στις ηπα ή οπουδήποτε αλλού. Ούτε, φυσικά, θα εμποδίσει τις πολιτικές παρενέργειες των εξελισσόμενων υποψιών (όλο και πιο τεκμηριωμένων) για το τι συνέβη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001.
Αλλά δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να χολοσκάει ο αμερικάνος πρόεδρος. Είναι ήδη πρώην, και έχει κι ένα νόμπελ ειρήνης στο βιογραφικό του.
Θα κάνει σπουδαία solo καριέρα σαν διεθνής προσωπικότητα, χωρίς τις έγνοιες του καπιτωλίου και του λευκού οίκου.
Αφρός. Ένα ποσό της τάξης των 100 δις ευρώ ξεπλένεται κάθε χρόνο στη γερμανία, σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού υπ.οικ. Είναι ένα ταπεινό 2,6% του γερμανικού αεπ. Συνεπώς ο συγκεκριμένος καπιταλισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί μαφιόζικος.
Για την ελληνική περίπτωση δεν υπάρχουν στοιχεία για το θέμα, άρα δεν υπάρχει θέμα... (Υπάρχουν μόνο κακόπιστοι σαν εμάς που υποστηρίζουν το εντελώς αντίθετο). Αξίζει πάντως να δει κανείς τους σπουδαιότερους τρόπους ξεπλύματος στην καθωσπρέπει γερμανία: εμπόριο ακινήτων, εμπόριο ιδιωτικών σκαφών, εμπόριο πολυτίμων αντικειμένων (από ακριβά ρολόγια έως έργα τέχνης), τζόγος... και επιχειρήσεις φαγητού, καφέ... κλπ. Όπου (λέει η έρευνα) υπάρχουν "ειδικές" εταιρείες που έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό το σκοπό. Για ξέπλυμα.
Τζόγος; Καφέ, φαγάδικα, φαστφουντάδικα, σουβλατζίδικα, κλπ; Αυτό το είδος επιχειρείν που στα μέρη μας γνωρίζει μεγάλη άνθηση όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, της μιζέριας και της κακομοιριάς;
Ευτυχώς που εδώ δεν υπάρχει θέμα. Γιατί θα πήγαινε ο νους σας στο κακό.
Θα φτύσω στους τάφους σας. Η μυθοποίηση του (προσεκτικά επιλεγμένου) παρελθόντος, όσο πιο μακρινού τόσο καλύτερα, είναι ασφαλής δείκτης του συντηρητισμού που έχει γίνει ο μόνος οδηγός της σκέψης. Και της συνείδησης. Μυθοποίηση και όχι μνήμη: ενώ το δεύτερο σημαίνει "θέλω να ξέρω κάθε τι για τότε" το πρώτο σημαίνει "θέλω να κρατηθώ, να πιστεύω, να τροποποιώ και να διαδίδω ό,τι με συμφέρει από τότε για να εξασφαλίσω κύρος".
Η ελληνική εθνική μυθολογία έχει συγκροτηθεί, εξ’ αρχής, έτσι. Με αντάλλαγμα μια καθόλου ευκαταφρόνητη διεθνή βοήθεια (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, ιδεολογική) οι ιθαγενείς της άκρης της χερσόνησου του Αίμου πείστηκαν (περίπου...) στις αρχές του 19ου αιώνα ότι η ιστορία έκανε ένα μοναδικό άλμα πάνω από 20 αιώνες, και ότι είναι απόγονοι του Περικλή και του Αισχύλου. Πάνω από μια δεκάδα φυλών σε μια ελάχιστη γεωγραφική έκταση, έμαθαν (και γούσταραν) ότι το παρελθόν συμφέρει. Πουλάει, και αποφέρει οφέλη: γεωπολιτικές προσόδους.
Οι "ξένοι μας χρωστάνε", "οι ξένοι μας επιβουλεύονται": αυτό είναι το κορυφαίο διπολικό (δηλαδή: μανιοκαταθλιπτικό) κλισέ μιας "εθνικής" κοινωνίας που, κατά τα υπόλοιπα ομολόγησε την πραγματικότητά της με το απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα.
Αλλά αυτά είναι "για μεταξύ μας".
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
