Page 21 - Το βιβλίο των προϋποθέσεων

Προφανώς υπάρχουν διαβαθµίσεις στα πιο πάνω. Όµως ο λόγος που “δεν κατάλαβαν έγ-
καιρα” ή “δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν µια συνεπή κριτική” (και οποιοδήποτε άλ-
λο “δεν” θα ήταν διατεθειµένος να παραδεχτεί οποιοσδήποτε πανεπιστηµιακός) όπως
αναγνωρίζουν οι 4 αρθρογράφοι στην “αυγή” δεν αφορά µόνο τους ίδιους· και δεν είναι
καθόλου µυστικός ή άγνωστος. “∆εν...” επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο να συµ-
βεί από ανθρώπους “ενσωµατωµένους”, όποιες καλές προθέσεις κι αν θα είχαν κατ’ αρ-
χήν. Το “θα ήταν πολύ δύσκολο” σηµαίνει ότι εγκαινιάζοντας έναν πόλεµο (αργά ή γρή-
γορα) ανοικτό απέναντι στην γραφειοκρατία, στον συντηρητισµό, στον χρηµατισµό, στις
ιδεολογίες, και στα διαρκή “µικρά εγκλήµατα των συναδέλφων και του κλάδου”, θα κα-
τέληγαν εκτός πανεπιστηµίου! Ας θυµίσουµε τι αντιµετώπισε ο Στέλιος Αλεξανδρόπου-
λος τον Μάη του 2006 όταν πεισµατάρικα πήγε κόντρα σ’ ένα µονάχα απ’ τα πολλά και
διαρκή µικρά εγκλήµατα µέσα στο πανεπιστήµιο που δούλευε· ένα “µαγαζί” µε (γενικά)
“καλό όνοµα”...

Εν τέλει, η διαδικασία ιδιωτικοποίησης που ανέδειξε η “σ.ε.ε.” το 2007, ήταν (και εί-
ναι) σε απόλυτη γνώση όλων των διδασκόντων µέσα στα ιδρύµατα. Άλλοι την στηρίζουν
ενεργητικά και µε φανατισµό· άλλοι είναι πιο διστακτικοί ή “άτυχοι”· άλλοι την προωθούν
µε κάθε µέσο· άλλοι την ανέχονται, και πάντως συµβάλλουν (έχουν συµβάλλει για πάρα
πολύ καιρό) στην απόκρυψή της. Είναι λεφτά, δεν είναι παίξε γέλασε!
Αυτού δοθέντος δεν είναι καθόλου περίεργο που το ένα Αφεντικό (το κράτος) συνερ-
γάζεται µε το άλλο Αφεντικό (τις ιδιωτικές επιχειρήσεις) ώστε να βγει κι-απ’-τη-µύγα-
ξίγκι, κάνοντας µαζικές απολύσεις! Η όποια αυτοκριτική (των 4) είναι πολύ περιορισµέ-
νη, πολύ καθυστερηµένη, και εντελώς άσφαιρη:

...
Βέβαια, το χτεσινό πανεπιστήµιο δεν ήταν µε κανένα τρόπο αγγελικά πλασµένο· κά-
ποιες από τις όψεις του µάλλον διαβολικά χαρακτηριστικά είχαν. Όση (πράγµατι αβυσ-
σαλέα) απόσταση κι αν το χώριζε από τον µεσαίωνα της έδρας και της απόλυτης καθη-
γητικής αυθαιρεσίας, δεν έπαψε να αποτελεί εκτροφείο διαπλοκής µεταξύ καθηγητών και
διοικητικών, µεταξύ πανεπιστηµιακών και παραγόντων της πολιτικής και της οικονοµίας,
µεταξύ (φοιτητικών) παρατάξεων και (εκλεγµένων!) αρχών, µεταξύ καθηγητών αθέµιτα
αλληλοϋποστηριζόµενων σε κρίσεις και εξελίξεις, σε διεκδίκηση ερευνητικών κονδυλίων
ή και σε “απλή” εξαπάτηση του δηµοσίου συµφέροντος.
Από όλα είχε. Είχε φοιτητοπατέρες, είχε καθηγητές που στέλνανε τους υποψήφιους δι-
δάκτορες να κάνουν το µάθηµά τους ή πήγαιναν στα περιφερειακά στη χάση και στη φέ-
ξη, είχε προσωπικό που ελάχιστα βρισκόταν στη θέση του και πήρε τη θέση λόγω συγ-
γένειας ή συναλλαγής, είχε καµιά φορά και λογοκλόπους ή αβέβαιης εγκυρότητας τίτ-
λους, µέχρι και υπεξαίρεση δηµόσιου χρήµατος είχε. Όχι πως όλα αυτά χαρακτήριζαν το
πανεπιστήµιο. Ούτε κυρίως τέτοιο ήταν ούτε µόνο εκεί συνέβαιναν τα παραπάνω στη δι-
κοµµατικά οριζόµενη Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Αυτά τα ξέρουµε όλοι όσοι το
ζήσαµε από κοντά, και βέβαια τα ξέρουν πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που συστηµατικά
εξέθρεψαν τα αποστήµατα για να αναφέρονται σήµερα, που οι καιροί γυρίσανε, στο πα-
νεπιστήµιο ως “έκτρωµα”.
...

21