Ζεστή ελληνική φιλοξενία. Δεν είναι ο ελληνικός διαγωνισμός γλυπτών από πάγο. Είναι το κάτεργο στη Μόρια.
Ζόρια 1. Το ότι η φαιορόζ κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να βασανίζει τους πρόσφυγες / μετανάστες (όσους, τέλος πάντων, δεν φροντίζονται απ’ τον οηε) δεν είναι από δόλο (λέμε κοροϊδεύοντας). "Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια": έχει το μυαλό της στο στρίμωγμά της σε ότι αφορά τις περιβόητες "διαπραγματεύσεις" της με τους καταραμένους πολιτικούς δανειστές. Έχουν αρχίσει να τη ζώνουν τα φίδια.
Η τακτική της χρονοτριβής, τόσο αγαπημένη στο παρελθόν απ’ όλες τις ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, έχει αλλάξει χέρια· και γιατί όχι; Tο σενάριο είναι γνωστό, σκηνοθετημένο πάμπολλες φορές. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν πληρωμές (τόκων ή/και δόσεων), το ταμείο ζορίζεται, και η (κάθε φορά) κυβέρνηση υπογράφει τότε αυτά που δεν ήθελε (φροντίζοντας, ωστόσο, να μην εφαρμοστούν εκείνα που θίγουν τον σκληρό πυρήνα του πολιτικού προσοδισμού), για να πάρει άλλη μια δόση (δανεικών). Το χρονοδιάγραμμα των επόμενων μηνών έχει τρία τέτοια ραντεβού: ένα τον Μάρτη (πληρωμή 2,3 δις για τόκους), δεύτερο τον Απρίλη (πληρωμή 1,4 δις στην ε.κ.τ. για δόσεις απ’ το δευτερο δάνειο) και τρίτο τον Ιούλη (6 δις, τα 2,1 σε ιδιώτες ομολογιούχους, τα υπόλοιπα στην ε.κ.τ.). Τους υπόλοιπους μήνες ως το τέλος της χρονιάς κάτι "ψιλά": 1,7 δις για τόκους.
Είναι αξιολύπητη αυτή η κατάσταση; Είναι αρκετή για άλλον ένα γύρο από κατάρες για τους "εκβιαστές / δανειστές"; Θα προσπαθήσουν οι φαιορόζ να "την κάνουν" έγκαιρα μέσω εκλογών; Ή θα αδρανήσουν και θα πέσει η κατάσταση να τους πλακώσει;
Ζόρια 2. Απ’ την μια μεριά εξακολουθεί να παραμένει μυστηριώδες, και πάντως αυστηρά απαγορευμένο θέμα, το γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να "ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών" μετά από 7 χρόνια, έτσι ώστε να μπορεί να δανείζεται με λογικά επιτόκια στην πιάτσα, χωρίς "μνημόνια" και άλλους τέτοιους μπελάδες... Άλλοι τα κατάφεραν πολύ γρηγορότερα. Γιατί περί αυτού πρόκειται: η Αθήνα θέλει συνέχεια δανεικά, κανείς στην "ιδιωτική αγορά" χρήματος δεν διατίθεται να την δανείσει, συνεπώς είναι υποχρεωμένη σε πολιτικό δανεισμό· που γίνεται με αυστηρούς όρους. Διότι, όπως έμαθαν πριν σχεδόν δύο χρόνια ο κυρ Γιάνης και ο κυρ Αλέξης, και στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχουν ψηφοφόροι...
Απ’ την άλλη μεριά, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο αυτονόητο ότι το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου (σε διάφορα επίπεδα και κλίμακες) ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Ούτε το ’09, ούτε το ’10, ούτε το ’11, ούτε το ’12... ούτε το ’16, το ’17... Το πρόβλημα το δημιούργησαν οι ξένοι (με τον πολιτικό δανεισμό όταν ο άλλος, ο αγοραίος, έγινε αδύνατος...). Υπάρχουν μάλιστα και οι (κατά τη γνώμη τους) "μαρξιστές" μέσα σ’ αυτό το σχεδόν απόλυτα κυρίαρχο εθνικοκαπιταλιστικό ρεύμα, που υποστηρίζουν ότι το μόνο πρόβλημα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου ήταν (και παραμένει) το "σκληρό νόμισμα" (το ευρώ) και οι όροι του. Με το "εθνικό νόμισμα", έτσι λένε, όλα θα πάνε καλά (μετά από ένα απροσδιόριστο διάστημα που θα πάνε χειρότερα...). Εννοείται ότι, κατά προέκταση του συλλογισμού αυτών των εθνοσωτήρων, τα κράτη / κεφάλαια με "εθνικά νομίσματα" έχουν σπουδαία (καπιταλιστική) υγεία. Π.χ. η τουρκία, η αίγυπτος, η τυνησία· για να μην πάμε μακρύτερα.
Αν περίμενε κανείς από αυτοανακηρυγμένους "μαρξιστές" να διαπιστώσουν ότι ένα καπιταλιστικό κράτος που δανείζεται διαρκώς όλο και περισσότερο (απ’ την "αγορά χρήματος" ως το 2009...) ακόμα και για να πληρώσει τα προηγούμενα χρέη του μεγαλώνοντάς τα, αυξάνοντας ταυτόχρονα το εμπορικό του έλλειμμα (εξαγωγές μείον εισαγωγές) δεν μπορεί παρά να έχει κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα θα πέθαινε απ’ την αναμονή. Αν περίμενε, επιπλέον, να ακούσει από δαύτους ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι "έντασης εργασίας" και όχι "έντασης κεφαλαίου" και ότι, σαν τέτοιος, δεν μπορεί πια να ανταγωνιστεί κανέναν άλλο σοβαρά, θα πέθαινε απ' την αναμονή και την πλήξη. Οι έλληνες "επαναστάτες" είναι πριν και πάνω απ’ όλα μικροαστοί.
Αυτό που για σχεδόν τους πάντες στην ελλάδα είναι "ανύπαρκτο πρόβλημα" για τους υπόλοιπους διεθνώς, συμπεριλαμβανόμενων αστών (νεοφιλελεύθερων) οικονομολόγων και πολιτικών είναι υπαρκτότατο. Φταίει η κακία τους; Όχι. Φταίει μάλλον ο επαγγελματισμός τους, καλώς ή κακώς εννοούμενος.
Ωστόσο, το να έχει ένα σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου σοβαρά προβλήματα (που καταλήγουν στο να θεωρείται ανάξιο δανεισμού απ’ τους εμπόρους χρήματος) και απ' την άλλη μεριά, απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια, βιτρίνες και υπήκοοι, να υποστηρίζουν ότι δεν έχει, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Πρώτον, επειδή αν ένα σύστημα έχει σοβαρά προβλήματα και αυτά απωθούνται, τότε τα σοβαρά προβλήματα είναι ακόμα σοβαρότερα. Και δεύτερον, επειδή αν είναι "ακόμα σοβαρότερα", τότε υπάρχουν εκατό λόγοι επιπλέον για να μην είναι αξιόχρεο (αυτό το σύμπλεγμα).
Κάπως έτσι όμορφα κι ωραία περνάνε και 5 χρόνια, και 6, και 7, και 8 πολιτικού δανεισμού, "σκληρών διαπραγματεύσεων", κωλυσιεργιών, εξαπατήσεων, απειλών, κλπ κλπ.
Ζόρια 3. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά απ’ τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια που μπήκαν και βγήκαν απ’ το καθεστώς του πολιτικού δανεισμού ("μνημόνια"). Εκεί οι πολιτικές βιτρίνες (και τμήματα των αντίστοιχων υπηκόων) αναγνώρισαν ότι έχουν - σαν καπιταλισμός / κράτος / δημόσια διοίκηση - προβλήματα· ακόμα κι αν δεν συμφωνούσαν απόλυτα με τους "γιατρούς" (δντ, εκτ, ευρωπαϊκή τεχνοκρατία) σ’όλη τη λίστα τους ή/και στην προτεινόμενη "θεραπεία". "Πήραν μέτρα" που οι ίδιοι θεώρησαν ότι έπρεπε (ή μπορούσαν) να πάρουν. Από ευρύτερη καπιταλιστική άποψη ήταν "μερεμέτια": η κρίση / αναδιάρθρωση είναι παγκόσμια και έχει ουσιαστικότερες, γενικότερες και, προπάντων δομικές αιτίες. Ωστόσο το γεγονός ότι "υιοθέτησαν την αναγνώριση προβλημάτων" έκανε τις αντίστοιχες πολιτικές βιτρίνες "αξιόπιστες" στα μάτια των αγοραίων δανειστών. "Αξιόπιστες" με την εξής απλή έννοια: ότι α) αναγνωρίζουν την ύπαρξη (κρατο/καπιταλιστικών) προβλημάτων στην επικράτειά τους, και β) μπορούν να πράξουν κάποια δέοντα· αν χρειαστεί... Φαίνεται ότι οι έμποροι χρήματος δεν θέλουν πολύ περισσότερα για να κυνηγήσουν τους τόκους τους δανείζοντας αυτήν την αξιοπιστία (εντός ή εκτός εισαγωγικών).
Η ελληνική περίπτωση είναι τόσο κραυγαλέα αντίθετη ώστε είναι να απορεί κανείς: μήπως ο πλανήτης γη είναι, πια, ακατάλληλος για τους έλληνες; Αφού φταίνε οι "άλλοι" και μόνον αυτοί· αφού οι πολιτικοί δανειστές (μεταξύ τους κράτη πρώτης γραμμής, by the way) είναι καθάρματα και εκβιαστές και μόνον τέτοιοι· αφού δεν χάνεται ευκαιρία για να καταγγελθούν, ποιός μη πολιτικός, "αγοραίος" δανειστής θα εμφανιστεί στην Αθήνα (αν δεν είναι άγριος μαφιόζος;) Φαίνεται ότι ακόμα κι αυτοί, οι πιο ύαινες του χρηματοπιστωτισμού, έχουν κι άλλες δουλειές απ’ το να κάνουν "χάρες" και "ρουσφέτια" στους έλληνες. Και πάντως αγοραία επιτόκια δανεισμού της τάξης του 6%, του 7% ή και παραπάνω, ένα μόνο πράγμα θα μπορούσαν να σημαίνουν: ότι με την πρώτη τζιριμόνια του είδους "δεν σας πληρώνουμε παλιοτοκογλύφοι" θα έσκαγαν ιδιωτικά βομβαρδιστικά πάνω απ’ την Αθήνα.
Αφού έχει σιγουρευτεί ότι είναι "αθώο" και "ανεύθυνο" το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου μένει κολλημένο στο βούρκο του παραμυθιού του. Από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση. Από δόση σε δόση. Από αξιολόγηση σε αξιολόγηση. Ονειρεύεται φυσικά. Πολλά. Ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Ότι "θα ρθουν - να μας δανείσουν - παρακαλώντας". Ότι το δντ θα βάλει τρικλοποδιά στο Βερολίνο και μετά, εκείνο πέφτοντας, θα γκρεμοτσακίσει και το δντ. Ότι έχουν κι άλλα προβλήματα (οι δανειστές) και θα αναγκαστούν να χαριστούν στους έλληνες. Ότι υπάρχει "από μηχανής θεος". Ότι, ότι, ότι…
Ένα δεν περνάει απ’ το μυαλό αρχόντων και υποτελών: ότι ένα χρεωκοπημένο και αποτυχημένο κράτος (που δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο στον καπιταλιστικό πλανήτη...) προσφέρεται για "προσάναμα". Ή για "μπάζωμα".
Ζόρια 4. Είναι μόνο το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου προσοδικό σ’ αυτόν τον κόσμο; Όχι!!! Φαίνεται όμως ότι μεταξύ των "εταίρων" του στην ε.ε. (και ακόμα περισσότερο στην ευρωζώνη) είναι το μοναδικό που είναι από κατασκευή τέτοιο· και για τόσο μεγάλο ιστορικό διάστημα (σχεδόν 2 αιώνες) ώστε δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς. Δεν μπορεί καν η ιντελιγκέντσιά του να διανοηθεί πια κάτι άλλο.
Ίσως εκεί έχουν ένα δίκιο οι "μαρξιστές" της δραχμής: ήταν, όντως, λάθος, και η συμμετοχή στην ευρωζώνη και η ένταξη στην ε.ε. Πολύ φιλόδοξη για να αντέξει. Όπως ήταν πάντα πολύ φιλόδοξη υπόθεση στην ελλάδα η δημιουργία κράτους βεστφαλιανού τύπου ή η by the manual αστική δημοκρατία. Αφού, για παράδειγμα, όταν μετά τον β παγκόσμιο στην υπόλοιπη "δημοκρατική" ευρώπη οι συντηρητικοί δέχονταν να μοιραστούν ορισμένες πλευρές και λειτουργίες του κράτους με τους εκπροσώπους της εργατικής τάξης (: κράτος πρόνοιας), εδώ οι φασίστες του προσοδισμού τους έκαναν πόλεμο και (όσους δεν καθάρισαν) τους ξαπόστελναν στην Τασκένδη· ή στα ξερονήσια.
Ο ιστορικά βαθύς και με εθνική αυτοπεποίθηση προσοδισμός είναι ανελέητος. Όταν μικραίνει το ταψί δεν ασχολείται με τους όρους που θα το ξαναμεγαλώσουν. Οι πιο δυνατοί το κρύβουν στον κόρφο τους, και ύστερα περιμένουν τις "ξένες επενδύσεις" μπας και πέσουν τίποτα ψίχουλα για τους κάτω κάτω.
Στο ελληνικό κρατικο/καπιταλιστικό μοντέλο θα ταίριαζε πολύ περισσότερο μια "περιφερειακή οικονομική συνεργασία" με κράτη / κεφάλαια σαν το αιγυπτιακό, το λιβανέζικο, το λιβυκό, ή το συριακό.
Αν κάποια απ’ αυτά έχουν καταρρεύσει δεν πειράζει. Οι έλληνες πάντα ονειρεύονται.
(Και μεις, σαν εργάτες / τριες, "τρώμε βρώμιμο ψωμί"...)
Κουφόβραση... Δεν είναι 0 βαθμούς (ή εκεί γύρω) η θερμοκρασία στην πόλη... Πρόκειται για καθαρή παραπληροφόρηση! Mάλλον της τρόικας και, φυσικά, της καταραμένης γερμανίας, που νομίζει ότι αν παγώσουν οι έλληνες θα υποκύψουν! Όχι λοιπόν!!! Η θερμοκρασία είναι 32 βαθμούς, λίγο πάνω λίγο κάτω. Στην κλίμακα Φαρενάιτ φυσικά.
Αλλάζεις κλίμακα μέτρησης κι αμέσως νοιώθεις μεσογειακό καλοκαιράκι. Απλό είναι!
(Στη φωτογραφία: γλυπτά από πάγο, συμμετοχές στον 31ο διεθνή διαγωνισμό, στην πόλη Harbin, στη βορειοδυτική κίνα, που τέλειωσε χτες. Εντυπωσιακά έργα, αλλά εφήμερα, προορισμένα να λιώσουν τις επόμενες ημέρες... Παραλίγο να υπήρχε και ελληνική συμμετοχή, αλλά πήγαν και την ξεχιόνισαν την "εθνική" Κορίνθου - Πάτρας οι συντηρητικοί και άτεχνοι... Μια σούπερ σύνθεση "πάγος και λαμαρίνες" θα έσπαγε τα εικαστικά ταμεία!)
Το ψόφιο κουνάβι εξελίσσεται... Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι των χθεσινών μας σχολίων (θα λέγαμε με την παλιά φρασεολογία των χειρόγραφων σε χαρτί...) και ο θέλει - ακόμα - 11 - μέρες - για - να - πιάσει - επίσημα - δουλειά νέος αμερικάνος πρόεδρος μας επιβεβαίωσε (όχι, δεν το έκανε για πάρτη μας!).
Με δύο μαζεμένες κινήσεις έδειξε ότι το "περιστέρι" που παριστάνει ότι προσφέρει στη Μόσχα το έκλεψε από κάποιον διεθνή διαγωνισμό γλυπτικής σε πάγο. Αφενός διόρισε χτες σαν αρχιασφαλίτη, επικεφαλής των 16 μυστικών υπηρεσιών των ηπα και σύμβουλό του, τον Dan Coats. Δεν είναι πολλοί οι αμερικάνοι αξιωματούχοι στους οποίους η Μόσχα απαγορεύει την είσοδο στη ρωσία (σαν αντίποινα για τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της). Ο Coats είναι ένας απ’ αυτούς. Έχει υπάρξει λομπίστας των αμερικανικών φαρμακευτικών, στρατιωτικών και ενεργειακών εταιρειών· και είναι σκληρά αντι-ρώσος. Ισοφαρίζεται έτσι, και με το παραπάνω, η τοποθέτηση του υποτίθεται "φιλικού στη Μόσχα" πρώην ceo της ExxonMobil Rex Tillerson στη θέση του υπ.εξ. Άλλωστε αυτό το δεύτερο πόστο μπορεί να ξεπέφτει τακτικά σε απλές δημόσιες σχέσεις· δεν το έπαθε και ο Kerry;
Αφετέρου, πάλι χτες, μέσω της συμβούλου του Kellyanne Conway, δήλωσε ότι "πιστεύει ότι η ρωσία, η κίνα, και άλλοι, έχουν προσπαθήσει να επιτεθούν σε διάφορους κυβερνητικούς οργανισμούς, επιχειρήσεις και ιδιώτες, κάμποσες φορές". Τα ίδια είπε και ο δικός του προσωπάρχης του Λευκού Οίκου Reince Priebus. Το φως το είδε το ψόφιο κουνάβι όταν οι υπηρεσίες του έδειξαν τα στοιχεία τους για την υποτιθέμενη ρωσική κυβερνοεπίθεση στους "δημοκρατικούς" και στην Κλίντον... (Και όχι, δεν τον βασάνισαν για να αλλάξει γνώμη!) Φυσικά (συμπληρώνουν οι άνθρωποί του) οι ρωσικές επιθέσεις δεν διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα των εκλογών. Πάλι καλά!
Αρκετά άλλα (εκτιμάμε ότι) θα γίνουν τους επόμενους μήνες, υπό την προεδρία του ψόφιου κουναβιού. Και αυτή η σκόπιμα καλλιεργημένη αλλά και μεταβατική σύγχυση για το ποιος κάνει κουμάντο στην Ουάσιγκτον θα ξεκαθαριστεί: οι ίδιοι που έκαναν και πριν.
Κάτι θα φάνε κι αυτοί. Σχολιάζαμε (στο Sarajevo 113 a) ότι το Παρίσι έχασε την δεσπόζουσα επιρροή του στη συρία... Κάποια ψίχουλα όμως μπορεί να ελπίζει ότι θα μείνουν. Το Σάββατο μια (ακόμα) αντιπροσωπεία γάλλων βουλευτών και δημοσιογράφων επισκέφτηκε την επικράτεια του Άσαντ. Αυτή τη φορά δεν περιορίστηκε στη Δαμασκό, αλλά πήγε και στο Aleppo. Κι ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας βουλευτής Thierry Mariani αφού πρώτα έδωσε συγχαρητήρια στον ρωσικό στρατό για την "καλή δουλειά" που κάνει (Ο.Κ... αλλά αν είχε και τα Mistral θα έκανε καλύτερη...), δήλωσε ότι τώρα το πιο σημαντικό είναι το πως θα βοηθηθεί η ανοικοδόμηση της συρίας...
Ω ναι! Λίγη γαλλική αρχιτεκτονική φινέτσα χρειάζεται τώρα στη συρία.
Ταξίδι για δουλειές. Δεν ξέρουμε αν, τελικά, θα είναι ο τούρκος πρωθ. Yildirim που θα αντιπροσωπεύσει την Άγκυρα στη Γενεύη. Μπορεί να πάει, τελικά, ο υπ.εξ... Όμως το Σαββατοκύριακο που πέρασε ο Yildirim είχε σοβαρότερο ταξίδι: στη Βαγδάτη και το Arbil, πρωτεύουσα του ιρακινού κουρδιστάν. Το κυριότερο που είχε να διαχειριστεί ήταν οι εδώ και κάτι μήνες τριβές μεταξύ Άγκυρας και Βαγδάτης για την παρουσία τουρκικού στρατού στο στρατόπεδο Bashiqa, 15 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μοσούλης. Αν και το σημείο ανήκει τυπικά στο κουρδικό ημιαυτόνομο κράτος, και η παρουσία του τουρκικού στρατού εντάχτηκε στην "επίθεση για την ανακατάληψη της Μουσούλης" (αν και όχι στην πρώτη γραμμή), το γεγονός ότι το τουρκικό επιτελείο εκπαιδεύει στο συγκεκριμένο στρατόπεδο μια ιρακινή / σουνιτική οργάνωση (ας σημειώσουμε το όνομά της, δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί: Hashd al-Watani), εκνεύρισε την υπό σιιτικό έλεγχο κυβέρνηση της Βαγδάτης. Που άρχισε να καταγγέλει "παραβίαση της επικράτειάς της", και άλλα τέτοια δραματικά.
Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα και απ’ τις δύο πλευρές μετά τις συναντήσεις, το ζήτημα θα λυθεί "με φιλικό τρόπο": ο τουρκικός στρατός θα αποχωρήσει, αν και είναι ασαφές το πότε. Επιπλέον θα προωθηθεί η "οικονομική συνεργασία" μεταξύ Άγκυρας, Βαγδάτης και Arbil. Και, υποτίθεται, οι πεσμεγκρά θα διώξουν τους ένοπλους του pkk που έχουν φτιάξει βάση στα βοιρεοδυτικά. (Αυτό δεν το πολυπιστεύουμε...).
Θα μπορούσε να είναι ένας απλός ελιγμός (της Άγκυρας), αν δεν έκανε δήλωση ικανοποίησης για "την άρση των παρεξηγήσεων" η Τεχεράνη. Το ιρανικό καθεστώς ασφαλώς θα συμβούλευσε επί του θέματος την Βαγδάτη. Προκύπτει λοιπόν ότι τα κράτη της ρωσο - τουρκο - ιρανικής entente επιχειρούν μεθοδικά να λύσουν όλες τις μεταξύ τους αντιπαλότητες, κυρίως έμμεσες παρά άμεσες, που έχουν χρησιμοποιηθεί σαν "τρύπες" που αξιοποιούνται από συμφέροντα ανταγωνιστικά προς τα δικά τους.
Σ’ αυτή τη λογική, και με την συγκατάθεση της Τεχεράνης, η Βαγδάτη φαίνεται να δέχεται ότι η Άγκυρα (και όχι το Ριάντ, τα υπόλοιπα σεϊχάτα της χερσονήσου ή η Ουάσιγκτον) θα είναι ο "κηδεμόνας" των ιρακινών σουνιτών, όπως, άλλωστε και των σύριων. Xωρίς, όμως, η κηδεμονία να υπονοεί εδαφικές αξιώσεις και ανταλλάγματα. Αν δουλέψει θα είναι μια win - win κατάσταση (όπως θα έλεγε και κάποιος διάσημος ντόπιος ειδικός της "θεωρίας παιγνίων").
Το δεύτερο είναι ίσως πιο απλό απ’ το πρώτο. Ο isis είναι στρατηγική κατασκευή. Και σαν τέτοια έχει να σκοτώσει πολύ κόσμο ακόμα πριν τα αφεντικά του τον "ξεφορτωθούν" - αν και όποτε.
Το πολύ πολύ να πάει ανατολικά· ανοίγουν οι δουλειές εκεί...
Θα κάτσει σπίτι. Θα πάει εφόσον υπάρχουν πιθανότητες επίτευξης συμφωνίας: τάδε έφη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για το ενδεχόμενο ταξιδιού του εξοχότατου πρωθ. Τσίπρα στη Γενεύη, την ερχόμενη Πέμπτη.
Αυτό είναι το σωστό, κι αυτό ταιριάζει στο ταπεραμέντο αλλά και στο παρελθόν του στην καρέκλα: πουθενά δεν έχει πάει αν δεν υπήρχαν πιθανότητες συμφωνίας (για οτιδήποτε). Ώρα είναι να βγει καμιά βρώμα ότι κάνει τουρισμό!
Αλλά ο βασικότερος λόγος της πρωθυπουργικής δυσκινησίας είναι ότι γίνεται όλο και πιθανότερο πως δεν θα πάει ο Ερντογάν. Και χωρίς κάποιον του "επιπέδου" του τι θα κάνει εκεί ο κυρ Αλέξης; Τι φωτογραφία να πουλήσει στους ντόπιους;
Συνεπώς, αν έχετε αγωνία, βάλτε μισό ευρώ υπέρ αυτού του ενδεχόμενου για το "τραπέζι της Γενεύης": στην κορυφή ένας πρόεδρος (you know who), και γύρω του δευτεράντζες, του είδους υπουργοί εξωτερικών· και "ένας από μια κοινότητα".
Τι απόδοση δίνει αυτό;
Όλοι Γενεύη - σχεδόν... Με τα πολυπρόσωπα τσούρμα των παρατρεχάμενών τους οι εκπρόσωποι των δύο κυπριακών κοινοτήτων ταξιδεύουν σήμερα προς Γενεύη μεριά. Θα τακτοποιηθούν στα ξενοδοχεία, θα κάνουν καμιά βόλτα, θα πιούν τα on the rocks τους, και από αύριο θα πέσουν με τα μούτρα στη "διαπραγμάτευση".
"Εκπρόσωποι των δυο κοινοτήτων" γράψαμε; Λάθος! Προδοσία! Ο "εκπρόσωποι" είναι ένας (λέει ο Αναστασιάδης). Ο Ακιντζί. Ο Αναστασιάδης είναι πρόεδρος (ο αριθμός των υπηκόων του είναι μικρότερος απ’ τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης, αλλά τι σημασία έχει αυτό;). Θα έχει μεγαλύτερη και φαρδύτερη καρέκλα (απ’ την Δευτέρα κιόλας) και στις 12 του μήνα ίσως του δοθεί ανάκλιντρο.
Φαίνεται, όμως, ότι στις 12 θα λείπουν κάποιοι. Ο Ερντογάν είναι βασικός ύποπτος να μην πάει στη "διάσκεψη". Γιατί άλλωστε να πάει; Δεν έχει σοβαρότερες δουλειές; Έχει. Αν είναι να πάει κάποιος, ας είναι ο πρωθυπουργός του. Ο Γιλντιρίμ.
Η φαιορόζ κυβέρνηση διαδίδει ότι αν δεν πάει ο (πρόεδρος) Ερντογάν τότε δεν θα πάει και ο (πρωθυπουργός) Τσίπρας. Γινάτι. Δεν καταδέχεται "κατώτερους" πρωθυπουργούς ο εξοχότατος έλληνας. Aferim!
Κανείς δεν κουβεντιάζει ποιον θα στείλει το Λονδίνο. Η αυτού μεγαλειότης δεν μπορεί να πάει· έχει συνάχι. Θα πάει η Μέι; Σιγά. Αν δεν πάει ο Τσίπρας δεν καταδέχεται ούτε αυτή. Έχουν κανά ιπποκόμο εκεί, στο Μπάκιγχαμ, να τον στείλουν;
Τελικά θα είναι σουρεαλιστικό. Στην περιβόητη "διάσκεψη" είναι πολύ πιθανό να συμμετέχει ένας μόνος "πρόεδρος" (ο Αναστασιάδης), κι αυτός "από μέσα του". Διπλόφαρδη, υπερυψωμένη καρέκλα δεν προβλέπεται· άρα αυτός, κοτζαμάν "πρόεδρος", θα αναγκαστεί να μιλήσει σαν ίσος προς ίσο με κατώτερους αξιωματούχους· ακόμα και με "εκπρόσωπο κοινότητας".
Τσσσςςςς...
Συρία. Ένα σχετικά μικρό (αλλά όχι ασήμαντο) σημείο του συριακού πεδίου μάχης έχει πλατύτερες συνέπειες: η πολιορκία της al-Bab απ’ τον τουρκικό στρατό (και την "άμα κάτσει" συμμετοχή του συριακού πεζικού του, aka f.s.a.). Η κωμόπολη δεν είναι στρατηγικής σημασίας για τον isis που την υπερασπίζεται. Μεγαλύτερη αξία έχει για τις ypg: είναι πάνω στην κεντρικό δρόμο που συνδέει το Aleppo (στα δυτικά) με την ypgκρατούμενη Manbij στα ανατολικά. Σαν ήσσονος σημασίας θέση θα έπρεπε να έχει πέσει προ πολλού. Κι όμως. Ο isis την υπερασπίζεται σκληρά. Το πιο ενδιαφέρον: μεταφέρει στην al-Bab ενισχύσεις απ’ την Raqqa, η οποία (υποτίθεται) κινδυνεύει απ’ τις ypg… Και όχι μόνο σκληρά. Την υπερασπίζεται εξοπλισμένος με μεγάλες ποσότητες ενός όπλου που παραπέμπει έμμεσα ή άμεσα στην Ουάσιγκτον: τους αντιαρματικούς πυραύλους tow. Πράγμα που έχει προκαλέσει σημαντικές απώλειες και καθυστερήσεις στον τουρκικό στρατό…
Στις αρχές της τελευταίας βδομάδας του περασμένου χρόνου, τουρκικά τανκς και πεζικάριοι f.s.a είχαν καταλάβει τις δυτικές γειτονιές της al-Bab και ετοιμάζονταν να καταλάβουν και τα κοντινά υψώματα. Γρήγορα η πόλη θα έπεφτε. Τότε ο isis ξεκίνησε την βαριά και καλά εξοπλισμένη αντεπίθεσή του, που έτρεψε σε φυγή τους f.s.a., και καθήλωσε τον τουρκικό στρατό (που έχει φτάσει ήδη τις 4.000 πεζοναύτες). Με σημαντικές απώλειες. Σύμφωνα με ανακοίνωση του τουρκικού επιτελείου "έχασε" 10 τανκς Leopard, ένα M-60, κι ένα τεθωρακισμένο μεταφοράς προσωπικού Cobra. Όχι λίγα, δηλαδή.
Τότε... Τι έγινε "τότε"; Είναι αδύνατο να βγάλει κανείς απ’ το μυαλό του τουρκικού επιτελείου ότι "τότε" έφτασαν στον isis στην al-Bab τα πρώτα φορτία αντιαρματικών πυραύλων, με βάση την πολύ πρόσφατη και εντελώς φρέσκια απόφαση του Ομπάμα (μία απ’ τις τελευταίες του) που "χαλάρωσε" τους περιορισμούς στον εξοπλισμό των αντι-Άσαντ ανταρτών... Μας φαίνεται λογικό: αν ο isis αμύνεται σκληρά στην al-Bab δεν είναι επειδή η θέση είναι "ζωής ή θανάτου" για πάρτη του, αλλά επειδή πρέπει "να σπάσουν τα μούτρα" της τουρκικής "ασπίδας του Ευφράτη". Ενδεχομένως για λογαριασμό των ypg: αν ο τουρκικός στρατός κολλήσει (ή ματώσει πολύ) στην al-Bab θα ξεχάσει τον διακηρυγμένο στόχο του να προελάσει προς την Manbij…
Από εκείνο το χρονικό σημείο (χοντρικά δύο βδομάδες πριν) αρχίζουν να ξετυλίγονται μια σειρά γεγονότων που, προφανώς, είναι αδιάφορα για την πρωτοκοσμική δημαγωγία. Κατ’ αρχήν, και στη βάση της συμμαχίας Άγκυρας - Μόσχας - Τεχεράνης, ρωσικά βομβαρδιστικά ανέλαβαν να κτυπήσουν θέσεις του isis στην al-Bab… Αυτό γινόταν μέχρι πριν 4 ή 5 μέρες. Τώρα, σε δεύτερη φάση, τουρκικά βομβαρδιστικά συνεχίζουν την δουλειά. Και χρειάζεται μια διευκρίνιση επ’ αυτού: η Άγκυρα είχε σταματήσει εδώ και μήνες να χρησιμοποιεί την αεροπορία της σε συριακό έδαφος, επειδή είχε εκφράσει ισχυρές αντιρρήσεις ο Άσαντ. Τώρα; Τώρα φαίνεται ότι εγκρίνει.
Εν τω μεταξύ έγινε η σφαγή στον κυριλέ club Reina στην Istanbul, την πρωτοχρονιά. Η Άγκυρα την θεωρεί δουλειά της cia, σχετισμένη άμεσα με την αμερικανική αντίθεση / proxy αντεπίθεση στην "ασπίδα του Ευφράτη". Δύσκολο να δεχτεί το αντίθετο, ειδικά αφότου ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού δήλωσε ότι είχε προειδοποιηθεί από υπαλλήλους της αμερικανικής πρεσβείας.
Κι έτσι το τουρκικό καθεστώς θεωρεί ότι βρίσκεται σε έμμεσο πόλεμο με το αμερικανικό. Εξού και οι απειλές για το Incirlik. Εξού, απ’ την άλλη μεριά, και οι ελπίδες για πιθανή διαφοροποίηση της όπου νάναι διοίκησης του ψόφιου κουναβιού.
Εξού και οι ελπίδες της φιλοαμερικανικής (και φιλοαγγλικής) Αθήνας ότι θα προσπεράσει τον κάβο της 12ης Γενάρη (για το "κυπριακό") ατσαλάκωτη - χάρη στη βοήθεια της (ακόμα Ομπαμικής) Ουάσιγκτον... Why not?
Ο Ερντογάν, πάντως, δεν θα χαλάσει την ζαχαρένια του γιa το "κυπριακό".
Ουάσιγκτον 1. Στο αμερικανικό imperium η ηχηρή επιμονή διάφορων μυστικών υπηρεσιών ότι η Μόσχα επηρρέασε τις πρόσφατες εκλογές έχει ξεφύγει απ’ τις προδιαγραφές της κωμωδίας. Έχει γίνει, απλά, βαρετή. Ειδικά επειδή τα στοιχεία της "ρωσικής εμπλοκής" που δημοσιοποιούνται έχουν πάψει να αφορούν το χακάρισμα διάφορων servers των "δημοκρατικών". Kαι περιορίζονται σ’ αυτό: στη μέσω ρωσικών καθεστωτικών μήντια δυσφήμιση της υποψηφιότητας της Κλίντον...Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!
Αν, όμως, θεωρεί κάποιος ότι βρίσκεται σε εξέλιξη κάποια σοβαρή αντιπαράθεση αντίπαλων μηχανισμών του αμερικανικού βαθέος κράτους, ίσως (κατά τη γνώμη μας) κάνει σοβαρό λάθος. Κι αυτό επειδή τέτοια αντιπαράθεση υποτίθεται ότι γινόταν και πριν· ήταν, όμως, πράγματι τέτοια; Ή ήταν μια έκφραση διπλής τακτικής, στο μοτίβο "καλός μπάτσος - κακός μπάτσος";
Την προσοχή μας τραβάει ο βομβαρδισμός συριακών θέσεων στην πόλη / θύλακα Deir Ezzor, στα ανατολικά της συριακής επικράτειας, στις 17 του περασμένου Σεπτέμβρη. Ένας βομβαρδισμός που σκότωσε τουλάχιστον 62 σύρους στρατιώτες, και επέτρεψε στον isis να καταλάβει κρίσιμες θέσεις του συριακού στρατού.
Η επίσημη, εκ των υστέρων "εξήγηση" του αμερικανικού πενταγώνου, ήταν ότι επρόκειτο για "λάθος". Και θα μπορούσε εύκολα να κουκουλώσει την υπόθεση πάνω σ’ αυτό παραμύθι, του "λάθους", αν δεν συνέβαινε στην επίθεση, που έγινε με αμερικανικές οδηγίες, να πάρουν μέρος και βομβαρδιστικά από άλλες τρεις "συμμάχους": την αγγλία, την αυστραλία, και την δανία. Ένας στρατηγός απ’ κάποια απ’ αυτές έπρεπε να υπογράψει το πόρισμα της investigation. Έτσι, η περίληψή της που ανακοινώθηκε στις 29 Νοέμβρη δεν σκέπαζε τα αμερικανικά πόδια όσο καλά θα έπρεπε. Άφηνε να φανούν τα δάκτυλα, και όχι μόνο.
Το ζήτημα δεν είναι ότι η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση στο κατάρ έκανε μια σειρά από χοντροκομμένα "παιδαριώδη" λάθη στον εντοπισμό των "εχθρικών θέσεων" (υποτίθεται του isis) γύρω απ’ την Deir Ezzor (τα απαρριθμεί η έκθεση), έτσι ώστε εύκολα και εύλογα να θεωρούνται σκόπιμα. Δεν είναι ούτε το ότι έδωσε στο ρωσικό αρχηγείο στη συρία (στη βάση μιας συνεργασίας για αποφυγή "κατά λάθος" εμπλοκών μεταξύ τους) σκόπιμα λαθεμένες συντεταγμένες των στόχων, έτσι ώστε να μην προλάβει να εμποδίσει τον βομβαρδισμό. Το ζήτημα είναι δύο εκ των υστέρων δηλώσεις.
Η πρώτη, οργισμένη, προέρχεται απ’ την Μόσχα: ο πρεσβευτής της στον οηε Vitaly Churkin αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα σε συνέντευξη τύπου μετά την επίθεση στην Deir Ezzor: ποιος κάνει κουμάντο στην Ουάσιγκτον; Ο Λευκός Οίκος ή το Πεντάγωνο;
Κι αν αυτή θα μπορούσε εύλογα να θεωρηθεί, απλά, "απόδειξη εχθρότητας", υπάρχει άλλη μία δήλωση. Του αμερικάνου υπ.εξ. Kerry, στις 18 Δεκέμβρη (μετεκλογικά...), σε συνέντευξη στην boston globe: "...Δυστυχώς έχουμε ανθρώπους στην κυβέρνησή μας που είναι φανατικά αντίθετοι στη συνεννόηση με την ρωσία για την συρία". Ποιός είναι αυτός ο Kerry; Το alter ego του ψόφιου κουναβιού;
Θα έπρεπε, με βάση αυτά (και, ίσως, όχι μόνο) να βγουν δύο συμπεράσματα, σχετικά μεταξύ τους:
Α) Ότι στην Ουάσιγκτον ΔΕΝ κάνει πλέον κουμάντο ο Λευκός Οίκος - αδιάφορο με το ποιος είναι ο ένοικός του. Και
Β) Ότι αυτοί που κάνουν κουμάντο δεν έχουν καμία αναστολή να δρουν και προβοκατόρικα· αν το χρειάζονται.
Ουάσιγκτον 2. Θα σας έκανε εντύπωση αν διάφορα άλλα ιμπεριαλιστικά (περισσότερο ή λιγότερο) κράτη του πλανήτη έμεναν σ’ αυτά τα δύο συμπεράσματα; Σε εμάς ναι! Θα μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Για έναν απλό λόγο: σχεδόν κάθε σοβαρή (ή απλά όχι παιδική) κυβέρνηση στον πλανήτη, και σίγουρα στα μεσαίας ή υψηλής "ανάπτυξης" κράτη, ξέρει αυτό: είναι χρήσιμο οι πολιτικές βιτρίνες να παρουσιάζονται "αδύναμες" (μπροστά σε "ανεξέλγκτους παράγοντες" μέσα στο ίδιο το κράτος τους, για τους οποίους φυσικά θα γίνει έρευνα, κλπ κλπ) αν πρόκειται να γίνεται η βρωμοδουλειά χωρίς να την χρεώνονται.
Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι ΔΕΝ υπάρχουν πραγματικές αντιθέσεις στους διαδρόμους και στους ορόφους της πραγματικής εξουσίας μέσα σε κάθε καπιταλιστικό κράτος. Σημαίνει κάτι άλλο: ότι είναι δύσκολο, και χρειάζεται πολύ αναλυτική δουλειά (καμμιά φορά και "ένστικτο") για να τις διακρίνει κανείς απ’ τις εικονικές αντιθέσεις που εξυπηρετούν ενιαίους σκοπούς καταμερίζοντας τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες μεταξύ του "λευκού" και του "μαύρου" κόσμου των εξουσιών.
Και να που επιστρέφουμε στο κουτάκι νο 1: η υποτιθέμενη αντίθεση μεταξύ των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και διάφορων πολιτικών βιτρινών) και του ψόφιου κουναβιού, σε ότι αφορά τον ρόλο της Μόσχας (και άρα τις σχέσεις με δαύτην) σε ποια κατηγορία ανήκει; Είναι πραγματική ή εικονική;
Παρότι οι δημαγωγοί αναλώνονται στο να προβάλουν και να σχολιάζουν αυτήν την αντίθεση, κανείς τους δεν υποστηρίζει ότι το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να μοιραστεί τον κόσμο με την Μόσχα· και ότι, σε ένδειξη καλής θέλησης για παράδειγμα, θα αποσύρει τα αντιπυραυλικά συστήματα που άπλωσαν οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις στην ανατολική ευρώπη, δίπλα απ’ τα ρωσικά σύνορα. Φυσικά δεν έχει πει κάτι τέτοιο ούτε ο καινούργιος τρόφιμος του Λευκού Οίκου. Υπάρχει, λοιπόν, ουσιαστική διακύβευση; Ή το κόλπο είναι "καλός μπάστος - κακός μπάτσος" και κάπως πρέπει να διαφημιστεί (κι όποιος το φάει) ότι είναι μεταξύ τους μαλωμένοι;
Η δική μας ανάλυση, ως τώρα, συμβουλεύει ότι αν υπάρξουν διαφοροποιήσεις πριν - και - μετά στον Λευκό Οίκο στις σχέσεις με την Μόσχα, αυτές θα είναι τακτικού χαρακτήρα, και όχι μακροπρόθεσμες.
Οι δικές μας εκτιμήσεις, όμως, έχουν περιορισμένη αξία... Το σοβαρό ερώτημα (που οι δημαγωγοί δεν κάνουν, γιατί αυτό είναι μέρος της δουλειάς τους) είναι αυτό: με δεδομένο ότι πράγματι, στα λόγια τουλάχιστον, η Μόσχα προτιμούσε το ψόφιο κουνάβι στην προεδρική καρέκλα, γιατί είχε αυτήν την προτίμηση; Επειδή ο Trump "είναι φίλος, αδερφός"; Ή επειδή ήταν ο πιο κατάλληλος (απ’ τους δύο υποψήφιους) για να γίνεται, ξανά και ξανά, τα επόμενα χρόνια, απ’ την μεριά της Μόσχας (και όχι μόνο) η ίδια διαβρωτική και δηλητηριώδης ερώτηση ποιος κάνει κουμάντο στην Ουάσιγκτον;
Κι απ’ την άλλη μεριά γιατί διάφοροι αμερικανικοί μηχανισμοί "έσπρωξαν" το ψόφιο κουνάβι; Μήπως επειδή απ' την μια είναι "καθαρός" (σε σχέση με την Κλίντον), και απ' την άλλη κατάλληλος για να μην κάνει κουμάντο εκεί που δεν πρέπει;
Η ερώτησή μας είναι ακόμα πιο σοβαρή απ’ τις προσωρινές έτσι κι αλλιώς εκτιμήσεις μας. Και αξίζει να την κρατήσετε. Στον "ασύμμετρο" και "ανορθόδοξο" πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, το να κτυπιέται ο "αρχηγός" των απέναντι σαν "ανίκανος", "ανεπαρκής" ή "επικίνδυνη προσωπικότητα", με σκοπό την διάβρωση της εμπιστοσύνης του πληθυσμού, είναι κάτι που το εγκαινιάσε... η Ουάσιγκτον!! Κι όχι μόνο εναντίον του Πούτιν. Αλλά και εναντίον του Ερντογάν, για παράδειγμα. Απ’ την ανάποδη, ο "καλοπροαίρετος (αλλά πότε πότε στριμωγμένος) ηγέτης" μπορεί να είναι βολικότερος... (Τα ξέρουμε κι απ’ τα μέρη μας...)
Συνεπώς;
Το εργοστάσιο του φόβου. Η δολοφονία 5 ατόμων και ο τραυματισμός άλλων 8 από "άγνωστης ταυτότητας" (ως αυτή τη στιγμή) killer στο αεροδρόμιο της Florida φρεσκάρει αυτό που έχει αρχίσει να γίνεται, όλο και πιο συστηματικά, κοινοτοπία στον πρώτο κόσμο: ο θάνατος είναι της μόδας. Με την τελευταία λέξη εννοούμε όχι μόνο αυτό που συμβαίνει αλλά, κυρίως, αυτό που προβάλλεται, διαφημίζεται, τονίζεται. Παρότι η πιθανότητα να πεθάνει κανείς με βίαιο τρόπο λόγω "τρομοκρατικής ενέργειας" παραμένει πολύ μικρότερη σε σχέση με τις αιτίες των άλλων "συνηθισμένων" βίαιων θανάτων στο πρώτο κόσμο (συμπεριλαμβανόμενων των αυτοκτονιών), είναι αυτός που προβάλλεται παραδειγματικά. Όχι αναίτια. Αρκεί η σύγκριση της προβολής του βίαιου θανάτου των Άλλων: αυτών που πνίγονται άλλοτε στην κεντρική και άλλοτε στην ανατολική Μεσόγειο, προσπαθώντας να φτάσουν στην αυτοκρατορία των δικών μας φόβων.
Έχοντας συνειδητοποιήσει έγκαιρα, σαν αυτόνομοι εργάτες, ότι αυτή η φάμπρικα ούτε τυχαία προέκυψε ούτε είχε, απ’ την αρχή, "προσωρινή άδεια λειτουργίας", επιμένουμε στην αμφισβήτηση και την εκτροπή των καθεστωτικών ερμηνειών· αυτών των ερμηνειών που έντεχνα κάνουν τον φόβο Φόβο. Τι σημασία έχουν οι καθεστωτικές ερμηνείες; Έχουν και παραέχουν. Για την μέση πολιτική κουλτούρα στον πρώτο κόσμο έχει τεράστια διαφορά αν, για παράδειγμα, είναι οι θάνατοι απ’ τον ιό Η1Ν1 πραγματική απειλή ή διαφημιστικό τρικ μιας χούφτας φαρμακευτικών μεγα-εταιρειών. Στην πρώτη περίπτωση τρέχει ο καθένας στην προστατευτική αγκαλιά του κράτους. Στην δεύτερη έχει κάθε λόγο να στραφεί εναντίον τόσο του κεφάλαιου όσο και του κράτους.
Γι’ αυτό ενώ οι μαζικές δολοφονίες στο ψαχνό είναι συμβολικές / παραδειγματικές οι ερμηνείες τους είναι υποδεικτικές / χειραγωνικές. Κατεργάζονται τον μαζικό φόβο για να οδηγήσουν τις συμπεριφορές εκεί που πρέπει: στην προστατευτική αγκαλιά του (κάθε) κράτους. Κι αυτό, κόντρα στην πρωτοκοσμική αμνησία, δεν είναι καθόλου καινούργιο. Μέχρι πριν 2,5 δεκαετίες λεγόταν stay behind…
Εννοείται ότι μεταξύ μας, εσείς κι εμείς, μπορούμε να νοιώθουμε "ασφαλείς". Γιατί έτσι; Μόνο υπό μία βασική προϋπόθεση: ότι έχουμε φάει τις εξηγήσεις των κρατών και των λακέδων τους και, κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι το ελλαδιστάν είναι έξω απ’ τον χάρτη δράσης των περιβόητων "τζιχαντιστών". Αν, όμως, δεν είναι έτσι; Αν οι σφαγές στο ψαχνό είναι άμεσα ή έμμεσα έργο των ίδιων των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών, κάποιων φραξιών τους έστω; Αν είναι έτσι τότε ο μεν "τζιχαντισμός" είναι πρόσχημα, άλλοθι, "θορυβος" και αποπροσανατολισμός· τα δε πραγματικά κίνητρα και σχέδια δεν αφήνουν de facto καμία κοινωνία και καμία πόλη απ’ έξω.
Εδώ και 10 χρόνια δείχνουμε ότι το δεύτερο είναι που συμβαίνει. Όχι γενικόλογα. Με τεκμηρίωση. Τόσο επαναλαμβανόμενη δουλειά ώστε θα έπρεπε να θεωρείται άχρηστη πια. Ξεπερασμένη. Κι όμως. Υπάρχει μια έξυπνη μέθοδος "ζεστού - κρύου" που από "τρομοκρατική ενέργεια" σε "τρομοκρατική ενέργεια" επιτρέπει ένα μεσοδιάστημα απώθησης εκ μέρους των πληθυσμών. Κρίσιμη και χρήσιμη απώθηση: μαζί της εξαφανίζονται και οι σοβαροί πολιτικοί λόγοι να στραφούν τα υποψήφια θύματα εναντίον των κρατών τους. Απωθούνται ακόμα και οι υποψίες...
Και το κόλπο αρχίζει ξανά.
Πολλές αστοχίες... Μερικές περίεργες 1. Ένα ρεπορτάζ στην online αγγλόφωνη έκδοση του γερμανικού καθεστωτικού spiegel, πριν δυο μέρες, υπό τον τίτλο "γιατί η γερμανία απέτυχε να σταματήσει έναν τρομοκράτη;", μας προκαλεί. Αν τα στοιχεία του ρεπορτάζ είναι σωστά (δεν έχουμε λόγο να τα αμφισβητήσουμε) τότε οι λέξεις "απέτυχε να σταματήσει" είναι λάθος. Όχι με υποκείμενο κάποια ασαφή "γερμανία". Αλλά τις υπηρεσίες του γερμανικού συμπλέγματος της ασφάλειας. Δεν "απέτυχαν". Το αντίθετο: πέτυχαν.
Σε γενικές γραμμές το ρεπορτάζ εστιάζει στη γραφειοκρατία των γερμανικών "αρχών ασφαλείας", που αλληλοδιασταυρώνονται σε δύο επίπεδα (των κρατιδίων και το ομοσπονδιακό), με διάφορες και διαφορετικές αρμοδιότητες και αλληλοκαλύψεις μεταξύ τους. Προσθέτοντας τις αφίξεις εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων / μεταναστών το καλοκαίρι του 2015, το spiegel αφήνει να εννοηθεί ότι, περίπου, ήταν ζήτημα "έλλειψης οργάνωσης" κάποιος "τρομοκράτης" να διαφύγει της προσοχής.
Όμως αυτό είναι δημαγωγικό. Αφού η περίπτωση του τυνήσιου Anis Amri (κι αυτό το τεκμηριώνει το ίδιο το ρεπορτάζ) κάθε άλλο παρά άγνωστη ήταν· έγκαιρα. Το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο βρισκόταν υπό παρακολούθηση (και μάλιστα παρακολούθηση και μέσω "πληροφοριοδοτών - εκ - των - έσω", με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό...), όχι μόνο θεωρούνταν στα σοβαρά "ύποπτος για διάπραξη τρομοκρατικής ενέργειας", αλλά... Αλλά ενέπιπτε στο εξής είδος υπόπτων: αν τον δέσουμε νωρίς θα χάσουμε τις πληροφορίες για "δίκτυα τρομοκρατών" που μπορούμε να συγκεντρώσουμε αφήνοντάς τον να κινείται ελεύθερα... Αν, απ’ την άλλη μεριά, αργήσουμε να τον δέσουμε, τότε "θα κάνει κάτι"...
Αυτό δεν είναι καινούργιο, ούτε για το γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας ούτε για κανένα άλλο! Στην γερμανική περίπτωση η επιτομή αυτής της τακτικής λέγεται npd. Το φασιστικό κόμμα / μήτρα όλων των ακροδεξιών γκρουπούσκουλων, το οποίο ελέγχεται (σε επίπεδο "κεντρικής επιτροπής", όχι αστεία!) απ’ τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες... Και γι’ αυτό δεν τίθεται εκτός νόμου...
Πόσο απέχει το "σε αφήνω να κάνεις την δουλειά σου για να μαζεύω πληροφορίες" απ’ το "σε ωθώ να κάνεις την δουλειά σου για να έχω κι εγώ δουλειά"; Πόσες είναι οι αποχρώσεις του ασφαλίτικου γκρίζου; Προς στιγμή το αφήνουμε στην κρίση σας.
Πολλές αστοχίες... Μερικές περίεργες 2. Κατ’ αρχήν ο Anis Amri βρισκόταν υπό παρακολούθηση απ’ το καλοκαίρι του 2015 (εξαιτίας του εγκληματικού παρελθόντος του στην ιταλία, όπου έμεινε στη φυλακή για 4 χρόνια) παρότι είχε δηλώσει άλλο όνομα στη γερμανία για να πάρει την άδεια προσωρινής διαμονής. Το τηλέφωνό του και το σερφάρισμά του στο internet ήταν επίσης υπό παρακολούθηση, έτσι ώστε οι "αρχές ασφαλείας" να ξέρουν ότι έψαχνε συνταγές για κατασκευή βομβών. Επιπλέον την άνοιξη του 2016 είχε εκμυστηρευτεί σε "πληροφοριοδότη" ότι θέλει να αγοράσει ένα ΑΚ-47. Ήδη απ’ τον Φλεβάρη του 2016 θεωρούνταν επίσημα σαν επικίνδυνος, που μπορεί να διαπράξει τρομοκρατική ενέργεια ανά πάσα στιγμή.
Από τις αρχές Απρίλη του 2016 ο Amri βρισκόταν υπό "στενή παρακολούθηση" στο Βερολίνο. Η προσωπικότητά του ήταν επαρκώς γνωστή στη γερμανική αστυνομία: έκανε νταραβέρια, έπινε κόκα και ecstasy, δεν ήταν καθόλου "πιστός"· και είχε πάρει μέρος σ’ ένα μαχαίρωμα σ’ ένα μπαρ. Αυτά, πάντως, δεν τον οδήγησαν ξανά στη φυλακή. Είχε κάποιον φύλακα άγγελο: την συλλογή πληροφοριών ίσως· ή κάτι άλλο, πιο σοβαρό...
Αν και η αίτησή του (με το όνομα Ahmed Almasri, με το οποίο κυκλοφορούσε στη γερμανία) για μόνιμη παραμονή είχε απορριφθεί και έπρεπε να απελαθεί, το καλοκαίρι του 2016 οι γερμανικές αρχές ασφαλείας, ξέροντας τι άνθρωπος είναι, έκαναν ένα δώρο στον Amri: του έδωσαν άδεια μόνιμης παραμονής, στο όνομα που χρησιμοποιούσε. Τόσο ανόητες; Όχι. Μεταφράζουμε αυτούσιες τις σχετικές φράσεις του ρεπορτάζ:
Αυτό δεν ήταν λάθος αλλά μια υπολογισμένη κίνηση. "Για να μην βάλουμε σε κίνδυνο την σε εξέλιξη έρευνα και την παρακολούθηση του Amri" λέει ένας ανώτερος αξιωματικός ασφαλείας, "ο σκοπός μας ήταν να του δώσουμε μια fake αίσθηση ασφάλειας". Με άλλα λόγια το γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας έπαιζε κρυφτό, και ήθελε να πιστεύει ο Amri ότι δεν είναι γνωστή η πραγματική του ταυτότητα...
Πόσο απέχει το "σ' έχω στο χέρι" απ’ το θα με βόλευε να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι;
Πολλές αστοχίες... Μερικές περίεργες 3. Ως εάν τα πιο πάνω να ήταν λίγα (σαν "υπόθαλψη εγκληματία", για να χρησιμοποιήσουμε την τρέχουσα ορολογία για τέτοιες περιπτώσεις, που φυσικά δεν αφορά τις "υπηρεσίες ασφαλείας"!...), στις 9 Σεπτέμβρη του 2016 οι μαροκινές μυστικές υπηρεσίες έστειλαν στις γερμανικές ένα επείγον και ακριβές σήμα: ότι ο τυνήσιος Anis Amri πρόκειται να κάνει τρομοκρατική ενέργεια στη γερμανία. Επειδή δεν υπήρχε καμία γερμανική αντίδραση σ’ αυτήν την πληροφορία, οι μαροκίνοι ασφαλίτες επανέλαβαν το ίδιο μήνυμα στις 11 Οκτώβρη. (Αυτά τα λέει το spiegel, όχι εμείς...)
Δεν υπήρχε καμία αντίδραση; Όχι ακριβώς. Ανάμεσα στις δύο μαροκινές ασφαλιτο-προειδοποιήσεις ο ομοσπονδιακός γενικός εισαγγελέας της γερμανίας διέταξε την παύση της παρακολούθησης του Amri… Και οι υπηρεσίες που τον παρακολουθούσαν θεώρησαν άνευ νοήματος να ζητήσουν την ανανέωση της άδειας... Απίστευτο; Ίσως, αλλά αληθινό.
Χωρίς επίσημη (τονίζουμε τη λέξη...) παρακολούθηση απ’ τον Οκτώβρη του 2016 ο Amri, χαμένος επίσημα απ' τα ραντάρ της γερμανικής αντιτρομοκρατίας, δεν έπαψε παρ’ όλα αυτά να απασχολεί το γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας. Σε μια τέτοια συζήτηση υψηλού επιπέδου, στις αρχές Νοέμβρη, οι ασφαλίτες απ’ το κρατίδιο του βόρειο Ρήνου - Βεστφαλίας βεβαίωσαν ότι τα ίχνη του Amri δεν έχουν χαθεί. Και φαίνεται ότι έτσι συνέβαινε, εφόσον το δημόσιο γερμανικό κανάλι wdr παρουσίασε τον "φάκελο" του Amri που είχε ενημερωμένα στοιχεία ως και τις 14 Δεκέμβρη - πέντε ημέρες πριν την επίθεση στην αγορά του Βερολίνου.
Αφού, όμως, δεν υπήρχε εισαγγελική διαταγή, η παρακολούθηση του Amri γινόταν απ’ τον Οκτώβρη "ανεπίσημα". Κι αφού γινόταν έτσι, και οι πληροφορίες που συγκεντρώνονταν ήταν "ανεπίσημες" - δεν κάνεις πλήρη και λεπτομερή αναφορά για κάποιον που δεν είσαι υποχρεωμένος να ασχολείσαι... Πράγμα που παραπέμπει σε κάποιο "ανεπίσημο" κύκλωμα μέσα στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Το οποίο έκανε τί ακριβώς, undercover (;) απέναντι στην "επίσημη" ιεραρχία της γερμανικής δημόσιας τάξης· ή, καλύτερα, έξω απ' τα ραντάρ της νομοθεσίας;
Κι αν κάποιο unofficial κύκλωμα - της - ασφάλειας είχε "επαφή" με τον Amri, έχοντας υπόψη ότι πρόκειται για "άτομο επικίνδυνο, που μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να κάνει τρομοκρατική ενέργεια", τι είδους ήταν αυτή η "επαφή"; Μόνο από μακρυά;
Πόσο απέχει η "υπόθαλψη εγκληματία" απ’ την ηθική αυτουργία στις πράξεις του;
Ευστοχίες... Συγχωρείστε μας αν γινόμαστε κουραστικοί μέσα απ’ την επανάληψη. Όμως πρόκειται για πόλεμο, παγκόσμιο πόλεμο, "ανορθόδοξο" σ’ αυτή τη φάση· και η εργατική θέση μας δεν μας επιτρέπει να "συνηθίσουμε" ή να βαρεθούμε και να ψάξουμε ιδιωτική κρυψώνα.
Το έχουμε υποστηρίξει απ’ τις σελίδες του Sarajevo: πρώτα φτιάχτηκε το (υποτίθεται) "κυριλέ" φασιστικό κόμμα "εναλλακτική για τη γερμανία" (AfD) και μετά άρχισαν οι "τρομοκρατικές επιθέσεις" σε γερμανικό έδαφος... Τι σατανική σύμπτωση!
Δεν είναι δύσκολο να κάνουμε βάσιμες υποθέσεις για το ότι υπάρχουν μέσα στο γερμανικό βαθύ κράτος μηχανισμοί και κυκλώματα που θα ήθελαν να "παίξουν" με την "τρομοκρατία". Γιατί; Διαλέγετε και παίρνετε:
- είτε επειδή πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτή γερμανική κοινωνική αριστερά που φροντίζει τους πρόσφυγες· αλλά, προφανώς, κάνει, ή θα μπορούσε να κάνει και άλλα πράγματα·
- είτε επειδή πρέπει να υπάρξει και στη γερμανία κάποιο είδος "νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης", patriot act·
- είτε επειδή πρέπει να στραπατσαριστεί το προφίλ της Μέρκελ: η σοσιαλδημοκρατία ίσως είναι καταλληλότερη για ορισμένες βρωμοδουλειές, όπως και άλλοτε·
- είτε επειδή ο γερμανικός στρατός πρέπει να γίνει πιο δραστήριος ("αντιτρομοκρατικά") πάντα·
- είτε για άλλους λόγους, που μας διαφεύγουν.
Αν στα στοιχεία του spiegel (τα οποία, ωστόσο, σερβίρονται μέσα σ’ ένα γενικό περίγραμμα που δεν υπονοοεί καθόλου ενεργητική συμμετοχή / συνενοχή τμημάτων του γερμανικού συμπλέγματος της ασφάλειας στο μακελιό της 19ης Δεκέμβρη...) προστεθεί και το "κλισέ" με την "ξεχασμένη" στο φορτηγό ταυτότητα (με το ψεύτικο όνομα...) του Amri, καθώς και η δικαιολόγηση του "ευρήματος" απ’ τον αρχισυνδικαλιστή των γερμανών μπάτσων, έχει κανείς μια γενική εικόνα της κατάστασης. Πιο επικίνδυνη και διαφορετικά επικίνδυνη σε σχέση με ό,τι υποδεικνύει η καθεστωτική προπαγάνδα: οι "τρομοκράτες" βρίσκονται μέσα στα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά κράτη, είναι τμήματα των μηχανισμών!
Γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τέτοια αδυναμία να γίνει αυτή η αλήθεια βάση της αναγκαίας πολιτικής δράσης κατά της κρατικής τρομοκρατίας, της μόνης που δρα πράγματι;
Εντιμότητα, πάνω απ’ όλα. Φυσικά δουλεύουμε για την επιτυχία [σ.σ.: στις 12 Γενάρη...] αλλά νομίζω ότι πρέπει να είμαστε τίμιοι... η αδυναμία να λυθεί τώρα δεν σημαίνει ότι δεν θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία σε τρεις μήνες... ή σε ένα χρόνο ή σε πέντα χρόνια, δεν ξέρω.
Αυτά δήλωσε ο ειδικός εκπρόσωπος (του πρώην γ.γ.) του οηε Espen Barth Eide για το "κυπριακό" εν όψει των συναντήσεων και των "διαπραγματεύσεων" της επόμενης εβδομάδας. Κι αν αυτός θέλει να είναι τίμιος, ποιος θα είναι άτιμος;
Καταλάβαμε. (Όχι ότι δεν είχαμε καταλάβει πριν, δηλαδή...)
Λεφτά, πάνω απ’ όλα. Τώρα θα αρχίσει να ξεφουσκώνει η "υπόθεση Σώρρα"· αν και δεν χρειαζόταν μια δολοφονία γι’ αυτό. Για κάποιον περίεργο λόγο όμως, το παχύ κατακάθι της πολιτικής ιστορίας των τελευταίων 7 χρόνων στην ελλάδα διαμορφώνεται μέσα από φόνους. Τι "ιδιομορφία" είναι αυτή;
Πέρα απ’ αυτήν την ελληνική ιδιομορφία, επειδή η σπείρα στην οποία ανήκει είναι διεθνής, στις προηγούμενες περιπτώσεις (ανατολική ασία, λατινική αμερική) που παίχτηκε το ίδιο κόλπο, με ελαφρά διαφορετικές λεπτομέρειες (: προσαρμογή στα "τοπικά δεδομένα") έτσι τέλειωσε: κάποια στιγμή άρχισαν οι αποκαλύψεις... και οι πρωταγωνιστές "την έκαναν".
Όμως οι οπαδοί του "κύριου 600 δισεκατομμύρια" δεν ζουν σε έναν διαχωρισμένο κόσμο, μακρυά απ’ την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα βασικά συστατικά της επιτυχίας της απάτης με το "παγκόσμιο καταπίστευμα" υπάρχουν διάχυτα στα μυαλά και της σκέψης του πληθυσμού, έχουν πολύ μεγάλη επιρροή, θεωρούνται δεδομένα. Και το παράδοξο με τους συγκεκριμένους απατεώνες δεν είναι ότι έπεισαν πολλούς, αλλά το αντίθετο: ότι έπεισαν πολύ λιγότερους απ’ το πλήρες target group τους. Που είναι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ας δούμε μερικά απ’ αυτά τα βασικά συστατικά.
Λεφτά υπάρχουν. Η ευκολία με την οποία απομονώθηκε μια πρόταση από μια προεκλογική κουβέντα του τότε υποψήφιου πρωθ. Παπανδρέου του Γ, και η ευκολία με την οποία έγινε μομφή σε βάρος του, θα έπρεπε να είχε εντοπιστεί απ’ τις αρχές του 2010. Αλλά όσα ακολούθησαν έδειξαν γιατί το "λεφτά υπάρχουν" και η σύντομη απογοήτευση του (πρώτου) "μνημονίου" στη συνέχεια, έγιναν τόσο μεγάλος νταλκάς: ο καθένας θα ήθελε να εξαγοραστεί με ένα καλό ποσό, αφού ποιο άλλο είναι "το νόημα της ζωής" εκτός απ’ τα φράγκα; Στα χρόνια της ευδαιμονίας, απ’ τις αρχές του ’90 και μετά, αυτή δεν ήταν η σημαία, το "ιερό" που όλοι προσκυνούσαν;
Η mainstream ενσωμάτωση στα μεταμνημονιακά χρόνια του "λεφτά υπάρχουν" ήταν (και είναι) το εθνικό νόμισμα: το τυπώνει η πατριωτική κυβέρνηση κατά βούληση, και οι μέρες της αφθονίας επιστρέφουν... Η πρόταση Σώρρα απομακρύνθηκε απ' αυτήν την χίμαιρα, για να δηλώσει ότι "λεφτά υπάρχουν σαν κρυμμένος θησαυρός". Παρότι φαίνεται παιδαριώδες (πράγμα που, όμως, αποδείχθηκε πλεονέκτημα), γεφύρωνε ικανοποιητικά με ένα άλλο κλισέ.
Οι προδότες πολιτικοί. Ενώ η "επιστροφή στο εθνικό νόμισμα" λαδώνει πάντα τις μικροαστικές φαντασιώσεις, έχει αποδειχθεί πως έχει σοβαρές τεχνικές δυσκολίες. Το χειρότερο απ’ όλα: αποδείχθηκε ότι, με δεδομένες αυτές τις σοβαρές δυσκολίες, ο καταραμένος Σόιμπλε θα συνόδευε ευχαρίστως τους έλληνες ως την έξοδο απ’ το ευρώ. Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων θόλωσαν το δόγμα (που πρακτικά χρησιμοποιήθηκε μόνο εναντίον της πρώτης κυβέρνησης του Παπανδρέου του Γ) περί "εθνοπροδοτών πολιτικών" που ενώ θα μπορούσαν να λυτρώσουν το "έθνος" απ’ το ευρώ δεν το κάνουν. Τελικά οι πολιτικοί τι είναι; "Προδότες", "ανίκανοι" ή μόνο "αδύναμοι";
Το κενό ήρθε να καλύψει με επάρκεια το "λεφτά υπάρχουν σαν κρυμμένος θησαυρός". Η "προδοσία των πολιτικών" ανανεώθηκε: γιατί δεν χρησιμοποιούν αυτά - τα - λεφτά - που - υπάρχουν (και δεν είναι πια θέμα αλλαγής νομίσματος), ε; Μα επειδή είναι προδότες!
Συνεπώς, οι απατεώνες των 600 δις. πήραν με καθυστέρηση μεν αλλά και με ακρίβεια το μερίδιό τους απ’ το έπος των "αγανακτισμένων". Και (περίεργο;) όχι μόνο απ’ την "πάνω πλατεία" αλλά και απ’ την "κάτω". Σίγουρα ψηφοφόρους της Κουμουνδούρου.
Συνωμότες για το κακό του λαού. Σ’ όλη την τροχιά της η ρητορική περί "προδοτών πολιτικών" δεν είχε να επιδείξει με σαφήνεια την υλική πλευρά της προδοσίας. Όσο εύκολο ήταν να κατηγορεί κανείς αυτούς που είχε ψηφίσει "για ξεπούλημα", άλλο τόσο δύσκολο ήταν να βρει τα αργύρια της προδοσίας. Ειδικά εφόσον οι "γερμανοί" (οι καταραμένοι Μέρκελ, Σόιμπλε και σία) δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται να βάλουν χέρι στα υποτιθέμενα "ασημικά της οικογένειας".
Η σπείρα του Σώρρα μετατόπισε την αναζήτηση του "στοιχείου του εγκλήματος": 600 δις είναι στη διάθεσή τους (των πουλημένων πολιτικών) και αυτοί δεν τα αξιοποιούν! Γιατί άραγε; Επειδή είναι πουλημένοι, για τι άλλο; Ταυτολογικό, αλλά επαρκές. Προφανώς και πρόκειται για συνωμοσία! Όμως (θαύμα, θαύμα!): για πρώτη φορά σ’ όλα αυτά τα χρόνια των θεωριών συνωμοσίας κατά των ελλήνων, αυτοί θα μπορούσαν επιτέλους να αντιδράσουν πρακτικά, και να την εμποδίσουν. Πως; Μα αξιοποιώντας οι ίδιοι τα 600 δις!!! Άμεση δημοκρατία, και τοις μετρητοίς!!! Η ιδέα του "κάντε αυτή τη δήλωση στην εφορία για την αποπληρωμή των χρεών σας" μπορεί να μοιάζει τολμηρή. Αλλά ήταν, επιτέλους, κάτι χειροπιαστά "αντισυνωμοτικό"! Και, φυσικά, ανακουφιστικό. Όχι, όμως ιδιοτελές. Αντίθετα. Εθνικά υπερήφανο!! Αυτό που δεν κάνουν οι πουλημένοι πολιτικοί στη μεγάλη κλίμακα το κάνει κάθε πατριώτης στη μικρή! Την ώρα που οι πολιτικές βιτρίνες σκιαμαχούν για το "εθνικό χρέος" κάθε ένας χωριστά ξεμπερδεύει με το δικό του, με μια απλή δήλωση (και 30 ή 60 ευρώ "συνδρομή" σ’ αυτούς που έχουν την πατέντα).
Ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτή η πατέντα, θα έπρεπε να εφευρεθεί! Ήταν ώριμο ζητούμενο όλων των θεωριών συνωμοσίας. Ήταν το ξεπέρασμα των πρακτικών αδιεξόδων τους!!!
Του έλληνα ο τράχηλος... Όλα τα πιο πάνω θα έπρεπε, φυσικά, να έχουν μια εθνικιστική συσκευασία. Εκεί η σπείρα του Σώρρα έγινε γραφική, και ενδεχομένως έχασε ένα μέρος στρατολόγησης που το είχε (κατά τα υπόλοιπα) στο πιάτο. Αυτοί οι "άμπρα κατάμπρα" όρκοι με μπόλικο Δία μέσα παραείναι cult.
Ωστόσο αν δει κανείς μόνον αυτό το τμήμα της απάτης σαν κοινωνιολογικό πείραμα, τότε μάλλον πετυχημένο θα πρέπει να θεωρηθεί. Πρόκειται για αυτό το είδος του μικροαστικού κυνισμού που στις mainstream εκδοχές του δεν έχει "Δία", έχει όμως τον ίδιο ενσωματωμένο οππορτουνισμό: αν είναι να καβατζωθούμε, και στον Δία ορκιζόμαστε, και στον Άρη, και στον Δ του Κενταύρου!!! Σιγά μην κολώσουν οι μικροαστοί! Τέτοιου είδους κοινωνιολογικά πειράματα έχουν γίνει αλλού στο παρελθόν, και γνώρισαν μεγάλη φήμη. Δυστυχώς η ελληνική εκδοχή δεν προορίζεται να έχει την ίδια παγκόσμια αναγνώριση. Είναι λούμπεν.
Υπάρχει ωστόσο ένας παράξενος ελκυστής της ελληνικής μικροαστικής κουτοπονηριάς. Το θεώρημα της σπείρας ότι ο Σώρρας "πούλησε στις ηπα υπερεξελιγμένη διαστημική τεχνολογία"!! Κανονικά αυτό θα ήταν αρκετό για να προκαλέσει καγχασμούς. Όμως όχι! Φαίνεται ότι η υποκουλτούρα των "ελ" έχει κάνει την υπόγεια (και υποδόρεια) μαζική δουλειά της, έστω κι αν οι ιερείς της δεν σκέφτηκαν (προ Σώρρα) να την χρυσώσουν με 600 δις!!
Σάρκα απ’ τον εθνικό κορμό. Η σπείρα του Σώρρα είχε στόχο την είσοδο στη βουλή, κάτι που (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ήταν εφικτότατο! Είχε αποκτήσει ήδη την δομή "κόμματος" (με αρκετές "τοπικές οργανώσεις", γραφεία, κλπ) και είχε καταφέρει να βάλει στο χέρι τους πρώτους τοπικούς άρχοντες... (Το ίδιο ακριβώς είχε πετύχει και στα προηγούμενα κόλπα, τόσο στις φιλιππίνες όσο και στη λατινική αμερική....) Τι σόι τύποι είναι αυτοί οι δήμαρχοι που έκαναν τα deal με την συμμορία το αφήνουμε σ’ εσάς. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η "πρόσβαση στην τοπική αυτοδιοίκηση", έστω μικρή στην αρχή, θα χρησιμοποιούνταν πολλαπλασιαστικά στη συνέχεια.
Αλλά το ελληνικό κοινοβούλιο είναι ήδη πιστό είδωλο της μικροαστικής παρακμής. Όπως οι οπαδοί της συμμορίας είναι αυθεντικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας.
Σίγουρα υπάρχουν και αντι-δείγματα. Ναι· αισχρές μειοψηφίες. Όμως αν πούμε ότι το "δείγμα Σώρρα" κατάγεται κατευθείαν απ’ το ιδεολογικό mainstream της 5ης Μάη του ’10 και της "αγανάκτισης του λαού" θα θεωρηθούμε πολύ αισχροί;
Ε;
Gasolinazo. Έτσι λένε στο μεξικό την αύξηση των τιμών βενζίνης και πετρελαίου κατά 20% απ’ τις αρχές του χρόνου. Η αρχική αντίδραση ήταν ήπια: μπιτόνια και ουρές στα βενζινάδικα τις τελευταίες ημέρες του χρόνου (πάνω φωτογραφία). Αλλά πόσο να βγει κανείς έτσι;
Οπότε οι επόμενες αντιδράσεις ήταν "η αξιοποίηση των καυσίμων με άλλο τρόπο" (κάτω φωτογραφία). Ιδιοκτήτες φορτηγών και ταξί, μαζί με απλούς ιδιώτες γιωταχήδες (και κάθε άλλον διατεθειμένο), στήνουν οδοφράγματα σε εθνικές οδούς αλλά και κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων. Ε, επί τη ευκαιρία γίνονται και λεηλασίες πολυκαταστημάτων.
Οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες (πρατηρίων) καυσίμων λένε ότι θα κλείσουν τα μαγαζιά τους λόγω της "έκρυθμης κατάστασης". Άραγε μια κοινωνία χωρίς βενζίνη είναι όπως μια κοινωνία χωρίς χρήμα, δηλαδή στα πρόθυρα του κομμουνισμού;
Ή στα πρόθυρα του mad Max;
Τρόπος του λέγειν. Ο υπ.αμ. της τουρκίας Fikri Işık αναρωτήθηκε χτες μεγαλόφωνα:
...Ελπίζαμε ότι όλες οι δυνάμεις της συμμαχίας, πρώτ’ απ’ όλα οι ηπα, θα έδιναν αεροπορική και άλλη υποστήριξη στην επιχείρηση "ασπίδα του Ευφράτη". Αλλά είναι πρόκληση για την σκέψη το γεγονός παρότι είμαστε σύμμαχοι στο νατο για πολλά χρόνια, και παρότι η συμμαχία φτιάχτηκε εναντίον τους isil, η συμμαχία δεν υποστηρίζει την επιχειρήσης "ασπίδα του Ευφράτη" που γίνεται απ’ τον free syrian army και υποστηρίζεται απ’ τον τουρκικό στρατό. Η al-Bab είναι πολύ κρίσιμη θέση για την μάχη κατά του isil…
Γκρίνια. Πρωτ’ απ’ όλα τις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού (το συριακό πεζικό είναι αμφίβολο πόσο είναι σε θέση να συμμετάσχει) την στηρίζει με αεροπορικούς βομβαρδισμούς η Μόσχα. Ύστερα το άλλο: πότε στήριξαν οι αμερικάνοι την "ασπίδα του Ευφράτη", από τότε που ξεκίνησε; Ποτέ. Άρα;
Τέτοιες και άλλες τουρκικές δηλώσεις προκάλεσαν έναν θόρυβο σχετικά με το κατά πόσον η Άγκυρα το σκέφτεται να πάρει πίσω την αεροπορική βάση του Incirlik απ’ την αμερικανική (και όχι μόνο) χρήση.
Αστείο. Αν όχι για άλλους λόγους τουλάχιστον γι’ αυτό: η Άγκυρα διαπραγματεύεται μέσω Incirlik. Αν πάρει πίσω τις "εξυπηρετήσεις" σε τρίτους θα χάσει ένα καλούτσικο χαρτί.
Πλάκα έχει (η επίλυση του κυπριακού) 1. Η αναδημοσίευση είναι απ’ την καθεστωτική (και "απορριπτική") νοτιοκυπριακή εφημερίδα "φιλελεύθερος":
...Ερωτηθείς αν η διάσκεψη θα είναι εξαμερής, ο Πρόεδρος είπε ότι "η διάσκεψη θα είναι υπό μορφή πενταμερούς με την ιδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας και του εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής κοινότητας παρόντος"...
Υπό άλλες συνθήκες θα έπαιρνε κάποιος το χεράκι του ανθρώπου που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το 4, το 5 και το 6, θα του έδειχνε τα δάκτυλά του, και θα τον έβαζε να ξαναμάθει να μετράει. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε· μπράβο Νικολή!
Όχι υπό τις τωρινές: ελληνοκυπριακές και ελληνικές πολιτικές βιτρίνες απλά κοροϊδεύουν, για εσωτερική κατανάλωση. Γιατί κατά τα άλλα ο οηε ξαναεπιβεβαίωσε χτες ότι στο τραπέζι στις 12 Γενάρη (επιμένουμε: αν και όταν έρθει αυτή η στιγμή - αν και μπορεί να είναι τραπέζι σε ταβέρνα...) θα είναι 5 καρέκλες, και κάθε κώλος θα έχει μία και μόνο θέση και ιδιότητα. Η ιδιότητα του κυρ Νίκου θα είναι αυτή του "εκπροσώπου των ε/κ" - το στέμα του προέδρου θα το αφήσει στο βεστιάριο. Η φιλοδοξία του Αναστασιάδη να κάθεται σε δύο καρέκλες, μετακινούμενος ελαφρά και με χάρη πότε στην μία και πότε στην άλλη είναι εκτός προγραμματισμού (εδώ που τα λέμε τι άλλο θα ήταν;).
Ξεκαθάρισε πάντως (για εμάς) το γιατί το ελληνικό και ελληνοκυπριακό βαθύ κράτος παίζουν αυτό το "στην κόψη του ξυραφιού" παιχνιδάκι: να μην υπάρξει καμία συμφωνία ("να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες", as usual) απ’ την μια μεριά· αλλά η αποτυχία - της - Γενεύης να χρεωθεί στην τουρκοκυπριακή ή/και στην τουρκική πλευρά· και πάντως όχι στην ελληνική / ελληνοκυπριακή. Τον Απρίλη, ή λίγο αργότερα, πρόκειται να γίνει διαγωνισμός για την ανάθεση ερευνητικών γεωτρήσεων σε θαλάσσια οικόπεδα στα οποία τόσο η Άγκυρα όσο και οι τουρκοκύπριοι αμφισβητούν έντονα (και μάλλον βάσιμα) τα δικαιώματα της Λευκωσίας.
Όπως είναι γνωστό (;) σε προηγούμενες γεωτρήσεις σε νότια οικόπεδα δεν βρέθηκαν οι θρυλικοί θησαυροί γκαζιού που περίμεναν τρίβοντας προκαταβολικά τα χέρια τους διάφοροι ελλ-. Ψιλοπράγματα τελικά. Οπότε καίγονται μπας και βρουν θησαυρούς σε πιο βόρεια οικόπεδα. Αλλά δεν είναι δικά τους.
Οι εταιρείες που αναλαμβάνουν τέτοιες δουλειές, αν υπάρχουν τίποτα συνοριακές εκκρεμότητες, ζητούν και την γνώμη των υπ.εξ. των κρατών τους. Οι εκκρεμότητες, φυσικά, θα συνεχίσουν να υπάρχουν χωρίς συμφωνία. Αν, όμως, το "ναυάγιο" το έχει χρεωθεί η ελληνική πλευρά είναι εύλογο τι θα συμβουλεύσουν αυτά τα υπ.εξ. Αν το έχει χρεωθεί η τουρκική, Λευκωσία και Αθήνα ελπίζουν ότι τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαϊκών ερευνών θα "πιέσουν" τα ανάλογα υπ.εξ., να ζορίσουν την Άγκυρα. Φτιάχνοντας κλίμα ελληνοκυπριακού "αντιιμπεριαλισμού".
Σ’ όλο αυτό το παιχνιδάκι οι ελληνάρες τύπου Κοτζιά και ο (σχεδόν) υπόδικος Αναστασιάδης κυνηγούν μάλλον τις σκιές τους. Γιατί ναι μεν είναι εύκολο να μην υπάρξει καμία συμφωνία στις 12 ή στις 13 Γενάρη, και αντί γι’ αυτό "παράταση των διαπραγματεύσεων". Αλλά είναι εξίσου εύκολο διάφοροι διεθνείς παίκτες να μην χρεώσουν κανέναν για την αποτυχία. Γιατί θα έπρεπε; Μπορούν να κτυπήσουν και τις δύο πλευρές φιλικά στην πλάτη, με ένα "καλά το πάτε, συνεχίστε", αφήνοντας την εκκρεμότητα να σέρνεται.
Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο τα επίδικα θαλάσσια οικόπεδα θα πρέπει να παραμείνουν στο ψυγείο - "για το καλό της λύσης που όλοι θέλετε!" Ε;
Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου το ζητούμενο της ελληνικής / ελληνοκυπριακής φανφάρας. Μετά την αθόρυβη αποτυχία που συμπυκνώνεται στο "πενταμερής συμφωνήθηκε, πενταμερής θα γίνει" (ούτε "ν-μερής", ούτε "4-5-6μερής") καιροφυλακτεί η επόμενη αθόρυβη αποτυχία: άντε παληκάρια... λίγο σπρώξιμο ακόμα και θα το λύσετε το ρημαδοκυπριακό!
Μμμμμμμ.....
Πλάκα έχει (η επίλυση του κυπριακού) 2. Όχι καρφί αλλά ταβανόπροκα ήταν αυτά που δήλωσε ο αρχιτράγος Πάφου (κι εκεί κράτος εν κράτει είναι οι παπάδες) στην "εισήγησή του για το κυπριακό", στις 13 Δεκέμβρη, στην "ιερά σύνοδο" (η κεντρική επιτροπή του χριστιανικού βαθέος κόμματος / κράτους στη νότια κύπρο...) όπου (τι περίεργο;) προτείνει να σταματήσει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Αναφερόμενος στη συμφωνία της 1ης Δεκέμβρη στο μοντ Πελεράν, βάσει της οποίας θα γίνουν και οι επερχόμενες "διαπραγματεύσεις", ο αρχιτράγος δήλωσε:
Λέγεται από πολλούς ότι το πάθος του ποτού οδήγησε τον Πρόεδρο, στις μεταμεσονύχτιες ώρες, στην απροϋπόθετη αποδοχή όλων των όρων του κατακτητή. Δεν συμμερίζομαι αυτή την εκδοχή γιατί παρών στο δείπνο ήταν και ο διαπραγματευτής της πλευράς μας ο οποίος ούτε παραιτήθηκε ούτε καν διαμαρτυρήθηκε.
Ουάου!!! Το τσούζει ο κυρ Νίκος, ε; Και παρασέρνεται απ’ τον εθνικό εχθρό... Αλλά ο αρχιτράγος, αφού καρφώνει "τον άνθρωπο που θα ήθελε να έχει δύο θέσεις στη Γενεύη" λέει ότι δεν ανησυχεί επειδή δεν ήταν (και δεν είναι) μόνος του... Όμως αν η συνοδεία του έχει κι αυτή ανθρώπινες (και όχι υποχρεωτικά ομολογημένες) αδυναμίες;
(Λέτε γι' αυτό πρόεδρος Νίκος να θέλει δυο καρέκλες; Επειδή τα βλέπει όλα διπλά; Ή για να μη σωριαστεί άμα κάθεται σε μία; Άβυσσος η ψυχή των προέδρων!)
Υψηλή (διαπραγματευτική) τακτική. Όσα έγραψαν στην ηλεκτρονική τους έκδοση "τα νέα" την Παρασκευή (ότι δηλαδή ορατός είναι πλέον ο κίνδυνος να ναυαγήσει πριν καν πραγματοποιηθεί η πολλά υποσχόμενη Διάσκεψη της Γενεύης για το κυπριακό) αποτέλεσαν τελικά την κοινή εκτίμηση Αθήνας και Λευκωσίας κατά τη συνάντηση μεταξύ Αναστασιάδη – Τσίπρα, με συμμετοχή των υπ.εξ.
Και είναι ως προς αυτήν αρκούντως ενδεικτικό το γεγονός ότι κεντρικός άξονας των εναλλακτικών αποφάσεων στις οποίες κατέληξαν, σκοπούν κυρίως στην αντιμετώπιση του ενδεχόμενου να χρεωθεί με την ευθύνη του αδιέξοδου η ελληνική πλευρά. Κάτι που προκρίνεται από τις ηγεσίες των δύο αδελφών χωρών, έως και καταστροφικό.
Αυτά έγραφαν πριν δύο ημέρες, στις 2 Γενάρη, τα καθεστωτικά "νέα", με την υπογραφή του ελληνοκύπριου "πατριώτη" Ανδρέα Χαραλαμπίδη (ψευδώνυνο: Άνθος Λυκαυγής). Υποθέτουμε ότι η πηγή των πληροφοριών ήταν κάποιο κυβερνητικό "όχι χαρτί"...
Το ίδιο "όχι χαρτί" έφτασε και στην καθεστωτική "καθημερινή". Που στις 3 Γενάρη έγραφε: Επι της ουσίας, στην τελευταία επαφή που είχαν την περασμένη Παρασκευή οι κ. Τσίπρας και Αναστασιάδης στην Αθήνα, παρόντων των δύο υπ.εξ. Ν. Κοτζιά και Ι. Κασουλίδη, έγινε συζήτηση γύρω από δύο βασικά θέματα ενόψει της Γενεύης. Πρώτον, ως προς την ανάγκη να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η "ενοχοποίηση" της ελληνικής ή ελληνοκυπριακής πλευράς για ένα πιθανό "ναυάγιο" της πολυμερούς διάσκεψης της Γενεύης. Και, δεύτερον, ως προς τη νομική φόρμουλα που θα διέπει την παρουσία της κυπριακής δημοκρατίας στην πολυμερή, αλλά και ύστερα από αυτήν, εφόσον, βεβαίως, προχωρήσει σσυμφωνία για τη λύση...
Το ότι η "εθνική" κυβερνητική πολιτική καθοδηγεί και την "εθνική" δημοσιογραφική δημαγωγία είναι εύλογο. Ούτε "αντιπολίτευση" ούτε τίποτα. Ας το σημειώσουμε, λοιπόν, άλλη μια φορά: τσάτσοι, εθνικιστές, δημοσιογράφοι!
Πέρα απ' αυτό, το ότι ο ελληνικός εθνικός κορμός σχεδιάζει το "ξεκάρφωμά" του στη Γενεύη σημαίνει, απλά, ότι σχεδιάζει το "ναυάγιο". Αλλά, επειδή αυτό ίσως βολεύει και την Άγκυρα, το κακό δεν θα είναι μεγάλο. Αρκεί να το χρεωθεί η Αθήνα... Αν και το πρακτικότερο είναι να λέει ο καθένας ό,τι θέλει...
Θα δείξει. Εν τω μεταξύ είναι πιθανό να μην πάει στη Γενεύη ούτε ο έλληνας πρωθ. ούτε ο τούρκος πρόεδρος (ή ο τούρκος πρωθ.). Φαίνεται ότι το επίπεδο αντιπροσώπευσης των 3 εγγυητριών δυνάμεων θα καθοριστεί απ’ το Λονδίνο. Αν η αγγλική κυβέρνηση κρίνει (κάτι που θεωρούμε πιθανό) ότι η "διάσκεψη" θα είναι απλά διεκπεραιωτική επιβεβαίωση του ότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να υπάρξει συμφωνία και στείλει στη Γενεύη τον υπ.εξ. της (τον "πολύ" Τζόνσον...) τότε και η Αθήνα και η Άγκυρα θα στείλουν ομόλογους αξιωματούχους.
Ε, δε χάθηκε ο κόσμος!...
Τα μαύρα κουστούμια. Ξέροντας τον τρόπο με τον οποίο τα μεσοστρώματα και ο "σκληρός" (θεσμικά) πυρήνας του ελληνικού κράτους "επικοινωνούν" θα διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι η υπόθεση με την μαζική δωροδοκία ιδιωτών και νοσοκομειακών γιατρών απ’ την γερμανο-ελβετική novartis θα σέρνεται για πολλά χρόνια. Μέχρι κάπου να χαθεί. Ο αριθμός 4.000 (γιατροί) για τους οποίους έδωσαν στοιχεία στα αμερικανικά δικαστήρια δύο στελέχη του ελληνικού "τμήματος πωλήσεων" της novartis είναι πολύ μεγάλος για να πέσει μαχαίρι...
Αλλά στην πραγματικότητα είναι μικρός, ίσως πολύ μικρός. Γιατί δεν ήταν μόνο η novartis που "δούλευε" έτσι. Όλες οι φαρμακευτικές και ιατρικού εξολισμού γενικά, διεθνείς ή ελληνικές συνεργαζόμενες, έκαναν ακριβώς τα ίδια. Δωροδοκούσαν για να συνταγογραφούνται τα προϊόντα τους - και όχι μόνο φάρμακα. Οι άντρες (συνήθως) αλλά και οι γυναίκες πωλητές με τα μαύρα ρούχα και τις samsonite στο χέρι ήταν κοινότοπο θέαμα, φόρα μόστρα, στα δημόσια νοσοκομεία επί πολλά χρόνια. Το ίδιο κοινότοπος ήταν ο "αέρας" τους.
Όλοι ήξεραν...
Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας. Αν και η σχεδόν μοναδική καταγγελία για την πραγματική ιδιωτικοποίηση του ελληνικού δημόσιου συστήματος υγείας ήταν (και παραμένει) το "φακελάκι", δεν ήταν ποτέ αυτή η μόνη πρακτική. Οι δωροδοκίες τόσο από τις φαρμακευτικές όσο και από κάθε άλλο εργολάβο / προμηθευτή ήταν στην ημερήσια διάταξη: οι (συχνά θηριώδεις) υπερκοστολόγησεις ή/και ψεύτικες κοστολογήσεις έφτιαξαν πολλές, πάρα πολλές ιδιωτικές περιουσίες "καθώς πρέπει ανθρώπων", σ΄όλη την επικράτεια. Και δεν ήταν / είναι μόνο οι δωροδοκίες σε "ζεστό" χρήμα. Είναι και οι υπόλοιπες "παροχές": δωρεάν ταξίδια και κυριλέ διαμονή στο εξωτερικό για διάφορα συνέδρια, κλπ κλπ...
Ποιοι τα πλήρωναν όλα αυτά; Κατ’ αρχήν οι δημόσιοι προϋπολογισμοί και τα ασφαλιστικά ταμεία. Ούτε στον έναν τομέα ούτε στο άλλο υπάρχουν "αθώοι". Προφανώς τα κατά καιρούς "αρμόδια στελέχη" είχαν τα δικά τους μερδικά απ’ τις μίζες και τις δωροδοκίες. Έτσι ώστε, τελικά, να φτάνει στα τέλη του 2016 η εμπλοκή του αμερικανικού δικαστικού συστήματος (εν μέρει και λόγω του σε εξέλιξη οικονομικού / εμπορικού πολέμου ηπα - ε.ε.) για να "ακουστεί" (όσο ακούγεται) κάτι τις...
Χρεωκόπησαν και χάρη σ’ αυτή την μαζική μεταφορά χρήματος από δημόσια ταμεία (ασφαλιστικά, κρατικά) σε ιδιωτικές τσέπες (bonus πωλητών των εταιρειών, κέρδη, δωροδοκίες γιατρών και διοικητικών, κλπ) τα ντόπια ασφαλιστικά ταμεία; Πέρα για πέρα: ναι! Συνδέεται η υπόθεση novartis (και οι υπόλοιπες "άγνωστες" παρόμοιες) με αυτή την χρεωκοπία; Πέρα για πέρα: όχι! Για την χρεωκοπία των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων φταίει, ως γνωστόν, η... τρόικα, ο... Σόιμπλε, το... δντ....
Θα επεκταθεί στο ελλαδιστάν η έρευνα και για τις υπόλοιπες χρόνιες και μαζικές δωροδοκίες των γιατρών; Όχι! Θα ζητηθούν ποτέ πίσω όλα τα ποσά που υπεξαιρέθηκαν μ’ αυτές τις χρόνιες οργανωμένες συνταγραφήσεις και τις υπερκοστολογήσεις; Όχι! Θα ζητιούνται, μόνο, ως γνωστόν, οι ..."γερμανικές αποζημιώσεις"...
Η εξαχρείωση. Αυτά τα "όχι" είναι τρομακτικά, και από οικονομική άποψη, αλλά όχι μόνον απ’ αυτή. Η τάξη μας έχει πληρώσει και πληρώνει τριπλά και τετραπλά τον πλουτισμό της ελληνικής "μικρομεσαίας τάξης" (και της ανώτερης φυσικά): μέσα απ' την εκμετάλλευση της εργασίας κατ' αρχήν· και ύστερα μέσα απ’ την φορολογία, μέσα απ’ τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, και, φυσικά, cush με τα "φακελάκια" εδώ ή εκεί.
Εξίσου τρομακτικό είναι το γεγονός ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ (οι ορκισμένοι/ες στον Ιπποκράτη) μέσα σ’ αυτά τα κόλπα. Όχι. Υπήρχαν και υπάρχουν γιατροί ακέραιοι, έντιμοι, "καθαροί". Και μέσα σ’ ό,τι λέγεται "δημόσιο σύστημα υγείας", και έξω από δαύτο. Μόνο που ποτέ δεν τόλμησαν αυτό που ήταν όχι το ιατρικό αλλά το συνειδησιακό (και εν τέλει βαθιά πολιτικό) καθήκον τους: να βάλουν οι ίδιοι τα δάκτυλα στις πληγές, να υποδείξουν οι ίδιοι με τρόπο αδιαπραγμάτευτο και ανυποχώρητο όσους συμμετείχαν (ή/και συμμετέχουν) στο "μεγάλο φαγοπότι", να μπουν μπροστά στο ξεκαθάρισμα αυτής της γιγάντιας προσοδικής πανούκλας.
Ο "κλάδος" και τα "συμφέροντα του κλάδου" σκέπασαν τα πάντα. Και δεν είναι μόνο η δημόσια υγεία το πεδίο της τέτοιας καταστροφής.
Επιμύθιο; Θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε αλλιώς; Μ’ όλη την μικρότητά μας τολμάμε να πούμε ναι. Όταν στις αρχές του 2011 σαν αυτόνομοι εργάτες είχαμε το θράσος να υποδείξουμε δημόσια ότι 4 (και μόνον 4) θα έπρεπε να είναι τα "μέτωπα" όπου, μέσα απ' την επεξεργασία τολμηρών εργατικών θέσεων, θα ανασυντάξουμε τις όποιες δυνατότητες εργατικού ανταγωνισμού μέσα στην κρίση και ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας με την α λα ελληνικά / προσοδικά διαχείρισή της, (δηλαδή: α) ο βασικός μισθός / ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, β) το δημόσιο σύστημα υγείας, γ) το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης και δ) ο συνολικός χρόνος του "εργασιακού βίου"), όταν είχαμε τολμήσει λοιπόν να πούμε τέτοια πράγματα υποστηρίζοντας ότι αυτοί οι 4 τομείς είναι στρατηγικής σημασίας για το μέλλον της σύγχρονης εργατικής τάξης, ξέραμε ότι τίποτα δεν θα ήταν εύκολο. Το αντίθετο: όλα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα.
Στο πρώτο πράξαμε το καλύτερο δυνατό, πέρα και απ’ τις δυνάμεις μας, και συνεχίζουμε. Στο δεύτερο δεν ήταν δυνατό να κάνουμε κάτι περισσότερο απ’ το να καταθέσουμε δημόσια μερικές απ’ τις βασικές παραμέτρους του ζητήματος - το κάναμε (η χρεωκοπία των δημόσιων υπηρεσιών υγείας). Για το τρίτο κάναμε κάποιες προκαταρκτικές προσεγγίσεις (σα συνέλευση του game over). Για το τέταρτο τίποτα. Ποιος θα μας κατηγορήσει, όμως, ότι υπήρξαμε "λίγοι";
Δεν ήρθαν ως τώρα τα αποτελέσματα που έπρεπε. Γιατί παντού και πάντα οι τεκμηριωμένες αυτόνομες εργατικές θέσεις μας σκόνταφταν πάνω στο ίδιο θηρίο: αυτήν την αμίμητη (αλλά και στημένη) ντόπια μικροαστική "επαναστατικότητα", που θεωρεί τα πάντα ασήμαντα εκτός... απ’ την αλλαγή κυβερνήσεων και τις μισοκακόμοιρες κατάρες στους "ξένους".
Εντάξει. Έγινε κάτι άλλο, από άλλους; Όχι. Κι έτσι ο καιρός πέρασε και περνάει...
Η αριθμητική του εθνικού καιροσκοπισμού. Τελικά αυτή η περιβόητη "σύσκεψη για το κυπριακό", στις 12 Γενάρη στη Γενεύη, τι θα είναι; "Πολυμερής"; Ή "πενταμερής"; Ή τίποτ' άλλο;
Για τον ελληνικό εθνικό κορμό θα είναι ... "πολυμερής". Και είναι απλό το γιατί: όλη η εθνικά υπεύθυνη δημαγωγία θα την πουλήσει έτσι, τελεία και παύλα. Κι αφού έτσι θα την πουλήσει, έτσι θάνε. Ποιος θα αμφισβητήσει την εθνική μηντιακή αλήθεια; Ποιος θα αμφισβητήσει τα κυβερνητικά non papers; Ακόμα και οι γάτες της Γενεύης δυο χιλιόμετρα γύρω απ’ το "τραπέζι", θα θεωρηθούν παρούσες - γιατί όχι;
Για τον ελληνοκυπριακό εθνικό κορμό όμως; Χμμμμ... Θα είναι τετραμερής!!! (;;;) Ή όχι; Θα είναι εξαμερής!!!! (;;;). "Ότι γουστάρουμε θα είναι!" θα μπορούσε να πει ο πρόεδρος Αναστασιάδης, που σε μια ιδιαίτερα διασκεδαστική συνέντευξή του (μπορείτε να την βρείτε στο site της νοτιοκυπριακής εφημερίδας "πολίτης") κεντάει, κυριολεκτικά:
Ερώτηση: Τι γίνεται με το θέμα της εκπροσώπησης της Κυπριακής Δημοκρατίας; Έγινε μια δήλωση από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΗΣΥ ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα εκπροσωπείται στο ανώτατο επίπεδο από τον Πρόεδρό της.
Απάντηση: Πολύ ορθά ανέφερε ο κ. Προδρόμου. Και είτε το θέλουν είτε όχι οι οποιοιδήποτε, μία διεθνής σύμβαση ακυρούται, μεταβάλλεται, τροποποιείται ή άλλως πως εάν το σύνολο των συμβαλλομένων μερών συμμετέχουν. Στη λεγόμενη πενταμερή, που δεν είναι πενταμερής, θα παρίσταμαι από τη μια εκπροσωπώντας την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκπρόσωπος ενός εκ των συμβαλλομένων μερών, αλλά και ως εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας που επηρεάζεται από την ύπαρξη των εγγυήσεων.
...
Ερώτηση: Άρα όταν λέτε ότι δεν θα είναι πενταμερής, εννοείτε ότι θα είναι εξαμερής. Με την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Απάντηση: Βεβαίως. Θα είναι τετραμερής αν θέλετε, με τη συμμετοχή των δύο κοινοτήτων. Τετραμερής γιατί; Το ένα συμβαλλόμενο μέρος είναι η Κύπρος τα άλλα τρία είναι οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις. Ενδιαφερόμενα όμως άμεσα μέρη είναι και οι δύο κοινότητες. Συνεπώς τα τέσσερα μέρη που υπέγραψαν τη συνθήκη είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και στην άλλη πλευρά οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, συνεπώς είναι τα συμβεβλημένα μέρη, όμως επειδή οι εγγυήσεις αφορούν και τις δύο κοινότητες θα είναι και οι δύο κοινότητες.
Ερώτηση: Άρα σχηματικά μιλάμε για έξι μέρη.
Απάντηση: Έξι.
Έτσι είναι αν έτσι γουστάρετε! Μόνο που στην "εξάδα" που πουλάει ο πρόεδρος (και ποιος αγοράζει;) δύο καρέκλες θα είναι μία. Και θα κάθεται ο Αναστασιάδης (έτσι λέει), φαρδιά πλατιά: πότε σαν "εκπρόσωπος των ελληνοκυπρίων" και πότε σαν "πρόεδρος, εκπρόσωπος και των δύο κοινοτήτων".
Συνεπώς ο Αναστασιάδης (λέει ότι) θα είναι ... διμερής από μόνος του! Με τις υγιές σου γίγαντα!
Σχίζο! Σχίζο!
Κρίσεις ειλικρίνειας. Σε άλλα σημεία της ίδιας συνέντευξης ο αδελφός κύπριος πρόεδρος κάνει κουρέλια την ελληνική (και προοριζόμενη για εσωτερική κατανάλωση) δημαγωγία. Η "πολυμερής" που έχει γίνει ρουτίνα στα μέρη μας, δεν υπάρχει ούτε κατά φαντασία.
Ερώτηση: Η ΕΕ θα είναι στο τραπέζι της ασφάλειας;
Απάντηση: Των εγγυήσεων όχι. Δεν βλέπω γιατί μπορεί. Δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος. Αυτό που λέω είναι ότι θα είναι στη Γενεύη. Θα διαδραματίζουν συμβουλευτικό ρόλο όπως και τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Θα είναι για να υποβοηθήσουν τα μέρη. Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι όταν διαπραγματεύεσαι μια διεθνή συνθήκη, εκείνοι που τη διαπραγματεύονται - μια υπάρχουσα διεθνή συνθήκη - είτε τη σύναψη είτε και όχι, είναι τα συμβαλλόμενα μέρη.
Μόνο που, πριν καμιά 10αριά ημέρες, η Αθήνα δήλωνε σίγουρη ότι "στο τραπέζι της ασφάλειας" θα συμμετέχει οπωσδήποτε και η ε.ε...
Αποδεικνύει, ακόμα, ότι ήταν εντελώς σωστά αυτά που έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή (Πέμπτη 29/12, ...τα παραμύθια τους...):
Ερώτηση: Στην περίπτωση συμφωνίας στη Γενεύη θα υπάρξουν υπογραφές;
Απάντηση: Δεν τέθηκε ποτέ θέμα υπογραφών, όπως δεν υπεγράφη το σχέδιο Ανάν από κανέναν. Εκείνοι που θα το εγκρίνουν είναι ο λαός. Για αυτό και η συμφωνία είναι ότι παραπέμπονται σε δύο ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Ο λαός είναι που με την ψήφο του θα εγκρίνει ή θα απορρίψει. Και όχι η υπογραφή του οποιουδήποτε.
Έτσι, φυσικά, αποδεικνύει την "αντίφαση" (δηλαδή τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά κόλπα για να μην υπάρξει καμία συμφωνία): αφού στη Γενεύη, ή οπουδήποτε αλλού οποτεδήποτε, οποιαδήποτε συμφωνία ΔΕΝ πρόκειται να υπογραφτεί (πριν την διπλή δημοψηφισματική έγκρισή της) τι καούρα έχει ο Αναστασιάδης να παριστάνει ότι συμμετέχει στη Γενεύη σαν "πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας"; Και σαν κηπουρός να συμμετείχε η διαδικασία θα ήταν ακριβώς η ίδια. Το παραδέχεται μόνος του: "... η υπογραφή του οποιουδήποτε"!
Συμπέρασμα (δικό μας); Καλά κρασιά!
Χωρίς αναγκαστικά να πεθαίνουν... Διαπιστώνετε κάποια (επιχειρησιακή) ομοιότητα μεταξύ της επίθεσης με φορτηγό στο Βερολίνο παραμονές των χριστουγέννων και της προχθεσινής επίθεσης στο club στην Istanbul; Εμείς ναι. Οι δράστες και στις δύο περιπτώσεις διαφεύγουν, και οπωσδήποτε δεν πρόκειται για "καμικάζι" που πεθαίνουν μαζί με τα θυματά τους. (Το ίδιο είχε συμβεί και στη γαλλία, δυο φορές. Μία στην επίθεση στο charlie hebdo, και μετά στο γάζωμα των μαγαζιών στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού).
Εξαιτίας αυτής της λεπτομέρειας θυμηθήκαμε μια κουβέντα του Patrick Calvar, του boss των γαλλικών "αντιτρομοκρατικών" υπηρεσιών απ’ τις 24 Μάη του 2016 (κάποτε στη Νίκαια – Sarajevo νο 109, Σεπτέμβρης 2016):
... Θα προχωρήσουν στο να σχεδιάζουν επιθέσεις με κομάντος των οποίων η αποστολή θα είναι να κάνουν τρομοκρατικές ενέργειες χωρίς αναγκαστικά να πεθαίνουν οι ίδιοι...
Αν η αυτοανατίναξη μπορεί να αξιοποιηθεί για να εικονογραφήσει, σαν δράστη, τον "φανατικό ισλαμιστή" που πεθαίνει μετά των αλλοφύλων του επειδή δεν λογαριάζει την ζωή του, μια τρομοκρατική ενέργεια που εκτελείται "χειροποίητα" από κάποιον ο οποίος, στη συνέχεια, φροντίζει να διαφύγει, είναι κάτι διαφορετικό. Επιχειρησιακά έχει την επιπλέον μέριμνα της διαφυγής, που μπορεί να είναι δυσκολότερη απ’ την επίθεση την ίδια. Σε ότι αφορά, δε, το "στυλ"; Δείχνει προς επαγγελματική δουλειά· με προηγούμενη εμπειρία· μαφιόζικη.
Οπωσδήποτε κάνουμε μια εκτίμηση επ’ αυτού... Είναι δική σας η εκτίμηση, ωστόσο, που θα απαντάει σ’αυτό: πως στο γεροδιάβολο ξέρουν έγκαιρα οι πρωτοκοσμικές υπηρεσίες "τι" και "πως" θα κάνουν οι παλιοτρομοκράτες; Που τους "κρυφακούν" (λέμε τώρα); Στον "πάτο" των παλιοτρομοκρατών ...Ή στην κορυφή;
Μπορούν να ζήσουν (με την πολιτική έννοια). Αν και δεν είναι του γούστου μας να ανακατευόμαστε στα εσωτερικά άλλων, οι καταγγελίες των μελών του νεολαιίστικου μέρους (του πληρώματος) της "πλεύσης ελευθερίας" τράβηξαν το ενδιαφέρον μας.
Ο λόγος είναι απλός και ευρύτερης κοινωνικής σημασίας: Οι αυταρχικές προσωπικότητες δεν κάνουν "κρα" από δέκα μίλια μακρυά; Δεν είναι απωθητικές την σημέρον ημέραν από δεκαπέντε μίλια μακρυά;
Η (έμμεση αλλά σαφής) απάντηση των νεαρών απ’ τα αμπάρια του πλεούμενου είναι πως "όχι". "Δεν...". Εκ των υστέρων χαμπαριάζουν όσοι τα καταφέρουν· γιατί υπάρχουν κι άλλοι που δεν το μπορούν να παραδεχτούν πόσο ανόητοι και εύπιστοι υπήρξαν. Αυτό, φυσικά, δεν οφείλεται σε ατομικά χαρακτηριστικά· όχι, σίγουρα, σαν κύρια αιτία, όταν καταστάσεις του ίδιου είδους επαναλαμβάνονται επί δεκαετίες, με διαφορετικούς ανθρώπους. Οφείλεται μάλλον στην έλλειψη αυστηρότητας στα υποκειμενικά κριτήρια του τι είναι και πως εκδηλώνεται ο αυταρχισμός, η εξαπάτηση, η κολακεία. Και δεν μιλάμε καθόλου μόνο για την συγκεκριμένη περίπτωση.
Ελλείψει εμπειριών και κριτηρίων, και με περίσσεια ψευδαισθήσεων (ας το πούμε κι αυτό), άνθρωποι κατ’ αρχήν καλών προθέσεων γίνονται θύματα επιτήδειων. Που πίσω από "λόγια παχιά και θεωρίες" κατά πως το είπε ο Άσιμος κρύβουν ματαιοδοξίες, συμφέροντα, αλαζονείες... Γίνονται θύματα αετονύχηδων "με αγγελικά πρόσωπα" για λιγότερο ή περισσότερο καιρό. Όχι ένας και δύο. Πολλοί. Πάρα πολλοί.
Τελειώνει εδώ η ιστορία; Όχι. Την ξέρουμε από παλιά, πολύ παλιά - δεν είναι κάτι καινούργιο. Πήγε να μας πνίξει κάποτε, αλλά καταφέραμε έγκαιρα να την ξεράσουμε. Απ’ τη ρίζα της. Αν ξύσει κάποιος επίμονα και ιερόσυλα την επιφάνεια των ελλείψεων που γίνονται δικαιολογίες βρίσκει βαθύτερες καταστάσεις, πολύ πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες. Για ποιο λόγο, άραγε, να συμβιβαστεί κανείς με κάτι που (νοιώθει ότι) τον προσβάλει, όχι εκατό φορές αλλά ακόμα και μόνο δύο; Για ποιο λόγο να δουλεύει κανείς σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα (και να πληρώνει κι από πάνω) - όπως καταγγέλουν πια οι αποβιβασθέντες / αποβιβασθείσες της "γαλέρας"; Κι αν βρίσκει δικαιολογίες να το κάνει έστω και μισή ώρα παραπάνω απ' την στιγμή που πρωτοκαταλαβαίνει ότι τον εκμεταλλεύονται άγρια όταν πρόκειται για κάτι που το διάλεξε, πόσο ευκολότερο είναι να βρίσκει δικαιολογίες και να υπομένει την εκμετάλλευσή του / της, και να περιμένει, και να ελπίζει, όταν πρόκειται για κάτι που του είναι απαραίτητο, όπως η συνηθισμένη μισθωτή δουλειά; Θέλουμε να πούμε: μήπως υπάρχει κάτι βαθύτερο και κοινωνικότερο στη μοιρολατρεία στις διάφορες μορφές και εκφάνσεις της;
Θα μπορούσε να είναι είτε τρομακτικό είτε απελευθερωτικό (η διάζευξη από μόνη της είναι και τα δύο!) αν συνειδητοποιούσε ο κόσμος που κρύβει τις δυσάρεστες ερωτήσεις και τις ακόμα πιο δυσάρεστες απαντήσεις πίσω απ’ την παραδοχή μιας ορισμένης "αφέλειας" ή "ανάγκης" ότι η ευπιστία ή/και η συνθηκολόγηση είτε στην "αφέλεια" είτε στην "ανάγκη" συχνά κρύβει ανομολόγητα συμφέροντα ή φόβους. Μικροαστικά από άκρη σ’ άκρη.
Το να τα ξεφορτωθεί κανείς αυτά για πάντα είναι μια πράξη γενναία. Όχι για την πάρτη του απλά. Αλλά για την ζωντανή σχέση του με τον αληθινό (και ζόρικο) κόσμο. Γιατί, κατά τα άλλα, η γενική εξαφάνιση της εμπιστοσύνης (καθότι "ξέρεις τι έχω τραβήξει εγώ;") είναι το ιδανικό λιπαντικό της υποτέλειας.
Σφαίρες στο ψαχνό. Το το ήθελε αυτός ο Mehmet Kocarslan, ιδιοκτήτης του club Reina στην Istanbul, να το πει αυτό το πράγμα; Τι το ήθελε; Ότι αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών τον είχαν προειδοποιήσει πριν 10 ημέρες ότι "μπορεί το μαγαζί του να γίνει στόχος τρομοκρατικής επίθεσης;" Τι το ήθελε;
Το είπε όμως. Μετά το μακελειό. Οπότε δύο είναι τα ενδεχόμενα, και ο καθένας ας επιλέξει τι θεωρεί σωστό. Είτε ο Kocarslan είναι φανατικός Ερντογανιστής, τόσο φανατικός ώστε έχει ενσωματώσει τον αυτοματισμό "ό,τι και να γίνει κατηγορούμε τους αμερικάνους". Είτε όντως τον προειδοποίησαν πελάτες του (εντός ή εκτός εισαγωγικών δεν έχει σημασία) των αμερικανικών υπηρεσιών (το μαγαζί έχει τέτοιο προφίλ και τέτοιους vip πελάτες...), πράγμα που σημαίνει ότι η αμερικανική πρεσβεία στην τουρκία και οι μηχανισμοί της ήξεραν έγκαιρα.
Η πρώτη εκδοχή μπορεί να βολεύει τους παρανοϊκούς έλληνες εθνικιστές, αλλά είναι πιθανή οριακά. Δηλαδή μάλλον απίθανη. Η δεύτερη; Αν όντως ήξεραν οι αμερικάνοι, εκτός απ’ τον μαγαζάτορα ειδοποίησαν και κανά άλλον; Κι αν όντως ήξεραν τι έκαναν για να εμποδίσουν;
Το πιο εύλογο: αν κάποιοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ήξεραν και προειδοποίησαν, μήπως αυτό οφείλεται στο ότι η υπηρεσία τους το μεθόδευσε; Το ότι η Ουάσιγκτον έκανε επίσημη διάψευση δεν διορθώνει την υποψία...
(Γιατρέ: υπάρχει φάρμακο για την πανούκλα του 21ου αιώνα;)
Τα κάτεργα του "ανθρωπισμού" 1. Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για τον ρόλο που έχουν παίξει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις οι "γιατροί χωρίς σύνορα" δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις συγκεκριμένες διαπιστώσεις τους. Σύμφωνα με καθεστωτικό ρεπορτάζ (in.gr):
Δραματικές συνθήκες διαμονής για τους πρόσφυγες σε δομές φιλοξενίας κυρίως στα νησιά καταγράφουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Στη Σάμο υπάρχουν 329 σκηνές για 1.000 άτομα, εκ των οποίων οι 120 βρίσκονται μέσα στη λάσπη έξω από το hot spot. Εξίσου δραματική η κατάσταση στη Μόρια. Στη Μαλακάσα υπάρχει μόνο μερική πρόσβαση σε θέρμανση, ανάλογη εικόνα σε πέντε δομές στη Βόρεια Ελλάδα.
Ο επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα, Κλεμέντ Περίν, χαρακτηρίζει την κατάσταση στα νησιά "λυπηρή και εξοργιστική". Οικογένειες με νεογέννητα ή μικρά παιδιά ζουν ακόμα σε σκηνές, την ώρα που οι θερμοκρασίες φτάνουν τους πέντε βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια της νύχτας, αναφέρει.
Σύμφωνα με την καταγραφή της οργάνωσης, στη Σάμο υπάρχουν 329 σκηνές για 1000 άτομα (120 από τις οποίες είναι μέσα στη λάσπη έξω από το hot spot), χωρίς θέρμανση και πρόσβαση σε ζεστό νερό, ενώ στη Μόρια εκτός από τους οικίσκους που φιλοξενούν οικογένειες, στο υπόλοιπο τμήμα οι άνθρωποι μένουν σε σκηνές χωρίς θέρμανση, και ζεστό νερό υπάρχει μόνο νωρίς το πρωί, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μεγάλες ουρές.
Όπως υπογραμμίζει ο κ. Περίν "οι ελληνικές αρχές έχουν υποσχεθεί εδώ και μήνες ότι θα βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης στα νησιά, αλλά πολύ λίγα έχουν γίνει". Επίσης, προσθέτει ότι "πολύ λίγα έχουν γίνει για τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες, ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν μεταφερθεί στην ενδοχώρα εδώ και κάποιες εβδομάδες".
…
Κλιμάκια της οργάνωσης αναφέρουν ότι στη Μαλακάσα οι άνθρωποι που έχουν μεταφερθεί σε παλιούς οικίσκους έχουν μόνο μερική πρόσβαση στη θέρμανση, καθώς βλάβες συμβαίνουν σε τακτική βάση και οι εργασίες αναβάθμισης του δικτύου ηλεκτροδότησης είναι σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα η περιοχή είναι γνωστή για τις χαμηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται το χειμώνα.
Παρόμοια περιγράφουν την κατάσταση σε πέντε δομές στη Βόρεια Ελλάδα, όπου η οργάνωση έχει παρουσία: τη Σίνδο (Frakapor), το Δερβένι (Alexil), το Καβαλάρι (Sinatex), το Καλοχώρι (Ηλιάδη) και το Κορδελιό (Softex).
Σε αυτές αναφέρουν ότι το σύστημα θέρμανσης λειτουργεί από έξι έως δώδεκα ώρες την ημέρα και η πρόσβαση στο ζεστό νερό είναι συχνά μερική. Προβλήματα στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος εμφανίζονται και στο κέντρο φιλοξενίας στη Φιλιππιάδα της Πρέβεζας, όπου ολοκληρώνεται αυτές τις ημέρες η αναβάθμιση του δικτύου, ενώ και στα Δολιανά Ιωαννίνων περιγράφουν θέρμανση που λειτουργεί από τέσσερις έως έξι ώρες ημερησίως, διακοπές ρεύματος που συμβαίνουν συχνά και μη επαρκή πρόσβαση σε ζεστό νερό.
Τα κάτεργα του "ανθρωπισμού" 2. Γιατί "δυσκολεύεται" το ελληνικό κράτος να φροντίσει αξιοπρεπώς 55.000 ανθρώπους όλους κι όλους; Μήπως δεν υπάρχει τρόπος; Μήπως δεν υπάρχει (διεθνές) know how; Μήπως δεν υπάρχουν λεφτά;
Τίποτα απ’ αυτά! Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από προσφυγικές εγκαταστάσεις σε διάφορα σημεία της τουρκίας. Κι έχουν κατασκευαστεί σε συνεργασία με τους ίδιους διεθνείς οργανισμούς (ύπατη αρμοστεία του οηε, κλπ) που έχουν έρθει και στην ελλάδα, για την περίθαλψη των προσφύγων. Εννοείται ότι είναι μεγάλη κλίμακας: για 10.000 πρόσφυγες εδώ, 25.000 εκεί – μικρές πόλεις...
(Προσέξτε το χώμα γύρω απ’ τα κοντέινερ: είναι στρωμένο με κυβόλιθους. Λάσπη; Πώς είπατε;)
Τα κάτεργα του "ανθρωπισμού" 3. Η διαφορά, τόσο απλή και τόσο δολοφονική, βρίσκεται στο ότι το ελληνικό κράτος (και η φαιορόζ κυβέρνηση...) ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να αντιμετωπίσει ανθρώπινα αυτές τις λίγες χιλιάδες κυνηγημένων ανδρών, γυναικών, ηλικιωμένων και παιδιών. Το ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ είναι να βασανίζονται· και να βγαίνει κανά φράγκο για λογαριασμό διάφορων "φιλάνθρωπων" εργολάβων, φίλων του ντόπιου προσοδισμού.
Εδώ κι εκεί μπορεί να "έχουν γίνει μερικά βήματα". Τα λιγότερα δυνατά, με την απειλή εξεγέρσεων (ή μετά από τέτοιες), με το ζόρι, και πάντα αφήνοντας επιδεικτικά βασικές εκκρεμότητες ώστε να συντηρείται η μιζέρια: δίκτυα ρεύματος πρόχειρα και προβληματικά, δίκτυα ύδρευσης πρόχειρα και ανεπαρκή, δίκτυα αποχέτευσης ανύπαρκτα, διατροφή άθλια...
Η επιπλέον συνενοχή στην εγκληματικότητα του ελληνικού κράτους έρχεται "απ’ έξω". Αντί να στοχοποιηθεί αυτό και οι μηχανισμοί του, σταθερά, μόνιμα και αμετάκλητα ενοχοποιούνται τριτεύοντες παράγοντες - ή, απ’ τους φασίστες (καθόλου παράξενο), οι ίδιοι οι φυγάδες.
[Συνέχεια και τέλος απο χτες]
Η εξέλιξη... Αν θα ήταν γελοία η μηχανική μεταφορά της "οικογενειακής υγιεινής" στην κλίμακα και στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού εργοστάσιου, η σκέτη αντιγραφή του πολιτιστικού ρατσισμού 1.0 θα ήταν, απλά, καταδικασμένη σε αποτυχία απ’ την κούνια της. Η ιδέα, για παράδειγμα, της πολιτιστικής ανωτερότητας λόγω "αγνότητας" και "μη επιμειξίας" θα ήταν καταγέλαστη στα ‘70s και στα ‘80s. Γιαυτό και οι πιο επιτήδειοι μεταξύ των νεοφασιστών εστίασαν σε πρώτο χρόνο, σαν τακτική, όχι στην πολιτιστική καθαρότητα αλλά στην πολιτιστική ασυμβατότητα. Στο ότι είναι αδύνατη (ή επιζήμια) η συνάφεια, η κοινή ζωή και οι αλληλεπιδράσεις διαφορετικών πολιτιστικών υποκειμένων. Οι λέξεις "αφομοίωση" (αρχικά) και "μη αφομοίωση" έγιναν οι σημαίες, γρήγορα και εύκολα αποδεκτές, ειδικά επειδή η "αφομοίωση" σερβιρίστηκε έξυπνα σαν "αντιρατσιστική".
Ορίζοντας εξ αρχής σαν μόνη επιτρεπτή εκδοχή σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών αυτήν της κυριαρχίας (και άρα της κυριαρχίας του λευκού πρωτοκοσμικού απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο), τοποθετώντας δηλαδή στο κέντρο κατευθείαν την διάταξη των συσχετισμών δύναμης, απέφυγαν οι νεοφασίστες τις κακοτοπιές που θα είχε μια "βήμα βήμα" οργάνωση του πολιτιστικού ρατσισμού. Εισήγαγαν επιπλέον πλαγίως μια ορισμένη παράσταση αναβίωσης του "εδάφους", που δεν είναι άλλο απ’ την εθνοκρατική επικράτεια και τα σύνορά της.
Το απόλυτα αδύνατο σημείο αυτών των θεωρημάτων είναι, φυσικά, ότι αυτοί οι πολιτισμοί που θεωρούνται "ασύμβατοι" μεταξύ τους έχουν συνυπάρξει στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας (εφόσον υπήρχε στοιχειώδης δυνατότητα γι’ αυτό). Παράγοντας πάμπολα δυναμικά "υβρίδια". Σίγουρα ως την δημιουργία του "έθνους / κράτους" και την προσπάθεια των αστικών τάξεων να διαμορφώσουν (κατ’ αρχήν μέσω του μαζικού εκπαιδευτικού συστήματος) τον ισοπεδωμένο από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, μονοδιάστατο "εθνικό πολίτη / υπήκοο". Και τον ανάλογο "εθνικό πολιτισμό". Εξαφανίζοντας μειονοτικές γλώσσες και διαλέκτους, εξαφανίζοντας (ή, αντίθετα, βάζοντας στα μουσεία της ανθρωπολογίας) ήθη και έθιμα, κλπ κλπ. Οι "εθνικά σωστοί πολιτισμοί" ήταν μια διαδικασία αποικιοποίησης ανάλογη των "μεγάλων κατακτήσεων".
Η προσπάθεια κυριαρχίας. Αντίθετα απ’ τις νεοφασιστικές δοξασίες, η πολυ-πολιστικότητα δεν είναι ούτε καινούργια ούτε εξαίρεση. Είναι μάλλον ο κανόνας, η πιο κοινότοπη (κοινωνική) εμπειρία του είδους μας, σ’ όλον τον πλανήτη, ειδικά στις πόλεις (σε συνάρτηση με τα μέσα μεταφοράς και τις δυνατότητες μετακίνησης κάθε εποχής). Αν και όχι μόνον εκεί: ο νομαδισμός της κτηνοτροφίας έπαιξε, επίσης, τον δικό του ρόλο στις αγροτικές κοινωνίες. Εκείνο που είναι ιστορική και κοινωνική εξαίρεση, ισχυρή απόδειξη αποκλεισμού, σχεδόν αδύνατη πια (οι τεχνολογίες επικοινωνιών γαρ!), είναι η μονο-πολιτιστικότητα. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, αυτή η τελευταία είναι αδιανόητη, με την εξαίρεση μικρού μεγέθους πληθυσμούς που έμειναν αποκλεισμένοι για φυσικούς λόγους (νησιά, δύσβατα υψίπεδα) για πολλές δεκάδες διαδοχικών γενεών.
Στο τυπικό εργοστάσιο η τυποποίηση, η διαστρωμάτωση και η ιεράρχηση της βιομηχανικής εργατικής τάξης (σαν μέθοδος γενικής υποτίμησής της) γινόταν (και γίνεται) με όρους "τμημάτων", "ειδικότητας", (ή μη), "παλαιότητας" ή "ευθύνης" (δηλαδή διοίκησης). Στο κοινωνικό εργοστάσιο τα λευκά πρωτοκοσμικά αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να κρατηθούν απ’ τα μαλλιά τους (την υποτιθέμενη "πολιτιστική υπεροχή" τους) προβοκάροντας αυτό που είναι το πιο κοινότοπο κοινωνικό γεγονός: την πολυπολιτισμικότητα. Για να χωρίσουν σε "πολιτιστικά τμήματα" και όροφους τον πλανήτη.
Ποιο είναι το κατηγορητήριο ενάντια στην πολιτιστική όσμωση; Ποια είναι η ενοχή της; Ένας νεοφασίστας (όταν δεν εμφανίζεται σα νεοφιλελεύθερος!) το θύμισε στο προχτεσινό φύλλο της καθεστωτικής "καθημερινής", υπό τον τίτλο "η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική πόλη": η τρομοκρατία. Δηλαδή οι σφαγές στο ψαχνό και η (υποτιθέμενη) οργανική σχέση τους με μια θρησκεία (τον μουσουλμανισμό) - όχι, πάντως, με συγκεκριμένα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, μυστικές υπηρεσίες και μήντια.
Ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το πασίγνωστο ότι ο μουσουλμανισμός δεν είναι καθόλου ενιαίο θρησκευτικό δόγμα, σε καμία περίπτωση "ένας πολιτισμός", και καθόλου ομοιόμορφα ενσωματωμένος απ’ τα εκατοντάδες εκατομμύρια των "πιστών" του (όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε κάθε θρησκεία)· ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές δεκάδες διαφορετικών πολιτισμών (ή και σύγχρονων μορφών υποκουλτούρας), ακόμα κι αν ξεχάσει προς στιγμήν ότι οι 2 + 1 παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνα έγιναν από χριστιανούς, μένει όντως αυτό: οι επαναλαμβανόμενες δολοφονίες αμάχων, στον πρώτο κόσμο, απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά.
Μόνο που το λαμπρό παράδειγμα, το τέλειο μοντέλο, το ιδανικό πρότυπο σφαγών στο ψαχνό δεν προέρχεται από καμία θρησκεία. Βρίσκεται στην πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο, το 1969· και στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια το 1980. Είχε και όνομα αυτή η αρχετυπική "τρομοκρατία": λεγόταν στρατηγική της έντασης.
Τίποτα απ’ αυτά (και άλλα που ακολούθησαν) δεν ήταν έργο "μουσουλμάνων". Ήταν δουλειά φασιστών. Αντιγράφουμε (η τακτική της έντασης: οι μόνοι προβοκάτορες...):
… Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας guardian, στις 26 Μάη του 2001, δυο μήνες νωρίτερα (τον Μάρτη του 2001), ο επικεφαλής της ιταλικής ευπ στρατηγός Maletti, δήλωνε σε δίκη κάποιων φασιστών που βρίσκονταν κατηγορούμενοι για βόμβες - στο - ψαχνό του 1969 ότι:
"... η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως "παρέκκλιση προς τα αριστερά", και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες επίσης".
Αυτοί έχουν την πατέντα των σφαγών στο ψαχνό. Οι φασίστες και οι μυστικές υπηρεσίες. Και οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοί τους, που εδώ και δυο δεκαετίες πολεμούν, με λόγια ή έργα, τις πολυπολιτισμικές κοινωνικές σχέσεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να χρεώνουν στους μαζικά υποτιμημένους Άλλους (τους μουσουλμάνους τώρα, κάποιους άλλους αύριο...) τις ιδέες, τις μεθοδεύσεις και τις πρακτικές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών και των φασιστολακέδων τους. Για τον ίδιο λόγο τώρα όπως και τότε: εναντίον της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Γιατί, βέβαια, αν πρόκειται για τουρίστες ή για "επενδυτές" το πράγμα αλλάζει...
Η υπόδειξη της εργατικής μνήμης. Τόσο στη διάρκεια και μετά το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου όσο και στη διάρκεια και μετά το τέλος του Β παγκόσμιου οι ανθρωπιστές και φιλοπρόοδοι διανοούμενοι (άνθρωποι καλών προθέσεων χωρίς αμφιβολία) έμειναν εμβρόντητοι για το πως είναι δυνατόν οι "πιο πολιτισμένοι λαοί του πλανήτη" να κάνουν ΑΥΤΑ! Τα "αυτά" ήταν οι μαζικές σφαγές των στρατιωτών στις "μάχες χαρακωμάτων" και οι δεκάδες χιλιάδες σακατεμένοι απ’ τα χημικά αέρια στον πρώτο πόλεμο· τα στρατόπεδα εξόντωσης, τα αντίποινα σε αμάχους και οι πυρηνικές σφαγές αμάχων στον δεύτερο. Υπάρχει, άραγε, καμία αμφιβολία ότι γερμανία, γαλλία, αγγλία, ηπα ήταν "τα πιο πολιτισμένα κράτη του πλανήτη"; Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μιλιταριστικό / φονταμενταλιστικό / ρατσιστικό ισραήλ είναι από "τα πιο πολιτισμένα κράτη" του πλανήτη;
Το "ποτέ πια" δεν ήταν έκφραση της ηθικής κατάρρευσης κάποιων άλλων. Αφορούσε τους "πολύ πολιτισμένους". Αυτοί είχαν πιάσει τον πάτο της ηθικής χρεωκοπίας. Και εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας το "ποτέ πια" συνοδευόταν πάντα από ένα αόρατο αλλά σκληρό ερωτηματικό. Ποτέ πια; Είναι σίγουρο άραγε;
Στον τρίτο παγκόσμιο, που εξελίχτηκε μακρυά απ’ τις μητροπόλεις, η απορία δεν εκδηλώθηκε τόσο έντονα όσο στους προηγούμενους. Αν, ωστόσο, κάποιος δεν έχει γεννηθεί από πρωτοκοσμικό σεξ, αν ζει κανείς στην Παλαιστίνη (για παράδειγμα) ή στην υποσαχάρια αφρική, δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιοί τα κάνουν ΑΥΤΑ, άμεσα ή μέσω αντιπροσώπων: οι "πιο πολιτισμένοι του πλανήτη". Που συμβαίνει να είναι και οι "πιο αναπτυγμένοι" καπιταλιστικά και τεχνολογικά· κατά συνέπεια μακράν οι πιο φονικοί. Οι "πιο πολιτισμένοι" και, ειδικά, ανάμεσά τους, εκείνοι που κοιτάνε στραβά τους υπόλοιπους, "λιγότερο πολιτισμένους", είναι κατά τεκμήριο εκείνοι που δίνουν την συγκατάθεσή τους στην εξόντωση των "ζιζανίων".
Επειδή η πολυπολιτισμικότητα είναι ο κανόνας της κοινωνικής ζωής του είδους μας και επειδή η μονοπολιτισμικότητα είναι εξαίρεση και στέρηση, συχνά καταναγκαστική, όταν αυτή εμφανίζεται, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, επιθετική και οπλισμένη, δεν θα πρέπει κανείς να λαθεύει ούτε δευτερόλεπτο: ανθρώπινη σάρκα μυρίζει.
Καλή σύνταξη; Το γράψαμε ήδη από χτες: οι κυρώσεις κατά της ρωσίας που λαχανιασμένα αποφάσισε στο παρά ένα η διοίκηση "δημοκρατικών" / Ομπάμα απέχει πολύ απ' το να είναι δημιουργία τετελεσμένων. Το αφεντικό της Μόσχας αντέδρασε με έναν απλό και λογικό τρόπο: Άντε γειά! Θα τα πούμε με τους επόμενους...
Όμως... Αποκλείεται το επιτελείο του Ομπάμα να μην σκέφτηκε επόμενες κινήσεις απο 'δω και απο 'κει... Είναι στοιχειώδες. Το να πάρει πίσω τις κυρώσεις το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο εύκολο και προβλέψιμο ώστε μόνο ανήλικοι θα το έτρωγαν σαν κάτι τις με στρατηγικό νόημα. Αν και οι "συνετοί" θα μας έλεγαν ότι είναι ακόμα νωρίς (πάντα είναι "νωρίς", εκτός από τότε που είναι αργά...) σχηματίζουμε όλο και πιο συστηματικά την εντύπωση ότι η ιμπεριαλιστική τακτική των ηπα πρόκειται να κινηθεί, όσο χρειάζεται για να θολώσει τα νερά, με διαφορικό τρόπο. Δηλαδή, με μια διοίκηση που μπορεί να λέει το Α αλλά να κάνει κάτι πιο κοντά στο -Α επειδή η βουλή ή η γερουσία δεν την αφήνει. Ή επειδή η αμερικανική κοινή γνώμη έχει κατά πλειοψηφία διαφορετική γνώμη...
Σ’ αυτό το μοντέλο, που δούλεψε και επί διοίκησης Ομπάμα ("αυτό θέλει ο πρόεδρος, αλλά τα όργανα διαφωνούν"), και πήρε μια θηριώδη αλλά σχετικά άγνωστη μορφή στο συριακό πεδίο μάχης (όπου η cia και το πεντάγωνο χρηματοδοτούσαν και εκπαίδευαν διαφορετικές ένοπλες ομάδες που συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους αντί κατά του Άσαντ...) ο Ομπάμα, σαν persona, δεν πρόκειται να βγει στη σύνταξη· αυτό εκτιμάμε. Θα παραμείνει σαν "εξωκοινοβουλευτικός" μεν, διεθνούς ακτινοβολίας δε εκπρόσωπος της "συμπληρωματικής γραμμής" σε σχέση με την διοίκηση των συντηρητικών, τουλάχιστον μέχρις ότου αυτή η συμπληρωματικότητα βρει κάποια ισχυρή κοινοβουλευτική (ή μηντιακή) προσωπικότητα σαν ηγέτη. Αυτός ο διαφορισμός θα χρειαστεί, για παράδειγμα, για να μην χαθούν οι καθόλου αμελητέες επιρροές της Ουάσιγκτον στον αραβικό κόσμο ενόσω το ψόφιο κουνάβι θα στηρίζει με πάθος το Τελ Αβίβ. Ή, άλλο παράδειγμα, για να μην διαγραφεί οριστικά η δυνατότητα πολυμερών συμφωνιών και διευθετήσεων ενόσω το ψόφιο κουνάβι θα προωθεί την τακτική των επιλεκτικών, ένας μ’ έναν, συμμαχιών.
Αν η εκτίμησή μας είναι σωστή, κι αν ο απερχόμενος Ομπάμα αναλάβει σα γυρολόγος ανά τον πλανήτη να ρητορεύει περί αμερικανικών τακτικών "εναλλακτικών" ("την επόμενη τετραετία, μετά τις επόμενες εκλογές, κάντε λίγο υπομονή"...), τότε ορισμένοι περιφερειακοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μπορεί και να βραχυκυκλώσουν. Θα μας κάνει εντύπωση όμως αν μπερδευτούν η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη - κατ’ αρχήν.
Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι η εκτίμησή μας είναι σωστή, το "βραχυκύκλωμα" θα παίξει οπωσδήποτε στην ευρώπη. Όχι επειδή θα είναι πειστικό. Αλλά επειδή θα βολεύει συγκεκριμένες φράξιες ευρωπαϊκών αφεντικών. Μην δίνεται σημασία στον Τραμπ, στις επόμενες εκλογές τα πράγματα θα ξαναμπούν στη γνωστή σειρά τους: να μια καλή παραλυτική συμβουλή εν μέσω 4ου παγκόσμιου πολέμου...
Συρία. Αν και για πρώτη ημέρα εφαρμογής δεν θα έλεγε κανείς ότι "σίγησαν τα όπλα", η συμφωνία Μόσχας - Άγκυρας - (Τεχεράνης - Δαμασκού) για εκεχειρία πρέπει να εκτιμηθεί στην μεσοπρόθεσμη δυναμική της.
Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι έχει προσφερθεί κάποιο (όχι δημόσια ανακοινωμένο, προφανώς!) ισχυρό κίνητρο σε ορισμένους πολέμαρχους (σε 12 λέγεται ότι έχουν φτάσει οι ένοπλες οργανώσεις της αντιπολίτευσης που έχουν υπογράψει την εκεχειρία) για να σταματήσουν την δράση τους· και κάποιες εξίσου ισχυρές απειλές αν συνεχίσουν. Ο σκοπός είναι (και το) να αδυνατίσει η μαχητική ικανότητα εκείνων που έχουν παραμείνει σα θεμιτοί στόχοι (επίσημα: al-nusra, isis, ypg).
Αυτά πρέπει να δείξουν πειστικά αποτελέσματα τις επόμενες τρεις βδομάδες. Το ψόφιο κουνάβι αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του στις 20 Γενάρη· τρεις ημέρες μετά, στις 23 Γενάρη, έχει κανονιστεί στην πρωτεύουσα του καζακστάν Αστάνα μια διάσκεψη κορυφής μεταξύ Μόσχας - Άγκυρας - Τεχεράνης και Δαμασκού (πιθανόν και εκπροσώπων ενόπλων οργανώσεων της αντιπολίτευσης· αυτών που ήταν ήδη ή θα έχουν περάσει στον έλεγχο της Άγκυρας) για τον σχεδιασμό μιας "μεταβατικής περιόδου". Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της είναι εκτός. Η Άγκυρα έχει αναλάβει να εμπλέξει, με κάποιον τρόπο, και τον οηε στο κόλπο. (Και σιγά μην σκάει για το "κυπριακό" τέτοιους καιρούς!!!)
Όλη αυτή η δουλειά στοχεύει στο να δείξει στους αντί-Άσαντ ότι "μην περιμένετε απ’ τους αμερικάνους και τους σαουδάραβες" - για να το πούμε περιληπτικά. Είναι λεπτή και σύνθετη επιχείρηση, που πρέπει να εκμεταλλευτεί στον μέγιστο βαθμό το timing· για να πετύχει γρήγορα ασφαλή τετελεσμένα.
Σα μάθημα γεωπολιτικής που επιπλέει μέσα στο αίμα φαίνεται.
Παλιότερες αναρτήσεις:
1-10 ιανουαρίου 2017 |
2016
