* το αεροπλανοφόρο, φυσικά!!!
Πολλοί μας έχουν πει (και άλλοι ή ίδιοι συνεχίζουν να λένε, συνήθως πίσω απ’ την πλάτη μας) ότι δεν πρέπει να κάνουμε προβλέψεις. Γιατί; Επειδή είναι “επικίνδυνο” (για το “κύρος” μας, για το οποίο τόσοι στ’ αλήθεια νοιάζονται!!!...). Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η “πολιτική” σοφία της αποφυγής προβλέψεων εδράζεται και αναπαράγει την χουζουρλίδικη ευκολία των εκ των υστέρων εξηγήσεων (εντός πολλών εισαγωγικών). Εκ των υστέρων; Ωωωωω! Να σου πω εγώ!!!
Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, απ’ αυτές εδώ τις σελίδες δεν κάνουμε προβλέψεις! Κάνουμε, και σίγουρα προσπαθούμε έντιμα να κάνουμε, εκείνο που μας έμαθαν οι πολύ μακρινοί κομμουνιστές προγονοί μας. Μία απ’ αυτούς τους προγόνους, η σπουδαία δασκάλα Ρόζα, έγραψε (για παράδειγμα) κάπου (ο τονισμός στο πρωτότυπο): [1Η συσσώρευση του κεφάλαιου.]
... Εδώ, όπως παντού στην ιστορία, η θεωρία εκπληροί εντελώς το ρόλο της, όταν αυτή δείχνει την τάση της εξέλιξης, το λογικό τέρμα προς το οποίο αντικειμενικά τείνει...
Αν, και μόνο αν, τέτοια είναι η δουλειά της κριτικής (αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής) θεωρίας, τότε τιμή μας να την υπηρετούμε· ακόμα κι αν κάνουμε κάποιο λάθος, οσοδήποτε κι αν εκτεθούμε. Για την ακρίβεια, μόνο αν “ξεγυμνωνόμαστε” δημόσια, ερευνώντας τις σύγχρονες τάσεις της εξέλιξης κεφάλαιου και κράτους, υφιστάμενοι και τις συνέπειες των λαθών της ανάλυσης, έχουμε δικαίωμα σε οποιαδήποτε τιμή. Διαφορετικά, τα υπόλοιπα, τα χαμηλόφωνα και δήθεν ντροπαλά, είναι εξυπναδούλες για τις παρέες, για τα πολιτικά και μη καφενεία, για τα πολιτικά και μη καμάκια.
Ένας άλλος καλός δάσκαλος, έγραψε κάπου (ο τονισμός δικός μας):
...
Το θέαμα, που αντιστρέφει το πραγματικό, είναι προϊόν πραγματικό. Ταυτόχρονα, η παρατήρηση του θεάματος κατακυριεύει υλικά τη βιωμένη πραγματικότητα, η οποία αναπλάθει μέσα της τη θεαματική τάξη πραγμάτων, επιδοκιμάζοντάς την. Η αντικειμενική πραγματικότητα παρευρίσκεται και στις δύο πλευρές. Κάθε έννοια που ορίζεται με τον τρόπο αυτό, έχει σα βάση της μόνο το πέρασμά της στο αντίθετό της: η πραγματικότητα αναδύεται μες στο θέαμα, το δε θέαμα είναι πραγματικό. Η αμοιβαία αυτή αλλοτρίωση είναι η ουσία και συνάμα το στήριγμα της υπάρχουσας κοινωνίας.
Μέσα στον αντεστραμμένο, στην πραγματικότητα, κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου.
...
Αυτή η τελευταία κουβέντα έχει υπάρξει (στα σίγουρα) καραμέλα σε πολλά στόματα στα μέρη μας. Ανάθεμα όμως στα μυαλά πίσω απ’ τα στόματα. Είχαν ή έχουν άραγε το κουράγιο να εκτεθούν δημόσια υποδεικνύοντας τις θεαματικές αντιστροφές του συστήματος και τις εξαιρετικά ανθρωποφάγες συνέπειες των αληθeιών - σαν - στιγμών - του - γενικού - (και πάντα συγκεκριμένου) - ψέματος; Άλλοτε ίσως ναι. Τώρα, πια, όχι.
Αφού στήσαμε σύντομα τις δικές μας γέφυρες πάνω απ’ την άβυσσο, ας περάσουμε σε αδιάκριτες ερωτήσεις.
1) Η μαζική δολοφονία / εκτέλεση στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας Charlie Herbo είναι βέβαια γεγονός - έτσι δεν είναι; Μια αλήθεια... Φυσικά θα απέμενε ακόμα και λίγα λεπτά μετά τις δολοφονίες κάτι ακόμα: οι εξηγήσεις. Ποιοί, πως, γιατί... Αλλά οι φόνοι είναι μια αλήθεια· χρειάζεται κουράγιο και ευθυκρισία ωστόσο για να παραδεχτεί κανείς έγκαιρα, και πριν τον κατακλυσμό των καθεστωτικών εξηγήσεων, ότι είναι μια λειψή αλήθεια...
2) Η (θαύμα! θαύμα!) ανεύρεση της ταυτότητας του ενός εκ των “δραστών - της - δολοφονίας” στο μαύρο citroen που χρησιμοποίησαν, τι είναι; Είναι αλήθεια; Είναι ένα αληθινό ψέμα; Είναι ένα παράξενο “κλειδί” για την προηγούμενη αλήθεια, αυτή των δολοφονιών; Και επιπλέον: έτυχε της ίδιας προβολής με τις δολοφονίες; ή ξέφυγε (προς τη δημόσια σφαίρα) για μια μονάδα χρόνου κι ύστερα χάθηκε; Κι αν έγινε το δεύτερο (αυτό έγινε...) περί τίνος πρόκειται;
3) Η αυτοκτονία (;) λίγες ώρες μετά την επίθεση στα γραφεία της Charlie Herbo (στις 1.00 το πρωί της νύχτας 7 προς 8 Γενάρη), κι ενώ ακόμα οι δράστες (;) ήταν υπό αναζήτηση, του Helric Fredou, 45χρονου γάλλου μπάτσου / αξιωματικού στη Λιμόζ, ο οποίος είχε αναλάβει την έρευνα για την επίθεση που είχε γίνει λίγο νωρίτερα, αυτή η αυτοκτονία λοιπόν τι είναι; Είναι αλήθεια; (Είναι...). Γιατί εμφανίστηκε στη δημόσια σφαίρα για μια ελάχιστη μονάδα χρόνου (το πρωΐ της 8ης Γενάρη, στις 11.24, απ’ το γαλλικό κρατικό κανάλι “France 3”), ύστερα εξαφανίστηκε εντελώς, “κυκλοφόρησε” σποραδικά σε διάφορα ασιατικά σημεία του πλανήτη τις επόμενες 3 ημέρες και μόνο μετά τις 14 Γενάρη (κάτι λιγότερο από μια βδομάδα μετά) άρχισε να “παίζει”, όχι με ιδιαίτερη θερμότητα, ξανά στα δυτικά media; Γιατί αυτοκτόνησε (αν αυτοκτόνησε...) ο Fredou που λίγο νωρίτερα είχε συναντηθεί με συγγενείς ενός (άγνωστο τίνος) δολοφονημένου απ’ την επίθεση στα γραφεία Chalrie Herbo; Τι ήταν αυτό, σε σχέση μ’ αυτήν την επίθεση, που έκανε ένα κατά τεκμήριο έμπειρο στέλεχος της γαλλικής αστυνομίας να βγάλει το υπηρεσιακό του όπλο και να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα (αν έγινε έτσι), ε; Ήξερε ή έμαθε κάτι για την υπόθεση που του προκάλεσε τέτοια αυτοκτονική απελπισία; Μυστήριο, ασφαλώς - αλλά εδώ δεν γράφουμε αστυνομικά μυθιστορήματα. Το απόλυτα βέβαιο είναι πως οι αγανακτισμένοι και οργισμένοι υπερασπιστές της “ελευθερίας του τύπου” σ’ όλο τον δυτικό κόσμο έθαψαν την αυτοκτονία του πρώτου ερευνητή της σφαγής στη γαλλική εφημερίδα· σα να μην έγινε ποτέ. Σαν να είναι μια ψεύτικη αλήθεια. Κι ούτε λόγος για εξηγήσεις...
4) Τα τέσσερα άτομα που δολοφονήθηκαν στο εβραϊκό μπακάλικο, πως σκοτώθηκαν άραγε; Απ’ αυτόν που τους κρατούσε όμηρους ή απ’ τις γαλλικές ειδικές δυνάμεις; [2Το βίντεο της “εξουδετέρωσης” του Αμεντί Κουλιμπαλί, δείχνει μάλλον περίεργα πράγματα. Το μπακάλικο είχε κατεβασμένα ρολά, αλλά κάπως (;) αυτά άνοιξαν ενώ οι “ειδικές δυνάμεις” της γαλλικής αστυνομίας περίμεναν απ’ έξω. Ύστερα μπήκε ένας (1) μπάτσος, πυροβολώντας διαρκώς μπροστά του, κατευθυνόμενος προς το βάθος, ενώ άλλοι δύο ή τρεις πυροβολούσαν επίσης συνέχεια προς τα μέσα, καλυμένοι δεξιά κι αριστερά της εισόδου. Και ενώ είχαν πέσει δεκάδες σφαίρες, εμφανίζεται ο Κουλιμπαλί τρέχοντας από μέσα προς τα έξω, προς την πόρτα, χωρίς να κρατάει όπλο, και με τις παλάμες του ενωμένες σα να είναι δεμένα τα χέρια του (;). Τρέχει προς την μεριά των μπάτσων... Εκεί, ακριβώς στην πόρτα, τον γαζώνουν, ενώ έχει πέσει μετά την πρώτη σφαίρα (σχεδόν εξ επαφής) και σφαδάζει, πάντα με τα χέρια ενωμένα (δεμένα;). Δεν είμαστε “ειδικοί”. Αλλά φαίνεται καθαρά πως πέρα απ’ το ότι ο Κουλιμπαλί σκοτώνεται κυριολεκτικά σα σκυλί (ενώ θα μπορούσε να συλληφθεί ζωντανός...), αυτοί που πυροβολούν καταιγιστικά και αδιάκριτα προς το εσωτερικό του μπακάλικου (όπου λογικά θα ήταν οι όμηροι) είναι οι μπάτσοι...] Η λογική (και η ιστορία παρόμοιων επιχειρήσεων) υποδεικνέυι σαν βέβαιο το δεύτερο. Ποια είναι η αλήθεια γι’ αυτούς τους 4 ανθρώπους; Η “αλήθεια” είναι πως, bodies counted, προστέθηκαν βιαστικά και αποτελεσματικά στους δολοφονημένους στην Charlie Herbo, ως “θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας”. Ως εκ τούτου έκλεισε ο φάκελος των πιθανών απαιτήσεων και διεκδικήσεων (για δικαιοσύνη και αποζημιώσεις) εκ μέρους των συγγενών τους. Παστρικές δουλειές· και “παράπλευρες απώλειες”...
5) Ο για κάμποσες ώρες “ανακηρυγμένος (απ’ τις αστραπιαία γνωρίζουσες τα πάντα γαλλικές μυστικές υπηρεσίες...) σαν “ο 3ος της συμμορίας των τζιχαντιστών δολοφόνων”, ο 18χρονος Hamyd Mourad, πως κηρύχτηκε τέτοιος; Κανονικά ο Mourad θα έπρεπε να φοβηθεί και να κρυφτεί· η δαιμόνια γαλλική αστυνομία θα τον ανακάλυπτε, και καθώς θα ήταν (σίγουρα) φορτωμένος - με - όπλα (τι στο διάολο “τρομοκράτης” θα ήταν διαφορετικά;) θα εγκατέλειπε αυτόν τον μάταιο κόσμο γαζωμένος απ’ τα αντιτρομοκρατικά όπλα, κάτω απ’ την γενική πρωτοκοσμική (και όχι μόνο γαλλική) επευφημία. Είναι αυτό αλήθεια; Είναι. Μόνο που δεν συνέβη έτσι. Ο Mourad φοβήθηκε πράγματι, αλλά αντί να κρυφτεί πήγε και παραδόθηκε σε κάποιο τμήμα. Μαζί με το ακράδαντο άλλοθί του: ήταν στο σχολείο την ώρα της επίθεσης στη Charlie Herbo. Την γλύτωσε. Όμως ποιοί (πως, γιατί, και με πόση ευκολία;) τον είχαν έτοιμο - για - θυσία; Μήπως οι ίδιοι που υπέδειξαν (αλλά δεν πρόλαβαν να “καθαρίσουν”) τον Mourad υπέδειξαν (και “καθάρισαν”) και τους υπόλοιπους “δράστες”;
Στον επόμενο “ισλαμιστή τρομοκράτη” δεν θα πέσει η ταυτότητα απ’ την τσέπη, αλλά το κινητό... Με τα τηλέφωνα όλων των υπόλοιπων τρομοκρατών...
Αλήθειες που θάβονται σα να ήταν ψέμματα· ψέμματα που φωταγωγούνται υποδεικνυόμενα σαν αλήθειες· αλήθειες ψεύτικες και αληθινά ψέμματα: μήπως υποπίπτουμε στο αμάρτημα της “συνωμοσιολογίας”; Όχι - και θα το αποδείξουμε στη συνέχεια! Πριν, όμως, αφήσουμε την επικράτεια του θεάματος και τις προειδοποιήσεις του Debord, οφείλουμε να θυμίσουμε αντιγράφοντάς το, το πιο κάτω (τονισμός με αραίωση δικός μας, τωρινός): [3Από την 16σέλιδη μπροσούρα με τίτλο Η διεθνής του τρόμου - Ποιοί σκοτώνουν άμαχους από το Λονδίνο μέχρι την Τζακάρτα; - Η στρατηγική της έντασης και ο ρόλος των κρατών, που μοίρασε δημόσια στις αρχές του 2006, σε 20.000 αντίτυπα, η (τότε) federa[c]tion.]
11 Μάρτη 2004: Τέσσερεις απανωτές εκρήξεις, νωρίς το μεσημέρι, σε βαγόνια αστικών τραίνων, σε σταθμούς λαϊκών γειτονιών της Μαδρίτης. Πάνω από 190 οι νεκροί, πάνω από 1000 οι τραυματίες. Οι πρώτες έρευνες δείχνουν πως χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά υψηλής καταστροφικότητας, απ’ αυτά που κατέχει ο στρατός.
11 Μάρτη 2004: Από το μεσημέρι και μετά ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ τηλεφωνεί αυτοπροσώπως σε διευθυντές εφημερίδων και άλλων μήντια για να προωθήσει την άποψη πως δράστης αυτής της δολοφονίας είναι η βασική αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ. (Αυτό θα το καταγγείλει μια βδομάδα αργότερα ο Αντόνιο Φράνκο, διευθυντής της καταλανικής εφημερίδας El Periodico).
11 Μάρτη 2004: Στις 5.30 το απόγευμα η υπουργός εξωτερικών της Ισπανίας Άνα Παλάθιο (που είναι και επίτροπος στην ε.ε.) στέλνει κατεπείγουσα γραπτή εντολή σε όλους τους ισπανούς πρεσβευτές στον κόσμο, όπου αναφέρει κατηγορηματικά: “Πρέπει να αξιοποιείτε ρητά κάθε ευκαιρία που σας παρουσιάζεται προκειμένου να διαβεβαιώνετε την υπευθυνότητα της ΕΤΑ γι’ αυτές τις βάρβαρες επιθέσεις και να διαλύετε κάθε αμφιβολία γύρω από το θέμα αυτό, την οποία κάποιοι θα επιθυμούσαν να αξιοποιήσουν”...
11 Μάρτη 2004: Αργά το απόγευμα το περιβόητο “Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ” (η θεωρούμενη κορυφή της πλανητικής εξουσίας) καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο της βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη, οι οποίες διαπράχτηκαν από την οργάνωση ΕΤΑ”...
12 Μάρτη 2004: Παρότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να ενοχοποιούν την βασική ΕΤΑ, ο ισπανός πρωθυπουργός θα δηλώσει σε δημοσιογράφους: Ποιά δημοκρατική κυβέρνηση, κατά τη γνώμη σας, δεν απέδιδε τις ευθύνες στην ΕΤΑ; Εν τω μεταξύ, οι φήμες που σκόπιμα καλλιεργούνται στην Ισπανία από τους ειδικούς του ψυχολογικού πολέμου, κάνουν λόγο για “κοινή επιχείρηση της ΕΤΑ και της Αλ Κάιντα”...
13 Μάρτη 2004: Μια μέρα πριν τις προκηρυγμένες βουλευτικές εκλογές, οι φήμες και οι “εκτιμήσεις” της ισπανικής αστυνομίας έχουν αλλάξει τροπάρι, και αντί για την “βασκική τρομοκρατία” επικεντρώνουν στην “ισλαμική τρομοκρατία”. Οι ισπανοί, που έχουν καταπιεί αμάσητη την ενοχοποίηση της ΕΤΑ νοιώθουν εξαπατημένοι.
14 Μάρτη 2004: Το δεξιό “λαϊκό κόμμα” του Αθνάρ, που μέχρι τις παραμονές των εκλογών ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, υφίσταται συντριπτική ήττα απ’ τους σοσιαλδημοκράτες. Βασική αιτία της μαζικής μεταστροφής των ψηφοφόρων και της κατάρρευσης του λαϊκού κόμματος θεωρείται η “τιμωρία” του για το “ψέμα” περί δραστών του μακελιού στη Μαδρίτη. Οι σοσιαλδημοκράτες, όπως είχαν δεσμευτεί προεκλογικά, ανακαλούν τον ισπανικό στρατό απ’ το κατεχόμενο Ιράκ.
16 Μάρτη 2004: Ενώ η ισπανική αστυνομία βρίσκεται (φαινομενικά τουλάχιστον) στο σκοτάδι για την ταυτότητα των δραστών των βομβισμών, η εξήγηση περί “ισλαμικής τρομοκρατίας” έχει εδραιωθεί. Κι αρχίζει να λειτουργεί. Δύο επιζήσαντες “αναγνωρίζουν” (προφανώς από “λίστες υπόπτων”) πως ο 30χρονος μαροκίνος Τζαμάλ Ζουγκάμ ήταν σε έναν απ’ τους σταθμούς. Ο Ζουγκάμ συλλαμβάνεται σαν ύποπτος τρομοκράτης...
16 Μάρτη 2004: Ο αρχηγός της Σκότλαντ Γιάρντ, σχολιάζοντας το μακελειό στη Μαδρίτη, θεωρεί “αναπόφευκτο” ένα παρόμοιο κτύπημα στο Λονδίνο... Θα δικαιωθεί ενάμισυ χρόνο αργότερα...
Μάρτης 2004: Η ισπανική αστυνομία έχει, με σιγουριά πλέον, στρέψει την αναζήτηση των ενόχων στους μετανάστες απ’ την βόρεια Αφρική. Κυρίως απ’ το Μαρόκο. Χιλιάδες εργάτες από το Μαρόκο (και άλλες περιοχές της Αφρικής) δουλεύουν στα “αμπάρια” της ισπανικής ανάπτυξης, ενώ η συγκεκριμένη περιοχή της βόρειας Αφρικής ήταν παραδοσιακά “ζώνη επιρροής” των ισπανικών αφεντικών. Συνεπώς η κατασκευή “ισλαμιστών τρομοκρατών” προερχόμενων απ’ αυτές ακριβώς τις περιοχές είναι πολλαπλά συμφέρουσα επιχείρηση. Μπολιάζει τους μηχανισμούς της εκμετάλλευσης με γερές δόσεις “αντιτρομοκρατικής” ασφάλειας. Οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών από ισπανούς πολλαπλασιάζονται.
Μάρτης 2004: Η ισπανική αστυνομία επιδίδεται σε συλλήψεις σκουρόχρωμων “υπόπτων” και “εγκεφάλων” για τις βόμβες στη Μαδρίτη...
3 Απρίλη 2004: Διαμέρισμα σε λαϊκή πολυκατοικία σε προάστιο της Μαδρίτης ανατινάζεται κατά τη διάρκεια αστυνομικής πολιορκίας. Σύμφωνα με τις αρχές στο διαμέρισμα ήταν κρυμμένοι οι βασικοί αυτουργοί των επιθέσεων στη Μαδρίτη, μαροκινοί φυσικά, μέσα σε καφάσια εκρηκτικών. Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις οι ισλαμιστές τρομοκράτες αυτοανατινάχτηκαν για να μην συλληφθούν. Οι αρχές μιλούν για 4 νεκρούς τρομοκράτες και έναν αστυνομικό. Οι 4 αργότερα θα γίνουν 7...
(Πολύ βολική εξέλιξη: οι νεκροί δεν μιλάνε, ούτε καν για να υποστηρίξουν ότι είναι άσχετοι...)
29 Απρίλη 2004: Η ηλεκτρονική σελίδα του BBC αναφέρεται σε δημοσίευμα της ισπανικής καθεστωτικής εφημερίδας El Mundo σύμφωνα με το οποίο δύο κρατούμενοι ύποπτοι για τις επιθέσεις στη Μαδρίτη ήταν συνεργάτες της ισπανικής ασφάλειας...
Σύμφωνα μ’ αυτήν την αποκάλυψη ο μαροκίνος Ραφά Ζουχέρ έδινε πληροφορίες για διακίνηση ναρκωτικών, κυρίως χασίς και χαπιών ecstasy, ενώ ο ισπανός Χοσέ Εμίλιο Σουάρεζ ασχολούνταν με εμπόριο όπλων και εκρηκτικών. Ο Σουάρεζ - σύμφωνα με την El Mundo που επικαλείται ανώνυμους αξιωματικούς - προμήθευσε τα εκρηκτικά στους “τρομοκράτες” μέσω του Ζουχέρ...
Το ισπανικό υπουργείο δημόσιας τάξης δεν διαψεύδει τα δημοσιεύματα. Δεσμεύεται ότι “θα κάνει έρευνα”...
...
Φθινόπωρο 2004: Ο ισπανικός στρατός παρατάσσει στις μεσογειακές ακτές απέναντι από το Μαρόκο μια συστοιχία αντιαεροπορικών πυραύλων Patriot. Η δικαιολογία; “Για να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία”...
Σίγουρα είναι εντελώς συμπτωματικό πως εκείνοι που υποδείχθηκαν απ’ την γαλλική αστυνομία σαν οι “δράστες” της επίθεσης στην Chalrie Herbo εκτελέστηκαν - οι νεκροί δεν μιλούν, δεν υπερασπίζονται την αθώωτητά τους (αν έχουν τέτοια) ούτε δίνουν τους καθοδηγητές τους (εάν υπήρχαν τέτοιοι...). Εντελώς συμπτωματικό επίσης είναι ότι ένας απ’ τους γαλλοαλγερίνους αδελφούς Kouachi ήταν συνεργάτης της γαλλικής αντιτρομοκρατίας. Τρίτη σύμπτωση: το (μοναδικό) γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, είναι υπ’ ατμόν για τις “ζεστές θάλασσες”. Όπως το έθεσε ο γάλλος πρόεδρος Hollande: η σφαγή που έκαναν ισλαμιστές εξτρεμιστές στη Charlie Hebdo δικαιολογεί στην παρουσία του αεροπλανοφόρου μας - κάπου στα ανατολικά...
η τάση...
Πριν 3 μήνες, μεταξύ άλλων γράφαμε (ο τονισμός τωρινός): [4Sarajevo νο 88, Οκτώβρης 2014, global war (2). ]
...
Το “χαλιφάτο”είναι μια πράγματι εδαφοποιημένη και “ελκυστική” για διάφορους απελπισμένους εθελοντές εξέλιξη της περιβόητης “αλ Κάιντα”.... Το “χαλιφάτο” είναι πραγματικό. Και είναι τόσο “πραγματικό” ώστε να πιάνει στ’ αλήθεια χώρο. Έδαφος. Στρέμματα. Είναι επίσης τόσο πραγματικό ώστε οι επιθέσεις εναντίον του απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της να μπορούν να παράξουν (πραγματικά ή εικονικά δεν έχει και τόση σημασία) αντεπιθέσεις - επί του πρωτοκοσμικού εδάφους... Ξανά, λοιπόν, το θέαμα της “ισλαμικής τρομοκρατίας” επί σκηνής;
Δεν θα θυμίσουμε τι έγινε με τα “μικρά Περλ Χάρμπορ” στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη... Μαύρες δουλειές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών, που είχαν πολλαπλές στοχεύσεις. Και “εσωτερικές” (όξυνση του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού) και “εξωτερικές” (ανανέωση της “κοινωνικής συναίνεσης” για την στρατιωτική συμμετοχή του αγγλικού και του ισπανικού κράτους στην εκστρατεία στο ιράκ).
Αλλά το 2015 δεν είναι 2005 ή 2001 - είναι χειρότερο για τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη της δύσης. Τα εσωτερικά τους προβλήματα, λόγω κρίσης / αναδιάρθρωσης (και της διαχείρισής τους) είναι οξυμένα. Γι’ αυτό και πραγματικοί ή φανταστικοί “τζιχαντιστές”, που θα δράσουν σε πρωτοκοσμικά εδάφη, θα είναι χρήσιμοι στ’ αφεντικά. Απ’ την μεριά τους οι ένοπλοι ισλαμιστές που έχουν γίνει στόχος της “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας 2.0”, στο ιράκ και στη συρία, το “χαλιφάτο” αλλά όχι μόνον αυτό, το ξεκαθάρισαν ήδη. Ο εκπρόσωπος τύπου του “μετώπου Nusra” (που έχει συμμαχήσει ήδη με το “χαλιφάτο”) Abu Firas al-Suri φέρεται να δήλωσε στο reuters στα τέλη Σεπτέμβρη:
Βρισκόμαστε σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο, που δεν θα τελειώσει σε μήνες ή χρόνια. Δεν είναι πόλεμος εναντίον του μετώπου Nusra, είναι πόλεμος εναντίον του ισλάμ... Τα κράτη που μας βομβαρδίζουν είναι άξια περιφρόνησης και οι πράξεις τους τα έχουν βάλει στη λίστα των στόχων των τζιχαντιστών σ’ όλο τον κόσμο...
Λίγες ημέρες αργότερα έγινε πιο σαφής. Αφού κάλεσε τους ευρωπαίους να ξεσηκωθούν εναντίον των ηγετών τους, συμπλήρωσε ότι αλλιώς:
... Οι μουσουλμάνοι δεν πρόκειται να κάτσουν απαθείς βλέποντας τα παιδιά τους να βομβαρδίζονται. Οι ηγέτες σας δεν θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν το τίμημα του πολέμου. Εσείς θα πληρώσετε ακόμα ακριβότερα... Θα μεταφέρουμε τον πόλεμο μέσα στα σπίτια σας...
Η ιδιαίτερη προτίμηση των πρωτοκοσμικών καπιταλιστικών κρατών σε “μακρόχρονους πολέμους” έναντι εξαιρετικά αδύνατων από στρατιωτική άποψη “εχθρών”, έναντι αντιπάλων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν γρήγορα χάρη στην πρωτοκοσμική υπεροπλία εάν ήταν πράγματι “εχθροί”, δείχνει αυτό: στο εσωτερικό των μητροπόλεων ο “μακρόχρονος πόλεμος” χρησιμεύει για την διατήρηση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με αφορμές (“τρομοκρατία”) κυμαινόμενης έντασης, ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας. Πολύ φοβόμαστε λοιπόν ότι τα αφεντικά ξαναφέρνουν στο τραπέζι της κυριαρχίας τους τις βόμβες στο ψαχνό.
...
Γράφαμε (και το εννοούσαμε) για “πραγματικούς ή φανταστικούς τζιχαντιστές”, για “πραγματικούς ή εικονικούς ισλαμιστές τρομοκράτες” - και δεν αλλάζουμε λέξη. Το χειρότερο είναι άλλο όμως: δεν αλλάζουμε λέξη για το πως κατασκευάζονται ακόμα και οι “πραγματικοί ισλαμιστές τρομοκράτες” στον πρώτο κόσμο· ή απ’ τον πρώτο κόσμο. Γιατί δεν “πουλάμε” μια εξήγηση - εκ - των - υστέρων· ερευνούμε και αναλύουμε εδώ και πολλά χρόνια (κι αυτό είναι δημόσια γνωστό) τις καπιταλιστικές / κρατικές τάσεις (και) σε ότι σχετίζεται με το σύμπλεγμα της ασφάλειας. Και μάλιστα θεωρώντας τα πρωτοκοσμικά συμπλέγματα της ασφάλειας σαν κρίσιμο, οργανικό τμήμα της εξελισσόμενης παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης.
Ένα μήνα νωρίτερα, τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια αναφορά με τίτλο η τακτική της έντασης: οι μόνοι προβοκάτορες, που είχε σαν αφορμή την “μυστηριώδη” κατάρριψη του μαλαισιανού τζάμπο της πτήσης MH17 πάνω απ’ την ανατολική ουκρανία και την δολοφονία των σχεδόν 300 επιβατών και πληρώματος, τελειώναμε με τα εξής:
...
Μέσα στην ευρύτερη πρωτοκοσμική διανοητική και συναισθηματική παρακμή, η λήθη παίζει έναν ανατριχιαστικά χειραγωγικό ρόλο. Οι δολοφονημένοι απ’ τις βόμβες - στο - ψαχνό στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη, απαραίτητοι νεκροί για να συνεχιστεί τότε το παραμύθι περί ισλαμικής τρομοκρατίας, έχουν ξεχαστεί· και οι (πραγματικοί) δολοφόνοι τους έχουν “καθαρίσει”.
Περιμένουμε τη “μοίρα” μας; Δεν θα είναι καθόλου καλή.
...
Όποιος αγνοεί ή δεν μπορεί να καταλάβει στα σοβαρά τις πραγματικές καπιταλιστικές / κρατικές τάσεις, βρίσκεται έκπληκτος μπροστά στα γεγονότα που σκηνοθετούν αυτές οι τάσεις (τα αφεντικά δηλαδή) προκειμένου να γίνουν “φυσιολογικές”, “εύλογες”, “νόμιμες”. Η τεράστια δύναμη του σύγχρονου θεάματος βρίσκεται στη σκηνοθεσία, στην παραγωγή και στην εκμετάλλευση τέτοιων “εκπλήξεων”, τέτοιων (μικρότερων ή μεγαλύτερων) “σοκ” - προβοκατσιών λέμε επίμονα. Άπαξ και πετύχει ο αιφνιδιασμός, ακολουθεί ένας βομβαρδισμός συγκινήσεων + εξηγήσεων (με εικόνες, δηλώσεις, ρεπορτάζ - αλλά ακόμα και κατασκευασμένες συνωμοσιολογίες που θολώνουν ακόμα περισσότερο τα νερά) που αποσκοπεί αφ’ ενός στην αδρανοποίηση / εξουδετέρωση οποιασδήποτε σοβαρής και λογικής αμφισβήτησης είτε του “γεγονότος” είτε της “ερμηνείας” του είτε και των δύο μαζί, και αφ’ ετέρου στην τυφλή κινητοποίηση του ατομικού και μαζικού θυμικού, στην πανουκλιασμένη συν-κίνηση.
Η σωστή μέθοδος για να αποφύγει κανείς άμεσα και αποτελεσματικά αυτήν την καλοστημένη παγίδα δεν είναι να συμπεριφερθεί σαν ερασιτέχνης ντέτεκτιβ, ψάχνοντας να βρει τα “στοιχεία” που δεν ταιριάζουν στη βασική, στην κυρίαρχη αφήγηση. Αυτό μπορεί (και συχνά πρέπει) να γίνει σε δεύτερο ή σε τρίτο χρόνο. [5Απ’ αυτήν την άποψη η αρχική έκ-θεση, σ’ αυτήν εδώ την αναφορά, των 5 ερωτημάτων περί “αληθειών - σα - στιγμών - του - ψέμματος”, ερωτημάτων που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερα, είναι προϊόν της παιγνιώδους αναίδειάς μας μάλλον, παρά κάτι άλλο. Συγχωρείστε μας ωστόσο: στα σοβαρά γράφουμε κι αυτό το θέμα επί πολλά χρόνια ξανά και ξανά• και σίγουρα τους τελευταίους 5 μήνες. Συνεπώς η αφετηρία αυτής εδώ της αναφοράς δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ το έκτο, δέκατο ή εικοστό κεφάλαιο ενός σήματος - κινδύνου - σε - δόσεις.] Η σωστή μέθοδος είναι να ξέρει έγκαιρα την τάση (της λειτουργίας και των σκοπών των σύγχρονων κρατών / καπιταλισμών) και την αναμενόμενη λογική πορεία της· και να μπορεί να αναποδογυρίσει τον αντεστραμμένο κόσμο του θεάματος, βάζοντας τις αιτίες και τα αποτελέσματα στη σωστή - απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής - θέση και συσχέτιση μεταξύ τους.
Για παράδειγμα: η θεαματική μπλόφα που έγινε μαζικά αποδεκτή, εντός και εκτός γαλλίας, είναι πως α) η επίθεση στην εφημερίδα Chalrie Herbo υπήρξε ένα είδος “αιτίου” και β) οι μαζικές συγκεντρώσεις “JE SUIS CHALRIE”, η γενική “ανάπτυξη” του γαλλικού στρατού στο Παρίσι και αλλού εντός γαλλίας, και η αποστολή του γαλλικού αεροπλανοφόρου προς “ενίσχυση της καταστολής του χαλιφάτου”, αποτελούν τα “αποτελέσματα” που προκλήθηκαν αναπόφευκτα λόγω της τρομοκρατικής αιτίας... Όμως (λέμε) η πραγματική σχέση είναι η ακριβώς αντίθετη. Η εθνική (“αντιτρομοκρατική” / “αντιμουσουλμανική”) ενότητα (και) στη γαλλία· η όξυνση της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας τάξης· και η όξυνση του γαλλικού ιμπεριαλισμού είναι οι ουσιαστικές αιτίες - που παρήγαγαν, σαν φαινομενικά “πρωθύστερο” αποτέλεσμα (αλλά αποτέλεσμα!), την δολοφονία των 12 στην Charlie Herbo. Και οι τρεις αυτές πραγματικές αιτίες, σαν “ανάγκες” του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου (και όχι μόνον αυτού άλλωστε), προϋπήρχαν της 7ης Γενάρη! Ακριβώς γι’ αυτό όχι μόνο μπορούσαμε να αναλύσουμε τις “λογικές κινήσεις” της τάσης πριν λίγους μήνες (δηλαδή την τροχιά της ιστορικής κίνησης αυτών των αιτίων, όταν μάλιστα δεν συναντούν διαρκή και αποφασιστικά εμπόδια) αλλά μπορούσαμε να “προγνωρίζουμε” σε αδρές γραμμές και κάποια από εκείνα που προκαλούν “έκπληξη”.
