Ο καθένας και η αγάπη του.

Πάνω: η (υποτιθέμενη) “υπουργός εξωτερικών της ε.ε.” Ashton, με τον αγαπημένο της Arsenij Tatseniuk.
Κάτω: η γερμανίδα πρωθυπουργός Μέρκελ, με τον δικό της αγαπημένο, τον μποξέρ Vitaly Klichko.

Η Μέρκελ ανάμεσα στους Klichko και Tatseniuk στο Βερολίνο, στις 18 Φλεβάρη ‘14

Επάνω: όταν λέμε “φασίστες” είναι φασίστες! Ο εν λόγω είναι ο τρίτος της “παρέας” (φωτογραφία κάτω) ονόματι Oleh Tyahnibok - του κόμματος Svoboda.

Πάνω: η “τριάδα” με τον αμερικάνο γερουσιαστή McKain, στο Κίεβο... Κάτω: η συμφωνία της 21ης Φλεβάρης - με τις τζίφρες της.

Η υπογραφή της συμφωνίας. Από αριστερά προς τα δεξιά οι Steinmeir, Klichko, Tyahnybok και Yanukivych. Οι υπόλοιποι κάθονται στην απέναντι μεριά.

Πάνω και κάτω: Ένοπλοι φασίστες εν δράσει στην πλατεία Meidan...

Ο τούρκος υπ.εξ. Νταβούτογλου ήταν απ’ τους πρώτους που έτρεξε στο Κίεβο. Οι δηλώσεις του μετα ήταν υπέρ της ενότητας της Ουκρανίας με αναγνώριση των ειδικών ρωσικών συμφερόντων εκεί...

η (πρώην;) ουκρανία

“σύνδεση με τα προηγούμενα”

Στα τέλη Γενάρη γράφαμε:

Δικαιούται κανείς να έχει μερικά ερωτήματα. Πρώτο: στ’ αλήθεια πιστεύουν κάποιοι (και ποιοί είναι αυτοί;) ότι θα πετύχουν την “απομάκρυνση της ουκρανίας απ’ την ρωσική επιρροή” δια της βίας, ενώ απέτυχαν με την πιο πολλά υποσχόμενη “πορτοκαλί επανάσταση”;
Δεύτερο: είναι όντως αυτός ο στόχος, ή μήπως πρόκειται για ένα προπέτασμα καπνού και η πραγματική στόχευση είναι η δημιουργία ενός μακρόχρονου και μακρόσυρτου “χάους” στο ουκρανικό κράτος; Κι αν αυτό το δεύτερο ταιριάζει περισσότερο στη διεθνή ιμπεριαλιστική τακτική και άρα είναι πιο εύκολο και πιο πιθανό, το Βερολίνο συμπίπτει με την Ουάσιγκτον στην επιδίωξη ενός τέτοιου αποτελέσματος ή η σύμπλευσή τους (η υποστήριξη του ουκρανικού “δυτικού” φασισμού) είναι πρόσκαιρη, αφού οποιοδήποτε “χάος στην ουκρανία” θα κτυπήσει ενεργειακά την ευρώπη και όχι τις ηπα;
Τρίτο: αφού ο στόχος είναι εν μέρει η ουκρανία και στο υπόλοιπο η “ευρασιατική ένωση” πως σκοπεύουν (ποιοί;) να φέρουν βόλτα τη ρωσία;
Τέταρτο: φλερτάρει μήπως κανείς (μάλλον ευρωπαίος παρά αμερικάνος) με την ιδέα μιας μοιρασιάς της ουκρανίας με την ρωσία, σε δύο διακριτές “σφαίρες επιρροής”; Ή θα κουβέντιαζε (αυτός ο “κανείς”) κάποιο άλλο μικτό σύστημα επιρροής με τον Πούτιν;

Ερωτήματα... Ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις δεν θα αργήσουν να φανούν. Εκείνο, όμως, που ήδη συμβαίνει είναι ότι τα πλανητικά αφεντικά, στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, γίνονται όλο και πιο αδίστακτα με φανερό, δημόσιο τρόπο.
Και η (παγκόσμια) κρίση συνεχίζεται...

Κατά τη γνώμη μας, πράγματι, μερικές απαντήσεις δεν άργησαν να φανούν. Μέσα στις μυλόπετρες του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι απ’ τις χειρότερες που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Πριν πούμε τι και πως, μια διευκρίνιση και η αναγνώριση ενός λάθους.
Η διευκρίνιση. Ο τίτλος του προηγούμενου τεύχους ουκρανία: είναι, μήπως, μια “πολωνία” του 21ου αιώνα; υπονοούσε την πιθανότητα “μοιρασιάς της επιρροής” στην ουκρανία μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας....
Το λάθος. Γράψαμε: ...ανοικτά, με πλήρη διεθνή υποστήριξη, οι φασιστικές συμμορίες κλιμάκωσαν την “λαϊκή αγανάκτιση” με τέτοιο τρόπο ώστε να εκβιάσουν την επέμβαση του στρατού... Στη σημείωση επ’ αυτού αφήναμε ανοικτό το ενδεχόμενο να συμβεί έτσι. Δεν το ξέραμε: το ουκρανικό κράτος πρακτικά δεν έχει στρατό τέτοιον που να δράσει σαν μηχανή δημόσιας τάξης έναντι ενόπλων. Άλλοι στρατοί, ναι, υπάρχουν - αλλά δεν εννοούσαμε αυτούς....

το πραξικόπημα στο Κίεβο μεταξύ 21ης και 22ας Φλεβάρη

Στις 24 Φλεβάρη το καθεστωτικό “κεντροαριστερό” spiegel, στην ηλεκτρονική του έκδοση, δημοσίευσε συνέντευξη με τον γερμανό υπ.εξ. Frank-Walter Steinmeier για την κατάσταση στην ουκρανία, το δόγμα Μέρκελ και τον καινούργιο παγκόσμιο ρόλο της γερμανίας. Είναι λογικό ότι η συνέντευξη είχε γίνει νωρίτερα, στις 22 ή στις 23 Φλεβάρη (λογικά προκύπτει σαν πιθανότερη ημερομηνία η 22η του μήνα) . Σημειώνουμε την χρονική στιγμή που δόθηκε, και μεταφέρουμε την αρχή της:

spiegel: Κύριε Steinmeier, είχατε συμμετοχή στη διαπραγμάτευση της πολιτικής συμφωνίας μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και της αντιπολίτευσής της. Ποιά ήταν η διακύβευση;
Steinmeier: Κάτσαμε και διαπραγματευτήκαμε επί 20 ώρες. Όταν φτάσαμε [σ.σ.: στο Κίεβο] ήδη μαύρος καπνός σηκωνόταν πάνω απ’ την πλατεία Ανεξαρτησίας [σ.σ.: Meidan] και ακούγονταν πυροβολισμοί. Ακούγαμε συνέχεια για την αύξηση του αριθμού των νεκρών. Όλοι ήξεραν ότι η διαπραγματευτική μας παρέμβαση ήταν η τελευταία ευκαιρία για μια πολιτική λύση. Νομίζω ότι αυτό έκανε τους ανθρώπους πιο επιδεκτικούς στους αναγκαίους συμβιβασμούς.

speigel: Προσπάθησε η ρωσία να εμποδίσει τις προσπάθειές σας;
Steinmeier: Η ρωσία υποστήριξε τον οδηγό χάρτη που προτείναμε. Ο πρόεδρος Πούτιν έστειλε έναν απεσταλμένο στο Κίεβο την Πέμπτη [σ.σ.: 20 Φλεβάρη] - συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις όλη τη νύχτα και ήταν πολύ εποικοδομητικός. Ο εκπρόσωπος της ρωσίας συνέβαλε στο να δημιουργηθούν γέφυρες και να διαμορφωθούν σε κείμενο. Ήταν άλλωστε συμφέρον και της ρωσίας να τελειώσει η αιματοχυσία.

spiegel: Φαινόταν ως πρόσφατα ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ενθάρρυνε την σύγκρουση.
Steinmeier: Πριν μια βδομάδα είχα μια μακριά συζήτηση με τον Πούτιν για την κατάσταση στο Κίεβο. Συμφώνησε μαζί μου ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ουκρανία θα ήταν να σέρνεται μια αναμέτρηση Δύσης και Ανατολής γι’ αυτή τη χώρα την επόμενη δεκαετία. Η κυρία Μέρκελ ήταν επίσης σε επαφή [σ.σ.: με τον Πούτιν]. Αναρχία και εμφύλιος πόλεμος δίπλα στην πόρτα της - αυτό σε καμία περίπτωση δεν συμφέρει τη ρωσία. Και σαν “failed state” η ουκρανία θα μπορούσε να σωριαστεί προς ανατολάς, και να γίνει βαρίδι για τη ρωσία.

spiegel: Ο πρώην πρωθυπουργός Gerhard Schroder, σοσιαλδημοκράτης όπως κι εσείς, είπε ότι οι ευρωπαίοι δεν είναι κατάλληλοι να ανακατευτούν στην ουκρανία γιατί έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Τι ήταν αυτό που σας έκανε, μαζί με τους ομολόγους σας απ’ την γαλλία και την πολωνία, να αποφασίσετε να ταξιδέψετε στο Κίεβο;
Steinmeier: Την απόφαση την πήραμε τις τελευταίες ημέρες στη διάρκεια συζητήσεων με τον Laurent Fabious και τον Radek Sikorski. Ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Είχαμε συναίσθηση του κινδύνου, μιας και μια συμφωνία φαινόταν αδύνατη, αλλά εξακολουθούσαμε να πιστεύουμε ότι είχαμε μια ευθύνη τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να υποδείξουμε απ’ έξω ένα δρόμο για να αποφευχθεί η κλιμάκωση της κατάστασης. Δεν είχαμε καν τη σκέψη ότι οι νεκροί θα συνεχίσουν να αυξάνονται την ημέρα που φτάσαμε.

spiegel: Κρίνοντας εκ των υστέρων, ήταν λάθος απ’ την μεριά της ε.ε. ότι έβαλε την ουκρανία μπροστά στο δίλημα να διαλέξει μεταξύ ρωσίας και ε.ε. με την “συμφωνία σύνδεσης”; Δεν έχουν οι ευρωπαίοι ηγέτες ευθύνη για την κλιμάκωση των εντάσεων;
Steinmeier: Είναι χυμένο γάλα. [1] Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η ουκρανία που επιδίωκε την “συμφωνία σύνδεσης” με την ε.ε.

Όταν μια πολιτική βιτρίνα “μεγάλου βεληνεκούς” του είδους Steinmeier θέλει να κρυφτεί κάτω απ’ το χαλί, κάνει τις τρίπλες που νομίζει βολικές. Τι σήμαινε στις 21, στις 22 ή στις 23 Φλεβάρη (και τι σημαίνει ακόμα και σήμερα) η κουβέντα “ό,τι έγινε έγινε” σε σχέση με την ουκρανία; Ο πολιτικός και χρηματοδοτικός εκβιασμός της ε.ε. (κατά κύριο λόγο, και δευτερευόντως του δντ) το Νοέμβρη του 2013 δεν ήταν που άνοιξε την πόρτα στο χάος; Αυτός δεν ήταν άραγε ο λόγος που οι καλοί ευρωπαίοι ζήτησαν τα πάντα απ’ το τότε ουκρανικό καθεστώς προσφέροντας σαν αντίδωρο 600 ψωροεκατομμύρια ευρώ; Ή μήπως το Βερολίνο είχε την ιδέα ότι μπορεί να ρίξει τον Yanukovych και να τον αντικαταστήσει με τον αγαπημένο μποξέρ Klitschko, και ότι αυτό μπορεί να το κάνει έχοντας τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και της διαδικασίας “μετάβασης”;
Και όμως. Μετά την καταστολή των πρώτων, ειρηνικών και φιλοε.ε. διαδηλώσεων στην πλατεία Ανεξαρτησίας στις 30 Νοέμβρη, απ’ τα μέσα Δεκέμβρη 2013, “εμφανίστηκε στο κέντρο της σκηνής” όλο το φασισταριό της δυτικής ουκρανίας. Αυτό, και όσα ακολούθησαν, περιλαμβάνονται στο “ό,τι έγινε έγινε”;

Όμως ο Steinmeier ήταν ειλικρινής, στην πιο πάνω συνέντευξη, σε τρία σημεία. Πρώτον, στο ότι στις 20 και στις 21 Φλεβάρη, η κατάσταση είχε ξεφύγει απ’ τον έλεγχο του Βερολίνου (: ...δεν είχαμε καν τη σκέψη ότι οι νεκροί θα συνεχίσουν να αυξάνονται την ημέρα που φτάσαμε...). Δεύτερον, ότι η Μόσχα όντως προσπαθούσε να αποκρούσει “κάτι” αλλά, στη συγκεκριμένη φάση, αυτό το “κάτι” δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός του Βερολίνου. Και τρίτον, ότι χάρηκε ιδιαίτερα για την συμφωνία (της 21ης Φλεβάρη) νομίζοντας ότι ο σχεδιασμός της κυβέρνησής του διασώθηκε. Χάρηκε τόσο πολύ ο Steinmeier ώστε η συγκεκριμένη συμφωνία αναρτήθηκε (μεταφρασμένη και στα αγγλικά) στο site του γερμανικού υπ.εξ. πριν καν προλάβει να κάνει το ίδιο η ουκρανική κυβέρνηση (ακόμα υπό τον Yanukovych)!!!
Υπάρχει και ένα ακόμα σημείο, στο οποίο ο Steinmeier δεν αναφέρθηκε καθόλου στη συγκεκριμμένη συνέντευξη, αλλά έχει σημασία: στο Κίεβο πήγε στις 20 Φλεβάρη. Τις δύο προηγούμενες ημέρες, στις 18 και στις 19 ήταν στη Μόσχα, για εφ’ όλης της ύλης συζητήσεις (πρώτα προσωπικές και μετά των δύο κρατικών αντιπροσωπειών) με την ρωσική κυβέρνηση, και ειδικά τον ομόλογό του Λαβρόφ. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, τα επείγοντα θέματα διαβούλευσης ήταν η ουκρανία... και η συρία...
Στις 18 Φλεβάρη, όταν ο Steinmeir κουβέντιαζε στη Μόσχα τα της ουκρανίας, κάποιοι απ’ την ουκρανία κουβέντιαζαν στο Βερολίνο με την Μέρκελ: οι Vitaly Klichko και Arsenij Tatseniuk. Της “ουκρανικής αντιπολίτευσης”...

Τι έλεγε λοιπόν εκείνη η συμφωνία στο Κίεβο (που έγινε κωλόχαρτο πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών); Ιδού το πλήρες κείμενο:

1 - Μέσα σε 48 ώρες απ’ την υπογραφή της συμφωνίας [σ.σ.: δηλαδή ως το μεσημέρι της Κυριακής 23 Φλεβάρη] θα εγκριθεί ένας ειδικός νόμος, που θα επαναφέρει σε ισχύ το σύνταγμα του 2004 μαζί με τις τροποποιήσεις που έγιναν έκτοτε. Οι υπογράφοντες [ουκρανοί] δήλωσαν την πρόθεσή τους να σχηματίσουν μια συμμαχία και να φτιάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μέσα σε 10 ημέρες μετά την επαναφορά του συντάγματος του 2004.

2 - Οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, η εξισσορόπηση μεταξύ των εξουσιών του προέδρου, της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου, θα αρχίσουν αμέσως και θα έχουν ολοκληρωθεί ως τον Σεπτέμβρη του 2014.

3 - Οι προεδρικές εκλογές θα γίνουν το γρηγορότερο δυνατό μετά την υιοθέτηση του νέου συντάγματος, και πάντως όχι αργότερα απ’ τον Δεκέμβρη του 2014. Θα ψηφιστεί γι’ αυτό το σκοπό καινούργια εκλογική νομοθεσία, και θα δημιουργηθεί μια καινούργια κεντρική εκλογική επιτροπή, στη βάση της αναλογικότητας και σε συμφωνία με τις οδηγίες του οασε.

4 - Οι έρευνες για τις πρόσφατες πράξεις βίας θα γίνουν υπό την κοινή επίβλεψη των αρχών, της αντιπολίτευσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

5 - Οι αρχές δεν θα κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Οι αρχές και η αντιπολίτευση θα απέχουν από την χρήση βίας. Το κοινοβούλιο θα δώσει μια 3η αμνηστία, που θα καλύπτει το ίδιο φάσμα παράνομων πράξεων όπως η προηγούμενη, με το νόμο της 17ης Φλεβάρη του 2014.
Και οι δύο πλευρές θα αναλάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες για τη ομαλοποίηση της ζωής στις πόλεις και στα χωριά, με την αποχώρηση απ’ τα [υπό κατάληψη] κυβερνητικά και δημόσια κτίρια και την απελευθέρωση των δρόμων, των πάρκων και των πλατειών.
Τα όπλα που είναι σε παράνομη κατοχή θα πρέπει να παραδοθούν σε υπηρεσίες του υπουργείου εσωτερικών μέσα σε 24 ώρες μετά την έγκριση του ειδικού νόμου της παραγράφου 1. Μετά απ’ αυτήν την χρονική στιγμή, κάθε περίπτωση παράνομης κατοχής και αποθήκευσης όπλων θα υπόκειται στη νομοθεσία της ουκρανίας. Οι δυνάμεις των αρχών και της αντιπολίτευσης θα υποχωρήσουν απ’ τις θέσεις αντιπαράθεσης. Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει αστυνομικές δυνάμεις αποκλειστικά και μόνο για την φυσική προστασία των δημόσιων κτιρίων.

6 - Οι υπουργοί εξωτερικών της γαλλίας, της γερμανίας και της πολωνίας και ο ειδικός απεσταλμένος του πρόεδρου της ρωσικής ομοσπονδίας κάνουν έκκληση για άμεσο τερματισμό κάθε πράξης βίας και αντιπαράθεσης.

Αυτά ήταν που συμφώνησαν και υπέγραψαν το μεσημέρι της Παρασκευής 21 Φλεβάρη ο Victor Yanukivych (σαν ο νόμιμος πρόεδρος της ουκρανίας), οι τρεις “ηγέτες της αντιπολίτευσης” Vitaly Klichko (απ’ το κόμμα UDAR), Oleh Tyahnybok (απ’ το κόμμα Svoboda) και ο Arsenij Tatseniuk (απ’ το κόμμα Batkivshchyna)· και σαν μάρτυρες, εκ μέρους της ε.ε., ο Radoslaw Sikorsji (υπ.εξ. της πολωνίας), Frank-Walter Steinmeier (υπ.εξ. της γερμανίας), Laurent Fabious (υπ.εξ. της γαλλίας). Δεν υπέγραψε ο ειδικός απεσταλμένος του Πούτιν Vladimir Lukin, κι αυτό χρησιμοποιήθηκε αργότερα σαν σπέκουλα, ότι “η ρωσία δεν θα δεχόταν αυτή τη συμφωνία” και άλλα παρόμοια....
Όμως όταν γίνεται πόλεμος (και μάλιστα παγκόσμιος) είναι ένα να υπογράφονται συμφωνίες, και τελείως διαφορετικό να “επιβάλλονται - επί - του - εδάφους”. Και η κατάσταση “στο έδαφος” κινούνταν είτε από άλλα χέρια είτε απ’ τα “βοηθητικά χέρια” διάφορων της “αντιπολίτευσης” που είχαν υπογράψει την συμφωνία.

Λένε ότι αν θέλεις να καταλάβεις την τρέχουσα ιστορία πρέπει να προσέχεις οπωσδήποτε και τις ημερομηνίες. Να μερικές ακόμα.

Την Τρίτη 18 Φλεβάρη οι ορδές των φασιστών που ήταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία της Ανεξαρτησίας έκαναν την πρώτη προσπάθεια κατάληψης του κοινοβουλίου. Αποκρούστηκαν / απωθήθηκαν απ’ την αστυνομία με δακρυγόνα· αλλά την Πέμπτη 20 Φλεβάρη επανήλθαν καλύτερα οργανωμένοι και ένοπλοι. Επί δύο με τρεις ώρες εκείνη την ημέρα, σε διάφορα “θέσεις” μακριά γύρω απ’ το κοινοβούλιο, έγιναν κανονικές μάχες, με χρήση όπλων και απ’ τις δύο μεριές. Οι ουκρανοί μπάτσοι αιφνιδιάστηκαν (;) και απάντησαν με πυκνά πυρά, οπότε οι περισσότεροι δολοφονημένοι ήταν απ’ την μεριά των φασιστών, αλλά υπήρχαν επίσης και δολοφονημένοι μπάτσοι, καθώς οι φασίστες είχαν στήσει και ελεύθερους σκοπευτές σε διάφορα ψηλά κτίρια. [2] Η απόπειρα κατάληψης του κοινοβουλίου απέτυχε μεν, αλλά η 20η Φλεβάρη ήταν εξαιρετικά “αιματηρή”· επιπλέον οι φασίστες κατάφεραν να “συλλάβουν αιχμάλωτους” κάμποσες δεκάδες μπάτσους (ή, παραδόδηθαν οικιοθελώς οι ίδιοι). 
Την ίδια ημέρα, στις 20 Φλεβάρη, οι φασίστες πήραν πλήρως τον έλεγχο της πόλης Lviv (που είναι και έδρα κάποιων οργανώσεών τους) και άλλων μικρότερων στα δυτικά. Το “πήραν τον έλεγχο” σήμαινε ένα απλό και χρήσιμο: είχαν καταλάβει (ή τους είχαν παραδοθεί από ομοϊδεάτες τους μπάτσους) τα αστυνομικά τμήματα και τα όπλα τους. Συνεπώς, την ίδια ημέρα που έφταναν στο Κίεβο οι διεθνείς μεσολαβητές, οι φασίστες (και οι διεθνείς καθοδηγητές τους...) ξεδίπλωναν τον δικό τους σχεδιασμό: ένοπλο πραξικόπημα. Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, μια μέρα πριν, “άγνωστοι” έβαλαν φωτιά στα κτίρια ενός στρατοπέδου στο Lviv (30 στρατιώτες τραυματίστηκαν...).
Την νύχτα της Πέμπτης 20 Φλεβάρη προς Παρασκευή 21, και το πρωί, και ενώ οι μπάτσοι είχαν οπισθοχωρήσει κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας απ’ τους ένοπλους πια φασίστες, εκατοντάδες τέτοιοι με όπλα (συμπεριλαμβανομένων και πρώην μπάτσων) ταξίδευαν απ’ το Lviv και άλλες πόλεις προς το Κίεβο και την πλατεία Ανεξαρτησίας...

Έτσι, όταν το απόγευμα της Παρασκευής 21 Φλεβάρη ο μποξέρ Klichko κατέβηκε στην πλατεία για να ανακοινώσει, όλο χαρά, την συμφωνία που μόλις είχε υπογραφεί (που μεταξύ άλλων προέβλεπε αποχώρηση των φασιστών και παράδοση των όπλων τους...) έφαγε γερή (φραστική...) επίθεση απ’ το “πλήθος”. Τον γιουχάισαν, τον έκραξαν σαν προδότη... Οι επικεφαλής των ένοπλων πια φασιστών του έθεσαν ένα τελεσίγραφο: εάν ως τις 10 το πρωί του Σαββάτου (22/2ου) ο Yanukivych δεν έχει ανατραπεί, θα επιτεθούν στο κοινοβούλιο. Από στρατιωτική άποψη θα ήταν περίπατος: την ώρα που δινόταν το τελεσίγραφο ο Yanukivych, εφαρμόζοντας το δικό το μέρος απ’ τις υποχρεώσεις της συμφωνίας (ή, ίσως, ξέροντας τι πρόκειται να ακολουθήσει), είχε αποσύρει την αστυνομία απ’ το κέντρο του Κιέβου. Επιπλέον ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να παραδώσουν κανένα όπλο και κανένα κτίριο...
Αργά το απόγευμα και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Φλεβάρη στο “στρατόπεδο” των φασιστών (στην πλατεία) ακούγονταν εκρήξεις και πυροβολισμοί... Το πρωΐ ο Yanukivych (και κάμποσα στελέχη της κυβέρνησής του) είχαν εξαφανιστεί απ’ το Κίεβο... Η πρώτη φάση του πραξικοπήματος είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία.

 παγκόσμιος πόλεμος με “ελαφρά οπλισμένο πεζικό”

Η μεσολάβηση - της - τελευταίας - στιγμής των υπ.εξ. της γαλλίας, της πολωνίας και κυρίως της γερμανίας [3] με την διακριτική ανοχή ή και συμφωνία της ρωσίας, το deal που υπογράφτηκε, και το ακαριαίο κουρέλιασμά της απ’ την ένοπλη φασιστική μάζα, αποτελούν κατά τη γνώμη μας σημαντικά γεγονότα. Που συμπυκνώνουν οξυμένες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Ειδικά σε ότι αφορά την ουκρανία, όσα έγιναν στις 21 και στις 22 Φλεβάρη συμπληρώνουν διάφορα που είχαν προηγηθεί, και φωτίζουν διάφορα που ακολούθησαν (και ακολουθούν).
Το πρώτο που θεωρούμε σημαντικό είναι ότι μετά τις δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Λαβρόφ στο Μόναχο, στις 31 Γενάρη, που στρέφονταν κατά ευρωπαίων ηγετών (για τον ρόλο τους στην ουκρανία), όλον τον Φλεβάρη, οι δηλώσεις, οι διαμαρτυρίες και οι καταγγελίες της ρωσικής κυβέρνησης δεν στρέφονταν (πια) κατά “ευρωπαίων ηγετών” αλλά κατά των ηπα. Μέρα παρά μέρα γινόταν μια τέτοια δήλωση, ως εάν η Μόσχα να θεωρούσε πλέον την Ουάσιγκτον (και όχι το Βερολίνο ή την Βαρσοβία) κύριο υποκινητή των πιο σκληροπυρηνικών της “αντιπολίτευσης”.

Εν τω μεταξύ, στις αρχές Φλεβάρη, οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δημοσιοποίησαν μια τηλεφωνική “ανταλλαγή απόψεων” μεταξύ του αμερικάνου πρεσβευτή στο Κίεβο Geoffrey Pyatt και της αμερικανίδας υφ.υπ.εξ (με αρμοδιότητα τα “ευρωπαϊκά θέματα”) Victoria Nuland - με την γνωστή δήλωση της δεύτερης “γάμησέ τη την ε.ε.” και την συμφωνία του πρώτου. Η συγκεκριμένη τηλεφωνική επικοινωνία είχε γίνει στις 28 Γενάρη - και φυσικά δεν είναι η μοναδική που έχουν υποκλέψει οι ρώσοι.
Στην συγκεκριμένη κουβέντα η Nuland έδινε οδηγίες στον Pyatt για τις “επιθυμίες” της Ουάσιγκτον. Τον μποξέρ Klichko τον απέρριπτε για σημαντικά κυβερνητικά αξιώματα, επειδή “δεν έχει πείρα”· αυτό που δεν είπε αλλά ήταν αυτονόητο είναι πως ο Klichko ήταν (εξακολουθεί;) ο εκλεκτός του Βερολίνου. Τον φασίστα Tyahnybok (του Svoboda) τον προτιμούσε να κάτσει απ’ έξω (για δουλειά “πεζοδρομίου”) [4]... Αντίθετα η Nuland προωθούσε τον Tatseniuk (που χρίστηκε “πρωθυπουργός” μετά το πραξικόπημα...). Επιπλέον, η Nuland δεν ήθελε να πάρει πάνω της η ε.ε. οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην ουκρανία, αλλά ήθελε να ανακατευτούν (φιλοαμερικάνοι) αξιωματούχοι του οηε· εκεί ήταν που είπε το “γάμησέ τη την ε.ε.”.

Μ’ άλλα λόγια, η μεσολαβητική ιεραποστολή που ανέθεσαν στους εαυτούς τους (σε συνεννόηση με την Μόσχα) οι 3 ευρωπαίοι υπ.εξ. στις 20 και στις 21 Φλεβάρη ήταν ακριβώς αυτό που ΔΕΝ ήθελε η Ουάσιγκτον [5]. Κι όταν κάποιος που έχει (ακόμα...) δύναμη ΔΕΝ θέλει κάτι, φροντίζει να το τσακίσει αυτό το “κάτι”. Πώς; Το περιγράψαμε ήδη. Ο Pyatt δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για όσα έγιναν στις 22 Φλεβάρη (δηλαδή για το κουρέλιασμα της συμφωνίας που είχε υπογραφτεί μια μέρα νωρίτερα) χαρακτηρίζοντας την σαν “μια μέρα που θα περάσει στην ιστορία”.  Όσο για την Nuland, στις 13 Δεκέμβρη του 2013 (ενώ η “φαιά επανάσταση” είχε ήδη ξεκινήσει στο Κίεβο) στο “διεθνές επιχειρηματικό συνέδριο για την ουκρανία” που έγινε στην Ουάσιγκτον, απευθυνόμενη στους ουκρανούς καπιταλιστές (τους επονομαζόμενους “ολιγάρχες”, αρκετοί απ’ τους οποίους στήριζαν έως ένα σημείο τον Yanukivych για να αλλάξουν πλευρά λίγο πριν το τέλος του) ξεκαθάρισε ότι τα λεφτά είναι πολλά. Ο τονισμός δικός μας:

... Από την ανακήρυξη της ουκρανικής ανεξαρτησίας το 1991, οι ηνωμένες πολιτείες έχουν υποστηρίξει τους ουκρανούς στην ανάπτυξη δημοκρατικών θεσμών και ικανοτήτων για την προώθηση της κοινωνίας των πολιτών και μιας καλής μορφής διακυβέρνησης - όλα όσα είναι απαραίτητα για να γίνει η ουκρανία ευρωπαϊκή. Έχουμε επενδύσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουμε την ουκρανία να πετύχει αυτούς και άλλους σκοπούς...

Πέντε δισεκατομμύρια δολάρια δεν είναι και κανά τεράστιο ποσό, εάν συνυπολογίσει κανείς και τα έξοδα για την “πορτοκαλί επανάσταση” του 2004... Πόσα απ’ αυτά, άραγε, να πήγαν στους φασίστες πρόσφατα; Πάντως η ταρίφα που εντοπίσαμε ψάχνοντας ήταν (και είναι): 500 δολάρια τον μήνα για τα “απλά μέλη / στρατιώτες” και από 1000 έως 2000 για τους “αξιωματικούς”. Αξιοσημείωτα νούμερα για μια καπιταλιστική κοινωνία με χαμηλούς μισθούς και ανεργία, δεν συμφωνείτε;

Μετά το πραξικόπημα, οι γερμανικές δηλώσεις και αναφορές στην Ουκρανία σχεδόν εξαφανίστηκαν εντελώς! Αντίθετα, πύκνωσαν (και απέκτησαν απειλητικό τόνο) οι αμερικανικές δηλώσεις, κυρίως σαν προειδοποιήσεις προς τη Μόσχα: μην τολμήσει να... κλπ. Απ’ τη μεριά της η Μόσχα, την πρώτη βδομάδα, έφερε και ξανάφερε στον αφρό τη  συμφωνία της 21ης Φλεβάρη, καλώντας (ή προκαλώντας) τους ευρωπαίους που την υπέγραψαν (δηλαδή τους γερμανούς...) να φροντίσουν για την τήρησή της. Διπλωματική κοροϊδία φυσικά, χρήσιμη ωστόσο σαν υπενθύμιση της “θεμελίωσης” των ρωσικών ενεργειών απ’ τις 22 και μετά: υποστηρίζουμε τη συμφωνία, υποστηρίζουμε τον Yanukivych σα νόμιμο πρόεδρο βάσει της συμφωνίας, αυτοί που την παραβιάζουν είναι οι παράνομοι.

Ανασυνθέτοντας την ροή των γεγονότων ως το χρονικό σημείο της ολοκλήρωσης της πρώτης φάσης του πραξικοπήματος στο Κίεβο (και ενθυμούμενοι τα ερωτήματα που είχαμε καταθέσει δημόσια στο προηγούμενο τεύχος) μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:
α) Το Βερολίνο, ή κυρίως αυτό (και από δίπλα, για τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς λόγους η Βαρσοβία) πυροδότησαν μια έκρηξη στο Κίεβο, στοχεύοντας στην ένταξη της ουκρανίας στην οικονομική “ζώνη επιρροής” του. Το γερμανικό καθεστώς θεωρούσε ότι η έκρηξη θα ήταν “ελεγχόμενη”, αφού είχε επενδύσει χρήμα και “σχέσεις” σίγουρα στον Klichko και στο κόμμα του, και ποιός ξέρει σε ποιούς άλλους. Μας είναι ασαφές εάν εξ αρχής υπήρχε οποιαδήποτε συμφωνία της Μόσχας με το Βερολίνο, αλλά θα θεωρήσουμε σα λογικό ότι το ρωσικό καθεστώς δεν θα ήθελε την χρεωκοπία του ουκρανικού κράτους / καπιταλισμού, ούτε όμως και τον πλήρη έλεγχό του απ’ τις “ευρωπαϊκές νόρμες”.
β) Τι είχε υπ’ όψη του το Βερολίνο για την στάση της Ουάσιγκτον στο “ουκρανικό σχεδιό” του; Δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά. Στην πράξη μοιάζει σαν το Βερολίνο είτε να υποτιμούσε τις δυνατότητες (και το ενδιαφέρον...) της Ουάσιγκτον, είτε να θεωρούσε ότι μπορεί να την υπερκεράσει.
γ) Μετά την αποτυχία της Ουάσιγκτον να εγγράψει την ουκρανία στη δική της σφαίρα επιρροής (“πορτοκαλί επανάσταση”, επιστροφή στην εξουσία του “φιλορώσου” Yanukivych) και την “μετατόπιση” του “στρατηγικού ενδιαφέροντος” των ηπα στον Ειρηνικό, θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έπαψε να έχει στην πρώτη γραμμή των στόχων του την ανατολική Μεσόγειο και την πρώην σοβιετική σφαίρα επιρροής στην ευρώπη. Ακόμα κι αν συμβαίνει έτσι, όμως, γιατί η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να αδιαφορεί και να αδρανεί σε κινήσεις αντιπάλων της;
Με την “πορτοκαλί επανάσταση” ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπάθησε να βάλει στο χέρι την ουκρανία με “ορθόδοξο τρόπο”: μέσω μιας φιλικής κυβέρνησης και φιλικών αφεντικών. Υπάρχουν όμως κι άλλα μονοπάτια εάν σκοπός δεν είναι (πια) αυτός, αλλά το να μην κάνουν κάτι τέτοιο οι αντίπαλοί σου: η πρόσκληση και η συντήρηση “χάους” και ακυβερνησίας, μαζί με την ενίσχυση της οικονομίας του εγκλήματος. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ήδη μια πετυχημένη εμπειρία επ’ αυτού, που λέγεται “γιουγκοσλαβία”. [6]
δ) Ακόμα κι αν το Βερολίνο ήλπιζε ότι θα υπερκεράσει τον υπόγειο (και ένοπλο...) πόλεμο της Ουάσιγκτον, το αργότερο κάπου στα μέσα του Φλεβάρη θα πρέπει να άρχισε να παραδέχεται (έστω σιωπηλά) ότι εξαιτίας και των εσωτερικών ιδεολογικών και διανοητικών δεδομένων μεγάλου τμήματος της ουκρανικής κοινωνίας, ο όποιος σχεδιασμός του τρέκλιζε. Το πλήθος στην πλατεία Ανεξαρτησίας είχε πάψει προ πολλού να ζητάει σχέσεις με την ε.ε.· είχε γίνει μια καθαρά φασιστική και φιλοφασιστική συγκέντρωση που το κυριότερο μέλημά της ήταν το “έξω η ρωσία”. Εξάλλου, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, τα “μέτρα δομικής προσαρμογής” που μπήκαν σαν όρος για τον δανεισμό στο Κίεβο είναι τέτοια που θα οξύνουν και δεν θα αμβλύνουν τις εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις. Συνεπώς, χάνοντας το “ιδεολογικό πλεονέκτημα” του Νοέμβρη του 2013, το Βερολίνο απέμενε να βλέπει τους ένοπλους ουκρανούς ναζί και μεταναζί να αλωνίζουν. Θα τους ήθελε σαν “φύλακες” του ορντοφιλελευθερισμού του στην ουκρανία; Ίσως - αλλά αυτά τα λούμπεν υποκείμενα δουλεύουν για όποιον δίνει περισσότερα...
ε) Η μεσολαβητική ιεραποστολή του Steinmeier και των υπόλοιπων (διακοσμητικών [7] ή όχι) πάνω απ’ το χυμένο γάλα, ήταν, μάλλον, κίνηση απελπισίας. Οι φασιστοσυμμορίες, κατάλληλα χρηματοδοτούμενες και καθοδηγούμενες, είχαν μπει για τα καλά “σφήνα” σε οποιοδήποτε deal θα μπορούσε να γίνει μεταξύ της ε.ε. και του Yanukivych (άρα έμμεσα και με την Μόσχα). Και μαζί με τις φασιστοσυμμορίες μπήκε για τα καλά σφήνα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός· και μάλιστα με τα μικρότερα έξοδα και τον μικρότερο κόπο που θα μπορούσε!
στ) Εάν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε - με τα τωρινά δεδομένα - ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ηττήθηκε σε ουκρανικό έδαφος απ’ τον αμερικανικό! Και απομένει ο ρωσικός να διαχειριστεί το “μέλλον της ουκρανίας” (ή κάποιου μέρους της) με τους όρους που διαμορφώθηκαν - επί - του - εδάφους, δηλαδή (και) στρατιωτικά. Σα να λέμε πέφτει στη Μόσχα να σφουγγαρίσει το “γάλα που έχυσε” η γερμανική ιμπεριαλιστική φιλοδοξία.
Έτσι κι αλλιώς, στο συγκεκριμένο μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου, οι αμερικάνοι δεν μπορούν να ενεργήσουν στρατιωτικά οι ίδιοι, χωρίς να ρισκάρουν πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή και άλλων, και όχι κατ’ ανάγκην υπέρ τους (π.χ. τουρκία, “στενά”...). Φυσικά μπορούν να δοκιμάσουν ένα αντίποινο αλλού. Ας πούμε στη συρία (στο έδαφος της οποίας, στην Ταρσό, η ρωσία έχει την μοναδική ναυτική στρατιωτική βάση της στη Μεσόγειο...)

Το ζήτημα είναι ότι το Βερολίνο δεν ηττάται για πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες απ’ την Ουάσιγκτον (και, παρεπιπτόντως, απ’ το Λονδίνο). Το περασμένο καλοκαίρι η γερμανική κυβέρνηση χαρακτήρισε τον Μόρσι πολιτικό κρατούμενο (όπως και είναι)· για να φάει μια αναιδή και προσβλητική “πόρτα” απ’ την χούντα της αιγύπτου. Η αποκάλυψη για τις παρακολουθήσεις της nsa σε βάρος (και) της γερμανικής κυβέρνησης δεν έχει απαντηθεί πρακτικά. Και η “υπόσχεση” του Ομπάμα ότι “όσο είναι αυτός πρόεδρος των ηπα δεν θα παρακολουθείται το τηλέφωνο της Μέρκελ” πρακτικά έχει εξελιχθεί σε ακόμα πιο έντονη παρακολούθηση των τηλεφώνων όσων μιλάνε με τη γερμανίδα πρωθυπουργό. Δηλαδή των συμβούλων της, των υπουργών της κυβέρνησής της, κλπ.
Εν τω μεταξύ οι ενεργητικές αμφισβητήσεις της βιωσιμότητας της “ευρωζώνης” ενισχύονται, περιμένοντας να καταγραφούν τον ερχόμενο Μάη, στις ευρωεκλογές.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Πρόκειται για την αγγλική έκφραση μην κλαις πάνω απ’ το χυμένο γάλα, που στα ελληνικά θα λεγόταν “ό,τι έγινε έγινε”.
[ επιστροφή ]

2 - Φυσικά και δεν τους λυπόμαστε τους μπάτσους. Αλλά η προπαγάνδα των δυτικών media θα έπρεπε. Κι όμως. Κουβέντα: απ’ τους 35 δολοφονημένους εκείνης της ημέρας, οι 10 ήταν μπάτσοι. Από σφαίρες.
[ επιστροφή ]

3 - Ποιά ε.ε. και ποιά “κοινή εξωτερική πολιτική”; Δεν κλήθηκε να μεσολαβήσει στο Κίεβο ούτε καν ο προεδρεύων (το πρώτο εξάμηνο του 2014) του συμβουλίου των ευρωπαίων υπ.εξ.... Ξέρετε ποιός... Ο γίγαντας της πολιτικής και της διπλωματίας Ευάγγελος Βενιζέλος... Ας μην είμαστε χολερικοί όμως: πήγε στις αρχές Μάρτη. Επειδή υπάρχει ελληνική μειονότητα στην ουκρανία...
[ επιστροφή ]

4 - O Oleh Tyahnybok είναι “βετεράνος” φασίστας, με τα όλα του: ρατσιστής, συνομωσιολόγος, νεοναζί, αντιεβραίος. Την περασμένη πρωτοχρονιά το κόμμα του έκανε μια διαδήλωση πάνω από 10.000 ατόμων, με δάδες (ε, όλα τα καθάρματα την ίδια αισθητική έχουν) προς τιμήν του συνεργάτη του γ ράιχ και οργανωτή μαζικών δολοφονιών στην ουκρανία στον Β παγκόσμιο πόλεμο, του Stepan Bandera. Προφανώς με αυτά τα προσόντα είναι καλός για την δουλειά. Οπότε, λίγο μετά την “διαρροή” του τηλεφωνήματος, στις 6 Φλεβάρη, η Nuland τον συνάντησε αυτοπροσώπως. Για να του κάνει λιανά την “τακτική”, προφανώς...
[ επιστροφή ]

5 - Ορισμένοι υποστηρίζουν (με στοιχεία) ότι η Nuland και ο Pyatt ανήκουν στους “νεοσυντηρητικούς” καθεστωτικούς των ηπα, αυτούς της “τάσης Μπους ο Β”, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ομπάμα είναι άλλης γραμμής. Ωστόσο δρουν και κινούνται υπό την προεδρία της υποτιθέμενης “άλλης γραμμής”, κι αν όντως υπήρχε τέτοια τόσο διαφορετική θα είχαν απολυθεί.... Και οπωσδήποτε, δεν έκαναν κάποιοι “σκληροπυρηνικοί” πραξικόπημα κατά του Ομπάμα!
[ επιστροφή ]

6 - Εννοείται ότι οι ντόπιοι “πατριώτες” όλων των αποχρώσεων, που έχουν όλοι τους μεγάλη θητεία στην “ελληνοσερβική φιλία”, δεν τα παραδέχονται αυτά. Τόσο το χειρότερο για δαύτους. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 λοιπόν, οι ηπα ήταν απασχολημένες να καταλάβουν στρατιωτικά θέσεις στην αραβική (πετρελαιοφόρα) χερσόνησο (: καταιγίδα της ερήμου). Την προώθηση της επανενωμένης γερμανίας στα βαλκάνια μέσω της ένταξης της ενιαίας γιουγκοσλαβίας στην τότε ε.ε. δεν θα μπορούσαν να την εμποδίσουν με ορθόδοξο τρόπο· την εμπόδισαν με ανορθόδοξο. Ο εντελώς δικός τους άνθρωπος Μιλόσεβιτς ξεκίνησε την στρατιωτική διάλυση της γιουγκοσλαβίας, και οι φίλοι του τον άφησαν να ρίξει σ’ ένα αιματηρό, φονικό χάος (ιδιαίτερα ωφέλιμο για τις μαφίες και τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος) τα δυτικά βαλκάνια για 4 χρόνια· μέχρις ότου οι αμερικάνοι παρέμβουν οι ίδιοι, στρατιωτικά, σε δύο φάσεις - σαν “ειρηνευτές” φυσικά - πρώτα στη βοσνία και μετά το κόσοβο. Τελικά το μεγαλύτερο μέρος της πρώην γιουγκοσλαβίας οπισθοδρόμησε (με καπιταλιστικούς όρους) γινόμενο τεραίν για διάφορες μαφίες, ενώ το Βερολίνο περιόρισε την επιρροή του στα ιστορικά όρια της κροατίας.
[ επιστροφή ]

7 - Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι έτσι κι αλλιώς απασχολημένος με την αφρική. Για τον πολωνικό, που είναι “νεοεμφανιζόμενος”, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια σχόλια. Αλλά καλύτερα να περιμένουμε...
[ επιστροφή ]