...Η πειρατεία σε βάρος των κυττάρων, το “χακάρισμά” τους, η εκτροπή της υλικής βάσης της ζωής και ο πειθαναγκασμός της να υπάρχει μόνο με βάση καπιταλιστικές νόρμες, δεν είναι απλά μια “τεχνολογική επιτυχία”.
Είναι, κυρίως, μια πολιτική στόχευση εκ μέρους των αφεντικών, ειδικά σε ότι αφορά το ανθρώπινο είδος: η παράκαμψη της συνείδησης...
Ας το επαναλάβουμε κι ας πάει στα χαμένα: όσο διεξοδική κι αν είναι η κριτική στο θεσμικό, ιδεολογικό, πολιτικό και ψυχοσυναισθηματικό εποικοδόμημα της υγιεινιστικής, τρομοκρατικής «κατάστασης εξαίρεσης», κινδυνεύει να μείνει στο αέρα (ή ακόμα να ξεπέσει σε φιλοσοφίζουσα φλυαρία) αν δεν στηρίζεται στη διεισδυτική κριτική της καπιταλιστικής βάσης της.
Δεν πρόκειται για κάποια μαρξιανή αλήθεια που έχει μπει σε εικόνισμα! Πρόκειται για την μέθοδο του σαμποτάζ: ψάχνει θεμέλια. Κι επειδή ψάχνει θεμέλια συναντάει την μεθοδολογία του Μαρξ και την αξιοποιεί – τι άλλο;
Το 6ο τετράδιο για εργατική χρήση Η Ζωτική δύναμη και ο σφετερισμός της καταπιάνεται με την παραγωγική και πειθαρχική αναδιάρθρωση του Εαυτού-Κεφάλαιο∙ την καπιταλιστική αναγκαιότητά της ειδικά για την δύση∙ και κυρίως με την στρατηγική σημασία της γενετικής μηχανικής και των βιοτεχνολογιών σ’ αυτή τη βίαιη, επιθετική, πραξικοπηματική «μετάβαση».
Η έννοια του «κοινωνικού εργοστάσιου» δεν είναι απλά μία απ’ τις κεντρικές στο πολιτικό / αναλυτικό οπλοστάσιο της εργατικής αυτονομίας. Είναι, επίσης, καθοριστική για να εξηγήσει κανείς τις κινήσεις των αφεντικών απ’ τις αρχές του 2020 και μετά: την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απ’ την μια μεριά και την εξαπόλυση ενός πλέγματος «τεχνολογικών σωτηριών» απ’ την άλλη. Απ’ την γενετική μηχανική ως το ψηφιακό tracking, απ’ την φανερή ή κρυφή «αναγνώριση προσώπων» ως βίαιη αλλαγή / ψηφιακή μεσολάβηση των κοινωνικών σχέσεων.
Στο 5ο τετράδιο για εργατική χρήση παρουσιάζουμε την γενεαλογία της έννοιας του «κοινωνικού εργοστασίου» απ’ την γέννησή της στην ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 – για να καταλήξουμε στην έκρηξη του πολιτικο / τεχνικο / μηχανικού ελέγχου του σήμερα....
Ποιά είναι σήμερα η εργατική υποκειμενικότητα; Ποιά είναι τα βασικά, γενικά υποκειμενικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης εργατικής τάξης; Τί υλικά είχε η κατασκευή εκ μέρους του “μεταμοντέρνου” καπιταλισμού, στη νεοφιλελεύθερη φάση του, του σύγχρονου προλεταριάτου;
Πως και γιατί, όταν οι υλικές συνθήκες της καθημερινής ζωής είναι επαρκέστατα άθλιες ώστε να προκαλέσουν την ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών συνειδήσεων, αυτό δεν συμβαίνει; Γιατί αυτό δεν έγινε απ’ το 2010 και μετά; Γιατί, εν τέλει, οι εργατικές εκστρατείες τόσο του 30/900 όσο και των 7ψχ συνάντησαν την παγερή αδιαφορία της τάξης μας παρότι αξιοποιήθηκε υποδειγματικά κάθε διαθέσιμο μέσο; Και γιατί αντί να διαμορφωθεί απ’ τα κάτω η εργατική απάντηση στην κρίση / αναδιάρθρωση και στην διαχείρισή της, αναδύθηκε σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο ο εθνικιστικός μικροαστισμός των “αγανακτισμένων”;
Ερωτήματα των οποίων τις απαντήσεις πρέπει να ψάξουμε και να δώσουμε – σαν αυτόνομοι… Όχι στο όνομα της σοφίας, αλλά στο όνομα της έρευνας για τις ρωγμές και τα κενά της σύγχρονης καπιταλιστικής “κανονικότητας”…
Στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 3 συγκεντρώνουμε και συστηματοποιήσαμε μια δουλειά που ως τώρα έχουμε κάνει διάσπαρτα και με διάφορες αφορμές σε σχέση με την μηχανοποίηση διανοητικών διαδικασιών. Για την ακριβεια σε σχέση με την μηχανοποίηση της (ανθρώπινης) σκέψης.
Η έρευνα είναι κατά κύριο λόγο ιστορική / γενεαλογική. Σκοπεύουμε να δείξουμε ότι ο βιομηχανικός Ταιηλορισμός που διαμόρφωσε ο ίδιος ο Taylor, και εφαρμόστηκε σε διάφορες κατηγορίες “χειρωνακτικής εργασίας” ήταν spin off ενός άλλου “Ταιηλορισμού”, ενός “Ταιηλορισμού πριν και χωρίς τον Taylor”που διαμορφωνόταν βασανιστικά στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, και συνεχίστηκε με πιο σταθερά βήματα στον 20ο για να επιταχυνθεί προς το τέλος του. Ενός Ταιηλορισμού πριν και χωρίς τον Taylor που αφορούσε αρχικά όχι απλά την “ανθρώπινη σκέψη” στη γενικότητά της, αλλά τον πιο σκληρό πυρήνα της: την επιστημονική σκέψη σαν τέτοια.
Ήταν απ’ τους καλύτερους. Ελάχιστοι μπάτσοι μπορούσαν να συγκριθούν με τον επιθεωρητή Calixto M.G. όταν επρόκειτο για ξετρύπωμα ναρκωτικών. Μερικές απ’ τις μεγαλύτερες anti-drug επιτυχίες στο λιμάνι της Βαρκελώνης έγιναν χάρη σ’ αυτόν. Ο Calixto είχε το ταλέντο να βρίσκει πάντα το σωστό container μέσα στους πύργους των τεράστιων κουτιών. Αλλά συνέβαινε ποτέ να μη συλλαμβάνονται οι χοντρέμποροι. Έχαναν το «πράμα» αλλά αυτοί την γλύτωναν.
Η αλήθεια είναι ότι ο Calixto δεν έκανε μόνο μια εντυπωσιακή anti-drug δουλειά έχοντας στο βιογραφικό του μερικές απ’ τις μεγαλύτερες κατασχέσεις ναρκωτικών στην ευρύτερη περιοχή• μείωνε, επίσης, τον ανταγωνισμό. Τον περασμένο Γενάρη ξετρύπωσε 450 κιλά κοκαΐνης στο λιμάνι της Βαρκελώνης. Αλλά και πάλι χωρίς συλλήψεις.
Το περασμένο Σεπτέμβρη δέθηκε την ώρα που έβγαινε απ’ το σπίτι του. Τώρα περιμένει να δικαστεί με την κατηγορία ότι ήταν επικεφαλής μια ναρκοσυμμορίας που σχεδίαζε να φέρει δυο μεγάλα φορτία κοκαΐνης απ’ την κολομβία στη Βαρκελώνη: 1.100 και 600 κιλά.
«Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που η μαφία των ναρκωτικών και η αστυνομία είναι συγχωνευμένες στο λιμάνι της Βαρκελώνης» δήλωσε μια δικαστική πηγή.
Έτσι ξεκινούσε το σχετικό ρεπορτάζ της ισπανικής καθεστωτικής el Pais στις 15 Δεκέμβρη του 2017. Η «συγχώνευση» δεν είναι φαινόμενο της Βαρκελώνης· είναι καθολική πραγματικότητα. Όποιος / όποια θέλει να μάθει πως και γιατί, ιδού η αναλυτική βοήθεια του 2ου τετραδίου για εργατική χρήση...
Αν ο πόλεμος είναι η υγεία της (καπιταλιστικής) μηχανής, τότε θα πρέπει να έχουμε καλή γνώση των χαρακτηριστικών αυτής της «μηχανής», στο σύνολό τους, αν πρόκειται να ξεκαθαρίσουμε τους τρόπους που μας καταστρέφει – για να τους αντιμετωπίσουμε. Εδώ η άγνοια είναι ολέθρια.
Είναι, λοιπόν, αυτό που έχει ονομαστεί «τρομοκρατία» απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά κάτι δευτερεύον, συμπτωματικό ή και άσχετο με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό; Ή μήπως είναι ένα κρίσιμο, βασικό στοιχείο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου;
Οι «αρμόδιοι» είναι πολύ σαφείς επ’ αυτού! Κι αν απωθούμε τις απόψεις τους, τόσο το χειρότερο για εμάς!
