το νόημα του στυλ
Η επιμονή σε αναλύσεις καθεστωτικών προσωπικοτήτων έχει τον σχεδόν βέβαιο κίνδυνο της προσωποποίησης του Α ή Β καθεστώτος. Αυτή η προσωποποίηση, με τη σειρά της, διαστρεβλώνει τον χαρακτήρα των καθεστώτων διευκολύνοντας την πρωτόγονη σκέψη και ακυρώνοντας την συστηματική κριτική.
Έχοντας κατα νου τα πιο πάνω η σύντομη ενασχόλησή μας με τον κυρ Γιάνη δεν έχει σαν κίνητρο κάποια εξαιρετική ευθύνη του ή την προσωποποίηση ενός κεφαλαίου στην ιστορία της σχέσης μεταξύ του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου και της μυθικής “ευρώπης”, εννοημένης επίσης σαν κράτη και καπιταλισμούς. Η αιτία βρίσκεται στην αντίθετη μεριά. Ο κυρ Γιάνης μυθοποιήθηκε έντονα και μαζικά, έγινε ένα είδωλο ομολογημένων και ανομολόγητων χαρακτηριστικών μεγάλου μέρους της ελληνικής (μικρο-μεσοαστικής) κοινωνίας. Έγινε σήμα. Και σαν τέτοιο έχουμε δικαίωμα να το αναλύσουμε.
Μέσα στον έντονο μύθο του ο κυρ Γιάνης θεωρήθηκε απ’ το πόπολο έξυπνος και καλός οικονομολόγος. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η ευφυία του είναι περιορισμένη, και αυτό αποδεικνύεται απ’ το πόσο εύκολα τον στρίμωχναν (μη έλληνες...) δημοσιογράφοι (κάνοντάς τον να εκνευρίζεται φανερά και να χάνει την μπάλα) και απ’ το πόσο εύκολα αράδιαζε ψέματα και αυτοδιαψεύσεις. Έμοιαζε να μην θυμάται (ή να αδιαφορεί για) το τι είπε πριν μια μέρα ή και πριν μια ώρα. Και τα δύο δείχνουν έναν άνθρωπο μέτριας εξυπνάδας - αλλά μεγάλης και αναιδούς αυτοπεποίθησης.
Όσο για τις οικονομολογικές του γνώσεις; Το πιο διάσημο κατόρθωμά του πριν γίνει υπουργός οικονομικών ήταν το πόνημα a modest proposal for resolving the eurozone crisis (“μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης της ευρωζώνης”) το οποίο πρωτοεμφανίστηκε δημόσια το Νοέμβρη του 2010, με την συνυπογραφή του επίσης οικονομολόγου Stuart Holland. Ακολουθώντας μια διαδρομή που άλλος θα την χαρακτήριζε απόδειξη ευελιξίας και άλλος απόδειξη ρηχότητας η “modest proposal” υπέστη τρεις τουλάχιστον αναθεωρήσεις τα επόμενα χρόνια· υπάρχει και σε ελληνική μετάφραση, αλλά δεν είμαστε σίγουροι για το ποια είναι η μεταφρασμένη version.
Δεν χρειάζονται, ίσως, πτυχία οικονομολογίας (χρειάζεται όμως καλοακονισμένη κριτική σκέψη) για να καταλάβει κανείς διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο ότι οι συγγραφείς του (και οπωσδήποτε ο κυρ Γιάνης) δεν έχουν ιδέα για το τι είναι μια δομική καπιταλιστική κρίση· ενώ αντίθετα έχουν (και έχει ο ίδιος οπωσδήποτε) την ισχυρή πεποίθηση ότι μερικά “μέτρα” (νομισματικά, τραπεζικά, χρηματοπιστωτικά) εκ μέρους των κρατών, στο σωστό συνδυασμό, μπορούν να την “λύσουν”. Απλά, στις λέξεις πολιτική οικονομία του κεφάλαιου ο κυρ Γιάνης (και πάμπολλοι σαν αυτόν) αγνοούν τι σημαίνει το “πολιτική”.
Δυστυχώς για τους συντάκτες του (και για τον κυρ Γιάνη προσωπικά) είναι εύκολα κατανοητό το κίνητρο της “μετριοπαθούς πρότασης”· κίνητρο που έγινε απόλυτα σαφές με την εκστρατεία συλλογής υπογραφών υποστήριξής του (κυρίως από συνταξιούχους πολιτικούς της ευρώπης) τα χρόνια της κυκλοφορίας του: μια ανυπόφορη οσμή ματαιοδοξίας αναδύεται απ’ όλο το εγχείρημα. Σε απλά ελληνικά: ανόητοι (ευρωπαίοι πολιτικοί, οικονομολόγοι, κεντρικοί τραπεζίτες, κλπ) θα σας πω εγώ!!! Ποιός “εγώ”; Ένας οικονομολόγος με σπουδές στα μαθηματικά, που δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό και την κρίση “υπερσυσσώρευσης”.
Δεν ξέρουμε αν ο κυρ Γιάνης ζηλεύει τους διάφορους Στίγκλιτς και Κρούγκμαν. Πάντως δεν είναι ούτε η εξυπνάδα ούτε η καλή γνώση τα ατού του. Άλλο είναι το δυνατό του χαρτί. Η ευγλωτία του. Ο κυρ Γιάνης μιλάει, πράγματι, καλά. Με σωστή άρθρωση, στόμφο, εκφραστικότητα, και καλοδιατυπωμένη (αλλά και καλοκρυμένη) αοριστία. Ακούγοντάς τον κάποιος άσχετος μπορεί να μην θυμάται μετά από λίγο τι άκουσε (εκτός αν πρόκειται για κάποια ατάκα) αλλά έχει την εντύπωση πως άκουσε κάτι σοβαρό (πράγμα που συνήθως είναι μόνο εντύπωση). Αυτή η ευγλωτία μπορεί να είναι προσόν στους ακαδημαϊκούς κύκλους, ειδικά ένα συνδυάζεται με ένα κάποιο αντικομφορμιστικό στυλ που δημιουργεί συμπάθειες στους φοιτητικούς κύκλους. Είναι επίσης στοιχείο αξιοποιήσιμο απ’ τα μήντια.
Το να γίνεται η ευγλωτία (άλλοτε στερούμενη σοβαρού περιεχόμενου και άλλοτε αυτοαναιρούμενη στο περιεχόμενό της) ελκυστική στο πόπολο και, επιπλέον, απόδειξη ευφυίας και γνώσεων, είναι εύκολο... Είναι εύκολο αν το πόπολο είναι, γενικά, αφασικό (δυσκολεύεται, δηλαδή, να μιλήσει σοβαρά και μετρημένα) και άσχετο. Χωρίς, φυσικά, να το παραδέχεται!!! Κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει κυρίως. Πριν 40 χρόνια ο κυρ Γιάνης θα περνούσε απαρατήρητος ή, το πιθανότερο, δεν θα περνούσε καν και καν. Τα συνδικαλιστικά τζιμάνια που (αυτο)εκπαιδεύονταν στα αμφιθέατρα και στις κάθε είδους συνδικαλιστικές διαδικασίες για να κάνουν το άσπρο μαύρο και ύστερα ξανά άσπρο είχαν, γενικά μιλώντας, πολύ μεγαλύτερες ικανότητες στο “παραμύθιασμα” απ’ τον κυρ Γιάνη. Επιπλέον είχαν αποκτήσει υποχρεωτικά την ειδικότητα να ανακαλύπτουν (ή να κατασκευάζουν) τα αδύνατα σημεία στους συλλογισμούς των αντιπάλων τους. Ύστερα, πέρα απ’ τα συνδικαλιστικά τζιμάνια, και ένα μέρος του κοινού τους είχε επίσης κάποιο είδος (αυτο)εκπαίδευσης. Μπορεί να μην ήταν σε θέση να μιλήσουν καλά, ωστόσο κάτι χαμπάριαζαν απ’ τα παραμύθια (των αντιπάλων...).
Όμως αυτά πριν από 40 χρόνια. Στην postmodern ελληνική κοινωνία (όπως, άλλωστε, και στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου κόσμου) όπου “επικοινωνία” είναι οι κομμένες λέξεις των μηνυμάτων και η γενική αλλοφροσύνη και αμνησία των τιτιβισμάτων, όπου “ανάλυση” είναι οι ατάκες και τα μπινελίκια, όπου δύσκολα στέκεται το μυαλό κάποιου στο ίδιο θέμα πάνω από δύο λεπτά (ειδικά αν δεν αφορά την μιζέρια της καθημερινής ζωής), όπου το “διαβάζω” σημαίνει “σαρώνω” (κι ό,τι θυμάμαι χαίρομαι), και όπου το “μιλάω” μπορεί να είναι κάλιστα ένας συνδυασμός από μισές φράσεις, μουγκρίσματα και μορφασμούς, η ευγλωτία του κυρ Γιάνη έσκασε (και σερβιρίστηκε) σαν κάτι σχεδόν ιερό. Λειτούργησε σαν υπεραναπλήρωση μιας ανομολόγητης συλλογικής κοινωνικής έκπτωσης, όχι λεκτικής (μόνο) αλλά (κυρίως) διανοητικής.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο κυρ Γιάνης δεν είναι το μεγαλύτερο αστέρι ευγλωτίας που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια απ’ την ντόπια κεντρική πολιτική σκηνή. Ο πρώην αρχηγός του πα.σο.κ. είναι πολύ καλύτερος σ’ αυτόν τον τομέα· ίσως και λόγω εκπαίδευσης. Αλλά σ’ αυτόν μετράνε κι όλα τα υπόλοιπα· συνεπώς χάνει.
Ο κυρ Γιάνης συνδύαζε, λοιπόν, την ευγλωτία με ένα ορισμένο image. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι η αποστολή του (έργο που το ανέλαβε με μεγάλη ευχαρίστηση) ήταν εξαγωγή και εμπόριο λαϊκισμού με cool ύφος ειδικού και metrosexual συσκευασία. Αυτό το τελευταίο λειτούργησε επίσης καλά, σαν έκφραση της “σεξουαλικότητας της εξουσίας” - υπεραναπλήρωση της ερωτικής μιζέριας των σύγχρονων υπηκόων και των δύο φύλων. Ο κυρ Γιάνης, λοιπόν, ήταν ο αιώνιος έφηβος που “κάνει κωλοδάκτυλο” αλλά είναι διανοούμενος και όχι χουλιγκάνος· μιλάει καλά, άρα είναι έξυπνος και ειδήμων απέναντι σε “σακάτηδες κωλόγερους”. Όπως το είχαμε περιγράψει λίγο παλιότερα: μια διασταύρωση Πέτρου Κωστόπουλου (στα παλιά του) και Σλαβόι Ζίζεκ.
Οι επικρίσεις των 2 τελευταίων μηνών και η συνηθισμένη λήθη των επόμενων, δεν πρέπει να κρύψουν ότι ο κυρ Γιάνης τραβούσε τον θαυμασμό σχεδόν των πάντων στα μέρη μας, επί μήνες. Τραβούσε έναν θαυμασμό εξαιρετικά απτό (“αντικείμενο λατρείας” στις δημόσιες εμφανίσεις του εδώ κι εκεί) και τόσο έντονο που - όπως συμβαίνει σε κάθε star - μέθυσε ακόμα και η ματαιοδοξία του. Το πόπολο, με τον γενικό, αφηρημένο αλλά επιτακτικό τρόπο του, έσπρωχνε για καιρό τον κυρ Γιάνη (και όλη την κυβέρνηση) να κάνει κάτι ακόμα πιο φαντασμαγορικό απ’ την εκστρατεία γοητείας στις αίθουσες των ευρωθεσμών. Κι αυτό το φαντασμαγορικό ο κυρ Γιάνης το “έψαξε”: δεν ήταν ένας απλός υπουργός οικονομικών, ούτε καν ο υπ.οικ. ενός χρεωκοπημένου κράτους... Ήταν ένας καινούργιος μεγΑλέκος, που θα έκοβε τον “γόρδιο δεσμό” με μια μόνο κίνηση. Όπως το έθεσε ο ίδιος: “με το πάτημα ενός κουμπιού”. [1Υποτίθεται ότι το εικονικό σύστημα που θα έφτιαχνε ο κυρ Γιάνης και οι φίλοι του θα “έτρεχε” με ευρώ. Αλλά με το πάτημα ενός κουμπιού η νομισματική μονάδα θα άλλαζε. Θα μπορούσε να γίνει ρούβλι; Ναι, αν το σύστημα έπεφτε στα χέρια των λ.α.ε.φρουρών του άλλου “απελευθερωτή”, του κυρ Παναγιώτη...]
η ντίβα απογειώνεται
Ρωτούσαμε στο προηγούμενο τεύχος για το αμερικανικό Levy Economics Institute. Η ερώτησή μας ήταν ρητορική· είχαμε ψάξει ήδη και είχαμε βρει κάποια πράγματα. Υπάρχουν διάφορα σημεία στην υπόθεση του συγκεκριμένου ινστιτούτου που θα σήκωναν συζήτηση. Πάντως το συγκεκριμένο “μετακεϋνσιανό” think tank λειτούργησε (για άγνωστους σ’ εμάς λόγους...) σαν οικονομολογικό think tank της φαιορόζ κυβέρνησης, έχοντας δημιουργήσει ένα είδος “προνομιακής σχέσης” ακόμα και με τον πρωθυπουργό της πριν αυτός εκλεγεί. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο κυρ Γιάνης ήταν κάτι παραπάνω από “φίλος” του Levy Economics Institute. Ήταν “επιρροή”.
Το Levy Institute εδώ και χρόνια ασχολούνταν με την εισαγωγή, απ’ το ελληνικό κράτος, ενός δεύτερου παράλληλου νομίσματος, με την μορφή IOU - για να αντιμετωπιστούν οι πιο αιχμηρές (κοινωνικά) πλευρές της διαχείρισης της κρίσης. Δεν ήταν ο μόνος θεσμός που ασχολήθηκε μ’ αυτό, έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στο θέμα. Ήταν μια “ιδέα” που “έπαιζε” στην Κουμουνδούρου. Όμως ο κυρ Γιάνης την πήγε πολύ μακρύτερα. Θα εξηγήσουμε αφού πρώτα αναδημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος του Levy Institute Δημήτρης Παπαδημητρίου, στην εφ. “ναυτεμπορική”, στις 30 Ιουλίου του 2015. Οι τονισμοί (με αραίωση) δικοί μας:
ερ.: Θα έχετε παρακολουθήσει τη συζήτηση γύρω από το περιβόητο “σχέδιο Βαρουφάκη”, το οποίο στον πυρήνα του προέβλεπε τη λειτουργία ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την έκδοση υποσχετικών πληρωμής του Δημοσίου (IOUs). Τι γνωρίζεται γι’ αυτή την υπόθεση και ποια είναι η γνώμη σας για την αποτελεσματικότητα αντίστοιχων σκέψεων;
απ.: Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για το σχέδιο του κ. Βαρουφάκη και ιδώς για το σκέλος της δημιουργίας νέων ΑΦΜ κ.ο.κ., που νομίζω ότι παραπέμπουν σε επιστημονική φαντασία. Το Levy Institute, από το 2013, έχει προβάλει μια εναλλακτική για παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα τελείως διαφορετική απ’ αυτό που έχει παρουσιαστεί ως σύστημα Βαρουφάκη. Πρώτα απ’ όλα, αυτό που εμείς έχουμε πει είναι ότι κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση της ΤτΕ και της ΕΚΤ. Και αν η ΤτΕ δεν είναι σε θέση να το εγκρίνει, τότε θα πρέπει να το εγκρίνει η Ευρώπη. Δεν γίνεται δηλαδή ως μονομερής κίνηση. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στο σχέδιο Σόιμπλε, αλλά σε ένα πρόγραμμα το οποίο έχει διερευνηθεί σε ένα βαθμό από την ΕΚΤ και επίσης από το ΔΝΤ. Υπάρχουν δηλαδή εναλλακτικές, που, όμως, χρειάζονται πάρα πολύ καλό σχεδιασμό. Διότι υπάρχει ο κίνδυνος, αν προχωρήσει κανείς στην έκδοση αυτών των IOUs, να το κάνει σε τέτοιο βαθμό που θα αυξήσει δραματικά τον πληθωρισμό, καθιστώντας τη χώρα από οικονομία της Ε.Ε. σε μπανανία.
ερ.: Πρακτικά, τι σκοπό εξυπηρετεί μια αντίστοιχη κίνηση;
απ.: Ο στόχος είναι να αποκτήσεις μια δημοσιονομική πολιτική η οποία μπορεί να καταπολεμήσει την ανεργία και να προσφέρει μια καλή βάση στους παραγωγικούς τομείς. Μιλάμε για παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι για αντικατάσταση του υφιστάμενου συστήματος στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.
ερ.: Μια ανάλογη πρωτοβουλία δεν θα συνιστούσε προθάλαμο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα;
απ.: Όχι. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό αυτό. Θα υπάρχει ένα έλλειμμα στο Geuro, όπως το έχουμε ονομάσει, κι ένα πλεόνασμα στο euro. Συνεπώς, θα μπορούσαμε να παράγουμε το πρωτογενές πλεόνασμα που χρειάζεται η Ευρωζώνη, χωρίς εκείνη να ενοχλείται από το έλλειμμα στο Geuro, το οποίο θα αφορά μόνο εσωτερικές συναλλαγές. Η Ελβετία είναι μια από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου. Πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι το 65% των εσωτερικών συναλλαγών της δεν γίνονται στο ελβετικό νόμισμα, αλλά σε άλλο νόμισμα που έχει υιοθετηθεί πριν από 80 χρόνια. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Δεν μας φαίνεται και πολύ ειλικρινής ο κυρ πρόεδρος. Για παράδειγμα το πρόβλημα δεν είναι τόσο η παράλληλη κυκλοφορία δύο νομισμάτων, αλλά η μετάβαση σε μια τέτοια κατάσταση από την κυκλοφορία ενός νομίσματος· η ελλάδα δεν θα γινόταν ελβετία με τα IOU! Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να “φάμε” το ότι δεν ήξερε τίποτα για τους σχεδιασμούς του κυρ Γιάνη. Όμως, επειδή πρέπει να προστατέψει το κύρος του ιδρύματος που προεδρεύει, δεν θα μπορούσε παρά να κρατήσει αποστάσεις απ’ την “επιστημονική φαντασία” ενός αληθινού “πολεμιστή”. Του κυρ Γιάνη.
Εκείνο που είναι λογικό στα λεγόμενά του, είναι πως η κυκλοφορία των IOU θα χρειαζόταν την έγκριση της ε.κ.τ., κι όχι μόνο την έγκριση. Αλλά και την υποστήριξή της. Με κάποιο νομισματικό απόθεμα / back up, σε ευρώ φυσικά· αλλιώς τι αξία θα είχαν τα χαρτάκια των IOU;
Εκεί ήταν που, κατά τα φαινόμενα, ο κυρ Γιάνης έκανε “την έφοδο στον ουρανό”! Γιατί να παρακαλάει και να διαπραγματεύεται με τους παλιοχαρακτήρες της ε.κ.τ.; Σαν (υποτιθέμενος) γνώστης των εικονικών νομισμάτων που χρησιμοποιούνται στον κυβερνοχώρο (σε παιχνίδια αλλά και σε αγορές) σκέφτηκε να φτιάξει digital IOU!! Τα digital IOU, βέβαια, επειδή δεν κυκλοφορούν με φυσική μορφή, χρειάζονται “ηλεκτρονικά πορτοφόλια”. Συνεπώς, ο κυρ Γιάνης, έπρεπε να φτιάξει και τέτοια. “Ηλεκτρονικά πορτοφόλια” έχουν πολλοί υπήκοοι: είναι οι λογαριασμοί τους στις τράπεζες. Ναι, αλλά αυτοί θα είχαν μέσα ευρώ στη φάση της εισαγωγής των IOU! Χρειάζονταν καινούργιοι λογαριασμοί. Και πως θα φτιάχνονταν τέτοιοι, και μάλιστα ερήμην των ενδιαφερόμενων; Μα χακεύοντας το σύστημα της εφορίας, κλέβοντας τα αφμ, και φτιάχνοντας “ηλεκτρονικά πορτοφόλια” με κωδικούς τα αφμ!!!
Πρόκειται για παράνοια, την παράνοια του μεγαλείου! Γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτό το κόλπο θα στεκόταν κατ’ αρχήν, θα χρειάζονταν καινούργιες “πλαστικές κάρτες” (άσχετες με τις υπάρχουσες που δουλεύουν μέσω των τραπεζών) που θα “απευθύνονταν” σ’ αυτά τα καινούργια “ηλεκτρονικά πορτοφόλια”, που θα ήταν κάπου παρκαρισμένα στο διαδίκτυο - για να ψωνίζει ο κόσμος με τα virtual IOU. Τις “πλαστικές κάρτες” όμως δεν τις εκδίδει όποιος όποιος - υπάρχουν λίγες, αμερικανικές αν δεν κάνουμε λάθος, εταιρείες, που έχουν το παγκόσμιο μονοπώλιο της έκδοσης τέτοιων καρτών. Μετά θα έπρεπε να υπάρχουν τα μηχανήματα που θα διάβαζαν αυτές τις κάρτες, σε κάθε μαγαζί· ακόμα και σε περίπτερα!!! Πώς και πότε θα γίνονταν όλα αυτά; Με το που πατούσε ο κυρ Γιάνης το κουμπί;
Με δυο λόγια η φαντασμαγορία του κυρ Γιάνη δεν ήταν επιστημονικής φαντασίας. Ήταν ψυχιατρείου.
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά. Αυτή η γωνία του κόσμου που έβγαλε κάποτε έναν Αριστοτέλη και έναν Δημόκριτο δεν έχει δικαίωμα να πάρει ένα νόμπελ οικονομικών, έστω εξ εφόδου; Και γιατί, παρακαλώ, να μην τρίψει στα μούτρα των άχρωμων χαρτογιακάδων του eurogroup τις γνώσεις του για τα εικονικά νομίσματα; Μήπως είχε δουλέψει κανένας από δαύτους σε εταιρεία video games, όπως αυτός; Τι δουλειά έκανε ο “πολύς” και “βαρύς” Ντάιζεμπλουμ πριν γίνει γνωστός σαν υπουργός οικονομικών; Εκτροφέας κοτόπουλων! Πφφφφφ!!! Όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί ήταν στα δέντρα (και μετά έγινε το ανάποδο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά... Αλλά ο κυρ Γιάνης “ξέφυγε”. Φυσικά έχει σαν χαρακτήρας όλα τα προαπαιτούμενα για να χρεωθεί την παράνοιά του. Είναι όμως σωστό αυτό;
Διάσημες ντίβες του θεάματος, ηθοποιοί, τραγουδιστές, και λοιποί, έχουν εξομολογηθεί στο παρελθόν πόση αρρώστια κουβαλάει η λατρεία του κοινού. Πόση μοναξιά, πόσο στρεσσάρισμα, πόση μανιοκατάθλιψη: απ’ την μια η δόξα, απ’ την άλλη ο φόβος της πτώσης.
Η λατρεία του κοινού τρελαίνει - αυτό είναι σίγουρο. Και ευτυχώς (για τον ίδιο αλλά και για εμάς) που ο κυρ Γιάνης σχόλασε νωρίς. Γιατί αν έμενε στη δουλειά ποιός ξέρει τι άλλο “κουμπί” θα σκαρφιζόταν; Αν ενώσουν τις δυνάμεις τους οι “έξυπνες” τενολογίες με πανέξυπνους τύπου κυρ Γιάνη, μπορεί να μας εκτοξεύσουν όλους στο υπερπέραν· δεν είναι αστείο!! Στο κάτω κάτω είναι πια ελεύθερος να βάλει μπροστά κάτι που να του αναλογεί. Σκέφτεται για ένα “πανευρωπαϊκό δίκτυο” (μ’ αυτόν επικεφαλής, φυσικά), αλλά μας φαίνεται λίγο. Καλύτερα ένα παγκόσμιο - για αρχή.
Κι ύστερα ένα διαγαλαξιακό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - Υποτίθεται ότι το εικονικό σύστημα που θα έφτιαχνε ο κυρ Γιάνης και οι φίλοι του θα “έτρεχε” με ευρώ. Αλλά με το πάτημα ενός κουμπιού η νομισματική μονάδα θα άλλαζε. Θα μπορούσε να γίνει ρούβλι; Ναι, αν το σύστημα έπεφτε στα χέρια των λ.α.ε.φρουρών του άλλου “απελευθερωτή”, του κυρ Παναγιώτη...[ επιστροφή ]
