... Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, πιστεύαμε πως, αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από 3 χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας, ο κ. Σόιμπλε πρότεινε, αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, να μας βοηθήσει κιόλας...
Γιάννης Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπερυπουργός οικονομικών - συνέντευξη στην ερτ, 12 Αυγούστου 2015
Δεν θα χρειαζόταν καν να διαβάζει κανείς αυτές εδώ τις σελίδες για να έχει καταλάβει έγκαιρα ότι αυτή ήταν η “κεντρική ιδέα” (αν μπορεί κανείς να μιλήσει καν και καν για “ιδέες”...) της υποτιθέμενα περήφανης διαπραγμάτευσης της φαιορόζ κυβέρνησης μέχρι και τις 12 Ιούλη: ένας εκβιασμός στηριγμένος στην (κατά φαντασία) πολυτιμότητα του ελληνικού οικοπέδου ή/και του ελληνικού καπιταλισμού. Θα έλεγε κανείς: δεν ήταν εκβιασμός, ήταν αντι-εκβιασμός... Έστω, το θέμα δεν αφορά την ορολογία. Σε κάθε περίπτωση η (παραπάνω) ομολογία ενός ανώτατου κυβερνητικού υπαλλήλου μπορεί να μην μας κάνει σοφότερους, όμως τρίβει στα μούτρα των επί μήνες μερακλωμένων πατριωτών, δεξιών και αριστερών, την κοινοτυπία της μικροαστικής παράνοιάς τους: η ελλάδα είναι το κέντρο του πλανήτη... Ή, ίσως, του σύμπαντος. Όχι, τότε, μην φύγουμε απλά απ’ το ευρώ! Να φύγουμε απ’ το ηλιακό σύστημα, να ησυχάσουμε!!!
Τι έκαναν, λοιπόν, επί 6 μήνες, οι έλληνες διαπραγματευτές, απ’ τα τεχνικά κλιμάκια ως τον πρωθυπουργό; Πήγαιναν και έλεγαν στους τρισκατάρατους δανειστές ρε θα φύγουμε και θα κλαίτε, και ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο; Όχι βέβαια!!! Το να παραδέχεται κάποιος μέσα σε τρεις προτάσεις το παρανοϊκό του ντελίριο (“σύνδρομο μεγαλείου” ας πούμε) δεν λέει και πολλά πράγματα εάν αυτός ο κάποιος είναι πολιτική βιτρίνα που κουβεντιάζει με άλλες πολιτικές βιτρίνες.
Το γεγονός, λοιπόν, ότι επί τόσο καιρό η φαιορόζ κυβέρνηση στο σύνολό της περιστρεφόταν γύρω απ’ το είδωλο ενός “περιούσιου λαού” και ενός “περιούσιου κράτους / κεφάλαιου” δεν πρέπει να συσκοτίζει τα πιο κάτω, που για την δική μας εργατική κριτική είναι ίσως ακόμα σημαντικότερα:
α) Αυτή η εθνικά υπερήφανη δήθεν στρατηγική ήταν ορατή από παντού, και είχε εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστές μεταξύ των υπηκόων·
β) Αυτή η εθνικά υπερήφανη δήθεν στρατηγική ήταν σε γνώση και είχε τις ευλογίες του συνόλου της λεγόμενης “αντιπολίτευσης”, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Κι όταν λέμε για το σύνολο, το εννοούμε εντελώς.
γ) Αυτή η εθνικά υπερήφανη δήθεν στρατηγική ήταν σε γνώση και είχε τις ευλογίες του βαθέος κράτους / κεφάλαιου στην ελλάδα.
δ) Εν τέλει, αυτή η εθνικά υπερήφανη δήθεν στρατηγική, καθώς συνεχιζόταν επί μήνες μέσα απ’ την επιλεκτική δημοσιοποίησή της και μέσα στη γενική δημαγωγία, έκανε την περίφημη “έξοδο” (απ’ την ευρωζώνη το λιγότερο) πολύ περισσότερα από απειλή προς τους τρισκατάρατους. Την έκανε γη της επαγγελίας για ένα μέρος των υποτελών.
Γράφαμε στο τεύχος Ιούλη για το “κόμμα της δραχμής” και το “κόμμα του ευρώ” - ήταν κάτι σαν ανακεφαλαίωση θέσεων που έχουμε υποστηρίξει τα τελευταία 5 χρόνια. Έχοντας μόνιμο διαζύγιο με την πραγματικότητα (την παγκόσμια αλλά και την ευρωπαϊκή καπιταλιστική πραγματικότητα) και ομφαλοσκοπώντας ματαιόδοξα έως παρανοϊκά, οι πολιτικές βιτρίνες της δραχμής, στη διάρκεια της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, έπαθαν αυτό που παθαίνουν οι ιδρυματισμένοι: άρχισαν να πιστεύουν όλο και περισσότερο τα παραμύθια τους. Φυσικά υπήρχαν (και υπάρχουν...) συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα, συμφέροντα συγκεκριμένων και καθόλου αμελητέων μερίδων των ντόπιων αφεντικών, που ενίσχυαν αυτήν την πίστη προς το εθνικό νόμισμα. Η επιλογή της διενέργειας του virtual δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη, στην οποία θα επανέλθουμε στη συνέχεια, ήταν η κορύφωση αυτής της πίστης - της πίστης ότι, τελικά, ο δρόμος του εθνικού νομίσματος έχει ανοίξει, και θέλει απλά το (οργισμένο) λαϊκό ο.κ. Κι έτσι, κατά την άποψή μας, ο μέχρι τότε σημαιοφόρος του κόμματος της δραχμής, ο πρωθ., πήγε στη σύνοδο κορυφής της 12ης Ιούλη για να συναντήσει (να προκαλέσει) αυτό που θεωρούσε ακόμα “εθνική απελευθέρωση”· πήγε άλλωστε εξοπλισμένος με το 62% “όχι” του πιο virtual ever δημοψηφίσματος. Το ότι υπήρχε ευρωπαϊκό τεχνοκρατικό και πολιτικό σχέδιο “εξόδου” για την ελλάδα (αυτό που δημαγωγικά διάφοροι ονομάζουν “σχέδιο Σόιμπλε”) το ήξερε ο σημαιοφόρος. Χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζει το ακριβές περιεχόμενό του. Όπως την ύπαρξη του ευρωπαϊκού σχεδίου την ήξεραν όλοι οι αρχιερείς και τα εξαπτέρυγα του κόμματος της δραχμής. Αρχής γενομένης απ’ τον κυρ Παναγιώτη (τον και “παραγωγικής ανασυγκρότησης” αποκαλούμενο), ο οποίος ζητούσε την αποδοχή του (του “σχεδίου Σόιμπλε”...) πριν απ’ τις 12 Ιούλη.
Είναι, όμως, ένα πράγμα να ξέρεις, σαν κόμμα της δραχμής, ότι οι “γερμανοί έχουν σχέδιο” για την περίπτωσή σου, σχέδιο το οποίο ελπίζεις και εύχεσαι ότι θα κουκουλώσει την δική σου ανικανότητα, και εντελώς διαφορετικό να ξέρεις με κάθε λεπτομέρεια τι περιλαμβάνει αυτό σαν πρακτικές ενέργειες αλλά και εκτίμηση συνεπειών. Ακόμα χειρότερα εάν το ανώτερο σημείο του δικού σου υποτιθέμου αυτοτελούς και εθνικά ανεξάρτητου σχεδιασμού για το ίδιο θέμα είναι η έφοδος (όχι στα χειμερινά ανάκτορα αλλά) στο νομισματοσκοπείο (στρατάρχης κυρ Παναγιώτης και σια) ή η κατασκευή ενός virtual τραπεζικού συστήματος με νόμισμα τον e-ρούμπο (αρχιχάκερ κυρ Γιάνης και σια). Είτε, λοιπόν, αυτό έγινε άμεσα και πρακτικά στις 12 Ιούλη είτε είχε γίνει ανεπίσημα λίγο νωρίτερα, το κόμμα της δραχμής έφτασε τελικά μπροστά σ’ αυτό που ευχόταν (καθότι εντελώς ανίκανο να φτιάξει το ίδιο), δηλαδή το πλήρες από τεχνοκρατική, κοινωνική και πολιτική άποψη σχέδιο για την “έξοδο απ’ το ευρώ”. Και τι είδε εκεί; [1]
Ακριβώς δεν μπορούμε να ξέρουμε!!! [2] Φαίνεται όμως ότι αυτά που διάβασε ο πρωθυπουργός σημαιοφόρος της δραχμής και της εθνικής απελευθέρωσης τον έκαναν να καταπιεί όχι μόνο την σημαία του αλλά και το κοντάρι της. Έχουμε μια γενική ιδέα για την έκταση και το βάθος της τεχνοκρατίας διεθνώς· με βάση αυτήν, είμαστε σίγουροι ότι υπήρχαν στις σελίδες του ευρωπαϊκού plan B (του μόνο υπαρκτού εξάλλου) όχι μόνο τα απαραίτητα μέτρα μετά την ανακοίνωση της ελληνικής εξόδου, χρονομετρημένα ανά ώρα, ημέρα, νύχτα, βδομάδα και μήνα, αλλά και τα μέτρα προετοιμασίας, που θα έπρεπε να έχουν παρθεί μήνες πριν την “στιγμή μηδέν”. Θα πρέπει να υπήρχαν, επίσης, σελίδες και κεφάλαια για την έκταση της αναπόφευκτης “ανθρωπιστικής κρίσης”, εκτιμήσεις για την ένταση και την διάρκειά της, καθώς και λεπτομερή σχέδια για την οργάνωση της αντιμετωπίσης της. Θα υπήρχαν λεπτομερή σχέδια για “λεπτομέρειες” που κανένας έλληνας στρατηγός δεν θεωρεί σωστό και άξιο του ύψους του να σχολείται, απ’ την αντιμετώπιση των χιλιάδων ιδιωτικών, κυρίως επιχειρηματικών, δανείων σε ευρώ (με εκτός ελλάδας δανειστές, προμηθευτές, κλπ) ως την αντιμετώπιση των πρακτικών προβλημάτων στο στρατό, την αστυνομία, ακόμα και την κυκλοφορία στις πόλεις. [3Όπως θα πρέπει να θυμούνται (;;;;) οι κάτοικοι αυτής της πόλης, για κάμποσους μήνες το 2012 λειτουργούσαν όλο και λιγότερα φανάρια στην Αθήνα. Την συντήρησή τους είχε αναλάβει η siemens, το συμβόλαιο είχε λήξει, καινούργιο δεν είχε υπογραφτεί, οπότε...
Οπότε, με πληρωμή σε δραχμούλες, καμία μη ελληνική εταιρεία δεν θα τηρούσε κανένα συμβόλαιο, και καμία ελληνική δεν θα μπορούσε να την αντικαταστήσει. Ξανά τροχόμπατσοι, λοιπόν, στις διασταυρώσεις. Ναι, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί; Όχι βέβαια. Άρα;;; Θα κάλυπταν κι αυτό το τόσο ταπεινό ζήτημα οι “δομές αλληλεγγύης”;]
Απότομη, βίαιη και απόλυτη “πρόσκρουση στην πραγματικότητα”: αυτό θα πρέπει να έπαθε ο έλληνας πρωθ. όταν πήρε στα χέρια του και ξεφύλλισε την περίληψη του ευρωπαϊκού σχεδίου για την δραχμή... Μπορεί να μην χρειάστηκε να διαβάσει τίποτα παραπάνω απ’ τα περιεχόμενα. Και φυσικά όλο και κάποιος θα τον ρώτησε: έχετε στην ελλάδα δημόσια διοίκηση για να κάνει όλα αυτά, σωστά, πειθαρχημένα και just in time; Ή θα ψάχνετε να βρείτε τους δημόσιους υπαλλήλους σας που θα τρέχουν να σώσουν τις οικογένειές τους και θα διασπείρουν οποιαδήποτε φήμη ανά πάσα στιγμή;
Τέτοιου είδους ερωτήματα είναι πράγματι οριακά. Ακόμα κι αν ήταν ο κυρ Παναγιώτης που είχε μπροστά του το manual της δραχμής, θα ήταν αδύνατο να απαντήσει με τις αγαπημένες του υπεκφυγές.
Μοναδικό φωτογραφικό ντοκουμέντο που αποδεικνύει ότι ο εκβιασμός σε βάρος του ήρωα πρωθ. δεν ήταν μόνο οικονομικός. Ο βασανιστής πρωθ. της ιταλίας κάνει κεφαλοκλείδωμα στον έλληνα, κι ενώ εκείνος υποφέρει η σαδίστρια Μέρκελ γελάει επικροτώντας!
το δημοψήφισμα (και η παγκοσμιοποίηση)
Μπορεί κάποιοι να αναρωτήθηκαν στιγμιαία τι έπιασε τον έλληνα πρωθυπουργό και βγήκε, “άγρια χαράματα” τη νύχτα της Παρασκευής 26 Ιούνη προς το Σάββατο 27 Ιούνη, στις 1.10, να αναγγείλει την διενέργεια δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή μη των “απαιτήσεων των δανειστών”, παίρνοντας και θέση υπέρ ενός περήφανου “όχι”. Τέτοια σπουδαία θέματα αναγγέλονται συνήθως με διαγγέλματα στη “ζώνη υψηλής ακροαματικότητας”, 8 με 9 το βράδυ...
Φευγαλέα η απορία, αν υπήρξε σε κάποιους, και ξεχάστηκε γρήγορα. Όχι από εμάς ωστόσο, που είμαστε (το ξέρετε) προσεκτικά καχύποπτοι. Πολύ περισσότερο όταν (τις αμέσως) επόμενες ημέρες μαθεύτηκε ότι τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Βρυξέλες ήξεραν το περί δημοψηφίσματος 2 (τουλάχιστον) ημέρες ΠΡΙΝ το μάθει ο περήφανος ελληνικός λαός. Δηλαδή απ’ την Τετάρτη 24 Ιούνη. Η αμερικανική κυβέρνηση το ανακοίνωσε μάλιστα επίσημα ότι “ήξερε”... Φυσικά, μια τέτοια γνώση 2 ημέρες πριν την επίσημη ανακοίνωση διαλύει τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε η φαιορόζ κυβέρνηση, επιχειρήματα που αφορούσαν υποτίθεται τις “τελευταίες ώρες της διαπραγμάτευσης”, ας πούμε την Παρασκευή 26/6. Όμως αυτά τα ψέματα είναι, προς το παρόν, το λιγότερο. Το ερώτημα είναι: γιατί αποφασίστηκε το δημοψήφισμα, και γιατί ανακοινώθηκε στις 1.10 τη νύχτα ενός Σαββάτου;
Η διαφορά ώρας ανάμεσα στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη είναι 7 ώρες· το χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης κλείνει στις 12.00 τα μεσάνυχτα ώρα ελλάδας. Είχε κλείσει, λοιπόν, την Παρασκευή 26/6 προς Σάββατο 27/6 όταν ο έλληνας πρωθυπουργός βγήκε να παίξει ένα ακόμα νούμερο απ’ τον ρόλο του. Υπήρχαν όμως “μπροστά” δύο ολόκληρες ημέρες “νεκρές” χρηματιστηριακά, ιδανικές για ένα κύμα διεθνών αναλύσεων και ανησυχιών για τις συνέπειες που θα έχει στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτισμό (και καπιταλισμό) η “χαλάρωση” της ελληνικής χρυσής βίδας. Δύο μέρες αρκετές για να διαμορφώσουν τις συνθήκες ενός παγκόσμιου χρηματιστηριακού ψιλοαρμαγεδώνα...
Δημοσιογραφικές πληροφορίες ελληνικής προέλευσης που εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν σε χρόνο dt λένε ότι τη νύχτα της Κυριακής 28 Ιούνη προς Δευτέρα 29 Ιούνη, το περιχαρές επιτελείο της ελληνικής κυβέρνησης (όλοι μαζί οι μετέπειτα τσακωμένοι...) πέρασε τις ώρες του μπροστά σε οθόνες υπολογιστών, παρακολουθώντας το άνοιγμα των ασιατικών χρηματιστηρίων: στις 2.00 τη νύχτα ώρα Αθήνας είναι 9 το πρωί ώρα Τόκιο και 8 το πρωί ώρα Σαγκάης. Αυτό που περίμενε (και ευχόταν) το ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο ήταν να δει την αρχή μιας σοβαρής παγκόσμιας χρηματιστηριακής αναταραχής, εξαιτίας της αναγγελίας του ελληνικού δημοψηφίσματος και του κυβερνητικού “όχι”, που παντού θα ερμηνευόταν σαν “έξοδος απ’ το ευρώ”! Πρώτα στην ασία, ύστερα (την Δευτέρα 29 Ιούνη) στην ευρώπη και τελικά στις ηπα. Εκείνο που ενδιέφερε ακόμα περισσότερο τους έλληνες superπαίκτες ήταν να ξεκινήσει μεγάλη άνοδος στην τιμή των ομολόγων ιταλίας, ισπανίας και γαλλίας. Αν αυτό συνέβαινε, και διαρκούσε και τις επόμενες ημέρες, τότε οι ευρωπαίοι θα τρόμαζαν - όπως το είπε ο κυρ Δραγασάκης - και θα έρχονταν γονατιστοί στην Αθήνα παρακαλώντας την να μην κάνει αυτό το ρημαδοδημοψήφισμα... Κι ας ζητήσει ό,τι θέλει για αντάλλαγμα...
Αν ο λαός θεωρούσε τον Τσίπρα “προδότη” δεν θα του ξηγιόταν ανάλογα; Άρα; Ένας ήταν ο προδότης!!!
Όμως οι ελληνικοί πόθοι έμειναν, απλά, ευσεβείς. [4Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές στο γεγονός ότι η “ελληνική έξοδος” είχε “προεξοφληθεί” εδώ και πολλούς μήνες απ’ την παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαφία. Μια πιο πλήρης αναφορά είναι κάπως παλιότερη: Sarajevo νο 73, Μάης 2013, από το μύθο της "χρυσής βίδας" στο μύθο του "αδύναμου κρίκου".] Όχι μόνο οι ευρωπαίοι αλλά και κανένας άλλος δεν τρόμαξε. Ωστόσο οι ευσεβείς πόθοι πρόλαβαν ν’ αφήσουν δύο αχνάρια στο περιθώριο της ιστορίας. Μιας και διάφοροι έλληνες δημοσιογράφοι (φαίνεται πως) ήταν ενημερωμένοι έγκαιρα για την “χρηματιστηριακή σκοπιμότητα” του δημοψηφίσματος, ο πρωθ. δεν απέφυγε σε συνέντευξη την Δευτέρα 29 Ιούνη την εξής ερώτηση:
- ερ.: Έχετε μετανοιώσει για τα νταούλια, τους ζουρνάδες, τα βιολιά κύριε πρωθυπουργέ;
- απ.: Θα δούμε... Δεν είδατε ότι το Τόκιο άνοιξε με 5% μείον;
Ωραία απάντηση, ε; Το Τόκιο!!! Οι ελπίδες μας στην κατάρρευση των χρηματιστηρίων στην ασία!!!
Ύστερα, την Τρίτη 30 Ιούνη, τέσσερεις ψεκασμένοι βουλευτές δήλωσαν δημόσια ότι αλλάζουν άποψη και από υπέρ γίνονται κατά του δημοψηφίσματος. Ένας απ’ αυτούς, ο Κώστας Δαμαβολίτης, δήλωσε την ίδια ημέρα στον καθεστωτικό ρ/σ real ανάμεσα στα άλλα, για να δικαιολογήσει ότι είχε ψηφίσει το Σάββατο υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, ότι “... Μας είχαν πει ότι δεν θα κλείσουν οι τράπεζες και ότι θα γίνει μεγάλη ζημιά στις διεθνείς αγορές...” . Δύο ημέρες μετά επανήλθε στον ρ/σ 9,84: “... Αν τη Δευτέρα το πρωί πάρουμε αυτό το περήφανο “όχι” και πάμε να διαπραγματευτούμε στην Ευρώπη και μάλιστα με κλειστές τράπεζες, με τις αγορές να μην έχουν πάθει ζημιά... αν λοιπόν πάμε και μας ξαναπούμε ‘όχι’, τι ακριβώς θα κάνουμε;...”
Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια: η ζημιά στις διεθνείς (χρηματοπιστωτικές) αγορές ήταν συστατικό, δομικό στοιχείο του κόλπου “δημοψήφισμα”και όχι ένα τρίτης σημασίας γεγονός με επικουρικό ρόλο. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι απλά μια κάποια “βοήθεια” η “ζημιά στις διεθνείς αγορές”: εκεί παίζονται τεράστια ποσά...
Υποστηρίζουμε ότι η μεθόδευση του δημοψηφίσματος και η εθνικά υπερήφανη στάση της φαιορόζ κυβέρνησης (και των συμμάχων της, ακροδεξιών και ακροαριστερών) δεν ήταν έκφραση κάποιου δημοκρατικού νταλκά, αλλά παροξυσμός μιας εντελώς επαρχιώτικης αντίληψης για την καπιταλιστική “διεθνοποίηση”, ένα τελευταίο κόλπο κάποιων μπλοφαδόρων χαρτοπαικτών που παραμυθιάστηκαν ότι κρατάνε ένα δυνατό χαρτί μέσα στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο. Ο λαός, φυσικά, αυτά δεν τα καταλαβαίνει κι ούτε θέλει να τα καταλαβαίνει, και πήγε να ψηφίσει. “Ναι” ή “όχι” αυτό ήταν αδιάφορο για τα αφεντικά και τις πολιτικές τους βιτρίνες το βράδυ της Κυριακής 28 Ιούνη· αν και, στη συνέχεια, ένα ισχυρό “όχι” αποτελούσε την έσχατη ελπίδα μήπως, ερμηνευόμενο διεθνώς σαν “όχι στο ευρώ”, ταράξει επιτέλους τις διεθνείς αγορές την βδομάδα απ’ τις 6 Ιούλη και μετά, προκαλώντας ένα εθνικά επωφελές “φαινόμενο ντόμινο”! Ούτε κι αυτό έγινε, και δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει... Συνεπώς, το κόμμα της δραχμής πορεύτηκε προς την “τελική έφοδό” του κρατώντας σφικτά μόνο τις ψευδαισθήσεις του ότι το “σχέδιο Σόιμπλε” θα είναι μια κάπως κουραστική μεν, βόλτα στην εξοχή δε.
12 - 13 Ιούλη and after
Ο “πρώτη φορά αριστερά” και βασιλιάς του αντι-μνημονίου γύρισε απ’ τη σύνοδο κορυφής μ’ ένα μνημόνιο “νααα” (με το συμπάθειο) παραμάσχαλα. Σ΄οποιονδήποτε (κυρίως απ’ το κόμμα του) ρώτησε “γιατί;” η απάντηση ήταν στερεοτυπικά μελαγχολική: υπάρχει άλλη λύση; δεν υπάρχει... Είχε δίκιο: ανακαλύπτει κανείς ότι έχει ένδεια λύσεων μόλις του δείξουν με ακρίβεια το πρόβλημα. Ένας κεραυνός προσαρμογής στη σκληρή πραγματικότητα κτύπησε τον έλληνα πρωθυπουργό και τους κοντινούς του, ηλεκτρίζοντας τις βεβαιότητες (;) της παραταξής του, της κυβέρνησής του, των ψηφοφόρων τους.
Ας αποδώσουμε όμως τα του καίσαρος τω καίσαρι, όπως εννοούμε εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες την ελληνική κρατική και καπιταλιστική πραγματικότητα.
Πρώτον, και από κάποιες απόψεις χειρότερο, οι εδώ και χρόνια υποσχέσεις της Κουμουνδούρου προς το πόπολο ήταν τόσο δημαγωγικές που δεν τις πίστεψαν ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του· όμως δημιούργησαν το μέτρο με το οποίο θα κρίνονταν τα όποια επιτεύγματα της “πρώτης φοράς”· και χρησιμοποιήθηκαν (αυτές οι δημαγωγικές υποσχέσεις) σαν βασικό “διαπραγματευτικό χαρτί” (η περιβόητη “νωπή λαϊκή εντολή”). Αυτό άρεσε σ’ όλους τους οργανωμένους της φαιορόζ κυβέρνηση, γιατί έμοιαζε με “ειλικρίνεια”, ενώ ήταν απλά ανικανότητα σοβαρής συζήτησης και απώθηση της πραγματικότητας.
Δεύτερον, δεν ήταν μια χούφτα πολιτικές βιτρίνες (οι περισσότερες με φανερά συμπτώματα ψυχοσυναισθηματικών και διανοητικών διαταραχών) που αποτελούσαν (ή και συνεχίζουν να αποτελούν) το στελεχικό δυναμικό του κόμματος της δραχμής. Επιμένουμε και θα επιμένουμε: η φαιορόζ κυβέρνηση ολόκληρη συνέχισε απ’ το σημείο που είχε σταματήσει η προηγούμενη πρασινομαύρη, παίρνοντας την σκυτάλη, πάνω σε μια “εθνική γραμμή” που επεδίωκε δανεικά χωρίς όρους και, κυρίως, χωρίς τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θίγουν τον πολιτικό προσοδισμό. Γι’ αυτό και δεν είχε κανέναν ουσιαστικό αντίπαλο στην επική εξάμηνη πορεία της και στην τακτική της.
Τρίτον, το κόμμα της δραχμής δεν θα μπορούσε ανοικτά και επίσημα να είναι η ηγεμονική έκφραση των συμφερόντων του ντόπιου κεφάλαιου, αλλά και των μικρομεσοαστικών συμφερόντων ή/και φαντασιώσεων. Ο σχίζο προσανατολισμός προς το “σκληρό νόμισμα” και ταυτόχρονα τον “σκληρό” πολιτικό προσοδισμό δεν επέτρεπε, μέχρι τουλάχιστον στις 28 Ιούνη, την καθαρή συνηγορία στο εθνικό νόμισμα (με όρους “κεντρικής πολιτικής σκηνής”). Το κόμμα της δραχμής μεταμφιεζόταν σε οτιδήποτε μπορούσε. Από κοσμοπολιτισμός και εξυπνακισμός α λα Βαρουφάκης ή αριστερισμός α λα Λαφαζάνης μέχρι εθνικισμός α λα Καμμένος. Την τεχνοκρατική του ανικανότητα ωστόσο δεν μπόρεσε ποτέ να την ξεπεράσει· κι αυτό ήταν αναμενόμενο.
Τέταρτον, μπροστά στις ιδιαίτερα σκληρές (και πρωτόγνωρες) συνέπειες της μετάβασης από ένα σκληρό νόμισμα σε ένα μαλακό, δεν ηττήθηκε στις 12 Ιούλη ο “Τσίπρας” ή ο “Βαρουφάκης” - και οι υπόλοιποι έμειναν ατσαλάκωτοι... Ηττήθηκαν όλοι που ανήκουν άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτό το κόμμα (το κόμμα της δραχμής, όχι τον άλλοτε συ.ριζ.α....), ό,τι κι αν δηλώνουν. Η ήττα έγινε ακόμα χειρότερη απ’ το γεγονός ότι επί 5,5 μήνες τα εσωτερικά οικονομικά καπιταλιστικά δεδομένα επιδεινώνονταν διαρκώς, είτε από ασχετοσύνη είτε, ακόμα, και σκόπιμα· όμως και γι’ αυτό η ευθύνη είναι γενική.
Είναι μεγάλη ατιμία, και σίγουρη απόδειξη χαρακτήρων επικίνδυνα ανεύθυνων, το να παριστάνουν διάφοροι ότι η συγκεκριμένη αποτυχία δεν τους αφορά, και το να ισχυρίζονται ότι συνιστά προδοσία (ή περίπου αυτό) η υπογραφή του “μνημόνιου Γ” (μετά την fast track επί της ουσίας “ολοκλήρωση του μνημονίου Β”). Τόσο στην ελληνική εθνική ιστορία, όσο και στην ιστορία της ντόπιας αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της, η λέξη “ήττα”, η αντίστοιχη παραδοχή και η ανοικτή αυτοκριτική είναι καταστάσεις άγνωστες. Στην ελλάδα κανείς δεν ηττάται ποτέ!!! Απ’ την πολιτική ως το ποδόσφαιρο. Αντίθετα πέφτει θύμα: θύμα προδοσίας, θύμα συνωμοσίας, θύμα ατυχίας, θύμα διαιτησίας...
Λένε ότι η νίκη έχει πολλούς πατεράδες ενώ η ήττα είναι ορφανή. Αλλά η ορφάνια της ήττας παντού και πάντα δείχνει την δειλία και την ατιμία εκείνων που εύκολα θα κορδώνονταν με τα παράσημα της νίκης. Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στο “μνημόνιο Γ”, αλλά αυτό είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς. Το γεγονός είναι ότι το “μνημόνιο Γ” ήρθε να επιστεγάσει μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική, πολιτική, ιδεολογική αποτυχία· κι αυτή αφορά και μοιράζεται όχι μόνο στο σύνολο της φαιορόζ κυβέρνηση, στο σύνολο των βουλευτών της και στο σύνολο των κομματικών μελών της, αλλά επίσης και στους προηγούμενους κυβερνήτες, στα κόμματά τους, στα επιτελεία τους. Πράγμα που σημαίνει ότι ενώ οι τωρινοί (και όψιμα) realos κουβαλάνε υποχρεωτικά και το στίγμα των “pentiti”, οι δήθεν τωρινοί fundis [5] κουβαλάνε και θα κουβαλάνε ένα άλλο στίγμα: της δειλίας και της ατιμίας μπροστά στην (και δική τους) ήττα.
Είναι λογικό και ηθικά απόλυτα σωστό κάποιος που έχει ηττηθεί σε τέτοιο βαθμό και το παραδέχεται να μην θέλει να συνεργαστεί με εκείνους που είχε οριοθετήσει σαν εχθρούς του (να μην θέλει, εν προκειμένω, να υπογράψει ή να εφαρμόσει οποιοδήποτε μνημόνιο). Υπάρχει λοιπόν ένα απλός τρόπος για να κάνει κάθε τέτοιος την αυτοκριτική του χωρίς να βρωμίσει τα χέρια του: παραιτείται αμέσως απ’ την βουλευτική καρέκλα (δηλαδή τον βουλευτικό μισθό και όλα τα υπόλοιπα προνόμια) και, επιπλέον, αυτοεξαιρείται από όλα τα κομματικά αξιώματα. Τονίζουμε το “αμέσως”: στις 14 Ιούλη. Όχι στις 15. Στις 14. Και σίγουρα όχι όταν αναγγέλονται εκλογές και η βουλευτική καρέκλα χάνεται έτσι κι αλλιώς...
Όμως ούτε η εντιμότητα ούτε η αναζήτηση σε βάθος των αιτίων μιας ήττας, μιας αποτυχίας, ανήκουν στις αρετές της γραφειοκρατίας - κι αυτήν, σε διάφορες παραλλαγές, έχουμε συνήθως μπροστά μας. Άλλωστε, αν υπήρχε στοιχειώδης εντιμότητα, η “διάσπαση του συ.ριζ.α.” δεν θα γινόταν στο 90φεύγα... θα είχε γίνει στις 26 Γενάρη, όταν ανακοινώθηκε η κοινοβουελυτική / κυβερνητική συμμαχία με τους ψεκασμένους...
Η δική μας γενική αντίληψη είναι καθαρή και, όποιος / όποια διαβάζει στα σοβαρά αυτές τις σελίδες το ξέρει εδώ και μήνες. Ας την επαναλάβουμε: ένα μεγάλο μέρος των ντόπιων αφεντικών, μεθόδευσε μια ορισμένη τακτική “στυλώματος” έναντι των δανειστών, πάνω σε ένα δίπολο. Είτε οι δανειστές θα αναγκάζονταν να “υποχωρήσουν” (σε μια σειρά “εκκρεμότητες” των μνημονίων Α και Β που θίγουν την πολιτικά προσοδική δομή του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα)· είτε οι δανειστές θα αναγκάζονταν να “συνοδέψουν” το ελλαδιστάν στο εθνικό του νόμισμα, φροντίζοντας να γίνει η μετάβαση όσο πιο ομαλά θα ήταν δυνατόν. Αυτή η τακτική ξεκίνησε και εφαρμόστηκε επί μήνες απ’ την πρασινόμαυρη κυβέρνηση ν.δ. και πα.σο.κ. Όταν αυτός ο κομματικός συνδυασμός εξάντλησε τις δυνατότητές του σκηνοθέτησε (με πλήρη γνώση και συμμετοχή των διαδόχων) μια “μίνι κρίση” (την αδυναμία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας) για να γίνουν εκλογές και αλλαγή φρουράς. Προς στιγμήν, τότε, είχαμε αναρωτηθεί αν η Κουμουνδούρου είχε πέσει σε παγίδα· αλλά όχι. Εκ των υστέρων καταλάβαμε.. Η φαιορόζ κυβέρνηση κληρονόμησε την συνέχιση και την κλιμάκωση αυτής της τακτικής, και το έκανε όσο καλύτερα μπορούσε, με την διακριτική αλλά σταθερή υποστήριξη των προηγούμενων κυβερνητών. Η έμφαση της τακτικής ήταν πια το δεύτερο σκέλος του διπόλου.
Τι έκανε αυτή η κυβέρνηση ολόκληρη, με την κοινοβουλευτική ομάδα της ολόκληρη και τις ευλογίες των υπόλοιπων; Κωλυσιέργησε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο· πρόσβαλε (π.χ. μαγνητοφώνηση του eurogroup...)· έβρισε και καταράστηκε· είπε και ξείπε· ψευδολόγησε ολοφάνερα με κάθε τρόπο και με απίστευτη επιμονή. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου το κόμμα της δραχμής, που σαν τέτοιο ήταν στα τέλη του 2014 εξαιρετικά μειοψηφικό, κατάφερε να γίνει “εναλλακτική λύση” αποδεκτή από ένα 20% - 25% των υπηκόων. Στο τέλος, στήνοντας ένα δημοψήφισμα που οι επόμενες γενιές θα ελεεινολογούν με όλο τους το δίκιο, το κόμμα της δραχμής εμφανίστηκε φουσκωμένο στο 62%. Εκείνο που απέμενε ήταν να αποφασίσει η άλλη πλευρά, οι πολιτικές βιτρίνες της ευρωζώνης, ότι “αρκετά” με τους έλληνες.
Και σχεδόν το αποφάσισαν!!! Όχι τα ελληνικά αλλά τα ευρωπαϊκά γεγονότα στις αρχές του Ιούλη ελάχιστα τα παρακολούθησαν οι υπήκοοι, και αποκλείεται να μείνουν σαν στοιχεία της ιστορικής μνήμης στα μέρη μας. Ωστόσο, τόσο απ’ την άποψη της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας όσο και της διπλωματίας, οι περισσότερες πολιτικές βιτρίνες της ευρώπης είναι πολύ καλύτερες (ποιοτικά) απ’ τις αντίστοιχες ελληνικές. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν είχαν αποφασίσει ότι “αρκετά”, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην αναλάβουν την ευθύνη μιας εξέλιξης (της μετάβασης στη δραχμή και των συνέπειών της) που θα ήταν καταστροφική για καιρό για ένα πρώην μέλος του κλαμπ. Καλώς ή κακώς οι τεχνικές δημοσίων σχέσεων δεν επιτρέπουν σ’ όλους αυτούς τους καταραμένους να κάνουν και, κυρίως, να λένε φωναχτά αυτά που λένε οι έλληνες για τους πρώην φίλους, συντρόφους ή και συζύγους μετά τα διαζύγια... Συνεπώς, η τελευταία πράξη του έργου, προέβλεπε (απ’ την μεριά της ευρωζώνης) να πάρει αγκαλιά ο ίδιος ο έλληνας πρωθυπουργός τον τόμο με το “σχέδιο εξόδου” και να γυρίσει θριαμβευτής στην Αθήνα. Πολύ απλά: να πάρει, εν γνώσει του, ολόκληρη την ευθύνη.
Αυτό δεν έγινε! Και, κατά τη γνώμη μας, όποιος κι αν ήταν στη θέση του Aletsiprado, ακόμα και ο πιο (κατα φαντασία) επαναστάτης και εξτρεμιστής, δεν θα αναλάμβανε τέτοια ευθύνη. “Ο Μανώλης με τα λόγια φτιάχνει ανώγεια και κατώγεια” λέει μια παροιμία: στα λόγια οι έλληνες είναι τα πάντα, μπορούν τα πάντα, και φυσικά θυμώνουν με όποιον αμφισβητήσει την παντοδυναμία τους. Στα λόγια η επιστροφή στη δραχμή ήταν κάτι που ένας Λαπαβίτσας θα το ξεμπέρδευε σ’ ένα Σαββατοκύριακο (όπως έλεγε και ξανάλεγε το 2011...). Και φυσικά, μετά το πέρασμα της ερήμου, η γη της Χαναάν θα αποζημίωνε τους κόπους και τις θυσίες - πάλι στα λόγια [6]. Αλλά όταν φτάσει η στιγμή της πράξης και έχεις μπροστά σου αναλυτικά την έρημο, δεν είναι προδοσία το να κάνεις πίσω, όπως βολεύονται να διαδίδουν οι αιώνια αήττητοι (“απελευθερωτές” μας). Είναι συνθηκολόγηση. Συνθηκολόγηση απέναντι σε προφανείς παραμέτρους της πραγματικότητας. Όχι απέναντι σε “συσχετισμούς δύναμης” (αυτό ισχυρίζεται εκ των υστέρων ο “κοιμήθηκα εξτρεμιστής και ξύπνησα ρεαλιστής” πρωην πρωθ., γιατί, φυσικά, εκτός από “κέντρο κόσμου” είμαστε και “φτωχοί πλην τίμιοι”...). [7]
Ήταν συνθηκολόγηση η 12η Ιούλη, απέναντι στη σύνθετη πραγματικότητα οποιοδήποτε σύγχρονου καπιταλιστικού σχηματισμού, ακόμα κι αν το μοντέλο του είναι ο πολιτικός προσοδισμός. Δεν είναι δυνατόν η μετάβαση από ένα “αδύναμο” σε ένα “ισχυρό” νόμισμα (απ’ την δραχμή στο ευρώ), όπου όλα τα ψυχοκοινωνικά και οικονομικά δεδομένα είναι υπέρ, να χρειάζεται τεχνική προετοιμασία 2 χρόνων, και το ανάποδο να είναι εφικτό χάρη στις μαγικές δυνατότητες διάφορων ψευδοπροφητών της απελευθέρωσης!!! Εντέλει, η πραγματικότητα του προσοδικού μοντέλου, είναι ακόμα χειρότερος αντίπαλος εάν πρόκειται να σχεδιαστεί και να παραγματοποιηθεί ένα είδος “μαζικής πτώσης”, με αλλαγή νομίσματος και υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αλεξίπτωτο.
Συνθηκολόγηση λοιπόν. Συνθηκολόγηση της οποίας οι όροι (ή, για να το πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, οι “εθνικά κρίσιμοι όροι”) δεν πρόκειται να εφαρμοστούν. Πέρα απ’ αυτό, όπως συμβαίνει μ΄όλες τις “εκστρατείες” που ηττώνται, εκείνοι που την πληρώνουν δεν είναι οι στρατηγοί ή οι ταγματάρχες. Είναι το πόπολο που πίστεψε ή σύρθηκε στον “μεγαλειώδη αγώνα”. Και είναι σαφέστατο ότι το “μνημόνιο Γ” περιλαμβάνει μέτρα που θα υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο την εργασία και την σύγχρονη εργατική ζωή.
Όμως, σαν αυτόνομοι εργάτες, έχουμε καθαρή τη συνείδησή μας. Εδώ και 5 χρόνια, με κάθε διαθέσιμο μέσο, ακόμα και πέρα απ’ τις δυνατότητές μας, έχουμε αποδείξει το γιατί όλη αυτή η φανφάρα “μνημόνιο - αντιμνημόνιο”, “ευρώ - δραχμή” κλπ είναι μέρος των τακτικών του συστήματος και είναι καταστροφική για τα εργατικά συμφέροντα, όχι μόνο τα υλικά αλλά και τα συναισθηματικά, τα διανοητικά [8]. Εδώ και 5 χρόνια, επιπλέον, έχουμε δείξει ποιος ακριβώς είναι ο “άλλος”, ο αντίθετος δρόμος, ο δρόμος που δεν περνάει απ’ τα κοινοβούλια, τις κυβερνήσεις, τις μικρότερες και μεγαλύτερες εξουσίες, ο δρόμος που είναι εχθρός του κυβερνητισμού σε κάθε έκφανσή του, ο δρόμος του αυτόνομου εργατικού ανταγωνισμού.
Το ότι έχουμε λίγους συντρόφους δεν σημαίνει ότι κάνουμε λάθος...
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Στις 19 Ιούλη 2015 η καθεστωτική “καθημερινή”, σε ανταπόκρισή της απ’ τις Βρυξέλες, έγραφε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής (που δεν διαψεύστηκαν) - ο τονισμός διμός μας:
Στον 13ο όροφο του κτιρίου Βerlaymont στις Βρυξέλλες, λίγα μέτρα από το γραφείο του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, φυλάσσεται σε ειδικό δωμάτιο ασφαλείας και μέσα σε ένα χρηματοκιβώτιο το σχέδιο της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Εκεί, σε έναν πολυσέλιδο τόμο, που γράφτηκε σε λιγότερο από έναν μήνα από 15μελή ομάδα της Κομισιόν, απαντώνται ερωτήματα για το πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια έξοδος, περιλαμβάνοντας, όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται, ακόμα και το ενδεχόμενο της εξόδου της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν, καθώς δεν θα οδηγείτο μόνο εκτός ευρώ αλλά και εκτός Ε.Ε.
...
Μέχρι τη δραματική Συνόδο για την Ελλάδα, που ακολούθησε λίγα 24ωρα μετά το δημοψήφισμα, για το σχέδιο αυτό πολλά ακούγονταν αλλά τίποτα δεν ήταν επιβεβαιωμένο. Όμως τις πρώτες ώρες της Τετάρτης [σ.σ.: στις 8 Ιούλη], όταν είχε λήξει η Σύνοδος, από το πόντιουμ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εμφανώς θυμωμένος με τους χειρισμούς του Έλληνα πρωθυπουργού, αποκάλυψε σε δεκάδες δημοσιογράφους ότι το σχέδιο αυτό υπάρχει και είναι έτοιμο.
Σύμφωνα με Ευρωπαίο αξιωματούχο, σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε ήδη έναν δεμένο τόμο, ένα πολυσέλιδο έγγραφο, το οποίο περιγράφηκε στον Ελληνα πρωθυπουργό, πριν από την έναρξη της Συνόδου [σ.σ.: στις 12 Ιούλη], από τον ίδιο τον κ. Γιουνκέρ με όλες τις λεπτομέρειες ενός Grexit, δίνοντάς του να καταλάβει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο μιας τέτοιας απόφασης.
Στο πολυσέλιδο έγγραφο, σύμφωνα με Ευρωπαίο αξιωματούχο που έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει το περιεχόμενό του, υπάρχουν λεπτομερείς απαντήσεις σε 200 θέματα που θα προέκυπταν σε περίπτωση Grexit.
Αυτά τα ερωτήματα, όπως εξηγεί ο ίδιος αξιωματούχος, είναι αλληλένδετα, καθώς μία έξοδος από το ευρώ θα δημιουργούσε αλυσιδωτά γεγονότα, τα οποία θα εξελίσσονταν σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Από τη δραχμοποίηση της οικονομίας έως τους συναλλαγματικούς ελέγχους που θα πραγματοποιούνταν στα σύνορα της χώρας και που, τελικά, θα οδηγούσαν και στην έξοδο της Ελλάδας από τη Συνθήκη Σένγκεν.
[ επιστροφή ]
2 - Και πάλι δεν χρειάζεται να έχει κανείς “μπάρμπα στις Βρυξέλες” για να καταλαβαίνει τα στοιχειώδη. Έτσι κι αλλιώς κατά καιρούς, εδώ και πολλούς μήνες, όλο και κάποιο διεθνές καθεστωτικό μέσο θα αναφερόταν στις ευρω-προετοιμασίες για το ενδεχόμενο “ελληνικής εξόδου”.
Απ’ την μεριά μας, στα τέλη Μάρτη του 2015 (τ. 94, Απρίλης ‘15) κάτω απ’ τον τίτλο “ελευθερία (της δραχμής) - ή θάνατος” γράφαμε ανάμεσα στα άλλα:
... Οι σύγχρονοι ντόπιοι Μωϋσήδες τριγυρνούν λοιπόν τα καφενεία, ηλεκτρονικά και μη, διαλαλώντας την ετοιμότητά τους να οδηγήσουν τον λαό στη γη-της-Χαναάν, (“προοδευτική, δημοκρατική, ανεξάρτητη ελλάδα”), αλλά δεν έχουν ιδέα για ποιο πράγμα μιλάνε. Είναι τυφλωμένοι απ’ την δικιά τους προφητική ιδεοληπτική λάμψη, απ’ τα οράματα που βλέπουν συνέχεια (επίσης έχουν σιγουρέψει τα ευρά τους...)· κι αυτό είναι όλο. Πουλάνε εθνικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το ενδιαφέρον είναι πως ενώ αυτοί όλοι οι φτηνοί μεταπράτες εθνικής ιδεολογίας και φιλοαμερικάνικης “γεωπολιτικής” δεν έχουν καμία ιδέα πρακτικά εφαρμόσιμη για το πως θα γίνει η “φυγή απ’ την αίγυπτο”, εκείνοι τους οποίους καταγγέλουν σαν ανελέητους εχθρούς (η ε.ε., το Βερολίνο) έχουν και παραέχουν. Όχι απλά “ιδέες”, αλλά και σχέδιο. Έχουν σχέδιο για το πως μπορεί να βοηθηθεί, να υποστηριχθεί, ο ελληνικός καπιταλισμός στην “έξοδό” του απ’ το σκληρό νόμισμα, αν έτσι αποφασίσει. Γιατί όλοι αυτοί οι παλιάνθρωποι δεν είναι ανθέλληνες - όπως βολεύει να πιστεύει το πόπολο και να διαδίδουν οι ελευθερωτές του. Είναι σκέτοι φίλοι και υπηρέτες του καπιταλισμού, άρα υποχρεωμένοι να είναι μεθοδικοί· σε αντίθεση με τους εγχώριους δημαγωγούς, που κι αυτοί φίλοι και υπηρέτες του ντόπιου καπιταλισμού είναι (και μάλιστα των πιο “καθυστερημένων” εκφάνσεών του) αλλά προσπαθούν να παραστήσουν το ανάποδο.
...
Την αποκάλυψη της ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού σχεδίου για την συντεταγμένη ελληνική έξοδο απ’ το ευρώ αποκάλυψαν οι καθεστωτικοί financial times τον Μάη του 2012. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Peter Spiegel, καμμιά 20αριά τεχνοκράτες υψηλού επιπέδου, υπό την επίβλεψη των Jörg Asmussen, Thomas Wieser, Marco Butti και Poul Thomsen (ο τελευταίος γνωστός σαν “τροϊκανός” - εκπρόσωπος του δντ...), και με απόλυτη μυστικότητα, άρχισαν τον Γενάρη του 2012 να εξετάζουν το πως ακριβώς θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια “έξοδος”, αν την επέλεγε η Αθήνα.
...
Το έτοιμο απ’ το 2012 σχέδιο (που ο δημοσιογράφος των financial times ονόμασε “plan Z”) για την ελληνική εθνική νομισματική απελευθέρωση παραμένει, λοιπόν, ευρωπαϊκό απόρρητο (και είναι εύλογο το γιατί).
...
Έτσι, σε ότι αφορά την ελληνική εθνική νομισματική απελευθέρωση, έχουμε αυτήν την διπολική κωμικοτραγική κατάσταση. Οι ντόπιοι ελευθερωτές, με τα μυαλά στα τσαρούχια, γυρνάνε στις ρούγες και στις γειτονιές διαλαλώντας την πραμάτεια τους και τα θαύματα που πρόκειται να συμβούν με τη “νέα δραχμή”... Και οι τεχνοκράτες του ευρωπαϊκού (και όχι μόνον) καπιταλισμού, ψάχνουν να βρουν (και λογικά έχουν βρει) το πως θα “ανοίξουν την ερυθρά θάλασσα” για να περάσει (στην έρημο...) ο ευλογημένος απ’ τον θεό ελληνικός λαός.
...
[ επιστροφή ]
3 - Όπως θα πρέπει να θυμούνται (;;;;) οι κάτοικοι αυτής της πόλης, για κάμποσους μήνες το 2012 λειτουργούσαν όλο και λιγότερα φανάρια στην Αθήνα. Την συντήρησή τους είχε αναλάβει η siemens, το συμβόλαιο είχε λήξει, καινούργιο δεν είχε υπογραφτεί, οπότε...
Οπότε, με πληρωμή σε δραχμούλες, καμία μη ελληνική εταιρεία δεν θα τηρούσε κανένα συμβόλαιο, και καμία ελληνική δεν θα μπορούσε να την αντικαταστήσει. Ξανά τροχόμπατσοι, λοιπόν, στις διασταυρώσεις. Ναι, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί; Όχι βέβαια. Άρα;;; Θα κάλυπταν κι αυτό το τόσο ταπεινό ζήτημα οι “δομές αλληλεγγύης”;
[ επιστροφή ]
4 - Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές στο γεγονός ότι η “ελληνική έξοδος” είχε “προεξοφληθεί” εδώ και πολλούς μήνες απ’ την παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαφία. Μια πιο πλήρης αναφορά είναι κάπως παλιότερη: Sarajevo νο 73, Μάης 2013, από το μύθο της "χρυσής βίδας" στο μύθο του "αδύναμου κρίκου".
[ επιστροφή ]
5 - Για όσους / ες δεν έχουν υπ’ όψη τους την σχετική ορολογία. Realos και fundis (ρεαλιστές και ριζοσπάστες) ήταν οι δύο βασικές φράξιες του κόμματος των πρασίνων, στη Γερμανία, ήδη απ’ την εποχή της δημιουργίας τους σαν κίνημα, την δεκαετία του ‘80. Οι διαφωνίες ήταν αρκετές, και ανάμεσά τους κεντρική αυτή: οι realos ήταν υπέρ της συνεργασίας με καθεστωτικά κόμματα (κυρίως τους σοσιαλδημοκράτες) σε δήμους ή και στις κυβερνήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων, ενώ οι fundis ήταν αντίθετοι. Εν τέλει σ’ αυτήν την διένεξη, που κράτησε και την δεκαετία του ‘90, καθώς οι πράσινοι μετατοπίζονταν προς το “κέντρο”, νίκησαν οι realos.
Pentito (πληθυντικός: pentiti) σημαίνει “μετανοιωμένος”. Έτσι ονομάστηκαν στην ιταλία, την δεκαετία του ‘80, όσοι / όσες συμμετείχαν σε ένοπλες οργανώσεις αλλά μετά τις συλλήψεις τους φρόντισαν να επωφεληθούν απ’ την ευεργετική νομοθεσία υπέρ όσων θα συνεργάζονταν με την ιταλική αστυνομία, καρφώνοντας τους πρώην συντρόφους τους. Σε μεγάλο βαθμό οι ιταλικές φυλακές γέμισαν με πολιτικούς κρατούμενους χάρη στους pentiti. Εννοείται ότι ο όρος έχει έντονη απαξιωτική χρειά, παρότι ορισμένοι απ’ τους όχι μετανοιωμένους κρατούμενους, όπως π.χ. ο Ρενάτο Κούρτσιο, αντιμετώπισαν αυτό το φαινόμενο όχι σαν “προσωπικές προδοσίες” αλλά σαν απόδειξη της ανεπαρκούς πολιτικοποίησης των τότε ανταρτών πόλης, και σαν αναπόφευκτη συνέπεια της ήττας των ένοπλων οργανώσεων.
[ επιστροφή ]
6 - Έχουμε μόνιμα την απορία-πειρασμό γιατί τον παράδεισο του εθνικού νομίσματος δεν τον συναντάει κανείς εδώ στα πέριξ. Ας απαριθμήσουμε μερικά απ’ τα σημεία του χάρτη όπου θα έπρεπε η καθημερινή ζωή των εργατών να είναι καλύτερη απ’ ότι στην ελλάδα, αφού δεν υπάρχει καμία τυρανία κανενός ευρώ: μαρόκο, αλγερία, τυνησία, λιβύη, αίγυπτος, ισραήλ, συρία, τουρκία, βουλγαρία, ρουμανία, σερβία, αλβανία... Φτάνουν;
Ο μόνος λόγος που οι επικράτειες όλων αυτών των εθνικών νομισμάτων δεν είναι (τουλάχιστον!) σοσιαλιστικές, θα πρέπει να είναι (σκεφτόμαστε...) η έλλειψη επαναστατών, ικανών να ηγηθούν της δράσης του “λαϊκού παράγοντα”. Οπότε μας φαίνεται σωστό, μιας και η ελλάδα έχει υπερπαραγωγή επαναστατών χωρίς να μπορεί να τους απορροφήσει η ντόπια “επαναστατική αγορά”, να γίνει κατ’ αρχήν μια γενναία εξαγωγή του μεγαλύτερου μέρους τους σ’ αυτά τα μέρη, γύρω γύρω απ’ τη Μεσόγειο - στο κάτω κάτω είναι και διεθνιστικό τους καθήκον... Να δουλέψουν εκεί και να προωθήσουν το πέρασμα στο σοσιαλισμό και, εν τω μεταξύ, αυτοί που θα μείνουν εδώ να κάνουν όλη την απαραίτητη προεργασία. Και την στιγμή μηδέν να γίνει ταυτόχρονα στο μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα! Να μάθουν οι παλιοευρωπαίοι!!!
[ επιστροφή ]
7 - Ας πούμε κάτι παραπάνω εδώ. Ούτε η “πραγματικότητα” ούτε οι “συσχετισμοί δύναμης” είναι στατικές καταστάσεις. Μπορούν να διαφοροποιούνται, λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τις δράσεις των (αντίθετων) “δυνάμεων”. Και ανάλογα με την ευστοχία ή την αστοχία αυτών των δράσεων, η “πραγματικότητα”, οι “συσχετισμοί δύναμης”, μπορεί να αλλάζουν ριζικά.
Τι έγινε, όμως, στην περίπτωση της υποτιθέμενης ελληνικής διαπραγμάτευσης; Οι προηγούμενοι κυβερνήτες είχαν “πετάξει έξω” την τρόικα, επί μήνες, αρνούμενοι την περιβόητη 5η αξιολόγηση του μνημονίου Β. Γιατί την αρνούνταν; Τα έχουμε πει: πολλές διαρθρωτικές εκκρεμότητες και επιλογή των ντόπιων αφεντικών (όλων; κάποιου μέρους τους;) “πάμε γι’ άλλα”.
Μετά τις 25 Γενάρη η φαιορόζ κυβέρνηση, εάν ήθελε όντως να διαπραγματευτεί (“σκληρά”; “μαλακά”; όπως μπορούσε...) θα έπρεπε, κατ’ αρχήν, να “μεταθέσει” για κανά μήνα τις πιο δημαγωγικές απ’ τις διακηρύξεις της (του είδους: ούτε ρουθούνι τροϊκανού δεν θα περάσει τα σύνορα). Χωρίς να θεωρηθεί επίορκη θα μπορούσε να αφήσει να γίνει η 5η αξιολόγηση, αφού στο κάτω κάτω ΔΕΝ αφορούσε δικά της (μη) πεπραγμένα αλλά των προηγούμενων· να αφήσει να κλείσει τυπικά το μνημόνιο Β (χωρίς άλλες χρηματοδοτήσεις αλλά και χωρίς υποχρέωση δική της να πάρει μέτρα)· και να πάει μετά στη ρημαδοδιαπραγμάτευση, έχοντας και ένα σφικτό χρονοδιάγραμμα για το “πόσο αντέχει” η περιβόητη ελληνική οικονομία... Όμως δεν έκανε αυτό. Συνέχισε να εμποδίζει την 5η αξιολόγηση, πριονίζοντας το κλαδί πάνω το οποίο καθόταν... Με διάφορα φτηνά τερτίπια αλλά και επικίνδυνα (για την αξιοπιστία της έναντι εκείνων με τους οποίους θα διαπραγματευόταν) θεωρήματα. Αυτά, φυσικά, έγιναν δεκτά σαν εξαιρετικός ηρωϊσμός.
Αναρωτηθήκαμε: γιατί ακολουθούν αυτήν την ανορθόδοξη τακτική αν όντως θέλουν διαπραγμάτευση; Η απάντηση που έδωσε η ανάλυσή μας ήταν: επειδή θέλουν να πάνε το ενδεχόμενο του grexit στα άκρα, ελπίζοντας ότι έτσι οι χρηματοδότες / εταίροι θα παραιτηθούν απ’ τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η επόμενη ερώτησή μας ήταν: κι αν πάνε το ενδεχόμενο του grexit στα άκρα αλλά οι άλλοι δεν παραιτηθούν, όπως είναι και το πιο λογικό κι αναμενόμενο; Η απάντησή μας ήταν: θα το πάνε στη δραχμή, ακριβώς επειδή το σημαντικότερο που τους ενδιαφέρει είναι να σώσουν τις οργανικές σχέσεις του “εθνικού κορμού” με το κράτος.
Αυτά τα ξέρετε. Το θέμα είναι ότι ακολουθώντας την συγκεκριμένη γραμμή η φαιορόζ κυβέρνηση, με τις ευλογίες του βαθέος κράτους και όλης της αντιπολίτευσης, “έπαιζε” πάνω σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: το grexit. Έτσι, έκανε την “πραγματικότητα” και τους “συσχετισμούς δύναμης” ακόμα χειρότερους σε βάρος της, ΕΚΤΟΣ ΑΝ υπηρετούσε το εθνικό νόμισμα, και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ βοηθούσαν σ’ αυτό οι καταραμένοι “εταίροι” αναλαμβάνοντας, ουσιαστικά, να χρεωθούν αυτοί τις συνέπειες της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα.
Όταν έφτασε η φαιορόζ κυβέρνηση στο χείλος αυτής της πράξης είχε διαμορφώσει ήδη την “πραγματικότητα” και τους “συσχετισμούς δύναμης” με τέτοιο τρόπο ώστε οτιδήποτε κι αν αποφάσιζε να είναι από οριακό έως απόλυτα οριακό. Γιατί, απ’ όσο μπορούσαμε να καταλάβουμε, οι τρισκατάρατοι δανειστές έμειναν στις ίδιες ακριβώς θέσεις που είχαν τον Οκτώβρη του 2014, και τον Γενάρη του 2015, και τον Μάρτη του 2015, και τον Μάη του 2015... Δεν μετακινήθηκαν ουσιαστικά, ούτε προς το “καλύτερο” ούτε προς το “χειρότερο”. Αν, λοιπόν, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο ζόρικα, αυτό οφείλεται στο ότι η φαιορόζ κυβέρνηση άσκησε την “δυναμική” της με τον τρόπο που το έκανε, μέρα μέρα, επί μήνες. Έκανε την καπιταλιστική “πραγματικότητα” απ’ την δική της μεριά πολύ χειρότερη.
Ο επαγγελματίας ψεύτης πρωην πρωθυπουργός προσπαθεί να “καθαρίσει” τον εαυτό του και όλους μα όλους τους κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς υποστηρικτές της “εθνικής γραμμής” (ακόμα και από ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες...) με το θεώρημα ότι η εκτ (φταίει που) έκλεισε τις τράπεζες, επειδή αρνήθηκε παράταση του ELA για μια βδομάδα, ως το δημοψήφισμα, ενώ το μνημόνιο Β δεν ίσχυε πια. Μια σκατοκεντρική τράπεζα είναι η εκτ, αλλά οι πάντες το ήξεραν: α) ότι οι τράπεζες άδειαζαν διαρκώς, κι αν έμειναν ανοικτές όλη την άνοιξη ήταν μόνο χάρη στην εκτ· και β) δεν μπορεί αυτή η σκατοεκτ να δανείζει άλλες (χρεωκοπημένες...) τράπεζες εάν δεν υπάρχει σε εξέλιξη “πρόγραμμα” ή, έστω, σοβαρό ενδεχόμενο συμφωνίας για κάτι τέτοιο. Είτε από ανικανότητα είτε από δόλο η φαιορόζ κυβέρνηση επέλεξε να κάνει το δημοψήφισμα ΑΚΡΙΒΩΣ την στιγμή που η εκτ ΔΕΝ θα μπορούσε πλέον να καλύπτει τις ελληνικές τράπεζες αφού τέλειωνε και η 4μηνη παράταση του μνημονίου Β· πράγμα που οδηγούσε υποχρεωτικά στη φανερή χρεωκοπία τους (capital control). Αυτό το ήξεραν όλοι οι εθνοβοσκοί. Ήταν αυτή η φανερή χρεωκοπία μέρος της ατζέντας του κόμματος της δραχμής; Δεν θα το μάθουμε.
Αμέσως μετά το eurogroup στη Ρίγα (23 Απρίλη 2015) ο μέγας κυρ Γιάνης είχε δηλώσει μεταξύ άλλων: ... γιατί να βιαστώ να κλείσω μια συμφωνία στις 25 όταν μπορώ να την κλείσω στις 30; Αυτό ήταν ομολογία της σκόπιμης χρονοτριβής εκ μέρους της φαιορόζ κυβέρνησης, περιλάμβανε όμως και ένα στοιχείο είτε δύναμης είτε παράνοιας: πως είσαι σίγουρος (ρε παμμέγιστε) ότι στις 30 τα δεδομένα υπέρ σου θα είναι καλύτερα απ’ ότι στις 25; Προφανώς (λέμε) ο κυρ Γιάνης είχε υπ’ όψη του κάποιο “κόλπο - της - τελευταίας - στιγμής”, με το οποίο η φαιορόζ κυβέρνηση υπολόγιζε ότι θα ενισχύσει αισθητά τη θέση της. Ποιο ήταν αυτό το κόλπο; Όχι (λέμε) το δημοψήφισμα σαν τέτοιο, αλλά “η ζημιά στις αγορές” που αυτό θα προκαλούσε...
Συνθηκολόγηση λοιπόν. Αλλά η συνθηκολόγηση είναι μια στιγμή. Το ακριβές περιεχόμενό της εξαρτάται τελικά και απ’ όσα προηγήθηκαν, απ’ όσα οδήγησαν στη στιγμή της συνθηκολόγησης. Συνεπώς και για την συνθηκολόγηση η ευθύνη είναι πολύ πλατιά. Και σίγουρα περιλαμβάνει κι όλους αυτούς τους οργανωμένους, τους κομματικούς “αναμάρτητους”, “ξεγελασμένους” και “εξαπατημένους” μετά την συνθηκολόγηση.
[ επιστροφή ]
8 - Έχουμε διαβάσει ή/και ακούσει απίστευτες βλακείες υπέρ της “απελευθέρωσης μέσω της δραχμής”. Βλακείες που λέγονται και διαδίδονται με το κύρος της “σοφίας” ή της “επαναστατικής αρετής”. Βλακείες που κυκλοφορούν τόσο εύκολα, ώστε αν δεν είμασταν τόσο πεισματάρηδες θα είχαμε πέσει σε βαριά κατάθλιψη.
Να ένα μικρό πρόσφατο δείγμα, δημοσιευμένο στα μέσα Αυγούστου (δεν θα αναφέρουμε ούτε τον “σοφό” ούτε την πηγή...) μέσα από κάποια αποσπάσματα (ο τονισμός στο πρωτότυπο):
...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται προσοχή και μέτρο σε ότι αφορά το ξένο συνάλλαγμα. Η χώρα θα πρέπει να ιεραρχήσει τις ανάγκες της σε προϊόντα από το εξωτερικό με βάση τις πραγματικές ανάγκες και όχι την ιδιωτική κατανάλωση. Π.χ. σε μια πρώτη φάση τα καύσιμα ή τα φάρμακα ή οι πρώτες ύλες θα έχουν προτεραιότητα, μέχρις ότου φτάσουμε σε εκείνη τη συνθήκη όπου ομαλοποιούνται οι διεθνείς συναλλαγές και εισέρχεται συνάλλαγμα στη χώρα. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να τεθεί σε ισχύ ένας μηχανισμός που να εξετάζει τα αιτήματα για εισαγωγή προϊόντων και άρα για εξαγωγή συναλλάγματος και με βάση κοινωνικές προτεραιότητες (σημασία των εισαγόμενων αγαθών ή πρώτων υλών) να χορηγούν συνάλλαγμα για συναλλαγές με το εξωτερικό. Το ίδιο θα γίνεται με τα όρια του συναλλάγματος που μπορούν να πάρουν μαζί τους στο εξωτερικό έλληνες πολίτες αλλά και με το πώς θα μπορούν να στέλνουν συνάλλαγμα στο εξωτερικό οι μετανάστες που εργάζονται στη χώρα.
...
Με λόγια απλά ο σοφός “δραχμίστας” ξεμπερδεύει με το θέμα των εισαγωγών, ή πιο σωστά, το σταμάτημα των εισαγωγών... “Να τεθεί σε ισχύ ένας μηχανισμός” λέει, λες και πρόκειται για κανά μοτέρ που γυρνάς τη μίζα και αρχίζει να δουλεύει, να κάνει επιλογές (προτεραιότητας) στις εισαγωγές....
Ξέρει ο άνθρωπος τι ακριβώς εισάγεται στην ελλάδα; ΟΧΙ!!! Ξέρει που χρειάζονται αυτά που εισάγονται; ΟΧΙ!!! Πως φαντάζεται άραγε αυτόν τον “μηχανισμό”, ένα διοικητικό σώμα με υπαλλήλους σε γενικές γραμμές το ίδιο άσχετους με δαύτον (και πως αλλιώς δηλαδή;), μπροστά σε τόνους χάρτινων και ηλεκτρονικών αιτημάτων, με δικαιολογητικά και αποδεικτικά σημασίας της βίδας τάδε τύπου ή της κόλας δείνα τύπου, που θα αποφασίζει τι θα εισαχθεί και τι όχι, και θα περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες γιατί άντε να βγάλεις άκρη· εν τω μεταξύ θα γίνονται και ενστάσεις, και επαναξιολογήσεις, και διορθώσεις ποσοτήτων· κι όλα αυτά θα γίνονται βέβαια τίμια, ορθολογικά (ε;), χωρίς λαδώματα και χωρίς άλλες κομπίνες “προσπεράσεων”... - πως το φαντάζεται αυτό άραγε; Άβυσσος!
Κι όμως!!! Η μεγάλη επανάσταση των μπολσεβίκων (επανάσταση, όχι γυμναστική), όταν μετά την επικράτησή της έβαλε κάτω τον σχεδιασμό της παραγωγής και της “σοσιαλιστικής οικονομίας”, βρέθηκε μπροστά σε ζωτικές ανάγκες εισαγωγών που κανείς πριν δεν είχε σκεφτεί σαν τέτοιες. Όπως, για παράδειγμα (και υπάρχουν πάμπολλα τέτοια παραδείγματα), παραμάνες! Ναι, αυτό το τόσο ταπεινό είδος ήταν ιδιαίτερα απαραίτητο για την καθημερινή ζωή των αγροτικών οικογενειών... Να στηθούν εργοστάσια παραμάνας στο τσακ μπαμ δεν ήταν δυνατόν, αφού χρειαζόταν πρώτα να εισαχθούν οι μηχανές, να εκπαιδευτούν οι τεχνίτες που θα τις δουλεύουν... Οπότε θα έπρεπε να συνεχίσουν οι εισαγωγές παραμάνας...
Ευτυχώς, δεν υπήρχαν βλάκες, τότε, να πουν “ντάξει μωρέ, ας ζήσουν χωρίς παραμάνες”...
Η άβυσσος γίνεται βαθύτερη αμέσως μετά:
...
Ειδικά για την άμεση ενεργειακή επάρκεια θα πρέπει να πούμε τα ακόλουθα:
• Η χώρα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο λιγνίτη και τα υδροηλεκτρικά και κατά συνέπεια μπορεί να καλύψει ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια. Πετρέλαιο χρειάζεται για τα νησιά, παρ' όλα αυτά σε γενικές γραμμές αυτό είναι μέσα στα όρια των δυνατοτήτων. Επιπλέον, υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
...
Ξεμπέρδεψε και μ’ αυτό ο γίγαντας!!! Φυσικά αγνοεί ότι υπάρχουν περίοδοι που (λόγω αυξημένης κατανάλωσης) η “χώρα” ΔΕΝ είναι ενεργειακά αυτάρκης, με όλες τις διαθέσιμες μονάδες (και τις πετρελαϊκές) να δουλεύουν στο φουλ· οπότε εισάγει ρεύμα από γειτονικές “χώρες” (σε άλλες περιόδους εξάγει). Και, σαν καλός ταχυδακτυλουργός, βγάζει και τον λαγό απ’ το καπέλο: “ανανεώσιμες πηγές”. Πράγματι, ούτε ο ήλιος ούτε ο αέρας εισάγεται... Μήπως, όμως είναι εισαγώμενες οι ανεμογεννήτριες (και τα ανταλλακτικά τους) και τα φωτοβολταϊκά (με τα δικά τους ανταλλακτικά).
Και το τελικό κτύπημα:
...
Αντίστοιχα, ως προς την άμεση διατροφική επάρκεια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μεγάλο βαθμό η χώρα έχει μεγάλες δυνατότητες κάλυψης των αναγκών και ότι ο περιορισμός των εισαγωγών θα επιτρέψει σε μεγάλο μέρος της παραγωγής να φτάσει στους καταναλωτές.
...
Πάει κι αυτό! Είναι τόσο απλό!!! Για να το λέει αυτός έτσι θα είναι: “η ελλάδα είναι σχεδόν αυτάρκης σε τρόφιμα”...Ποτέ δεν ήταν τέτοια, ακόμα κι όταν ήταν βασικά μια αγροτική κοινωνία!!! Επειδή, δε, ο πάνσοφος γίγαντας σε άλλο σημείο του “σχεδίου” του αναφέρεται στο (εισαγόμενο) συνάλλαγμα απ’ τους τουρίστες, και προφανώς ελπίζει σε εκατομμύρια τέτοιους, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι θα τρώνε αυτοί οι καλοδεχούμενοι μουσαφίρηδες που για κάποια περίοδο κατά διαστήματα διπλασιάζουν τον πληθυσμό της “χώρας”.... Αλλά τι λέμε τώρα; Το φτωχό μας μυαλό αδυνατεί να καταλάβει ακόμα κι αυτό το τόσο απλό: ότι “ο περιορισμός των εισαγωγών θα επιτρέψει σε μεγάλο μέρος της παραγωγής να φτάσει στους καταναλωτές”...
Εσείς το καταλαβαίνετε;
Κάτι τέτοια ήταν τα plan B του κόμματος της δραχμής, μέχρι που έπεσε ένας τσιμεντόλιθος στις περικεφαλαίες των στρατηγών του.
[ επιστροφή ]
