Τι ιδέα κι αυτή! Και πάλι απ’ την “πρώτη - φορά - !!!”. Φαντάροι που έχουν τα ανάλογα πτυχία να κάνουν την θητεία τους σε σχολεία, σαν δάσκαλοι και καθηγητές, καθότι το ελληνικό κράτος δεν έχει λεφτά για να προσλάβει αναπληρωτές. Και δεν έχει λεφτά γιατί το free χρήμα των ε.σ.π.α. (“παλιοευρωπαίοι χρηματοδότες των λαών!!!”) έχει μειωθεί σε ότι αφορά την εκπαίδευση, μετά από πολλά χρόνια. Η ανακοίνωση στις 16 Ιούνη ήταν λητή και απέριττη:
Ο Υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Αριστείδης Μπαλτάς και ο Γενικός Γραμματέας, Δημήτρης Χασάπης, συναντήθηκαν με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο. Ακολούθησε πολύ γόνιμη συζήτηση σε σχέση με τη δυνατότητα συνεργασίας των δύο υπουργείων αναφορικά με τρέχοντα και δυσεπίλυτα προβλήματα του ΥΠΟΠΑΙΘ. Τα δυσεπίλυτα προβλήματα δεν είναι άλλα από τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών που την επόμενη χρονιά αναμένεται να φθάσουν τις 23.000.
Πρόκειται για “δωρεάν” εργασία! Και είναι η “αριστερή” εκδοχή της ίδιας ιδέας που το υπουργείο παιδείας (και θρησκευμάτων) της προηγούμενης, πρασινόμαυρης κυβέρνησης (υπουργός Λοβέρδος), είχε σερβίρει σαν εθελοντική εργασία των εκπαιδευτικών, με αμοιβή “μόρια προϋπηρεσίας” αντί για μισθό... Φαίνεται ότι οι τωρινοί φαιορόζ κυβερνήτες είναι πιο πονηροί: τα στρατόπεδα είναι parking ανέργων (σκέφτηκαν)· γιατί λοιπόν να μην τους αξιοποιήσουμε; Μια ακριβώς ίδια ιδέα προωθείται ήδη (νομοθετικά) σε ότι αφορά την δημόσια υγεία στην επαρχία. Φαντάροι γιατροί θα μπορούν να υπηρετούν σε κέντρα υγείας ή να κάνουν ένα μέρος του αγροτικού τους· χωρίς μισθό, φυσικά.
Απλοϊκά και επιφανειακά (η απλοϊκότητα και η ρηχότητα είναι το “πνεύμα των ημερών”) μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι καλύτερα για τους φαντάρους να “κάνουν θητεία” σε σχολεία ή ιατρεία, γλυτώνοντας απ’ τις στρατιωτικές σκατοϋπηρεσίες... Έτσι είναι;
Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη την (πολιτική) άποψή μας ενάντια στους στρατούς και στις θητείες, απομένουν πολλά, πάρα πολλά που μπορεί να καταλογίσει κανείς σε τέτοιες ιδέες “αξιοποίησης δωρεάν εργασίας”. Απ’ την μεριά του στρατοπέδου, δίπλα σ’ όλες τις άλλες τυπικές και άτυπες ιεραρχίες, προστίθεται άλλη μία: οι “τυχεροί” που έχουν πτυχία κατάλληλα για “αξιοποίηση” - και οι υπόλοιποι, που θα απομείνουν για τις “σκατοϋπηρεσίες”. Και δεν θα είναι άδικο να θεωρούνται οι πρώτοι “τυχεροί” αφού ελάχιστοι (απ’ τους υπόλοιπους, τους “άτυχους”) θα πιστεύουν πως πηγαίνοντας στα σχολεία (ειδικά στα σχολεία) για ένα εξάωρο όντως δουλεύουν...
Απ’ την μεριά του χρεωκοπημένου και παρηκμασμένου εκπαιδευτικού συστήματος, τα δεδομένα είναι ακόμα πιο προσβλητικά. Ο φαντάρος δάσκαλος ή καθηγητής, δωρεάν και τσάμπα, “παίρνει” (παρά τη θέλησή του αλλά...) την θέση κάποιου μισθωτού· κι αυτό δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για τις σχέσεις στον “σύλλογο”. Ή, απ’ την ανάποδη, γίνεται το “ψάρι” στο οποίο ο σύλλογος φορτώνει ό,τι μπορεί.
Επιπλέον, η κατάσταση κατά την οποία κάποιος πηγαίνει το πρωί να επιτελέσει “παιδαγωγικό έργο” (ε;) και το απόγευμα / βράδυ την βγάζει σε ένα στρατόπεδο (ακόμα κι αν απαλλάσσεται απ’ τις σκατοϋπηρεσίες...) δημιουργεί την υπόγεια (και ιδιαίτερα επικίνδυνη) πεποίθηση ότι ο στρατός είναι, πράγματι, κατάλληλο background διανοητικής και σωματικής ανασυγκρότησης για παιδαγωγούς. Δεν χρειάζεται η σύγχρονη κοινωνικότητα για να στέκεται κανείς με στοιχειώδη αξιοπρέπεια στις σχέσεις του με παιδιά ή εφήβους· το “χακί” είναι ο.κ.
Να πούμε κάτι γι’ αυτά που λέγονται “συνδικαλιστικά δικαιώματα”; Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να ισχύει τίποτα απ’ αυτά για φαντάρους / καθηγητές! Μην τύχει, λοιπόν, να γίνει καμιά απεργία: θέλουν δεν θέλουν οι καθηγητές στα χακί θα είναι απεργοσπάστες.
Επιπλέον (λεπτομερεία;) υπάρχει και το ζήτημα του φύλου. Ευτυχώς που ο (ελληνικός) στρατός δεν έχει κάνει υποχρεωτική την θητεία και των γυναικών. Κατά συνέπεια, το “διδακτικό φύλο” που μπορεί να προσφέρει είναι αρσενικό· κουρεμένο, ξυρισμένο, και τα υπόλοιπα...
Οι “πρώτη - φορά...” του υπουργείου παιδείας (και θρησκευμάτων) προσθέτουν το “και στρατευμάτων” στον τίτλο τους εξαιτίας - λένε - οικονομικών δυσκολιών. Αν, λοιπόν, δεν μπορούν να βρουν αλλού λεφτά (π.χ. φορολογώντας την ακίνητη περιουσία της εκκλησίας ή μεταφέροντας την μισθοδοσία των παπάδων εκεί που ανήκει, δηλαδή στο κοπάδι των πιστών) θα μπορούσαν πριν συγχωνεύσουν τον στρατό με τα σχολεία, να κρατούν απ’ τους βουλευτικούς και υπουργικούς μισθούς τους λίγο πάνω απ’ τα 500 ευρώ (ο “βασικός μισθός”) και δίνουν τα υπόλοιπα για μισθούς δασκάλων και καθηγητών. Δεν θα λυνόταν το πρόβλημα· θα γινόταν όμως λίγο πιο πειστικό το επιχείρημα της “έκτακτης ανάγκης”... (Γινόμαστε λαϊκιστές, ε;)
