Η σήμανση των διαβάσεων πεζών, τα “φανάρια”, είναι τόσο κοινότοπα στις πόλεις του κόσμου ώστε κανείς δεν τους δίνει άλλη σημασία πέρα απ’ την λειτουργία τους. Υπάρχουν, άλλωστε, καθολικά πρότυπα γι’ αυτά: η κωδικοποίηση των χρωμάτων (το κόκκινο και το πράσινο) ή το σχήμα των φαναριών που υπονοούν πως κάθε φανάρι είναι το ίδιο με κάθε άλλο φανάρι οπουδήποτε στον πλανήτη.
Ωστόσο, από μέρος σε μέρος, υπάρχουν διαφορές. Σίγουρα δεν θα ήταν υλικό για ένα ανθρωπολογικό συνέδριο με θέμα “η φωτεινή αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος σε στάση αναμονής και σε στάση κίνησης”, ωστόσο αυτές οι διαφορές έχουν αισθητικό, και σε ορισμένες περιπτώσεις και ιδεολογικό, ενδιαφέρον.
Σ’ αυτό το φωτογραφικό αφιέρωμα κάνουμε μια βόλτα απ’ τις διαβάσεις πεζών σε διάφορα μέρη του κόσμου, με μικρά, άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε όχι, σχόλια.
Αυτό είναι το πιο διάσημο, ίσως, σήμα διάβασης πεζών - απ’ την (άλλοτε) ανατολική γερμανία. Είναι το μοναδικό απ’ όσα βρήκαμε που το σώμα / σήμα στο “σταμάτα” απευθύνεται σ’ αυτούς που το κοιτούν, ζητώντας τους να σταθούν. Σ’ όλα τα υπόλοιπα το σώμα / σήμα καλεί σε μίμηση της ακινησίας.
Ιαπωνία: μια απ’ τις λίγες περιπτώσεις που η αντρική φιγούρα φοράει καπέλο.
Κίνα: όχι κάτι ιδιαίτερο.
Κολομβία: θυμίζει ελληνικές διαβάσεις.
Δανία: φανάρια τιμής ένεκεν στον Άντερσεν.
Δανία: στην πόλη Frederica, τιμής ένεκεν για μια μάχη που έγινε εκεί το 1849.
Αυστρία: για πεζούς αλλά και ποδηλάτες.
Βέλγιο: όχι ένα άτομο, αλλά ζευγάρι.
Γουαδελούπη: κάτι μίνιμαλ αλλά και κομψό.
Ολλανδία: κόντρα στα mainstream πρότυπα. Γυναίκα (και όχι “μοντέλο”).
Μαγιόρκα: μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, με αναπαράσταση και της ίδιας της διάβασης.
Νέα Υόρκη: ένα υβριδικό μοντέλο. Το κόκκινο είναι εντολή, το πράσινο μίμηση.
Παρίσι: μια κάποια κομψότητα και τα χέρια στις τσέπες.
Πολωνία: μάλλον χοντροκομμένο, σαν στένσιλ πρωτάρη.
Βιέννη: υποδειγματική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας.
Μονακό: απλό, αλλά δυναμικό.
Ιταλία: όχι οι καλύτερες στιγμές του εθνικού design.
Και για καβαλλάρηδες έχουμε! (αμερικανικό πάρκο).
