το απόλυτο έγκλημα

Θα ξεκινήσουμε αντιγράφοντας [1Από το ο εργάτης και το χρονόμετρο, Μπενζαμέν Κοριά, εκδ. “κομμούνα”.] - χρειάζεται:

- Το πρώτο κύμα μετανάστευσης: από το 1815 μέχρι το 1860, πέντε εκατομμύρια άτομα αποβιβάζονται συνολικά στις Ην. Πολιτείες. Ένας ισολογισμός της μετανάστευσης δίνει τα εξής πρώτα στοιχεία:

Ιρλανδοί: 2.000.000
άλλοι Βρετανοί (Σκώτοι, Ουαλλοί, Άγγλοι): 750.000
Γερμανοί: 1.500.000
Γάλλοι, Αλσατοί, γερμανόφωνοι Λωρραίνοι: 200.000
Ελβετοί: 40.000
Νορβηγοί: 40.000
Ολλανδοί: 20.000

Σύνολο: 5.000.000

Βλέπουμε ότι πρόκειται στην τεράστια πλειοψηφία τους για μετανάστες που προέρχονται από τη δυτική και βόρεια Ευρώπη. Πράγμα που φυσικά δεν είναι τυχαίο. Αφετηρία αυτών των τεράστιων πληθυσμιακών μετακινήσεων: η βιομηχανική επανάσταση, η απαλλοτρίωση του λαού της υπαίρθου, συνέπεια τόσο “οικονομικών” μέσων, όσο και βίαιων εκδιώξεων “νόμιμα” οργανωμένων. Παντού όπου ο αγρότης δεν μπορεί ν’ αντισταθεί ή να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες εκμετάλλευσης της γης, δεν απομένει παρά η εξορία. Συνοικισμοί ολόκληροι φεύγουν, με ενδιάμεσους σταθμούς τις ήδη πολυπληθείς ευρωπαϊκές πόλεις.

- Το δεύτερο κύμα μετανάστευσης: από το 1880 ως το 1915, καταμετρούνται όχι λιγότεροι από δεκαπέντε εκατομμύρια νέοι μετανάστες. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία έρχονται από την ανατολική Ευρώπη (Πολωνοί, Ούγγροι, Μοραβοί, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Λιθουανοί, Γερμανοί...) και τη νότια Ευρώπη (Ιταλοί, Έλληνες, Αρμένιοι). Κι αυτό γιατί η βιομηχανοποίηση, που στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα απαλλοτρίωσε εκατομμύρια κατοίκους της βορειοδυτικής Ευρώπης, τώρα, πενήντα χρόνια αργότερα, αναπτύσσεται προς το Νότο και την Ανατολή προκαλώντας τις ίδιες συνέπειες. Κι εδώ πάλι έχουμε τη συνδυασμένη επίδραση οικονομικών αιτίων και πολιτικών μεταβολών. Ο αιώνας της βιομηχανοποίησης και της εδραίωσης των εθνών είναι, για τους λαούς, ο αιώνας της αποδημίας.
Όλος αυτός ο κόσμος αποβιβάζεται στην ανατολική ακτή, ενώ η δυτική δέχεται τους μετανάστες από την Ασία: 300.000 Κινέζοι (μεταξύ 1850 και 1880) εγκαταλείπουν την Κίνα για να αποφύγουν τις ταραχές που ακολουθούν τη μεγάλη εξέγερση των Ταϊπίνγκ.
...
Ο ισολογισμός αυτού του κύματος είναι κάπως έτσι:

Γερμανοί: 2.500.000
Ρώσοι: πάνω από  1.500.000
Αυστρο-ούγγροι: πάνω από  1.500.000
Ιρλανδοί: πάνω από  1.300.000
Ιταλοί: πάνω από  1.300.000
Σκανδιναβοί: πάνω από  1.250.000
Μεγ. Βρετανία: πάνω από  1.250.000  
Καναδάς: πάνω από  1.250.000
...
Αυτός ο πληθυσμός δεν θα εγκατασταθεί ομοιόμορφα στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας, αλλά σ’ ένα χώρο πολύ περιορισμένο: στα ανατολικά του Μισισιπή και στα βόρεια της γραμμής Μέιζον / Ντίξον. Πιο συγκεκριμένα, τέσσερεις πολιτείες δέχονται τους μισούς μετανάστες του δεύτερου αυτού κύματος: η πολιτεία της Ν. Υόρκης (2,75 εκατ. άτομα), η Μασσαχουσέτη, η Πενσυλβάνια και το Ιλλινόις (πάνω από ένα εκτομμύριο η καθεμιά).
...

To 1910 o πληθυσμός των ηπα ήταν 92 εκατομμύρια και κάτι. Το 1810 ήταν 7 εκατομμύρια και κάτι. Αν υπολογίσει κανείς ότι τα δύο μεταναστευτικά ρεύματα προς τις ηπα πρόσθεσαν στο κράτος αυτό το λιγότερο 20 εκατομμύρια ψυχές μέσα σε 100 χρόνια, τότε προκύπτει το σίγουρο συμπέρασμα πως τουλάχιστον το 25% του πληθυσμού των ηπα ήταν (το 1910) μετανάστες και μετανάστριες, πρώτης και δεύτερης γενιάς
Αυτός ο (αναλογικά “μεγάλος”) αριθμός ξένων εργατών έφτασε τα αμερικανικά παράλια με βαπόρια. Δεν ταξίδευαν όμως “παράνομα”. Είχαν πληρώσει κανονικά εισιτήριο, κουβαλούσαν συνήθως μια βαλίτσα ρούχα και κάποιες φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων, και αποβιβάζονταν κανονικά στο long island της Ν. Υόρκης, όπου περνούσαν ιατρικές εξετάσεις (για μεταδοτικά νοσήματα) και έπαιρναν τα “χαρτιά” τους, δηλώνοντας μάλιστα όποιο όνομα τους άρεσε.
Γιατί συνέβαινε αυτό το - με τα τωρινά δεδομένα - ακατανόητο; Ήταν, μήπως, η αμερική μια “σοσιαλιστική” επικράτεια; Ήταν, άραγε, οι “ντόπιοι” (λέμε τώρα... κι αυτοί μετανάστες ήταν, παλιότεροι) κάτοικοι φιλάνθρωποι, φιλεύσπλαχνοι; Τίποτα απ’ αυτά. Και ρατσισμός υπήρχε σε διάφορες κατηγορίες “original” αμερικάνων υπηκόων ή μεταναστών προηγούμενων κυμάτων (και συνέχισε να υπάρχει) απέναντι στους “ξενόφερτους”, και καπιταλιστικότατη ήταν η “γη των ευκαιριών”. Όμως το κυρίαρχο ιδεολογικό και οικονομικό δόγμα, κι όχι μόνο στις ηπα αλλά σ’ όλη τη “δύση” ήταν ο φιλελευθερισμός. Στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου έγινε η μεγαλύτερη (καπιταλιστική) παγκοσμιοποίηση που είχε συμβεί ποτέ στον πλανήτη: η κίνηση του χρήματος, των εμπορευμάτων και της εργασίας ήταν (σε γενικές γραμμές) ελεύθερη. Laissez-faire Laissez-passer!!!
Το πιθανότερο είναι ότι τα αμερικανικά αφεντικά δεν είχαν κατ’ αρχήν κάποιο σχέδιο για το τι θα κάνουν όλον αυτόν τον κόσμο, που στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του ήταν γένους αρσενικού, από παιδιά μέχρι σαραντάρηδες, δηλαδή σε παραγωγική ηλικία, ανειδίκευτοι στο μεγαλύτερο μέρος τους. Δεν τους είχε καλέσει κανείς, άλλωστε. Ούτε οι ίδιοι είχαν κάποια ισχυρή ιδέα για το τι θα κάνουν για να ζήσουν. Τα κατάφεραν όμως. Και οι δε (οι “ξενόφερτοι”) και οι μεν (τα αμερικανικά αφεντικά).

Θα επιστρέψουμε σ’ αυτήν την πρώτη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, αλλά εν τω μεταξύ ας έρθουμε στην τωρινή.  Πόσοι / πόσες ήταν άραγε οι “ξενόφερτοι” στο έδαφος της ε.ε., αυτοί που πέρασαν ζωντανοί και “παράνομα” τα τείχη του ευρωκάστρου, τα προηγούμενα χρόνια; Οι φασίστες, οι ρατσιστές, και όχι μόνο οι έλληνες, ωρύονται για τα “στίφη” που απειλούν την γηραιά ήπειρο, γιατί αυτό τους βολεύει. Αλλά η frontex ξέρει ακριβώς, γιατί αυτό είναι ένα μέρος απ’ την δουλειά της: (και) να μετράει. Λοιπόν, απ’ όλες τις μεριές των εξωτερικών συνόρων της ε.ε., πέρασαν το 2012 75.000 “παράνομοι”, και το 2013 107.000. Σ’ αυτούς / αυτές περιλαμβάνονται και οι σύριοι (πρόσφυγες πολέμου) και οι αφγανοί και οι υπήκοοι ερυθραίας· κι όχι μόνο αυτοί, άλλωστε. Στο σύνολό τους οι άντρες και οι γυναίκες αυτής της κατηγορίας που έχουν καταφέρει να “περάσουν” τα ευρωσύνορα “παράνομα” την τελευταία δεκαπενταετία είναι.... πόσοι νομίζετε; Λιγότεροι από 2.000.000...
Ο πληθυσμός της ε.ε. ήταν το 2013 πόσος νομίζετε; 505.700.000...
Που σημαίνει πως αυτοί κι αυτές οι απαγορευμένοι / ες ήταν, σαν ποσοστό, λιγότερο απ’ το 0,4% του συνόλου όσων αναπνέουν τον αέρα της ε.ε....
Ας συγκρίνουμε. Στην πρώτη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, φιλελεύθερη, όπου είναι αναγνωρισμένες όλες οι ελευθερίες κίνησης, το 25% του πληθυσμού των ηπα ήταν μετανάστες / μετανάστριες, κυρίως απ’ την ευρώπη· κι αυτό δεν ήταν “πρόβλημα”, όχι τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό ώστε να πνίγονται στον ατλαντικό... Στη δεύτερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελεύθερη αυτή, όπου αναγνωρίζονται όλες οι ελευθερίες κίνησης ΕΚΤΟΣ απ’ την ελευθερία κίνησης των εργατών / εργατριών (αλλά και των προσφύγων πολέμου), το 0,4% του πληθυσμού της ε.ε. είναι πρόβλημα. Μπορεί να είναι πρόβλημα “ανθρωπιστικό” ή μπορεί να είναι πρόβλημα άλωσης της ηπείρου και του πολιτισμού της· αλλά (λένε όλοι ότι) είναι πρόβλημα... Φυσικά επιτρέπεται η λευκή πρωτοκοσμική καρδιά μας να σπαράζει όταν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες πνίγονται κάπου στη Μεσόγειο, αρκεί να ξεχνάμε ότι “δεν πνίγονται” αλλά τους πνίγουμε. Επιτρέπεται, επίσης να αγανακτούμε για τις συνθήκες φυλάκισής τους, αρκεί να ξεχνάμε ότι τους φυλακίζουμε. Και, πιο γενικά, τους αντιμετωπίζουμε σαν υπανθρώπους, αφού τους στερούμε αυτό που εμείς, σαν λευκοί, πρωτοκοσμικοί ευρωπαίοι θεωρούμε δικαίωμά μας: την ελεύθερη μετακίνηση στον κόσμο...
Τι συμβαίνει;

Αν τα κράτη της ε.ε. αποφάσιζαν ότι μπορούν να δεχτούν, ελεύθερα, νόμιμα και ανθρώπινα, 1.000.000 ασιάτες και αφρικανούς κάθε χρόνο, και υπό την προϋπόθεση ότι αυτοί κι αυτές θα έμεναν σταθερά και μόνιμα στην ε.ε. και δεν θα επέστρεφαν κάποια στιγμή στα μέρη τους (είτε επειδή τέλειωσε ο πόλεμος εκεί, είτε επειδή κατάφεραν να κάνουν ένα κάποιο “κομπόδεμα” και ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή πίσω), τότε μέσα σε 20 χρόνια θα είχαν έρθει αεροπορικά, ανθρώπινα, με τις βαλίτσες τους, πληρώνοντας το εισιτήριο - και με τα διαβατήριά τους - 20.000.000 “ξένοι”. Θα αποτελούσαν το 4% του πληθυσμού στην ε.ε. Επίσης θα ήταν λιγότεροι απ’ τους τουρίστες που θέλει (και αντέχει) η ελληνική τουριστική βιομηχανία για ένα μόνο καλοκαιρι...
Αν αυτά τα κράτη ανέβαζαν το νούμερο των ευπρόσδεκτων “ξένων” σε 2.000.000, και επέκτειναν την διάρκεια υποδοχής σε 40 χρόνια, θα έχονταν 80.000.000· και θα αποτελούσαν μόλις το 15% του ε.ε. πληθυσμού. Το ευρωπαϊκό “αίμα” και ο ευρωπαϊκός “πολιτισμός” δεν θα πάθαιναν καμιά ζημιά, εκτός εάν είναι τόσο ευαίσθητοι· οπότε σημαίνει πως έχουν ήδη σοβαρά προβλήματα.
Εάν, τώρα, ο μόνος όρος για να γίνουν δεκτοί αυτοί κι αυτές, είτε 1 μύριο το χρόνο είτε 2 ήταν να καταθέτουν, στο αεροδρόμιο της άφιξής τους, σε τραπεζικό λογαριασμό (ευρωπαϊκής τράπεζας) στο δικό τους όνομα, τα μισά απ’ αυτά που πληρώνουν για να υποστούν κάθε ταλαιπωρία, να ταπεινωθούν, και είτε να πνιγούν είτε να καταλήξουν σε κάποιο λιγότερο ή περισσότερο “πολιτισμένο” “κέντρο φιλοξενίας”, δηλαδή 5.000 ευρώ κατ’ άτομο, (με την πρόνοια ότι τα μισά απ’ αυτά θα είναι “κλειστά” για τρεις μήνες), τότε κάθε χρόνο στις ευρωπαϊκές τράπεζες (τις τόσο πολύτιμες!!!) θα έμπαιναν 5 δισ. ευρώ - ή 10 δισ. Το ποσό δεν είναι σπουδαίο, και είναι σίγουρα μικρότερο απ’ αυτό που ξεπλένουν τα κυκλώματα... Ωστόσο θα ήταν ένα πράγματι πολιτισμένο όφελος για τον χειμαζόμενο τραπεζικό κλάδο, τέτοιους καιρούς.
Φαίνονται σουρρεαλιστικά όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Γιατί όμως τα αφεντικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού (και του αμερικάνικου αντίστοιχα) δεν εφαρμόζουν αυτό που δεν ήταν καθόλου σουρρεαλιστικό πριν 1,5 αιώνα, και που μόνο οφέλη θα είχε, από κάθε άποψη - τουλάχιστον: κάθε “λευκή” άποψη - της “οικονομίας”; Γιατί τα αφεντικά του καναδέζικου καπιταλισμού όχι μόνο δέχονται τους πάντες, αλλά τους πληρώνουν κι όλας, με διάφορα επιδόματα, μέχρι να προσαρμοστούν· αλλά, φευ, ο καναδάς, αυτή η “γη της επαγγελίας” για κάθε έναν που ψάχνει ένα καλύτερο μέλλον, χωρίζεται απ’ τον υπόλοιπο κόσμο από τόσο μεγάλες θάλασσες που δεν μπορεί κανείς να πάει με κατάφορτα καϊκια - ε;
Είναι η αιτία ιδεολογική; Προφανώς ο εθνικισμός και ο ρατσισμός είναι πολύτιμα εργαλεία κυριαρχίας, αλλά αυτά τα εργαλεία ανθούν και χρησιμοποιούνται μια χαρά (απ’ τους λευκούς πρωτοκοσμικούς) ακόμα κι αν οι “στόχοι” τους είναι κανονικοί (από τυπική άποψη) υπήκοοι του χ ή του ψ κράτους. Δεν υπάρχει αναγκαστική σχέση ανάμεσα στην συντήρηση ενός ικανοποιητικού ποσοστού φασιστών και στην “παραίτηση” από ένα τμήμα του φιλελευθερισμού, δηλαδή στην απαγόρευση μετακίνησης της τάξης μας στον πλανήτη.
Είναι η αιτία λειτουργική, σε ότι αφορά την εκμετάλλευση της εργασίας και την κερδοφορία των αφεντικών; Ασφαλώς ναι, και είναι πασίγνωστο: κρατώντας τους “ανεπιθύμητους ξενόφερτους” σε μια κατάσταση υπο-δικαίου, τους αναγκάζεις να γίνονται πιο φτηνοί... Όμως η καπιταλιστική τεχνολογία της εργατικής υποτίμησης έχει προχωρήσει πολύ: το ίδιο φτηνό κρατάει και ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής (γερμανικής, ισπανικής, γαλλικής, ιταλικής, ελληνικής) εργατικής τάξης, με διάφορα κόλπα, και χωρίς να είναι απαραίτητο το υποβιβάζει επίσημα σ’ αυτήν την κατάσταση υπο-δικαίου όπως τους απαγορευμένους / ες μετανάστες /στριες.

Ενώ οι δύο πιο πάνω αιτίες έχουν την σημασία τους, ίσως θα πρέπει να υπολογίσουμε στα σοβαρά το βάρος μιας τρίτης. Την σημασία που έχει αποκτήσει για τις σύγχρονες (πρωτοκοσμικές) καπιταλιστικές λειτουργίες η μαύρη συσσώρευση, δηλαδή η υψηλή κερδοφορία διάφορων “παράνομων” οικονομικών λειτουργιών. [2Και δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά σ’ αυτό το θέμα. Πως φτιάχτηκαν μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ελληνικά εφοπλιστικά τζάκια; Κάνοντας μεταφορές by the book, ή με απαγορευμένες μεταφορές, απαγορευμένα εμπόρια και, πιο πριν, πειρατεία με κρατική κάλυψη;] Εάν τα αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος αποκτούν μια όλο και περισσότερο κεντρική (αν όχι αναγκαστικά ορατή) μέσα στο συνολικό καπιταλιστικό πλέγμα, τότε υπάρχει μια ισχυρή και αυτοτελής (σε σχέση με τις δύο προηγουμενες) αιτία που ένας ορισμένος “λευκός” καπιταλιστικός ορθολογισμός / φιλελευθερισμός (σε ότι αφορά τους μετανάστες / τις μετανάστριες), ο καπιταλιστικός ορθολογισμός / φιλελευθερισμός του Laissez-passer, εμφανίζεται σήμερα “σουρρεαλιστικός”.
Για να το συνειδητοποιήσουμε, θα πρέπει προς στιγμήν να απομακρυνθούμε απ’ τις “εταιρείες παράνομης διακίνησης ανθρώπων” και να πάμε σε γειτονικούς, συναφείς “επιχειρηματικούς κλάδους”. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι η υψηλή φορολογία που επιβάλλουν τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά κράτη στον καπνό και στο οινόπνευμα έχει εκτοξεύσει το λαθρεμπόριο τσιγάρων και ποτών. Επίσημα τα κράτη κλαίγονται ότι έτσι χάνουν έσοδα· αλλά κάποιοι κερδίζουν, και κερδίζουν πολλά. Ενώ, ταυτόχρονα, διαμορφώνονται οι σχέσεις εργασίας / υποτέλειας / κυριαρχίας του οργανωμένου εγκλήματος. Απ’ την μεριά της κλάψας για την απώλεια κρατικών εσόδων είναι παράλογο το ότι δεν μειώνεται δραστικά η φορολογία σ’ αυτά τα δύο ήδη ώστε, το λιγότερο, να εξαφανιστούν αυτοί οι δύο κλάδοι της κερδοφορίας του οργανωμένου εγκλήματος. Αν, όμως, δεν αποδεχθεί κάποιος αυτήν την οπτική, τότε το πράγμα είναι προφανές: δε νομοθετούν (επί των θεμάτων αυτών) οι “λευκοί”, “νόμιμοι” εκπρόσωποι του “νόμιμου” κεφάλαιου, αλλά οι άλλοι.
Κι αν πει κανείς ότι η δραστική μείωση της φορολογίας καπνού και οινοπνεύματος θα μείωνε, τελικά, τα κρατικά έσοδα, υπάρχει και κάτι άλλο, που θα το εκτόξευε: η νομιμοποίηση της χρήσης και του εμπορίου όλων των drugs, συμπεριλαμβανόμενων των “σκληρών”, με αυστηρούς περιορισμούς ως προς την ηλικία, μόνο. Και με μια (όχι υψηλή) φορολόγηση, φυσικά. Η παρανομία των drugs δεν έχει πετύχει τίποτα άλλο απ’ την γιγάντωση των σχετικών μαφιών, και την ενίσχυση του κρατικοποιημένου οργανωμένου εγκλήματος· σε τίποτα δεν έχει προστατέψει την “ηθική” και την “υγεία” κανενός. Από “λευκή” οικονομική άποψη (και απ’ την άποψη της υποτιθέμενης αντι-εγκληματικής πολιτικής) ο original φιλελευθερισμός μόνο επιτυχίες θα είχε μ’ αυτούς τους τρόπους· αλλά δεν είναι οι “λευκοί” εκπροσωποί του που αποφασίζουν.

Επίτηδες στο σουρρεαλιστικό “σενάριο” που εκθέσαμε νωρίτερα, βάλαμε και την υποχρέωση των μεταναστών / μεταναστριών να καταθέτουν (σε δικούς τους λογαριασμούς αλλά σε ευρωπαϊκές τράπεζες) τα μισά απ’ όσα πληρώνουν για να υποστούν τους εξευτελισμούς που τους επιβάλουν οι πρωτοκοσμικές απαγορεύσεις, και αξιοποιούν - φυσικά! - οι κατάλληλοι και οι διατεθειμένοι. Πέντε χιλιάρικα κατ’ άτομο, και για πάρτη τους... Ναι, αλλά το κόλπο που έχει φτιάξει η πρωτοκοσμική καπιταλιστική νομοθεσία είναι “καλύτερο”. Δέκα χιλιάρικα κατ’ άτομο, και σε πολύ λιγότερους λογαριασμούς.
Και έχει προεκτάσεις το κόλπο: συνοριακοί φύλακες κάθε είδους· διασώστες ή/και πνίχτες κάθε είδους· ανθρωπιστικές παρεμβάσεις και κονδύλια περίθαλψης· αποστολές, ταξίδια, ξενοδοχεία, γεύματα, συνέδρια, συσκέψεις, μετρήσεις, δημοσιεύσεις από ειδικούς: το χρήμα κυκλοφοράει πάνω και κάτω απ’ τα πρωτοκοσμικά τραπέζια χάρη σ’ αυτήν την απαγόρευση [3Ο πιο κερδοφόρος και γρήγορα αναπτυσσόμενος κλάδος των αερομεταφορών στις ηπα τα τελευταία χρόνια, είναι οι ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες που έχουν αναλάβει το έργο της “επαναπροώθησης” μεταναστών χωρίς χαρτιά. Επιπλέον, τα “κέντρα κράτησης” είναι ιδιωτικά, και ελέγχονται από δύο εταιρείες: την corrections corporation of america (cca) και την geo group. Τα κέρδη της πρώτης ανέβηκαν κατά 47% τα τελευταία 7 χρόνια, και της δεύτερης 244%....]· όπως συμβαίνει με όλες τις παρόμοιες. Κατασκευάζουν πρώτα (και διαρκώς) μαζικά τον απαγορευμένο εργάτη / την απαγορευμένη εργάτρια. Και ύστερα κτίζουν πάνω του, γύρω του, έναν χορό κερδοφορίας, και (κυρίως) έναν χορό εγκλήματος, στον οποίο οι “φυσικοί” διακινητές, οι οδηγοί των φορτηγών και των πλοιαρίων,  που μεταφέρουν το ανθρώπινο “παράνομο φορτίο”, είναι απλά η τελευταία φιγούρα.

Αν αυτά που λέμε είναι βάσιμα, τι θα μπορούσε να απαιτεί οποιοσδήποτε δεν ανήκει στο οργανωμένο καπιταλιστικό και κρατικό έγκλημα, και, αντίθετα, το θεωρεί εχθρικό, με όση δύναμη μπορεί; Ένα μόνο: Laissez-passer. Ναι, είναι φιλελεύθερο· ναι, το έκανε στο παρελθόν και ο ίδιος ο παλιοκαπιταλισμός· αλλά αυτό! Τίποτα λιγότερο, τίποτα διαφορετικό. Οτιδήποτε λιγότερο και οτιδήποτε διαφορετικό είναι μέρος του εγκλήματος. [4Aφού έκανε “έκτακτη σύνοδο κορυφής” η ε.ε. αποφάσισε: θα κάνει πόλεμο στα κυκλώματα της απαγορευμένης μεταφοράς των απαγορευμένων μεταναστών. Εννοεί ότι θα χρησιμοποιήσει στρατιωτικά μέσα, πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι οι επόμενοι δολοφονημένοι μετανάστες θα είναι οι “παράπλευρες απώλειες”... - το ανακοίνωσε ο αρμόδιος επίτροπος Αβραμόπουλος.
Όπως δείχνει με ορισμένα στοιχεία ο Α. Φωτιάδης στο βιβλίο έμποροι των συνόρων, η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων της ε.ε. είναι μόνιμος προσανατολισμός, εδώ και χρόνια, και κλιμακώνεται (τουλάχιστον σαν σχεδιασμός) μετά από κάθε “τραγωδία” πνιγμού μεταναστών. Φαίνεται ωστόσο ότι το στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα και το σύμπλεγμα της ασφάλειας των ευρωπαϊκών κρατών χρησιμοποιούν τους μετανάστες (και) σαν πρόσχημα για να αναπτύξουν τα συστήματα επιτήρησης και ελέγχου τόσο στην Μεσόγειο όσο και στα χερσαία σύνορα της ε.ε. για καθαρά στρατιωτικούς λόγους.
Κατά τα άλλα, η αντεγκληματική ε.ε., θα μπορούσε, επίσης, να κάνει πόλεμο στους εμπόρους κόκας, μέσα στα σπουδαία και μεγάλα κτίρια των οργάνων της και των εθνοκρατικών διοικήσεων. Αλλά όχι. Αυτά είναι “τα δικά μας καθάρματα”.]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Από το ο εργάτης και το χρονόμετρο, Μπενζαμέν Κοριά, εκδ. “κομμούνα”.
[ επιστροφή ]

2 - Και δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά σ’ αυτό το θέμα. Πως φτιάχτηκαν μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ελληνικά εφοπλιστικά τζάκια; Κάνοντας μεταφορές by the book, ή με απαγορευμένες μεταφορές, απαγορευμένα εμπόρια και, πιο πριν, πειρατεία με κρατική κάλυψη;
[ επιστροφή ]

3 - Ο πιο κερδοφόρος και γρήγορα αναπτυσσόμενος κλάδος των αερομεταφορών στις ηπα τα τελευταία χρόνια, είναι οι ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες που έχουν αναλάβει το έργο της “επαναπροώθησης” μεταναστών χωρίς χαρτιά. Επιπλέον, τα “κέντρα κράτησης” είναι ιδιωτικά, και ελέγχονται από δύο εταιρείες: την corrections corporation of america (cca) και την geo group. Τα κέρδη της πρώτης ανέβηκαν κατά 47% τα τελευταία 7 χρόνια, και της δεύτερης 244%....
[ επιστροφή ]

4 - Aφού έκανε “έκτακτη σύνοδο κορυφής” η ε.ε. αποφάσισε: θα κάνει πόλεμο στα κυκλώματα της απαγορευμένης μεταφοράς των απαγορευμένων μεταναστών. Εννοεί ότι θα χρησιμοποιήσει στρατιωτικά μέσα, πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι οι επόμενοι δολοφονημένοι μετανάστες θα είναι οι “παράπλευρες απώλειες”... - το ανακοίνωσε ο αρμόδιος επίτροπος Αβραμόπουλος.
Όπως δείχνει με ορισμένα στοιχεία ο Α. Φωτιάδης στο βιβλίο έμποροι των συνόρων, η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων της ε.ε. είναι μόνιμος προσανατολισμός, εδώ και χρόνια, και κλιμακώνεται (τουλάχιστον σαν σχεδιασμός) μετά από κάθε “τραγωδία” πνιγμού μεταναστών. Φαίνεται ωστόσο ότι το στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα και το σύμπλεγμα της ασφάλειας των ευρωπαϊκών κρατών χρησιμοποιούν τους μετανάστες (και) σαν πρόσχημα για να αναπτύξουν τα συστήματα επιτήρησης και ελέγχου τόσο στην Μεσόγειο όσο και στα χερσαία σύνορα της ε.ε. για καθαρά στρατιωτικούς λόγους.
Κατά τα άλλα, η αντεγκληματική ε.ε., θα μπορούσε, επίσης, να κάνει πόλεμο στους εμπόρους κόκας, μέσα στα σπουδαία και μεγάλα κτίρια των οργάνων της και των εθνοκρατικών διοικήσεων. Αλλά όχι. Αυτά είναι “τα δικά μας καθάρματα”.
[ επιστροφή ]