“ισλαμοφοβία”;

Η γερμανική κοινωνία φαίνεται πως ανακαλύπτει, με καθυστέρηση πολλών χρόνων είν’ η αλήθεια, την γοητεία της γαλλικής, σε ότι αφορά τον “ light” φασισμό / ρατσισμό. Οι 10 ή 15 χιλιάδες τέτοιου φυράματος που συγκεντρώθηκαν (από πολλά μέρη της γερμανίας) στη Δρέσδη για να διαδηλώσουν εναντίον του μουσουλμανισμού, είναι βέβαια μικρό νούμερο. Έχουν φροντίσει όμως να επιδεικνύουν τέτοια χαρακτηριστικά που να μπορούν να πουληθούν εύκολα στην πιάτσα. Και οι στατιστικές δείχνουν (ίσως αυτό πρέπει να κάνουν) ότι το 1/3 των άρειων γερμανών δε νοιώθει άνετα με τους μουσουλμάνους.
Κατ’ αρχήν το όνομα του φαινομένου: Ευρωπαίοι πατριώτες ενάντια στην ισλαμοποίηση της δύσης. Είναι βέβαια ειρηνικοί και φιλήσυχοι (σε αντίθεση με τους πιο hard core φασίστες που σε μια παρόμοιου θέματος διαδήλωση συγκρούστηκαν και με την αστυνομία, στην Κολωνία, τον Οκτώβρη). Επίσης είναι “αντι-ναζί” και, για να το αποδείξουν, δηλώνουν ότι είναι θετικοί απέναντι στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών.
Ταυτόχρονα - κι αυτό είναι ο “ευρωπαϊκός πατριωτισμός” τους - δηλώνουν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τις “χριστιανικές - εβραϊκές” ρίζες του ευρωπαϊκού “πολιτισμού”. Είναι παρανοημένη βέβαια μια τέτοια ριζο-αναγνώριση, αφού τόσο οι αρχαιοελληνικές πόλεις-κράτη όσο και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία θεωρούνται επίσης βασικά συστατικά στοιχεία του ευρωπαϊκού “πολιτισμού”, και δεν ήταν ούτε χριστιανοί ούτε εβραίοι εκείνοι οι μακρινοί πρόγονοι. Και τι να πει κανείς για την σημαντική συνεισφορά των αράβων (μουσουλμάνων, ε;) σε πολλά πεδία της “δυτικής” επιστήμης; Αλλά τι άλλο περιμένει κανείς από φασίστες, έστω και light, από (και) ιστορική παράνοια;

Τι ενοχλεί αυτούς τους φιλήσυχους γερμανούς χριστιανο-φασίστες; Οι μουσουλμάνοι είναι πολλοί πια στη γερμανία (λένε) και δεν αφομοιώνονται στη γερμανική κουλτούρα (εκτός εάν παίζουν καλή μπάλα θα προσθέταμε...) Μουσουλμανικού θρησκεύματος, από τυπική τουλάχιστον άποψη, είναι το 5% των 82 εκατομμυρίων του πληθυσμού της γερμανίας· αλλά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες απ’ αυτούς είναι παλιοί μετανάστες που έχουν αποκτήσει προ πολλού γερμανική υπηκοότητα. Υπάρχουν επίσης και οι πιο καινούργιοι “ανεπιθύμητοι”, συνήθως πρόσφυγες πολέμου απ’ την συρία, το ιράκ ή το αφγανιστάν· κάποιοι απ’ αυτούς που καταφέρνουν να ζήσουν περνώντας μέσα απ’ το ελληνικό κάτεργο είναι ανάμεσά τους. Και οι ξενώνες τους είναι σταθερός στόχος επιθέσεων, ακόμα και εμπρησμών, απ’ τους σκληροπυρηνικές φασιστικές συμμορίες.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι δεν είναι το “πλήθος” που ενοχλεί τους γερμανούς light φασίστες. Αλλά το γεγονός ότι ικανό μέρος αυτών των μουσουλμάνων, επειδή είναι ήδη ενταγμένοι στην γερμανική κοινωνία, δεν ζουν σε γκέτο ή σε περιθωριακές γειτονιές, κι έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση, οπότε “φαίνονται”. Ειπωμένο διαφορετικά, έχουν αποκτήσει την θέση τους μέσα στη γερμανική ταξική κοινωνία, και όχι μόνο σαν γκασταρμπάιτερς. Όντως, πολλοί απ’ τους “ευρω-πατριώτες” διαδηλωτές στη Δρέσδη ήταν μεσοστρωματικοί και βλέπουν τους όποιους ανερχόμενους κοινωνικά / ταξικά μουσουλμάνους και των δύο φύλων, δεύτερης ή και τρίτης γενιάς, σπουδαγμένους και με προσόντα, σαν “απειλή”. Φυσικά δεν αναφέρονται σ’ αυτό. Αναφέρονται σε κάθε τι που μπορεί να εξάπτει την οργή - των - φιλήσυχων. Απ’ τους αποκεφαλισμούς που γίνονται στο χαλιφάτο, και τα προβήματα “δημόσιας τάξης” σε γειτονιές μεταναστών (με όρους ηπα θα λέγαμε “σε γειτονιές μαύρων”) ως την φοβερή υποψία ότι οι διατροφικές συνήθειες των μουσουλμάνων σαμποτάρουν την γερμανική βιομηχανία τροφίμων (!).
Είναι πιθανό ότι αυτό το μεσοστρωματικό φασιστικό φαινόμενο, που εμφανίζεται σαν “μη βίαιο” αλλά διατηρεί υπόγειες σχέσεις και με σκληροπυρηνικές φασιστικές συμμορίες (όπως οι οργανωμένοι χουλιγκάνοι της ποδοσφαιρικής ομάδας της Δρέσδης), αποτελεί έκφραση της αυξανόμενης αβεβαιότητας, ακόμα και για τμήματα της γερμανικής μεσαίας τάξης, σε σχέση με το κοινωνικό και επαγγελματικό τους μέλλον: η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ισχύει και εκεί.

Όπως, ίσως, μπορεί να φανταστεί κανείς, ο πατριωτισμός, η λατρεία στα χριστιανικά ιδεώδη και η νομιμοφροσύνη αφορούν άλλους και όχι τα ίδια τα στελέχη του φαινομένου. Ο ιδρυτής και πρωτεργάτης του, για παράδειγμα, κάποιος Baschmann, έχει δικαστικές εκκρεμότητες για διάφορα ποινικά, όπως διαρρήξεις και εμπόριο ναρκωτικών. Ένας ακόμα απ’ την ηγεσία είναι στην ίδια κατηγορία, ενώ ένας τρίτος έχει καταδίκες για απάτες. Αλλά αυτοί έχουν αναλάβει τις πρακτικές δουλειές του light φασισμού / ρατσισμού. Την ιδεολογική δουλειά την κάνουν διάφοροι “επώνυμοι” συγγραφείς και δημοσιογράφοι, που περιγράφουν τον επερχόμενο κίνδυνο “ισλαμοποίησης της δύσης” σαν όπου νάναι πολιορκία της Βιέννης απ’ τον Μωάμεθ - όπως τα έλεγε και ο Breivik. Δεν θα μας έκανε, τελικά, καθόλου εντύπωση εάν οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες και σ’ αυτήν την ιστορία.