global war

“... Επιμένω ότι πρέπει να βλέπουμε την προοπτική. Η Ρωσία δεν κατασκευάζει τίποτα. Δεν ορμούν μετανάστες στη Μόσχα ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον. Το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες στη Ρωσία είναι γύρω στα 60. Ο πληθυσμός μειώνεται... O Πούτιν είναι ένας ηγέτης που προκαλεί κοντοπρόθεσμα προβλήματα για πολιτικό όφελος, αλλά αυτά μπορεί να βλάψουν τη Ρωσία μακροπρόθεσμα...”

Barack Obama, πρόεδρος των ηπα, συνεντευξιαζόμενος στο αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist, στις αρχές Αυγούστου 2014.

Είναι μάλλον ασυνήθιστο μια πολιτική βιτρίνα του βεληνεκούς ενός αμερικάνου προέδρου να περιγράφει έναν αντίπαλο (του ρωσικού βεληνεκούς) όχι με την συνηθισμένη θρησκευτική ρητορική (π.χ. “αυτοκρατορία του κακού”) αλλά σχολιάζοντας αυτό που ο ίδιος κρίνει χαμηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κατά τον αμερικάνο πρόεδρο (και τους συμβούλους του) το ρωσικό κράτος βρίσκεται σε παρακμή, αφού “δεν φτιάχνει τίποτα” με εξαγωγική αξία (λάθος: φτιάχνει όπλα πρώτης γραμμής και είναι ο δεύτερος εξαγωγέας όπλων παγκόσμια, πίσω απ’ τις ηπα...), “δεν τραβάει ανειδίκευτη εργασία” μεταναστών, και έχει πρόβλημα πληθυσμού. Ένας τέτοιος αντίπαλος είναι εύκολα αντιμετωπίσιμος... λέει ο κυρ Ομπάμα.
Και τι λέει για έναν άλλο αντίπαλο, που είναι η κύρια απειλή (σύμφωνα με τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον), την κίνα; Εκεί δεν μπορεί να πει “δεν φτιάχνει τίποτα” - φτιάχνει τα πάντα. Ούτε ότι “δεν ορμούν μετανάστες στις μεγάλες πόλεις” - δεκάδες εκατομμύρια εσωτερικοί μετανάστες μετακινούνται διαρκώς προς τις βιομηχανικές περιοχές. Και δεν μπορεί να πει “έχει πληθυσμιακό πρόβλημα”... Λοιπόν; Στην ίδια συνέντευξη:
“... Ένα πράγμα που θέλω να πω για την κίνα είναι ότι πρέπει να είσαι εξαιρετικά ανυποχώρητος μ’ αυτούς, γιατί θα πιέσουν όσο περισσότερο μπορούν μέχρι να συναντήσουν αντίσταση... Δεν είναι συναισθηματικοί, και δεν ενδιαφέρονται για αφαιρέσεις. Και τόσο απλοϊκές προσεγγίσεις στους διεθνείς κανόνες είναι αναποτελεσματικές... Πρέπει να δημιουργήσουμε μηχανισμούς τέτοιους που να είμαστε σκληροί απέναντί τους όταν θεωρούμε ότι παραβιάζουν τους διεθνείς κανόνες, αλλά απ’ την άλλη να τους δείχνουμε τα εν δυνάμει μακροπρόθεσμα οφέλη εάν τους τηρούν...”
Έναν παιδαγωγικό ρόλο έχει, λοιπόν, κατά νου η Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο· και έναν πειθαρχικό ρόλο απέναντι στη Μόσχα... τΤου στυλ “αφού δε σε παίρνει ρε...”. Αυτή, έστω, είναι μια ορισμένη επίσημη ρητορική. Μόνο που, παρεπιπτόντως, ο “άχρηστος” και ο “αναίσθητος” έχουν συνάψει μια οργανική συμμαχία, που δεν φαίνεται στο ορατό μέλλον ότι θα σπάσει· μάλλον το αντίθετο. Και δεν είναι μόνοι τους. Έχουν κι άλλους συμμάχους, στην αφρική, στη λατινική αμερική, ακόμα και στην ασία. Μαζεύονται πολλοί οι “άχρηστοι”, οι “αναίσθητοι”, οι “άσχημοι”, οι “κακοί”, οι “ασεβείς”...
Και, βέβαια, υπάρχει και η ευρώπη. [1] Δεν ανήκει σε καμία απ’ τις προηγούμενες κατηγορίες. Μήπως, όμως, υπάρχουν κάποιοι στη γηραιά ήπειρο που είναι επίμονα και επικίνδυνα “ανυπάκουοι”;

Αναφερόμαστε σταθερά, απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, σ’ αυτό που θεωρούμε σαν τον ήδη ξεκινημένο (απ’ το 1991...) [2] 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Επί μια γεμάτη 20ετία, απ’ την “καταιγίδα της ερήμου” και το “γιουγκοσλαβικό” και μετά, η Ουάσιγκτον κάνει στρατιωτικές κινήσεις προληπτικού κατά βάση χαρακτήρα. Απ’ την μια καταλαμβάνοντας στρατιωτικά και πολιτικά θέσεις, τόσο στην αφρική όσο και στην κεντρική ασία· απ’ την άλλη προσπαθώντας να “ρευστοποιεί” οποιαδήποτε οικονομική, πολιτική ή στρατιωτική συμμαχία θα είχε το οποιοδήποτε κρατικό εν δυνάμει να γίνει σοβαρό αντίπαλο δέος στη “μόνη υπερδύναμη του κόσμου”. Το άγχος να διατηρεί η παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία, αυτή που σαν ιστορικό γεγονός είναι ιδιαίτερα σύντομη και πρόσφατη (μόλις το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα - ασήμαντο ιστορικό διάστημα σε σχέση με άλλες αυτοκρατορικές κυριαρχίες του παρελθόντος) βρυκολακιάζει μόνιμα στα αμερικανικά επιτελεία, think tanks, αφεντικά. Και δεν το κρύβουν. Ο Μπους ο Β είχε ονομάσει τον περιβόητο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” προληπτικό· και οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι “προληπτικός - κατά - των - τρομοκρατών”. Λάθος! Με δεδομένο ότι οι υποδεικνυόμενοι σαν “τρομοκράτες” ήταν είτε κατασκευές των αμερικανικών και των συμμαχικών τους μυστικών υπηρεσιών (για τις προβοκάτσιες που γράφουμε αλλού) είτε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη (ο μουσουλμανικός κόσμος), η πρόληψη αφορούσε (και αφορά) τους εν δυνάμει αντιπάλους πρώτης γραμμής του αμερικανικού ιμπέριουμ· κι όχι μερικές χούφτες αναλώσιμους τυφεκιοφόρους. Ο “προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” ήταν (και όσο συνεχίζει παραμένει) μία απ’ τις μπροστινές, θορυβώδεις όψεις του αμερικανικού δόγματος της απόλυτης κυριαρχίας: full spectrum dominance.

ουκρανία - βιετνάμ: ένας βαλιστικός πύραυλος απόσταση

Εκείνος ο “προληπτικός” πόλεμος φαίνεται πάντως να γίνεται όλο και λιγότερο τέτοιος. Κατά τη γνώμη μας το κύριο πεδίο που μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις εξελίξεις στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν είναι η ευρώπη ή η μέση ανατολή αλλά η ανατολική ασία. Η ευρώπη δεν είναι πια το κέντρο (του καπιταλιστικού κόσμου)· είναι ένα ανάμεσά τους. Όταν, όμως, αυτά τα “κέντρα” πολλαπλασιάζονται, η αξία (τους), οι δυναμικές (τους) ή τα συμφέροντα (που συγκλίνουν ή αποκλίνουν) πρέπει να αναζητούνται και στην αλληλοεξάρτησή τους· όχι μόνο στην όποια αυτοτέλειά τους. Μπορούμε, λοιπόν, να αντιληφθούμε τον πόλεμο στην ουκρανία μέσα σε τέτοιες αλληλοεξαρτήσεις, και μάλιστα σε αλληλοεξαρτήσεις που φτάνουν ως την ανατολική ασία;
Μας φαίνεται όλο και πιο καθαρό ότι αυτός ο πόλεμος - δι - αντιπροσώπων στο ουκρανικό έδαφος, έχει επίσης τρία τουλάχιστον επίπεδα (δες σημ. 2). Στο τρίτο θα βρούμε τις ενδοουκρανικές συγκρούσεις είτε μεταξύ φεουδαρχών / ολιγαρχών, είτε την προσπάθεια της σαφώς πιο βιομηχανικής ανατολικής ουκρανίας (όπου εδώ, ενδεχομένως, υπάρχει διαταξική συμμαχία μεταξύ βιομηχανικών εργατών και τοπικών αφεντικών) να μην ενταχθεί στο νεοφιλελεύθερο / νεοφασιστικό “πρόγραμμα δομικής προσαρμογής” που προετοιμάζεται για την ουκρανία σα σύνολο. Στο δεύτερο επίπεδο συγκρούονται ασφαλώς μικρότερης ή μεγαλύτερης δυναμικής ιμπεριαλισμοί, στους οποίους πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον πολωνικό. Στο πρώτο επίπεδο όμως η σύγκρουση φαίνεται ιδιαίτερα σκληρή, και αφού οι “πρωταγωνιστές” είναι “βαριές πρωτεύουσες” σαν τη Μόσχα, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον, το ζήτημα βρωμάει όλο και πιο έντονα.
Έχουμε υποστηρίξει απ’ την αρχή (και αυτό είναι πια κοινοτοπία) ότι η Ουάσιγκτον, μεθοδεύοντας την δράση των πιο αντιδραστικών / φασιστικών / λούμπεν υποκειμένων της ουκρανικής κοινωνίας, ήδη απ’ τον περασμένο Φεβρουάριο, προσπάθησε (κι ως τώρα έχει καταφέρει) να υπονομεύσει την προοπτική ρωσο-ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής σταθερής συνεννόησης· μια προοπτική που, όχι πολύ αργά, θα μπορούσε να διαμορφώσει μια τεράστια οικονομική ζώνη, “απ’ τη Λισσαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ” - και το Πεκίνο και την Σαγκάη... Φυσικά είναι ανόητος όποιος πιστεύει ότι μια τέτοια καπιταλιστική επικράτεια θα μπορούσε να είναι ειρηνική για πολύ καιρό. Την Ουάσιγκτον όμως δεν τη φοβίζει, πια, μόνο ο “πολύς καιρός”. Την φοβίζει και ο λίγος. Μια τέτοιας έκτασης “οικονομική συνεννόηση” θα τραβούσε αμέσως τους πόρους (ή/και τα συμφέροντα) τόσο της λατινικής αμερικής όσο και της αφρικής. Η αμερικανική πολιτικοοικονομική ηγεμονία θα γινόταν ερείπια πολύ γρηγορότερα απ’ ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ενόσω, λοιπόν, η κύρια μέριμνα της Ουάσιγκτον είναι να ανασχέσει, να ελέγξει και να περιορίσει την κινέζικη επιρροή στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό, το γεγονός ότι έχει το άλλο της μάτι στραμμένο στην ευρώπη (και ειδικά στη γερμανία) δεν είναι παράλογο από ιμπεριαλιστική άποψη.
Όμως, στην εξέλιξη αυτών των τελευταίων μηνών, φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον δουλεύει πιο βαθιά την υπονόμευση μιας ρωσο-ευρωπαϊκής συνεννόησης. Ενδιαφέρεται για την όσο πιο ηχηρή “παράλυση” (ή και καταστροφή) του οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί “κοινή ευρωπαϊκή ‘εξωτερική’ πολιτική”. Αν μια τέτοια “κοινή πολιτική” ήταν άγουρη και στη θεωρητική αφετηρία της στις αρχές των ‘90s, όταν το “γιουγκοσλαβικό” σχεδόν την έπνιξε - στην - κούνια - της, τώρα θα μπορούσε να είναι πιο ώριμη· λαμβανομένου υπ’ όψη ότι τα συμφέροντα πολλών εθνικών μερίδων των αφεντικών στην ευρώπη δείχνουν να συγκλίνουν. Η ευρωπαϊκή - αποτυχία - στην - “ουκρανία” δουλεύεται λοιπόν, απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, και μ’ αυτό τον στόχο: όχι απλά να είναι “ανίκανη” η ευρώπη, αλλά να είναι κομματιασμένη τώρα, και να μείνει έτσι για καιρό. Κι αν η τωρινή αμερικανική κυβέρνηση δεν έχει έναν Ράμσφελντ να καγχάζει για το ξεπέρασμα της “παλιάς ευρώπης” απ’ τη “νέα ευρώπη” (όπως έκανε το 2003), δεν παύει να είναι τέτοιου ειδους η πόλωση (ή η διαφοροποίηση) που βολεύει την Ουάσιγκτον. Γιατί όμως η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται ξανά τόσο πολύ να έχει “ευρωπαίους υποστηρικτές” εφόσον το κέντρο του ενδιαφέροντός της είναι στην ανατολική ασία;

Ας αλλάξουμε για λίγο γεωγραφικά πλάτη και μήκη. Αυτόν τον καιρό η Ουάσιγκτον προσπαθεί να επεκτείνει την ηγεμονική επιρροή της στην ανατολική ασία πέρα απ’ τους παραδοσιακούς “φίλους”, δηλαδή την ιαπωνία και την αυστραλία, προσθέτοντας στους στάβλους της το βιετνάμ και τις φιλιππίνες. Το γεγονός είναι ότι οι συνοριακές διαφορές, θαλάσσιες κυρίως και σε σχέση με τις “ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης”, είναι τόσες στην ευρύτερη περιοχή (και σε αρκετές η κίνα είναι ο ένας πόλος) ώστε και οι τριβές είναι διαρκείς, και η πολιτικοστρατιωτική “προσφορά φιλίας” της Ουάσιγκτον φαίνεται να βρίσκει αποδέκτες.
Όμως η αμερικανική ιμπεριαλιστική προσπάθεια δεν είναι εύκολη. Πρώτον επειδή το Πεκίνο δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια: έχει την δική του τακτική οικονομικής (κατά αρχήν) πρόσδεσης διάφορων κρατών της περιοχής. Δεύτερον επειδή υπάρχουν αιτίες τριβών ακόμα και μεταξύ (θεωρητικών) συμμάχων, όπως η Σεούλ και το Τόκιο. Τρίτον, επειδή το Δελχί (που θα μπορούσε να είναι μια γερή αντι-σινική υποστήριξη στην Ουάσιγκτον) είναι πιθανόν να ακολουθήσει, υπό τον καινούργιο του πρόεδρο, ανεξάρτητη και “ρεαλιστική” εξωτερική πολιτική, μειώνοντας σημαντικά τις εντάσεις με το Πεκίνο.
Υπάρχει όμως και μια κάπως αόρατη γκάμα δυσκολιών. Εάν, στην περίπτωση μιας κάποιας όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών παρέμενε (ας πούμε) ουδέτερο, τότε το αμερικανικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα θα είχε μεγάλο πρόβλημα να πουλήσει το δίκιο του ακόμα και στους δικούς του υπηκόους. Ο μέσος αμερικάνος λευκός idiot θα αδιαφορούσε για το τι λένε οι “κιτρινιάρηδες” αντίπαλοι της σημαίας του· αλλά η γνώμη των λευκών χριστιανών ευρωπαίων έχει περισσότερο βάρος.

Η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να ξεχνάει ότι υπάρχουν ευρωπαϊκά κράτη που μέχρι πολύ πρόσφατα (πριν λίγες δεκαετίες) είχαν αποικίες και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην ανατολική ασία. Ενδεικτικά τέσσερα: αγγλία, πορτογαλία, ολλανδία, γαλλία.  Θα βόλευε ιδιαίτερα να έχει τέτοιου είδους συμμάχους στην “ασιατική πολιτική” της, συμμάχους διακοσμητικούς λίγο ή πολύ, έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων, του είδους αναστήλωση της παλιάς “επιρροής” με την μορφή εμπορικών συμφωνιών. Όπως διακοσμητική πρακτικά ήταν, για παράδειγμα, η συμμετοχή του ισπανικού στρατού στη “σοκ και δέος” εισβολή στο ιράκ, το 2003· ή, ακόμα και του αγγλικού.
Για να έχει σε ότι αφορά την ανατολική ασία τέτοια ευχέρεια κινήσεων, συμμαχιών, δημόσιων σχέσεων και προπαγανδιστικού πολέμου η Ουάσιγκτον, πρέπει οπωσδήποτε η ε.ε. (ακόμα πιο συγκεκριμένα: η καθοδηγούμενη απ’ την γερμανία και τους στενούς συμμάχους της ε.ε) να είναι κομματιασμένη και με εσωτερικές αντιπαλότητες σε ότι αφορά την “εξωτερική πολιτική” της, και αυτό να φαίνεται. Για το καλό των αμερικανικών συμφερότων ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός δεν πρέπει να είναι “ένας και καλός”, αλλά πολλοί, μικρότερης ισχύος, της προσκόλλησης. [3Να θυμίσουμε επί τη ευκαιρία ότι η κύρια προέλευση των οικονομολογικών και πολιτικών διαγνώσεων για την ανικανότητα του ευρώ να επιβιώσει, το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, και ξανά τώρα, ήταν (και είναι) τα αμερικανικά και αγγλικά “οικονομικά έντυπα”, πρακτορεία ειδήσεων, think tank, κλπ.] Κι αυτό είναι (πάντα κατά την γνώμη μας) που προσπαθεί να “δέσει” με τον πόλεμο - δι - αντιπροσώπων στο ουκρανικό έδαφος.
Πως καταλήγουμε σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα; Από διάφορους και διαφορετικούς δρόμους, που δεν μπορούμε να εκθέσουμε εδώ. Ένας απ’ αυτούς είναι το τι κάνει το Βερολίνο (αφού πρώτα έχυσε το γάλα ανοίγοντας τον δρόμο στο χάος...) σε σχέση με το “ουκρανικό”. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται σε μυστικές (;) διμερείς διαπραγματεύσεις με τη Μόσχα, μέρος των οποίων (στο βαθμό που είναι αληθινό το “αποκαλυπτικό” δημοσίευμα της αγγλικής independent [4]) είναι η αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας. Απ’ την άλλη μεριά, όταν (είμαστε σχεδόν βέβαιοι!) εξαιτίας αυτής της σε εξέλιξη διμερούς συνεννόησης οι φασίστες στην ουκρανία έριξαν το μαλαισιανό MH17 (και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με το Λονδίνο βρήκαν αμέσως και τους ενόχους) το Βερολίνο δεν κράτησε καν την εύλογη στάση ας περιμένουμε πρώτα τα αποτελέσματα της αυτοψίας, κι αν ένοχοι είναι οι ρωσόφιλοι αντικαθεστωτικοί τότε παίρνουμε μέτρα· αντίθετα ακολούθησε, λαχανιασμένα ή όχι, την αμερικανική τακτική των “καινούργιων κυρώσεων”. Υπάρχει μια σοβαρή αντίφαση εδώ, που χρειάζεται εξήγηση, ακόμα κι αν οι καινούργιες ευρωπαϊκές “οικονομικές κυρώσεις” είναι μεσομακροπρόθεσμων επιδράσεων, εάν έχουν κάποιες. Και υπάρχει σοβαρή αντίφαση επειδή θα πρέπει να ήταν απόλυτα σαφής στο Βερολίνο η προβοκάτσια της δολοφονίας (κυρίως) ολλανδών τουριστών και ο στόχος της· αναφέραμε ήδη την ολλανδία, λίγο πιο πάνω, έτσι δεν είναι; [5] Τι θα κόστιζε στο Βερολίνο και στους συμμάχους του εάν κρατούσαν μια πιο ψύχραιμη στάση (απέναντι στον συγκεκριμένο εκβιασμό) του είδους: δεν μπορούμε να επιβάλλουμε ποινές πριν μάθουμε τους ενόχους;
Δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι για την απάντηση. Όμως με βάση τις προηγούμενες εκτιμήσεις μοιάζει σαν το Βερολίνο να προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια (έστω στο φαίνεσθαι) “ενωμένη” την πολιτική της ε.ε. σε σχέση με την ουκρανία, έναντι των πιο άγριων διαθέσεων της πολωνίας και των βαλτικών κρατών. Αυτό, για να μην “λυθούν” οι επιμέρους ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί στο κοντινό ή στο μακρύτερο μέλλον· πράγμα που τώρα σημαίνει ότι επειγόντως θα πρέπει να βρεθεί μια ευρωπαϊκής προέλευσης λύση (στο “ευρωπαϊκής” περιλαμβάνεται και η Μόσχα) για να μαζευτεί το ουκρανικό χάος. 

Πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο· και μάλιστα σε εύλογο χρόνο; Ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο στην ουκρανία; Στο προηγούμενο τεύχος (Sarajevo νο 86, Ιούλης 2014, ένας choco king στην ουκρανία) γράφαμε μεταξύ άλλων:

...
Ωστόσο η εκλογή του Poroshenko είναι μόνο μια αρχή και καθόλου η οριστική αποκατάσταση του άξονα Μόσχας - Βερολίνου στο Κίεβο. ... Ο choco king δεν πρόκειται να προωθήσει ένταξη της ουκρανίας στο νατο· ούτε να ζητήσει αμερικανική στρατιωτική βοήθεια με οποιαδήποτε έννοια. Αλλά (όπως συνέβαινε και με τους προκατόχους του) κανένας πρόεδρος δεν ασκεί πραγματική εξουσία σ’ όλους τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα του εν πολλοίς μαφιόζικου ουκρανικού κράτους. Και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί απ’ την άμεση εμπλοκή των ηπα και των μυστικών υπηρεσιών τους, επί πολλούς μήνες, με κύριο πολιορκητικό κριό τα δολάρια και τους φασίστες. Το κράτος στο οποίο καλείται να προεδρεύσει ο Poroshenko είναι άσχημα διαβρωμένο απ’ την σκληρή αμερικανική ιμπεριαλιστική μηχανή, ειδικά στην καινούργια “εθνική φρουρά”· πιθανά επίσης στα πρόσωπα διάφορων άλλων “ολιγαρχών”.
...

Πράγματι, ο καινούργιος ουκρανός πρόεδρος φαίνεται να ελέγχει (ή να μπορεί να ελέγξει) πολύ λίγα. Λέμε “φαίνεται” επειδή κάπως θα πρέπει να κάνει την δουλειά για την οποία τον έχει αναγνωρίσει και η Μόσχα. Στις αρχές Αυγούστου στάθηκε αδύνατο για την αστυνομία του Κιέβου (δήμαρχος της πόλης είναι ο πυγμάχος που αγάπησε το Βερολίνο, αν θυμάστε...) να διώξει απ’ την πλατεία Μεϊντάν διάφορους φασίστες και λούμπεν, που έχουν εγκατασταθεί εκεί μόνιμα, απ’ τον περασμένο Φλεβάρη, σαν υποτιθέμενοι “φύλακες της επανάστασης της 21ης/2ου”. Κι ούτε λόγος για τα 19 δημόσια κτίρια, στο κέντρο της πόλης, που παραμένουν υπό τον έλεγχο των φασιστών όλους αυτούς τους μήνες.
Τα “επεισόδια” αυτά, και η προσπάθεια να μαζευτούν κάπως οι φασίστες που αποτελούν πλέον κράτος εν κράτει σε πολλές περιοχές της ουκρανίας αλλά και μέσα στους θεσμούς του συμπλέγματος της ασφάλειας, οδήγησε σε μερικές συλλήψεις κάποιων από δαύτους. Και τότε θύμωσε το φασισταριό του “δεξιού τομέα” και εξέδωσε τελεσίγραφο προς τον Poroshenko, ότι: θα αποσύρει όλους τους άνδρες τους απ’ την ανατολική ουκρανία και θα κάνει ένοπλη διαδήλωση στο Κίεβο (εναντίον του) εάν δεν απολύσει διάφορους αξιωματικούς της αστυνομίας και τον υφυπουργό εσωτερικών. Στη συνέχεια το φασισταριό μείωσε τις απαιτήσεις του δηλώνοντας ότι η απελευθέρωση των μελών του που είχαν συλληφθεί το ικανοποίησε....
Με αφορμή αυτά, ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ σχολίασε στις 18 Αυγούστου:

... Οι αρχές στο Κίεβο δεν έχουν τον έλεγχο διάφορων παραστρατιωτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανόμενου του Δεξιού Τομέα, ο οποίος σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας αποτελεί μεγάλο μέρος της Εθνικής Φρουράς. Οι απειλές του Δεξιού Τομέα κατά του ουκρανού υπουργού εσωτερικών μιλάει από μόνη της... Η ύπαρξη ένοπλων ομάδων που χρηματοδοτούνται από ουκρανούς ολιγάρχες, όπως τα τάγματα του Azov και του Dnepr αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για την ασφάλεια.
Δουλεύουμε με τους εταίρους μας στην Ευρώπη και με τις ΗΠΑ που μπορούν πράγματι να επηρέασουν τέτοιες παραστρατιωτικές ομάδες που δεν υπακούουν στην κεντρική κυβέρνηση στο Κίεβο. Ξέρουμε ότι η Δύση έχει τέτοια επιρροή...

Είναι γνωστή η σύνθεση της “εθνικής φρουράς”, και ήταν τέτοια απ’ την αρχή. Είναι γνωστό, επίσης, ότι υπάρχουν διάφορα “ιδιωτικά τάγματα”, χρηματοδοτούμενα από μεγάλα ουκρανικά αφεντικά, φασίστες κυρίως, που δουν στα ανατολικά. Αλλά το ουκρανικό κατακάθι και οι διεθνείς πράκτορες δεν είναι μαζεμένοι όλοι εκεί. Κι επίσης δεν είναι μόνο “πεζικάριοι”. Όλες οι μη προβοκατόρικες εκτιμήσεις σε ότι αφορά την κατάρριψη του μαλαισιανού τζάμπο είναι ότι δεν έγινε απ’ την ξηρά με πύραυλο (που μπορεί - μπορεί και όχι - να έριξαν “κατά λάθος” οι αντικαθεστωτικοί) αλλά απ’ τον αέρα, από 1 ή 2 πολεμικά su-25 της ουκρανικής αεροπορίας, που αρχικά κτύπησαν το πολιτικό αεροπλάνο με πύραυλο, και στη συνέχεια γάζωσαν από δύο μεριές το πιλοτήριο. Το ακόμα σημαντικότερο είναι πως οι ίδιες εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι την διαταγή για την κατάρριψη δεν την έδωσε ο υπουργός άμυνας αλλά ο “γραμματέας του συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας” νεοναζί Andrey Parubiy, ο οποίος λίγες ημέρες μετά φρόντισε να παραιτηθεί.
Αυτά, μαζί με το πόρισμα της έρευνας για την σφαγή στην Οδησσό (ούτε λίγο ούτε πολύ οι δολοφονημένοι αυτοπυρπολήθηκαν και αυτοπυροβολήθηκαν κατά τους δικαστόμπατσους που έκαναν την έρευνα) δείχνουν πως όσα σχέδια κι αν καταστρώσουν στο Βερολίνο και στη Μόσχα, όσες συμφωνίες κι αν κάνουν, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί τίποτα εάν δεν βγουν το φασισταριό και οι σπονσορές του απ’ τη μέση· με την φυσική έννοια. Κι αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί μεγάλους μηχανισμούς άσκησης βίας, μηχανισμούς καταστολής, που δεν ελέγχονται από φασίστες. [6Οι αντικαθεστωτικοί της ανατολικής ουκρανίας εμφανίζονται σαν αντιφασίστες• αλλά τον αντιφασισμό περισσότερο τον έχουν για να τον πουλάνε παρά τον εννοούν. Γιατί αν τον εννοούσαν δεν θα δέχονταν στις γραμμές τους διάφορους σερβοφασίστες “εθελοντές”, μεταξύ αυτών και μερικούς χασάπηδες της βοσνίας. Τέτοια καθάρματα θα μπορούσαν κάλιστα να βρίσκονται και στην άλλη μεριά. Ισχύει λοιπόν κι εδώ το δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι...] Υπάρχουν τέτοιοι στην ουκρανία; Κι αν υπάρχουν (ως τώρα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο) μπορούν να δράσουν χωρίς να κάνουν τα πράγματα χειρότερα;
Η αλήθεια είναι ότι η σπορά του χάους, σαν τακτική, εύκολα γίνεται, δύσκολα σταματάει. [7]

Μανίλα - Πεκίνο: μια αναγνωριστική πτήση απόσταση

Στην άλλη μεριά του κόσμου, εκεί που βρίσκονται οι κυριότερες διακυβεύσεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στην (ανατολική) ασία, η Ουάσιγκτον ΔΕΝ μπορεί (σίγουρα όχι με τα τωρινά δεδομένα) να χρησιμοποιήσει τις τακτικές που την βολεύουν στα “δευτερεύοντα” μέτωπα”: πόλεμος - δι - αντιπροσώπων. Όχι. Στην ανατολική ασία, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι υποχρεωμένος να εμφανίζεται αυτοπροσώπως, πράγμα που κάνει πιο σύνθετες τις καταστάσεις, ακόμα και για την brutal μεριά της λευκής προτεσταντικής αμερικής (διαθέτει κι άλλη;).
Το σοβαρό ιδεολογικό πρόβλημα (που δεν υπάρχει στην ίδια έκταση στην περίπτωση της ευρώπης όταν είναι να πουληθεί η ανάμνηση της Moscow agression) είναι ότι για την ευρύτερη περιοχή βεβαιωμένα agressor στον 20ο αιώνα δεν είναι το Πεκίνο αλλά το Τόκιο - σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Κι ούτε είναι εύκολο (από ιδεολογική άποψη) να “αγοράσει” η Ουάσιγκτον το βιετνάμ, το λάος ή την καμπότζη με επιχειρήματα “εμείς πάντα είμασταν μαζί” - οι μνήμες στον κόσμο είναι πολύ πρόσφατες. Αυτό κάνει σημαντικά τμήματα του πληθυσμού διάφορων ασιατικών κρατών απ’ την μια να “αγοράζουν” αντι-σινισμό (εφ’ όσον τα εθνικά συμφέροντα το προβλέπουν), απ’ την άλλη όμως να μην αγοράζουν ισόποσα φιλο-αμερικανισμό (κι ούτε λόγος για φιλο-ιαπωνισμό!). Και οι διευθύνουσες ελίτ σε κάμποσα κράτη μοιάζουν ως τώρα να πλανάρουν ανάμεσα στην εκδοχή να βελτιώσουν τη θέση τους (εσωτερικά και διεθνώς) γινόμενες ουρά της Ουάσιγκτον και στην ίδια προοπτική μέσω συμβιβασμών με τον κινέζικο ηγεμονισμό / ιμπεριαλισμό.
Η πιο πρόσφατη απόδειξη ότι η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται να “δέσει” διάφορα ασιατικά κράτη, είναι ότι εκτός απ’ το Τόκιο κανένας άλλο δεν έχει επιβάλλει ως τώρα οποιαδήποτε “κύρωση” κατά της ρωσίας, όλους αυτούς τους μήνες. Παρά τις επίμονες προσπάθειες των αμερικάνων.

Είναι και αυτός ένας λόγος που η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να εμπιστευτεί “αντιπροσώπους” (το Τόκιο είναι εκτός λογαριασμού) και επιδιώκει να εμπλακεί στις ανατολικοασιατικές εντάσεις άμεσα. Τι σημαίνει “άμεσα”; Άμεσα σημαίνει στρατιωτικά.
Ως τώρα στη διάρκεια “τριβών” για τα όρια των ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης (και την κυριότητα βραχονησίδων) εμπλέκονται αντίπαλες ακτοφυλακές, και όχι βαριά οπλισμένα πολεμικά. Συνεπώς οι ως τώρα αντιπαραθέσεις φτάνουν ως την χρήση κανονιών νερού εναντίον αλλήλων. Αυτή η αυτοσυγκράτηση οφείλεται κυρίως στο Πεκίνο το οποίο μπορεί μεν να διεκδικεί διάφορα, αλλά αποφεύγει την στρατιωτικοποίηση. Η αμερικανική ιδέα που έχει μπει σε εφαρμογή είναι η παρα-στρατιωτικοποίηση: το να περιπολούν, δηλαδή, οι άκατοι της αμερικανικής ακτοφυλακής στις θάλασσες της ανατολικής ασίας!
Φτάνουν ως εκεί τα αμερικανικά παράλια; Όχι, αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς μεθοδεύει: τα παράλιά της να φτάνουν στο βιετνάμ, στην καμπότζη, έξω απ’ την κίνα, κλπ. Πώς; Μέσω διαρκών “κοινών ασκήσεων” της αμερικανικής ακτοφυλακής με διάφορες ασιατικές ακτοφυλακές· ασκήσεων που, φυσικά, θα έχουν στόχο να προκαλέσουν ένα ή περισσότερα “επεισόδια” με την κινέζικη. Επεισόδια που (εφόσον θα εμπλέκονται οι λευκοί αμερικάνοι) θα μπορούν ύστερα να πουληθούν εύκολα στη δύση, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται. 
Στις 11 Αυγούστου ο αμερικάνος γερουσιαστής Sheldon Whitehouse, ευρισκόμενος στο βιετνάμ, έκανε στη διάρκεια συνέντευξης τύπου την εξής καταπληκτική δήλωση:

... Οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες κάθε χώρας συνιστούν ένα παγκόσμιο δίκτυο από α.ο.ζ., που έχει καθιερωθεί από διεθνείς αποφάσεις και νόμους, καθώς επίσης απ’ την αμοιβαία κατανόηση των κρατών, πράγμα που οδηγεί στην αποφυγή των συγκρούσεων και προσφέρει σταθερότητα στις α.ο.ζ.
Όμως, εάν εμφανιστεί κάποια πρόκληση και κάποια απειλή στο παγκόσμιο δίκτυο των α.ο.ζ., τότε όχι μόνο οι ΗΠΑ αλλά ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα θα πρέπει να αναλάβει δράση εναντίον της απειλής...

Είναι αξιοσημείωτο ότι η διεθνής νομοθεσία που διαμόρφωσε τους όρους των α.ο.ζ. ΔΕΝ προβλέπει καμία εμπλοκή των ηπα ή της “παγκόσμιας κοινότητας” σε διαφορές μεταξύ κρατών για τα όρια των α.ο.ζ. Το μόνο αρμόδιο να αποφανθεί, και μάλιστα τελεσίδικα, είναι το διεθνές δικαστήριο· πράγμα που έχει γίνει ήδη σε δεκάδες περιπτώσεις.
Την Ουάσιγκτον δεν την βολεύει καθόλου αυτό. Η ιαπωνική ακτοφυλακή ήδη συνεργάζεται εκείνες του βιετνάμ και των φιλιππίνων· μπορείται να δείτε στο χάρτη την γεωγραφική σχέση αυτών των περιοχών. Ο Carlton Thayer, ένας αμερικάνος “ειδικός” σε θάλασσιες διαφορές, σε άρθρο του έβλεπε ως εξής το θέμα:

... Οι Ηνωμένες Πολιτείας και το Βιετνάμ θα πρέπει να επεκτείνουν την ισχύουσα συμφωνία τους για συνεργασία των ακτοφυλακών τους. Ως τώρα η εκπαιδευτική συνεργασία γίνεται στην ξηρά, με την μορφή κύκλων μικρής διάρκειας. Η ακτοφυλακή των ΗΠΑ θα πρέπει να αναπτυχθεί στα βιετναμέζικα χωρικά ύδατα, για κοινή εκπαίδευση και να περιλαμβάνει την ανταλλαγή παρατηρητών στα πλοία...
Επιπλέον, τα αεροπλάνα ναυτικής επιτήρησης των ηπα που έχουν βάση στις Φιλιππίνες σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στο Βιετνάμ μόνιμα. Θα μπορούν έτσι να κάνουν κοινές αποστολές θαλάσσιες επιτήρησης με τους βιετναμέζους. Το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ θα πρέπει να σμμετέχει στις πτήσεις των βιετναμέζικων αναγνωριστικών, και το ανάποδο.
...
Η Κίνα κάνει ναυτικές ασκήσεις στη θάλασσα της νότιας Κίνας κάθε χρόνο, απ’ τον Μάη ως τον Αύγουστο. Αυτό προσφέρει την ευκαιρία στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία να οργανώσουν μια σειρά διαρκών ναυτικών ασκήσεων και πτήσεων επιτήρησης, με το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες, λίγο πριν την άφιξη των κινεζικών δυνάμεων, για όλη την περίοδο απ’ τον Απρίλιο ως τον Αύγουστο κάθε χρονιάς. Οι ασκήσεις θα πρέπει να γίνονται σε διεθνή ύδατα που διασχίζουν τις διεκδικούμενες απ’ την Κίνα περιοχές. Ο σκοπός είναι να υπάρχει μόνιμη στρατιωτική παρουσία που να εμποδίζει την Κίνα να πιέζει το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες.
...

Αφού ξαναδιαβάσετε τις δηλώσεις του αμερικάνου προέδρου περί κίνας, στην αρχή αυτής της αναφοράς, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι η Ουάσιγκτον ετοιμάζει τα απαραίτητα για αντικινεζικά “θερμά επεισόδια” στην ανατολική ασία, τύπου “κόλπος του Tonkin” ή πιο light (περισσότερα στο η τακτική της έντασης: οι μόνοι προβοκάτορες).
Κοιτώντας λοιπόν το “ουκρανικό ζήτημα” απ’ αυτήν την οπτική γωνία θα καταλάβετε πόσα πολλά “δευτερεύοντα” μεν αλλά σημαντικά επιδιώκει η Ουάσιγκτον στην ευρώπη, αναφορικά τόσο με την ε.ε. (και ειδικά την γερμανία και τους συμμάχους της) όσο και την ρωσία. Φυσικά το Βερολίνο δυσκολεύεται να λύσει το πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε ή άφησε να δημιουργηθεί, έξω απ’ την πόρτα του· πόσο μάλλον να παίξει στη ασία. Η ρωσία πάλι όχι, είναι “της περιοχής”.  Συνεπώς, εάν τα πράγματα ήταν (ή γίνουν...) διαφορετικά, με δεδομένες τις ευρωπαϊκές οικονομικές σχέσεις με το Πεκίνο πως θα σας φαινόταν αν ένα “λυμένο” Βερολίνο, με συμπαγή την ε.ε. και σταθερές συμφωνές με την Μόσχα, κρατούσε “ουδέτερη” και “διαδικαστική” στάση, σε ένα, δύο ή τρία χρόνια, απέναντι στους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στην ανατολική ασία;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Ο πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας μίλησε πρόσφατα για “μη πόλεμο” με τη ρωσία, αφού πριν ξεσκόνισε τις ιστορικές του γνώσεις περί πολέμων στην ευρώπη. Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στα τέλη του περασμένου Ιούλη είπε ανάμεσα σε άλλα:

... Φέτος γιορτάζουμε την 100 επέτειο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, και αυτός ο πόλεμος έγινε για χάρη του δικαιώματος μιας μικρής χώρας, του Βελγίου, να μην καταπιέζεται απ’ τους γειτονές του [εεεε;]. Μάθαμε το ίδιο μάθημα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν έγινε το ίδιο πράγμα με την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και άλλες χώρες. Με μια έννοια αυτό είναι που συμβαίνει και σήμερα στην Ευρώπη.
... Δεν θα ξεκινήσουμε έναν πόλεμο στην Ευρώπη, ούτε θα στείλουμε τον στόλο μας στη Μαύρη Θάλασσα, δεν σκοπεύουμε σε μια ένοπλη αντιπαράθεση, αλλά αυτό που κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε την οικονομική δύναμη που έχουμε... Στην τελική, η Ρωσία χρειάζεται την Ευρώπη και την Αμερική περισσότερο απ’ ότι η Αμερική και η Ευρώπη χρειάζονται την Ρωσία...

Ησυχάσαμε τώρα που η βρετανική πολιτική βιτρίνα δεν θα ξεκινήσει πόλεμο στην ευρώπη, αν και η ιστορία του το υποδεικνύει. Για την κίνα και την ασία... περιμένουμε.
[ επιστροφή ]

2 - Ας το επαναλάβουμε εδώ, για όσες / όσους δεν το έχουν διαβάσει, προσέξει ή αξιολογήσει μέσα σ’ αυτές τις σελίδες. Οι πρώτες πολεμικές ενέργειες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ήταν απ’ την μια μεριά η μαζική στρατιωτική εγκατάσταση των ηπα στη σαουδική αραβία, και ο πρώτος πόλεμος κατά του πρώην συμμάχου τους Χουσεΐν, και απ’ την άλλη η διάλυση του ως τότε ομόσπονδου γιουγκοσλαβικού κράτους.
Η επίσημη ιστοριογραφία σημειώνει την “επίσημη” εμφάνιση του αμερικανικού κράτους στα δυτικά βαλκάνια μόλις το 1995. Μέχρι τότε αυτό που “φαινόταν” ήταν ότι δύο τοπικοί ιμπεριαλισμοί, κατ’ αρχήν ο σέρβικος και στη συνέχεια ο κροατικός, προσπαθούσαν να μοιράσουν τα κομμάτια τους. Πράγματι αυτό συνέβαινε, και ήταν το “τρίτο” επίπεδο: ένα επίπεδο στο οποίο την στρατιωτική υπεροπλία και την πρωτοβουλία των κινήσεων είχε απ’ την αρχή ο σέρβικος εθνικισμός / φασισμός. Υπήρχε από πάνω ένα “δεύτερο” επίπεδο, ορατό: οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ διάφορων ευρωπαϊκών κρατών (γερμανία, αγγλία, γαλλία, ιταλία, ελλάδα) για την ίδια μοιρασιά. Κι εδώ υπήρχε ένα επικίνδυνο deja vu: η γηραιά καπιταλιστική ήπειρος ήταν ανέτοιμη στις αρχές της δεκαετίας του ’90 να δράσει ενιαία, σαν μπλοκ και, αντίθετα, πολύ πρόχειρη και πρόθυμη να φρεσκάρει τα παλιά εθνικά ιμπεριαλιστικά μεγαλεία· αυτά που την οδήγησαν με ακρίβεια σε δύο παγκόσμιους πολέμους.
Οι ηπα δεν φαίνονταν στη σκηνή... Νεώτερα και ακριβή στοιχεία όμως (μερικά απ’ τα οποία έχουμε δημοσιεύσει αναλυτικά σ’ αυτές εδώ τις σελίδες στο παρελθόν) δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν από πολύ νωρίς, ακόμα και απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, άμεση επαφή και συνεργασία με τον Μιλόσεβιτς και τους καθεστωτικούς γύρω του. Εκείνο που ως το καλοκαίρι του 1995 έμοιαζε η “μεγάλη απουσία του παγκόσμιου χωροφύλακα” απ’ τα δυτικά βαλκάνια ήταν οφθαλμαπάτη. Η Ουάσιγκτον ήταν παρούσα, κατά κύριο λόγο μέσω του σερβικού εθνικισμού / φασισμού, και ο λόγος είναι απλός: η αιματηρή διάλυση της γιουγκοσλαβίας, αφενός εμπόδιζε για το ορατό μέλλον την ένταξη ενός σχετικά αναπτυγμένου πρώην “σοσιαλιστικού” καπιταλισμού, με καλή γεωγραφική θέση, στην ε.ε.· αφετέρου θα μετέτρεπε αυτήν την περιοχή σε μια συστάδα μαφιόζικων κρατών, εύκολα χειραγωγήσιμων. Όπως και έγινε.
Αυτό ήταν, κατά την άποψη μας, το “πρώτο” επίπεδο του “γιουγκοσλαβικού”: ένας υπόγειος, μέσω εκπροσώπων, πόλεμος μεταξύ των ηπα και της (γεωπολιτικής) προοπτικής της ε.ε. Σε κάθε περίπτωση, μετά τη γερμανική ενοποίηση, η Ουάσιγκτον επιδίωξε - και τα κατέφερε - οποιοδήποτε απ’ τα πρώην “ανατολικά” ευρωπαϊκά κράτη έμπαινε στην ε.ε., να έχει πριν προσαρτηθεί στο νατο. Η γιουγκοσλαβία, σαν ενιαίο κράτος, είχε τις προδιαγραφές να μπει πολύ γρήγορα· και δεν υπήρχε κανένα επιχείρημα του γιατί θα έπρεπε να εγκατασταθεί εκεί αμερικανο-νατοϊκός στρατός. Ε, αυτός ο στρατός εγκαταστάθηκε (για τα καλά) σαν “ειρηνευτής”!
Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, όταν φάνηκε ότι το Βερολίνο είχε αρχίσει να αποκτάει ερείσματα στο κόσοβο (ο ειρηνιστής Ρουγκόβα ήταν μόνιμος επισκέπτης της γερμανίας) χρειάστηκε άλλη μια φορά η βοήθεια του σερβικού εθνικισμού / φασισμού για να πατήσει γερά και στρατιωτικά η Ουάσιγκτον σ’ αυτό το μικρό οικόπεδο. Φυσικά, όπως έγινε και με άλλους φίλους της (Νοριέγκα, Χουσεΐν, μπιν Λάντεν), η Ουάσιγκτον αντιμετώπισε τελικά τον Μιλόσεβιτς σαν μαύρη χήρα. Εδώ που τα λέμε φίλοι και συνεργάτες σε τέτοιου είδους γεωπολιτικά κόλπα “ξέρουν πολλά - και πρέπει να πεθάνουν”...
Εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες μεταξύ του γιουγκοσλαβικού και του ουκρανικού σφαγείου. Το γιουγκοσλαβικό έγινε “νωρίς και έγκαιρα” (ακόμα και για την εμπέδωση του αντι-μουσουλμανισμού των πρωτοκοσμικών)· το ουκρανικό έρχεται μάλλον αργά και βιαστικά. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η ρωσία ήταν, πράγματι, μια επικράτεια υπό διαρκή καταστροφή· ένας διεθνής παράγοντας που θα μπορούσε κάποιος να τον αγνοήσει χωρίς κόστος. Τώρα δεν είναι έτσι. Και, ακόμα χειρότερα, όταν ο κινέζος πρόεδρος επισκέφτηκε πολύ πρόσφατα το Βερολίνο, πρότεινε την δημιουργία χερσαίων αξόνων μεταφοράς (εμπορευμάτων) μεταξύ κίνας και ευρώπης - μέσω της ρωσίας φυσικά, και με την συνεργασία της. Είναι να μην χάνουν τον ύπνο τους στην Ουάσιγκτον;
[ επιστροφή ]

3 - Να θυμίσουμε επί τη ευκαιρία ότι η κύρια προέλευση των οικονομολογικών και πολιτικών διαγνώσεων για την ανικανότητα του ευρώ να επιβιώσει, το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, και ξανά τώρα, ήταν (και είναι) τα αμερικανικά και αγγλικά “οικονομικά έντυπα”, πρακτορεία ειδήσεων, think tank, κλπ.
[ επιστροφή ]

4 - Στις 31 Ιούλη η independent κυκλοφόρησε ρεπορτάζ με τίτλο γη για αέριο: η Μέρκελ και ο Πούτιν συζητούν μυστικά συμφωνία που μπορεί να δώσει τέλος στην ουκρανική κρίση. Δεν ξέρουμε πως οι μυστικές συζητήσεις (εάν είναι τέτοιες) μεταξύ των πολιτικών βιτρινών της γερμανίας και της ρωσίας φτάνουν στις αγγλικές εφημερίδες, κι ούτε η συγκεκριμένη έγραψε οτιδήποτε για το πως οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ της έβγαλαν τέτοιον λαγό. Οπότε μπορεί ο καθένας να συμπεράνει είτε την εμπλοκή αγγλικών (ή αμερικανικών) μυστικών υπηρεσιών, είτε ότι η δημοσιοποίηση έγινε εκ των έσω, σαν “κάρφωμα”.
Σε κάθε περίπτωση, να μερικά αποσπάσματα απ’ το αγγλικό ρεπορτάζ (ο τονισμός δικός μας):

Η Independent αποκαλύπτει ότι το ειρηνευτικό σχέδιο, που έχει δουλευτεί μαζί απ’ την Angela Merkel και τον Vladimir Putin, έχει δύο βασικούς στόχους: να σταθεροποιηθούν τα σύνορα της Ουκρανίας, και να παρασχεθεί στην ταλαιπωρημένη χώρα μια ισχυρή οικονομική υποστήριξη, ειδικότερα μια καινούργια ενεργειακή συμφωνία που θα εξασφαλίζει τον εφοδιασμό σε αέριο.
Το επίμαχο θέμα είναι πως για να γίνει δεκτή η συμφωνία της κ. Μέρκελ απ’ τους Ρώσους, θα πρέπει να διεθνής κοινότητα να αναγνωρίση την ανεξαρτησία της Κριμέας και την προσάρτησή της στη Ρωσία, μια ενέργεια που μερικά μέλη των Ηνωμένων Εθνών δύσκολα θα χώνευαν.
Πηγές που βρίσκονται κοντά στις μυστικές διαπραγματεύσεις δηλώνουν ότι το πρώτο μέρος του σχεδίου σταθεροποίησης απαιτεί απ’ την Ρωσία να αποσύρει την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξή της σε διάφορες αποσχιστικές ομάδες που δρουν στην ανατολική Ουκρανία... Ταυτόχρονα, ο Ουκρανός Πρόεδρος θα πρέπει να συμφωνήσει να μην κάνει αίτηση ένταξης στο νατο. Απ’ την μεριά του, ο Πρόεδρος Πούτιν δεν θα πρέπει να εμποδίσει ή να εμπλακεί στις καινούργιες εμπορικές σχέσεις της Ουκρανίας με την Ε.Ε., σύμφωνα με την συμφωνία που υπογράφτηκε πριν λίγες βδομάδες.
...
Εν πάσει περιπτώσει, αυτές οι προσπάθειες της κ. Μέρκελ να μεσολαβήσει μεταξύ του Προέδρου Πούτιν και του Ουκρανού Προέδρου Petro Poroshenko, μπήκαν στην άκρη εξαιτίας της κατάρριψης του αεροπλάνου MH17 στην ανατολική Ουκρανία.
Όμως αυτοί που ξέρουν υποστηρίζουν ότι το γερμανικό ειρηνευτικό σχέδιο βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι, και είναι η μόνη τέτοια πρόταση που υπάρχει. Οι διαπραγματεύσεις έχουν παγώσει εξαιτίας της καταστροφής του MH17, αλλά αναμένεται να ξαναρχίσουν όταν τελειώσουν οι έρευνες.
...
Εκπρόσωπος του (αγγλικού) υπουργείου εξωτερικών δήλωσε ότι δεν γνωρίζει οτιδήποτε για τέτοιες διαπραγματεύσεις. Ωστόσο ο εκπρόσωπος είπε ότι θεωρεί πως είναι εξαιρετικά απίθανο είτε οι ΗΠΑ είτε το Η.Β. να συμφωνήσουν να αναγνωρίσουν τον ρωσικό έλεγχο στην Κριμέα...

[ επιστροφή ]

5 - Δεν είναι υπερβολή (κατά την ταπεινή μας άποψη), ούτε όμως αλλάζει ή διορθώνει τίποτα, το να υποστηρίξουμε ότι η κατάρριψη του μαλαισιανού αεροπλάνου που ξεκίνησε απ’ το Άμστερνταμ για την Κουάλα Λαμπούρ ήταν βόμβα στο ψαχνό· το ανάλογο των δολοφονιών στα τραίνα στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη. Μόνο που μια τέτοια επιχείρηση, που είχε σκοπό να ενοχοποιήσει τους ουκρανούς αντικαθεστωτικούς, δεν θα μπορούσε να γίνει σε τραίνα ή μετρό επί ολλανδικού εδάφους. Αυτοί οι μοχθηροί τύποι δεν θα έβαζαν ποτέ βόμβα εκεί· αυτό δεν θα το αγόραζε κανείς. Η βόμβα - στο - ψαχνό έσκασε λοιπόν “εκεί που έπρεπε”: στο αέρα, πάνω απ’ τις “εγκληματικές περιοχές”...
Μπορεί να σας περνάει απ’ το μυαλό, μπορεί και όχι, αλλά είναι (ήταν) αναμενόμενο: κάποιοι, κατάλληλα προετοιμασμένοι, θα έτρεχαν να ονομάσουν την κατάρριψη ολλανδική 11η 9ου... Και θα το έκαναν αυτό όχι για να πουν “προβοκάτσια το ένα, προβοκάτσια και το άλλο”, αλλά για να πουν (ή να εννοήσουν): ολλανδοί, αφήστε τους μαλάκες γερμανούς που ψάχνουν να βρουν συνεννοήση μ’ αυτό το κάθαρμα τον Πούτιν, και αντιδράστε (κατ’ αρχήν συναισθηματικά) όπως οι αμερικάνοι: αυτοί εκεί (στην ανατολική ουκρανία) είναι τρομοκράτες δολοφόνοι, και θέλουν ίσιωμα...
Ποιός ήταν απ’ τους πρώτους, μετά την κατάρριψη / δολοφονία / βόμβα στο ψαχνό, που έκανε αυτήν την συσχέτιση / αναλογία, με τον πιο κυνικό τρόπο που θα ήταν δύνατο; Δεν θα το βρείτε. Ήταν η πρέσβειρα των ηπα στον οηε Samantha Power, η οποία μάλιστα έκανε την διαίρεση νεκρών προς πληθυσμό της ολλανδίας για να ενίσχυσει τη νεκρόφιλη σύγκριση.
Ποιές ήταν οι αντιδράσεις στην ολλανδία; Δεν μπορούμε να μιλήσουμε γενικά. Ωστόσο υπήρξαν κι εκεί οι “πρόθυμοι” όχι απλά να υιοθετήσουν τα συμπεράσματα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου (για το ποιός έκανε τους φόνους) αλλά να πουλήσουν και το δια ταύτα. Η καθεστωτική de telegraf για παράδειγμα (πρώτη σε κυκλοφορία), στις 20 Ιούλη, κάτω από μια φωτογραφία που έδειχνε έναν αντικαθεστωτικό να φυλάει τα συντρίμια του MH17 με τη λέξη “δολοφόνοι”, πρότεινε ότι το νάτο θα πρέπει να επέμβει στρατιωτικά στην περιοχή, να ισοπεδώσει μια ακτίνα ασφαλείας (τις περιοχές των αντικαθεστωτικών δηλαδή), για να μαζέψει τους νεκρούς.
Ως ολλανδοί (πραγματιστές) δεν θα πρότειναν να ισοπεδωθεί η Μόσχα και να συλληφθεί νεκρός ή ζωντανός ο Πούτιν. Να δούμε τι θα υποστηρίξουν εάν η Ουάσιγκτον τους προτείνει να “προστατεύουν” από κοινού το στενό της Malacca (παλιά ολλανδική αποικιακή θέση) στη νοτιοανατολική ασία.
[ επιστροφή ]

6 - Οι αντικαθεστωτικοί της ανατολικής ουκρανίας εμφανίζονται σαν αντιφασίστες· αλλά τον αντιφασισμό περισσότερο τον έχουν για να τον πουλάνε παρά τον εννοούν. Γιατί αν τον εννοούσαν δεν θα δέχονταν στις γραμμές τους διάφορους σερβοφασίστες “εθελοντές”, μεταξύ αυτών και μερικούς χασάπηδες της βοσνίας. Τέτοια καθάρματα θα μπορούσαν κάλιστα να βρίσκονται και στην άλλη μεριά. Ισχύει λοιπόν κι εδώ το δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι...
[ επιστροφή ]

7 - Ακόμα δυσκολότερα όταν οι “σπορείς” συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το γεγονός πιθανότατα δεν θα μείνει στην ιστορία, ωστόσο είναι ενδεικτικό. Τον Αύγουστο η Μόσχα συγκέντρωσε μια μεγάλη ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας, την φόρτωσε στα 280 φορτηγά και την έστειλε προς Lugansk μεριά. Αφού η φορτηγοπομπή περίμενε καμιά βδομάδα στα σύνορα την επίσημη άδεια του Κιέβου, που ίσως ερχόταν με ποδήλατο ή ίσως μπουσουλώντας, πέρασε τα σύνορα χωρίς την έγκριση. Ε, τι ήταν να γίνει κάτι τέτοιο; Το μεν Κίεβο άρχισε να τσιρίζει ότι πρόκειται για “εισβολή”, εν χορώ δε Ουάσιγκτον, Λονδίνο, σύμμαχοί τους και το νατο, άρχισαν να κτυπάνε τις καμπάνες της “επικίνδυνης κλιμάκωσης” εκ μέρους της Μόσχας.
Η δήλωση του γ.γ. του νατο Ράσμουνσεν είναι μνημείο υπαλληλικής αναίδειας, από κουστουμάτο που δεν φοβάται να επιδείξει την βλακεία του:

Καταδικάζω την είσοδο του αυτο-αποκαλούμενου ανθρωπιστικού κομβόι στην ουκρανική επικράτεια χωρίς την έγκριση των ουκρανικών αρχών και χωρίς την εμπλοκή του διεθνούς ερυθρού σταυρού (σ.σ.: τα στελέχη του οποίου περίμεναν επίσης μάταια εγγυήσεις ασφάλειας απ’ το Κίεβο...) Πρόκειται για ωμή παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεων της ρωσίας... και μια επιπλέον παραβίαση της κυριότητας της ουκρανίας.

Το συμβούλιο ασφαλείας του οηε μαζεύτηκε επειγόντως, μετά από αμερικανική απαίτηση, για να εξετάσει την κατάσταση απ’ την “ωμή παραβίαση” και την “επικίνδυνη κλιμάκωση”. Τι απάντησε η Μόσχα; Πρώτον, ότι το Κίεβο είχε συμφωνήσει ήδη απ’ τις 12 Αυγούστου για την συγκεκριμένη αποστολή, και ότι “αν το Κίεβο θέλει να κοροϊδεύει αυτό δεν μας αφορά”. Δεύτερον ότι το διεθνές δικαστήριο έχει αποφανθεί απ’ τις 27 Ιούνη του 1986 (!!!) ότι η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας οπουδήποτε στον κόσμο δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομη εισβολή. Και, τρίτον ότι μόλις τον περασμένο Ιούλη το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ψήφισε την απόφαση 2165 που ενέκρινε την απαυθείας αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη συρία χωρίς την έγκριση της συριακής κυβέρνησης.
Το θέατρο τελείωσε εκεί. Υπενθυμίζοντας ότι τα συγκεκριμένα σύνορα δεν τα ελέγχει το Κίεβο αλλά οι αντικαθεστωτικοί· πράγμα που σημαίνει πως το πέρα δώθε όπλων και πυρομαχικών δεν χρειάζεται καθόλου να είναι κρυμμένο πίσω από μπουκάλια νερού και σακιά αλεύρι.
Απ’ την άλλη μεριά η οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια, οπουδήποτε, έχει και πολιτικά σημαινόμενα. Εν προκειμένω, και εφόσον οι αντικαθεστωτικοί συνεχίσουν να ελέγχουν το συγκεκριμένο κομμάτι των συνόρων, με την συγκεκριμένη αποστολή έγινε μια αρχή για επίσημο (ρωσικό) πέρα - δώθε σε (ακόμα) ουκρανικό έδαφος. Ανθρωπιστικό πέρα δώθε ασφαλώς.
Εάν, επιπλέον, οι αντικαθεστωτικοί καταφέρουν να κρατήσουν τις θέσεις τους (ή πετύχουν κάποιες νίκες), οπότε το Κίεβο θα γίνει αγριότερο, τότε...
[ επιστροφή ]