οι προδότες...

Μεσάνυχτα και κάτι της Τετάρτης στην ΕΡΤ. Το μουσικό πρόγραμμα έχει μόλις τελειώσει, όλοι μοιάζουν κάπως πιο ήρεμοι: ο εισαγγελέας και τα ΜΑΤ δεν εμφανίστηκαν τελικά στο καυτό “ραντεβού” του Δεκαπενταύγουστου, που πολλοί το είχαν προεξοφλήσει μετά τη νιοστή εμφάνιση Καψή στο Mega αλλά και την επίμονη παρουσία δύο βαν αναμετάδοσης ιδιωτικών καναλιών στη Μεσογείων. Τζάμπα το κάλεσμα μέσω SMS, τα λουκέτα και τα χιαστί φορτηγάκια στην καγκελόφρακτη είσοδο και οι “σκοπιές” στα αδύναμα σημεία της περίφραξης…

Η επιφυλακή, μοιραία, χαλαρώνει. Οι περισσότεροι επισκέπτες και αλληλέγγυοι έχουν ήδη αποχωρήσει και στον αύλειο χώρο αλλά και στα γραφεία του Ραδιομέγαρου έχουν μείνει οι συνήθεις ύποπτοι – οι λιγοστοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί που εδώ και δύο μήνες τραβούν αγόγγυστα όλο το κουπί. Οι καρδιές τους όμως είναι πιο βαριές από τις προηγούμενες φορές: νιώθουν πολλαπλά προδομένοι.
Προδομένοι από την κοινωνία, που αρχικά τους στήριξε με τρόπο μαζικό, θορυβημένη από το μαύρο, αλλά τώρα πήγε για μπανάκι. Προδομένοι από τα κόμματα της Αριστεράς, που αφού πρώτα “ξεζούμισαν” πολιτικά τον αγώνα τους, τώρα ψάχνουν ήδη με κυνισμό την “επόμενη ΕΡΤ”. Μα πάνω απ’ όλα νιώθουν προδομένοι από μερίδα των συναδέλφων τους, από τους ανθρώπους που πήγαν σαν τα πρόβατα, κατοσταριές, να υπογράψουν τις αιτήσεις για μια θέση στον σκοτεινό ήλιο της Δ.Τ. και της ΝΕΡΙΤ.

Τα “πηγαδάκια” παίρνουν φωτιά. Μία κοπέλα, έξαλλη, ξεσπά στον διερχόμενο Καλφαγιάννη: “Το ξέρεις ότι ένας δηλωσίας είναι αυτή τη στιγμή στον αέρα; Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Τουμπεκί; Να πάμε να τον βγάλουμε σηκωτό από το στούντιο!”. Οι φωνές της ακούγονται σε όλο το ισόγειο.
Κάποιοι κουνούν με νόημα τα κεφάλια τους: “Παρακαλάμε πια να έρθουν τα ΜΑΤ – είναι ο μόνος τρόπος να βγούμε από εδώ μέσα με αξιοπρέπεια, τώρα που ο αγώνας πουλήθηκε από μέσα”, μου λέει ένας “παλιός” ΕΡΤατζής. Ταυτόχρονα όμως έχει κατανόηση για πολλούς “δηλωσίες”: “Τι να κάνουν κι αυτοί, οι πιέσεις είναι αφόρητες, τα γραμμάτια και τα δάνεια τρέχουν. Σήμερα, μετά τη δημοσίευση της πρώτης λίστας, κοιτάγαμε ο ένας τον άλλο με καχυποψία: άραγε αυτός, ο φίλος μου, ο συναγωνιστής μου, έκανε αίτηση;”

Προσπαθώ, με μισή καρδιά κι εγώ, να τον καθησυχάσω: οι αγώνες μπορεί να προδίδονται πάντα εκ των έσω, αλλά ποτέ, κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος. Του θυμίζω το Σύνταγμα, όπου από το ένα εκατομμύριο κόσμο όταν μπήκε τελικά η αστυνομία έπιασε 12 σκηνίτες – αλλά ο ΓΑΠ έπεσε. Κι ο Παπαδήμος έπεσε. Και η αντίσταση στο μαύρο της ΕΡΤ, ό,τι κι αν γίνει, θα στοιχειώνει πάντα τον ύπνο των Σαμαράδων.

Αυτά τα πικρά - ψευτοεπικά (στο τέλος) έγραφε ο ρεπόρτερ της “εφημερίδα των συντακτών” στις 16 του περασμένου Αύγουστου σε σχέση με την ερτ. Κι αξίζουν αναδημοσίευση και ζωή παραπάνω από αυτήν των λίγων ωρών μιας καθημερινής εφημερίδας. Γιατί αποτελούν ένα ακόμα, μικρό αλλά χαρακτηριστικό, κομμάτι της μεγάλης (ελληνικής) συλλογής, όπου η ήττα πάντα οφείλεται σε προδοσία. Διαφορετικά, χωρίς προδοσία, οι έλληνες (όποιοι και νάναι, όπου κι αν αγωνίζονται) είναι αήττητοι. “Εκ φύσεως”. Όμως, πάλι, και την προδοσία την έχουν στο αίμα τους...
Αλλά δεν υπήρξε καμία προδοσία, ούτε εντός ούτε εκτός εισαγωγικών. Όλα έγιναν όπως όριζε η “γραμμή του αγώνα”. Δεν ξέρουμε ποιός την αποφάσισε, αν και το πιθανότερο είναι ότι εκείνος που πραγματικά “πήρε τις αποφάσεις” και στην συγκεκριμένη περίπτωση να ήταν το απρόσωπο Θέαμα, που κινείται (όπως η ιστορία κατά τα λόγια του κυρ Κάρολου) πίσω απ’ τις πλάτες εκείνων που νομίζουν πως είναι πρωταγωνιστές αλλά είναι, απλά, κομπάρσοι.
Για παράδειγμα “η κοινωνία που θορυβήθηκε απ’ το μαύρο”... Μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες κάμερες, όταν πουλάς το “μαύρο” το κάνεις για να “θορυβηθεί η κοινωνία”· έτσι δεν είναι; Και πόσο καιρό άραγε μπορεί να μείνει “θορυβημένη η κοινωνία” για το “μαύρο στις οθόνες” όταν α) έχει κι άλλες τηλεοπτικές οθόνες, β) έχει άφθονες ιντερνετικές οθόνες, και γ) έχει κι ένα κάρο άλλες έγνοιες - ε; Μία βδομάδα; Δύο βδομάδες; Τρεις; Πόσο; Το γεγονός είναι πως το “μαύρο” ήταν πιασάρικο στον (ψευτο)συναισθηματισμό και καθόλου μέθοδος αγώνα (ή/και συμπαράστασης) διαρκείας - σιγά τώρα! Σαν αρπαχτή έπεσε στην πιάτσα, σαν αρπαχτή αγοράστηκε. Σαν αρπαχτή και εύκολο κόλπο έφερε χιλιάδες στο ραδιομέγαρο, σαν αρπαχτή ξεφούσκωσε. Τελεία.
Ύστερα τα κόμματα της αριστεράς... που “ξεζούμισαν” τον αγώνα... Α χα!!! Κάνουν τέτοια πράγματα τα κόμματα και τα αποκόμματα της αριστεράς; Με το παρντόν όμως, μια αρπαχτή του είδους “μαύρο - μαύρο!” στα μέτρα τίνος ήταν κομμένη και ραμμένη; Στα μέτρα των φίλων της τζάζ μήπως; Αλλοίμονο: πρώτα διαλέγεις τι πάρτυ θέλεις να κάνεις, κι ύστερα διαλέγεις αυτούς που θα καλέσεις (και θα τους αρέσει η μουσική). Πάλι καλά να λένε όσοι έχουν μείνει τελευταίοι στο ραδιομέγαρο που τα βοθρολύματα είχαν καταγγείλλει την ερτ απ’ την αρχή των κινητοποιήσεων, οπότε δεν τα έπαιρνε να καταθέσουν στεφάνι - γιατί με τέτοια εθνική γραμμή υπεράσπισης της ερτ, χωρούσαν άνετα.

Και, τελευταίοι, οι “συνάδελφοι”. Εδώ το θέμα είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα. Πόσες, άραγε, πύρινες συζητήσεις, συνελεύσεις, πηγαδάκια, διαφωνίες, συμφωνίες (και ένοχες σιωπές...) έγιναν με θέμα ότι το ένα και μοναδικό ζητούμενο του κλεισίματος και του ξανα-ανοίγματος της κρατικής τηλεόρασης ήταν οι αλλαγές (επί τα χείρω...) των εργασιακών σχέσεων εκεί; Πόσες, άραγε, πύρινες συζητήσεις κλπ έγιναν με θέμα ότι αυτό είναι το ένα και μοναδικό ζητούμενο σε όλον τον λεγόμενο “δημόσιο τομέα”; Πόσες, άραγε, κολασμένες διαπιστώσεις έγιναν με θέμα ότι αυτό (η άγρια επιδείνωση όλων των πλευρών των σχέσεων εργασίας, σε βάρος των εργατών και των εργατριών φυσικά) είναι που συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου “ιδιωτικού τομέα”; Τι είδους ηθική, συναισθηματική οχύρωση παράχθηκε συλλογικά και πότε απέναντι σ’ αυτό το μόνο δεδομένο, το μόνο πραγματικό γεγονός, ότι δηλαδή και οι μισθωτοί της ερτ (όχι βέβαια οι διευθυντές, οι προσωπάρχες, οι περσόνες ή οι φυτευτοί) βρίσκονταν πια μπροστά στο δίλημμα ή άνεργος ή δουλειά με σκατά όρους (όπως, άλλωστε, στα ιδιωτικά μμε) - ε;
Τι ακριβώς πρόδοσαν οι “δηλωσίες”; Την (εργασιακή) αξιοπρέπειά τους, σίγουρα - και οι πάντες θα πουν, με μια φωνή, “έσταξε η ουρά του γαϊδάρου”. Πρόδωσαν μήπως τον “εθνικό ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης”; Τα logo της ερτ; Τον τσοπανάκο; Το “μαύρο” και την θορυβημένη κοινωνία; Τα κόμματα της αριστεράς, της ανατροπής και της προσόδου;
Τίποτα άλλο δεν πρόδοσαν, εκτός απ’ αυτά που έχουν προδόσει προ πολλού - και όχι μόνον αυτοί. Σε σχέση, άλλωστε, μ’ όλα τα “προ πολλού” η εθνική γραμμή (υπεράσπισης της ερτ...) ήταν προδοτική - με - συνέπεια. Μήπως μέσα στα μεγάλα και σοβαρά επιχειρήματα των υπερασπιστών της δεν ήταν ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για μια καινούργια ερτ; Ε, ιδού: έκανε προσλήψεις... Κι όσο για το σχέδιο, είναι το ίδιο το παλιό...

Τελικά, πράγματι, κι εδώ (όπως κι αλλού, ας πούμε στο μετρό ή με την επιστράτευση των καθηγητών...) ένα αισχρό τέλος μοιάζει προτιμότερο από ένα αίσχος δίχως τέλος: οι μπάτσοι. Όμως ούτε σαν αστείο, ούτε σαν έκφραση απελπισίας, ούτε σαν σχήμα λόγου δεν θα έπρεπε να επικαλείται κανείς, σαν “καθαρτήρια”, την δράση του υπουργείου δημόσιας τάξης. Το πολυεργαλείο του κράτους - κρίση / αναδιάρθρωση, το σύμπλεγμα της ασφάλειας σε όλες τις εκδοχές του, δεν εμφανίζεται για να σώσει (σκόπιμα ή κατα λάθος) την αξιοπρέπεια κανενός. Αντίθετα είναι η επανάληψη (και η συντήρηση) της αρρωστημένης θυματοποίησης που επιπλέει ακόμα, στον βούρκο των ημερών, σαν σωτηρία (εντός ή εκτός εισαγωγικών): “να φάμε καμία”, να γίνει νταβαντούρι για την καταστολή, να έχουμε κάτι να λέμε...
Και σαν εκδήλωση του κυνισμού, για φινάλε, ο ρεπόρτερ κάνει ενέσεις κουράγιου με σοφίες του είδους “κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος”. Η ψοφοδεής μυθολογία της αριστεράς, που μετράει ως τώρα ανεπανάληπτες νίκες: “ο ΓΑΠ έπεσε” αλλά έγινε πρωθυπουργός ο σύμβουλός του· ο οποίος υποτίθεται ότι “έπεσε” (έπεσε; γιατί τον έσπρωξε κανείς; μάλλον έκανε τη δουλειά που είχε αναλάβει και αποχώρησε) για να γίνει πρωθυπουργός ο πρώην “κένταυρος” της οννεδ Καλαμάτας.