banksters & co. 2

Επιμένουμε στο ζήτημα των ντόπιων banksters, αλλά όχι από στενοκεφαλιά. Θεωρούμε ότι πρόκειται για την “καρδιά” του ντόπιου καπιταλισμού, και καλό είναι να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Πρώτα μια (ακόμα) αναδημοσίευση. Πρόκειται για αποσπάσματα άρθρου στην καθεστωτική μικρής κυκλοφορίας οικονομική εφημερίδα “χρηματιστήριο”, στις 26 Νοέμβρη 2012, όπου περιγράφονται οι κίνδυνοι που απειλούν τις ελληνικές τράπεζες, εν όψει της “ανακεφαλαιοποίησής” τους:

...
Κίνδυνοι υψηλής κλίμακας

1) Ο κίνδυνος κρατικοποίησης [1] των ελληνικών τραπεζών δεν είναι θεωρητικός αλλά ρεαλιστικότατος. Αν οι ελληνικές τράπεζες δεν αποτιμηθούν με θετικά κεφάλαια τότε είναι δεδομένη η κρατικοποίησή τους. Οι ελληνικές τράπεζες, με κάθε τρόπο και μέσο πρέπει να αποτιμηθούν με θετικά κεφάλαια ώστε να δώσουν κίνητρα στους παλαιούς ιδιώτες ή νέους ιδιώτες μετόχους να συμμετάσχουν.
Δεν έχει καμία αξία για τον ιδιώτη μέτοχο να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες με αρνητικά κεφάλαια, [2] γιατί απλά θα είναι υπερβολικά υπερτιμημένες μετά την ολοκλήρωση των αυξήσεων κεφαλαίου.
Η Εθνική και η Πειραιώς βρίσκονται στην πιο δύσκολη θέση, ενώ σε καλύτερη θέση βρίσκεται η Alpha που ευνοείται από τα κεφάλαια της Credit Agricole, αλλά επιβαρύνεται από την Κύπρο.
2) Αν δεν στηριχτεί ο ιδιωτικός χαρακτήρας των ελληνικών τραπεζών και κρατικοποιηθούν, τότε θα αποτελέσουν βορρά στις μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού μετά από 2 - 3 χρόνια. Θα αποτελεί μια άνευ όρων παράδοση των ελληνικών τραπεζών στις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Θα παρουσιαστούν ως στρατηγικές επενδύσεις αλλά θα πρόκειται για άνευ προηγουμένου ξεπούλημα χωρίς καμία εθνική, οικονομική και κοινωνική διάσταση.
Θα αποτελεί απλά ενορχηστρωμένο έγκλημα κατά του ελληνικού banking και της εθνικής οικονομίας. Κι αυτό διότι, αν κρατικοποιηθούν, οι σημερινοί μέτοχοι δεν θα μπορέσουν να ανακτήσουν τον μετοχικό έλεγχο τους και το ΤΧΣ θα πρέπει να τις πωλήσει. Μάλιστα, σε τιμές χαμηλές.
3) Τα 50 δισ. ευρώ που έχουν προγραμματιστεί να δοθούν για την ανακεφαλαιοποίηση συνολικάτου κλάδου, ίσως να μην είναι επαρκή. Ήδη τα επισφαλή δάνεια έχουν αυθηθεί σημαντικά και η η ύφεση το 2013 φθάσει το 7% με 7,2% που εκτιμάται αππο πολλούς, τότε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι τα προβληματικά δάνεια θα αυξηθούν περαιτέρω, άρα οι τράπεζες θα χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια. Εκτιμάται ότι μπορεί να χρειαστούν επιπρόσθετα 10 δισ. ευρώ ή συνολικά 60 δισ. ευρώ.
...
4)... Δυστυχώς έχει καλλιεργηθεί μια πλασματική προσδοκία ότι μετά την ανακεφαλαιοποίηση οι τράπεζες θα στηρίξουν την οικονομία.
Αυτό είναι λάθος, οι τράπεζες όσο έχουν δανεικά κεφάλαια δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν την οικονομία. Οι 3 συστημικές τράπεζες θα χρωστούν 28 - 30 δισ. ευρώ στο ΤΧΣ και 4 δισ. ευρώ στο κράτος από τις προνομιούχες μετοχές. Τα κεφάλαια αυτά πρέπει να επιστραφούν στο Ταμείο και στο κράτος.
Ταυτόχρονα οι τράπεζες έχουν αντλήσει 130 - 131 δισ. ευρώ ρευστότητα, εκ των οποίων περίπου 100 δισ. από το ELA της Τράπεζας της Ελλάδας και έναντι όλων αυτών έχουν υποθηκεύσει 265 δισ. ευρώ των στοιχείων του ενεργητικού τους. Η κεφαλαιακή εξάρτητη και η εξάρτηση ρευστότητας δεν έχει προηγούμενο.
5) Ο ιδιώτης μέτοχος είναι σχεδόν κατεστραμμένος. Αν η πολιτεία δεν στηρίξει τον ιδιωτικό χαρακτήρα των τραπεζών θα πρόκειται για μια εγκληματική πράξη κατά των 440 χιλιάδων μετόχων των τραπεζών, στην πλειονότητα τους μικρομέτοχοι.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να δίνει αγώνα για την ιδιωτικοποίηση των πάντων και οι τράπεζες, ο πλέον νευραλγικός κλάδος της οικονομίας, να κινδυνεύει να κρατικοποιηθεί. Κάτι λάθος γίνεται και το Δημόσιο πρέπει να παρέμβει και να αποτρέψει το χειρότερο σενάριο.
...

Πλερέζες έντυπες, απ’ τις πολλές που έχουν δημοσιοποιηθεί τον τελευταίο μήνα. Ωστόσο, αυτή διαδικασία “διάσωσης των τραπεζών”, το πασίγνωστο διεθνώς bailout, γίνεται τυπικά, με τον κλασσικό τρόπο. Το αμερικανικό κράτος αυτό ακριβώς έκανε απ’ τα τέλη του 2008, όπως και το αγγλικό, προκειμένου να “σώσουν” τις συστημικές τράπεζές τους: τις δάνεισαν (και συνεχίζουν να τις δανείζουν) αναλαμβάνοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον έλεγχο, έως ότου αυτές ξεχρεώσουν. Δεν επρόκειτο για “κρατικοποιήσεις” με την παλιά έννοια, αλλά μάλλον για “μεταβατικές διαχειρίσεις”.
Το πρόβλημα στην ευρώπη είναι ότι η ζώνη του ευρώ, που επιτρέπει αντίστοιχες ενέργειες, δεν είναι ενιαίος διοικητικά / πολιτικά χώρος, αλλά μωσαϊκό εθνικών (και ανταγωνιστικών μεταξύ τους) συμφερόντων. Συνεπώς η επιχείρηση “διάσωσης” με “ευρωπαϊκά” κονδύλια (ουσιαστικά χρήμα προερχόμενο απ’ τα πιο δυνατά κράτη του καπιταλιστικού βορρά) συνεπάγεται ή κάνει αρκετά πιθανή την αλλαγή “εθνικότητας” της ιδιοκτησίας στα τραπεζικά ναυάγια.  Κι αυτό προκαλεί εκνευρισμό και εντάσεις μεταξύ ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους “εθνικών” καπιταλισμών / ιμπεριαλισμών / επεκτατισμών.
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι πόσο μακριά θα μπορούσαν να το πάνε οι ντόπιοι banksters και οι φίλοι τους, σαν “οικονομικός σκελετός” του εθνικού κορμού, προκειμένου να αποφύγουν αυτό που θεωρούν καταστροφή (τους). Και όταν ρωτάμε “πόσο μακριά” εννοούμε πόσο μακριά από πολιτική άποψη: απ’ την άποψη του ελέγχου της κεντρικής εξουσίας. Ενώ από λογική άποψη φαίνεται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να παραδεχτούν την ήττα τους και να παραδόσουν τα κλειδιά των μαγαζιών τους στους “ευρωσωτήρες”, είτε τους αρέσουν είτε όχι (η άλλη επιλογή που περιφέρεται γύρω γύρω είναι το ρευστό διάφορων διεθνών μαφιών, όπως οι ουκρανικές, οι ρωσικές, κλπ), ποτέ δεν πρέπει να αποκλείει κανείς και τον ρόλο του παραλογισμού. Οι “λύσεις πατριωτικές, με όρους εθνικού συμφέροντος και μόνο” που ζητάει το καθεστωτικό βήμα, είναι “εθνικό νόμισμα” - με όλες τις παράπλευρες συνέπειες. Μπορεί να έχουν και “πατριωτικό στρατό” μέσα αυτές οι λύσεις, όπως άλλωστε άφησε να εννοηθεί η ίδια εφημερίδα αναφερόμενοι στον αρχιστράτηγο Φράγκο πριν κάτι καιρούς... Αλλά, ομολογούμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιό θα ήταν το όφελος του “εθνικού νομίσματος” για τους έλληνες τραπεζίτες, εκτός - φυσικά - απ’ το όντως σημαντικό ότι θα κρατούσαν τον έλεγχο των μαγαζιών τους και τις στενές σχέσεις τους με το ελληνικό κράτος και το παρακράτος. Κατά τα άλλα, την ιμπεριαλιστική τους επέκταση, σίγουρα θα την έχαναν και μ’ αυτόν τον τρόπο. Υπάρχει περίπτωση να θεωρήσουν κάτι τέτοιο σαν το “μικρότερο κακό”;
Αξίζει πάντως μια υπενθύμιση. Για να προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση με τους όποιους αυστηρούς όρους εκ μέρους του τ.χ.σ., χρειάζεται προφανώς η έγγραφη συμφωνία των δ.σ. των τραπεζών. Όσο καθυστερεί μια τέτοια συμφωνία, καθυστερεί και η ανακεφαλαιοποίηση. Όμως όσο καθυστερεί η ανακεφαλαιοποίηση, καθυστερεί και η περιβόητη εκταμίευση της περιβόητης “δόσης” των 31,5 δισ. ευρώ, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της προορίζεται για τις τράπεζες. Κανείς, λοιπόν, δεν μνημονεύει ότι μία πιθανή βασική αιτία αυτού του πολύμηνου σουρσίματος, ως αυτήν την ώρα (26 Νοέμβρη) είναι το ότι οι ντόπιοι τραπεζίτες καθυστερούν την συγκατάθεσή τους, φέρνοντας την γενική κατάσταση στο απροχώρητο - κάνοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επικίνδυνους εκβιασμούς. Με τις πλάτες του δντ.
Πράγματι, αντί να δείχνεται η συμφεροντολογική κωλυσιέργεια των ντόπιων banksters, δείχνεται η αντίθεση μεταξύ δντ και Βερολίνου. Αυτή είναι μια υπαρκτή αντίθεση: γράφουμε χωριστά γι’ αυτήν. Αντικειμενικά, πάντως, οι απειλές των ντόπιων banksters και των φίλων τους για “εθνική λύση” και οι απειλές του δντ για σταμάτημα της χρηματοδότησης της σωτηρίας του ελλαδιστάν, βρίσκονται στην ίδια μεριά. 

Το δεύτερο ερώτημά μας αφορά το γιατί ο θακυβερνήσωοπουναναι (με την βοήθεια των καμμένων ελλήνων, μην ξεχνιόμαστε) συ.ριζ.α. επιμένει να υποστηρίζει ότι θα κρατικοποιήσει (εθνικά...) αυτές τις χρεωκοπημένες τράπεζες. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ότι κάτι τέτοιο είναι το σωστό και το θέλει. Η κρατικοποίηση τους σημαίνει ανάληψη και των τεράστιων χρεών ή/και ζημιών τους - χρειάζεται πολύ χρήμα δηλαδή. Κι αυτό δεν πρόκειται να είναι σε ευρωπαϊκό, σκληρό νόμισμα, αλλά σε εθνικό...
Γιατί, λοιπόν, ο θακυβερνήσωοπουναναι συ.ριζ.α. λέει αυτό και όχι το άλλο: ό,τι, δηλαδή, θα δημιουργήσει μία (ή δύο) αμιγώς κρατική τράπεζα, καινούργια, και χωρίς τα βάρη των νυν ιδιωτικών... Γιατί; Οικονομολόγους έχει στο δυναμικό του να το σκεφτούν - άρα; Η γνώμη μας είναι ότι υπόσχεται αυτό που υπόσχεται επειδή ξέρει ότι είναι αδύνατο να γίνει. Μπορεί όμως να το πουλήσει σαν ιδεολογία. Και “πατριωτισμό” φυσικά, ακριβώς του είδους που υπαινίσσονται σαν απαραίτητο τα καθεστωτικά συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα και σια. Ενώ αν έλεγε το δεύτερο, για μια καινούργια κρατική τράπεζα, θα σήμαινε ότι οι νυν ιδιωτικές τράπεζες αφήνονται στην τύχη τους, με μόνη κρατική εμπλοκή την εγγύηση των καταθέσεων έως 100.000 ευρώ. Και, ότι, οι απαραίτητες έρευνες για την χρεωκοπία τους θα οδηγούσαν μερικούς banksters με μπάλες στα πόδια· και χωρίς περιουσία, φυσικά. Ίσως γι’ αυτό οι κατηγορίες της κυρίας γ.γ. περί “ιδιωτικών συμφερόντων που αβαντάρουν τον συ.ριζ.α.” δείχνουν να έχουν μια κάποια βάση...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Με τον όρο “κρατικοποίηση” ο συγγραφέας του άρθρου εννοεί την υπαγωγή των τραπεζών στον έλεγχο του “ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας”. Σ’ αυτή τη διαδικασία το ελληνικό κράτος παίζει ρόλο ενδιάμεσου: το χρήμα που πάει σαν αγορά μετοχών από το τ.χ.σ. χρεώνεται σαν “δάνειο” προς το ελληνικό δημόσιο· μετράει, δηλαδή, στο δημόσιο χρέος.
[ επιστροφή ]

2 - Άλλη μια ομολογία, με τεχνικούς όρους, της τυπικής χρεωκοπίας των ελληνικών τραπεζών.
[ επιστροφή ]