μια χούφτα μικρές σημειώσεις ακόμα...

Με το “μικρό σημείωμα” του προηγούμενου τεύχους εκδηλώναμε επιφυλάξεις (έως καχυποψία) για την παρουσίαση και την ερμηνεία διάφορων γεγονότων “πρώτης γραμμής”, έτσι όπως σπρώχνονται απ’ την κεντρική δημαγωγία. Γεγονότα σχετικά με την “τύχη” του ελληνικού κράτους / καπιταλισμού, τις σχέσεις του με τους “εταίρους” (και δανειστές του), τα περιβόητα “προαπαιτούμενα μέτρα” για την νέα (ήδη παλιωμένη...) δόση των 31,5 δισ. ευρώ, κλπ. Σημειώναμε, κυρίως, την ανεξήγητη (για εμάς) κωλυσιέργεια μηνών, προερχόμενη τόσο απ’ τα ντόπια αφεντικά και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους όσο και απ’ τους διεθνείς (ευρωπαϊους) συνεταίρους τους.
Τώρα αξίζει να επανέλθουμε, με πιο αναλυτική παρουσίαση ορισμένων “σκληρών δεδομένων” αυτής της κωλυσιέργειας, καθώς και με έναν κάποιο σχολιασμό τους.
Δεδομένο πρώτο. Τον Αύγουστο, αν όχι λίγο νωρίτερα, τα διεθνή mainstream μήντια, παρουσίαζαν μεταξύ άλλων “σεναρίων” σχετικά με την εξέλιξη του “ελληνικού προβλήματος” ως το τέλος του 2012 και την εξής διάσταση: ότι η Ουάσιγκτον έχει ζητήσει απ’ τις Βρυξέλες και τις κυριότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εάν είναι ενδεχόμενο να υπάρξει κάποια “άσχημη εξέλιξη” η οποία θα “επηρεάσει τις αγορές”, αυτή να τρεναριστεί για μετά τις αμερικανικές εκλογές (6 Νοέμβρη), και σε κάθε περίπτωση να μην γίνει ζήτημα στη διάρκεια των τελευταίων μηνών της προεκλογικής περιόδου στις ηπα.
Οι ήξεις - αφήξεις εξελίξεις των περιβόητων διαπραγματεύσεων της περιβόητης “τρόικας” με την εξίσου περιβόητη τρικομματική ελληνική κυβέρνηση απ’ τις αρχές του Σεπτέμβρη ως τώρα δείχνουν σα να έχει συμβεί το δεύτερο σκέλος αυτού του χειρισμού: το τρενάρισμα ώστε οι οποιεσδήποτε αποφάσεις να ληφθούν μετά την 6 Νοέμβρη. Αυτό από μόνο του δεν προδιαγράφει τι είδους θα μπορούσαν να είναι οι δυσμενείς εξελίξεις - η “έξοδος απ’ το ευρώ” δεν είναι καθόλου η μοναδική πιθανότητα. Λογικά μόνο μπορεί κανείς να υποθέσει πως εάν επρόκειτο αυτές οι σουρνάμενες και όλο ζοριζόμενες διαπραγματεύσεις να έχουν αίσιο τέλος, αυτό θα μπορούσε να έχει ανακοινωθεί ήδη...

Δεδομένο δεύτερο. Η παρουσία του έλληνα πρωθυπουργού στη σύνοδο κορυφής της ε.ε. στις 18 Οκτώβρη, και ορισμένες διπλωματικές αβροφροσύνες, εμφανίστηκαν απ’ τα ντόπια μμε, χάρτινα και ηλεκτρονικά, σαν “πανηγυρική μεταστροφή των εταίρων” υπέρ της τίμιας ελλάδας· σαν “ψήφος εμπιστοσύνης” προς τον έλληνα πρωθ. και της κυβέρνησή του· σαν (σχεδόν...) πολιτική διαβεβαίωση ότι “όλα θα πάνε καλά”... Ο προπαγανδιστικός χαρακτήρας όλου αυτου του θορύβου ήταν φανερός· και θα μπορούσε κανείς να τον ερμηνεύσει με διάφορους τρόπους. Ότι, όμως, επρόκειτο για ψέμματα ήρθε μια καθεστωτική εφημερίδα (απ’ αυτές που ταυτόχρονα συμμετείχαν στα πανηγύρια...) να το υποδείξει, μ’ ένα ολιγόλογο σχόλιο. Συγκεκριμένα, στις 20/10, η καθεστωτική “καθημερινή”, στο “κύριο άρθρο” (που είναι ανυπόγραφο και εκφράζει την διοίκηση και άρα την ιδιοκτησία της) έγραφε επί λέξει:

Τίτλος: Ψυχρή δήλωση
Περιεχόμενο: Σωστή η προσπάθεια του πρωθυπουργού να προβάλει την θετική πλευρά της δήλωσης των ηγετών της Ευρωζώνης για την Ελλάδα. Από μια απλή ανάγνωση, όμως, του περιεχομένου διαπιστώνεται αβίαστα ότι πρόκειται για ένα κείμενο με περισσότερα τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά παρά πολιτικά, σχεδόν ψυχρό. Δεν απέχει ιδιαίτερα από το κείμενο της κοινής δήλωσης των εκπροσώπων της τρόικας και η καλή πολιτική διάθεση περιορίζεται στην επικρότηση της αποφασιστικότητας που δείχνει η κυβέρνηση και στον έπαινο για τις προσπάθειες του ελληνικού λαού. Από κει και πέρα, επισημαίνεται η σημασία της έκθεσης της τρόικας για την λήψη των “απαραίτητων αποφάσεων”, ζητείται η ταχεία εφαρμογή του προγράμματος και τονίζεται η ορθότητά του για να ανακάμψει η χώρα και να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δηλαδή, πράγματα που γνωρίζαμε. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο από τους εταίρους - δανειστές.

Η απογοήτευση της τελευταίας πρότασης μπορεί να είναι προσποιητή. Ολόκληρο το περιεχόμενο ωστόσο διαψεύδει τα περί “πολιτικής στήριξης” και οποιοδήποτε άλλο σχετικό ευνοϊκό υπονοούμενο εκμαιεύτηκε ή σκηνοθετήθηκε σε σχέση με το μέλλον του ελληνικού κράτους / καπιταλισμού στη ζώνη του ευρώ. Μάλιστα, όταν μια φράση κλισέ επαναλαμβάνεται για καιρό, μπορεί να φτάσει να είναι ειρωνική. Το “πρώτα θα εφαρμόσετε τα μέτρα και μετά θα σας δώσουμε την δόση”, από ένα σημείο και μετά, δεν ακούγεται σαν σκληρός όρος αλλά σαν περιπαίξιμο: καλά μωρέ... πάρτε εσείς τα μέτρα και τα λέμε...

Τρελά κέφια μετά το τελευταίο ταξιδάκι στις Βρυξέλες
(είναι επειδή ο λαός υποφέρει)

Δεδομένο τρίτο. Η οικονομική σημασία της κωλυσιέργειας, και μάλιστα της κωλυσιέργειας των ντόπιων αρχόντων, εμφανίζεται να είναι δραματική, αλλά και κάτι σαν ένοχο μυστικό. Εάν θυμάστε, στη βάση της συμφωνίας που ψηφίστηκε απ’ το ελληνικό κοινοβούλιο στις 12 του περασμένου Φλεβάρη, η εξειδίκευση των “μέτρων” που αποφασίστηκαν γενικά τότε (αυτή η εξείδίκευση είναι που σέρνεται ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) θα έπρεπε να έχει γίνει (και να έχει αποφασιστεί) τον Ιούνιο του 2012, οπότε θα εκταμιευόταν και η “δόση” των 31,5 δισ. ευρώ. Τον Σεπτέμβριο, και υπό την προϋπόθεση ότι τα μέτρα θα εφαρμόζονταν κανονικά, θα εκταμιευόταν άλλη μια δόση 7 δισ. και τον Δεκέμβριο μια ακόμα 5 δισ. ευρώ. Εν τω μεταξύ, απ’ τον Ιούνιο θα είχαν μπει στην τελική ευθεία οι διαδικασίες για την “ανακεφαλαιοποίηση” των τραπεζών, και οπωσδήποτε θα είχε ληφθεί απόφαση για την “νομική φόρμουλα” με την οποία αυτές θα χρηματοδοτούνταν (με γενναία δάνεια) απ’ το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε τον Ιούνιο καθώς υπήρχε ένας δεύτερος γύρος εκλογών. Ούτε τον Ιούλιο, ούτε τον Αύγουστο, ούτε τον Σεπτέμβριο...
Όμως αυτή η ελληνική .... “αναποφασιστικότητα” δεν ήταν ουδέτερη. Σύμφωνα και πάλι με την καθεστωτική “καθημερινή” [1]: ... Η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου είχε συνάψει τον Μάρτιο του 2012 μια συμφωνία με την τρόικα για δημοσιονομικές περικοπές που είχαν υπολογισθεί στα 5,6 δισ. ευρώ... - και όχι 11,5 δισ. και ύστερα 13,5 δισ. όπως έφτασαν να είναι τον Οκτώβριο του 2012, με ότι αυτό συνεπάγεται. Επιπλέον: [2]

... Επιδεινώθηκε η κατάσταση σε κρίσιμες υπηρεσίες που ήδη τελούν σε διάλυση - νοσοκομεία χωρίς γάζες, αστυνομικά περιπολικά χωρίς λάστιχα, ασφαλιστικά ταμεία στο βαθύτατο κόκκινο, σχολεία χωρίς θέρμανση και πολλά άλλα.
... Τα χρέη του κράτους αυξήθηκαν κατά 2 δισ. ευρώ περίπου, από 6 δισ. την άνοιξη σε 7,9 δισ. ευρώ σήμερα - καθώς το κράτος αντλεί τη δόση του με αναγκαστικό δανεισμό από την κοινωνία, στερώντας πόρους και καταστρέφοντας θέσεις εργασίας...

Προκύπτει ότι η πολύμηνη παρελκυστική τακτική των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους (που δεν μπορεί να αποδοθεί στον “φόβο του πολιτικού κόστους”...) επιδείνωσε ορισμένα βασικά αριθμητικά μεγέθη, και έκανε μια σειρά “μέτρων” ακόμα βαρύτερα και εκβιαστικότερα. Ή μήπως έδωσε αλλού ευκαιρίες;

Δεδομένο τέταρτο. Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Την περασμένη άνοιξη και νωρίς το καλοκαίρι το θέμα ήταν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, θεωρούμενο απ’ τα πλέον κομβικά για την τύχη του ντόπιου καπιταλισμού: οι “ανακεφαλαιοποιημένες” τράπεζες θα αποκτούσαν ικανή “ρευστότητα”, θα επαναλάμβαναν τα δάνεια (με ανεκτούς όρους) προς την “πραγματική οικονομία”, και θα ξεκινούσε η ... ανάκαμψη. Σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα οι όροι της ανακεφαλαιοποίησης θα έπρεπε να έχουν οριστικοποιηθεί τον περασμένο Ιούνιο, ενώ έως τον Σεπτέμβριο θα έπρεπε οι ελληνικές τράπεζες και το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας να έχουν ακριβέστατη καταγραφή των “αναγκών” των πρώτων σε ρευστό.
Το χρονοδιάγραμμα κρέμασε. Και επειδή η χρονοτριβή δεν μπορεί να αποδοθεί στις εκλογές, δεν θα είχε συμβεί αν δεν την επιδίωκαν οι ιδιοκτήτες των τραπεζών. Το “πρόβλημα” της ανακεφαλαιοποίησης και ο λόγος που οι ντόπιοι τραπεζίτες είναι πολύ συγκρατημένοι είναι γνωστό εδώ και ένα χρόνο: εκτός απ’ τα αρμόδια κράτη (το ελληνικό για τις ελληνικές τράπεζες, το ισπανικό για τις ισπανικές, κλπ) κανείς δεν βοηθάει χωρίς ιδιοκτησιακά ανταλλάγματα. Οι ιδιοκτήτες των ελληνικών τραπεζών δεν θέλουν μια “ανακεφαλαιοποίηση” που θα δόσει στο τ.χ.σ. ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στα μαγαζιά τους. Πέρα απ’ αυτό καθεαυτό το θέμα της ιδιοκτησίας, ενδέχεται να φοβούνται και χειρότερα. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι καινούργιες διοικήσεις θα βρουν τους σκελετούς που οι νυν έχουν κρύψει ως τώρα, ανοίγοντας ζήτημα ποινικών ευθυνών για “κακοδιαχείριση”.
Οι έλληνες τραπεζίτες έχουν ένα ατού στα χέρια τους: για το καλό του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος θα ήταν χρήσιμο να μην χρεωκοπήσουν επίσημα οι ελληνικές τράπεζες. Όχι επειδή είναι “συστημικά σημαντικές” για την ευρωζώνη, αλλά επειδή οι ίδιοι λόγοι που της έχουν γονατίσει ισχύουν και για άλλα, σοβαρότερα και μεγαλύτερα μαγαζιά.  Αλλά αυτό το ατού δεν συνεπάγεται - τουλάχιστον ως τώρα... - ότι διάφορες κυβερνήσεις του ευρωκαπιταλιστικού βορρά (και οι τραπεζικοί ανταγωνιστές τους εκεί) έχουν διάθεση να “χαρίζουν λεφτά”, με τον τρόπο, για παράδειγμα, που το κάνει το ελληνικό κράτος. [3]
Το ένα γεγονός είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν τυπικά χρεωκοπήσει. Αυτός είναι ο λόγος που τους έχει επιτραπεί (τόσο απ’ την ελληνική κυβέρνηση όσο και απ’ την τρισκατάρατη τρόικα) να μην δημοσιεύουν ισολογισμούς, όπως θα όφειλαν σαν ανώνυμες εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Το δεύτερο γεγονός είναι ότι προσπαθούν να “ορθοποδήσουν” (μάλλον να μειώσουν τα ποσά που θα χρειαστούν για “ανακεφαλαιοποίηση”) με διάφορα τρικ, συμπεριλαμβανομένων και συγχωνεύσεων, εξαγορών κλπ. Αυτά δημιουργούν ένα προπέτασμα καπνού δίνοντας τους χρόνο· αμφιβάλλουμε όμως (χωρίς να έχουμε ειδικές γνώσεις) αν οι συγχωνεύσεις χρεωκοπημένων μαγαζιών φτιάχνει ... “υγιή”. Οπωσδήποτε θα κόψουν έξοδα με μαζικές απολύσεις. Είναι αρκετό αυτό; Ζητούν (απαιτούν...) σουρεαλιστικά πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, οι ζημιές τους απ’ την απομείωση των κρατικών ομολόγων που είχαν στην κατοχή τους (μετά το γνωστό “κούρεμα”) να μην μπουν στους φετεινούς ισολογισμούς, αλλά να μπαίνουν λίγο λίγο στους ισολογισμούς των επόμενων 30 χρόνων! Θα δέχονταν ποτέ τα πιράνχας του χρηματοπιστωτισμού να κάνει κάτι τέτοιο κάποιος πελάτης τους που τους χρωστάει και πάει για φούντο; Όχι δα! [4]
Εάν οι έλληνες τραπεζίτες περίμεναν ότι τα ισπανικά (τραπεζικά) κανόνια ή, αύριο, και τα ιταλικά, θα ανάγκαζαν τα πλεονασματικά κράτη της βόρειας ευρώπης να δώσουν (γενικά) “ρευστό” χωρίς να βάλουν χέρι στα αντίστοιχα μαγαζιά, κι αν αυτός είναι ένας λόγος “καθυστερήσεων” απ’ την μεριά τους, θα πρέπει να θεωρηθούν αφελείς. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς περιμένουν.

Δεν το δείχνουμε κανονικά (το μέλλον του banking)
γιατί θα γλυκαθείτε...

Δεδομένο πέμπτο. Το είχαμε αναφέρει και στο “μικρό σημείωμα” του προηγούμενου τεύχους. Επειδή τους μήνες που πέρασαν, και ως τον Δεκέμβριο, το ελληνικό κράτος δεν είχε να ξεπληρώσει κάποιο σημαντικό (παλιό) δάνειο, το γεγονός ότι “την κουτσοβγάζει” και χωρίς “δόση” μπορεί να εξηγηθεί σαν μέρος μιας τακτικής. Η τακτική θεωρητικά μοιάζει σαν “αποσωλήνωση του ασθενούς”: οι ευρωπαίοι δανείζουν το ελληνικό κράτος μόνο για να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά του, και σε ότι αφορά το κουμάντο εσόδων / εξόδων τα “καταφέρνει μόνο του”. Οι μήνες των κωλυσιεργειών θα μπορούσαν να θεωρηθούν “πρόβα” γι’ αυτό - ήταν, όμως, πετυχημένη; Το ελληνικό κράτος εμφανίζει τεχνικά κάποια καλά νούμερα (στο ισοζύγιο), αλλά αυτό μόνο και μόνο επειδή έχει κάνει στάση πληρωμών σε διάφορους προμηθευτές του. Θα πρέπει να γίνει ένα ισχυρό “κούρεμα” και αυτών των χρεών (που δεν έχουν την μορφή ομολόγων), όμως αυτό θα έχει πιθανότατα σοβαρές νομικές επιπλοκές: ορισμένοι τέτοιοι προμηθευτές (όπως οι ιδιώτες γιατροί ειδικοί των κλινικών εξετάσεων) εμφανίζονται σαν να έχουν πληρωθεί τα χρεωστούμενα παλιότερων ετών, και έχουν φορολογηθεί μάλιστα για τα αντίστοιχα ποσά, χωρίς να τα έχουν πάρει.
Το σημαντικότερο ωστόσο του “και τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας” με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (που πάντως δεν μπορεί να θεωρηθεί “έξοδος απ’ το ευρώ”) είναι ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει (ανάμεσα στα άλλα) να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα “λιτότητας” σε βάρος (οπωσδήποτε) των δημοσίων υπαλλήλων, και μάλιστα χωρίς τον μπαμπούλα της - δόσης - που - δεν - θα δοθεί... Μπορεί;

Δεδομένο έκτο, αν και όχι λιγότερο σημαντικό. Οποιαδήποτε εξέλιξη επισημοποιούσε κάποιου είδους “ευρωζώνη δύο ταχυτήτων” (και δεν μιλάμε εδώ για “έξοδο απ’ το ευρώ”, αφού ένα τέτοιο ζήτημα είναι ακόμα πιο σοβαρό) θα έπρεπε να έχει κάποιους που αναλαμβάνουν την ευθύνη. Το ζήτημα της ευθύνης δεν είναι ηθικό. Έχει σοβαρές (και) οικονομικές συνέπειες επειδή ανάλογα με το ποιός παίρνει την ευθύνη για τι, μπορούν να γίνουν οι Χ ή οι Ψ προβλέψεις για τις μελλοντικές κινήσεις του· προβλέψεις που είναι το βούτυρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κυκλώματος. Εάν, λοιπόν, κάτι “στραβώσει” στην ελληνική περίπτωση, είτε κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη, είτε σε κάποιους θα αποδοθεί, θέλουν δε θέλουν.
Είναι εύλογο ότι κανένας διεθνής οργανισμός (και καμία κυβέρνηση ισχυρού καπιταλιστικού κράτους) δεν θα ήθελε να πάρει ευθύνες για οποιοδήποτε ελληνικό “στράβωμα”. Ούτε, όμως, το ελληνικό κομματικό σύστημα (ή τα αφεντικά που βρίσκονται από πίσω) θα ήθελαν να αναλάβουν τέτοια ευθύνη. Συνεπώς, μια σειρά γεγονότων “πολιτικού ενδιαφέροντος” των τελευταίων μηνών θα μπορούσαν να είναι η υποχρεωτική σκηνοθεσία (διεθνής και εντόπια) μετάθεσης των ευθυνών .... εναντίον αλλήλων. Λέει και ξαναλέει, για παράδειγμα, το δντ ότι δεν μπορεί να δανείζει ένα κράτος του οποίου το χρέος δεν θεωρείται “βιώσιμο” - με άλλα λόγια δεν θα αποπληρωθεί - γιατί το εμποδίζει το καταστατικό του. Σωστό· αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι δανειστές έχουν την ευθύνη είτε θα βρουν έναν τρόπο να γίνει το χρέος “βιώσιμο” (υπάρχουν ίσως κάποια τρικ...), είτε θα καλύψουν το μερίδιο του δντ, είτε θα πουν στην Αθήνα να πάει να πνιγεί. Οι ευρωδανειστές απ’ την μεριά τους λένε ότι οι έλληνες είναι μπαγάσηδες, και ότι δεν εφαρμόζουν αυτά που υπογράφουν, ειδικά όταν πρόκειται για “διαθρωτικές αλλαγές”. Κι αυτό σωστό· συνοδεύεται κάποτε από “θεσμικές απαιτήσεις επιτήρησης” (ή φήμες για τέτοιες...) που δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να γίνουν δεκτές απ’ την Αθήνα. Πράγμα που σημαίνει ότι αν γίνει οποιαδήποτε στραβή θα φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις. Η τωρινή τρικομματική ελληνική κυβέρνηση λέει με την σειρά της ότι οι τεχνοκράτες των δανειστών είναι σκληροί και αδυσώπητοι, και οτι ζητούν μέτρα που δεν έχουν σχέση με την διαχείριση του δημόσιου χρέους. Οπότε, αν στραβώσει κάτι, θα φταίνε αυτοί....[5]

Συγκλίνουν κάπου όλα αυτά; Δεν θα κάνουμε συγκεκριμένες προβλέψεις! Θα μπορούσε όμως να αναρωτηθεί κανείς για ποιόν λόγο ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης ονόματι Στ. Ζάιμπεργκ, στις 29 Οκτώβρη (δηλαδή τις παραμονές των πιο τελευταίων “χρονοδιαγραμμάτων”) απάντησε ότι η κυβέρνησή του δεν ξέρει πότε θα καταθέσει την τελική της έκθεση για την ελλάδα η τρόικα· δεν ξέρει πότε θα συζητηθεί αυτή η έκθεση στο ευρωγκρούπ· και δεν ξέρει πότε το θέμα θα κουβεντιαστεί στο γερμανικό κοινοβούλιο... Εάν το Βερολίνο ξέρει αλλά δεν λέει, τότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί οτιδήποτε. Εάν, πάλι, κοτζάμ γερμανική κυβέρνηση δεν ξέρει στ’ αλήθεια, τότε ποιός περιμένετε να ξέρει; Εμείς;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012.
[ επιστροφή ]

2. Εφ. “καθημερινή” 21 Οκτωβρίου 2012.
[ επιστροφή ]

3 - Η ιδέα, και μόνο, ότι θα έπρεπε οι ελληνικές τράπεζες να πληρώσουν σε τόκους πάνω από μισό δισ. ευρώ στο ελληνικό δημόσιο όπως προβλεπόταν στην συμφωνία για την πρώτη δόση “παροχής ρευστότητας”, επί υπουργίας Αλογοσκούφη, πνίγηκε πρόσφατα, αν δεν κάνουμε λάθος, κάπου στη θάλασσα των “δυσκολιών”... Στην τελευταία συνάντηση του τωρινού υπ.οικ. Στουρνάρα με τους έλληνες τραπεζίτες (στις 29/10) ούτε καν θίχτηκε το θέμα αυτό...
[ επιστροφή ]

4 - Μέσα στις διάφορες απαιτήσεις των ντόπιων τραπεζιτών, αυτήν την φορά προς το (ευρωπαϊκό) ταμειο χρηματοπσιτωτικής σταθερότητας, ήταν η εξής: τα νέα ομόλογα του ελληνικού κράτους που έχουν στην κατοχή τους (σε αντικατάσταση των προηγούμενων που “κουρεύτηκαν”) να υπολογίζονται στο 100% της αξίας τους, με την εγγύηση του τ.χ.σ. Τα ομόλογα αυτά (επειδή είναι ελληνικά...) έχουν χάσει διεθνώς περίπου το 70% της αξίας τους στο σχετικό εμπόριο, και κατά συνέπεια (και) οι ελληνικές τράπεζες πρέπει να τα αποτιμούν (σα στοιχείο του ενεργητικού τους) στο 30 με 35% της τυπικής τους αξίας, όσο είναι η τωρινή εμπορική τιμή τους και όχι στην ονομαστική. Το τ.χ.σ. απέρριψε αυτήν την ιδέα (που θα έκανε τις ελληνικές τράπεζες κατά 7,5 ή 9 δισ. ευρώ πλουσιότερες, λογιστικά πάντα) στα τέλη Οκτώβρη, πράγμα που προκάλεσε μια πανηγυρική κατάρρευση των μετοχών τους στο χρηματιστήριο της Αθήνας, στις 29/10.
Και σ’ ένα άλλο επίδικο σημείο ίσως οι κυρίως μέτοχοι των ελληνικών τραπεζών να μην νιώθουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι (με το τ.χ.σ.). Ο λόγος του “ποιοτικού ενεργητικού” τους (στο οποίο με τα τωρινά δεδομένα περιλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό το “ρευστό”) προς το σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων (ο δείκτης tier 1) απ’ τον οποίο φαίνεται η καλή ή κακή κατάσταση της τράπεζας θα είναι μεν ως το 2014 9% (αντί για 10% όπως ορίστηκε διεθνώς στα τέλη του περασμένου χρόνου).... Όμως οι ελληνικές τράπεζες απέχουν πολύ απ’ αυτό το ποσοστό, γι’ αυτό άλλωστε χρειάζονται και την ανακεφαλαιοποίηση. Κι εκεί είναι ένα ζήτημα κλειδί. Κατ’ αρχήν πρέπει να βάλουν φρέσκο χρήμα οι ίδιοι οι μέτοχοί τους ή πιθανοί καινούργιοι, μέσα απ’ την απαιτούμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Οι τωρινοί (έλληνες) μέτοχοι “ζορίζονται”, όμως εάν μείνουν αδιάθετα ποσά αυτά θα τα καλύψει το τ.χ.σ. (μέσω του ελληνικού κράτους). Με ποιόν τρόπο; Οι έλληνες τραπεζίτες έψαχναν πατέντα ώστε να πουλήσουν τις μετοχές τους στο ελληνικό κράτος / τ.χ.σ. για να πάρουν το παραδάκι, αλλά αυτές οι μετοχές να μην δίνουν σ’ αυτόν τον καινούργιο μέτοχο δικαίωμα συμμετοχής (ή και ελέγχου, ανάλογα με το ποσοστό) των διοικητικών συμβουλίων. Ε, η τωρινή (τέλη Οκτώβρη) απόφαση του τ.χ.σ. είναι ότι οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου έως το σημείο που θα καλύπτεται το 9% του tier 1, θα γίνουν κατά τα 2/3 με κοινές μετοχές (που δίνουν δικαίωμα ψήφου και άρα συμμετοχής στα δ.σ.) και μόνο κατά το 1/3 με 5ετή δάνεια που θα είναι μετατρέψιμα (μετά την 5ετία) σε μετοχές.
[ επιστροφή ]

5 - Αν και χρειάζεται ευρύτερη ανάλυση για τον ρόλο της “δημοκρατικής αριστεράς” στην τωρινή φάση, μια σύντομη παρατήρηση: φαίνεται να αποσαφηνίζεται η κατά τα άλλα άχρηστη συμμετοχή της στην “κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας”. Να δείξει την ευθύνη των ξένων για ζητήματα αμιγώς ελληνικής προέλευσης, όπως τα περιβόητα “εργασιακά”. Το στελεχικό δυναμικό της δημ.αρ. ξέρει καλά δύο πράγματα. Πρώτον ότι η συμφωνία που επικυρώθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο στις 12 Φλεβάρη όντως προβλέπει όλα όσα σχεδιάζονται τώρα, κι ακόμα περισσότερα και χειρότερα, σε ότι αφορά την υποτίμηση της εργασίας. Εάν “διαφωνούσε” στα σοβαρά δεν θα έπρεπε καν και καν να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση τέτοιας αποστολής όπως η σημερινή. Ακόμα περισσότερο ξέρει το στελεχικό δυναμικό της δημ.αρ. ότι τα πιο ακραία μέτρα υποτίμησης της εργασίας είναι απαιτήσεις των ντόπιων αφεντικών· και πράγματι, “δεν έχουν σχέση με την διαχείριση του δημόσιου χρέους”, έχουν όμως άμεση σχέση με την κερδοφορία τους!!! Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, όχι μόνο για να μην συμμετέχει, αλλά να δείχνει τους πραγματικούς υπεύθυνους.
Αλλά ο ρόλος της είναι διαφορετικός: “απ’ τα μέσα” (δηλαδή σα κυβερνητικός συνεταίρος) να ξεπλένει τα ντόπια αφεντικά αφενός, και αφετέρου να παριστάνει το συστατικό πρόπλασμα μιας “καλής και υπεύθυνης κεντροαριστεράς”. Μεγάλη ζήτηση φαίνεται να έχει η “κεντροαριστερά”... Κάπως πρέπει να δουλευτεί το πράγμα....
[ επιστροφή ]