Κι όμως: μερικές δουλειές έχουν μεγάλα ζόρια, κι ας κοροϊδεύουμε όσο θέλουμε εμείς οι άσχετοι. Να, εδώ, για παράδειγμα, ο παραλίγο πρωθυπουργός πέφτει θύμα απαγωγής από σκληροπυρηνικούς αναρχικούς, που είναι ανήλικοι και δεν ψηφίζουν...

Κάποιος είναι κάτω απ’ το τραπέζι, εξού και η ξυνίλα από πάνω...

Είναι αληθινό (όνομα ψησταριάς) - για όσους δεν την θέλουν ωμή...

Τον περασμένο Απρίλη ο 19χρονος Ανουάρ Χομαγιούν, και ο 33χρονος Αχμέντ Βακάρ, απ’ το πακιστάν και οι δύο, σκοτώθηκαν προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ελλήνων ηλικιωμένων, που είχαν κολλήσει με το αμάξι τους στις γραμμές του τραίνου.
Μια κοινωνία όμως που έχει ήρωες τους φασίστες και όχι τους πακιστανούς εργάτες, είναι μια κοινωνία που την έχει λιώσει ήδη το τραίνο...

αμμόλουτρα, αμμόλουτρα!

don’t believe the hype!

Έστω. “Περιθωριακοί” μπορεί να είμαστε, όχι όμως στραβοί. Δεν μας είχε τυφλώσει κανένας “ήλιος της ανατροπής” όταν, πριν δυο μήνες (πριν τον πρώτο γύρο του εκλογικού νταραβεριού) γράφαμε διάφορα “εξτρεμιστικά” κι “αυθαίρετα” του είδους:

...Ύστερα από δυο σχεδόν χρόνια “θυμού” και “αγανάκτισης” μπορεί όποιος θέλει να δει πόσο εύκολα χειραγωγείται ο αλλοτριωμένος ψυχισμός και συναισθηματισμός των υπηκόων: θα πάνε ήσυχα ήσυχα να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν. Να ψηφίσουν. Το τι θα ψηφίσουν δεν έχει ενδιαφέρον απ’ την άποψη της διαδικασίας, αφού η αντοχή της είναι από μόνη της ένα κέρδος για το σύστημα...

Ή:

... Στις 7 Μάη του 2010 ή στις Χ του τάδε μήνα το 2011, μπορούσε κανείς να υποστηρίξει (και το έκαναν διάφοροι) ότι “οι αποφάσεις είναι παράνομες”, ότι “έχει παραβιαστεί το σύνταγμα”, και άλλα παρόμοια που τυπικά, απ’ την άποψη των θεσμίσεων, ήταν σωστά.... Στις 7 Μάη του 2012 όμως, με φρεσκαρισμένη την έκφραση της λαϊκής βούλησης, δεν θα υπάρχει κανένα “κενό νομιμότητας” - όχι μόνο για όσα θα γίνουν, αλλά και για όσα έγιναν! Γιατί το σύνολο του κομματικού συστήματος που έδρασε επί δύο χρόνια, και κάθε κομμάτι του χωριστά, θα έχει επιβεβαιώσει την (σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης) αναγκαιότητά του, άλλο κομμάτι με ζημιές και άλλο με κέρδη· το σύνολο μόνο με όφελος...

Λέμε λοιπόν (τι θράσος!!!) ότι σ’ όλη αυτή τη θάλασσα βλακείας, ευπιστίας, συμφεροντολογίας και λοιπά, δε ναυαγήσαμε - επειδή απλά, πολύ απλά, δεν είχαμε τίποτα να διακυβεύεται στις (και σε) εκλογές. Θα θέλαμε να ξέρουμε όμως ποιός έχει τα κότσια να υποστηρίξει, με κάθε απαραίτητο επιχείρημα, ότι κάναμε λάθος στην άποψη ότι οι εκλογές θα νομιμοποιήσουν όχι μόνο όσα θα γίνουν (σα “διαχείριση της κρίσης”) αλλά και όσα έγιναν... Ποιός είναι αυτός λοιπόν; Ποιός μπορεί να υποστηρίξει ότι η τωρινή κυβέρνηση ν.δ. - πασοκ - δημαρ μαϊντανός, αυτό το σετ λοιπόν, είναι “παράνομο”; Κι αν δεν είναι τώρα “παράνομοι” (καθότι εμβαπτισμένοι στο πλυντήριο της λαϊκής βούλησης) τύποι σαν τον πρώην κένταυρο (και πρώην πράκτορα - ή όχι;) Σαμαρά και τον γαμπρό του οίκου των Μπακατσέλων Βενιζέλο, ποιός θα πει ότι ήταν παράνομοι πριν τις εκλογές, όταν επικύρωναν αυτά που επικύρωναν;
Λυπούμαστε, αλλά οφείλουμε να θυμίσουμε μια παροιμία που λέει ότι τα στερνά τρώνε τα πρώτα. Λοιπόν, τα “στερνά” (η γιορτή της δημοκρατίας) έφαγαν τα “πρώτα” (την κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπέρ των αφεντικών), σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε η πραγματική νομιμοποίηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης να μορφοποιείται στο ότι οι ίδιοι υπάλληλοι των αφεντικών που διεκπεραίωσαν την ως τώρα υποτίμηση της εργασίας θα “διαπραγματευτούν” ορισμένες λεπτομέρειές της!! Εντάξει.

Ο δημαγωγός γιάπις της “ριζοσπαστικής αριστεράς” και οι φίλοι του επιχαίρουν, κοιτώντας (τι άλλο;) τον αφαλό και τα ποσοστά τους. “Πρόκειται για μοναδικό επίτευγμα στη νεώτερη πολιτική ιστορία όλης της ευρώπης” είπε, εννοώντας τον εξαπλασιασμό των ψηφοφόρων του κόμματός του, μέσα σε λίγους μήνες. Έχει ξεχάσει ότι αυτοί τους οποίους εκπροσωπεί (και θα ήθελε να σώσει) έχουν γελοιοποιηθεί ήδη δυο φορές μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια, επιτυγχάνοντας “μοναδικά επιτεύγματα” που διόλου δεν τους αντιστοιχούσαν, και ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προϊόντα ντοπαρίσματος. Το ένα στην “νεώτερη ποδοσφαιρική ιστορία” της ευρώπης, το άλλο στη “νεώτερη ιστορία των ολυμπιακών αγώνων”... (Κι ακόμα πληρώνουμε).
Όταν και αν ασχοληθεί κανείς σοβαρά με το hype συ.ριζ.α., θα είναι για κοινωνιολογικούς λόγους. Για να απαντήσει στο ερώτημα τι είδους είναι αυτός ο πληθυσμός που, αδιαφορώντας εντελώς τόσο γι’ αυτό που λέγεται “πρόγραμμα” ενός κόμματος όσο και για τον ρεαλισμό των υποσχέσεών του, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, σπεύδει με το ψηφοδέλτιο δαγκωτό, ελπίζοντας “να γίνει κάτι...”. Και τα παρεπόμενα ερωτήματα: εάν μια τέτοια συμπεριφορά είναι “αριστερή”, “ριζοσπαστικά αριστερή”, κλπ.
Ο κυρ Αλέξης δεν θα μπορούσε να είναι “ο νέος Αντρέας” όπως φαντασίωσαν φίλοι κι εχθροί. Οι 35, 40, 45 και 50 χρονών οπαδοί και στελέχη του κόμματός του όμως υπήρξαν εξαιρετικά αντίγραφα των πασόκων του 1979 και του 1980! Στο “κεντρικό πολιτικό” οι επιτηδευμένες ομοιότητες εξαπατούν. Στο “κοινωνικό” όμως, όποιος έχει συμβεί να γνωρίσει τους μέσους πασοκους στις παραμονές της ανόδου του “λαού στην εξουσία” το 1981, και συνέβει να ακούσει τους συριζαίους σε καφενεία και μπαρ και ταβερνεία παραμονές της 17ης του Ιούνιου, βρίσκει εύκολα την ιστορική συνέχεια. Επι τα χείρω: η αλαζονεία στα καλύτερά της, αλλά (πια) με τα ανεξίτηλα σημάδια της postmodern, second life, και με κάμποσο γηπεδικό στυλ υποκουλτούρας. 

Ξέρουμε ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος να κάνουμε “φίλους”, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν οι δημόσιες σχέσεις. Υπάρχει μια ενιαία κοίτη ανάμεσα στο hype της “αριστερής εξουσίας” και στο hype του ακροδεξιού τραμπουκισμού και της αποθέωσής του. Το πρώτο κοινό αυτής της ενιαίας κοίτης είναι ο πόθος της εξουσίας, δηλαδή της δύναμης· είτε κυβερνητικής, είτε πεζοδρομιακής. Το δεύτερο κοινό είναι η πλήρης αδιαφορία για τα λογικά κενά που έχει αυτός ο πόθος: δεν πρόκειται, εδώ, για διαμόρφωση “επιχειρημάτων” και “θέσεων”, αλλά για κάτι (λυπούμαστε που τα θέσουμε έτσι, όμως έτσι είναι) εντελώς φαλλοκρατικό και σεξιστικό: “με το πουλί στο χέρι...”. Το μικροαστικό κοινωνικό φασισταριό γουστάρει βοθρολύματα επειδή αυτά, στις ελεεινές φαντασιώσεις του πόπολου, αναπαριστούν το “να τους ρίξουν καμία - εκεί στο κοινοβούλιο” (μαχαιρώνοντας για προθέρμανση μετανάστες) - πράγμα που, σε ότι αφορά το κοινοβούλιο, εκδηλώθηκε καθαρά στους “αγανακτισμένους” και στα απόνερά τους. Απ’ την άλλη το πιο postmodern τμήμα του μικροαστισμού και του μεσοαστισμού γουστάρει γιάπηδες επειδή αυτοί, στις δικές του ελεεινές φαντασιώσεις, αναπαριστούν το “φρεσκάρισμα της πολιτικής”, του θεάματός της δηλαδή - όπως αλλού αναπαριστούν την “ανανέωση της διοίκησης επιχειρήσεων” ή του “επιχειρείν” γενικά. Ρωτήσαμε επίμονα ξανά και ξανά αποφασισμένους ψηφοφόρους του συ.ριζ.α αν είχαν διαβάσει το (φτιαγμένο στο πόδι) “πρόγραμμα” του κόμματος που θα ψήφιζαν. Οι απαντήσεις ήταν θαυμαστά στερεοτυπικές: όχι... δεν έχει νόημα... το θέμα είναι μπας και γίνει κάτι... Είναι η μεταφυσική υψηλή αξία στην “αριστερά”; Ναι!!!
Κι όμως! Αυτό το πρόγραμμα είναι, με τον τρόπο του, ένα μνημείο. Είχε όλα τα καλά φιλομεταναστευτικά (παραχώρηση, υποθέτουμε, σε συνιστώσες τύπου “δίκτυο...”) είχε όμως και το διπλή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για το κράτος της μακεδονίας - παραχώρηση, προφανώς, σε συνιστώσες τύπου κοε, αλλά και στο γενικότερο εθνοπατριωτικό πνεύμα του συνδυασμού. Είχε, επίσης, διαγραφή των χρεών προς τις τράπεζες για ιδιώτες και μικροεπιχειρηματίες, είχε όμως και κρατικοποίηση των τραπεζών (με όλα τα δικά τους μείον στους λογαριασμούς τους). Αλλά δεν είχε την απεριόριστη διατροφή του λαού με τρία ψάρια και πέντε ψωμιά - και την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας....

Το τρίτο και χειρότερο κοινό της ενιαίας κοίτης είναι ότι “το μοναδικό επίτευγμα στη νεώτερη πολιτική ιστορία όλης της ευρώπης” δεν είναι αυτό που νομίζει ο κυρ Αλέξης, αλλά εκείνο που παριστάνει ότι αγνοεί. Ότι, δηλαδή, μια συμμορία μαχαιροβγαλτών, νταβάδων και δολοφόνων, όχι εξαπλασίασε (όπως ο συ.ριζ.α.) αλλά εικοσαπλασίασε την συγκομιδή της σε κουκιά. Ποιός άλλος μπορεί να υπερηφανευτεί για κάτι παρόμοιο στην ευρώπη και στο σύμπαν ολόκληρο; Κανένας. Προφανώς υπάρχει μια μοναδικότητα στο ντόπιο παρακράτος και στο οργανωμένο έγκλημα. Και κάτι εξαιρετικό από κοινωνική άποψη. Χωρίς ούτε στο ελάχιστο έλλογους φραγμούς και συσχετίσεις αιτίων και αποτελεσμάτων, ο λαός φουσκώνει και ξεφουσκώνει σταθερά τον εαυτό του και τους εκπροσώπους του. Ένα αγόρι μου! Έλα παιχταρά μου!!!... Ουστ παλιοπαλτό!!! Γάμησέ τους παιχταρά μου. “Έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε” - έχει κανείς αντίρρηση ως προς την brutal και λούμπεν αυθεντικότητα του συνθήματος; Έχει κανείς αντίρρηση ως προς το ποιόν εκείνων που το φωνάζουν; Έχει η αριστερά άλλη άποψη;
Είτε τα στελέχη του συ.ριζ.α. το ανακάλυψαν μόνα τους, είτε τους το σφύριξε καμιά παλιά καραβάνα του πολιτικού marketing, έπαιξαν αποτελεσματικά το εξής: “πουλάμε εξουσία, πάρε κόσμε”. Η προοπτική του πρώτου κόμματος και άρα της κυβέρνησης, αυτή και μόνον αυτή ήταν που, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, φούσκωσε τον συ.ριζ.α. ήδη στις 6 Μάη. Κι ακόμα περισσότερο στις 17 Ιούνη. Αν ο συ.ριζ.α. πούλαγε αντιπολίτευση (αντί για εξουσία) θα έμενε στα κυβικά του.
Ωραίο κόλπο, αλλά έχει ένα ελάττωμα. Τι γίνεται αν δεν την πάρεις την ρημάδα την πρωτιά και μείνεις αντιπολίτευση; Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του συ.ριζ.α. δεν ήθελε “σκληρή αντιπολίτευση” - αν ήθελε τέτοια θα ψήφιζε το κ(ορ)κ(ον)ε. Ήθελε “να γίνει κάτι” - ήτοι πολιτικές προσόδους. Κουρεμένες ίσως, αλλά τέτοιες. Απ’ την θέση της αντιπολίτευσης τα στενά περιθώρια προσοδικών παροχών γίνονται ασφυκτικά στενότερα· γιατί, λοιπόν, να συνεχίσει κανείς να ποντάρει σ’ αυτό το άλογο, αφού δεν είναι κυβερνητικό; Φυσικά, με μια 70μελή κοινοβουλευτική ομάδα, η Κουμουνδούρου δεν έχει κανά σοβαρό λόγο να ανησυχεί· όποτε είναι να γίνουν πάλι εκλογές θα ξαναπαιχτεί το “στις 18 σοσιαλισμός”. Εκτός αν αυτές οι εκλογές αργήσουν, και οι πασόκοι ψηφοφόροι της “ριζοσπαστικής αριστεράς” (ή όπως αλλιώς ονομαστεί εν τω μεταξύ) θυμηθούν ότι εξακολουθεί να συμφέρει να είναι σταθερά πασόκοι.
Απ’ τη μεριά τους οι μαχαιροβγάλτες άκουσαν τις οδηγίες των ειδικών του πολιτικού marketing που τους ανέλαβαν,  και συνδύασαν το εμπόριο προσκοπισμού με το εμπόριο βίας. “Πουλάμε προστασία, πάρε κόσμε”. Εδώ δεν χρειαζόταν προοπτική πρώτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Αρκεί η ανοικτή υποστήριξη της αστυνομίας και των όποιων φραξιών των μυστικών υπηρεσιών: "δικά μας παιδιά” είναι οι μελανοχιτώνες, οπότε “ό,τι χρειαστείτε πάρτε τους τηλέφωνο”. Αν τα βοθρολύματα της κρατικής χωροταξίας πουλούσαν σκέτη ιδεολογία θα σπρώνονταν συνέχεια πέρα δώθε με τους πάμπολλους που πουλάνε το ίδιο ακριβώς. Πουλάνε αυτοδικία όμως, κι αυτό αρέσει στους μικροαστούς, ακόμα και σαν μια καινούργια κατανάλωση. Η κυρία Κανέλλη θα πρέπει εκ των υστέρων να έχει δαγκώσει δέκα φορές την γλώσσα της που δεν έφτυσε στα μούτρα τον φασίστα που είχε σε απόσταση βολής, και που αντί γι’ αυτό επανέλαβε την πρόσκληση - στον - λαό να “διορθώσει την ψήφο του”. Ε, την - διόρθωσε - ο - λαός - την - ψήφο - του, με το γνωστό για το κόμμα της αποτέλεσμα. Κρίμα, γιατί από δημοσιογραφική εμπειρία, από ιδιοσυγκρασία, από άκρες στο βαθύ κράτος, από οτιδήποτε τέλος πάντων, η εν λόγω περσόνα του Περισσού θα έπρεπε να ξέρει ότι άμα ο λαός γουστάρει Κολοσσαίο καλό είναι να είσαι το λιοντάρι κι όχι ο μεζές. Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα: και μόνο απ’ την άποψη της προσφοράς στο πατριωτικό γίγνεσθαι αν το δει κανείς (αφήνουμε στην άκρη ζητήματα σεβασμού στο φύλο ή/και στην ηλικία) η κυρία Κανέλλη έπρεπε να βάλει το τσόλι επί τόπου στη θέση του. Με τον μόνο τρόπο που το κοινό του άρτου και των θεαμάτων θα καταλάβαινε: κάτω απ’ το βάρος μιας περιποιημένης (γυναικείας και τίγκα στη νικοτίνη) ροχάλας.
Μειωμένα ανακλαστικά; Ίσως - αλλά αυτό πρέπει να διορθωθεί επειγόντως. Γιατί με μειωμένα ανακλαστικά “πάλη για την λαϊκή εξουσία” δεν γίνεται.

τα χειρότερα επιδεικνύονται

Πριν 3 και παραπάνω χρόνια, στις 23 Μάρτη του 2009 (!!!!) όταν ούτε κρίση υπήρχε στην ελλάδα (έλεγαν τόσο οι κρατικοί υπάλληλοι όσο και ο λαός...), όταν ούτε εκλογές είχαν γίνει κι ούτε “κακοί” (του είδους “τρόικα”, “δντ”, “Μέρκελ”, “Σόιμπλε” και λοιποί) υπήρχαν στον ορίζοντα, αναιδείς και αδέσποτοι καθώς είμαστε σαν αυτόνομοι, είχαμε κάνει σαν BLOCK μια εκδήλωση στην Αθήνα [1] με τίτλο Κρίση και κοινωνικός αυτοματισμός. Εκεί, αφού εξηγούσαμε τι είναι η “κρίση” (που δεν υπήρχε...) και πως τ’ αφεντικά σχεδιάζουν να την διαχειριστούν (τα ηλίθια τ’ αφεντικά: να διαχειριστούν - κάτι - που - δεν - υπάρχει!), κάναμε και τις εξής παρατηρήσεις, σε σχέση με ό,τι εκτιμούσαμε ότι θα είναι η μέση κοινωνική αντίδραση (στην ανύπαρκτη, τότε, κρίση...). Τονίζουμε τώρα, αντιγράφοντας απ’ την τότε εισήγηση, έτσι για την παρηγοριά, ότι η ξεφτίλα και ο κυνισμός δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό, αλλά φυτρώνουν απ’ τα κάτω:

....
Tο τρίπτυχο ιδιωτισμός / μικροαστισμός / καταναλωτισμός κυριάρχησε στην κοινωνική ζωή των μητροπόλεων επειδή έδινε σαν αντάλλαγμα, τιποτένιο ίσως αλλά συμβολικά τονισμένο, την δυνατότητα μιας κάποιας κατανάλωσης. Aν αυτή η δυνατότητα πάψει, λόγω κρίσης, ανεργίας, κλπ, είναι δυνατό να στηριχτούν τα υπόλοιπα κομμάτια του τρίπτυχου; Ή μήπως η κατάρρευση του καταναλωτισμού θα συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα, και θα διαλύσει από μόνη της τα μάγια της πειθάρχησης στις καπιταλιστικές προσταγές;
Nομίζουμε ότι σε μεγάλο βαθμό την απάντηση μας την δίνουν οι πιο πρόσφατες κοινωνικές συμπεριφορές, και ειδικά η αποθέωση της κατανάλωσης - μέσω - δανεικών. Aν αυτό το σχέδιο ήταν πολύ βολικό και για τ’ αφεντικά και για τις τράπεζές τους, είναι σίγουρο ότι οι χιλιάδες κάτοχοι πιστωτικών καρτών ή οι χιλιάδες δανειζόμενοι καταναλωτικών και λοιπών δανείων, δεν σκέφτονταν πως να ευχαριστήσουν τ’ αφεντικά. Σκέφτονταν πως να ευχαριστήσουν τους εαυτούς τους.
Kαι ενώ είναι πολύ προβληματικό το να χρεώνεσαι, επειδή πάντα υπεισέρχεται η αβεβαιότητα για το μέλλον σαν αποτροπή, όμως με έναν φαντασιωτικό, ισχυρά ιδεοληπτικό τρόπο, όλοι και όλες αυτοί κι αυτές, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες, “έπειθαν τους εαυτούς τους” ότι το μέλλον θα είναι ρόδινο. Λοιπόν: το να θες να καταναλώσεις, να λιμπίζεσαι κάτι, είναι ένα ζήτημα. Tο να πείθεσαι ότι το μέλλον (σου) θα είναι ρόδινο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Σημαίνει πως έχεις αναπτύξει ισχυρούς “υπαρξιακούς” μηχανισμούς παραμυθιάσματος. Γιατί - ας το βάλουμε εδώ σαν στοιχείο - οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι είναι αυτοί που φοβούνται “μην τους κλέψουν ή τους σκοτώσουν οι ξένοι”... ή πάσχουν από διάφορες υγειϊνιστικές φοβίες. Θέλουμε να πούμε: δεν είναι άνθρωποι (έστω αφελώς) αισιόδοξοι. Aντίθετα, καταφέρνουν να συσκευάζουν με συγκεκριμένο τρόπο τους φόβους τους μαζί με τις ελπίδες τους. Kαι η συσκευασία γράφει την λέξη “βία”: σε σχέση με ό,τι τους φοβίζει επιζητούν μέτρα επιτήρησης και καταστολής, είτε είναι αστυνομική είτε ιατρική· και σε σχέση με ό,τι ελπίζουν, ήλπιζαν τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, εμπιστεύονται τις φοβερές και τρομερές “δικές τους δυνάμεις”, όπου και όπως κι αν προεκτείνονται αυτές για να κουμπώσουν με τις δυνάμεις άλλων.
...
Δεν μας φαίνεται λοιπόν ούτε παράξενο ούτε τυχαίο πως όλοι αυτοί που ήταν ορκισμένοι οπαδοί του “ο καθένας την πάρτη του”, στρέφονται τώρα, που οι ελπίδες τους ματαιώνονται και οι φόβοι αυξάνουν, προς εκείνη την δομή που είναι μια μεγαδομή KAI επιτήρησης, KAI καταστολής, KAI δύναμης: το κράτος. Tο κράτος - θα - μας - σώσει.
Όλους; Xμμμμμ.... Θα ήταν αφέλεια απ’ την μεριά μας να πούμε ότι όλοι όσοι στρέφονται προς την σωτηρία απ’ το κράτος το κάνουν με μια γενναιοδωρία που ποτέ ως τώρα δεν είχαν στη ζωή τους! Θα ήταν αφέλεια να πούμε ότι το "κράτος σωτήρας” καλείται απ’ τον καθένα για να σώσει τους πάντες και όχι μόνον, ή κυρίως, αυτόν. Tο Ένα, τον Mοναδικό. Πώς θα ήταν δυνατόν από την κατάσταση “όλοι εναντίον όλων” που ήταν η σημαία του ιδιωτισμού / μικροαστισμού / καταναλωτισμού να περάσουν χιλιάδες, εκατομμύρια, στην κατάσταση “όλοι για όλους” επειδή, μόνο και μόνο, αυτό που αισθάνονται σαν “κρίση” είναι το σκοτείνιασμα του ορίζοντα με τ’ όνομα “είμαι ό,τι αγοράζω”;
H ανακάλυψη του σωτήριου κρατισμού γίνεται υποχρεωτικά με τα ιδεολογικά εφόδια της χρυσής εποχής του φιλελευθερισμού. Oι ιδεολογίες δεν αλλάζουν απ’ την μια μέρα στην άλλη, δεν έχουν την καμπύλη ανοδου και πτώσης που μπορεί να έχουν οι ισολογισμοί των εταιρειών... Kαι οπωσδήποτε δεν εγκαταλείπονται οι κανιβαλικές ιδεολογίες χωρίς έναν εσωτερικό ιδεολογικό και ηθικό κλονισμό για κάθε πιστό τους χωριστά και όλους μαζί.
Eικάζουμε - γιατί μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε εδώ - πως τέτοιου είδους κλονισμοί είναι εφικτοί σε συνθήκες κρίσης, και μάλιστα όχι σε μεμονωμένα άτομα αλλά σε μεγαλύτερα μεγέθη. Aλλά δεν είναι εύκολοι. Kαι κυρίως: δεν πρόκειται να συμβούν σε ένα “κενό ιδεολογιών”. Eννοούμε ότι τα αφεντικά, τα κράτη, οι δημαγωγοί, έχουν πολύ προσεκτικά το νου τους, ειδικά σε τέτοιες περιόδους: δεν θα ήθελαν με τίποτα να δουν να καταρρέει ένα μαζικό ιδεολογικό / κοινωνικό καθεστώς στο έχουν επενδυθεί τόσα πολλά και το οποίο δούλεψε τόσο καλά για 30 χρόνια. Kαι φυσικά θα κάνουν διαρκώς και με ένταση τις κινήσεις τους. Kάθε ενέργεια που θα δυναμώνει το κράτος (αλλά και την απαίτηση για κράτος) θα μπει, μπαίνει ήδη, στην ημερήσια διάταξη. Tα αφεντικά θα είναι αδίστακτα επ’ αυτού.
...
Ένα σοκ στην τσέπη είναι απλά ένα σοκ στην τσέπη· κι αν περιμένουμε ότι μόνο του θα οδηγήσει στην “ανακάλυψη της αλήθειας” κάνουμε μεγάλο λάθος. Θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερους φόβους, ακόμα μεγαλύτερη “ανασφάλεια”, ακόμα μεγαλύτερη μνησικακία - θα φροντίσουν οι κατάλληλοι ιδεολογικοί μηχανισμοί για να γίνει έτσι.

Το μόνο που θα είχαμε να προσθέσουμε μετά από τρία χρόνια, είναι το παρακράτος· δίπλα στο κράτος και αγκαλιά μαζί του. Κατά τα άλλα η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου έκανε και κάνει ακριβώς εκείνα που περιμέναμε και που η προλεταριακή ανάλυση έδειχνε. Κι αν κάποιος είχε ελπίδες στην ευφυία των καλών ανθρώπων (καμία υποτίμηση για τους καλούς ανθρώπους όταν τους αποκαλούμε έτσι!) έπεσε έξω: είναι κι αυτοί, σε μεγάλο μέρος τους, τόσο επιρρεπής στο συναισθηματισμό, ώστε το “κόμμα” (το οποιοδήποτε τέτοιο ή σχεδόν τέτοιο) τους σέρνει πάντα απ’ το μανίκι. Ούτε “ανένταχτοι” δεν υπάρχουν πια, έτσι για τα προσχήματα. Μπήκαν στο κοινοβούλιο κι αυτοί.
Αλλά υπάρχει χειραγώγηση εδώ - κι ανάθεμα στους καλούς ανθρώπους που την υπηρετούν. Πρώτο και σημαντικότερο είναι αυτό: το εργατικό μίσος. Η λέξη “μίσος” μπορεί να εύκολα κατανοητή, αλλά για τη λέξη “εργατικό” θα πολεμήσουμε. Δεν πρόκειται μόνο για το μίσος σ’ ότι αφορά την παρούσα κατάσταση. Αυτό μπορεί να είναι απλά και μόνο μικροαστική μνησικακία. Πρόκειται για την εντελώς συνειδητή γνώση, την συναίσθηση, την βεβαιότητα, ότι πάντα έτσι έτσι συνέβαινε όταν, σαν εργάτες, κάναμε μισό βήμα πίσω: δεν μας έριχναν τ’ αφεντικά στα σκοινιά, δεν μας έριχναν στο καναβάτσο... Μας έτρωγαν ζωντανούς! Το εργατικό μίσος δεν είναι απλά η τακτική εκτόνωση ενός αισθήματος πληγωμένου εγωϊσμού· είναι η βαριά, βαθιά και στρατηγικής σημασίας μνήμη ότι κουβαλάμε στις πλάτες μας τόσους πολλούς νεκρούς με κρίσεις και με αναπτύξεις του καπιταλισμού, ώστε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο απ’ το να κρατάμε το μαχαίρι στα δόντια διαβαίνοντας μέσα απ’ τις ερήμους και τις ζούγκλες των χειρισμών των αφεντικών και των συμμάχων τους.
Αυτό το μίσος είναι (και πάντα ήταν) πολύτιμο για την τάξη μας. Παράδοξο ή όχι, ήταν σημαντικό και για εκείνους που ήθελαν να μας πουλήσουν: όταν αυτό το μίσος το ξεδοντιάσουν (όπως τώρα) δεν έχουν τίποτα άλλο να μεσολαβήσουν, και τότε γίνονται απλά κλόουν για τα αφεντικά και τα γραφεία στοιχημάτων.

Ύστερα είναι η αντίληψη περί πραγματικότητας. Για ποιό λόγο με ευγένεια, μετριοπάθεια και ευπιστία θα έπρεπε να περιμένουμε (κι ακόμα χειρότερα να επιδιώκουμε) μια “καλή κυβέρνηση” να “κάνει κάτι;...” Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αναρχικός για να ελεεινολογεί τέτοιες υποσχέσεις. Αρκεί να έχει στοιχειώδη συναίσθηση της πραγματικότητας· και μνήμη. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός που θα ήταν ο κορμός της “καλής κυβέρνησης” δεν κατατρεχόταν άραγε μέχρι προχτές από σοβαρές έως και αβυσαλλέες διαφωνίες στο εσωτερικό του, για σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά θέματα; Πότε και πως ξεπεράστηκαν αυτές; (Με τον γνωστό, απλό και αποτελεσματικό τρόπο: ταψί με πολλά κουλούρια στον ορίζοντα...Γιούργια!). Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός των “καλών προθέσεων” δεν τρωγόταν μέχρι παραπροχθές για το τι σόι συνεταιρισμός είναι (και πως μοιράζεται το όποιο χρήμα), για το ποιά είναι τα μέλη του, κλπ κλπ; Με ποιό μαγικό κόλπο κατάφερε να λύσει όσα εκκρεμούσαν επί χρόνια, φτάνοντας στο σημείο να πάρει επίσημη βεβαίωση ότι είναι ενιαίο κόμμα και όχι συνασπισμός, πετώντας στα σκουπίδια και τον “επί της αρχής” όρκο αιώνιας αγάπης για την “απλή αναλογική”; Μα με την προοπτική των 50 bonus κοινοβουλευτικών καρεκλών - πως αλλιώς; [2] Κι εκείνο το περιβόητο πρόγραμμα (που φτιάχτηκε μέσα σε χρόνο dt) δεν συνάντησε καμία σοβαρή και αξιοπρεπή αντίρρηση, σαν περιεχόμενο και σαν διαδικασία, ώστε να πουν κάποιοι “λυπούμαστε, αλλά εμείς αποχωρούμε απ’ αυτό το κόλπο - δεν το επιτρέπουν οι αρχές μας να κοροϊδεύουμε” - ε; Σιγά!!! Σιγά τις αρχές!!!
Πολιτικές πρόσοδοι, και πάλι πολιτικές προσόδοι!!! Ο προσοδισμός ενώνει (όχι για πάντα), ο προσοδισμός αυγατίζει (τους πελάτες), ο προσοδισμός μεγαλουργεί. Κυβερνητικός ή αντιπολιτευόμενος. Έστω. Αλλά αν ο προσοδισμός και ο αριβισμός φτιάχνουν “καλές κυβερνήσεις”, τότε πάντα σ’ αυτό το κωλομέρος τέτοιες είχαμε! Που “κάτι έκαναν...”, ακόμα και στις χειρότερες των περιστάσεων. Για κάποιους...
Πάντως η καλοσύνη δεν έχει όρια. Δεν θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας δήλωσε ο κυρ Αλέξης αμέσως μετά την 17η Ιούνη συντευξιαζόμενος στο Reuters, δίνοντας (αν χρειαζόταν...) μια ακόμα βεβαίωση “αντιμνημονιακής υπευθυνότητας”. Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, το ξεκαθάρισε: Η αλληλεγγύη και η αντίσταση είναι και οι δύο σημαντικές, αλλά τώρα η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντική”. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει: τώρα που φτάσαμε στο 26τόσο τοις εκατό να προσέχουμε μην τρομάξουμε τους νοικοκυραίους!
Σωστό... Γιατί (πρέπει να το παραδεχτούμε), μεταξύ των δύο εκλογικών γύρων, δεξιοί και ακροδεξιοί λύσσαξαν να θυμίζουν το εξτρεμιστικό παρελθόν διάφορων (ατόμων ή και τάσεων) του συ.ριζ.α. Και τα δεξιά αφεντικά, μικρά και μεσαία, θορυβήθηκαν απ’ τις δημοσκοπήσεις που έδιναν την πρωτοκαθεδρία στη “ριζοσπαστική αριστερά”. Ξαφνικά ο κόκκινος στρατός, τα σοβιέτ, [3] το Κρεμλίνο το ίδιο, άρχισαν να βρυκολακιάζουν στον ύπνο τους - μαζί με το ελληνικό ρούβλι, τη νέα δραχμή, με την οποία έχουν αμφίθυμη σχέση. Συνεπώς η πιο συστηματική και επιδεικτική νομιμοφροσύνη είναι τώρα πια ο βασιλικός δρόμος προς τα υψηλά ποσοστά και τους πολλούς βουλευτές. Όσοι αναρχικοί ψήφισαν συ.ριζ.α. ας πάνε στο καλό. Η Κουμουνδούρου τους ευχαριστεί - αλλά έχει σοβαρότερα θέματα να ασχολείται πλέον. Οι καλές οι πράξεις θα είναι η απάντηση (στο μνημόνιο) από ‘δω και μπρος!!!

Τίποτα απ’ αυτά δεν μας κάνει εντύπωση. Μένουμε όμως κάποτε εμβρόντητοι με τον πολιτικό λουμπενισμό που προϋποτίθεται ώστε όλα αυτά να θεωρούνται ασήμαντα, αυτονόητα, αποδεκτά χωρίς σοβαρές αντιρρήσεις. Φυσικά δεν έχουμε κανέναν καϋμό για την αριστερά. Εάν όμως η καθεστωτική αριστερά είναι, σε καιρούς δύσκολους, τόσο ξεδιάντροπα κυνική, τότε γιατί να μην “ανεβαίνει” και η δεξιά / άκρα δεξιά;
Επί τη ευκαιρία να θυμίσουμε ορισμένα νούμερα. Στις 6 Μάη οι ψήφοι της ν. δημοκρατίας, των καμμένων ελλήνων, του λα.ο.σ. και των βοθρολυμάτων ήταν μαζί 2.487.010. Μετά από 1,5 μήνα, στις 17 Ιούνη, το ίδιο σύνολο πήγε στα 2.811.184. Στην απέναντι (σχηματικά) μεριά, στις 6 Μάη οι ψήφοι του συ.ριζ.α., του κκε, της δη.μαρ. και της αντ.αρ.συ.α. ήταν 2.058.892. Στις 17 Ιούνη ήταν 2.337.730. Δυο απλές αφαιρέσεις δείχνουν ότι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο σύνολα, από 428.118 κουκιά στις 6 Μάη πήγε στα 473.454 στις 17 Μάη. Εν τω μεταξύ η δη.μαρ. “μετακινήθηκε δεξιότερα” (κι ίσως κάποιοι να μην την πρόσθεταν με τον συ.ριζ.α., το κκε και την αντ.αρ.συ.α. στις 17 Ιούνη). Επιπλέον η “δεξιά / ακροδεξιά” είναι πολύ πιο συμπαγής ιδεολογικά, και επιβάλλεται στην πράξη στα “ευαίσθητα ζητήματα”, του είδους δημόσια τάξη ή εξολόθρευση των μεταναστών εργατών. Συνολικά μιλώντας η “ατζέντα” του “δημόσιου ενδιαφέροντος” ορίζονται καθολικά απ’ την δεξιά - και οι υπόλοιποι απλά πρέπει να απαντούν...
Αυτός είναι ο λόγος της κατα καιρούς κατάπληξής μας: ή εμείς βρισκόμαστε εκτός πραγματικότητας ή όλοι αυτοί [4] - κι ας είναι περισσότεροι. Αν το δει κανείς στατιστικά, θα πρέπει να είμαστε εμείς που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται! Όμως...

μεγάλα κόλπα

Όταν εξελισσόταν η φάρσα των αγανακτισμένων στην Αθήνα (κυρίως) συνειδητοποιήσαμε πόσο grosso ήταν το colpo. Συνειδητοποιήσαμε το πόσο έντονα έπαιρνε ο μικροαστισμός (και για λογαριασμό του ο νεοκρατισμός) το “πάνω χέρι”, μετά από μερικούς μήνες αμηχανίας - και τι θα άρχιζε να γεννάει αυτή η υπεροχή. Δεν πέσαμε έξω στα βασικά.
Αυτή τη στιγμή εμφανίζεται να κυβερνάει με νωπή έγκριση μια τρικομματική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν οι δύο “μνημονιακοί” παρέα με ένα “δημοκρατικά αντιμνημονιακό” σχήμα. Ο συνεταιρισμός αυτός ήταν εφικτός και μετά την 6η Μάη - κι ωστόσο δεν έγινε τότε. Γιατί; Θα πρέπει να υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι, όμως ανάμεσά τους κάποια αξία θα πρέπει να είχε κι αυτό: να ωριμάσει ο συνεταιρισμός (στα μάτια του πόπολου).
Όμως απ’ την εποχή της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου απ’ τον σύμβουλό του Παπαδήμο μας φάνηκε (και συνεχίζει) ότι τα ντόπια αφεντικά έχουν κάποιο ζόρι (όχι αναγνωρισμένο ανοικτά) να διαχειριστούν, στη σχέση τους με τους συμμάχους τους, δηλαδή σε σχέση με την μελλοντική θέση τους στον διεθνή ενδοκαπιταλιστικό καταμερισμό. Από την πρωθυπουργία Παπαδήμου και μετά, γινόταν σαφές στις παρατηρήσεις μας ότι τμήματα των ντόπιων προσοδικών μηχανισμών και κυκλωμάτων έχουν βελτιώσει την “αποτελεσματικότητά” τους στο να ακυρώνουν στην πράξη (ή να εμποδίζουν ακόμα και εν τη γενέσει τους) διάφορες “διαρθρωτικές αλλαγές” που θεωρούνται σημαντικές για την αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους και καπιταλισμού. Είναι ένα ζήτημα σχεδόν απαγορευμένο στην εσωτερική δημαγωγία, που φαίνεται όμως ότι δημιουργεί συνεχώς τριβές με τους δανειστές και ελεγκτές της “προόδου” της “δομικής προσαρμογής” α λα ελληνικά. Δεν πρόκειται για το ζήτημα των μισθών και γενικά του “κόστους εργασίας”, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα - σ’ αυτό συμφωνούν τα ντόπια αφεντικά, ό,τι και να λένε δημόσια. Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης θεωρούμε το περιβόητο “φορολογικό νομοσχέδιο”: έχει περάσει τουλάχιστον 1,5 χρόνος που κάπου “ψήνεται” και κάπου στο δρόμο χάνεται. Ο φορολογικός εξορθολογισμός στη βάση κεντροευρωπαϊκών προτύπων και προδιαγραφών θα προκαλούσε, είναι βέβαιο, ιδιαίτερη “πίεση” στα μεσαία στρώματα αλλά και στους σχετικούς μηχανισμούς εισπράξεων... κι έτσι το πράγμα όλο αναγγέλλεται κι όλο δεν φτάνει. Όμως η φοροεισπρακτική ικανότητα του ελληνικού κράτους ήταν απ’ την αρχή (και παραμένει) ένας βασικός δείκτης του κατά πόσο θα γίνει ικανό αυτό το κράτος να πληρώνει τα χρέη του - πράγμα που ενδιαφέρει, όπως είναι λογικό, τους δανειστές / σωτήρες...
Το ζητούμενο, λοιπόν, μιας κάποιας “επαναδιαπραγμάτευσης” (σαν φαντασίωση και προπαγάνδα ίσως παρά σα ρεαλιστική, αποτελεσματική διαδικασία) ενώνει πολύ περισσότερα εντόπια υποκείμενα απ’ όσα φαίνονται από πρώτη ματιά· και πάντως διατρέχει διαγώνια τις πρόσφατες εκλογικές προτιμήσεις. Γι’ αυτό και θεωρούμε πως εγκρίθηκε την δουλειά να την αναλάβουν κάποιοι απ’ αυτούς που έκαναν και τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις - άσχετα με το τι νομίζουν ό,τι αποφάσισαν οι ψηφοφόροι (όλοι οι ψηφοφόροι!). Όμως το τι παραχωρήσεις είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι δανειστές, αυτό είναι άλλο ζήτημα! Ειδικά εφόσον είναι αναγκασμένοι (σε επίπεδο κυβερνήσεων) να αντιμετωπίσουν κάποιες τουλάχιστον πλευρές της διαχείρισης της κρίσης σαν “συστημικό ζήτημα”, με ενέργειες δηλαδή που επιβάλλουν οργανωτικές αλλαγές και αναδιαρθρώσεις σε κλίμακα “ζώνης του ευρώ”. Εάν τα ζόρια της Μαδρίτης και της Ρώμης ωθούν προς αυτή τη μεριά, πόσο μακριά μπορεί να σέρνεται ένα failed state, που παριστάνει κάθε τρεις και λίγο το κωφάλαλο [5] για να κερδίζει χρόνο, συμπάθεια και κανά ψιλό; [6]
Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για τίποτα, εκτός απ’ αυτό: αν ο ελληνικός καπιταλισμός έχασε την θέση του στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό, αυτό δεν έγινε ούτε το 2008, ούτε το 2009, ούτε το 2010 - έγινε πολύ νωρίτερα. Και δεν του έφταιγε το “κόστος εργασίας” - πολλές δεκάδες χιλιάδες μετανάστες προλετάριοι άφησαν τον ιδρώτα τους (και αρκετοί και την ζωή τους) για ψίχουλα. Και πολλές δεκάδες χιλιάδες ντόπιοι προλετάριοι δούλεψαν για χρόνια “στη μαύρη”, χωρίς ένσημα, μηδενίζοντας το δήθεν υψηλό “έμμεσο κόστος εργασίας”. Το αντίθετο συνέβει: η βασική επιλογή του μεγαλύτερου μέρους των ντόπιων αφεντικών ήταν η “ένταση εργασίας” - και ένα προσοδικό κράτος που μοίραζε ό,τι μπορούσε.
Μπορεί η “κρίση χρέους” να είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τα ντόπια αφεντικά να υποτιμήσουν ακόμα πιο μαζικά και βίαια την εργασία στο εσωτερικό της επικράτειάς τους (εθνική συσσώρευση το έχουμε ονομάσει), όμως αυτό είναι μόνο το μισό του μέλλοντός τους. Το άλλο μισό είναι οι κατευθύνσεις προς τις οποίες θα αξιοποιήσουν αυτήν την φτηνή εργασία, και η “ένταση κεφαλαίου” που θα χρησιμοποιήσουν. Επιπλέον η οργανωτική ανασύνθεση του κράτους, έτσι ώστε να σταθεί δίπλα σε έναν τέτοιο “επιχειρηματικό δυναμισμό”.
Χωρίς την “ένταση κεφαλαίου”, τον “επιχειρηματικό δυναμισμό” και το “νέο κράτος” ασφαλώς και ο ντόπιος καπιταλισμός μπορεί να είναι κερδοφόρος - αλλά όχι με “σκληρό νόμισμα”!! Η φτηνή εργασία θα είναι πάντα φτηνή (εκτός εάν αντι-δράσουμε σαν εργάτες...) κι ακόμα φτηνότερη με “μαλακό νόμισμα”· η γενικότερη καπιταλο/κρατική αναδιάρθρωση όμως δεν θα είναι τόσο απαραίτητη, και οι προσοδικές δομές θα μπορέσουν να κρατήσουν τις θέσεις τους.
Κι εκεί βρίσκεται το θέμα. Μια σειρά επιμέρους θεσμών βρίσκονται όχι στα όριά τους (από οικονομική άποψη) αλλά πέρα απ’ αυτά: φαρμακευτική και ιατρική κάλυψη στους ασφαλισμένους, ηλεκτρισμός / ενέργεια, εισαγωγές. Μια σειρά επιμέρους συντεχνιών / προσοδικών κρίκων έχουν πάρει σταθερά το “πάνω χέρι” εναντίον οποιασδήποτε “μεταρρύθμισης” τους θίγει: δεν είναι μόνο οι ταξιτζήδες, ή οι εφοπλιστές, αλλά και οι δικηγόροι, το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα (με τα “ειδικά μισθολόγια”) και άλλοι. Οι μαζεμένοι φόροι ταιριάζουν μεν με την γενική ιδέα του κράτους γενικού εισπράκτορα (που δρα αγκαλιά με τις τράπεζες γενικούς λογιστές) όμως και πάλι δεν θα εισπραχθούν παρά μόνο εν μέρει, γονατίζοντας ακόμα περισσότερο εκείνους που για ταξικούς / κοινωνικούς λόγους δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν: σκεφτείτε μόνο ποιούς ακριβώς κτυπάει βίαια η αλλαγή του αφορολόγητου ορίου απ’ τις 12.000 στα 5.000 ευρώ.
Αυτά (και άλλα, που είναι λιγότερο καθολικά) συγκλίνουν στο ότι ο εξορθολογισμός που έχει τεθεί ουσιαστικά σαν Ο όρος για να παραμείνει ο ελληνικός καπιταλισμός στην “α κατηγορία” (ζώνη του ευρώ ή οτιδήποτε παρόμοιο) δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Και ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι αυτό που ήδη γίνεται: να ενισχυθούν ακόμα πιο βίαια εκείνα τα χαρακτηριστικά του που “δούλευαν” επί δεκαετίες. Πρώτα απ’ όλα η ένταση (της φτηνής) εργασίας. Ύστερα η οικονομική (και όχι μόνο) επικράτεια του οργανωμένου εγκλήματος. Και πάντα ο προσοδισμός. Όμως αυτά εξυπηρετούνται de facto καλύτερα με “μαλακό” νόμισμα· έστω κι αν υπάρχουν ορισμένες μερίδες των αφεντικών που θα θιγούν (π.χ. οι εισαγωγείς και το εμπόριο εισαγόμενων από περιοχές “σκληρών” νομισμάτων). Και πάλι το κλειδί (θεωρούμε ότι) είναι η τύχη των τραπεζών.
Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Όλη αυτή την περίοδο το ελληνικό κράτος / καπιταλισμό δεν φαίνεται να έχει ούτε μισόν (κρατικο-καπιταλιστικό) σύμμαχο στην ε.ε. και στη ζώνη του ευρώ. Δεν μπορεί, δηλαδή, ούτε κατά φαντασίαν να “διαπραγματευτεί” σαν “ψιλομπλοκ” με κάποιους άλλους μαζί. (Μετά την τελευταία ευρωσύνοδο, οι ντόπιοι δημαγωγοί παρουσιάζουν τους ελιγμούς του ιταλικού και του ισπανικού κράτους σαν “μέτωπο του νότου”, στο οποίο - δεν μπορεί - θα υπάρχει μια θεσούλα και για το ελλαδιστάν. Γελοίοι...)
Λοιπόν; Κοντός ψαλμός...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Δυο μήνες μετά, στις 23 Μάη πάντα του 2009, η ίδια εκδήλωση είχε γίνει και στη Θεσσαλονίκη.
[ επιστροφή ]

2 - Αν και είναι λιγάκι παλιό, αξίζει να το αναπαράγουμε, έτσι είμαστε αξιαγάπητοι, και θέλουμε να γίνουμε ακόμα περισσότερο. Πρόκειται για απόσπασμα περιγραφής που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο με ημερομηνία 22/8/2009 (παραμονές των εκλογών του Οκτώβρη), και δείχνει την συγκινητική ποιότητα της ελληνικής αριστεράς:
Με το τέλος των εργασιών της ΠΣΕ του Ιούλη, τέλειωσε και η πρώτη φάση των συμφωνιών και των συμμαχιών, ανάμεσα στις αντιμαχόμενες και ταυτόχρονα διαπλεκόμενες δυνάμεις μέσα στο συριζα.
Όσα έπρεπε να ειπωθούν, ειπώθηκαν. Αναλύθηκαν με λεπτομέριες και επάρκεια, με ιδεολογική θεώρηση και θεωρητική τεκμηρίωση. Όλοι, εκτός από μερικούς αφελείς και ονειροπόλους, ξέρουν καλά ποιό είναι το διακύβευμα στην οξύτατη διαμάχη που εκτυλίσσεται μέσα στο συριζα. Το διακύβευμα είναι η ηγεμόνευση του συριζα. Όλοι ανταγωνίζονται όλους, κάνοντας προσωρινές συμμαχίες που θα τις αρνηθούν την επομένη, ξεχνώντας φίλους κι εχθρούς του χθες, στην προσπάθειά τους να καλυτερεύσουν τις θέσεις τους.
Συνιστώσες, ξεχνούν τους εναγκαλισμούς με τον ΣΥΝ και προσεταιρίζονται άλλες, οι τάσεις του συνασπισμού ξεχνούν την αντιπαλότητά τους και ομογενοποιούνται απέναντι στις συνιστώσες, ανένταχτοι προσεταιρίζονται συνιστώσες κι άλλοι τον ΣΥΝ, ομάδες προσκολλούνται σε ανένταχτους κι ανένταχτοι χωρίζονται...
Ο καθένας περιγράφει το μέλλον του συριζα ανάλογα με τα συμφέροντά του και τις επιθυμίες του... Ο μικροαστικός οπορτουνισμός συχνά αυτοβαπτίζεται πολιτική συμμαχιών και ταχτική ελιγμών, και εν μέσω άκρατου αυτοθαυμασμού για την ευφυή ταχτική του (!!), καταλήγει στα πιο τερατώδη ξεπουλήματα αρχών και πολύχρονων αγώνων...
Ναι, δεν τα λέμε εμείς οι παλιάνθρωποι αυτά. Φυσικά αφορούσαν μια εποχή που ο συριζα ήταν ακόμα ένα μικρό παξιμάδι - και τα στομάχια που έπρεπε να θρέψει ήταν πολλά. Όταν άρχισε να γίνεται κέικ με σούπερ baking powder στη συνταγή του, τότε όλες αυτές οι μικροπρέπειες πήγαν στην άκρη...
[ επιστροφή ]

3 - Σύμφωνα με δηλώσεις της κυρίας γ.γ. ακόμα και στον Περισσό είδαν για λίγο τέτοιους εφιάλτες. Οι δηλώσεις της μετά την ανακοίνωση του κυβερνητικού προγράμματος του συ.ριζ.α. δικαιούνται μια θέση στην ιστορία. Τις αναπαράγουμε εδώ συμβάλλοντας με τις μικρές μας δυνάμεις στην αιωνιότητά τους: “Ακούγαμε και εμείς για πρόγραμμα τύπου Σοβιέτ, που θα έβαζε σε πανικό τους καπιταλιστές. Μέχρι κι εμείς είχαμε ‘τρομάξει’ κατά κάποιο τρόπο με τις πληροφορίες για το πρόγραμμα του συ.ριζ.α.” Ευτυχώς όμως, όπως διαπιστώθηκε, “... άνθρακες ο θησαυρός... πρόκειται για ένα πρόγραμμα πολύ κατώτερο απ’ τα μεγάλα συνθήματα και τις ριζοσπαστικές φράσεις των εκλογών της 6η Μάη...”
Εντάξει. Μπορείτε όμως να το φανταστείτε; Να έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και να βρισκόταν ο συ.ριζ.α. σε “θέση μπολσεβίκων” αναγκάζοντας το κ(ορ)κ(ον)ε να γίνει “αριστερή αντιπολίτευση” και τον κύριο Μαΐλη (για παράδειγμα) να παριστάνει τον Τρότσκι;
Σε κάθε περίπτωση η δεξιά ανατριχίλα για τον “κόκκινο κίνδυνο” ίσως μετριαστεί απ’ τον Ιούλιο και μετά, όταν θα αρχίσουν να έρχονται τα ειδοποιητήρια της εφορίας για διάφορες πληρωμές. Θα τιναχτεί η μπάνκα στον αέρα προβλέπουν διάφοροι· κι ίσως το δεξιό πόπολο ξαναδεί με άλλο μάτι και την δραχμή και τον συ.ριζ.α.
[ επιστροφή ]

4 - Ένα (δήθεν) φοβερό και τρομερό επιχείρημα είναι η “δυναμική”. Ναι μεν τώρα τα πράγματα δεν είναι και τα καλύτερα, όμως η “δυναμική της αριστεράς”... και λοιπά και λοιπά. Η χωρίς παρωπίδες αντίληψη δείχνει βέβαια το αντίθετο. Ότι μετά από δυο χρόνια υποτίμησης της εργασίας (και πολλών άλλων πληγμάτων σε υλικές και ιδεολογικές βεβαιότητες) την “δυναμική” την έχει ο φόβος, οι έωλες ελπίδες, η μνησικακία και ο τραμπουκισμός. Και η συμβιβαστική τακτική των “ευαίσθητων” μικροαστών και μεσοαστών, που μεταφράζεται σε διάφορες αριστερές πολιτικές του κατευνασμού, του αποπροσανατολισμού, της ακινησίας, της υπομονής και της σύγχυσης (και πάντως σε καμία περίπτωση της ταξικής πόλωσης, όσα παχιά λόγια κι αν λέγονται) εμφανίζεται σαν “ριζοσπαστικός” επειδή έχει χαθεί κάθε μέτρο της ριζοσπαστικότητας!
Μπορεί να μας πει κάποιος απ’ όλους αυτούς τους ευχαριστημένους της αριστεράς και της “δυναμικής” της τι θα γίνει όταν τα ντόπια αφεντικά θα βγάλουν απ’ την κωλότσεπη το βαρύ χαρτί κάποιου “εθνικού ζητήματος”; Μπορεί;
[ επιστροφή ]

5 - Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα λέει μια παροιμία. Τι γίνεται, όμως, αν σου βγουν και τα δύο; Επιφανειακά μοιάζει ερασιτεχνισμός το ότι οι υπηρεσίες αυτού του failed state δεν ήξεραν ποιόν αξιωματούχο πρέπει να στείλουν στο πόδι του προσωρινά μονόφθαλμου πρωθυπουργού. Αλλά είναι ένας ακόμα μικρός κρίκος σε μια πορεία του είδους “ρε, εμείς δεν είμαστε για τέτοια” - της οποίας όμως το τέλος θα βόλευε να το χρεωθούν οι “κακοί ξένοι”...
[ επιστροφή ]

6 - Απ’ τον Μάη του 2010 ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το ελληνικό κράτος έχει δανειστεί 52,9 δισ. ευρώ (υπό την μορφή διμερών διακρατικών δανείων απ’ τα μέλη της ευρωζώνης) + 72,9 δισ. ευρώ απ’ το EFSF + 20,1 δισ. ευρώ απ’ το δντ. Σύνολο 145,9 δισ. ευρώ. Επιπλέον οι ελληνικές τράπεζες έχουν δανειστεί 125 δισ. ευρώ απ’ την εκτ και διάφορες κεντρικές τράπεζες ευρωπαϊκών κρατών. Υπό τις τρέχουσες συμφωνίες είναι να δανειστεί (το ελληνικό κράτος) ως το 2015 άλλα 71,7 δισ. ευρώ απ’ το EFSF και 27,9 δισ. ευρώ απ’ το δντ. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δανεικών πηγαίνει (κατά σειρά) στην αποπληρωμή παλιότερων δανείων, στη σωτηρία των τραπεζών, και - το μικρότερο, πλην κρίσιμο μέρος - στην κάλυψη του “πρωτογενούς ελλείματος” των κρατικών οικονομικών.
Αυτά καθ’ εαυτά τα δανεικά δεν είναι και κανά έγκλημα καθοσίωσης. Η επιμονή των δανειστών ωστόσο (που είναι  κράτη άμεσα ή έμμεσα) είναι αν το ελληνικό κράτος θα είναι σε θέση να πληρώνει τους τόκους και, όταν έρθει η ώρα, το αρχικό ποσό. Έχουν, όσο περνάει ο καιρός, όλο και μεγαλύτερες αμφιβολίες γι’ αυτό - που δεν είναι αβάσιμες. Επιπλέον υπάρχει ένα λεπτό ζητηματάκι. Αυτή τη στιγμή κράτη όπως η ισπανία και η ιταλία δανείζονται “απ’ την αγορά” με επιτόκια 5,5% και 6% και βλέπουμε, ενώ δανείζουν την ελλάδα με 3% και 3,5%. Δεν συμφέρει, ε;
[ επιστροφή ]