σημεία και τέρατα των καιρών:
γ μέρος

οι αγανακτισμένοι στην εξουσία!

Αυτό, τουλάχιστον, προλάβαμε να το διατυπώσουμε έγκαιρα: απ’ το "λεφτά υπάρχουν" που τόσο συγκίνησε το φθινόπωρο του 2009, στο "και να μην υπάρχουν πολλά λεφτά υπάρχει σίγουρα αρκετή εξουσία" που συγκινεί την άνοιξη του 2012... αναμφίβολα μια εξέλιξη. Αλλά καθώς ο “λαός” τείνει να αλώσει - το - κοινοβούλιο (αντί να το μουτζώνει απ’ έξω), εντατικοποιεί τα αδιέξοδα των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων που βρίσκονται επικεφαλής.
Το εκλογικό φούσκωμα του “συνασπισμού ριζοσπαστικής αριστεράς”, σε δύο δόσεις μάλιστα (όπως φαίνεται) είναι, απλά, τερατώδες. Είναι τερατώδες σα μέγεθος, είναι τερατώδες σα διαδικασία, είναι τερατώδες σαν αιτίες· και πιθανά αποτελέσματα. Τι είναι αυτό που παρακίνησε τους (βασικά ψηφόφορους του πασοκ) να στραφούν προς το κόμμα που εκπροσωπεί ο μικρός Μάο στις 6 Μάη; Το πολιτικό του πρόγραμμα; Η συρραφή καλών προθέσεων, χρονολογίας 2009, είχε λήξει προ πολλού· με βάση τις πραγματικές ιστορικές περιστάσεις του 2012 ήταν απλά γελοία... Η συστηματική “ιδεολογική δουλειά” χρόνων; Ούτε γι’ αστείο! Τότε τι; Σε πρώτο χρόνο ένα hype “διαμαρτυρίας”, σε συνδυασμό με το παλιό, δηλωμένο ήδη απ’ τις ένδοξες ημέρες των “αγανακτισμένων”, να γίνει κάτι... Αλλά εν όψει του δεύτερου εκλογικού γύρου, το κίνητρο είναι ολοκάθαρο. Η εξουσία. Η νομή της εξουσίας. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σ’ έναν ακόμα σπασμό του πολιτικού προσοδισμού, που κάνει έφοδο στα ανάκτορα της διαχείρισης της κρίσης; Ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα ειρωνεία της ιστορίας όπου η μαζική συναισθηματική πανούκλα σκάβει τον λάκο των “φορεών” της;

Εάν θεωρήσουμε σα δεδομένο ότι κάποιο μέρος των ντόπιων αφεντικών έχει δώσει ορισμένα (αλλά σε καμία περίπτωση όλα, ούτε τα πιο βασικά!) “κλειδιά της εξουσίας” σε διεθνείς συμμάχους τους, τότε οποιαδήποτε κοινωνική τάξη, ή στρώμα, ή συμμαχία τάξεων - και - στρωμάτων που θα σκόπευε στα σοβαρά να αντι-δράσει (στα όρια του καπιταλισμού, τα οποία είναι γενικά αρκετά διευρυμένα, παρά την μονοτονία των τωρινών συνταγών “δομικής προσαρμογής”), θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί ικανοποιητικά για να φέρει σε πέρας τα εξής:
- την ριζική αναδιοργάνωση του (καπιταλιστικού) μοντέλου παραγωγής· [1]
- την ριζική αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και του κράτους·
- την αποτελεσματική αναμέτρηση με το παρακράτος και το οργανωμένο έγκλημα·
- τον αναπροσανατολισμό των γεωπολιτικών φιλοδοξιών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, με ή χωρίς πολέμους.
Καμία τάξη και κανένα στρώμα δεν είναι σε θέση (ούτε καν σε κίνηση προς-) τέτοιου είδους καθήκοντα. Μήπως αυτό οφείλεται, τάχα, στο γεγονός ότι κάποια τάξη, ή κάποια στρώματα, ή κάποια συμμαχία τους, υπερφαλαγγίζουν και τον καπιταλισμό και το κράτος, και κινούνται αποφασισμένα προς την αταξική κοινωνία, μέσω μιας μακριάς επανάστασης που θα είναι υποχρεωτικά αιματηρή; Ε; Αυτό είναι που γίνεται από το ένα ραντεβού στις κάλπες στο επόμενο;
Δεν χρειάζεται καν να καγχάσουμε!...
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει; Ο συ.ριζ.α. του 4,5% ήταν βασικά ένα κόμμα με κυρίως μεσοαστικό ή/και “κοινωνικά ευαίσθητο” μικροαστικό κοινό, με πολιτιστικές, αισθητικές, μορφωτικές και ιδεολογικές παραμέτρους τέτοιες που - αν το στελεχικό του δυναμικό ήταν στοιχειωδώς σοβαρό και μεθοδικό - θεωρητικά θα μπορούσε α) να έχει προβλέψει την κρίση και τις συνέπειές της, και β) να έχει επεξεργαστεί ένα minimum σχέδιο για τους 4 στόχους που  προαναφέραμε. Σχέδιο ρεφορμιστικό προφανώς, σχέδιο μεταρρυθμιστικό, το οποίο (αν υπήρχε) θα έπρεπε να έχει προταθεί εδώ και πολύ καιρό σ’ εκείνα τα τμήματα της εργατικής τάξης που δεν είναι πακτωμένα στις πολιτικές προσόδους (του προηγούμενου και σταθερά κυρίαρχου) μοντέλου. (Μην γίνει παρεξήγηση: αντίπαλοι θα είμασταν σ’ ένα τέτοιο σχέδιο, σαν αυτόνομοι εργάτες, από ταξική σκοπιά!! Όχι, δηλαδή, υπερασπιστές του παλιού, καλού παρελθόντος...)
Ένα παράδειγμα, για να μη θεωρηθεί πως αερολογούμε. Είναι κοινό μυστικό σε όσους έχουν ασχοληθεί στοιχειωδώς με την συγκρότηση και την λειτουργία των δομών εξουσίας, είτε γενικά είτε τις ελληνικές παραλλαγές τους, ότι το δίπολο νομοθεσία - απονομή δικαιοσύνης (δικαστήρια) είναι μια απ’ τις “καρδιές” εκείνης ή της άλλης εκδοχής (πρακτικής άσκησης της) εξουσίας. Είναι επίσης γνωστό ότι η συντήρηση και η επέκταση ημιφεουδαρχικών και προσοδικών λειτουργιών στην ελλάδα χρωστάει πολλά σ’ αυτό το δίπολο. Συνεπώς, εάν μεσοαστοί και “κοινωνικά ευαίσθητοι” μικροαστοί σκόπευαν ποτέ να στραφούν εναντίον του παραγωγικού και κρατικού μοντέλου που βουλιάζει στην κρίση (του) θα έπρεπε να έχουν προσανατολιστεί στην λεπτομερή επεξεργασία αφενός του ριζικού αποπληθωρισμού των νόμων και των “παραθύρων” τους, και αφετέρου στην εκ βάθρων αναδιάρθρωση της “απονομής δικαιοσύνης”. Είναι βέβαια μια δύσκολη προεργασία· απαραίτητη ωστόσο αν κάποιοι θέλουν να κυβερνήσουν “αριστερά”.
Ο συ.ριζ.α. του 17% ή του 27% ή του δεν ξέρουμε πόσο, είναι το άδειο κουφάρι ενός μικρομεσοαστικού “εκσυγχρονιστικού ιστορικού ρόλου” που σάπιζε ήδη απ’ τα ‘90s, ένα άδειο κουφάρι που καταλήφθηκε πανεύκολα από ένα μέρος των έκπτωτων και διαμαρτυρόμενων του προσοδισμού! Τους “αγανακτισμένους”  δηλαδή, που άλλωστε τους κανάκεψε. Δεν θα μπορούσε κανείς, κοιτώντας αυτό το ελεεινό θέαμα ψυχρά, να μιλήσει καν για “συμμαχία”. Οι συμμαχίες προϋποθέτουν διακριτά υποκείμενα, διακριτά συμφέροντα και, κυρίως, διακριτές τακτικές και στρατηγικές. Πρόκειται για έναν διαταξικό σύμφυρμα, που μαγνητίζεται προς οτιδήποτε ικανοποιεί τον πελαγωμένο του συναισθηματισμό και τον κουρελιασμένο του εγωϊσμό. Η πιο αυθεντική έκφραση των “αγανακτισμένων” δεν είναι το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι, αλλά το λυντσάρισμα: λυντσάρισμα “φυσικό” ή (κυρίως) λεκτικό [2]· λυντσάρισμα εκείνων που ψήφισε / εξουσιοδότησε προχτές (και, εδώ είμαστε: κι εκείνων που θα ψηφίσει / εξουσιοδοτήσει μεθαύριο) ή λυντσάρισμα των αδυνάτων. Γι’ αυτό και οι “αγανακτισμένοι” έχουν - είχαν απ’ την αρχή - δύο σκέλη, ένα ακροδεξιό και ένα αριστερό, τα οποία όμως συνυπήρχαν χωροταξικά (στο Σύνταγμα) και εξακολουθούν να συνυπάρχουν και εκλογικά, με τον μετεωρισμό πολλών μεταξύ φασιστοτραμπούκων και συ.ριζ.α. - στην - εξουσία.

Αυτό λοιπόν ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει. Το μειοψηφικό, μόνιμα στα όρια της κοινουβουλευτικής επιβίωσης, κόμμα του “αριστερού φιλελευθερισμού” (με την έννοια της μη σταλινικής αριστεράς), δούλεψε για να “ανοίξει” προς τις πασοκικές μάζες, τα κατάφερε, και τώρα αυτές οι μάζες μπολιασμένες με δεξιό εκνευρισμό, φυσάνε στα πανιά του φουσκώνοντας μυαλά (και την αριστερή έπαρση της εξουσίας). Διάφοροι των μικρών κκε, με μεγάλα όνειρα για την “κεντρική πολιτική σκηνή” στα ‘80s κι ακόμα μεγαλύτερες αποτυχίες, βρίσκονται τώρα να εκλέγουν (να εκλέγονται) βουλευτές - με - το - κιλό, στους ώμους του “αντιμνημονίου”, μιας μαζικής ψυχοσυναισθηματικής άρνησης δηλαδή χωρίς μέθοδο και χωρίς σχέδιο, με όλο και πιο σκληρό προσανατολισμό όμως στο κράτος και τον πατερναλισμό του. Κι ένα κόμμα που κατέβηκε στις εκλογές της 6ης Μάη με μέγιστη φιλοδοξία να υπερκεράσει το κ(ορ)κ(ον)ε, απολαμβάνει τώρα να είναι έρμαιο του κρυφού κίνητρου των μικροαστών: Λεφτά και Εξουσία!!!
Όμως τα δεδομένα είναι σκληρά· τόσο σκληρά όσο η αφέλεια των ψηφοφόρων, που σαν γνήσιοι ελληνάρες συζητούν τα περί κρίσης σε επίπεδο κρεοπωλείου, ξέροντας (υποστηρίζουν...) όλα όσα χρειάζεται γι’ αυτήν. Για τον ελληνικό καπιταλισμό υπάρχουν τα εξής δύο ενδεχόμενα: είτε μέσα στον γερμανο-ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, κεφαλαίου, (πλανητικής) εξουσίας· είτε έξω απ’ αυτόν, οπότε στα πόδια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Τρίτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Το δήθεν ντροπαλό δήθεν φλερτ με την Μόσχα βρωμάει “Ορλωφικά” - enough! Την "real politik" α λα ελληνικά την δοκίμασαν τότε που είχε νόημα της ο Καραμανλής ο Α (με την βουλγαρία) και ο Παπαντρέου ο Β (με την ανατολική γερμανία και την πολωνία) - όχι άλλο κάρβουνο!!! Όσο για το Πεκίνο; Είναι πολύ μακριά - γεωπολιτικά, και όχι μόνο.

Και τα δύο ενδεχόμενα (για τον ελληνικό καπιταλισμό, άρα και για τις κυβερνήσεις του, “αριστερές” ή “δεξιές” αδιάφορο) έχουν τα υπέρ και τα κατά τους, αν τα μελετήσει κανείς με την ουδετερότητα φυσιοδίφη που έχει απλώσει το παράξενο έντομο στον πάγκο του. Όμως - επειδή βρίσκεται σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος - κανένα δεν είναι ευχάριστο, μιλώντας γενικά· καθόλου ευχάριστο ούτε το ένα ούτε το άλλο σε σύγκριση με τις νωπές ακόμα αναμνήσεις της εποχής της ευδαιμονίας. Καθόλου ευχάριστο δεν είναι επίσης και το εξής: εκτός από εμάς τους εργάτες, που όσο καθόμαστε με τα χέρια δεμένα στη “συμμαχία” με τα “μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου” (όπως το θέτει και η κυρία γ.γ. Παπαρήγα) θα χάνουμε σε κάθε περίπτωση, δεν φαίνεται να υπάρχει ως τώρα ένα ενδεχόμενο, είτε το μαζί με το Βερολίνο είτε το μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, που να εξυπηρετεί σε σαφώς πλειοψηφικό ποσοστό τους μικροαστούς και τους μεσοαστούς στην ελλάδα. Αυτό το ζόρικο οφείλεται σαφέστατα στην ελληνική καπιταλιστική ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, στο γεγονός δηλαδή ότι (αυτή η ανάπτυξη) ήταν διεθνοποιημένη με ευρωπαϊκούς όρους· και, όμως, χρηματοπιστωτική σε μεγάλο βαθμό. Η ιδεολογική επένδυση, αν αντιμετωπιστεί ξεκομένη, ο αντιευρωπαϊσμός δηλαδή, γέρνει επικίνδυνα υπέρ του αμερικανοαγγλικού άξονα· όμως, ταυτόχρονα, οι έλληνες θέλουν (ή έτσι λένε όταν τους ρωτήσουν) το ευρώ. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα για κυβερνήτες και κυβερνόμενους, ακόμα κι αν το “εθνικό νόμισμα” έφτανε να είναι η “τελική λύση”, το πέρασμα σ’ αυτήν δεν θα ήταν καθόλου εύκολο και ομαλό. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα - κατά την λαϊκή σοφία...
Αν τα πράγματα λέγονταν με το όνομά τους δεν θα συνέβαινε (ακόμα....) “εμφύλιος” στην ελλάδα. Θα συνέβαινε “εθνικός διχασμός” όμως. Δεν λέγονται, καθότι η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη πραγματικότητα είναι ο κανόνας (της πλαστογράφησης). Αυτό έχει σαν κωμικοτραγικό αποτέλεσμα τον νομαδισμό πολύ μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων προς οτιδήποτε αποπνέει δύναμη. Ο απατεώνας Ζίζεκ έχει δικαιωθεί στη συμβουλή του: δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα! Λογικό που τώρα ήρθε να θριαμβολογήσει, μαζί με τον μαθητή του, στην Πνύκα...
Στις 6 Μάη οι “αγανακτισμένοι” χωρίστηκαν στα δύο, όπως άλλωστε ήταν παρατεταγμένοι και στο Σύνταγμα. Οι μισοί πήγαν στην άκρα δεξιά, οι άλλοι μισοί στην καλωσυνάτη ή/και ποζάτη αριστερά. Ο κοινός τόπος των μεν και των δε είναι αναγνωρίσμος. Εν μέρει η “διαμαρτυρία” και “απόρριψη” και “τιμωρία” αυτών - που - τους - κορόιδεψαν (έτσι το καταλαβαίνουν...) και εν μέρει ο πειρασμός της αναπαράστασης μιας κάποιας δύναμης. Οι φασίστες και οι οπαδοί τους είναι απαραίτητοι γι’ αυτό που ο ακροδεξιός (στα νειάτα του “κένταυρος”....) νυν πρόεδρος της νέας δημοκρατίας ονόμασε “να ανακαταλάβουμε τις πόλεις”.... Οι αριστεροί φαίνεται πως είναι απαραίτητοι μόνο για να ξεβρακωθούν κυβερνώντας. [3] Πάνε γυρεύοντας όμως, επειδή η ξιπασιά είναι γλυκειά μεν, αλλά πολύ κακός σύμβουλος.

Χαριτωμένο...

Έχουμε υποστηρίξει, και εξακολουθούμε να το υποστηρίζουμε, ότι ο (ας τον πούμε έτσι) τακτικός λόγος της επιλογής (εκ μέρους της ως τώρα ηγεμονικής μερίδας των ντόπιων αφεντικών) των “μνημονίων” είναι διπλός. Αφενός η βίαιη υποτίμηση της εργασίας, την οποία (υποτίμηση) ήταν μεν σε θέση να επιβάλλουν στην πράξη σε μεγάλο μέρος των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα ως το 2009, δεν μπορούσαν όμως να την επιβάλλουν ολοκληρωτικά και θεσμισμένα, σαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Αφετέρου η τύχη των ντόπιων τραπεζών, που είναι ο ισχυρός βραχίονας της ιμπεριαλιστικής επέκτασής τους στα βαλκάνια και στα πέριξ. Το πρώτο, η βίαιη υποτίμηση της εργασίας, μπορεί να γίνει θαυμάσια με όρους ευρώ (όπως τώρα) ως ένα σημείο, κι ύστερα να ολοκληρωθεί με όρους εθνικού νομίσματος. Το δεύτερο όμως, η όποια “καλή θέση” των ντόπιων τραπεζών στο διεθνή καταμερισμό του χρηματοπιστωτισμού, δεν μπορεί να επιτευχθεί με όρους εθνικού νομίσματος, που θα είναι υποχρεωτικά τρίτης διαλογής. Από την άλλη μεριά το “πρόβλημα ελληνικές τράπεζες” δεν μπορεί να σέρνεται επ’ αόριστον· στην πράξη επιδεινώνεται, όπως άλλωστε συμβαίνει κι αλλού στην ευρώπη.
Απέναντι σ’ αυτά τα δεδομένα ποιός είναι “αντιμνημονιακός επαναστάτης” τόσο πολύ ώστε να “στείλει στο διάολο” κάθε Μέρκελ και το ευρώ της, εθνικοποιώντας την “οικονομική πολιτική” μ’ ένα νόμισμα του οποίου ο πληθωρισμός θα είναι για καιρό πολύ τοις εκατό; Ποιός είναι τόσο “αντιμνημονιακός επαναστάτης” ώστε να εξασφαλίσει ένα σχετικά ανεκτό επίπεδο ζωής για τους υπηκόους με πολύ λίγες εισαγωγές; Επιτρέψτε μας την αναίδεια: κανένας! Κανένας, σίγουρα, μεταξύ των μικροαστών (μισθωτών ή/και ελεύθερων επαγγελματιών ή/και επιχειρηματιών) και των μεσοαστών. Η αστακομακαρονάδα μπορεί να απομακρύνεται στο βάθος του ορίζοντα, αλλά η φασολάδα δεν είναι ακόμα επιθυμητή ή, έστω, ανεκτή.
Μεσοπρόθεσμα, φυσικά, το πράγμα θα εύρισκε μια καινούργια ισορροπία· ίσως να μεγάλωνε και το ενοίκιο των αμερικανικών βάσεων, ή ίσως αυτές να πολλαπλασιάζονταν... Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί. Επιπλέον κανείς δεν μιλάει ανοικτά για την φυσιολογική υποστήριξη, οικονομική και όχι μόνο, που θα χρειαζόταν μια “πλέρια αντιμνημονιακή επανάσταση”: την “αμερικανική βοήθεια νο 2”.

Στο βαθμό, λοιπόν, που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες για αλλαγή γραμμής του ελληνικού καπιταλισμού σε ότι αφορά το παρόν και το μέλλον του, και στο βαθμό που τα περιθώρια του “ευρώδρομου” παραμένουν τόσο στενά ώστε ακόμα και δευτερεύουσες διορθώσεις να είναι δύσκολες, τι θα κάνουν οι “αριστεροί αγανακτισμένοι" σαν κυβέρνηση; Άσχετα με το τι φαντασιώνουν (από μυθομανία, το είπαμε, υπάρχει άφθονη παραγωγή στην ελλάδα) εκείνο που κινδυνεύουν ισχυρά να πετύχουν είναι να ενισχύσουν κι άλλο τους “δεξιούς αγανακτισμένους"! Σε πρώτη φάση, πέρυσι, τους έφτιαξαν, και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα· τώρα, εάν κυβερνήσουν (οι “αριστεροί”) θα έχουν τους “δεξιούς” σαν την αντιπολίτευσή τους. Το κακό με μια τέτοια εξέλιξη είναι χειρότερο απ’ ότι φαίνεται: η σκλήρυνση του συμπλέγματος της ασφάλειας (και της συνεργασίας του με το οργανωμένο έγκλημα) μετά το όποιο “αριστερό διάλειμμα”, είναι ιδιαίτερα βολική και για την υποτίμηση της εργασίας και για οποιοδήποτε απ’ τα δύο ενδεχόμενα που προαναφέραμε.
Κάποιοι, μάλλον πολλοί, θα μας ρωτούσαν πονηρά εάν είναι προτιμότερη, στις σημερινές συνθήκες, μια “αριστερή” κυβέρνηση αντί μιας “δεξιάς / ακροδεξιάς”. Η αστοχία τους έγκειται σε δύο κρίσιμα σημεία. Πρώτον, μέσα σε μια καπιταλιστική κρίση τέτοιου εύρους, βάθους και έντασης, και χωρίς μαχητική, ανεξάρτητη πολιτικά και οργανωτικά, και αδιάλλακτη στις βασικές της απαιτήσεις εργατική τάξη (έστω, ένα καλό μέρος της) το “αριστερή” είναι απλά ένα φάντασμα - ένας αντικατοπτρισμός δημόσιων σχέσεων. Και δεύτερον, πάλι μέσα σε μια καπιταλιστική κρίση τέτοιου εύρους, βάθους και έντασης, έχει μικρότερη σημασία το είδος της όποιας κυβέρνησης, και πολύ μεγαλύτερη το είδος και η κοινωνική / ταξική προέλευση της στα αλήθεια (και όχι στα λόγια) ριζοσπαστικής και μη-κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Η περίμετρος των κυβερνητικών χειρισμών (και όχι μόνο στην ελλάδα) καθορίζεται απ’ τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις των αφεντικών, ντόπιων και διεθνών. Εκείνο που μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν είναι οι συσχετισμοί στο κοινοβούλιο, αλλά οι συσχετισμοί στο πεζοδρόμιο. Και, μιλώντας για “συσχετισμούς στο πεζοδρόμιο”, δεν εννοούμε βέβαια φάρσες τύπου “αγανακτισμένοι”, και παρόμοιες. Θα κατασκευάσει, λοιπόν, ριζοσπαστικούς / προλεταριακούς συσχετισμούς στο πεζόδρομιο μια αριστερή κυβέρνηση αγανακτισμένων μικροαστών και μεσοαστών; Θα κατασκευάσει οποιαδήποτε “αντιμνημονιακή” κυβέρνηση την ριζοσπαστική αντιπολίτευση / υπερφαλάγγισή της; Αυτό δεν το έχει υποστηρίξει ακόμα κανένας!... (Αλλά ποτέ δεν είναι αργά!)

Υποστηρίξαμε (Sarajevo νο 62, μνημονιακοί εναντίον αντιμνημονιακών) ότι αν οι εκλογές της 6ης Μάη δεν είχαν πολύ μεγάλη αποχή (όπως και συνέβη [4]) θα νομιμοποιούνταν πολιτικά και όσοι (πολιτικοί) έμοιαζαν να παίρνουν τις αποφάσεις εδώ και 2, 2,5 χρόνια· όπως κι εκείνοι που “καλά τα έλεγαν” εναντίον των πρώτων. Η συγκεκριμένη παράγραφος ήταν αυτή ακριβώς:

Έτσι ώστε ένας ψυχρός απολογισμός της διετίας Μάης 2010 - Μάης 2012 θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως έστω και εκ των υστέρων, εκείνοι που εμφανίστηκαν ότι έλαβαν τις αποφάσεις νομιμοποιούνται πολιτικά. Όπως (κι αυτό είναι ευκολότερο) νομιμοποιούνται κι όσοι στάθηκαν ανίκανοι για κάτι περισσότερο από “καλά τα λένε”, παρότι άλλαξαν κάμποσες φορές το τι έλεγαν. Δεν είναι αυτό, ειδωμένο στο σύνολό του, μια σημαντική επικύρωση, εκ μέρους του “λαού”, της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που κήρυξαν τ’ αφεντικά.

Ο πρόεδρος του συ.ριζ.α. (και μπορεί αυριανός πρωθυπουργός, σίγουρα πάντως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) πανηγύρισε μετά την 6η Μάη υποστηρίζοντας ότι “ο λαός απονομιμοποίησε το μνημόνιο”. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επιδερμική και τυχοδιωκτική θέση, που είναι όμως βολική για την εθνική ενότητα. Κατ’ αρχήν επειδή το ίδιο ακριβώς θα ίσχυε εάν ο συ.ριζ.α έπαιρνε 3,5% και οι τραμπούκοι 17%, με άλλο ένα 15% στους “καμμένους έλληνες”. Η αριστερή πολιτική αναγνώριση των ανοικτά ακροδεξιών και φιλοσυμμορίτικων κουκιών στο όνομα της “απονομιμοποίησης του μνημονίου” επιβεβαιώνει αυτό που είναι όντως η τυχοδιωκτική γραμμή του συ.ριζ.α.: ότι στο όνομα της “αντιμνημονιακότητας” νομιμοποιούνται πολιτικά οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων καθαρμάτων, πρακτόρων, χαφιέδων, κλπ κλπ, σε απεριόριστη ποσότητα. 
Πέρα απ’ αυτό, 833.529 κουκιά στο πασοκ και 1.192.054 κουκιά στη νέα δημοκρατία δεν συνιστούν “πολιτική απονομιμοποίηση” των δύο κομμάτων που υποτίθεται ότι έπαιρναν τις αποφάσεις εδώ και 2 χρόνια! Μείωση της επιρροής τους προς το παρόν, δραστική μείωσή της, ναι· πολιτική απονομιμοποίηση όχι! Πράγματι, αν το θέμα ήταν το “μνημόνιο”, οι έλληνες ψηφόφοροι ψήφισαν εναντίον του, όπως θα ήταν το λογικό και αναμενόμενο. Όμως το θέμα στις 6 Μάη δεν ήταν αυτό!!! [5] (Θα ήταν τέτοιο, και μόνο τέτοιο το θέμα, άλλοτε. Τότε που το κόμμα του κ. Τσίπρα - όπως και όλα τα υπόλοιπα των αριστερών απελευθερωτών - είχε αντιδράσει σαν σε ηλεκτροπληξία όταν ο τέως τέως πρωθυπουργός δήλωσε ότι σκοπεύει να κάνει δημοψήφισμα ακριβώς επ’ αυτού!...). Το θέμα ήταν η καταγραφή της “πολιτικής κατάστασης” (με όρους εξουσίας) μετά από 2 χρόνια αντιεργατικών βομβαρδισμών. Αφού, λοιπόν, βρέθηκαν κοντά στα 6,5 εκατομμύρια ζευγάρια χέρια ικανά και διατεθειμένα να διαλέξουν απ’ τις “προσφορές - της - δημοκρατίας” το κάτι τις τους (γύρω στο 1,1 εκατομμύριο μάλιστα διάλεξε καθαρά παραλλαγές του αντι-προλεταριακού “αστυνομικό σοκ και εθνικό δέος”) αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης “δεν απειλεί την δημοκρατική έκφραση του λαού”. Συνεπώς είναι ο.κ.
Δεν την απειλεί - την διαμορφώνει όμως αυτήν την “δημοκρατική έκφραση”!!! Υποστηρίζαμε πριν ένα μήνα (πριν τις εκλογές της 6ης Μάη):

... Στις 7 Μάη του 2012 όμως, με φρεσκαρισμένη την έκφραση της λαϊκής βούλησης, δεν θα υπάρχει κανένα “κενό νομιμότητας” - όχι μόνο για όσα θα γίνουν, αλλά και για όσα έγιναν! Γιατί το σύνολο του κομματικού συστήματος που έδρασε επί δύο χρόνια, και κάθε κομμάτι του χωριστά, θα έχει επιβεβαιώσει την (σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης) αναγκαιότητά του, άλλο κομμάτι με ζημιές κι άλλο με κέρδη· το σύνολο μόνο με όφελος. Στις 7 Μάη του 2012 η καταγραφή επιμέρους συσχετισμών που, εν τέλει, είναι εκ των πραγμάτων ρευστοί, θα είναι το δευτερεύον - παρότι γι’ αυτό ακριβώς θα μιλάνε όλοι όσοι υπηρετούν ή προσκυνούν το σύστημα. Το πρωτεύον θα είναι ότι θα έχει επικυρωθεί ο μεγα-συσχετισμός υπέρ των αφεντικών: έχουν και το πεπόνι, έχουν και το μαχαίρι...

Όποιος έχει μπροστά τα μάτια του μόνο “μνημόνιο” προφανώς και θεωρεί ισχυρισμούς και θέσεις σαν τις δικές μας από παράλογες έως κακόβουλες και εριστικές. Όποιος, όμως, έχει μπροστά του τον καπιταλισμό σε κρίση και αναδιάρθρωση, το πολιτικό τμήμα των κρατών σε “κρίση αντιπροσώπευσης”, και τις αναπτυγμένες καπιταλιστικά κοινωνίες σε υπόγεια (ή όχι και τόσο υπόγεια, ελεγχόμενη πάντως) πόλωση και καθίζηση, καταλαβαίνει το γιατί η ομαλή λειτουργία της μεσολαβητικής / κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι κρίσιμο ζήτημα για την δυνατότητα του συστήματος να απορροφά και να εκτονώνει τις εντάσεις που το ίδιο δημιουργεί. Καταλαβαίνει επίσης το γιατί κάποιου είδους post / post / “βοναπαρτισμός” μπορεί να αναδυθεί, αν χρειαστεί, χωρίς να βγει υποχρεωτικά ο στρατός στους δρόμους.
Για τις ανάγκες της δημαγωγίας ο περιορισμός και η εκτροπή του ενδιαφέροντος στο “μνημόνιο” και το “αντιμνημόνιο” είναι, πράγματι, πετυχημένος. Εξηγούμε αλλού λεπτομέρειες γι’ αυτό. Ωστόσο ένα στοιχειώδες ένστικτο πολιτικής επιβίωσης θα συμβούλευε “μακριά απ’ την κυβέρνηση”! Το πασοκ έκανε 7 χρόνια να πάει απ’ το 10κάτι τοις εκατό στο 40κάτι, και να φέρει την πολυπόθητη τότε “αλλαγή”. Ζόρικες εποχές, και το καλό κρασί έπρεπε να ωριμάσει στα βαρέλια του. Αν τώρα η “ριζοσπαστική αριστερά” βιάζεται να σκαρφαλώσει στα υπουργεία, μεθυσμένη απ’ το ίδιο της το hype (με τη βοήθεια μηχανισμών που είτε τους αγνοεί είτε αδιαφορεί για δαύτους), θα ανακαλύψει τον κανόνα κάθε καλού πρεζέμπορα: αυτό που πουλάμε δεν το πίνουμε. Έτσι που το πάει, θα τον ανακαλύψει αργά...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Αυτό το περί “αναδιάρθρωσης της παραγωγής” ακούγεται βέβαια τακτικά, δεξιά κι αριστερά. Χωρίς περιεχόμενο όμως. Στο τέλος θα αποφασίσει η “αγορά” - με τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους και άνεργες, κανονικά “κρέας για αναδιάρθρωση”...
[ επιστροφή ]

2 - Είναι εντυπωσιακά ελεεινό να διαβάζει κανείς τι γράφουν διάφοροι ψηφοφόροι του συ.ριζ.α., φανατικοί μάλιστα, εδώ και κανά χρόνο, στα διάφορα blogs και forum κλπ. Η λεκτική βία και τα σεξουαλικά υπονοούμενα (ή και καθόλου υπονοούμενα) έχουν υπερφαλαγγίσει όλα τα υπόλοιπα είδη βερμπαλισμού, φέρνοντας σταθερά στην επιφάνεια αυτό που καλλιεργήθηκε στα βάθη των ιδιοσυγκρασιών στα χρόνια της ευδαιμονίας: τον διανοητικό και ψυχοσυναισθηματικό πρωτογονισμό / λουμπενισμό των μικροαστών και των “νέων μεσοστρωμάτων” των δεκαετιών μετά το 1990.
[ επιστροφή ]

3 - Αναρωτηθήκαμε ξανά και ξανά τι σκατά είναι αυτό το “να γίνει κάτι...” (σε τρίτο πρόσωπο) που μεσουράνησε απ’ τους αγανακτισμένους και μετά. Όσους κι αν ρωτήσαμε τι είναι αυτό το “κάτι” από τότε πήραμε την ίδια απάντηση: ένα αμήχανο κόμπιασμα, και αλλαγή κουβέντας. Ήρθε όμως η ώρα για να μάθουμε δυο τρία πράγματα γι’ αυτό το “κάτι...”. Η ακροδεξιά εκδοχή του, που ‘χει πάντα το ένα μάτι στηλωμένο στην κεντρική εξουσία, έχει το άλλο στη δημόσια τάξη της καθημερινότητας. Συνεπώς το “να γίνει κάτι...” μπορεί να ξεπέσει ικανοποιητικά σε τάγματα εφόδου. Η αριστερή εκδοχή του όμως έχει και τα δυο μάτια καρφωμένα στο γκουβέρνο. Κι έτσι βρίσκεται στον αέρα σε σχέση με την πραγματική χωροφυλακή· δεν χαμπαριάζει από πεζοδρόμιο, εκτός απ’ την λίστα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που οι “πίσω κουφάλες μικροαστοί είσαστε όλοι νεοναζί” (θυμάστε το σκάνδαλο που είχε προκαλέσει αυτό το σύνθημα;) τα τρώνε για πρωϊνό.
[ επιστροφή ]

4 - Αν και, για να είμαστε ρεαλιστές, αυτό το 20% - 25% της πραγματικής αποχής, με τόσες φασιστικές, φασίζουσες ή απλά χειραγωγικές επιλογές διαθέσιμες, πρέπει να το χαιρετίσουμε σαν αληθινή πηγή αισιοδοξίας! Όμως - ποιός δεν το καταλαβαίνει; - η αποχή στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μόνο ένα καλό έδαφος· όχι, ακόμα, το ύψωμα του αναστήματός μας...
[ επιστροφή ]

5 - Όπως, άλλωστε, η ουσιαστική διακύβευση των απανωτών εκλογών και συνδυασμών διακυβέρνησης το 1989, το 1990 και το 1991 δεν ήταν το “σκάνδαλο Κοσκωτά” και το ποιοί γουστάρουν / ποιοί όχι την δίκη κατά του Παπαντρέου του Β...
[ επιστροφή ]