Και, φυσικά, μην νοικιάσετε ποτέ διμοιρία που κρατάει ανάποδα τις ασπίδες.
Είναι ερασιτέχνες...

rent a cop!

Οι σύντροφοι (δες Barricada νο 20, 5/6 2012, ασφάλεια με το νοίκι, βαρβαρότητα με το μέτρο) αντιμετωπίζουν το θέμα σαν ένα ακόμα βήμα του νέου ολοκληρωτισμού. Σωστά. Εμείς πάλι (πείτε μας ελαφρών ηθών, πείτε μας punk, πείτε μας πιο πιτσιρικάδες και ανεύθυνους) θέλουμε να βλέπουμε και τις θετικές πλευρές. Όταν τα υπουργεία οικονομικών και δημόσιας τάξης αποφασίζουν ότι η ελληνική αστυνομία can go private, δηλαδή μπορεί να νοικιάζει τον εαυτό της (όργανα, μέσα, περιπολικά, ελικόπτερα, κλπ) σε όποιον πληρώνει, τότε μπορεί να ανοίγουν καινούργιες δυνατότητες. Για όλους - και για το κίνημα.
Για παράδειγμα: χιλιάδες φτωχοδιάβολοι έκαναν το σκατό τους παξιμάδι (παλιά) ή φεσώθηκαν στις τράπεζες (μετά) με το όνειρο ενός σπιτιού. Ή ενός αμαξιού. Είναι όνειρα αυτά; Αυτές οι τετριμένες κοινωνικές κοινοτοπίες ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΖΩΗΣ; Όχι, δεν είναι!!! Όνειρο ζωής είναι να θέλεις να γίνεις για μια μέρα αφεντικό ενός αστυνομικού τμήματος! Να μαζεύεις ευρώ ευρώ απ’ το υστέρημά σου, έτσι ώστε στα γεράματα να έχεις, έστω και για λίγο, δυο περιπολικά στη διάθεσή του, να πηγαίνεις στην Πανεπιστημίου ανάποδα και να μην σε σταματάει κανένας! Όνειρο ζωής είναι να την πέσεις με ένα αστυνομικό ελικόπτερο στο ελικόπτερο του sky! ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ!
Ε, τώρα αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Φυσικά οι πλούσιοι έχουν πλεονέκτημα... Ναι, αλλά και πριν είχαν. Και μάλιστα δωρεάν: είχαν μπάτσους, τροχόμπατους, ό,τι ήθελαν τέλος πάντων, στη δούλεψή τους, και δεν πλήρωναν σέντσι. Ενώ τώρα η ιδιωτική χρήση της αστυνομίας γίνεται πιο δημοκρατική. Είσαι ζητιάνος; Σου τα ζαλίζει η police brutality; Ε, το κάνεις τάμα να νοικιάσεις, έστω και για μια μέρα, για την μόστρα, τον διοικητή του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Με την στολή του, τα γαλόνια του, κομπλέ - να στέκεται, απλά να στέκεται δίπλα σου, και να λέει στους περαστικούς “ελεήστε τον αόμματο”! Καθόλου μα καθόλου άσχημα - ίσα που θα βγάλεις και τα έξοδα δηλαδή. Μπορεί, βέβαια, να μην τα καταφέρεις... Αλλά δεν έχει σημασία το όνειρο; Ο στόχος; Εδώ τόσοι και τόσοι ονειρεύονται ανατροπές και άλλα φοβερά που ούτε στον ύπνο τους δεν γίνονται...

Εν πάσει περιπτώσει και το κίνημα πρέπει να δει πιο προσεκτικά τις δυνατότητες που δημιουργούνται. Σύμφωνοι, κρίση, οικονομικό στρίμωγμα.... Αλλά υπάρχουν πάντα δυνατότητες να συγκεντρωθεί ένα ποσό, άμα χρειάζεται. Μα με εισφορές, μα με συναυλίες... Ε, δεν αξίζει τον κόπο να νοικιάζουμε μια ή δυο διμοιρίες πότε πότε; (Με την προϋπόθεση να μην είναι φασίστες - δεν θα τους πληρώνουμε κιόλας!). Δεν αξίζει τον κόπο να έχει μια διαδήλωση τις δικές της διμοιρίες, με τις ασπίδες τους, τα χημικά τους, κομπλέ, συν μερικές μαυροκόκκινες, να περιφρουρούν; Δεν αξίζει τον κόπο να τις παίξουν, επ’ αμοιβή, καλοί μπάτσοι (οι “δικοί μας”) με κακούς μπάτσους; Δεν αξίζει να νοικιαστουν (άδειες, θα είναι φτηνότερες) δυο ή τρεις κλούβες και να συμβάλλουν στον επόμενο αποκλεισμό της βουλής, όταν θα είναι να ψηφιστούν τα επόμενα “μεσοπρόθεσμα”; Δεν αξίζει τον κόπο να ρίξουν οι δικές μας διμοιρίες δακρυγόνα στις διμοιρίες του εχθρού;

Σκεφτείτε το! Σκεφτείτε το πριν αλλάξουν το νόμο και ζητάνε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να σου νοικιάσουν λίγη police..