ο χαμένος χρόνος

25 Σεπτέμβρη του 2001, δυο βδομάδες μετά τα γεγονότα που ονομάστηκαν “11η/9ου”. Ενώ τα πανηγύρια των ντόπιων “αντιαμερικάνων” (που δεν ήταν τότε λίγοι) δεν έχουν κοπάσει ακόμα, το “περιθωριακό” περιοδικό 3η Γενιά κυκλοφορεί το 40ο τεύχος του, αφιερωμένο ολόκληρο σε ανάλυση και δυσοίωνες εκτιμήσεις. Το κείμενο με τίτλο one way ticket  αρχίζει έτσι:

... Οι αραβικοί λαοί, ειδικά τα ριζοσπαστικά θρησκευτικά κινήματά τους, βιώνουν αυτήν την τελευταία (από το 1991 και μετά) σταυροφορία μετρώντας τους νεκρούς τους - αλλά όχι μόνο. Το είδος της αντίστασης που μπορούν να προβάλλουν και το είδος του πολέμου που μπορούν να μεταφέρουν μέσα στις μητροπόλεις, δεν αντιμετωπίζεται φυσικά με τα “έξυπνα” όπλα - που είναι, εκτός από “έξυπνα” και ανύπαρκτα! Η πραγματικότητα της “δημόσιας τάξης” και των κρατικών μηχανισμών της στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, μπορεί να κλονιστεί συθέμελα αυτόν τον αιώνα αν οι καινούργιοι Ασασσίνοι αποφασίσουν να εκδικηθούν για όλα όσα υφίστανται ο ισλαμικός, ή ο μουσουλμανικός, ή ο αραβικός κόσμος εδώ και δεκαετίες.
[Ύστερα] οι οικονομικές “ταλαντώσεις” στον αναπτυγμένο καπιταλισμό είναι άσχετες με τις “εξωτερικές” πολιτικές; Κανείς “ειδικός” δεν λέει κάτι επ’ αυτού, κι ο λόγος είναι προφανής... Ένα είναι σίγουρο: αμερικανοί και ισραηλινοί σκοτώνουν στη μέση ανατολή για τον ίδιο λόγο που γάλλοι σκοτώνουν στην αλγερία, για τον ίδιο λόγο που έλληνες και σέρβοι σκοτώνουν στα βαλκάνια, για τον ίδιο λόγο που τούρκοι σκοτώνουν στο κουρδιστάν. Και θα συνεχίσουν.
[Όμως] οι καπιταλιστικές μητροπόλεις δεν θα είναι για καιρό μακρυά από τη γραμμή του πυρός...

Αυτά γράφαμε πριν τρία σχεδόν χρόνια, τον Γενάρη του 1999 (τρίτη γενιά νο 16, 21th century desert fox). Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να “προβλέψει” κανείς ορισμένες εξελίξεις. Χρειαζόταν (και χρειάζεται) μόνο μια στοιχειώδης απόσταση από την ευτυχία του ό,τι έχουμε γεννηθεί από πρωτοκοσμικά γαμήσια.

...
Συνεπώς η διπλή επίθεση στη Νέα Υόρκη και στο αμερικανικό πεντάγωνο δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί έκπληξη... “Έκπληξη”... με αφορμή τη συγκεκριμένη επίθεση, θα έπρεπε [αντίθετα] να θεωρηθεί το πόσο σιωπηλό και αδρανές παραμένει το παγκόσμιο προλεταριάτο, ώστε - μην έχοντας κάτι καλύτερο - να “χειροκροτεί” μια ιστορία που μπορεί να είναι “το Ράιχσταγκ στις φλόγες” του 21ου αιώνα...
...
Οι πάντες προσπαθούν να “μαντέψουν” το “τι θα γίνει μετά”. Αλλά αυτό το “μετά” έχει συμπτωματική μονάχα σχέση με τα ίδια τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη. Υπάρχει λογική: ακόμα κι αν οι κυρίαρχοι ξέρουν, εδώ και χρόνια, πως δεν μπορούν να εμποδίσουν τέτοιες “τρομοκρατικές ενέργειες”, ξέρουν όμως καλά πως η δύναμή τους βρίσκεται στο να τις αξιοποιήσουν. Αυτό σημαίνει: το κυνήγι της “τρομοκρατίας” θα είναι η “αφορμή” της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης.
...
Ανησυχούμε; Ναι. Οι πλούσιες, κορεσμένες κοινωνικές πρακτικές αυτισμού, εγωϊσμού, φετιχισμού και μεσολαβήσεων που βασιλεύουν στις μητροπόλεις, είναι ξερόχορτο έτοιμο ν’ ανάψει. Σχεδόν όλες οι ρητορείες του πολύ κοντινού παρελθόντος έχουν διαμορφώσει κι όλας την μαύρη τρύπα, που αφού χώνεψε όσα εγκλήματα έγιναν ως εδώ στο όνομα της “ανάπτυξης” και της “επιτυχίας”, ετοιμάζεται να ξεράσει πολύ περισσότερα αύριο.
Ανησυχούμε, ναι. Η επίθεση στην αμερικανική ενδοχώρα θα δράσει, δρα κιόλας, σαν καταλύτης. Επιταχύνει εξελίξεις που ήταν απ’ τα πριν απαραίτητες· σκορπίζει στον αέρα μια οσμή θανάτου που είχε αναγγελθεί νωρίτερα απ’ τα αφεντικά σαν αναγκαίος. Ανησυχούμε. Γι αυτό ας αρχίσουμε να ξεπερνάμε την παράλυση ανασκευάζοντας τις ψευδαισθήσεις.
Να δούμε πρώτα πως πήγε για ύπνο ο καπιταλιστικός κόσμος το βράδυ της 10ης Σεπτέμβρη του 2001.

Αυτή ήταν η εισαγωγή, που προκάλεσε τότε την κατακραυγή διάφορων “αντιαμερικάνων”... Αλλά τα “χειρότερα” ήταν μετά. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν τότε, φθινόπωρο του 2001, “λογικός άνθρωπος” να γράψει (ή να πάρει στα σοβαρά) τέτοια πράγματα... Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν “λογικός άνθρωπος” να συσχετίσει την “11η/9ου” με κάτι απόλυτα ανύπαρκτο (τότε....) όπως η “κρίση”... Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν “λογικός άνθρωπος” να αφήσει τα εύκολα πανηγύρια και να στρωθεί σε δύσκολες δουλειές...
Δέκα χρόνια μετά κι ακόμα ο έπαινος της ανοικτής παλάμης είναι ένα εύκολο πανηγύρι - ποτέ δεν θα λείψουν απ’ αυτό το μέρος οι “έξυπνοι”, όπως και οι “αθώοι”, “θύματα” γενικά. Ωστόσο μπορούμε να θέσουμε ξανά σε δημόσια έκθεση εκείνες τις τρελές εκτιμήσεις, αφού σήμερα πια έχει αποδειχθεί πόσο λαθεμένες ήταν - έτσι δεν είναι; Διαβάστε και κρίνετε (πάντα απ’ την 3η Γενιά νο 40):

συσσώρευση

Η κρίση είναι κάτι θαυμάσιο: καταστρέφει πλεονάσματα εργασίας, αποθέματα εμπορευμάτων, αγροτικών προϊόντων, ακόμα και περιουσίες σε ακίνητα. Ο πανικός δεν είναι άσχημο πράγμα. Επιτρέπει να εξυγιάνουμε το παραγωγικό μας σύστημα από τη συσσωρευμένη σαπίλα. Βέβαια το επίπεδο ζωής των εργαζόμενων επιδεινώνεται. Οι άνθρωποι υποχρεώνονται να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα, όμως κερδίζουν έτσι σ’ αντάλλαγμα βίο περισσότερο ηθικό. Οι ηθικές μας αξίες προσαρμόζονται, οι αναποτελεσματικοί και ανίκανοι επιχειρηματίες εξαλείφονται.
Andrew Mellon, υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ
1929 - 1930, μετά το κράχ.
Ως το πρώτο δεκαήμερο της Σεπτέμβρη το “σύνδρομο της Νέας Υόρκης” δεν αφορούσε τα Twin Buildings. Αλλά την Wall Street, δυο τρία τετράγωνα πιο κει. Πολύ πριν την οικοδομική κατάρρευση ενός συμβόλου της πόλης είχε καταρρεύσει ο μύθος της “νέας οικονομίας”. Οι μετοχές των εταιρειών που παράγουν ή και εφαρμόζουν κατ’ εξοχήν νέες τεχνολογίες απαξιώθηκαν συνολικά σε δύο χρόνια περισσότερο από 70%, ακριβώς μέσα στο ίδιο τους το φυτώριο· και η βαριά διάθεση των ειδικών δεν είναι ανεξήγητη. Η αναγνωρισμένη πλευρά της τωρινής καπιταλιστικής φάσης, μιας φάσης που αγκαλιάζει όλα τα κέντρα του βόρειου ημισφαιρίου, λέγεται κρίση υπερσυσσώρευσης. Που σημαίνει: δυσανάλογα μεγάλη συγκέντρωση επενδύσεων (τεχνολογικών εφαρμογών, μηχανολογικών εξοπλισμών) ή ποσών διαθέσιμων να επενδυθούν, που ωστόσο “δεν αποδίδουν”. Μεγάλη δυνατότητα παραγωγής εμπορευμάτων που δεν είναι δυνατόν, υπό τις παρούσες συνθήκες, να πουληθούν σε ανάλογη έκταση και ένταση.
Ειπωμένο διαφορετικά: ενώ η εκμετάλλευση της εργασίας (συμπεριλαμβανομένης της πνευματικής εργασίας) είναι εκρηκτικά εφικτή σε ένα “ανώτερο (τεχνολογικά) επίπεδο”, η υπεραξία που είναι δυνατόν να αποσπασθεί έτσι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί (να μετατραπεί δηλαδή μέσω της πώλησης εμπορευμάτων σε χρήμα) σε ανάλογο βαθμό. Ο μισθός, σαν το συνολικό παγκόσμια “ποσό” που αποδίδεται στην εργασία υπολείπεται δραματικά των απαιτήσεων (κατανάλωσης) του εμπορεύματος.
Χρειάζεται απόδειξη; Η κλιμακούμενη αύξηση των δανεικών και των ενεχυριάσεων, με σκοπό την κατανάλωση.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι γκουρού της νέας οικονομίας πανηγύριζαν πως είχαν βρει το ελιξήριο της αέναης ανάπτυξης - δηλαδή της χωρίς όρια κερδοφορίας. Κι από πίσω τους λιμασμένοι εκατομμύρια πιστοί ακολουθούσαν. Αλλά δεν είχαν ανακαλύψει τίποτα. Τα ίδια τρυκ είχαν χρησιμοποιηθεί και στη δεκαετία του ‘20. Κι όπως τότε έτσι και σήμερα ο καπιταλιστικός κόσμος βυθίζεται αργά και σαδιστικά στην παλιά, “ξεχασμένη”, θεμελιώδη αντίφασή του. Η κλοπή της εργασίας απαιτεί έλεγχο και συμπίεση του εργατικού κόστους - για πολλούς απαξίωση ολόκληρης της ζωής τους. Όμως αυτό με τη σειρά του εμποδίζει την μετατροπή του προϊόντος της κλοπής σε κέρδος.
Η κρίση υπερσυσσώρευσης δεν οφείλεται στην “μη αποδοτικότητα ξεπερασμένων τεχνολογικά” περιοχών της παραγωγής. Αλλά, αντίθετα, στη βεβαιωμένη αποδοτικότητα των κλάδων αιχμής. Δεν είναι τα τελευταία βαγόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης που βαραίνουν. Είναι οι υπερσύγχρονες μηχανές που αγκομαχούν. Πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, αυτοκινητοβιομηχανία, βιοτεχνολογικές εφαρμογές, χημική βιομηχανία, μεταφορές: μπορούν να γίνουν θαύματα, αλλά...
Το πάνθεον του περιβόητου “τρίτου κύματος” έχει κακοφορμήσει.
Αν η χρεωκοπία της συντριπτικης πλειοψηφίας των dot.coms ήταν η φυσιολογική συνέπεια της παρασιτικής τους άνθισης πάνω σε μια εφεύρεση που δεν έχει βρει ακόμα την “ορθολογική” αξιοποίησή της (το internet), η ανεξέλεγκτη πτώση της κερδοφορίας “κολοσσών” της “παλιάς οικονομίας” είναι ο ογκόλιθος που ξεκόλλησε από τα θεμέλια της ανάπτυξης. Από την Ford ως την Toschiba, από την Ericsson ως την Procter & Gamble, από την Siemens ως την Unilever, από την Motorola ως την Marks & Spencer, από την Coca Cola ως την BasF και την 3M, είναι δεκάδες δεκάδων τα ιερά τέρατα του κεφάλαιου που κυλάνε αλυσιδωτά εδώ και μήνες, το ένα μετά το άλλο, σε αναγγελίες “πτώσης κερδών”, “ζημιών”, δυσοίωνων προβλέψεων, ή και καθόλου προβλέψεων. Και μαζί σε αναγγελίες χιλιάδων απολύσεων. Εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων.
Το τι συμβαίνει με τις πολύ περισσότερες “μικρομεσαίες” που αναπτύχθηκαν στο περιβάλλον των πολυεθνικών αναλαμβάνοντας υπεργολαβίες, αντιπροσωπεύσεις και εξοικονόμηση κόστους, αυτό δεν μνημονεύεται καν.
...
Εκεί που ο κεϋνσιανισμός είχε υπάρξει για τα 25 μεταπολεμικά χρόνια η πολιτική έκφραση της “διαθεσιμότητας” του κράτους και του κεφάλαιου να “ανταποκριθούν” σε ορισμένες γενικές επιδιώξεις της εργατικής τάξης στις μητροπόλεις κύρια (επιδιώξεις που δουλεύτηκαν από την προπολεμική σοσιαλδημοκρατία, τον πολεμικό τρόμο και τον μεταπολεμικό “ψυχρό” διπολισμό) κάνοντας τες ατμομηχανή της ανάπτυξης, ο φιλελευθερισμός, διάδοχη συνταγή που ανασύρθηκε επειγόντως, ήταν το αντίστροφο: η βίαιη υπαγωγή της εργασίας στην αξιοποίηση του κεφάλαιου... Αυτό σήμαινε συστηματική κατασκευή ζωνών υψηλής κατανάλωσης, ελευθερίας και επιτυχίας· και περιοχών αποκλεισμού και καταναγκασμών.
Το μίγμα εξατομικευμένων ιδιοτελειών και φρενιασμένης βουλιμίας, ροπής στη βία και διάχυτου άγχους, κρατικής επιθετικότητας και ιδιωτικών παραιτήσεων, υποσχέσεων και φόβων, ρεαλισμού και πανουκλιασμένης μέθης, δούλεψε. Τουλάχιστον στις μητροπόλεις: οι αντιθέσεις έγιναν ιδιοτροπίες, η ταξική κατάσταση “προσωπική υπόθεση”, και οι αρνήσεις στυλ. Ανακηρύχτηκε το τέλος του προλεταριάτου, και μαζί της ιστορίας.
...
Το έσχατο “αλλού” αυτής της πεποίθησης ήταν η “αποϋλοποίηση” της πραγματοποίησης της υπεραξίας. Η πανούργα διακήρυξη πως το κεφάλαιο εκτοξεύτηκε με χάρη και ταχύτητα σ’ έναν γαλαξία όπου αρκεί από μόνη της η διακίνηση του χρήματος, με την ταχύτητα και την ελαφρότητα του φωτός, για να “παράγεται πλούτος”. Επιτέλους (πανηγύρισαν) το κεφάλαιο απελευθερώθηκε από τους υλικούς περιορισμούς. Και προπάντων από την εργασία. Ζήτω τα χρηματιστήρια.
Φαίνεται παράξενο που έγιναν πιστευτά τέτοια δόγματα; Ξέρουμε μερικά εκατομμύρια πιστούς εδώ γύρω, στη γειτονιά, που άναψαν κεριά και λαμπάδες στο θαύμα. Χρειάζονται ονόματα και διευθύνσεις;
...
Ώσπου ήρθε το 1997. Η καταστροφική δύναμη που επιστρατεύτηκε για την υποτίμηση της εργασίας άρχισε να επιστρέφει αναγκαστικά (!) σ’ αυτούς που την επινόησαν...

 

κρίση

...
Το 1997 “κατέρρευσαν οι τίγρεις της νοτιοανατολικής Ασίας”. Ο ιστορικός του μέλλοντος πιθανόν να απορήσει που οι τίγρεις “καταρρέουν” - αλλά ο συγκαιρινός του γλωσσολόγος θα του εξηγήσει την αργκώ. Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Ταϋλάνδη, Κορέα, Χονγκ Κονγκ, Ινδονησία... Εκεί είχε εγκατασταθεί προσωρινά η “καρδιά” του συνδυασμού “αποϋλοποιημένη κυκλοφορία του χρήματος” και “μαζική φτηνή εργασία βιομηχανικά οργανωμένη υπό δικτατορικές συνθήκες”. Ας πούμε: ο ιδανικός φιλελευθερισμός.
...
Τα νομίσματα υποτιμήθηκαν για να περισωθούν οι εξαγωγές. Αλλά έτσι πολλαπλασιάστηκαν τα χρέη των επιχειρήσεων και των κυβερνήσεων. Η εργασία έγινε φυσικά ακόμα φτηνότερη... Αλλά η καταναλωτική δυνατότητα αυτών των εκατομμυρίων ασιατών μίκρυνε ακόμα περισσότερο. Ένα κομμάτι από την παγκόσμια αγορά, το πιο ελπιδοφόρο, πετάχτηκε στα σκουπίδια. “Αναδυόμενες αγορές”; Καταδυόμενες.
Ακολούθησε μια ακόμα πιο παταγώδης κατάρρευση: της ρωσικής και ορισμένων λατινοαμερικάνικων οικονομιών. Η ίδια αλυσίδα: υποτίμηση, φτώχια, νέα δάνεια. Μετά την γιαπωνέζικη “αυλή” έπιανε φωτιά η ευρωπαϊκή και η αμερικάνικη. Η ενεργή αγορά του πλανήτη περιοριζόταν πια μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις.
...
Το πέρασμα από το φάντασμα της πλανητικής ομογενοποίησης στη δραματικότητα των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων, δεν φαινόταν ακόμα, το 1998, στην ημερήσια διάταξη. Όμως οι απαιτήσεις της υπερσυσσώρευσης είναι σκληρές: καταστροφή, καταστροφή, καταστροφή. Χρειάζεται καταστροφή κεφαλαίων - και μάλιστα όχι των “μη παραγωγικών”, αλλά εκείνων που έχουν μπουκώσει. Στην αιχμή της αναδιάρθρωσης.
Και άρα: μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις.
...
Πράγματι, η εγκατάλειψη ορισμένων θέσων του ορθόδοξου φιλελευθερισμού που επιχειρείται ήδη σαν ελιγμός μέσα στην κρίση, συνίσταται σε δύο τουλάχιστον βασικές κινήσεις. Πρώτον, την επιστροφή στο έδαφος. Δεύτερον, την ανάθεση επιπλέον καθηκόντων στη μορφή κράτος.
Δεν αναφερόμαστε ειδικά στην μορφή έθνος / κράτος, παρότι μόνο τυφλοί δεν θα έβλεπαν πως και αυτή η συγκεκριμένη μορφή έχει αποκτήσει δραματική μορφή μέσα στη κρίση. Αναφερόμαστε σε κάθε αμιγώς πολιτική μορφή των καπιταλιστικών προσταγών. Γιατί τα χρηματιστήρια και η “προτεραιότητα στην οικονομία”... έχουν περιορισμένες και ανελαστικές αρμοδιότητες!
Η επιστροφή στο έδαφος είναι κρίσιμος όρος για τη διαχείριση της κρίσης. Δεν είναι μόνο η ιστορική εμπειρία αλλά και η ίδια η καπιταλιστική λογική που επιβάλλει την προσεδάφιση της πολιτικής οργάνωσης του κεφάλαιου. Οι συμμαχίες των αφεντικών, οι “εσωτερικότητες της ανάπτυξης”, πρέπει να είναι εδαφικές, και μόνο τέτοιες μπορεί να είναι. Γιατί στο εξής, και έως ότου γίνει ο καταμερισμός της καταστροφής, η δύναμη του καπιταλισμού δεν βρίσκεται στο “άυλο” της λογιστικής κυκλοφορίας, αλλά στη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των πρώτων υλών της ταξικής κυριαρχίας: της εργασίας, των ανθρώπων, των αναγκών τους, των σχέσεών τους, των φυσικών πόρων, της γεωγραφίας. Συγκεκριμένα, απτά.
Η βία είναι πάντα η μαμή της ιστορίας.
...

 

τώρα

...
Είδαμε σε ποιό σημείο βρισκόταν ο καπιταλιστικός κόσμος όταν ξημέρωσε η 11η Σεπτέμβρη...
Μπορούμε απο δω και στο εξής να αναγνωρίσουμε όχι τους δράστες και τα κίνητρα των επιθέσεων αυτοκτονίας στη Νέα Υόρκη και στο πεντάγωνο, αλλά εκείνες τις πλευρές των γεγονότων της ημέρας που θα αξιοποιηθούν από τα αφεντικά. Εκείνες τις πλευρές που πρέπει να αξιοποιηθούν, σαν εργαλεία διαχείρισης της κρίσης.
Το κυριότερο είναι η “ανάδειξη του προβλήματος της ασφάλειας”. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός είναι αρκετά ασφαλής, στο βαθμό που δεν αμφισβητείται σε μεγάλη έκταση το σύνολο των θεσμίσεών του. Οπότε τα αφεντικά μπορούν να μετατοπίσουν το “δημόσιο ενδιαφέρον” στις μητροπόλεις απ’ αυτήν καθ’ εαυτήν την κρίση υπερσυσσώρευσης και τις άμεσες συνέπειές της ... προς έναν πληθωρισμό ψυχώσεων και “αόριστων” φόβων.
...
Η “ασφάλεια” γίνεται έτσι ο κωδικός της ενότητας. Ψυχολογικής σε πρώτο χρόνο, πολιτικής αμέσως μετά. Εθνικής οπωσδήποτε αλλά και υπερεθνικής, εντός των δημιουργούμενων μπλοκ / συμμαχιών των αφεντικών. Παραδείγματος χάριν: η ένωση αμερικανών χάκερς (προσοχή: οι πληροφοριακοί σαμποτέρς....) ανακοίνωσε ότι συντάσσεται με το πλευρό της κυβέρνησης των ηπα, και πως θα “ισοπεδώσει” όλα τα ισλαμικά και μουσουλμανικά sites... Πράγμα το οποίο κάνει.
Αυτόματα συμπεριλαμβάνεται η “ανάδειξη της τρομοκρατίας σαν υπ’ αριθμόν 1 κινδύνου”. Ό,τι και να ειπωθεί για το πως έχει δουλευτεί το φετίχ “τρομοκρατία” (και για το πως έχει δεθεί γερά με τα “πρότυπα”ζωής και θανάτου μέσα στις μητροπόλεις) είναι λίγο. Το σίγουρο είναι πως το ίδιο το σύστημα έχει μεγάλη εμπειρία από την παραγωγή πρακτικών ανορθόδοξου πολέμου. Και το πολυτιμότερο συμπέρασμα είναι η χρησιμότητα του “σκιώδους” χαρακτήρα των “τρομοκρατών”. Που μπορεί να παραμένει “μυστηριώδης” για όσο καιρό χρειαστεί - και να “ξεκαθαρίζει” όταν και όπως βολεύει.
...
Όμως η απαίτηση της “ασφάλειας” δεν είναι αφηρημένη. Αφορά τον έλεγχο των κινήσεων, συγκεκριμένα τον έλεγχο της “απείθαρχης εργατικής δύναμης”· και ειδικότερα τον έλεγχο της κινητικότητας και της μετανάστευσης της εργασίας.
...
Διαφανέστερη, αν και όχι εντελώς “ώριμη” ακόμα, είναι η γεωπολιτική διάσταση του “κυνηγητού της τρομοκρατίας”. Ο πυρήνας της “τρομοκρατίας” αναγνωρίζεται απ’ όλους, τόσο τους “σκληρούς” διώκτες της όσο και τους “δημοκρατικούς”, κατ’ αρχήν σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου που εξάγουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου.... Είναι όμως επίσης ξεκάθαρο πως το κοινό συμφέρον δεν συνεπάγεται κοινούς χειρισμούς... Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται ήδη υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό “τετράγωνο” από τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν.
...
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν αναγγελθεί θα είναι συνδυασμός ορισμένων “παλιών μορφών” πολέμου με εντελώς καινούργιες και απροσδόκητες. Αυτό επιβάλλεται από την ίδια την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, όπως έχει εξελιχθεί. “Παραδοσιακές” πολεμικές πράξεις θα συνδυαστούν με μακρόχρονες “στρατοαστυνομικές” επιχειρήσεις του είδους “έκτακτα μέτρα τάξης” στον πλανήτη - πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές μανούβρες θα έχουν καίρια θέση. Όσοι περιμένουν να “δουν αυτά που ξέρουν” θα μείνουν περιμένοντας - ο ιστορικός “ειρηνισμός” και “αντιπολεμισμός” θα γελοιοποιηθούν όσο το αίτημα για “δημοκρατία” στα μητροπολιτικά κάτεργα. Ανθρωπιστικές κινήσεις ανακατεμένες με “χτυπήματα υψηλής ακρίβειας” (του είδους ισραήλ εναντίον παλαιστινίων...), σφαγιαστική δράση φτηνών λεγεωνάριων και παραπληροφόρηση (του είδους βοσνία...), μυστηριώδεις επιθέσεις στις μητροπόλεις και τρομοκρατία βιολογικού ή χημικού τύπου, χρήση “απαγορευμένων” όπλων (του είδους τσετσενία: βόμβες κενού) και εφευρέσεις καινούργιων, χρήση μ.κ.ο. και προγράμματα “αποκατάστασης”, επιτήρηση στρατηγικών εδαφικών σημείων και οικονομική κατοχή... Αυτά και άλλα πολλά είναι ήδη στο ρεπερτόριο της κυριαρχίας.
...
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΩΝ: ταξικών από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αυτά λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, κυκλοφόρησαν στις 25 εκείνου του μακρινού Σεπτέμβρη. Του 2001. Κάποιες λεπτομέρειες ήταν λιγότερο ακριβείς, όμως η γενική πρόγνωση αποδείχθηκε σωστή. Ποιός όμως έχει έστω και την ελάχιστη όρεξη να παίξει το παιχνίδι της ματαιοδοξίας “εγώ σου τ’ έλεγα”; Όχι εμείς εδώ πάντως!
Η πιο σημαντική απ’ τις παραμέτρους στον ταξικό / κοινωνικό πόλεμο, είναι η δυνατότητα της δικής μας μεριάς, της εργατικής, της προλεταριακής, να προβλέπει έγκαιρα. Τα χτυπήματα των αφεντικών μας σημαδεύουν· και το να καταλάβεις το χτύπημα αφού το φας είναι λίγο. Ακόμα λιγότερο είναι το να νομίζεις ότι το κατάλαβες ενώ έχεις βουλιάξει στην παραζάλη. Αλλά ο σκοπός της ανάλυσης δεν είναι να γλύφει τις πληγές, ούτε να μειώνει τον πόνο. Ο σκοπός της ανάλυσης είναι να ψάχνει τον ορίζοντα. Ο σκοπός της ανάλυσης είναι να δοκιμάζει και να διορθώνει τα εργαλεία της στην αβεβαιότητα του μέλλοντος. Ο σκοπός της ανάλυσης είναι να υποστηρίζει την πολιτική δράση έγκαιρα, δημιουργώντας χρόνο για λογαριασμό του εργατικού ανταγωνισμού. Αν αυτός ο σκοπός χαντακώνεται ή πνίγεται σε ψευδεπίγραφα μεγαλεία “υψηλής διάνοιας”, τότε.... Τότε συμβαίνουν αυτά που ξέρετε.
Αλλά το 2001, και το 2002, και το 2003, και το 2004 και το 2005 ήταν “χρυσές εποχές”... Η απόλυτη παρακμή της κριτικής και η νοσηρότητα είχαν βαφτιστεί “αντικαπιταλισμός”, και ζούσαν ζωή χαρισάμενη.
Τελικά, απ’ αυτά που αναδημοσιεύουμε εδώ, το πιο δραματικό ήταν πράγματι εκείνος ο πληθυντικός στο τέλος. Το “βρισκόμαστε”...