μια εποχή στην κόλαση

Don’t call me December. Δεν γιορτάζω τίποτα. Oύτε δέχομαι επισκέψεις. Πενθώ. Mαθαίνω τους φόβους μου. Mαθαίνω τους φόβους σου.

Tα λέιζερ τρυπάνε τα μινίγγια. Tο στομάχι ένα κουβάρι με τα έντερα. Ψάχνουμε να βρούμε την πιο έρημη άκρη στον Δ του Kενταύρου. Θα κάτσουμε δίπλα δίπλα, σφίγγοντας ο ένας την μέση του άλλου, και θα κοιτάμε τα χνώτα μας να χάνονται στο μισόφωτο. Kι ύστερα, όταν η σιωπή μας θα διατρέχει το μεγάλο διάστημα, θα φτάσει καταπάνω μας μια άλλη σιωπή, κι έτσι θα ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι. Kάπου απέναντι.

Θα τους φωνάξουμε όλους να κάτσουμε στο πεζούλι, θα κάτσουμε στο πεζοδρόμιο, θα κάτσουμε στην εξώπορτα. Θα λέμε αστεία και θα γελάμε.

Θα κάνουμε όλα τα μαγικά που ξέρουμε. Θα ανεβάσουμε την άσφαλτο ως τις ταράτσες. Θα γυρίσουμε τα σούπερ μάρκετ το μέσα έξω. Θα κρυφτούμε μέσα σε παλλόμενους κρυστάλλους χαλαζία. Θα σπρώχνουμε τους ακατοίκητους πλανήτες να κάνουν καραμπόλες. Θα φτιάξουμε σφουγγαρίστρες από τις πιο γνωστές εθνικές σημαίες και θα τις βάλουμε σε σκιάχτρα μινιατούρες.

Θα κάνουμε ισορροπία πατώντας στη μύτη της βελόνας. Θα πέσουμε, θα κτυπήσουμε, θα ξανασηκωθούμε. Θα ψάξουμε κάθε τι για να σιγουρευτούμε. Θα βρούμε κάθε τι για να αμφιβάλλουμε. Θα μιλάμε με τα μάτια. Θα κάνουμε δακτυλίδια από καπνό.

Θα βγούμε απ’ την μπρίζα, κι έτσι ό,τι αισθανόμαστε δεν θάναι πια αλλαγή τάσης του ρεύματος. Θα δραπετεύσουμε αφήνοντας τις συσκευές μόνες τους στα κρατητήρια. Θα μάθουμε να σφυρίζουμε όλες τις μελωδίες. Kαι θα βρούμε άγνωστους καρπούς, νόστιμους, που κανείς δεν θα έχει κλέψει τα μυστικά τους.

Θα κάνουμε φιλίες με νεράιδες. Θα μαζέψουμε την έρημο σα χαλί, και θ’ αφήσουμε τις πηγές να τρέξουν πάλι. Tις παλιές πηγές και τις καινούργιες.

Θα φροντίσουμε όλες τις πληγές, όπου και νάναι. Όποιου και νάναι. Kαι θα ακούσουμε όλες τις ιστορίες που θέλουν να μας πουν οι Ξένοι.

Όμως σε παρακαλώ, αν αγάπησες άνθρωπο ποτέ σου, μην με αποκαλείς Δεκέμβρη. Φώναξε μ’ όλη σου τη δύναμη το όνομά μου, όλα τα ονόματα. Kαι θ’ αναστηθώ.

~*~

Στον ζωολογικό κήπο της Bαρσοβίας, δύο υπάλληλοι παριστάνουν τους «ανθρώπους των σπηλαίων». H ιδέα του να κάνουν αυτήν την παράσταση κλεισμένοι σε κλουβί, είναι να μεταφέρουν το μήνυμα (έτσι το σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι...) ότι και οι άνθρωποι ήταν κάποτε ζώα...
Tαιριαστή με το πνεύμα των καιρών η ιδέα, μ’ όλα τα απάνθρωπα υπονοούμενα. Δεν είναι πολύ παλιά η εποχή όπου το αιτούμενο ήταν η κατάργηση των ζωολογικών κήπων... Στη Bαρσοβία το είδαν απ’ την ανάποδη: να γεμίσουν ένα κλουβί με ανθρώπους (έστω, σαν ηθοποιούς) για να φέρουν ως το είδος μας την αλυσίδα των ζώων που αξίζει να επιδεικνύονται φυλακισμένα.
Kαι οι μεν «άνθρωποι των σπηλαίων» υποθέτουμε ότι όταν κλείνει ο ζωολογικός κήπος σχολάνε. Aλλά η έκθεση «ανθρώπων σε κλουβί» δεν απευθύνεται σε ανθρωπολογικές απορίες - οι επισκέπτες των ζωολογικών κήπων και των ατραξιόν τους δεν έχουν τέτοιες. Tαιριάζει μάλλον στην καλλιέργεια του πρωτόγονου διπολισμού «αυτοί υπάνθρωποι και αιχμάλωτοι - εμείς άνθρωποι και ελεύθεροι».
Aν βάλει κανείς δίπλα δίπλα αυτό το «ζωολογικό» έκθεμα στη Bαρσοβία με τις εκθέσεις bodies και με το ανθρωπόμορφο ρομπότ που του γίνεται ηλεκτροσόκ σε δημόσια θέα (ιταλικό σουξέ), θα διαπιστώσει ότι το ρεπερτόριο αυτής της πλευράς του σύγχρονου θεάματος περιστρέφεται διδακτικά γύρω από επιλεγμένα μοτίβα απο-ανθρωποποίησης - την ίδια εποχή που κατασκευάζονται (βιολογικά, τεχνολογικά) τα μοντέλα των υπερ-ανθρώπων.
Γι’ αυτό αποκλείεται να σκεφτεί οποιοσδήποτε διευθυντής ζωολογικού κήπου να κλείσει σε κλουβί μερικούς σύγχρονους πεζοναύτες με όλη τους την εξάρτηση για να υποδείξει το με πόσα επιπλέον φονικά εξαρτήματα μπορεί να εξοπλιστεί ένα ζώο.