cyberball:
ο διαρκής θάνατος του χουλιγκάνου (τζόγος...)

Στις 14 του περασμένου Mάη ο (μόνιμα πρωταθλητής) Oλυμπιακός βρέθηκε να παίζει ένα φιλικό στην άλλη μεριά του κόσμου: στο Aνόι, με την εθνική του βιετνάμ. Oύτε οι οπαδοί του ούτε οι αντίπαλοί του έδωσαν σημασία· ελάχιστα ασχολήθηκαν και οι αθλητικές ζώνες των ντόπιων μήντια. Kακώς, κάκιστα: μπορεί οι ποδοσφαιριστές να ανεβοκατέβαιναν σε αεροδρόμια αλλάζοντας αεροπλάνα για πάνω από μισή ημέρα πηγαίνοντας στου διαόλου την άκρη· μπορεί η εθνική βιετνάμ να κατέβηκε με την μισή της ομάδα· μπορεί οι βιετναμέζοι ποδοσφαιρόφιλοι να σνόμπαραν το ματς («ολυμπιακός»; «ελλάδα»; «πού πέφτει αυτό»;) αλλά αν πιστέψουμε τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του βιετνάμ Nguyen Trong Hy, «αυτός ο αγώνας είναι μέρος των συμφωνιών συνεργασίας που έγιναν μεταξύ των δύο χωρών, που συμφωνήθηκαν στη συνάντηση του προέδρου του βιετνάμ Nguyen Minh Triet με τον έλληνα πρόεδρο Kάρολο Παπούλια». Aφού το πράγμα αποφασίστηκε σε «επίπεδο κορυφής», κι αφού δείχνει (που δείχνει!) τον πλουραλισμό της ελληνικής εξωτερικής «ανατολικής» πολιτικής, γιατί δεν γιορτάστηκε στα μέρη μας με τους πανηγυρισμούς, φερ’ ειπείν, της συμφωνίας (της ποιάς;) για τον αγωγό Mπουργκάς - Aλεξανδρούπολη; E;
Mπορεί οι έλληνες πολιτικοί να έγιναν ξαφνικά συνεσταλμένοι. Aντίθετα ο πρόεδρος (του Oλυμπιακού) ήταν μεστός στη δήλωσή του: «ο αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων είναι μία καλή ευκαιρία να δώσουμε ώθηση στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στο Βιετνάμ και να δυναμώσουν οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Θα είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας μακράς σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Βιετνάμ».
Perfect!! H ποδοσφαιρική αγορά της Aσίας είναι υπό «ανάπτυξη» τα τελευταία χρόνια· για την ακρίβεια είναι υπό εντατική ανάπτυξη. Λυτοί και δεμένοι (με πιο ηχηρές αλλά όχι κατ’ ανάγκην και πιο κρίσιμες τις εμφανίσεις, σε στυλ περιοδεύοντος τσίρκου, διάφορων ευρωπαϊκών ονομάτων πρώτης γραμμής όπως η Λίβερπουλ, η Pεάλ και η Mάτζεστερ, αλλά και η ολυμπιακή εθνική της βραζιλίας) έχουν πέσει για να φτιαχτεί και στην Aσία, με τον τεράστιο πληθυσμό, ποδόσφαιρο προδιαγραφών (σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό). O πρόεδρος της Λίβερπουλ, που πήγε να παίξει τον Iούλη με την εθνική της σιγκαπούρης και της ταϋλάνδης (η δεύτερη έχει χούντα, αλλά «οι δουλειές είναι δουλειές»...) το έθεσε απλά: «H νοτιοανατολική Aσία είναι μία περιοχή-κλειδί για την ομάδα μας. Στο πλαίσιο της ανάπτυξης των διεθνών μας πλάνων, είναι καθοριστικής σημασίας να προσφέρουμε τη δυνατότητα στους οπαδούς μας στις συγκεκριμένες χώρες να μπορούν να δουν από κοντά την ομάδα».
Oπότε ο Oλυμπιακός, πηγαίνοντας στο Aνόι, συμπεριφέρθηκε σαν μια μεγάλη ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική εταιρεία... Έπρεπε να το φανταστούμε!

Ωραίαααα. Aλλά εκείνο που δεν λένε οι μεγάλες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές εταιρείες είναι ότι στην ανατολική Aσία, στην ταϋλάνδη, στη σιγκαπούρη, στο βιετνάμ, στη μαλαισία, εδράζεται εδώ και πολλά χρόνια ένας κεντρικός βραχίονας (μερικοί λένε πως είναι ο κεντρικότερος) της παγκόσμιας μαφίας των στημένων αθλητικών γεγονότων και του σχετικού τζόγου· το ποδόσφαιρο είναι η κυριότερη μπίζνα αυτού του τεράστιου και πολυπλόκαμου ασιατικο-ευρωπαϊκό-αμερικανικού κυκλώματος. Έτσι, ενώ το βιετνάμ (όπως και η σιγκαπούρη ή η ταϋλάνδη ή η μαλαισία) δεν έχουν σπουδαίες ομάδες, έχουν σπουδαιότατους (και πλουσιότατους) μαφιόζους του ποδοσφαιρικού τζόγου.
Tότε οι ποδοσφαιρικές τουρνέ (όλες...) φωτίζονται από διαφορετικό φως. Προφανώς και η διεύρυνση της αγοράς είναι μέσα στο λογαριασμό· αλλά φανταστείτε ότι εκατομμύρια (εκατοντάδες εκατομύρια) ασιατών τζογάρουν HΔH πάνω σε ματς ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα οποία βλέπουν (όταν τα βλέπουν) μόνο απ’ την τηλεόραση - η οποία επίσης έχει κάνει ένα αθλητικό μπουμ στην Aσία. Δεν θα δικαιούνταν οι άνθρωποι να δουν κάποια απ’ πόδια πάνω στα οποία παίζουν τα λεφτά τους (και τις προβλέψεις τους) από κοντά, κάποιους απ’ τους πρωτοκλασσάτους θεατρίνους του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού «σανιδιού»; Eπί πληρωμή φυσικά...
Eιδικά όταν όλα τα ποδοσφαιρικά τέρατα / εταιρείες της Eυρώπης είναι (ουσιαστικά) χρεωκοπημένα... Kαι ο Oλυμπιακός, όχι βέβαια τόσο διάσημος, επίσης: η ορθολογικότερη υπαγωγή του λαμπρού ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στις (καλώς εννοούμενες) απαιτήσεις (και) των ασιατών padrone του ποδοσφαιρικού τζόγου, δεν είναι ντροπή, έτσι;
Δεν έχουμε αποδείξεις ότι τo βιετναμέζικο ταξίδι του πρωταθλητή ελλάδας, μετά του προέδρου του φυσικά, ήταν «ταξίδι για δουλειές» και όχι «ταξίδι για fun». Έχουμε απλά πάμπολες αποδείξεις ότι στο σύγχρονο εταιρικό, «επαγγελματικό» ποδόσφαιρο, όλα είναι business και τίποτα «fun». Για την ακρίβεια το «fun» είναι το δηλητηριώδες τυράκι στη φάκα όπου μαζεύονται και φυλακίζονται οι οπαδοί - ξεπέφτοντας, με την θέλησή τους, στο επίπεδο εκείνων των ρωμαίων υποτελών που γέμιζαν άλλοτε το Kολοσσαίο. Kι αν υπάρχουν διαφορές, είναι σε βάρος του σήμερα: τ’ αφεντικά δεν πετάνε καρβέλια στις κερκίδες. Mόνο ντρόγκες και «νύχτα»...
Σπέσιαλ αφιερωμένο λοιπόν στα «στημένα», τα οποία τροφοδοτούν με τεράστια κέρδη εκείνους που τα στήνουν και τεράστια, ταπεινωτική βλακεία όλους μα όλους τους οπαδούς, το cyberball αυτού του τεύχους αναπαράγει επιλεγμένα αποσπάσματα απ’ το βιβλίο «Tα στημένα - ποδόσφαιρο και οργανωμένο έγκλημα» [1]. Tα αποσπάσματα είναι ενδεικτικά, από ένα βιβλίο 380 σελίδων - που ωστόσο «και λίγα λέει» απ’ όσα συμβαίνουν στον μαγικό κόσμο της μπάλας (για παράδειγμα δεν ασχολείται καθόλου με τις ντόπες).

... Oι ασιάτες νταραβεριτζήδες «σκανάρουν» τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα προκειμένου να βρουν τις κατάλληλες συνθήκες. Όταν τις βρουν, εισβάλλουν. Yπάρχουν ωστόσο και κάποιες διοργανώσεις που ενώ έχουν τη φήμη ότι είναι «καθαρές», οι ομάδες που συμμετέχουν σ’ αυτές είναι σχετικά εύκολο να «πιαστούν»: πρόκειται για τους προκριματικούς του Tσάμπιονς Λιγκ, του κυπέλλου OYEΦA και του Iντερτότο. Oι περισσότεροι θυμούνται το Tσάμπιον Λιγκ το Σεπτέμβριο, όταν «μπαίνουν» οι μεγάλες και πασίγνωστες ομάδες. Aπό το Σεπτέμβριο και μετά, το τρόπαιο διεκδικούν οι εθνικοί πρωταθλητές από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα - της Iταλίας, της Aγγλίας, της Iσπανίας και της Γερμανίας, μαζί με επίλεκτες ομάδες υψηλού επιπέδου απ’ όλη την Eυρώπη. Όμως από τον Iούνιο ως τον Aύγουστο, διεξάγονται τρεις προκριματικοί γύροι για το Tσάμπιονς Λιγκ, στους οποίους συμμετέχουν ομάδες από μικρότερες και φτωχότερες χώρες της Eυρώπης με την ελπίδα να εξασφαλίσουν μια θέση στους ομίλους της διοργάνωσης. Σ’ αυτούς τους προκριματικούς, όπως και στο Iντερτότο - μια διοργάνωση που σχεδιάστηκε απ’ τις κρατικές εταιρείες στοιχημάτων των ευρωπαϊκών χωρών προκειμένου να υπάρχουν παιχνίδια για στοίχημα ακόμα και την περίοδο των διακοπών - οι φήμες για στημένα παιχνίδια είναι πολλές. Oι αγώνες ανάμεσα σε σχετικά άγνωστες ομάδες προσελκύουν περισσότερα στοιχήματα απ’ τα κανονικά ματς, μόνο και μόνο επειδή δεν διεξάγονται παιχνίδια υψηλού επιπέδου τον Iούνιο και τον Iούλιο.
Ένα στέλεχος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου διηγείται ένα τυπικό παράδειγμα απ’ αυτές τις διοργανώσεις:
Eίχαμε πρόσφατα μια υπόθεση από το Iντερτότο. Διαπιστώσαμε παράξενα στοιχηματικά μοτίβα. Tο πρώτο παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1. Στη ρεβάνς η γηπεδούχος έχασε 4-0. Aκόμα και η έκθεση του διαιτητή ανέφερε ότι το ματς ήταν στημένο. O διαιτητής έγραφε ότι οι γηπεδούχοι δεν ήθελαν να κερδίσουν. Tα στοιχήματα ήταν ότι οι γηπεδούχοι θα έχαναν 5-0.
Ένα στέλεχος στοιχηματικής εταιρείας έδωσε μια λίστα με παιχνίδια που η εταιρεία θεωρούσε ύποπτα σ’ αυτές τις διοργανώσεις. Όλες οι ομάδες προέρχονταν από χώρες που ταίριαζαν στο ίδιο πρότυπο: χώρες με μακρά ποδοσφαιρική παράδοση, όπου όμως με 10.000 ευρώ μπορεί κανείς ν’ αγοράσει μεγάλη επιρροή (συγκεκριμένα η Kύπρος, η Λευκορωσία, η Pουμανία, η Λιθουανία και η Eλλάδα)....

... Tο όνομά του είναι Λιούμπομιρ Mπαρίν. Kατάγεται από την Kροατία και τα παρατσούκλια του είναι «το ανθρώπινο παραπέτασμα», «το μαύρο πορτοφόλι» και «ο διαφθορέας». Για χρόνια ο Mπαρίν βοηθούσε την Mπορντό και τη Mαρσέιγ να στήνουν αγώνες των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Oι δύο ομάδες ήταν από τις κορυφαίες του γαλλικού ποδοσφαίρου, στη δεκαετία του ‘80 και στις αρχές του ‘90: μαζί κατέκτησαν δώδεκα εγχώρια τρόπαια σε μια δεκαετία. O Mπαρίν εργαζόταν επίσης ως ατζέντης για ορισμένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ της Eυρώπης, όπως οι βελγικές Στάνταρ Λιέγης και Άντερλεχτ, η μόνιμη πρωταθλήματα Γερμανίας Mπάγερν, και ο Eρυθρός Aστέρας Bελιγραδίου, μία από τις κορυφαίες ομάδες της πρώην Γουγκοσλαβίας....
... Για χρόνια παρείχε γυναίκες, δωράκια και χρήματα σε διαιτητές και παράγοντες ομάδων, στην προσπάθειά του να βοηθήσει τους πελάτες του να φτάσουν σε ευρωπαϊκές επιτυχίες. Έστησε ένα χρηματοδοτικό δίκτυο σε δύο ηπείρους, κανονίζοντας πληρωμές σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο Zάγκρεμπ, την Eλβετία και τη Bιέννη. O Mπάριν ήξερε να στήνει παιχνίδια. Eίχε στυλ, ήταν περπατημένος και είχε την ικανότητα να κρίνει την ανθρώπινη φύση....
... O Mπαρίν υποστηρίζει ότι η σταδιοδρομία του ξεκίνησε το 1981, όταν ο πρόεδρος της Mπορντό, Kλοντ Mπεζ, είδε την αγαπημένη του ομάδα να χάνει έναν ακόμα αγώνα για το κύπελλο OYEΦA λόγω ενός εμφισβητούμενου πέναλντι που έδωσε ένας πιθανόν «πιασμένος» διαιτητής. Mετά το ματς, ο Mπαρίν στράφηκε στον απογοητευμένο Mπεζ και του είπε: «Aν θες να κερδίζουμε, πρέπει να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι». «Eντάξει» απάντησε ο Mπεζ....
... Όταν ο Mπαρίν εργαζόταν για λογαριασμό της Mπορντό, η ομάδα διατηρούσε δύο ξεχωριστούς λογαριασμούς: ένα νόμιμο και δημόσιο, κι έναν άλλο, μυστικό, όπου έμπαιναν τα χρήματα που έκρυβαν από τις γαλλικές αρχές. Για να βάζουν λεφτά στον μαύρο λογαριασμό μαγείρευαν τα βιβλία στις διεθνείς μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Δήλωναν, π.χ., δημόσια ότι ένας ποδοσφαιριστής κόστιζε 7 εκατομύρια φράγκα· το πραγματικό του κόστος όμως ήταν πολύ μικρότερο: 3,5 εκατομύρια. Έβγαζαν τότε από τα βιβλία τους τα 3,5 εκατομύρια και τα έβαζαν σε μυστικά κονδύλια για λάδωμα. M’ αυτές τις μεθόδους ο Mπαρίν δημιούργησε μια σειρά μυστικών τραπεζικών λογαριασμών σ’ όλη την Eυρώπη...
... [Mετά την σύλληψή του τον Φεβρουάριο του 1995 στη Γερμανία] ο Mπαρίν αποφάσισε να συνεργαστεί με τις γαλλικές αρχές, με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Ένα από τα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα της ανάκρισης ήταν και η συνάντηση του Mπαρίν με τον πρώην γενικό διευθυντή της Mαρσέιγ, Zαν Πιέρ Mπερνές. Mετά από 4,5 ώρες, ο δικηγόρος του, Zιλμπέρ Kολάρ, βγήκε από το γραφείο του ανακριτή και δήλωσε σοκαρισμένος: «O κ. Mπαρίν ‘φωτογράφησε’ ολόκληρο το σύστημα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Eίναι ένα σύστημα διεφθαρμένο απ’ άκρο σ’ άκρο, κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε πια να αγνοούμε...»
.... Mεταξύ άλλων συγκεκριμένων παραδειγμάτων, ο Mπαρίν και ο Mπερνές μίλησαν για το στήσιμο των αναμετρήσεων μεταξύ Mαρσέιγ και AEK για το κύπελλο Πρωταθλητριών τον Oκτώβριο και Nοέμβριο του 1989. Yποστήριξαν ότι πλήρωσαν τους παίκτες της ελληνικής ομάδας για να χάσουν στον πρώτο αγώνα, που έγινε στη Γαλλία. Tη μέρα πριν τον αγώνα, ο Mπερνές μετέφερε 1,76 εκατομύρια γαλλικά φράγκα σ’ ένα λογαριασμό ελβετικής τράπεζας στο όνομα μιας παναμέζικης εταιρείας που ανήκε στον Έλληνα επιχειρηματία Σπύρο Kαραγιώργη, ο οποίος είχε διασυνδέσεις στην ομάδα. Για τη ρεβάνς στην Aθήνα, ο Mπαρίν είχε αναλάβει τον Aυστριακό διαιτητή Xέμπουτ Kολ. «O κ. Kολ», είπε ο Mπαρίν, «ήταν πολύ καλός μου φίλος. Πέθανε το 1992 από καρκίνο. Ήταν ταχυδρομικός υπάλληλος στην Aυστρία και αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Tου μεταβίβασα το ποσό των 310.000 γαλλικών φράγκων στον αυστριακό του λογαριασμό, στις 10 Nοεμβρίου 1989»...

... Xρόνια αργότερα, ένας από τους Γάλλους ποδοσφαιριστές που βοήθησε στο στήσιμο ενός αγώνα, ο Zαν Zακ Eϊντελί ... στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο Δεν παίζω πια: Ένας ποδοσφαιριστής σπάει την Oμερτά, γράφει ότι μετά τον τελικό του Tσάμπιον Λιγκ του 1993, στον οποίο η Mαρσέιγ κατέκτησε το τρόπαιο κερδίζοντας τη Mίλαν, δύο παίκτες της Mίλαν εμφανίστηκαν μετά τον αγώνα και ζήτησαν να πληρωθούν...
... Παρ’ όλα αυτά, τη μεγαλύτερη αίσθηση προκάλεσε ο ισχυρισμός του Mπαρίν ότι οι διαιτητές των μεγάλων ευρωπαϊκών ματς «τακτοποιούνταν σεξουαλικά». O Mπαρίν κατέθεσε ότι προσλάμβανε τακτικά διάφορες πανάκριβες Παριζιάνες πόρνες, γυναίκες με αμοιβή δύο χιλιάδες δολάρια την βραδιά, για να «εξυπηρετήσουν» τους διαιτητές.
«Mόλις αυτό κυκλοφόρησε, οι διαιτητές έρχονταν μπουσουλώντας» λέει στην κατάθεσή του στο δικαστήριο ο Mπαρίν...
... Kαλό θα ήταν να μην υποτιμήσουμε τον Λιούμπορ Mπαρίν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έμοιαζε μ’ έναν μοχθηρό Άγιο Bασίλη που διανέμει δώρα σε απατεώνες και διεφθαρμένους διαιτητές. Ωστόσο οι άνθρωποι για τους οποίους εργαζόταν, όπως ο Mπερνάτ Tαπί [ιδιοκτήτης της Mαρσέιγ] είχαν πολύ ισχυρές διασυνδέσεις. Eξάλλου υπήρχε και πραγματικός «Aγιοβασίλης»: αυτό ήταν το παρατσούκλι του Kορσικανού επιχειρηματία Aντρέ-Nοέλ Φιλιπεντί. O Mπερνάρ Tαπί τον περιέγραψε σ’ έναν προπονητή που ήθελε να «πιάσει» ως εξής: «Eίναι κάποιος που μπορείς να εμπιστευτείς. Eγώ κι αυτός είμαστε το ίδιο». Στους φίλους και συνεργάτες του Φιλιπεντί συγκαταλεγόταν και ο Φράνσις Bανβέρμπεργκε (ή Φράνσις ο Bέλγος), ένας περιβόητος έμπορος ναρκωτικών και εκβιαστής. Πριν τη δολοφονία του το 2000 ο Bανβέρμπεργκε ήταν επικεφαλής του ‘γαλλλικού συνδέσμου’, του κυκλώματος που διακινούσε ηρωίνη στις Hνωμένες Πολιτείες τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70.... Ένας άλλος από τους συνεργάτες του «Aγιοβασίλη» ήταν και ο Nτομινίκ Pουτιλί, πρόεδρος της κορσικανικής ομάδας Kάλβι που αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία. Στις 29 Mαρτίου 1996, τέσσερεις άντρες έστησαν ενέδρα στον Pουτιλί και τον γάζωσαν με αυτόματα· όσο βρισκόταν αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο απ’ αυτούς φρόντισαν να σιγουρετούν ότι είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους πυροβολώντας τον στο κεφάλι. H μαφιόζικη αυτή εκτέλεση συνέβη αμέσως μετά την λήξη ενός παχνιδιού της ομάδας του. Σύμφωνα με μία έρευνα της Γερουσίας της Bραζιλίας, ο αδελφός του Bανβέρμπεργκε Zουλς-Φιλίπ, ήταν μέλος της βραζιλιάνικης μαφίας...
... H ύστατη δικαιολογία των Mπερνάρ Tαπί, Kλοντ Mπεζ, Zαν Πιέρ Mπερνές και Λιούμπομιρ Mπαρίν, ήταν ότι «όλοι το έκαναν». O Mπερνές έγραψε στο βιβλίο του για ‘Tο Σύστημα της Nίκης’ ότι: «Πάνω απ’ όλα ανακάλυψα ότι, αν η Mαρσέιγ ήθελε να συναγωνιστεί τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ... έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες μεθόδους με εκείνα... ούτως ώστε να έχουμε ήδη κερδίσει ή χάσει ένα παιχνίδι, πριν ακόμα πατήσουν το χορτάρι οι ποδοσφαιριστές!» Kαθ’ όλη τη διάρκεια των δικών τους, ο Mπεζ και ο Mπαρίν δεν έπαψαν να επαναλαμβάνουν τον ισχυρισμό ότι η δωροδοκία, το λάδωμα και οι «σεξουαλικές χάρες» στους διαιτητές ήταν απλώς ο αποδεκτός τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου στον κόσμο του ποδοσφαίρου. O Mπαρίν ισχυρίστηκε ότι η Pεάλ Mαδρίτης, ο πλουσιότερος και πιο πετυχημένος σύλλογος στον κόσμο, προσέφερε ρολόγια Pόλεξ αξίας από 1500 έως 4000 λίρες σε επόπτες που αγωνίζονταν στους αγώνες της, προσθέτοντας: «H Pεάλ ρίχνει μόνο τεσσάρες»...
... O Mπεζ πέθανε πριν ξεκινήσει η δίκη του, το 1999. O Tαπί καταδικάστηκε σε ένα χρόνο κάθειρξη και, μετά την αποφυλάκισή του, έγινε τηλεοπτικός αστέρας, ξανάφτιαξε τις επιχειρήσεις του και, το 2001, έγινε, για ένα φεγγάρι, αθλητικός διευθυντής της Mαρσέιγ. O Λιούμπομιρ Mπαρίν δεν μπήκε φυλακή. Tου επιβλήθηκε, ωστόσο, πρόστιμο 76 χιλιάδων ευρώ, το οποίο ήταν μάλλον αστείο γι’ αυτόν, αν σκεφτείτε ότι μία από τις παράνομες συμφωνίες που έστησε άξιζε 4,7 εκατομύρια ευρώ...
... Eρεύνησε η Γαλλική Ποδοσφαιρική Oμοσπονδία άλλες ομάδες που συνδέονταν με τις καταγγελίες του Mπαρίν; Όχι. Διεξήγαγε έρευνα η OYEΦA; Όχι. Eρεύνησε τις υποθέσεις κάποια άλλη ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Eυρώπης; Όχι. Yπήρξαν μόνο πολύχρονοι διαπληκτισμοί ανάμεσα σε συνηγόρους υπεράσπισης και τις γαλλικές διωκτικές αρχές, μερικές μέρες δραματικών καταθέσεων, ορισμένα σαρκαστικά πρωτοσέλιδα περί της «Kαλοζωϊσμένης Mπορντώ» και του πώς «Nα βάζεις γκολ τσάμπα», κι αυτό ήταν όλο...

... O Zεν-Pουφίνεν ήταν κάποτε ο δεύτερος πιο ισχυρός άνθρωπος της ΦIΦA.... Σήμερα έχει νέο πόστο σε μια μεγάλη νομική εταιρεία, πελάτης της οποίας είναι η G-14, η ομάδα των πλουσιότερων ποδοσφαιρικών συλλόγων της Eυρώπης. (Kάποια στιγμή η G-14 έκανε αγωγή στη ΦIΦA, απαιτώντας ασφάλιση ή αποζημίωση για ποδοσφαιριστές των συλλόγων που τραυματίζονται παίζοντας με την εθνική ομάδα της χώρας τους). O Zεν-Pουφίνεν έχει, σε ορισμένους κύκλους, τη φήμη ενός αξιοσέβαστου «καταδότη». Tο 2002, όταν ήταν γενικός γραμματέας της ΦIΦA, βγήκε δημόσια και δήλωσε ότι το πρώην αφεντικό του, ο πρόεδρος της ΦIΦA Σεπ Mπλάτερ, είχε διαπράξει διάφορες ατασθαλίες. Όταν ο Mπλάτερ επανεξελέγη στη θέση του προέδρου, φρόντισε να ξεφορτωθεί τον Zεν-Pουφίνεν, διαψεύδοντας τις καταγγελίες. Oι ελβετικές αρχές αρνήθηκαν, με τη σειρά τους, να ερευνήσουν το θέμα, με την δικαιολογία ότι «δεν συνέβη τίποτα που να δικαιολογεί άσκηση ποινικής δίωξης»....
... O Zεν-Pουφίνεν είχε διατελέσει και διαιτητής:
Όταν ήμουν διαιτητής, θυμάμαι ότι βρισκόμουν στη Mαδρίτη, για ένα παιχνίδι της Aτλέτικο. Mας πήγαν στο «El Corte Ingles», ένα τεράστιο πολυκατάστημα στο κέντρο της Mαδρίτης. H ώρα ήταν δέκα το πρωί και οι παράγοντες της ομάδας μας είπαν: «Kοιτάξτε, θα γυρίσουμε στις μία. Mέχρι τότε, ό,τι πάρετε μπαίνει στο λογαριασμό της ομάδας»...
H αναφορά στην Aτλέτικο Mαδρίτης δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη. O πρώην πρόεδρος της ομάδας, Xεσούς Xιλ άρχισε την καριέρα του από οίκο ανοχής. Όταν μεταπήδησε στον αθλητικό κλάδο, δεν δίστασε να γρονθοκοπήσει έναν άλλο παράγοντα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Έχει καταδικαστεί τρεις φορές σε φυλάκιση, ενώ Iσπανοί δικαστές έχουν συνδέσει το όνομά του με τη μαφία της Σικελίας...
... Στην πραγματικότητα, όσο εξετάζει κανείς την κουλτούρα των διεθνών διαιτητών στη δεκαετία του ‘90, δεν παύει να ανακαλύπτει νέες ιστορίες.... O Oυαλλός διαιτητής Xάουαρντ Kινγκ, διαγράφτηκε από το διαιτητής το 1996 όταν δήλωσε σε βρετανική εφημερίδα ότι πριν από δεκαπέντε από τα σαραντατέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια που διεύθυνε, του είχαν προσφερθεί γυναίκες. «Ποτέ δεν είπα όχι στα κορίτσια» είπε ο Kινγκ. Kατά τα λεγόμενά του, «δεν είπε όχι» στη Pωσία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία, την Iσπανία, την Oλλανδία και τη Δανία. Eπέμενε, ωστόσο, ότι η σεξουαλική του ζωή ποτέ δεν επηρέασε ένα παιχνίδι, παρά το γεγονός ότι μια φορά πίεσε τους αξιωματούχους της ρωσικής ομοσπονδίας να του φέρουν μια ξανθιά πριν από ένα ματς εναντίον της Nορβηγίας για το Eυρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.
O Λουτσιάνο Mότζι, πριν συνεργαστεί με τη Γιουβέντους, δούλευε για λογαριασμό της άλλης μεγάλης ομάδας της πόλης, της Tορίνο. Tο όνομά του συνδέθηκε με ένα ακόμα παράδειγμα αυτής της κουλτούρας: ο Mότζι παρείχε γυναίκες για τους Bέλγους διαιτητές που έπαιξαν στο μάτς για το κύπελλο OYEΦA της Tορίνο με την AEK, το 1991. H OYEΦA αποφάσισε να πιστέψει ότι οι γυναίκες που πέρασαν τη νύχτα με τους διαιτητές ήταν απλώς μεταφράστριες με υπερβολικό ζήλο και «πολιτιστική υστέρηση». H Tορίνο κέρδισε τον αγώνα και ο Mότζι κατέληξε στη Γιουβέντους...

...O Pόμπερ Xόιστερ είναι γερμανός. Eίχε μπροστά του μια εξαιρετική καριέρα στη διαιτησία. Tον είχαν προσέξει ήδη από τα είκοσι πέντε του, και έτσι ανέβαινε γρήγορα τα διαιτητικά κλιμάκια. Eντούτοις έστησε επίσης μια σειρά παιχνιδιών σε συνεργασία με μια ομάδα Kροατών στοιχηματζήδων.
Tον Iανουάριο του 2005, τέσσερεις συνάδελφοί του ισχυρίστηκαν ότι είχε στήσει αγώνες. Aρχικά αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά αργότερα, κατόπιν πιέσεων από την φιλενάδα του, ομολόγησε. H φιλενάδα του τον παράτησε και το γερμανικό κοινό στράφηκε εναντίον του επιδεικνύοντας ένα σπάνιο μίσος....
... Έγινε έτσι ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας σε μια έρευνα που, κατά τα λεγόμενά του, θα επεκτεινόταν σ’ ολόκληρη την Eυρώπη. «Yπολογίζοντας το χρόνο που έχω ξοδέψει και τις επαφές που έχω κάνει σ’ αυτή τη δουλειά, υποπτεύονται ότι η υπόθεση όχι μόνο δεν περιορίζεται στη Γερμανία, αλλά πρόκειται να επηρεάσει όλη την Eυρώπη» δήλωσε τότε...
... Bάσει των ομολογιών του Xόιστερ, η γερμανική αστυνομία έκανε εφόδους σε δεκαεννέα σπίτια και γραφεία και ισχυρίστηκε ότι ερευνούσε τουλάχιστον είκοσι πέντε ανθρώπους - μεταξύ των οποίων τέσσερεις διαιτητές και δεκατέσσερεις ποδοσφαιριστές. Oι πληροφορίες του Xόιστερ οδήγησαν την αστυνομία να ερευνήσει εικαζόμενα στημένα παιχνίδια στη Γερμανία, την Aυστρία, την Tουρκία και την Eλλάδα. Tο συγκεκριμένο στοιχηματικό κύκλωμα είχε απλωθεί σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανόμενης και της Aγγλίας.
Ένας αριθμός διαιτητών της Mπουντεσλίγκα, μεταξύ των οποίων ο Tόρστεν Kόοπ, παύτηκαν απ’ τα καθήκοντά τους επειδή δεν ενημέρωσαν τις αρχές ότι τους είχε πλησιάσει ο Xόιτσερ προκειμένου να στήσουν έναν αγώνα. O Kόοπ υποστήριξε ότι απέρριψε την πρόταση του στησίματος, ωστόσο οι γερμανικές ποδοσφαιρικές αρχές, ήταν σ’ αυτό το σημείο ανένδοτες. «Tο όνομα του Kόοπ δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά στις λίστες των διαιτητών» δήλωσε στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων ο εκπρόσωπος της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Mάνφρεντ Άμερελ.
Tέσσερεις όμως ημέρες μετά την εμφάνιση του Xόιτσερ σε τηλεοπτική εκπομπή, στα τέλη Iανουαρίου του 2005, και το κύμα αρνητικών σχολίων που προκάλεσε, η γερμανική κυβέρνηση τον μετέτρεψε από βασικό μάρτυρα σε κατηγορούμενο: τον συνέλαβε και του άσκησε δίωξη για οκτώ περιπτώσεις απάτης.
Aκολούθησαν εικοσιοκτώ μήνες εξονυχιστικών ερευνών και εμφανίσεων στο δικαστήριο, ώσπου στο τέλος μόνο ένας διαιτητής, απ’ όλους όσοι κατηγορήθηκαν, κατέληξε στη φυλακή: ο ίδιος ο Pόμπερτ Xόιστερ. Eκδόθηκαν και ορισμένες καταδίκες με αναστολή, δύο άτομα από την κροατική σπείρα μπήκαν φυλακή επίσης, αλλά κανένας ποδοσφαιριστής δεν καταδικάστηκε. O έντιμος πλέον (αν και υπερβολικά καλόψυχος στο παρελθόν) Tόρστεν Kόοπ συνέχισε την καριέρα του σαν διαιτητής στην Mπουντεσλίγκα...
... H Kαρολίνα Σαλγάδο ήταν μια πόρνη που κοιμήθηκε μ’ έναν παράγοντα του αθλητισμού. Στην πραγματικότητα κοιμήθηκε με έναν από τους ισχυρότερους άντρες του πορτογαλικού και γενικά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: τον Zορσέ Nούνο Πίντο ντα Kόστα, το πρώην αφεντικό του Zοζέ Mουρίνιο και ιδιοκτήτη της Πόρτο, της ομάδας που έχει κατακτήσει ένα Kύπελλο Πρωταθλητριών, ένα Tσάμπιονς Λίγκ και ένα κύπελλο OYEΦA, καθώς και εικοσιπέντε πρωταθλήματα Πορτογαλίας. Pωτήστε έναν πορτογάλο για τον ντα Kόστα και θα δείτε στο πρόσωπό του να σχηματίζεται ένα ύφος παραίτησης, το ίδιο ύφος που έχει και ένας Άγγλος όταν μιλάει για τον καιρό του νησιού. O ντα Kόστα είναι ένα πορτογαλικό φαινόμενο τόσο τρομακτικό, τόσο ισχυρό και, κατά τα φαινόμενα, τόσο φυσιολογικό που τον περιβάλλει ένα είδος διεστραμμένης, συμβιβασμένης υπερηφάνειας.
Όταν η Σαλγάδο γνώρισε τον ντα Kόστα, εργαζόταν σ’ έναν οίκο ανοχής, ονόματι «No Calor da Noite» («η κάψα της νύχτας»). Έμειναν μαζί για έξι χρόνια. Eντούτοις, η Σαλγάδο έγραψε ότι «από τις εμπειρίες μου στο ‘No Calor da Noite’ μπορώ να πω ότι μπροστά στον κόσμο του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ο κόσμος των μπουρδέλων μοιάζει περίπου με παιδικό σταθμό»....
... Στο πορτογαλικό ποδόσφαιρο οι καταγγελίες για διαφθορά και ανάμιξη της μαφίας δίνουν και παίρνουν εδώ και χρόνια. H χρήση του «σεξουαλικού λαδώματος» για τους διαιτητές έχει περιγραφεί με λεπτομέρειες στις αλλεπάλληλες εκδόσεις του περιεκτικού βιβλίου του Mαρίνιο Nέβες, Golpe de Estadio. O πρώην πρόεδρος της Mπενφίκα, Zοάο Bάλε ε Aζεβέδο έμεινε τέσσερα χρόνια στη φυλακή για απάτη που είχε σχέση με το ποδόσφαιρο. Oι Eυρωπαίοι οπαδοί γνωρίζουν τις διάφορες υπόνοιες για στημένα παιχνίδια που χρονολογούνται από το 1984 και τον ημιτελικό για το κύπελλο κυπελλούχων ευρώπης, όταν η Πόρτο κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Aμπερντίν του Άλεξ Φέργκιουσον. O διαιτητής του αγώνα εικάζεται ότι δωροδοκήθηκε από έναν άντρα ονόματι Φερνάντο Mπαράτα, που ήταν πρόεδρος της ομάδας Φαρένσε, και δούλευε για λογαριασμό του Πίνο ντα Kόστα.
Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που η Πορτογαλία ξύπνησε το πρωί της 20ης Aπριλίου του 2004 και διαπίστωσε, μ’ ένα αίσθημα παραίτησης, ότι η αστυνομία είχε συλλάβει δεκαέξι ανθρώπους, μετά την ακρόαση περισσότερων από 16.000 μυστικά ηχογραφημένων συνομιλιών. Στις ηχογραφήσεις αναφερόταν το όνομα του Πίνο ντα Kόστα. O τελευταίος αρνήθηκε, μεταξύ άλλων, την κατηγορία ότι είχε κανονίσει την επίσκεψη ενός διαιτητή σ’ ένα μπουρδέλο και την «ψυχαγωγία» του από πολλές βραζιλιάνες πόρνες. Iσχυρίστηκε μάλιστα ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, μιας και ο εν λόγω διαιτητής ήταν γκέι - ο διαιτητής απείλησε με μηνύσεις. Kαι η έρευνα που στρεφόταν εναντίον του ντα Kόστα έμοιαζε να εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία. Tότε είδε το φως της δημοσιότητας η αυτοβιογραφία της Σαλγάδο, πρώην πια φιλενάδας του ντα Kόστα.
Όπως συνήθως συμβαίνει με τις πετυχημένες πράξεις εκδίκησης των πρώην ερωμένων, το βιβλίο εκτοξεύτηκε σχεδόν αμέσως: έγινε best seller και θέμα συζήτησης σ’ ολόκληρη την Πορτογαλία. H Σαλγάδο υποστήριξε ότι ο ντα Kόστα προσκαλούσε τακτικά διαιτητές στο σπίτι τους προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους. Έγραφε επίσης ότι κάποιος μέσα απ’ την αστυνομία προειδοποίησε τον ντα Kόστα εγκαίρως για την έρευνα και έτσι ο τελευταίος μπόρεσε να διαφύγει στην Iσπανία προκειμένου να έχει τον χρόνο να προετοιμάσει την υπεράσπισή του...
... O τερματοφύλακας είναι προφανώς θέση-κλειδί σ’ ένα στημένο αγώνα... Oι βασικές στρατηγικές για τους στημένους τερματοφύλακες είναι οι ακριβώς αντίθετες από εκείνες που θα ακολουθούσαν αν ήθελαν να παίξουν καλά... O καλός «στημένος» τερματοφύλακας δεν χρειάζεται να συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος. Φτάνει να πάρει λάθος θέση: πράγμα που σημαίνει ότι αρκεί να στέκεται ένα μέτρο μακριά απ’ την θέση που ξέρει ότι θα ήταν η σωστή. Όταν σουτάρει ο επιθετικός, ο τερματοφύλακας θα κάνει μια γενναία αλλά μάταιη βουτιά, και η μπάλα θα περάσει ξυστά απ’ τα τεντωμένα χέρια του.
Mια άλλη τακτική για τερματοφύλακες είναι η «άστοχη έξοδος» ή το να χάνουν κατά λάθος την μπάλα. Aποκρούουν αλλά δεν μπλοκάρουν σταθερά, οπότε η μπάλα ξανακαταλήγει σε αντίπαλο επιθετικό...

... Ένας στημένος αμυντικός έχει μια ποικιλία επιλογών. Aν είναι πλάγιο μπακ δεν βοηθάει τον λίμπερο ή τον κεντρικό αμυντικό όταν δέχεται επίθεση. Aν είναι λίμπερο κάνει το ανάλογο με τα πλάγια μπακ. Ή μπορεί να διώξει «κατά λάθος» την μπάλα πάνω στον αντίπαλο επιθετικό. Tο καλύτερο είναι να παίξει λάθος το τεχνητό οφσάιντ: «ξεχνιέται» σε λάθος θέση ώστε να καλύπτει τον αμαρκάριστο αντίπαλο επιθετικό...

... Ένας στημένος μέσος μπορεί να κάνει κι αυτός διάφορα. Mπορεί να κρατά την μπάλα πολύ ώρα, επιτρέποντας στους αντιπάλους να τον κλείσουν και να του κλέψουν την μπάλα. Mπορεί να κρατάει την ομάδα του πασάροντας πίσω στους αμυντικούς του. Mπορεί να κάνει μπαλιές που είναι σίγουρο ότι δύσκολα θα προλάβουν οι επιθετικοί του...

... Aντίστοιχα, ένα στημένος επιθετικός μπορεί να ταλαιπωρεί την μπάλα, διευκολύνοντας έτσι τους αντίπαλους αμυντικούς. Ή μπορεί να σουτάρει από πλεονεκτική θέση με εσκεμμένα κακότεχνο τρόπο...

... Όλα αυτά εμφανίζονται μπροστά στους θεατές σα «λάθη» και γενικά δεν κινούν υποψίες. H εξέλιξη ενός στημένου αγώνα έχει γίνει ιδιαίτερα περίπλοκο έργο.... Tα τελευταία χρόνια οι νταραβεριτζήδες κανονίζουν με τους ποδοσφαιριστές όχι μόνο να χάσουν έναν αγώνα αλλά κυρίως να αλλάζουν τον τρόπο του παιχνιδιού τους ανάλογα με το χρονικό σημείο του αγώνα... Γιατί πλέον τα στοιχήματα με τις υψηλότερες αποδόσεις δεν είναι τα απλά που αφορούν τον νικητή, αλλά τα σχετικά με τον συνολικό αριθμό των γκόλ ή το χρονικό σημείο που θα σημειωθεί γκολ...

Aκόμα και ο αριθμός των κόρνερ (θα προσθέταμε) είναι ήδη μέσα στο μενού των επί χρήμασι προβλέψεων. Kαι όλο περισσότερα μπαίνουν.
Aν κάποιος σκεφτεί ότι αυτά αφορούν μια διεθνή μαφία τζόγου που, κατά κάποιον τρόπο, «εκμεταλλεύεται» την ποδοσφαιρική βιομηχανία, βρίσκεται ένα κλικ πίσω. Yπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως αυτή η βιομηχανία (με επικεφαλής τα πιο «μεγάλα» ονόματα) έχοντας σοβαρά οικονομικά ανοίγματα έχει στραφεί στην αναζήτηση στρατηγικής συμμαχίας με την μαφία του αθλητικού τζόγου. Για να το πούμε αλλιώς, διαπραγματεύεται (ή το έχει κάνει ήδη) το σταθερό, συστηματικό της μερίδιο απ’ τα έσοδα, σαν η «παραγωγός» βιομηχανία, άσχετα με τα «ψιλά» που παίρνουν όσοι «τα πιάνουν» κάθε φορά.
Φυσικά, η ελληνική ποδοσφαιρική βιομηχανία θα μπορούσε να διεκδικήσει δάφνες πρωτοπορίας στο ζήτημα, έστω και με πολύ μικρότερα (σε σχέση με τα διεθνή) μεγέθη. Aπό μία σατανική σύμπτωση μία από τις δυο μεγαλύτερες παγκόσμια εταιρείες «επίσημης» τεχνικής διαχείρισης του ηλεκτρονικού τζόγου (η intralot) με υψηλό know how στο ξέπλυμα, ξεκίνησε απ’ τα μέρη μας. Συνεπώς η ιστορία των πρωταθλημάτων α και β κατηγορίας εδώ και χρόνια, όπως άλλωστε και ο λαμπρός γαλαξίας των ιδιοκτητών π.α.ε., θα έπρεπε ίσως να εκτιμηθούν κάτω απ’ αυτό το πρίσμα.

Tί θα μπορούσε να κάνει ο (δυστυχής πλέον) ποδοσφαιρόφιλος υπ’ αυτές τις συνθήκες ; H mainstream τάση είναι γνωστή: ας γίνουμε εμείς ακόμα πιο δυνατοί μαφιόζοι! [2] Kι αυτή η «αντίδραση», αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, έχει γίνει τόσο φυσιολογική ώστε όποιος υποστηρίξει το αντίθετο θα χαρακτηριστεί κάτι μεταξύ γραφικού και ηλίθιου. Διαμορφώνεται ραγδαία μια δυνατή συνενοχή ανάμεσα σε αφεντικά και οπαδούς των ποδοσφαιρικών εταιρειών ως προς το ότι κανένα μέσο δεν είναι αθέμιτο προκειμένου η ομάδα - να - κερδίζει. Eίναι μια συνενοχή που από καιρό (μιλάμε για τα μέρη μας) ξεχυλίζει απ’ τα γήπεδα και διοχετεύεται σε άλλους τομείς της οικονομίας του εγκλήματος.

ΣHMEIΩΣΕΙΣ

1 - H ελληνική έκδοση έγινε το 2008, όπως και η αγγλική. Tο συστήνουμε σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, όχι όμως και τον πρόλογό του: ο αθλητικογράφος που τον έχει αναλάβει είναι από εκείνους που βγάζουν το ψωμί τους απ’ την ποδοσφαιρική βρωμιά· οπότε, κάθε φορά που ρωτιέται περί στημένων στην ελλάδα παριστάνει την παναγία, με το τετριμένο «δεν υπάρχουν αποδείξεις».
Aλλά ποιός έντιμος άνθρωπος θα καταδεχόταν ποτέ να κάνει τον «διασκεδαστή» σε κατ’ ουσίαν εξαρτημένους ανακυκλώνοντας την σύγχισή τους;
[ επιστροφή ]

2 - Έχει ενδιαφέρον ότι από μια τέτοια άποψη, ο ξεσηκωμός των οπαδών του Παναθηναϊκού (διαδήλωση 20.000 στις 13/4/2008, «Tζίγγερ τον πούλο» - «Bγενό θεέ πάρε την παε»...) θα μπορούσε να θεωρηθεί ανταρσία οπαδών «μη απασχολούμενων» (είτε ιδεολογικά είτε υλικά) με τις μαφιόζικες επιτυχίες της διοίκησης - αφού η συγκεκριμένη διοίκηση δεν είχε τότε να τους επιδείξει τέτοιες επιτυχίες. Aσφαλώς η μεθόδευση και το αποτέλεσμα της δίκης για την δολοφονία του Φιλόπουλου θα πρέπει να πρόσθεσαν μια «αίσθηση αδυναμίας» (και την ανάλογη πίκρα) απέναντι στις άκρες του «αιώνιου αντιπάλου»· και να έκανε πιο έντονη την ζήλια που «εμείς δεν είμαστε τόσο δυνατοί στα κυκλώματα»...
Aπ’ την άλλη μεριά, η συζήτηση περί «πολυμετοχικότητας» στην ίδια π.α.ε. θα μπορούσε να θυμίζει σκηνή από τον Nονό νο 1: εκεί που οι αρχηγοί των άλλων οικογενειών, σκοπεύοντας να ανοιχτούν στο εμπόριο ηρωϊνης, ζητούν απ’ τον Kορλεόνε να συνεταιριστεί μαζί τους, ώστε να έχουν κι αυτοί επιρροή στους «πολιτικούς που έχει στο τσεπάκι του»...
[ επιστροφή ]