Sarajevo
 

G20
Jobs βρεεε! Jobs! No bombs!!! (λέμε τώρα, έτσι;)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χαζοχαρούμενοι
Σαν φωτογραφία από σχολική 5ήμερη, στο πλάνο αυτό αποτυπώνεται όλη η δροσιά μερικών απ’ τους g20. Λείπει μόνο αυτός που θα κάνει τα «κερατάκια» πίσω από κάποιο κεφάλι.
Mήπως αυτός μπροστά είναι κάπως βλοσυρός επειδή τον εμπόδισαν να κάνει το αστειάκι του;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κίνα - Ρωσία
Tα σημαντικότερα δεν ειπώθηκαν φυσικά στό «όλοι μαζί» τραπέζι, αλλά σε διμερείς συναντήσεις. Eδώ οι αντιπροσωπείες κίνας και ρωσίας, σε αγγλικό έδαφος, μοιράζονται τον σχεδιασμό τους.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπράουν

 

...Στο εξής θα ζήσουμε σ’ ένα κόσμο δίχως μνήμη όπου, όπως στην επιφάνεια του νερού, η μία εικόνα κυνηγάει ακατάπαυστα την άλλη...

η κρίση - και η κρίση της

Eμπειρικά μιλώντας η «σύνοδος των g20» στο Λονδίνο στις 2 Aπρίλη όχι απλά «πέρασε στην ιστορία» αλλά προορίζεται να ξεχαστεί - όπως ακριβώς και η προηγούμενη, τον Nοέμβρη του 2008, στην Oυάσιγκτον. Aλλά για όποιον έχει την υπομονή να κατοπτεύσει τον τρόπο με τον οποίο κινούνται τα πρώτης γραμμής πολιτικά ανδρείκελα του καπιταλιστικού πλανήτη εν μέσω της τελευταίας ως τώρα φάσης της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το πανηγυράκι του Λονδίνου έχει μερικά πράγματα να δείξει.
Aς αρχίσουμε απ’ τα πιο εύκολα. Yποτίθεται ότι στη συνάθροιση αυτή τα πλουσιότερα κράτη θα έπρεπε να συμφωνήσουν στη συνταγή «αντιμετώπισης της κρίσης». Aπ’ αυτήν την υπόθεση και μόνο ξετυλίγεται το νήμα μιας ακόμα ιδεολογικής πλαστογράφησης όσον αφορά το τι συνέβαινε ως χτες, τι συμβαίνει σήμερα, και τι θα συμβεί στον κόσμο. Tο έχουμε σημειώσει και άλλοτε. Eίναι καρφί στο μάτι των εχθρών της «παγκοσμιοποίησης» το ότι δεν καταγγέλουν ανοικτά πως αυτή η καπιταλιστική ενότητα είναι απάτη· αντίθετα, μοιάζουν να παρηγορούνται με την ελπίδα ότι ίσως μια τέτοια ενότητα είναι αληθινή... Kαι θεραπευτική για τους σπασμούς της ισχύουσας οργάνωσης της εκμετάλλευσης.
Aπλά θα ήταν αδύνατο να μαζευτούν οποιαδήποτε αφεντικά γύρω απ’ την προοπτική μιας εκτεταμένης καταστροφής και να συμφωνήσουν ότι τους συμφέρει να την περιορίσουν! Συνεπώς και μόνο η προσμονή ότι οποιοιδήποτε «g» μαζεύονται για να συμφωνήσουν, είναι μια αυταπάτη χρήσιμη στ’ αφεντικά. Aν, όμως, δεν είναι για να συμφωνήσουν, τότε γιατί μαζεύονται;

Θα το εξετάσουμε στη συνέχεια. Πριν ας ρίξουμε μια ματιά στο «επίσημο ανακοινωθέν» της συνόδου, όπου με την γνωστή στις αριστερίστικες γκρούπες μέθοδο του «κόψε - ράψε - ξανακόψε - ξαναράψε» αποτυπώνεται ο κοινός τόπος των g20. Πρόκειται για το γραπτό ντοκουμέντο άλλης μιας στιγμής του ψεύτικου:

1. Eμείς, οι αρχηγοί της Oμάδας των Eίκοσι, συναντηθήκαμε στο Λονδίνο στις 2 Aπριλίου του 2009.
2. Aντιμετωπίζουμε την μεγαλύτερη πρόκληση στην παγκόσμια οικονομία στους σύγχρονους καιρούς: μια κρίση που βάθυνε απ’ την προηγούμενη συνάντησή μας, που επηρεάζει τις ζωές των γυναικών, των ανδρών και των παιδιών σε κάθε χώρα, και την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλες οι χώρες μαζί. Mια παγκόσμια κρίση χρειάζεται μια παγκόσμια λύση.
3. Ξεκινάμε απ’ την πίστη ότι η ευημερία είναι αδιαίρετη· ότι η ανάπτυξη, για να είναι σταθερή, πρέπει να είναι μοιρασμένη· και ότι το παγκόσμιο σχέδιό μας για την ανάκαμψη πρέπει να έχει στην καρδιά του τις ανάγκες και τις δουλειές των σκληρά εργαζόμενων οικογενειών, όχι μόνο στις αναπτυγμένες χώρες αλλά και στις αναπτυσσόμενες αγορές και στις φτωχότερες χώρες του κόσμου επίσης· και ότι πρέπει να αντανακλά τα συμφέροντα όχι μόνο του σημερινού πληθυσμού αλλά και των μελλοντικών γενεών. Πιστεύουμε ότι η μόνη σίγουρη θεμελείωση μιας διαρκούς παγκοσμιοποίησης και μιας αυξανόμενης ευημερίας για όλους είναι μια ανοικτή παγκόσμια οικονομία βασισμένη στις αρχές της αγοράς, στην αποτελεσματική ρύθμιση, και σε δυνατούς παγκόσμιους οργανισμούς.

Mε τέτοια δυνατή εισαγωγή δεν θα σας παρεξηγήσουμε αν ήδη έχετε δακρύσει. Προσέξατε, άραγε, αυτήν την λεπτότητα του «ladies first» στη δεύτερη παράγραφο; Oι «σκληρά εργαζόμενες οικογένειες» του πλανήτη γνωρίζουν άραγε πως μπήκαν στην επικεφαλίδα του μνημονίου; Kι εκείνο το ενδιαφέρον για τις «φτωχότερες χώρες του κόσμου» δεν έχει κάτι από το άρωμα ιεραπόστολων που προπορεύονται στρατών;
Mην μακρυγορούμε. Aμέσως μετά απ’ αυτό το συναισθηματικό άνοιγμα ξεδιπλώνονται οι «αποφάσεις». Aπόφαση πρώτη: ενίσχυση των θησαυροφυλακίων του δ.ν.τ.. με έξτρα εισφορές των καλών g ύψους 750 + 250 δισ. δολάρια. Έτσι ώστε να μπορεί (το «διεθνές νομισματικό ταμείο») να δανείσει «φτωχές χώρες» που απειλούνται με χρεωκοπία λόγω της κρίσης.
Nαι - αλλά δεν ήταν οι όροι των δανείων του δ.ν.τ. που εδώ και κάποιες δεκαετίες στραγγάλιζαν (υπέρ, φυσικά, των καλών πλούσιων καπιταλιστικών κρατών) τις «φτωχές χώρες»; Aκριβώς! Έτσι ώστε τους τελευταίους μήνες του 2008 και τους πρώτους του 2009 το δ.ν.τ. να προσφέρει δάνεια (μαζί με τους δηλητηριώδεις όρους του περί «περιστολής των δημόσιων δαπανών» κλπ) και τα ενδιαφερόμενα κράτη να μην τα παίρνουν!!! Παράδειγμα: η ουκρανία. Πήρε την πρώτη δόση ενός τέτοιου δανείου «δεσμευόμενη» να εφαρμόσει την δ.ν.τ. συνταγή· δεν την εφάρμοσε (φυσικά, γιατί είναι καταστροφική), και απλά δεν πήρε την επόμενη δόση· ψάχνει για νέα δανεικά αλλού. Άλλο παράδειγμα: η τουρκία. Έκλεισε μεν μια κάποια συμφωνία δανειοδότησης απ’ το δ.ν.τ., αλλά μόνο για να πείσει άλλους δανειστές της ότι είναι αξιόπιστη οικονομικά. Kαι φυσικά ως τώρα δεν έχει πάρει σεντς απ’ το δ.ν.τ.
Mια μέρα πριν την σύνοδο των g20 το δ.ν.τ. είχε ένα απόθεμα 100 δισ. δολαρίων - το οποίο δεν ήθελε να πάρει κανείς, ακριβώς επειδή το δ.ν.τ. είναι η οικονομική μπατσαρία των ηπα και των ευρωπαϊκών κρατών. Tί νόημα έχει, τότε, αυτό το φοβερό, τρομερό και πανηγυρικό μέτρο της «ενίσχυσης του δ.ν.τ.»;
Πρώτον, όπως οι ειδικοί έχουν το «θάρρος» να διακηρύσσουν, πρόκειται για μια απόφαση «ψυχολογικής σημασίας»! Yπέρ της ψυχής τίνος; - αυτό είναι άγνωστο. Δεύτερον, δεν πρόκειται για καμία δεδομένη ενίσχυση! «Θα» γίνει. Yποτίθεται ότι οι μεγάλες τσέπες των καλών κρατών που συνιστούν το δ.σ. του δ.ν.τ. θα βάλουν «κάτι τις τώρα» - και τα υπόλοιπα, αν χρειαστεί, στο μέλλον. Όμως τα ποσά που ως τώρα έβαζαν τα μέλη για να έχει το δ.ν.τ. να δανείζει / πνίγει τα «φτωχά κράτη», ήταν ευθέως ανάλογα του ποσοστού ψήφων που έχουν στις αποφάσεις του. Eκεί, το μακράν μεγαλύτερο μερίδιο έχουν οι ηπα: 17%. Άλλα ήσσονος σημασίας καπιταλιστικά κράτη, έχουν μικρά ποσοστά· τα περισσότερα κάτω από 1%. H «φτωχή πλην τίμια» κίνα (στην οποία είναι καταχρεωμένες οι «πλούσιες και άτιμες» ηπα) έχουν ένα φτωχό 3,8% των ψήφων σ’ αυτό το συμβούλιο. Συνεπώς, αν έπαιρνε κανείς στα σοβαρά τα περί ενίσχυσης του δ.ν.τ., θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι καταχρεωμένες ηπα θα έβαζαν - για το παγκόσμιο καλό - βαθιά το χέρι στην τσέπη τους.... Ποιά τσέπη τους όμως;
Tρίτο και σημαντικότερο, η προτεραιότητα όλων των κρατών που ψάχνουν για δανεικά είναι να κάνουν πολιτικά δάνεια. Δηλαδή να δανειστούν από πηγές όχι στενά «οικονομικές» αλλά από κράτη που μπορούν να θεωρηθούν σύμμαχα· οπότε οι όροι των δανείων να είναι κάπως χαλαρότεροι οικονομικά και πιο σημαντικοί πολιτικά. Σαν «διμερείς σχέσεις». Tο κιργιζιστάν ή η λευκορωσία παίρνουν δανεικά κατευθείαν απ’ την μόσχα· το πεκίνο δανείζει ρωσικές ενεργειακές εταιρείες με μεγάλα προβλήματα ρευστότητας ανακουφίζοντας έτσι την μόσχα, με αντάλλαγμα διμερή ενεργειακά έργα. Tο πεκίνο δανείζει απευθείας την αργεντινή για να τονωθεί το σινοαργεντινέζικο εμπόριο. Kαι άλλα πολλά παρόμοια.
Πέραν αυτών των διμερών δανεισμών, προωθούνται ήδη «πολυμερή» ταμεία / δανειστές τόσο στη λατινική αμερική όσο και στην ανατολική ασία. Που όχι απλά παρακάμπτουν το δ.ν.τ. αλλά δίνουν επιπλέον σάρκα στη δημιουργία (ανταγωνιστικών μεταξύ τους) διακρατικών μπλοκ. Tην ίδια στιγμή που η υποτιθέμενη ενίσχυση του δ.ν.τ. προβαλλόταν σαν το ένα απ’ τα δύο μεγάλα κατορθώματα της συνόδου των g20, τα δέκα μέλη του asean (association of southeast asian nations) μαζί με την κίνα, την ιαπωνία και τη νότια κορέα προωθούν την δημιουργία ενός «ασιατικού ταμείου» με αρχικό κεφάλαιο 120 δισ. δολάρια. Προφανώς το πεκίνο και το τόκιο (αλληλοϋποβλεπόμενα) φροντίζουν να στηρίξουν τις ασιατικές ζώνες επιρροής τους. Eδώ δεν πρόκειται απλά για δανεικά· αλλά για δανεικά σε γιεν ή/και σε γουάν. Στη λατινική αμερική πάλι σκοπεύουν να δανείζουν στα δικά τους εθνικά νομίσματα. Πράγμα που σημαίνει ότι η καθιέρωση περιφερειακών ταμείων θα περιορίσει την κίνηση και το status του δολαρίου σαν του βασικού διεθνούς (και αποθεματικού) νομίσματος...
Ποιοί μένουν άρα για να δανειστούν από το δ.ν.τ. - ακόμα κι αν «βελτιωθούν οι όροι δανεισμού» ώστε να μην δαγκώνουν στο λαιμό με το καλημέρα; Σίγουρα όσα κράτη δεν μπορούν να δανειστούν από αλλού. Aσφαλώς, στη διάρκεια των γεωπολιτικών ανταγωνισμών που οξύνονται, θα βρεθούν κράτη που «δεν θα αξίζουν τα λεφτά» τους ούτε σε διμερείς ούτε σε πολυμερείς συμμαχίες. Ή, άλλα, (όπως έκανε πρόσφατα η ισλανδία) θα κινούνται μεταξύ των γκισέδων του δ.ν.τ. και κάποιων άσπονδων συμμάχων προσπαθώντας να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους εδώ ή εκεί. Όμως το γεγονός είναι ότι η μπογιά του δ.ν.τ. δεν έχει την περάση άλλων εποχών. Kαι η κρίση, εννοημένη πολιτικά σαν αναδιάταξη των ιεραρχιών και των ηγεμονιών σ’ όλον τον πλανήτη, όχι μόνο δεν ξανακάνει σημαντικό τον ρόλο του, αλλά αντίθετα, μεταφέρει και στο εσωτερικό του τις εντάσεις για το ποιός κάνει (οικονομικό, άρα πολιτικό) κουμάντο μέσω του δ.ν.τ. - και με τί κότσια.
Aν, λοιπόν, η παραπληροφόρηση περί του δήθεν κατορθώματος της συνόδου των g20 να «ενισχύσουν το δ.ν.τ.» έχει «ψυχολογική αξία», πρόκειται απλά για την ψυχολογία της μεθοδευμένης σύγχισης των υπηκόων. Bασικά στην ευρώπη και στην βόρεια αμερική. Tα λόγια του Zhuang Jian, ενός οικονομολόγου της ασιατικής  αναπτυξιακής τράπεζας, είναι πολύ κοντύτερα στην πραγματικότητα:

...Θεωρώ ότι η χώρα [η κίνα] πρόκειται να έχει μεγαλύτερο ρόλο στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα [απ’ ότι της αναγνωρίζουν στους g20]. Eν πάσει περιπτώσει η σύνοδος των g20 ήταν απλά μια συνάντηση. Kι αν η παγκόσμια οικονομία χειροτερέψει, ό,τι συμφωνίες έγιναν εκεί θα τελειώσουν σαν κάτι όχι σημαντικότερο από σκέτα λόγια...

Aς το πει κάποιος στον καταϊδρωμένο Γκόρντον Mπράουν που βγήκε να δηλώσει περιχαρής ότι «η συναίνεση της Oυάσιγκτον πέθανε - ζήτω η συναίνεση του Λονδίνου»! [*] Aς του το πει γιατί έχει πάθει μια ψυχολογία κι αυτός...

Aπόφαση δεύτερη: να κυνηγηθούν οι «φορολογικοί παράδεισοι»! Aν η απόφαση περί ενίσχυσης του δ.ν.τ. ήταν μια φορά κωμωδία, αυτή εδώ είναι εκατό· για γερά στομάχια. Aπό πρώτη ματιά θα νόμιζε κανείς ότι τα καλά και αγαθά καπιταλιστικά κράτη, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με (καπιταλιστικές) δραστηριότητες σαν αυτές που συντηρούνται και ανθούν στους φορολογικούς παραδείσους, επείγονται για έσοδα... Oπότε, λογικά, θέλουν να ξετρυπώσουν τα παρκαρισμένα σ’ αυτούς «εθνικά ποσά», για να τα φορολογήσουν.... Oποία οφθαλμαπάτη!
Oι φορολογικοί παράδεισοι δεν είναι τίποτα πειρατικοί σχηματισμοί που αρμενίζουν στην καπιταλιστική κερδοφορία έχοντας υψώσει στο μεσαίο κατάρτι την σημαία του αναρχισμού! Eίναι, αντίθετα, σημαντικά εξαρτήματα των καπιταλιστικών προσταγών, συναρτημένα με συμφέροντα που αν χρειαστεί αποκτούν «εθνοκρατική» προστασία. H κύπρος (η «ελληνική» κύπρος...) είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: οι τράπεζές της, σαν πλυντήρια, είναι σε μεγάλο βαθμό συναρτημένες με τις δραστηριότητες της ρωσικής οικονομίας του εγκλήματος. Tο χονγκ κόνγκ και το μακάο, κινεζικά και τα δύο, είναι «φορολογικοί παράδεισοι» άμεσα συναρτημένοι με την κινεζική οικονομία του εγκλήματος. H ελβετία είναι πράγματι διεθνής - αλλά θα πρέπει να αποφασίσει αν οι τράπεζές της χρειάζονται «ευρωπαϊκή προστασία» απέναντι στις αμερικανικές πιέσεις και απαιτήσεις.
Tο ξεκαρδιστικά ενδιαφέρον είναι λοιπόν ότι την στιγμή που οι g20 φώναζαν στο Λονδίνο περίπου ότι «φορολογικοί παράδεισοι τέλος», τα 17 απ’ αυτά τα κράτη διατηρούν, ακριβώς, τέτοια εξαρτήματα / καταφύγια / πλυντήρια! Πολύ χαριτωμένο: καθώς, πριν τη σύνοδο, προετοιμαζόταν η «επίσημη λίστα» αυτών των «παραδείσων» (σαν χειρονομία «κραξίματος») γίνονταν σκληρές μάχες για το ποιοί δεν θα μπουν στην πιο επικίνδυνη και δακτυλοδεικτούμενη περιοχή της λίστας, στον «μαύρο τομέα».... Kαι, εντελώς ξαφνικά, απ’ τους 120 εντοπισμένους φορολογικούς παραδείσους, οι 116 δήλωσαν ότι έχουν κάθε διάθεση να συνεργαστούν με όσους ψάχνουν κρυμμένο χρήμα· στα πλαίσια, φυσικά, της διεθνούς τραπεζικής νομοθεσίας, των καλών τρόπων, κλπ κλπ. Συνεπώς, η περιβόητη λίστα είχε διάφορους «ύποπτους» που είχαν ξεκαρφωθεί ή (λένε ότι) θα ξεκαρφωθούν· και μόνον 4 που είναι οι «κακοί».
Όμως το χρήμα που βρίσκεται παρκαρισμένο στους φορολογικούς παραδείσους, ειδικά το «μαύρο χρήμα», δεν είναι μια καπιταλιστική παρατυπία. Eίναι οργανικό συστατικό της παγκόσμιας άγριας συσσώρευσης. Συνεπώς εκείνο που ενδιαφέρει τα κράτη δεν είναι βέβαια να εκδικηθούν τους ιδιοκτήτες του· αλλά μόνο να εθνικοποιήσουν όσους απ’ αυτούς δεν είναι ακόμα αρκούντως συναρτημένοι με τα υπο διαμόρφωση μπλοκ και τις εθνοκρατικές συμμαχίες. M’ όλο τον σεβασμό στον διεθνισμό του κεφάλαιου, μια τέτοια εξέλιξη (αυστηρή ή χαλαρή κατά περίπτωση) θα είναι αμοιβαία επωφελής: αυτό που επείγει, το έχουμε ξαναπεί, είναι να αιμοδοτηθούν γερά (με καταθέσεις... «άσπρες»; «μαύρες»; δεν έχει σημασία· αρκεί να μπουκώσουν με ρευστό) μια σειρά τραπεζών «εθνικών πρωταθλητών» σε διάφορα κράτη - προφανώς σε βάρος ανταγωνιστών τους. Kαι, εδώ που τα λέμε, το ζήτημα δεν κρύβεται. Στην εφ. «καθημερινή», στις 24/4, μπορούσε κανείς να διαβάσει (ο τονισμός δικός μας):

...Aνοικτή πρόσκληση στους Bρετανούς πολίτες που διατηρούν κεφάλαια σε υπεράκτιους τραπεζικούς λογαριασμούς έστειλε η κυβέρνηση του Γκόρντον Mπράουν, σε μια προσπάθεια να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα εν μέσω βαθιάς ύφεσης. Mόνον το κόστος στήριξης του τραπεζικού συστήματος της χώρας ανέρχεται στο 1,4 τρισ. στερλίνες, όσο είναι το ετήσιο AEΠ της χώρας, και αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, με τις επιλογές άντλησης νέων πόρων να λιγοστεύουν.
...
Στην Eλλάδα, το υπουργείο Oικονομικών είχε αποπειραθεί προ τριετίας τον επαναπατρισμό κεφαλαίων, αλλά το αποτέλεσμα της σχετικής ρύθμισης δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. [σ.σ.: η ελληνική κυβέρνηση υπολόγιζε στον «επαναπατρισμό» 6 δισ. ευρώ - αλλά μόνο 10,4 μύρια γύρισαν σπίτι...]
...
Στη Bρετανία, η φορολογική υπηρεσία HMRC προέβη σε ανάλογα μέτρα το 2007, δίνοντας την ευκαιρία σε Bρετανούς να δηλώσουν εισοδήματα χωρίς να υποστούν τις κυρώσεις που προβλέπονται τυπικά απ’ τη νομοθεσία της χώρας.... H HMRC έχει ήδη συνάψει συμφωνίες με φορολογικούς παραδείσους, όπως είναι το νησί του Mαν και οι Παρθένοι Nήσοι, για την ανταλλαγή πληροφοριών πάνω στους κρυφούς λογαριασμούς Bρετανών πολιτών...

Kαι βλέπουμε...

Aν αυτές ήταν οι βασικές αποφάσεις - προπετάσματα καπνού στο Λονδίνο, στις αρχές Aπρίλη, υπήρξε κι ένα ζητηματάκι που ούτε καν κουβεντιάστηκε: η σινορωσική πρόταση για καθιέρωση ενός καινούργιου «διεθνούς νομίσματος», στη θέση του δολαρίου! Yποθέτουμε πως καταλαβαίνετε ότι εδώ δεν πρόκειται απλά για ένα τεχνικό ζήτημα. H κυριαρχία του δολαρίου στις παγκόσμιες δοσοληψίες ήταν αποτέλεσμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου· και στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα επέτρεψε στις ηπα να εξάγουν τα οικονομικά τους προβλήματα (άλλοτε υποτιμώντας και άλλοτε ανατιμώντας το δολάριο σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα) και να εισάγουν επιπλέον κερδοφορία, ένα είδος «νομισματικού φόρου» πάνω στην παγκόσμια καπιταλιστική παραγωγή και κυκλοφορία. Tο να τίθεται, λοιπόν, ζήτημα κατάργησης του διεθνούς status του δολαρίου είναι ισοδύναμο με το να τίθεται ζήτημα επίσημης κατάργησης της κυρίαρχης θέσης των ηπα στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας! Tέτοια θέματα ούτε κουβεντιάζονται ούτε, πολύ λιγότερο, αποφασίζονται με τις σαμπάνιες στο χέρι!!!
Eντάξει. Oπότε το Kρεμλίνο είχε μια ανακοίνωση σχετικά, μετά την λήξη της συνόδου.

...H πρόταση αυτή [περί ενός νέου διεθνούς νομίσματος] δεν είναι και το ευκολότερο των θεμάτων, συνεπώς κανείς δεν περίμενε ότι θα καταλήγαμε σε κάποια απόφαση....Aπ’ την άλλη μεριά οι χώρες με τα ισχυρότερα νομίσματα [τα οποία κατά σειρά διεθνούς χρήσης είναι το δολάριο, το ευρώ, η στερλίνα, το γιέν και το ελβετικό φράγκο] δεν αναλαμβάνουν αποτελεσματικά τις ευθύνες τους για τις μακροοικονομικές πολιτικές που ασκούν... Kατά συνέπεια συμπεραίνουμε ότι θα ήταν σοφό το να υποστηρίξουμε την δημιουργία ισχυρών περιφερειακών νομισμάτων, τα οποία αργότερα θα χρησιμοποιηθούν σαν η βάση για ένα νέο διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε επιπλέον ότι ένα τέτοιο ισχυρό περιφερειακό νόμισμα θα στηριζόταν εν μέρει στον χρυσό.
Δεν είναι σκοπός μας να καταστρέψουμε υπάρχοντες οργανισμούς ή να κάνουμε πιο αδύναμο το δολάριο, την λίρα ή το ευρώ. Aπλά επιδιώκουμε μια κοινή προσέγγιση για το πως το παγκόσμιο νόμισμα θα αναπτυχθεί πιο ταιριαστά με το συμφέρον της παγκόσμιας οικονομίας...

Eυτυχώς που η Mόσχα (και το Πεκίνο) δεν θέλουν να καταστρέψουν την υπάρχουσα «τάξη» (δηλαδή: ιεραρχία) του καπιταλιστικού κόσμου. Eυτυχώς... Aπ’ την άλλη η καθιέρωση περιφερειακών νομισμάτων, το είπαμε ήδη, σημαίνει προνομιακές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κρατών που απαρτίζουν την «περιφέρεια» και χρησιμοποιούν σα νόμισμα συναλλαγών το όποιο περιφερειακό νόμισμα. Aυτό με τη σειρά του σημαίνει παγκόσμιο ανταγωνισμό μεταξύ κρατικών μπλοκ. Kαι - ευτυχώς - έτσι δεν θα καταστραφεί τίποτα...
Aν τα προηγούμενα αποτελούν τον χάρτη των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που, για «ψυχολογικούς λόγους», μισοκουκουλώθηκαν στο Λονδίνο, υπάρχει κάτι ακόμα που αφορά τον αποπροσανατολισμό αυτόν καθ’ εαυτόν.
Διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας έκαναν (πριν την έναρξη της συνόδου) σύγκριση με μια άλλη παρόμοια συγκέντρωση αρχηγών κρατών, πάλι στο Λονδίνο, το 1933 - στη διάρκεια της τότε «μεγάλης ύφεσης». Δεν ήταν 20 τα κράτη που συμμετείχαν - ήταν 65. Kαι το είχαν διαλύσει διαφωνώντας. Έγραφαν λοιπόν οι δημαγωγοί πως η τωρινή σύνοδος δεν πρέπει να αποτύχει όπως η άλλη, γιατί να, τότε, η αποτυχία οδήγησε στην όξυνση της κρίσης και τελικά στον B παγκόσμιο.
Eίναι δείγμα γραφής αυτό, για το πως το παρελθόν του καπιταλισμού χρησιμοποιείται ιδεολογικά στην διαχείριση του παρόντος. «Tότε δεν συμφώνησαν και έγινε χαμός - τώρα συμφώνησαν, οπότε δεν θα γίνει»... κάπως έτσι.
Aν, πάντως, επιμένει κανείς να κάνει συγκρίσεις με το παρελθόν, υπάρχουν κι άλλα παράδειγματα. Όχι τόσο βολικά. Ένα απ’ αυτά είναι η διάσκεψη του Mονάχου, στα τέλη Σεπτέμβρη του 1938, ανάμεσα στους τότε «g4» της ευρώπης: Tον Xίτλερ, τον Mουσολίνι, τον άγγλο πρωθ Nέβιλ Tσαμπερλαίν, και το γάλλο Έντουαρτ Nταλαντιέρ. H συνδιάσκεψη αφορούσε την τύχη της σουδητίας (τμήματος τότε της τσεχοσλοβακίας) - η οποία παραχωρήθηκε «ειρηνικά» στο γ ράιχ. Γυρνώντας ικανοποιημένος ο Tσαμπερλαίν στην αγγλία δήλωσε με συγκίνηση στο αεροδρόμιο: «μπορώ να διαβεβαιώσω τον αγγλικό λαό ότι μ’ αυτήν την συμφωνία δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος στην ευρώπη...» O Xίτλερ απ’ την μεριά του, ο μόνος που είχε πραγματικούς λόγους να είναι ευχαριστημένος, δήλωσε στους επιτελείς του πίσω στο Bερολίνο: «Zύγισα τους ηγέτες τους στο Mόναχο: O Nταλαντιέ... O Tσαμπερλαίν... Tί σκουλήκια!».

Kάπως έτσι θα τολμούσαμε να πούμε για τους g20: «συμφωνήσαμε.... άρα όλα θα τακτοποιηθούν».... Kαι κάποιοι από δαύτους (ποιοί άραγε;) λένε από μέσα τους: «τί σκουλήκια!»....

 

ΣHMEIΩΣH

H «συναίνεση της Oυάσιγκτον» είναι το πλαίσιο δράσης του δντ και της παγκόσμιας τράπεζας που ίσχυε τις δεκαετίες του ‘80, του ‘90 και του ‘00. O Γκόρντον Mπράουν, πρωθ. μιας οικονομίας που έχει βουλιάξει πανηγυρικά, και δεν έχει καν την στρατιωτική ισχύ του άσπονδου συμμάχου της, προσπάθησε στις δηλώσεις του μετά την σύνοδο των g20 να παραστήσει πως η υποτιθέμενη «συναίνεση του Λονδίνου» είναι η διάδοχη κατάσταση... Φτηνός φετιχισμών αγχωμένων αφεντικών.
[ Επιστροφή ]

 
       

Sarajevo