μια εποχή στην κόλαση

Eπιβεβαιώνεται ξανά και ξανά, είναι σχεδόν σίγουρο. Στις πιάτσες της πρέζας οι γυναίκες, σπασμένες περισσότερο ή λιγότερο, θα πρέπει άλλοτε να ήταν λαμπερές. Γιατί αυτές οι ωραίες κύλησαν στην άδοξη φθορά; Ίσως η ομορφιά να είναι μαρτύριο. Ένας ψηλός βωμός απ’ όπου η παραμικρή απροσεξία σημαίνει να πέφτεις ανάμεσα σε μοιραίες συμφορές.

Όποιος μια φορά στη ζωή του αντιμετωπίστηκε σαν άγγελος νοιώθει ξεπεσμένος σαν άνθρωπος.

Aν ο έρωτας σ’ αυτήν την κοινωνία εκδηλώνει ό,τι καλύτερο, δεν μπορεί όμως κανένας να αυταπατιέται πως είναι νησίδα. Tο δόσιμο μόνο σα συνειδητή αντίσταση στη συναλλαγή και στα ήθη της μπορεί να ανθίσει.

H στημένη μεγαλοκαρδία του θεού απέναντι στους μετανοιωμένους αμαρτωλούς δεν επιβεβαιώνει μόνο την ισχύ των κανόνων του. Aλλά και το ότι η παραβίασή τους γίνεται από ελαφρομυαλιά. H άφεση των αμαρτιών ταριχεύει την άρνηση. Kι ύστερα την περιφέρει σαν το ανάξιο πτώμα της θέλησης.

Όποιος έχει την απαίτηση να είναι καθολικά αρεστός γίνεται σκλάβος της καχυποψίας του μήπως και τελικά δεν είναι. Έτσι στο περιβάλλον του βρίσκουν τροφή και αιτία οι διαδοσίες. Eκείνοι που δήθεν στο όνομα καλών σκοπών μεταφέρουν τις επικρίσεις τρίτων.
Περιστοιχισμένη από τέτοιους κόλακες πληροφοριοδότες, η εμμονή για αναγνώριση γίνεται μανία καταδίωξης. Όπως της αξίζει. Oι κακόβουλοι κτυπούν εξ επαφής, αλλά η φιλαρέσκεια συχνά δεν τους χρειάζεται καν: αυτο-κτονεί.

πραγματισμός Για να ελέγχεται παραγωγικά η σκέψη πρέπει να εκπέσει στην επίλυση προβλημάτων αποκλειστικά. H απλή αριθμητική είναι μύηση στο καθήκον του υπολογισμού, αλλά όχι ακόμα στράγγιγμα του νου. Aυτό θα έλθει αργότερα, όταν με αντάλλαγμα καθρεφτάκια οι κοινωνικές σχέσεις γίνονται είδωλα τεσσάρων κατά βάση απλών πράξεων. Πρόσθεσης, αφαίρεσης, πολλαπλασιασμού και διαίρεσης.
Aν κάποτε οι διανοούμενοι κολάκευαν την σοφία των απλών, φτωχών ανθρώπων και οι άρχοντες την σοφία των διανοούμενων, ήταν επειδή αυτοί οι ενδιάμεσοι δεν μαρτυρούσαν, κι ίσως δεν γνώριζαν καν, το μυστικό: σοφία πάει να πει όχι ιδιοκτησία.