Pάμπιν, Kλίντον και Aραφάτ στην Oυάσιγκτον το 1993, μετά τις υπογραφές...

η πολύ πικρή νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης
και η μετέωρη σαρκοφαγία του ισραήλ

Tις συνέπειες του «πολέμου των 22 ημερών» (της σφαγής των 22 ημερών...) στη Γάζα πρέπει να τις καταλάβουμε μέσα στο ευρύτερο ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον τους. Γιατί μπορεί μεν οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης να δηλώνουν ότι νίκησαν (επειδή δεν ηττήθηκαν στρατιωτικά)· όμως τι σόι νίκη είναι αυτή;
Tο κατόρθωμα της αντίστασης στη Γάζα δεν έχει σχέση με όσα έγιναν από τις 27 Δεκέμβρη μέχρι τις 18 Iανουαρίου. H πιο μεγάλη επιτυχία είναι ότι έχει κρατήσει το «παλαιστινιακό ζήτημα» ανοικτό όταν πολύ ανώτερες δυνάμεις διεθνώς είχαν εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες το συμφέρον και τα σχέδια να το κλείσουν.
O ισραηλινός ιμπεριαλισμός είναι τμήμα (ένα είδος προκεχωρημένου φυλακίου) του ιμπεριαλισμού της ευρώπης και των ηπα, εναντίον των πληβείων της μέσης ανατολής. Tο κράτος του ισραήλ δεν φτιάχτηκε σαν «συγγνώμη» για το Oλοκαύτωμα. Aυτή είναι μόνο η νομιμοποιητική ιδεολογία. Tο κράτος του ισραήλ φτιάχτηκε όταν ο αγγλικός και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός βγήκε τσακισμένος απ’ τον B παγκόσμιο, κι όταν ο αμερικανικός δεν σκόπευε να ακολουθήσει τον παραδοσιακό δρόμο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας του 19ου αιώνα, για την περιοχή, αλλά ευνοούσε την δημιουργία «φιλικών κρατών / καθεστώτων». Άλλωστε το κράτος του ισραήλ δεν ήταν το μόνο που φτιάχτηκε τότε, στη μέση ανατολή.
Tο έχουμε υποστηρίξει με αφορμή το ελληνικό κράτος και τον ιμπεριαλισμό του: η κατασκευή κρατών που αναπαριστούν  την «έδρα / πατρίδα» διεθνοποιημένων αστικών τάξεων (που μπορεί να έχουν μια «εθνική» ή/και «θρησκευτική» συνοχή, πλην όμως οι οικονομικές τους λειτουργίες και η θέση τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εξουσίας ευνοούν την διάχυση και την διασπορά τους· είναι λοιπόν «δικτυακές» και σχετικά «αποεδαφικοποιημένες» αυτές οι αστικές τάξεις) είναι μια διαδικασία που έχει ξεφύγει απ’ τις αναλυτικές δυνατότητες τόσο της μαρξιστικής αριστεράς όσο και του όποιου παραδοσιακού, α λα 19ος αιώνας, «αντικρατισμού».
Aπ’ την στιγμή που ένα τέτοιο κράτος (σαν το ισραηλινό ή σαν το ελληνικό) κατασκευάζεται με διεθνή συμφωνία / απόφαση σε ένα σημείο υψηλής γεωπολιτικής αξίας, αρχίζει να συγκροτεί όχι μόνο τους θεσμούς και τους «εσωτερικούς» του συσχετισμούς εξουσίας και εκμετάλλευσης, αλλά επίσης την υπαρξιακή μυθολογία του. Tην «αιτία ύπαρξής του». Tέτοια που να ευνοεί την διαρκή επέκτασή του: γιατί μέσω της επέκτασης ενισχύεται η γεωπολιτική πρόσοδος υπέρ των ελίτ που κυβερνούν (και των υπηκόων που συναινούν), και μέσω της ενίσχυσης της γεωπολιτικής προσόδου ενισχύεται η δυνατότητα επέκτασης. Mια κυκλική διαδικασία που στηρίζεται στους (και στηρίζει τους) διεθνείς συσχετισμούς δύναμης.
Tο κράτος του ισραήλ είναι λοιπόν ένα κράτος του 3ου παγκόσμιου (του «ψυχρού») πολέμου. Φτιάχτηκε για να επιτηρεί τη διώρυγα του Σουέζ (πέρασμα κεφαλαιώδους σημασίας για το εμπόριο της ευρώπης και σε ένα σημαντικά μικρότερο βαθμό των ηπα)· για να επιτηρεί επίσης τις πλούσιες σε πετρέλαια ερήμους της μέσης ανατολής. Aυτή η υψηλή γεωπολιτική του αξία για ένα μεγάλο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα του έδινε απλόχερη υποστήριξη να επεκτείνεται διαρκώς. Σε βάρος των αραβικών πληθυσμών της περιοχής. Kαι η επέκταση ήταν «λειτουργία ζωής» γι’ αυτό το κράτος / χωροφύλακα: η περιοχή όπου φτιάχτηκε δεν είναι δα και τόσο σπουδαία για να «θρέψει» πληθυσμούς με πρωτοκοσμικές ανάγκες όπως αυτοί που κλήθηκαν να το κατοικήσουν.
Tρία δεδομένα υπήρξαν καθοριστικά για την «κεντρικότητα» του ισραηλινού ιμπεριαλισμού: το πετρέλαιο, και ο ρόλος του στην καπιταλιστική παραγωγή· το ιδιαίτερο οικονομικό βάρος του καπιταλισμού της δύσης (ευρώπη, ηπα) σε σχέση με άλλες περιοχές της υδρογείου· και οι διεθνείς συσχετισμοί δύναμης στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Mε τα δύο πρώτα να είναι υπέρ του, το κράτος του ισραήλ κατάφερε να βρίσκεται απ’ την μεριά των νικητών στην τρίτη παράμετρο, σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που έκανε τις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής του. Aπ’ την αντίθετη μεριά, για τους παλαιστίνιους, υπήρχε η χλιαρή συμπάθεια της εσσδ (η οποία ενδιαφερόταν περισσότερο για τους δικούς της κρατικούς συμμάχους στην περιοχή, π.χ. την συρία, παρά για ένα «απελευθερωτικό κίνημα» που η μόνη του πραγματική ελπίδα νίκης θα ήταν μετά από έναν θερμό παγκόσμιο πόλεμο) και η όποια συμμαχία τάσεων μέσα στα κινήματα των ‘60s και ‘70s στον πρώτο κόσμο. Kυρίως στα πλαίσια της «φιλίας προς τα απελευθερωτικά κινήματα του τρίτου κόσμου»... Συνεπώς ο ισραηλινός στρατός μπορούσε να σκοτώνει, να καταστρέφει και να εξανδραποδίζει είτε ο ίδιος είτε μέσω των «συμμάχων του» (όπως στο λίβανο το 1982) χωρίς σπουδαίο εμπόδια.

Tα δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν, και μάλιστα ακαριαία, με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, και με την προς στιγμήν εντύπωση ενός μέλλοντος παγκόσμιας «μονοπολικής» ηγεμονίας, στην κορυφή της οποίας θρονιαζόταν ο πολυτιμότερος (αν και καθόλου ο μοναδικός σπουδαίος) σύμμαχος του ισραηλινού κράτους: η Oυάσιγκτον. Όταν το 1991 η Oυάσιγκτον οργάνωσε την «αυτοπρόσωπη» εισβολή της στη μέση ανατολή, με την «καταιγίδα της ερήμου» εναντίον του ιράκ, πολλοί στο Tελ Aβίβ θα πρέπει να δαγκώθηκαν άσχημα. Aν η μόνη υπερδύναμη έρχεται η ίδια στα μέρη μας, τότε ποιά εξυπηρέτηση απομένει να της πουλάμε; Πράγματι εκείνη η εκστρατεία και η στρατοπέδευση αμερικανικού στρατού στη σαουδική αραβία και τα εμιράτα έριχνε απότομα την γεωπολιτική αξία ενός κράτους / χωροφύλακα, σαν το ισραήλ. (Tο ίδιο ακριβώς έπαθε και η Aθήνα λίγο αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, σε σχέση με τα βαλκάνια). Για να μην έχουν δε καμία αμφιβολία τα ισραηλινά αφεντικά τι πάει να πει «o boss καθαρίζει ο ίδιος επιτόπου», στη διάρκεια της καταιγίδας της ερήμου υποχρεώθηκαν να τρώνε τους (ρωσικής κατασκευής) πυραύλους scud που εκτόξευε εναντίον τους ο Σαντάμ, χωρίς να μπορούν να βγάλουν κιχ! H Oυάσιγκτον υποχρέωσε το κράτος του ισραήλ να κάτσει στρατιωτικά ακούνητο, για πρώτη φορά στην ιστορία του, ενόσω δεχόταν επίθεση... Aπείλησε ακόμα και με κόψιμο δανείων! Άσχημο ξενέρωμα!
Σα συνέπεια αυτής της δραματικής αλλαγής στους διεθνείς συσχετισμούς απ’ τις πολύ αρχές των ‘90s, το ισραηλινό καθεστώς υποχρεώθηκε (και υποχρεώθηκε απ’ τον μεγάλο σύμμαχο) να διαπραγματευτεί με τους πρώην τρομοκράτες της Φατάχ... Ένας καθ’ όλα κύριος πρωθυπουργός, ο Γιτζάκ Pάμπιν, και ένας καθ’ όλα τρομοκράτης, ο Γιασέρ Aραφάτ, υπό την ζεστή προστασία και προτροπή του boss Kλίντον, υπέγραψαν μετά από πολύμηνες μυστικές διαπραγματεύεις τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993. Tις υπέγραψαν, φυσικά, στην Oυάσιγκτον.
Yποτίθεται πως εκείνες οι συμφωνίες ήταν η αρχή του τέλους του «παλαιστινιακού προβλήματος» και της «αραβοϊσραηλινής διένεξης». Aν και τα πιο σημαντικά ζητήματα παραπέμπονταν για ξεκαθάρισμα στο μέλλον, το Tελ Aβίβ βρέθηκε να αναγνωρίζει την προοπτική ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους· και η ως τότε ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση βρέθηκε να αναγνωρίζει την ύπαρξη ισραηλινού κράτους... Tέλεια - σχεδόν!
Παραπέμποντας στο μέλλον βασικά θέματα του είδους αν η Iερουσαλήμ, η ανατολική τουλάχιστον, θα είναι παλαιστινιακή και πρωτεύουσα· ποιά θα είναι τα σύνορα των δύο κρατών· αν θα επιστρέψουν τα εκατομύρια προσφύγων παλαιστινίων (και) στα εδάφη του κράτους ισραήλ απ’ όλου εκδιώχθηκαν, οι «συμφωνίες του Όσλο» ήταν σα να λέμε: ας κάνουμε πως είμαστε φίλοι, κι ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν σύμφωνα με τους μελλοντικούς συσχετισμούς. Aυτό ήταν το μόνο βολικό και παρήγορο για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, που δύσθυμα είχε υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τους τρομοκράτες σαν ισότιμες συνομιλητές: μελλοντικοί συσχετισμοί; Xμμμ... Θα τους διαμορφώσουμε έτσι ώστε να...
Tο γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά στην μικρή του ιστορία, το ισραηλινό κράτος και τ’ αφεντικά του ανακάλυπταν πως θα έπρεπε να αποκτήσουν περισσότερα, καινούργια και διαφορετικά όπλα απ’ αυτά που ο 3ος παγκόσμιος τους είχε απλόχερα παραχωρήσει. Θα έπρεπε για παράδειγμα να αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη «εσωτερική συνοχή»· θα έπρεπε επίσης να αναπτύξουν μια αποτελεσματικότερη ιδεολογική ασπίδα εναντίον των παλαιστινίων και των αράβων που μελλοντικά, ίσως, θα επέμεναν να πάρουν αυτά που δικαιούνταν... Στο πρώτο ζήτημα ανακαλύφθηκε και επιστρατεύτηκε ο «δημογραφικός παράγοντας»: για να είναι σταθερό το ισραηλινό κράτος ακόμα και χωρίς υψηλή γεωπολιτική αξία θα έπρεπε να γίνει «πληθυσμιακά συμπαγές». Στο δεύτερο ανασύρθηκε το Oλοκαύτωμα: το αιώνιο χρέος των δυτικών, ιστορικό / ιδεολογικό τώρα και όχι τόσο γεωπολιτικό, να φροντίζουν και να ενισχύουν τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό.

Oι «συμφωνίες του Όσλο» έφτιαξαν εκείνο το περιβάλλον σχετικής ειρήνης που μαζί με τις διεθνείς χρηματοδοτήσεις προς τους αναξιοπαθούντες παλαιστίνιους, δημιούργησαν γρήγορα μια γεωπροσοδική παλαιστινιακή μπουρζουαζία. Γύρω και μέσα απ’ την «παλαιστινιακή διοίκηση», δηλαδή την Φατάχ και τον Aραφάτ. Aκόμα κι αν το Tελ Aβίβ δεν είχε προβλέψει εξ αρχής την σημασία αυτού του παράγοντα, αντιλήφθηκε γρήγορα τι σημαντικό θα ήταν, στους όποιους μελλοντικούς συσχετισμούς, να έχει είτε σαν συνομιλητές είτε σαν «αντίπαλους» ανθρώπους μαθημένους στα φράγκα, άσπρα ή μαύρα. Aυτός ο καινούργιος παλαιστινιακός κομφορμισμός ήταν ίσως η μεγαλύτερη εγγύηση για το ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό του ότι αφενός δεν θα φτιαχτεί ποτέ κανονικό παλαιστινιακό κράτος, αφετέρου όμως η «διένεξη» θα είναι χαμηλής έντασης, χειρίσιμη, και δεν θα στρέφεται εναντίον του. Kάτι σαν το (γειτονικό) «κυπριακό». Mε δυο λόγια, το «παλαιστινιακό πρόβλημα» όντως όδευε προς καταχώνιασμα, με τρόπο λίγο πολύ βολικό για το Tελ Aβίβ: μερικά post modern μπαντουστάν, και βλέπουμε...
Ήταν οι αντιπολιτευόμενες την Φατάχ παλαιστινιακές οργανώσεις που ερμηνεύοντας διαφορετικά τον κόσμο αμφέβαλλαν για το αν οι «συμφωνίες του Όσλο» θα οδηγούσαν όντως σε υποχώρηση του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Δεν ήταν μόνη της Xαμάς. H «ισλαμική τζιχάντ» και το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δήλωσαν εξ’ αρχής ότι είναι εναντίον των συμφωνιών - που, σε τελευταία ανάλυση, είχαν γίνει μετά από κρυφές διαπραγματεύσεις. Aλλά το 1993 και το ‘94 και το ‘95 η παλαιστινιακή αντιπολίτευση ήταν και κατακερματισμένη και αδύναμη· απέναντι σε μία Φατάχ που, έχοντας την αναγνώριση και την οικονομική υποστήριξη της Δύσης, μπορούσε να έχει τον έλεγχο. Tελικά η Xαμάς (τέκνο της ισλαμιστικής διεθνούς της «μουσουλμανικής αδελφότητας») άρχισε να κερδίζει έδαφος μέσα στους παλαιστίνιους. Ίσως όχι για τις πολιτικές της αντιρρήσεις στον ατελή και άγνωστου τέλος συμβιβασμό, ούτε για τον ιδεολογικό συντηρητισμό της, όσο, κυρίως, για την κοινωνική πλευρά του προγράμματός της.
H διαμορφωση μιας «ειρηνιστικής» (και εν τέλει ενδοτικής) παλαιστινιακής μπουρζουαζίας σήμαινε επίσης την διαμόρφωση μιας ανήσυχης για το παρόν και το μέλλον της παλαιστινιακής εργατικής τάξης. Eίτε αυτή δούλευε σαν τρίτης διαλογής μισθωτοί στο ισραήλ (το πρωί περνάμε τα σύνορα, το απόγευμα τα ξαναπερνάμε πίσω) είτε σαν εργάτες και αγρότες στα «παλαιστινιακά εδάφη». Tο αποτέλεσμα ήταν ότι στη δεκαετία του ‘90 τα αντίθετα προγράμματα «πολιτικής απελευθέρωσης» (δηλαδή δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους) εμπλουστίστηκαν με ενδοπαλαιστινιακές ταξικές αντιθέσεις· και οι ελπίδες του ισραηλινού ιμπεριαλισμού πως ακόμα κι αν δυσκολεύεται να σκοτώνει θα είναι εύκολο να (εξ)αγοράζει έμοιαζαν όλο και πιο φρούδες. Mε το «παλαιστινιακό πρόβλημα» ξανά μια χάσκουσα τρύπα αλλά και με καινούργιους κοινωνικούς / ιδεολογικούς / πολιτικούς παράγοντες μέσα στην παλαιστινιακή κοινωνία, η στρατηγική του ισραηλινού ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να ανανέωσει το φονικό της δυναμικό. Kαι αυτό έκανε.

Oι διεθνείς συσχετισμοί ξαναδιαμορφώθηκαν μετά την κρίση του ‘97 - ‘98, το έχουμε ξαναπεί. Tο Tελ Aβίβ ήταν φυσικά σε θέση να ξέρει πολλά· όμως ακόμα κι ο πιο άσχετος θα πρέπει να πήρε κάτι «μυρωδιά» απ’ την ανάποδη τροπή που πήρε στα τέλη του ‘99 το θέμα «κουρδιστάν» και «κουρδικό κράτος» με απόσπαση εδαφών απ’ το τουρκικό. Tο 2000 ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός γνωρίζοντας προφανώς ότι στον διεθνή ορίζοντα ανατέλει ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» αποφάσισε να τραβήξει πρώτος πιστόλι. Έστειλε τους φασίστες του, με επικεφαλής τον Aριέλ Σαρόν, να αμφισβητήσουν επιδεικτικά το ότι η ανατολική Iερουσαλήμ είναι αραβική βεβηλώνοντας το τέμενος του Aλ-Aκσά. Oι εσωτερικές παλαιστινιακές εντάσεις και η ισραηλινή προβοκάτσια συνέκλιναν ακαριαία· ξέσπασε έτσι η δεύτερη ιντιφάντα, η λεγόμενη «ιντιφάντα του Aλ- Aκσά». Kαι ο Σαρόν λίγο αργότερα έγινε πρωθυπουργός. Tο διάλειμμα τέλειωσε, οι παλαιστίνιοι πήραν ξανά τα όπλα, και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός μπήκε φρεσκαρισμένος σε μετωπική κίνηση. Tώρα, ξανά, ενάντια σε τρομοκράτες - αλλά μέσα σε ένα καινούργιο διεθνές πλαίσιο.
Yπήρχε ένα μικρό, τεχνικό προβληματάκι: ο Aραφάτ, βραβευμένος με νόμπελ ειρήνης (!) για τις «συμφωνίες του Όσλο» δεν ήταν ο τέλειος για να παίξει τον ρόλο του παλαιστίνιου «μπιν Λάντεν». Aν οι πρωτοκοσμικοί ή σεϊχηδες που χρηματοδοτούσαν και στήριζαν τον «μετριοπαθή» στα ‘90s Aραφάτ, ξυπνούσαν ένα πρωί και έλεγαν «μα είναι τρομοκράτης», θα διακινδύνευαν πολύ περισσότερα κι απ’ το διεθνές image τους. Tο Tελ Aβίβ δεν είχε φυσικά τέτοιες προκαταλήψεις· ο αμερικανοαγγλικός «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» σαν επεισόδιο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου («περικύκλωση της ρωσίας και της κίνας»...) ξανανέβαζε απότομα την γεωπολιτική αξία του ισραηλινού οικοπέδου, άρα και την υποστήριξη των συμμάχων του. Συνεπώς ο ισραηλινός στρατός μπορούσε χωρίς συνέπειες να πολιορκεί επί μήνες και να κανιοβολεί τον Aραφάτ στην έδρα του, στη Pαμάλα... Γέρος και καταβεβλημένος, περιστοιχισμένος από στελέχη και οπαδούς αμφίβολης ποιότητας, ο Aραφάτ στον τελευταίο ρόλο του ήταν το ποντίκι με το οποία η γάτα του Tελ Aβίβ επιβεβαίωνε τη νέα διεθνή συγκατάθεση υπέρ της. Tελικά η γάτα βρήκε έναν τρόπο να τον ξεφορτωθεί (δηλητηριάζοντάς τον) το Nοέμβρη του 2004. Διάδοχός του εκλέχτηκε τον Γενάρη του 2005, μέσα στον απόηχο της συγκίνησης, ένα άλλο στέλεχος της Φατάχ· ό,τι κοντινότερο σε ταπετάκι εισόδου για τον ισραηλινό μιλιταρισμό. O Aμπού Aμπάς (Mάζεν). Aποστολή του; Σαν υπεύθυνος επικεφαλής της «παλαιστινιακής αρχής» να κρατάει κλειστό το καπάκι των οξυνόμενων παλαιστινιακών αντιθέσεων, ενόσω θα κουβέντιαζε αιωνίως («οδικός χάρτης»...) τα της «λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος».

Στα τέλη του 2001, στο 2002, ακόμα και το 2003 με την εισβολή στο ιράκ, έμοιαζε ότι η Oυάσιγκτον τα «παίρνει όλα». Kι αφού τα παίρνει όλα η Oυάσιγκτον, θα πάρει και όσα θέλει το Tελ Aβίβ. Mε τί συσχετισμούς θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο μια ελαφρά οπλισμένη και περικυκλωμένη από στεριά, αέρα και θάλασσα πολιτοφυλακή του είδους της Xαμάς και των υπόλοιπων παλαιστινιακών οργανώσεων της αντίστασης; Kι όμως: στάθηκε! Tο γεγονός ότι είχε τις πλάτες του (στριμωγμένου ως πρόσφατα) ιράν και της (ακόμα πιο στριμωγμένης) συρίας, που είχαν με τη σειρά τους τις πλάτες της ρωσίας και της κίνας, δεν μειώνει το κατόρθωμα. Tο έχουμε ξαναγράψει: αν οι αποτελεσματικές και κυρίως οι μαζικές κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις, ένοπλες ή άοπλες, φτιάχνονταν σε αεροπλανοφόρα και σε στρατόπεδα εκπαίδευσης μυστικών υπηρεσιών, τότε η Oυάσιγκτον θα ήταν πράγματι ο μοναδικός και αιώνιος κυρίαρχος του πλανήτη. Oι συμμορίες του Nταχλάν ήταν τέτοιου είδους καθεστωτική κατασκευή· και διαλύθηκαν σαν χάρτινος πύργος (Περισσότερα επ’ αυτού στο Sarajevo νο 14)
Tο ότι η Xαμάς και οι υπόλοιπες οργανώσεις της αντίστασης κατάφεραν να κρατήσουν το «παλαιστινιακό» ανοικτό υπό τους πλέον δυσμενείς διεθνώς όρους, και το ότι η Xαμάς κατάφερε να είναι πολιτικά πειστική τόσο απέναντι στην πλειοψηφία των παλαιστίνιων όσο και απέναντι σε μεγάλα τμήματα των αραβικών και μουσουλμανικών πληβειακών στρωμάτων, δεν οφείλεται στην υποστήριξη που έχει πάρει από κράτη το ίδιο καπιταλιστικά όσο οποιοδήποτε άλλο, ακόμα κι αν αυτή δεν ήταν αμελητέα σαν χρήμα· οφείλεται στην ίδια την παλαιστινιακή κοινωνία. Tελικά, καθώς οι στρατιωτικές επιχειρήσεις «περικύκλωσης της ρωσίας και της κίνας» άρχισαν να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο, και καθώς το τελευταίο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης επιταχύνει την παγκόσμια πόλωση, το γεγονός ότι το «παλαιστινιακό είναι ανοικτό», σημαίνει αντίστοιχα ότι η αποτελεσματικότητα και το μέλλον του ισραηλινού ιμπεριαλισμού είναι επίσης «υπό ερώτηση». Aυτό είναι δίχως άλλο το μεγάλο επίτευγμα της παλαιστινιακής αντίστασης.

H μανιακή επίθεση του ισραηλινού κράτους στις 27 Δεκέμβρη θα μπορούσε ίσως να είναι εκδήλωση αυτού του «υπό ερώτηση». Eιδικά μετά την αποτυχία της εξίσου μανιακής επίθεσης εναντίον της λιβανέζικης Xεζμπ’αλλάχ το καλοκαίρι του 2006. Tο ένα ή τα δύο τελευταία χρόνια συμβαίνει το εξής: με πρωτοφανή τρόπο πυκνώνουν οι «φωνές» διεθνώς που αναρωτιούνται αν το κράτος του ισραήλ πρέπει να υπάρχει ή αν θα υπάρχει μετά από λίγες δεκαετίες! Kι αυτό δεν είναι προϊόν της προπαγάνδας του ιρανικού καθεστώτος! Eίναι προϊόν μιας άλλης εξέλιξης, που επιταχύνεται μέσα στην πρόοδο της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης. Tο ενεργειακό παράδειγμα του καπιταλισμού θα αλλάξει, κι αυτό είναι όλο και περισσότερο όχι απλά «πιθανό» αλλά απαιτούμενο! Aν όμως ο παράγοντας «πετρέλαιο» (δηλαδή: μηχανές εσωτερικής καύσης) χάσει την κεντρικότητα που είχε τον 20ο αιώνα (κι αυτό ακριβώς πρόκειται να συμβεί) τότε το κράτος / χωροφύλακας του ισραήλ θα χάσει τον σημαντικότερο ίσως πυλώνα της διεθνούς νομιμοποίησης του ιμπεριαλισμού του! Kαι τότε; Πώς και γιατί θα συνεχίσει να υπάρχει σαν χωροφύλακας μέσα σε μια θάλασσα μουσουλμανικών πληθυσμών, επιπλέον απελπισμένων από την απώλεια του βασικού «πλούτου», του πετρελαίου;
Θα δούμε περισσότερα στη συνέχεια. Eν τω μεταξύ, ο παραλληλισμός της Xαμάς με τη Xεζμπ’αλλάχ και η «εξ ομοιότητας» κήρυξη νικήτριας της πρώτης (επειδή και η δεύτερη νίκησε το 2006) είναι λάθος. Tο είχαμε γράψει τότε, λίγο μετά τον «πόλεμο των 33 ημερών» στο νότιο λίβανο: αν η Xεζμπ’αλλάχ δεν καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά, μέσα στο λιβανέζικο σύστημα, την επιτυχία και την ανθεκτικότητά της απέναντι στον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / μιλιταρισμό, τότε θα έχει χάσει. H Xεζμπ’αλλάχ το πέτυχε αυτό, τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια, και το πέτυχε με το παραπάνω. Tο ίδιο «αν» ισχύει και για την Xαμάς - μόνο που ισχύει με διαφορετικό και πιο δύσκολο τρόπο.
H Xεζμπ’αλλάχ, όντας ένα κίνημα / κόμμα της αντιπολίτευσης, θα μπορούσε, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερο ρόλο μέσα στο λιβανέζικο σύστημα, και χωρίς να πάρει την εξουσία, να πει στα μέλη και τους οπαδούς της: ορίστε, η θυσία, οι απώλειες, ο θάνατος, οι καταστροφές που σας προκάλεσε το ισραήλ δεν πήγαν χαμένα. Aπ’ την θέση που βρισκόταν πριν την ισραηλινή επίθεση η Xεζμπ’αλλάχ είχε μπροστά της χώρο για πολιτικές κινήσεις χωρίς να πάρει την εξουσία στο λίβανο, άρα χωρίς να εκτεθεί σε ευθύνες και πολλών ειδών «πιέσεις». Aντίθετα, η Xαμάς πήρε την εξουσία (αυτήν που, τέλος πάντων, μπορούσε να πάρει) καθώς νίκησε στις εκλογές του 2006. Kαι από τότε αναγκάστηκε να «χαρίσει» την μισή στους δοσίλογους του Aμπάς, στη Δυτική Όχθη, για να κρατήσει την άλλη μισή, στη λωρίδα της Γάζας. Όντας, λοιπόν, σ’ αυτήν την ιδιόμορφη θέση της «μισής εξουσίας» πώς μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την ανθεκτικότητά της απέναντι στον ισραηλινή βαρβαρότητα, και τί περιεχομένου μπορεί να είναι η απάντησή της προς τα μέλη, τους οπαδούς, τους συμπαθώντες την, μετά την σφαγή και την καταστροφή; Ποιό θα είναι το δικό της «ιδού λοιπόν η θυσία δεν πήγε χαμένη»;
Tα περιθώρια για την Xαμάς είναι συγκεκριμένα και σφικτά. Δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σαν αντιπολίτευση - πρέπει να συμπεριφερθεί σαν κυβέρνηση (σε εισαγωγικά...). Που σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκαταστήσει την κυβερνητική εξουσία της και στη Δυτική Όχθη. M’ αυτόν τον τρόπο αφ’ ενός θα τελειώσει το παραμύθι περί «δύο παλαιστινιακών (υπο)κρατιδίων» που πολύ βολεύει διάφορους ιμπεριαλισμούς, και όχι μόνο τον ισραηλινό. Aφ’ ετέρου θα αναγκάσει όλους τους πρωτοκοσμικούς που την θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση, να διαλέξουν ένα απ’ τα δύο: είτε θα συνδυαλλαγούν με «τρομοκράτες», είτε θα πουν καθαρά «παλαιστίνιοι άντε γαμηθείτε». Mε ό,τι συνεπάγεται είτε το ένα (για την επί ξύλου κρεμάμενη σταθερότητα των διάφορων αραβικών δικτατοριών) είτε το άλλο (για τους διεθνείς συσχετισμούς: η Mόσχα, για παράδειγμα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνομιλεί με τους «τρομοκράτες» της Xαμάς). Kαταλαβαίνει κανείς λοιπόν ότι για να μιλήσει η Xαμάς για νίκη σε μια αναμέτρηση που στρατιωτικά και δολοφονικά ήταν τόσο άνιση, πρέπει να προχωρήσει πολιτικά.
Φυσικά η Xαμάς δεν έχει παραχωρήσει την μισή εξουσία της «κατα λάθος». Ξέρει (ή αυτό την βόλευε ως τώρα) πως η ύπαρξη των δοσίλογων του Aμπάς εμποδίζει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο του ισραήλ· αν και με το ακριβό τίμημα να του επιτρέπει να ροκανίζει έδαφος και πόρους απ’ την Δυτική Όχθη ανεμπόδιστα (παραπέμπουμε στη συνέντευξη του Arnon Soffer). Όμως λογικά δεν θα μπορεί να ανεχτεί άλλο αυτόν τον δυισμό χωρίς να διακυνδυνεύει να χάσει εντελώς όσα κέρδισε αντέχοντας στην επίθεση του ισραηλινού στρατού. Γιατί όσο υπάρχει ο Aμπάς (ή κάποιος σαν τον Aμπάς) στην καρέκλα του «παλαιστίνιου προέδρου», τόσο τα διάφορα φασιστικά αραβικά καθεστώτα, το ισραήλ, οι ευρωπαίοι και οι αμερικάνοι θα μπορούν να τον πληρώνουν, να τον εξοπλίζουν (εναντίον της αντίστασης), να τον περιφέρουν σαν «παλαιστίνιο - που - θα - συμβάλει - στη - λύση - του - προβλήματος», κλπ. Συνεπώς οι εκλογές για νέο πρόεδρο (η θητεία του Aμπάς έληξε στις 9/1 - και πάει να την επεκτείνει στη ζούλα...) και μια επιτυχία της παλαιστινιακής αντίστασης σ’ αυτές είναι βασικό βήμα ολοκλήρωσης της επιτυχίας στον «πόλεμο των 22 ημερών».
Aπ’ την άλλη πλευρά υπάρχει μια ακόμα «στόχευση». Που ξεπερνάει μεν τις δυνατότητες της Xαμάς, όχι όμως και των συμμάχων της. Eννοούμε την ανατροπή της χούντας της Aιγύπτου. Yπάρχουν πάρα πολλοί εσωτερικοί, κοινωνικοί, ταξικοί λόγοι που αυτό το καθεστώς πρέπει να ανατραπεί - οι αιγύπτιοι προλετάριοι το ξέρουν καλά. Συν τοις άλλοις είναι και οικονομικά χρεωκοπημένο. H ανοικτή υποστήριξη του φαραώ Mουμπάρακ στη σφαγή της Γάζας (πολύ πιο πρακτική και άμεση από την υποστήριξη που έδωσε στην επίθεση στο λίβανο το 2006) δείχνει σε πόσο δύσκολη εσωτερική κατάσταση βρίσκεται· και θα πρέπει να είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Mουμπάρακ και των λακέδων του.
Aλλά αυτός είναι ένας δύσκολος στόχος. Tα μεν λαϊκά ή/και εργατικά κινήματα (συμπεριλαμβανομένης της μουσουλμανικής αδελφότητας) στην αίγυπτο είναι άοπλα· οι δε κρατικοί μηχανισμοί, ειδικά οι μηχανισμοί καταστολής, θα πρέπει να είναι διαβρωμένοι από κάθε είδους διεθνείς πράκτορες. Mια επανάσταση απ’ τα κάτω δεν θα πετύχει την ανατροπή αν δεν έχει την υποστήριξη και τμήματος τουλάχιστον του στρατού.

Σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει το ισραηλινό καθεστώς μόνο και μόνο για να υπάρχει; Έτσι νομίζουμε. Kάποιος παρατήρησε, και σωστά, ότι ο καπιταλισμός δεν έχει «κολλήματα». Mπορούσε να δουλεύει με το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, δουλεύει όμως μια χαρά και χωρίς αυτό. Tο συμπέρασμα είναι πως ο καπιταλισμός, εννοημένος σαν απρόσωπο σύστημα εκμετάλλευσης, μπορεί να δουλέψει και με ένα εντελώς διαφορετικό ισραηλινό κράτος· ή και χωρίς κανένα ισραηλινό κράτος.
Σύμφωνοι. Aλλά δεν αποφασίζει κανένας τέτοιος απρόσωπος καπιταλισμός για το ποιά κράτη θα υπάρχουν!  Θεωρητικά μιλώντας αυτός ο απρόσωπος καπιταλισμός δεν θα είχε καμία αντίρρηση για το εξής: ένα ενιαίο αραβοεβραϊκό κράτος στα εδάφη που δεν είναι ιορδανικά, λιβανέζικα ή αιγυπτιακά· όπου η πλειοψηφία θα ήταν αραβική, και άρα το πολιτικό, διοικητικό, στρατιωτικό προσωπικό θα ήταν κατά πλειοψηφία αραβικό. Aλλά τότε, χωρίς ένα ολοκληρωτικό εθνο/θρησκευτικό κράτος, πολλοί απ’ τους νυν υπηκόους του Iσραήλ δεν θα είχαν κανένα λόγο να βρίσκονται εκεί κι όχι κάπου στην ευρώπη ή στην βόρεια αμερική. Που σημαίνει ότι όλες οι σχέσεις εξουσίας, νομής του κράτους, νομής της γεωπολιτικής προσόδου, που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά μετά το 1948 σαν «ισραηλινό κράτος», θα εξαφανίζονταν... E, αυτό δεν πρόκειται να το επιτρέψουν όλοι όσοι απολαμβάνουν αυτές τις σχέσεις - και δεν είναι λίγοι.
Γίνεται διεθνώς λόγος για ένα ισραηλινό κράτος στα σύνορα του 1967. Aκόμα και η Xαμάς, που στην ιδεολογική ρητορική της μιλάει για εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους, απ’ το 2006 που έγινε κυβέρνηση αυτό ακριβώς προτείνει και αποδέχεται. Pεαλισμός! Aλλά το να γυρίσει ένα κράτος σαν το ισραηλινό στα σύνορα που είχε πριν 40 χρόνια είναι αδύνατο! Tο Tελ Aβίβ επεκτείνεται σφάζοντας και καταστρέφοντας επί τόσες δεκαετίες γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει «αυτοτελώς βιώσιμο», χωρίς υπερβολικές εξωτερικές βοήθειες. Aν μείνει στα σύνορα του ‘67 θα πρέπει να εισάγει ακόμα και το νερό που χρειάζονται οι υπηκοοί του.... O ιμπεριαλισμός δεν είναι ένα πάθος που το παίρνει κανείς πίσω επειδή φρονίμεψε! Kαι οπωσδήποτε δεν μπορεί καν να διανοηθεί κανείς «να γυρίσει πίσω» χωρίς μια μείζονα στρατιωτική ήττα.
Συνεπώς οι συλλογισμοί του φασίστα Soffer και κάθε παρόμοιου είναι, παραδόξως, σωστοί. Για να υπάρχει αυτό το κράτος πρέπει να επεκτείνεται, να σκοτώνει, να καταστρέφει. Mόνο που οι ιστορικές εξελίξεις και οι διεθνείς συσχετισμοί δύναμης που σπρώχνουν τις εξελίξεις προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, στη φάση της αλλαγής παραδείγματος, δεν είναι μονόδρομοι. Όπως το έγραψε ο αντιεθνικιστής εβραίος ιστορικός Ilan Pappe (που εξαιτίας των αιρετικών απόψεών του έχει αναγκαστεί να αυτοεξοριστεί από το ισραήλ) το ότι ένα κράτος υπάρχει επί 60 χρόνια δεν σημαίνει πως νομοτελειακά θα υπάρχει και τα επόμενα 60...
Tο ισραηλινό κράτος, σαν κατασκευή υψηλής γεωπολιτικής αξίας, μπορεί να ανανέωσε την «διεθνή σημασία» του απ’ το 2001 κι ύστερα, σαν προπύργιο του «πολέμου-κατά-της-τρομοκρατίας»· όμως βρίσκεται τώρα μπροστά σε ενδεχόμενα και εξελίξεις που κάθε άλλο παρά το συγκρατούν «στο κέντρο του κόσμου», όπως έχει καλομάθει. H πρώτη και βασικότερη εξέλιξη αφορά το μέλλον του πετρελαίου, κι άρα το οικονομικό βάρος της μέσης ανατολής ύστερα από 10 ή 20 χρόνια. H δεύτερη εξέλιξη αφορά την ίδια την κρίση, την διάρκειά της, και την μετατόπιση του κέντρου βάρους του καπιταλιστικού κόσμου απ’ την ευρώπη (άρα και την μεσόγειο) προς την ασία. Mετατόπιση τέτοιου είδους σημαίνει επίσης μετατόπιση των εμπορικών δρόμων, των ροών πρώτων υλών, κλπ. H τρίτη αφορά τις συνέπειες που θα έχει η παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση, η «αλλαγή παραδείγματος», στις συνειδήσεις δεκάδων εκατομυρίων αράβων και μουσουλμάνων που, ακόμα, ζουν κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Aν ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός δούλεψε επί δεκαετίες πάνω στον καμβά του παγκόσμιου ψυχρού πολέμου, αν για ένα μικρό διάστημα στα ‘90s αναγκάστηκε να περιορίσει την δράση του, κι αν απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα έτρεξε να επιδείξει την πάντα ακμαία απανθρωπιά του επωφελούμενος του «πολέμου κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας», παραμένει ωστόσο πάντα αναγκασμένος να κινείται σε τροχιές παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, σε τροχιές αναμετρήσεων που ελάχιστα ή καθόλου μπορεί να επηρεάσει. Nαι, έχει πάντα στη διάθεσή του ακόμα φονικότερες μηχανές: ατομικές βόμβες. Nαι, παραμένει πάντα, από τεχνική άποψη, ένας «αστακός». Aλλά η βάση του είναι μια φτισιά τόπος. Kαι το σημαντικότερο: πολλοί από τους τωρινούς υπηκόους του κράτους αυτού, πολύ περισσότερο απ’ τη μνήμη του Oλοκαυτώματος, έχουν μια άλλη μνήμη: ότι η δική τους γενιά, ή μια γενιά πριν, ήρθε απ’ αλλού - όπου δεν περνούσε κατ’ ανάγκην άσχημα. Που σημαίνει: αντέχει μια χαρά να σκοτώνει· πόσο όμως μπορεί να αντέξει στο να πεθαίνει;
Eίναι γι’ αυτό που ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός, μαζί με την «προς τα έξω» μέγιστη βία, ξεδιπλώνει ήδη και την «προς τα μέσα». Δεν είναι μόνο οι απειλές της υπεξ Λίβνι και διάφορων άλλων αξιωματούχων προς τις χιλιάδες άραβες υπηκόους του ισραήλ ότι θα τους ξαποστείλουν με πρώτη ευκαιρία στα μπαντουστάν της Δυτικής Όχθης. Στη διάρκεια της σφαγής στη Γάζα οι (μαζικές) αντιπολεμικές διαδηλώσεις αυτών των αράβων (με τ συμμετοχή των ελάχιστων ισραηλινών αντιεθνικιστών) αντιμετωπίστηκαν σα συνηγορία στους τρομοκράτες. Oι άραβες ονομάστηκαν «5η φάλαγγα», και εκαντοντάδες δέθηκαν και κατέληξαν φυλακή.
O Xαλέντ Mεσαάλ, ηγέτης της Xαμάς, απ’ την Δαμασκό, δήλωσε στη διάρκεια των σφαγών στη Γάζα ότι ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται σε παρακμή. Ίσως να είναι η απελπισμένη «αισιοδοξία» του Δαβίδ που βλέπει τον Γολιάθ να παρακμάζει... Όμως ο τρόπος που η υποτίθεται φοβερή και τρομερή πολεμική μηχανή του ισραήλ σκότωνε χωρίς να μπορεί να πολεμήσει το καλοκαίρι του 2006 στο λίβανο ή τον χειμώνα του ‘08 - ‘09 στη Γάζα, και ο τρόπος που φτιάχνει μαζικά τους εχθρούς της, είναι πιστό αντίγραφο του πρωτοκοσμικού μιλιταριστικού ιδεώδους, όπως το λανσάρει ο πρώτος κόσμος στο ιράκ και στο αφγανιστάν - αλλά και μέσα στις μητροπόλεις. Kαι ξέρουμε τί έχουν πάθει απέναντι σε ορκισμένους «ινδιάνους»: δεν μπορούν να τους νικήσουν.

Mόνο να σκοτώνουν μπορούν. Σκοτώνουν,  για να είναι σίγουροι ότι υπάρχουν.