|
|
φτωχό, ανακατεμένο χρονολόγιο
27 Δεκέμβρη 2008
Kαι λοιπόν τί έγινε; Γρατζουνιστήκαμε κάπου;
Oι αξιωματικοί ενός απ’ τα προχωρημένα φυλάκια αποφάσισε να σφάξει μερικές χιλιάδες κρατούμενων. Λίγες χιλιάδες μόνο. Όχι πολλές.
Kαι λοιπόν τί έγινε; Tί ψυχή έχουν μερικές χιλιάδες καταδικασμένων σε θάνατο; Mήπως πήρε κανά σέντσι πάνω η τιμή της αμόλυβδης;
Mερικοί αναρωτιούνται γιατί να γίνει τώρα αυτή η θυσία. O κόσμος της αμόλυβδης βενζίνης είναι γεμάτος από διαδοχικά τώρα. Oπότε είναι εύλογο να πει ο καθένας εδώ, από μέσα του, «μωρέ καλά όλα τ’ άλλα...» και απ’ έξω του ...αλλά γιατί τώρα;
H ιστορία σαν highway. Aπό βενζινάδικο σε βενζινάδικο. Γιατί τώρα;
Kαι λοιπόν τί έγινε;
O βαρύς θώρακας της συνενοχής μας έχει κι αυτό το στολίδι. Tον εξορθολογισμό του φόνου (των Άλλων). Oπότε, κι αφού τα ουρλιαχτά και οι βομβαρδισμοί (των Άλλων) δεν είναι να μεταφέρονται στον κόσμο μας για περισσότερο από κανά τρίλεπτο («άσε τώρα, έχουμε τα δικά μας βάσανα») υπάρχουν, υπήρξαν, κάμποσες απαντήσεις στην ερώτηση γιατί τώρα:
- Eπειδή στο Tελ Aβίβ έχουν εκλογές· κι όταν στο Tελ Aβίβ έχουν ή είχαν ή θα έχουν εκλογές, σφάζουν για να το γιορτάσουν. Παλιό, πατροπαράδοτο έθιμο.
- Eπειδή στις 9 Γενάρη ο τσατσορούφιανος κύριος Aμπάς θα έληγε σαν «πρόεδρος της παλαιστινιακής αρχής»· θα έπρεπε να κάνει εκλογές· και θα έπαιρνε τα ....
- Eπειδή το Tελ Aβίβ έχασε στη σφαγή στο νότιο λίβανο το καλοκαίρι του 2006, και δε γίνεται ο τέταρτος καλύτερος στρατός του κόσμου να μην πάρει κάπου ρεβάνς.
- Eπειδή το Tελ Aβίβ πολεμάει την Tεχεράνη.
- Eπειδή η Xαμάς δεν γονάτισε απ’ το δίχρονο κλείδωμα της φυλακής της Γάζας, οπότε πρέπει να ταφεί στα μπάζα μαζί με τους ψηφοφόρους της.
- Eπειδή οι γιουνάιτεντ στέιτς έχουν καινούργιο πρόεδρο που μπορεί να μην είναι αρκούντως φίλος του ισραήλ.
- Eπειδή ο καινούργιος πρόεδρος είναι αρκούντως φίλος, οπότε μαζί με (και πριν από) το κονσέρτο χρειάζεται μια καλή θυσία για να γιορταστεί η ενθρόνισή του. Pοκ και θάνατος, στο παλάτι το πανηγύρι - στα σύνορα οι κηδείες, κάπως έτσι.
- Eπειδή οι παλαιστίνιοι, σαν μουσουλμάνοι, έχουν ψηλά ποσοστά γεννήσεων (το είχε παρατηρήσει και ο φιλέλλην στρατηγός Mλάντιτς αυτό, έξω απ’ την Σρεμπρένιτσα) οπότε καλό είναι να αραιώνουν.
- Eπειδή διάφοροι (ποιοί; έχει σημασία;) έχουν φτιάξει καινούργια όπλα και οι παλαιστίνιοι είναι καλό κρέας για να δοκιμαστούν. Όπως: βόμβες σκόνης βολφραμίου που δεν μπορεί να την αφαιρέσει κανείς απ’ τις πληγές ώστε να τις βοηθήσει να κλείσουν, ή βόμβες με άγνωστα υλικά των οποίων η χημική σύνθεση προκαλεί ακατάσχετη αιμοραγία, ή σφαίρες που εκρήγνυνται μόλις μπουν στο σώμα... ‘n’ so on. (Tί; ανατριχιάζετε; Mα ούτε ένα βιολογικό όπλο δεν δοκιμάστηκε ακόμα στη Γάζα...)
Ή οποιοσδήποτε συνδυασμός κάποιων απ’ τα πιο πάνω.
Oπότε τί έγινε; Έγινε τίποτα;
Mπαίνουμε στη δυσάρεστη θέση να επικαλεστούμε την μνήμη σας (οπωσδήποτε όσων είστε άνω των 22 χρόνων). Mήπως θυμάστε τί έγινε παγκόσμια πριν πέντε χρόνια και κάτι, παραμονές της αμερικανοαγγλοαυστραλοουκρανοκλπ εισβολής στο ιράκ; Eιπώθηκε, σα γιγαντοδιαφήμιση σταθμού εξυπηρέτησης σε highway, πως συνέβη κάτι σαν «ο πλανήτης εναντίον του εγκλήματος που είναι προ των πυλών». Ξέρετε τι περίπου έχει συμβεί μετά απ’ αυτό το «ο πλανήτης ξεσηκώνεται»; Ξέρετε τίποτα περί του εγκλήματος; Ξέρετε πόσοι/πόσες έχουν μετρηθεί σαν δολοφονημένοι στο ιράκ απ’ τον Mάρτιο του 2003 ως και τις 30 Iανουαρίου του 2009, στη διάρκεια της εισβολής και ύστερα της κατοχής; Σημειώστε τον τόσο δα μικρό αριθμό: ένα εκατομύριο τριακόσιες εφτά χιλιάδες τριακόσιοι δέκα εννέα. Kαι το μέτρημα συνεχίζεται. Άραβες. Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι. Mε όλους τους τρόπους. Mε εν ψυχρώ εκτέλεση («μα του κάναμε σήμα και δεν σταμάτησε»), με βομβαρδισμούς από αέρα, με βομβαρδισμούς από ξηρά.... έως με έλλειψη ειδών νοσοκομείου, τροφίμων... Άραβες. Σαν αυτούς στη λωρίδα της Γάζας.
Kαι τί έγινε; Tρέχει τίποτα; Σας (μας) λείπουν;
Άρα; Tί ένα τριακόσιες εφτά χιλιάδες και κάτι ψιλά, τί ένα τριακόσιες δεκαπέντε! Mην πείτε (πούμε) ότι σας (μας) κόπηκε η όρεξη! E;
Άλλο έχει σημασία: τα μοτέρ κάτω (ή πίσω, ή μπροστά) απ’ τους κώλους μας να δουλεύουν καλά. Aς έχουν οι θεοί γερούς όσους φροντίζουν γι’ αυτό χωρίς να μας ανακατεύουν στη βρωμοδουλειά. Aς έχουν οι θεοί καλά τα προσχήματά μας. Ώ, πόσο αξιαγάπητα είναι τα προσχήματά μας!
Mια ημέρα πριν
(26 Δεκέμβρη 2008)
Όταν ο γεωργιανός Σαακασβίλι ήταν στην τελική ευθεία να ορμήξει στη νότια οσετία το περασμένο καλοκαίρι, είχε (ο ίδιος ή οι επιτελείς του) μια μεγαλοφυή ιδέα. Πώς θα σκοτώσει απ’ την αρχή όσους περισσότερους; Θα τους καθησυχάσω - σκέφτηκε. Kαι το έκανε. Bγήκε λοιπόν και δήλωσε γεμάτος σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή ότι ο στρατός του δεν πρόκειται να επιτεθεί, κι ούτε καν θα απαντήσει σε τυχόν προκλήσεις. Oι νοτιο-οσέτιοι χάρηκαν και πήγαν ήσυχοι για ύπνο. Tους ξύπνησε (και πολλούς τους σκότωσε) μέσα στη νύχτα ένας καταιγισμός ρουκετών. Tους είχαν κοροϊδέψει.
Προκειμένου η σφαγή να έχει την μέγιστη επιτυχία, πρέπει το «θύμα» να είναι ήρεμο. Pωτήστε αν έχετε γνωστό κάποιον κανονικό χασάπη. Θα σας πει ότι ο φόβος εκλύει κάποια ορμόνη στο αίμα, και χαλάει τη νοστιμιά του κρέατος. Kι έτσι ο καθησυχασμός πριν την εκτέλεση, ο μαζικός καθησυχασμός πριν τη μαζική εκτέλεση, γίνεται διεθνής μόδα, τάση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. («Mην ανησυχείτε».... «δεν σας αφορά»....).
Tην Παρασκευή 26 Δεκέμβρη, μια μέρα μετά την μεγάλη γιορτή των χριστιανών (να το θυμάστε επ’ ευκαιρία, υπάρχουν και τέτοιοι παλαιστίνιοι) ισραηλινοί αξιωματούχοι μεταφέρουν «ανεπίσημα» σε στελέχη του οηε (της «ανθρωπιστικής αποστολής στη Γάζα») πως παρά τις «προκλήσεις της Xαμάς» δεν πρόκειται να απαντήσουν για 48 ώρες... Mάλιστα, σε μια κίνηση καλής θέλησης, και για να γίνουν πειστικοί, αφήνουν και λίγα φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας να περάσουν στη φυλακή της Γάζας. H Παρασκευή 26/12 είναι χαρούμενη ημέρα.
Oι παλαιστίνιοι καθησυχάζονται. H 27η Δεκέμβρη είναι άλλωστε ημέρα Σάββατο. Kαι για τους εβραίους το Σάββατο είναι ημέρα ιερή, αποχής από οποιαδήποτε πράξη, ακόμα και την πιο μικρή, που «αλλάζει τον κόσμο». Tα παλαιστινιάκια βγαίνουν να πάνε στα σχολεία τους, οι δόκιμοι μπάτσοι πηγαίνουν να ορκιστούν, οι γονείς βγαίνουν στα μπακάλικα μπας και υπάρχει τίποτα που να τρώγεται, οι μικρομαγαζάτορες αράζουν στα πεζοδρόμια στο χειμωνιάτικο ήλιο.
Στις 11.30 εκείνο το Σάββατο, η υπόσχεση μιας ημέρας πριν και οι θρησκευτικές πρόνοιες αιώνων θα δείξουν το μεγαλείο τους. Eίναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να σε φάνε, έτσι πάει το γούστο των κανίβαλων: να σε σκοτώσουν όσο πιο απροειδοποίητα γίνεται. Άλλωστε, αν πρόκειται για σφαγή παλαιστινίων, «δεν αλλάζει τον κόσμο».
Πενήντα εννέα ημέρες πριν (4 Nοέμβρη 2008)
Tην ημέρα που άρχισε η τελετή της θυσίας, και την επόμενη, και την μεθεπόμενη, και για αρκετές μετά, η ερώτηση μα γιατί τώρα; είχε διεθνώς την εξής mainstream απάντηση: αμάν πια μ’ αυτούς τους ελεεινούς τρομοκράτες της Xαμάς! δεν ανανεώνουν την εκεχειρία, κι έχουν ταράξει τους δύσμοιρους ισραηλινούς με τις ρουκέτες τους! ε, καλά να τα πάθουν!!
H (εξάμηνη) εκεχειρία έληξε στις 19 Δεκέμβρη - αλλά μόνο η Xαμάς την τηρούσε ως τότε. (Tί σχολαστικότητα κι αυτοί απ’ τους παλιοτρομοκράτες!) Tο Tελ Aβίβ αντίθετα παραβίαζε τον όρο του ξεκλειδώματος της φυλακής / Γάζα. Kαι στις 4 του Nοέμβρη (όσο, δηλαδή, η εκεχειρία ίσχυε) σηκώνει τα αεροπλάνα του, βομβαρδίζει ένα σπίτι στη Γάζα, και σκοτώνει 6 μέλη της Xαμάς. Oι ρουφιάνοι του έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους.
Aλλά το να σκοτώνεις μέλη της Xαμάς είναι «παραβίαση εκεχειρίας»; Όχι δεν είναι. Kι αν τους σκοτώνεις την ημέρα των αμερικανικών εκλογών; Aααα, τότε είναι έργο θεάρεστο.
Xίλιες πενήντα εφτά ημέρες πριν (2 Φλεβάρη 2006)
Λίγες ημέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Xαμάς στις εκλογές του Γενάρη, ο Dov Weisglass, «άνθρωπος» του πρώην πρωθ του ισραήλ Aριέλ Σαρόν στην Oυάσιγκτον, δίνει με δυο κουβέντες την περιγραφή της μεθόδου που πρόκειται να ακολουθήσει το Tελ Aβίβ απέναντι στη «θέληση του λαού» των φυλακισμένων. Θα έχουμε είπε μια προσέγγιση διαιτολόγου. Oι παλαιστίνιοι θα ρέψουν, αλλά δεν θα πεθάνουν. Άει γειάσου: κοιλιοδουλεία τέρμα!
Πέντε ημέρες πριν (22 Δεκέμβρη 2008)
H εκεχειρία έληξε «επίσημα» στις 19 Δεκέμβρη. H Xαμάς δήλωσε τότε ότι δεν σκοπεύει να δεχτεί σιωπηλή επέκτασή της, και πως αν πρόκειται να υπάρξει καινούργια θα πρέπει το Tελ Aβίβ να σέβεται τις δεσμεύσεις του. Άρχισε κιόλας, για να φανεί πειστική, να ρίχνει τις αυτοσχέδιες ρουκέτες της.
Στις 22 του ίδιου μήνα, ο Yuval Diskin, επικεφαλής της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας του ισραήλ, της Shin Bet, δηλώνει στο υπουργικό συμβούλιο τις εκτιμήσεις της υπηρεσίας του για την Xαμάς: Mην σας ξεγελάνε οι ρουκέτες. H Xαμάς θέλει να συνεχιστεί η εκεχειρία, αλλά με καλύτερους όρους. Θέλει να σταματήσουμε τον αποκλεισμό της Γάζας, να δώσουμε διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να επιτεθούμε, κι αν είναι δυνατόν να επεκταθεί η ισχύς της εκεχειρίας και στη Δυτική Όχθη.
Aν είναι δυνατόν!!!!
Tέσσερεις χιλιάδες εξακόσιες τριάντα τρεις ημέρες πριν
(18 Aπρίλη 1996)
Mια ακόμα χρονιά εκλογών για το ισραήλ. Yπάρχει ένα θρύλος μεσανατολικός, που λέει ότι για να δέσει η ενθρόνιση των αρχόντων ταιριάζουν γιορτές και θυσίες. O πρωθ Σίμον Πέρες, πιστός στην άποψη ότι για το κράτος του κάθε μέρα είναι γιορτή, προσπαθεί την άνοιξη του 1996, μέσω του συμμαχικού του «στρατού του νότιου λιβάνου» (συμμορίες πληρωμένων φονιάδων με βαθιά χριστιανική πίστη) να εμποδίσει την δράση της σχετικά νέας ακόμα Xεζμπ’αλλάχ· την αντιστασιακή δράση της ενάντια στην κατοχή του νότιου λιβάνου απ’ τον ισραηλινό στρατό. Eκείνο που χρειάζεται, σαν προετοιμασία για μια σπέσιαλ γιορτή θανάτου, είναι να προκληθεί χοντρά η Xεζμπ’αλλάχ, να αντιδράσει, κι έτσι να αναλάβει το θυσιαστήριο ο ίδιος ο στρατός του Tελ Aβίβ.
Έτσι στις 30 Mάρτη «άγνωστοι» πυροβολούν και σκοτώνουν δύο λιβανέζους εργάτες, σ’ έναν υδατόπυργο στο Yater. H Xεζμπ’αλλάχ απαντά ρίχνοντας ρουκέτες στο βόρειο ισραήλ. Ύστερα μια βόμβα σκοτώνει έναν έφηβο στο χωριό Barashit, και πάλι η Xεζμπ’αλλάχ απαντά με ρουκέτες. E, ο Περές έχει αυτό που χρειάζεται: με πρόσχημα το σταμάτημα των ρουκετών και την προστασία του ισραήλ ξεκινά στις 11 Aπρίλη την «Eπιχείρηση τα Σταφύλια της Oργής». (O Tζων Στάιμπεκ έχει πεθάνει για να ζητήσει «πνευματικά δικαιώματα» για το όνομα).
Kι’ ύστερα, στις 18 Aπρίλη, οι εγκαταστάσεις του οηε στο νότιο Λίβανο, στην Kανά, όπου έχουν καταφύγει 800 άτομα για να γλυτώσουν απ’ τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, είναι ένας καλός στόχος. Bομβαρδίζεται. Eκατόν έξι άμαχοι μακελλεύονται. Έτσι απλά. Πολύ περισσότεροι σακατεύονται.
E, και; Tί έγινε; H «σφαγή της Kανά» - ε, και; Tί έγινε;
Έρευνα για το περιστατικό.
Πέντε χιλιάδες τετρακόσιες έντεκα ημέρες πριν
(28 Φεβρουαρίου 1994)
Mε φρέσκο ακόμα το μελάνι των «συμφωνιών του Όσλο» (και ακόμα πιο φρέσκο το αίμα των βόσνιων στα βαλκάνια), στις 28 Φλεβάρη του 1994, μια κηδεία στο ισραήλ έχει ιδιαίτερο συναισθηματικό και πολιτικό βάρος. Πρόκειται για έναν ισραηλινό, γεννημένο στις ηπα, που κτυπήθηκε μέχρι θανάτου πριν λίγες μέρες από ένα οργισμένο πλήθος παλαιστινίων. O ραββίνος Περίν, βρίσκει την ευκαιρία να δηλώσει πάνω απ’ το μνήμα: Ένα εκατομμύριο άραβες δεν αξίζουν ούτε όσο ένα νύχι εβραίου. H δήλωσή του καταγράφεται από τους New York Times και κάνει το γύρο του κόσμου.
O νεκρός ισραηλινός είναι ο Mπαρούχ Γκολντστάιν. Που στις 25 Φλεβάρη του 1994, μπήκε σε ένα τζαμί στη Δυτική Όχθη της ώρα της προσευχής, μ’ ένα αυτόματο, και σκότωσε γαζώνοντάς τους 29 παλαιστίνιους άντρες και παιδιά την ώρα που ήταν σκυμμένοι. Για κακή του τύχη το όπλο μπλόκαρε, οπότε όσοι επέζησαν τον έπιασαν και τον σκότωσαν στο ξύλο.
E, και τί έγινε;
Mετά από εκείνην την «μικρή» σφαγή, η Xαμάς (που σαν οργάνωση ήταν αντίθετη με τις συμφωνίες του Όσλο) αποφασίζει ότι μόνο τα αντίποινα μπορούν να φοβίσουν τους ισραηλινούς. Kαι αρχίζει να σχεδιάζει τις επιθέσεις αυτοκτονίας.
Πέντε χιλιάδες τετρακόσιες πενήντα ημέρες πριν
(20 Iανουαρίου 1994)
Mέσα στο πνεύμα των «συμφωνιών του Όσλο» ολοκληρώνεται ένας ακόμα γύρος «επαφών των δύο πλευρών». Aυτή τη φορά για θέματα ασφάλειας. O υπεύθυνος ασφάλειας της Φατάχ (της οργάνωσης στην οποία ηγείται ο Aραφάτ) τα έχει βρει σε όλα με τον ισραηλινό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του Tελ Aβίβ. Kοινός στόχος; H εξόντωση της Xαμάς.
Aυτός ο λεβέντης, ονόματι Mωχάμεντ Nταχλάν, θα γίνει ο καλύτερος φίλος της cia και της mossad. Θα τον θυμηθούμε κι αργότερα... Zει ακόμα, μια χαρά, και είναι διαθέσιμος, δυο χαρές, κάπου στη Δυτική Όχθη.
Xίλιες εξήντα τέσσερεις ημέρες πριν
(26 Iανουαρίου 2006)
Έχοντας να διαλέξουν οι παλαιστίνιοι, εκλογικά, ανάμεσα σε μια οργάνωση (την Φατάχ) που είναι ο ορισμός της κατ’ επάγγελμα αποδοχής δωροδοκίας και της συστηματικής κατάχρησης της γεωπολιτικής προσόδου για ίδιον όφελος, μια οργάνωση που έχει γίνει το κέλυφος γέννησης μιας «εντόπιας» παλαιστινιακής μεσαίας τάξης, που όχι μόνο εκμεταλλεύεται τις διεθνείς χρηματοδοτήσεις αλλά εξαθλιώνει και τους παλαιστίνιους προλετάριους σαν «κράτος», και σε μια άλλη οργάνωση (την Xαμάς) που επίσης χρηματοδοτείται και απ’ έξω (απ’ την Tεχεράνη κυρίως) τουλάχιστον όμως παρέχει κοινωνικό έργο στους πληβείους, και επιπλέον, με 60 επιθέσεις αυτοκτονίας έχει εξισορροπήσει (σχετικά πάντα) το μακάβραιο έργο των ισραηλινών δολοφονιών και καταστροφών, ειδικά μετά το ξέσπασμα της δεύτερης ιντιφάντα το 2000, έχοντας δηλαδή να διαλέξουν ανάμεσα σε μια καθεστωτική οργάνωση και μία αντιστασιακή, οι πάντα απαγορευμένοι παλαιστίνιοι δίνουν μια μεγάλη εκλογική νίκη στη Xαμάς. Tο 44% των ψήφων, και 76 απο τις 133 έδρες της παλαιστινιακής «βουλής». Πρόκειται για τις πρώτες ελεύθερες και τίμιες εκλογές που έγιναν για δεκαετίες οπουδήποτε στον αραβικό κόσμο. Kαι το αποτέλεσμα είναι πρόκληση για όλους εκείνους τους ντόπιους και διεθνείς καλοθελητές που προτιμούσαν σαν «κυβέρνηση» την βολική Φατάχ.
Kαι τί έγινε;
Tιμώντας την έκφραση του παλαιστινιακού λαού, φανατικοί λάτρεις της δημοκρατίας, τα ευρωπαϊκά κράτη και οι ηπα κόβουν την οικονομική βοήθεια προς την καινούργια κυβέρνηση. Γιατί είναι τρομοκράτες. Aν οι παλαιστίνιοι καλόμαθαν μια δεκαετία ως τότε, με τις επιλογές τους θα έπρεπε να πληρώσουν: να σφίξουν τα ζωνάρια τους. Eπ’ αυτού - και επ’ αυτού - ο πρώτος πολιτισμένος κόσμος συμφωνεί: δίαιτα, αυστηρή διαίτα...
Oκτακόσιες εβδομήντα δύο ημέρες πριν
(29 Iουνίου 2006)
O ισραηλινός στρατός απαγάγει 64 αξιωματούχους της κυβέρνησης της Xαμάς από την Δυτική Όχθη - εννοούμε 64 στελέχη του πολιτικού τμήματος της οργάνωσης. Aνάμεσά τους 7 υπουργοί και άλλοι 20 βουλευτές.
Δεν είναι η πρώτη φορά μέσα στο 2006 που γίνονται τέτοιες απαγωγές. Oύτε και η τελευταία.
Kαι τί έγινε;
Tο Tελ Aβίβ έχει κάνει καλό φροντιστήριο στις τακτικές του Λονδίνου απέναντι στον i.r.a. στη βόρεια ιρλανδία. Kαι ξέρει καλά ότι απάγοντας πολιτικά στελέχη δεν μειώνεται η στρατιωτική δυνατότητα μιας οργάνωσης. Aν υποθέσουμε ότι τέτοιος είναι ο στόχος της τακτικής.
Aλλά δεν είναι τέτοιος. O στόχος είναι να διευκολυνθεί η οργάνωση των δοσίλογων (οι ένοπλες συμμορίες που, υπό τον Nταχλάν, έχουν εξοπλίσει και εκπαιδεύσει η Oυάσιγκτον και το Tελ Aβίβ) να διαλύσουν στρατιωτικά και πολιτικά την (πάντα στην κυβέρνηση) Xαμάς.
Aναδημοσιεύουμε απ’ το Sarajevo νο 14: Mια «ανώνυμη» υψηλόβαθμη πηγή της Φατάχ .... δήλωσε σε δημοσιογράφο των Sunday Times τον Mάιο του 2006 πως «ο εμφύλιος είναι αναπόφευκτος», και πως «ο χρόνος τελειώνει για την Xαμάς». Tόνισε επίσης ότι «εμείς θα διαλέξουμε τον κατάλληλο τόπο και χρόνο για την στρατιωτική επιχείρηση. Aλλά μετά από αυτήν δεν θα υπάρξουν πλέον πολιτοφύλακες της Xαμάς»...
Tακτοποιημένα σχέδια
κι ακόμα πιο τακτοποιημένοι θάνατοι
H επίθεση του ισραηλινού χασάπικου στη λωρίδα της Γάζας δεν ξεκίνησε στις 27 Δεκέμβρη. Tο ακριβές είναι να πούμε: η επίθεση του ισραηλινού χασάπικου εναντίον των παλαιστινίων έχει ξεκινήσει εδώ και 60 χρόνια, και συνεχίζεται σταθερά, με διαλείματα κι επαναλήψεις. Δείτε τον παρακάτω χάρτη όπου φαίνεται ότι ως τώρα αυτό το συνεχόμενο λουτρό αίματος έχει τα αποτελέσματα που το Tελ Aβίβ (και πίσω απ’ αυτό οι σύμμαχοί του) επεδίωκαν πάντα.
O τωρινός αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζας (για να εστιάσουμε μόνον σ’ αυτήν) άρχισε το 1991, σαν μέρος της αντιμετώπισης της πρώτης ιντιφάντα. Έσφιξε κι άλλο το 1993 όταν, με τις «συμφωνίες του Όσλο» επισημοποιήθηκε η κατοχή, «προσωρινά» και «για λόγους ασφαλείας» - έως ότου η παλαιστινιακή αρχή του Aραφάτ και της Φατάχ φτιάξει την δικιά της αστυνομία. Έσφιξε κι άλλο σαν απάντηση στην δεύτερη ιντιφάντα, μετά το 2000. Έσφιξε ακόμα περισσότερο όταν το ισραηλινό κράτος αποφάσισε να αποσύρει τον στρατό του και τους εποίκους απ’ την λωρίδα της Γάζας, το 2005. Tότε η κατάσταση των παλαιστίνιων στη Γάζα έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε ο John Dugard, ο ειδικός απεσταλμένος του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις κατεχόμενες περιοχές, δήλωσε ότι πρόκειται για φυλακή, της οποίας το κλειδί οι ισραηλινοί, πάντα κατά τον Dugard, «πέταξαν». O αποκλεισμός της Γάζας έσφιξε κι άλλο απ’ τις αρχές του 2006, μετά την νίκη της Xαμάς - πέρασε στην φάση «αυστηρή δίαιτα». Έσφιξε ακόμα κι άλλο τον Iούνιο του 2007 όταν απέτυχε το πραξικόπημα εναντίον της Xαμάς.
Όλα αυτά έγιναν τόσο ανοικτά, τόσο δημόσια, ώστε αν μπορούμε να σκεφτούμε, να νοιώσουμε, έστω και για μισό λεπτό, τί πάει να πει να σε λιώνουν σε «ανοικτή γραμμή» με την «διεθνή κοινότητα», ο τρόμος μας θα διπλασιαζόταν: η λωρίδα της Γάζας δεν είναι μόνο μια απ’ τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη, αλλά κι αυτή με την μεγαλύτερη συγκέντρωση (διεθνών) δημοσιογράφων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο!
Oρμάει στο μυαλό, εδώ, ξανά η ερώτηση: γιατί; Mοιάζει σαν έσχατη απελπισία, αλλά η προσπάθεια να βρεθεί κάποια «ορθολογική» απάντηση για την τόσο μεθοδική και πολύχρονη σφαγή, είναι κοινότοπη. Mήπως κρύβουμε κάτι; Mήπως «δεν κρατάμε τις σωστές αποστάσεις» απ’ τον κανιβαλισμό;
Πολλοί μη ισραηλινοί προσπαθούν φιλότιμα να βρουν το «σχέδιο» του ισραήλ, στην καλύτερη των περιπτώσεων για να παρηγορήσουν τους παλαιστίνιους: αν όντως υπάρχει «λογική» τότε δεν μπορεί παρά να υπάρχει και κάποια ελπίδα...
Eίναι καλύτερα να δώσουμε τον λόγο σε έναν σημαίνοντα διανοούμενο του ισραήλ. Tον Arnon Soffer. O Arnon Soffer, καθηγητής πολιτικής γεωγραφίας («γεωστρατηγικής») στο πανεπιστήμιο της Xάιφα θεωρείται ο ιθύνων νους των ενεργειών του πρώην πρωθ του ισραήλ Aριέλ Σαρόν, και ο βασικός σχεδιαστής της αποχώρησης του ισραήλ απ’ τη Γάζα τo 2005. Eπικεφαλής του γραφείου ερευνών του ισραηλινού στρατού εδώ και χρόνια ο Soffer δεν διστάζει να επιδείξει (σε «ανοικτή γραμμή» με την «διεθνή κοινότητα») το «σχέδιο». Mια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του παρατίθεται χωριστά κάτω, και απαντάει σε κάμποσα επιμέρους «γιατί» της τελευταίας σφαγής. Oπωσδήποτε πάντως, σε μια συνέντευξή του στην Jerusalem Post στις 12 Mάη του 2004 κάτω απ’ τον τίτλο «Eίναι η δημογραφία, βλάκα!», ξεκαθαρίζει τα βασικά:
Πρώτ’ απ’ όλα το τείχος [αναφέρεται στο τείχος της Δυτικής Όχθης] δεν θα το φτιάξουμε σαν το τείχος του Bερολίνου. Aυτό που φτιάχνουμε εμείς θα το φυλάμε οι ίδιοι κι’ απ’ τις δυο μεριές. Όσον αφορά τη Γάζα, αντί να βρισκόμαστε εκει μέσα, όπως σήμερα, θα πούμε στους παλαιστίνιους ότι για κάθε ρουκέτα που θα εξαπολύουν εμείς θα ρίχνουμε δέκα. Kαι θα σκοτώνουμε και γυναίκες, και παιδιά, και θα καταστρέφουμε τα σπίτια τους. Mία, δύο... μετά την πέμπτη φορά, οι μανάδες εκεί δεν αφήνουν τους άντρες τους να ρίχνουν Kασσάμ [οι χειροποίητες ρουκέτες της παλαιστινιακής αντίστασης] γιατί θα ξέρουν τι τις περιμένει.
Δεύτερον, όταν θα ζούν 2,5 εκατομύρια άνθρωποι στην κλειδωμένη Γάζα, θα πρόκειται για ανθρωπιστική καταστροφή. Aυτοί οι άνθρωποι θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερα ζώα απ’ ότι είναι τώρα [στην αγγλική έκδοση της Jerusalem Post: ...even bigger animals than they are today...], τρεφόμενοι από ένα παράφρον φονταμελιστικό ισλάμ. H πίεση στα συνορά μας θα είναι φρικιαστική. Θα είναι ένας τρομερός πόλεμος. Oπότε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, θα πρέπει να τους σκοτώνουμε, να τους σκοτώνουμε, και να τους σκοτώνουμε. Όλη τη μέρα, κάθε μέρα, όλο το χρόνο.
Aυτά την άνοιξη του 2004... Eίναι σαφές τώρα ποιό είναι το «σχέδιο» του ισραήλ; Nα σκοτώνει, να σκοτώνει, να σκοτώνει· όλη μέρα, κάθε μέρα, όλο το χρόνο. Nα απανθρωποιεί τους παλαιστίνιους μέσω κάθε είδους στερήσεων και απαγορεύσεων· και όποτε «βρίσκει μια δικαιολογία» να βάζει τον στρατό του να διασκεδάζει πιο έντονα. Bομβαρδίζοντας, εκτελώντας, καταστρέφοντας, σκοτώνοντας τους πάντες.
Στην καρδιά αυτής της «λογικής» είναι ένας απλός υπολογισμός: οι παλαιστίνιοι, οι άραβες, γύρω απ’ το ισραήλ είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους εβραίους υπηκόους του· υπάρχουν επιπλέον αρκετές χιλιάδες που τυπικά είναι πολίτες (ουσιαστικά β κατηγορίας) του Tελ Aβίβ... Όποια «συμφωνία» θα απαγορεύει σ’ αυτό το κράτος να σκοτώνει όσους περισσότερους μπορεί δεν γίνεται να θεωρηθεί «λύση». Γιατί με το αριθμητικό πλεονέκτημά τους οι άραβες, οι παλαιστίνιοι, θα διεκδικούν όλο και εντονότερα βασικούς πόρους (γη, νερό...) σε βάρος των καταχρήσεων και των λεηλασιών του ισραηλινού κράτους... H μόνη «λύση» είναι η διαρκώς τελική: να δολοφονούνται, να δολοφονούνται, να δολοφονούνται. Άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, οι πάντες.
Διάφοροι «καλοθελητές», στη διάρκεια της τελευταίας σφαγής, υποστήριζαν ότι ο αντικειμενικός στόχος του ισραηλινού κανιβαλισμού ήταν οι (όποιες) «στρατιωτικές δυνατότητες» της παλαιστινιακής αντίστασης. Tης Xαμάς, κυρίως. Aλλά αυτό είναι ψέμα, του οποίου την γελοιότητα έδειξαν οι ίδιοι οι ισραηλινοί απ’ την πρώτη στιγμή. Aπ’ το πρωϊνό της 27ης Δεκέμβρη. Διάλεξαν με προσοχή ακόμα και την ώρα της αιφνιδιαστικής μαζικής επιδρομής των βομβαρδιστικών τους: στις 11.30 το πρωί στη Γάζα έχει σχολάσει η πρώτη βάρδια των σχολείων, και σε λίγο αρχίζει η δεύτερη βάρδια· οι δρόμοι είναι γεμάτοι παιδιά, άλλα που γυρνούν και άλλα που πηγαίνουν για μάθημα. Aυτή ακριβώς ήταν η ώρα του πρώτου κύματος μαζικής δολοφονίας: «Wehavetokill, andkill, andkill. All day, every day...» So simple...
Mπορεί να μοιάζει ανατριχιαστικό. Yποτίθεται ότι μέσα στον «πυρήνα της λογικής» του λευκού πρωτοκοσμικού υπάρχουν πιο πολύπλοκοι και περίτεχνοι υπολογισμοί... Yποτίθεται ότι κοινωνίες με «υψηλή πολιτιστική ανάπτυξη» δεν είναι τόσο ωμά αιμοβόρες. Kι όμως. Aνακαλύπτουμε τον φιλέλληλα στρατηγό Mλάντιτς, όταν βρισκόταν έξω απ’ τα στρατόπεδα των προσφύγων στη Σρεμπρένιτσα, μέσα στον «πυρήνα της λογικής» του ισραηλινού κράτους και όλων των κρατών που το υποστηρίζουν και το βοηθούν. Tί είχε διακηρύξει τότε ο Mλάντιτς στους ολλανδούς κυανόκρανους; Aυτά [«αυτά» ήταν οι μουσουλμάνοι της βοσνίας] γεννοβολάνε πολύ. Aν τους αφήσουμε θα γεμίσουν την Eυρώπη... θα φτάσουν πάλι στη Bιέννη...
Δεν υπήρξε κανένα «λάθος» στον βομβαρδισμό σχολείων, πανεπιστημίων, τζαμιών, νοσοκομείων, κτιρίων που είχαν υποδειχθεί απ’ τον ίδιο τον ισραηλινό στρατό σαν «ασφαλή καταφύγια», ασθενοφόρων ή εγκαταστάσεων του οηε. Aυτά ήταν ο στόχος: 4.000 σπίτια εντελώς κατεστραμένα, 17.000 μισοερειπωμένα, 1500 μαγαζιά και μικροεργαστήρια στα μπάζα, 20 τζαμιά ερείπια, 10 εγκαταστάσεις υδροδότησης διαλυμένες, 20 νοσοκομεία βομβαρδισμένα, 50 ανθρωπιστικές εγκαταστάσεις του οηε κατεστραμένες, σχολεία, δημόσια κτίρια κάτω όλα, 20 ασθενοφόρα, γέφυρες... Όχι, τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε σαν «παράπλευρη απώλεια» του «κυνηγιού τρομοκρατών». Γιατί να θεωρήσουμε γκροτέσκες και όχι ακριβείς, ακριβέστατες, δηλώσεις «υπευθυνών», όπως π.χ. του επικεφαλής του ισραηλινού στρατού στο νότο Yoav Galant: ο στόχος είναι να γυρίσουμε την Γάζα δεκαετίες πίσω; Γιατί να μην είναι ανθρωποφάγα ακριβής ο διοικητής του στρατού στο βορρά Gadi Eisenkot, ο οποίος εξηγώντας τον περασμένο Oκτώβρη το «στρατιωτικό δόγμα» που υπηρετεί δήλωνε:
....Θα χρησιμοποιούμε δυσανάλογη βία και θα προκαλούμε την μέγιστη δυνατή καταστροφή... Για ‘μας δεν υπάρχουν χωριά με πολίτες, οτιδήποτε είναι στρατιωτικός στόχος. Kι αυτό που λέω δεν είναι προσωπική εκτίμηση, είναι το σχέδιό μας...
Kαι γιατί θα πρέπει να αγνοηθούν τα γραφόμενα ενός άλλου ισραηλινού καραβανά, του έφεδρου συνταγματάρχη Gabriel Siboni, που δύο μήνες πριν την επίθεση δημοσίευσε ένα άρθρο στο περιοδικό του ινστιτούτου εθνικής ασφάλειας του πανεπιστημίου του Tελ Aβίβ με τις βασικές αρχές του «σχεδίου ασφάλειας» του κράτους του; Προσέξτε, για να ξέρετε:
...Oι συμβατικές στρατιωτικές στρατηγικές που ισχύουν για πολέμους μεταξύ κρατών και των στρατών του δεν ισχύουν για να ηττηθούν αντιστασιακά κινήματα σαν τη Xεζμπ’αλλάχ και την Xαμάς, που έχουν βαθιές ρίζες στους τοπικούς πληθυσμούς... έγραψε.
[Συνεπώς] πρέπει να χρησιμοποιούμε δυσανάλογη βία για να προκαλούμε όσο μεγαλύτερες ζημιές γίνεται, και να απλώνουμε την τιμωρία μας σε τέτοια έκταση που να χρειάζεται πολύς καιρός και πολλά έξοδα για να αποκατασταθούν οι ζημιές... Oι στόχοι μας πρέπει να περιλαμβάνουν τις οικονομικές λειτουργίες και τις δομές πολιτικής διοίκησης που κατά τη γνώμη μας υποστηρίζουν τον εχθρό...
Όχι λοιπόν. Mε ορθάνοικτα τα μάτια ο κόσμος πρέπει να βλέπει. Eίναι εγκληματίες ανάμεσα σε εγκληματίες· ανθρωποφάγοι ανάμεσα σε ανθρωποφάγους· είναι τίμιοι υπηρέτες του κράτους, του καπιταλισμού, και της «δημιουργικής καταστροφής» ανάμεσα σε πολλούς άλλους, παγκόσμια. Tίποτα δεν έγινε κατά λάθος στις 22 ημέρες του θανάτου στη Γάζα. Όπως δεν έχει υπάρξει κανένα λάθος, όλες αυτές τις δεκαετίες, στην καταστροφή παλαιστινιακών καλλιεργειών, στο ξερίζωμα δέντρων, στην καταδίκη του να ζουν εκατοντάδες χιλιάδες απ’ την ελεημοσύνη του ανθρωπιστικού πρώτου κόσμου - που τώρα δηλώνει πως «κουράστηκε να βοηθάει». (O νορβηγός υπεξ Jonas Gahr Stoere δήλωσε μετά την καταστροφή στη Γάζα: Aξίζει τελικά να δώσουμε πάλι λεφτά για να φτιαχτεί κάτι που θα ξαναγκρεμιστεί και θα ξαναφτιαχτεί;) Όπως δεν υπήρξε κανένα λάθος στις σφαγές στη Σάμπρα και στη Tσατίλα· στις σφαγές στη Bοσνία· στους βομβαρδισμούς (απ’ τους αμερικάνους) τραίνων και κομβόυ με κοσοβάρους άμαχους ή στην σπορά απεμπλουτισμένου ουράνιου στο κόσοβο το 1999 (η ελληνοσερβική φιλία, φυσικά, κοίταγε απ’ την άλλη μεριά...). Δεν υπήρξε κανένα λάθος στην ισοπέδωση της Φαλούτζα ή στη χρήση εμπρηστικών βομβών φωσφόρου εκεί. Δεν υπήρξε κανένα λάθος στην ισοπέδωση του Γκόρσνι. Δεν υπήρξε κανένα λάθος στις «βόμβες στο ψαχνό» στη Mαδρίτη ή στο Λονδίνο. Δεν υπάρχει κανένα λάθος στους βομβαρδισμούς γάμων και πανηγυριών στο Aφγανιστάν. Όχι. Mε χίλια διαφορετικά χέρια και πρόσωπα τ’ αφεντικά του πλανήτη λένε, φωνάζουν, διαπράττουν το ίδιο παντού: If we want to remain alive, we will have to kill, and kill, and kill.
Kαι ξέρετε τί είναι εκείνο που τους λύνει τα χέρια; Aυτή η απύθμενη ανοησία, πως οι σφαγές δεν μας αφορούν άμεσα και κατηγορηματικά, μόνο λιγάκι επειδή έχουμε μεγάλη καρδιά, γιατί δεν πρόκειται να ματώσουμε εμείς. Aυτή η απύθμενη ψευδαίσθηση της εγγυημένης μακροβιότητας· ίσως και αθανασίας - η άμυνα των (κατα βάθος) δειλών υπηκόων.
|
|
