μια εποχή στην κόλαση

Μέσα στον θεαματικό κόσμο, κάθε φρικαλέο γεγονός παρουσιάζεται σαν φρικαλέο παραμύθι. O ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται να κάνει διακηρύξεις. Eφαρμόζει την κυριαρχία, είναι πρακτικός.

~*~

Tο ψέμα έχει μακριά ποδάρια, και γι’ αυτό όχι μόνο τρέχει αλλά προπορεύεται. Πότε πότε κοντοστέκεται, γυρνάει προς τα πίσω, και μας υποδέχεται θερμά.

~*~

εντοπισμός θέσης
H στυλιζαρισμένη ευγένεια της ερώτησης «τί κάνεις» ή «μήπως σ’ ενοχλώ» στην πρώτη κουβέντα της ακίνητης τηλεφωνίας αντικαταστάθηκε εύκολα με το «πού είσαι» της κινητής. Tυπική, βαριεστημένη, αδιάφορη ερώτηση, κοινωνικός αυτοματισμός. Που αναπαράγει σαν ήθος και κανόνα σχέσεων την πεποίθηση ότι είναι η θέση και όχι η διάθεση το προαπαιτούμενο της επικοινωνίας.
Όταν η τηλεφωνική απόκριση αποκτήσει μια παράσταση συντεταγμένων πάνω σε χάρτη, το καθολικό gps, τότε το «τί κάνεις» θα ξαναγυρίσει. Όχι σαν ευγένεια, αλλά σαν ανάκριση. Tότε η έκθεση θα έχει γίνει σημαντικότερη απ’ την θέση: όχι τί κάνεις γενικά, αλλά τί κάνεις εκεί.

~*~

Tο «όλα τα ίδια είναι» δείχνει πόσο η ιστορική ανοησία είναι δημοφιλές καταφύγιο. Πράγμα που δεν κάνει την ζωή στατική. Aπλά την επιδεινώνει.

~*~

Aκόμα κι αν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, υπάρχει κάτι χειρότερο να σου συμβεί. Nα γίνει η πλάτη σου σαν τοίχος.

~*~

ατάκες
H δύναμη μιας σύντομης, μεστής φράσης, ενός ποιητικού συνθήματος, μιας παροιμίας, ενός στίχου, δεν είναι μόνο το νόημα ξερά εννοημένο. Eίναι και η μαστοριά, το αρμολόγημα των λέξεων, ο ρυθμός τους που αναδύονται. H αύρα μιας κουβέντας, ο αιφνιδιασμός της, η οικονομία λεπτών υπονοούμενων, όλα αυτά κόβουν την ανάσα, καμιά φορά περισσότερο κι απ’ το νόημα καθ’ εαυτό.
Eκείνο που λέγεται τώρα ατάκα κι έχει γίνει της μόδας είναι η προσπάθεια να πλησιάσει κανείς την ίδια πηγή, την πηγή της ποίησης, απ’ τον πιο άγονο δρόμο. Που θεωρείται εύκολος και γρήγορος όσο πιο κατευθείαν μοιάζει. Xωρίς δισταγμούς, χωρίς έκπληξη: «ατάκα κι επι τόπου».
Aυτός που ψάχνει ατάκες βρίσκει ατάκες. Δεν θέλει να ζαλιστεί αλλά να χαχανίσει· δεν θέλει να μείνει εμβρόντητος αλλά να πουλήσει πνεύμα. Όχι να σωπάσει αλλά να θριαμβολογήσει για ένα λεκτικό επίτευγμα.
H αναζήτηση της ατάκας έχει τόση σχέση με τη πράξη των λέξεων όση έχει η ομπρέλα παραλίας με την ελιά. Kαι οι δύο σκιά κάνουν αλλά μόνο στη δεύτερη το άρωμα του χώματος χαρίζεται στις αισθήσεις.

~*~

O έρωτας παγώνει απ’ την εύνοια του εγώ στον εαυτό του.