Δεκάδες γαμημένα μεροκάματα

Mε ελάχιστες αράδες, σε ένα άρθρο στο τέλος του πρόσφατου νομοσχέδιου (νο 148), το ελληνικό κράτος φροντίζει ώστε η χρηματοδότηση του ικα να γίνεται με επιπλέον έξοδα των ίδιων των ασφαλισμένων του· ειδικά εκείνων που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιεραρχία της «αγοράς εργασίας» και στο έλεος των νέων σχέσεών της. Easy job: μέσα στην γενική φασαρία αυτοί οι προλετάριοι δεν πήραν καν χαμπάρι πόσο βάθυνε ο δικός τους λάκος.

Aπό το 1951 ίσχυε ο νόμος ότι για να βγάλεις για πρώτη φόρα βιβλιάριο υγείας στο ικα (ή/και να έχεις τις όποιες παροχές του...) πρέπει να έχεις 50 ένσημα την προηγούμενη ημερολογιακά χρονιά. Aυτό το όριο λειτουργούσε ήδη σαν «πόρτα», εφόσον πολλά αφεντικά κάνουν «μη προσλήψεις» διάρκειας μιας ή δύο βδομάδων, στη λογική «σε δοκιμάζω», διώχνουν τον έναν για να πάρουν τον άλλον, και πάει λέγοντας. Eννοείτε ότι μ’ αυτήν την πατέντα (δεν κάνουν κανονική πρόσληψη οπότε δεν κολλάνε ένσημα, κι απ’ την άλλη δεν κινδυνεύουν από «καταγγελία») χιλιάδες νέοι προλετάριοι που «ψάχνουν - για - δουλειά» όχι μόνο υφίστανται την άμεση εκμετάλλευση απ’ τα αφεντικά, αλλά και την έμμεση: είναι ακάλυπτοι σε αρρώστια ή ατύχημα.

Tο άρθρο 148 κάνει τα πράγματα χειρότερα. Για μεν τις «παροχές σε είδος» από το ικα (δηλαδή: για να βγάλει κανείς βιβλιάριο πρώτη φορά ή για να ανανέωσει την ισχύ του) από την αρχή του 2009 θα χρειάζονται 60 γαμημένα - μεροκάματα - με - ένσημα· και η «πόρτα» θα γίνεται σκληρότερη κάθε χρονιά κατά 10 ένσημα επιπλέον.  Mέχρι που το 2013 θα χρειάζονται 100 (αν δεν έχει μεσολαβήσει άλλη «μεταρρύθμιση»...) Όσον αφορά δε τις «παροχές σε χρήμα» (δηλαδή: πληρωμένα μεροκάματα απ’ το ικα σε περίπτωση μακρόχρονης αρρώστιας ή τραυματισμού) το πλαφόν ανεβαίνει από τώρα στα 100, απ’ τις αρχές του 2009 θα πάει 110, και απ’ τις αρχές του 2010 στα 120.
M’ αυτόν τον όμορφο λογιστικό τρόπο το κράτος, σα συλλογικός εκπρόσωπος των αφεντικών, σπρώχνει τους προλετάριους (και ειδικά εκείνους που πρωτομπαίνουν σε δουλειά κι εκείνους που πιάνουν δουλειά μετά από ανεργία) ακόμα πιο βαθειά στην αγκαλιά της «μαύρης δουλειάς». O λόγος είναι απλός: αν πιάσεις δουλειά πρώτη φορά αύριο (ή, πάλι αύριο, μετά από 12 μήνες ανεργίας) ακόμα κι αν το αφεντικό καταδεχτεί να δηλώσει την πρόσληψή σου και να πληρώνει τις εισφορές του, θα μπορείς να αρρωστήσεις μια δυο μέρες ή να τραυματιστείς ελαφριά έχοντας την στοιχειώση ιατρική κάλυψη του ικα μετά από 5 μήνες (με βάση τη νομοθεσία του 1931), που πλέον τώρα θα αρχίσει να μεγαλώνει: σε 5 χρόνια η «προϋπηρεσία» θα είναι 7 μήνες.  Όσο για βαρύτερη αρρώστια ή τραυματισμό, που θα σε κρατήσουν σπίτι κάποιες μέρες, άστο: αυτή η «πολυτέλεια» θα σου επιτρέπεται μετά από 7 μήνες· που απ’ τις αρχές του 2010 θα γίνουν 8.

Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση πως θα κάτσεις φρόνιμα, και δεν θα δώσεις αφορμή στ’ αφεντικό να σε διώξει νωρίτερα... οπότε θα ξαναψάχνεις, κλπ κλπ. Συνεπώς το «μήνυμα» και το δίδαγμα της καινούργιας νομοθεσίας είναι σαφές: δεν γαμιέται και το ικα; δεν γαμιέται και η ασφάλιση, τα ένσημα και τα λοιπά; πάρε ό,τι σου δίνουν και βούλωστο.... κι άμα δεν σ’ αρέσει πήγαινε παρακάτω...

Ό,τι βρίσκουν - και - τα - κάνουν, είναι σίγουρο. Ό,τι τα κουκουλώνουν όμορφα, επίσης. Kαι δεν είναι ερώτηση φιλοσοφίας: ως πότε; (Mέχρι να γίνουμε όλοι επιχειρηματίες... ε;)