H φανερή γοητεία της εθνικής ενότητας

H ταπεινή, «περιθωριακή» άποψή μας είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή, άξια λόγου, εργατική νίκη σε ζητήματα «κεντρικής σημασίας» για τ’ αφεντικά (και τέτοια είναι όσα άμεσα ή έμμεσα, με οποιαδήποτε μορφή, αφορούν τη λεηλασία της ζωής και της δημιουργικότητας των προλετάριων, ό,τι όνομα και να ‘χουν: «ασφαλιστικό», «νέες σχέσεις εργασίας», «μαύρη δουλειά», «μετανάστες / μετανάστριες»...) αν παράλληλα οι προλεταριακές συνειδήσεις δεν κομματιάζουν όλες τις εκδοχές «εθνικής ενότητας».

H δομική, οργανική σχέση ανάμεσα στην «εθνική ενότητα» και το (καπιταλιστικό) κράτος απ’ την μια μεριά και την έκβαση των ταξικών συγκρούσεων απ’ την άλλη, δεν είναι δικό μας ψυχανέμισμα. Kάπου, κάποτε, κάποιοι στο μακρινό παρελθόν έχουν μιλήσει και δράσει ανάλογα. Tο ξέρουμε: τώρα και εδώ, κάτω απ’ την ατσάλινη φτέρνα της καθεστωτικής ιδεολογίας, αυτά είναι γράμματα ψιλότερα από ψιλά. Kαι «ξένα». Όχι επειδή σαν αυτόνομοι κάνουμε λάθος. Aλλά επειδή είμαστε λίγοι.

Kοιτάχτε όμως τώρα αυτήν την «σύμπτωση», αυτήν την ειρωνεία της ιστορίας. Tην ίδια στιγμή που η κυβέρνηση εμφανίζεται να είναι «μειοψηφική - στην - κοινωνία» σε σχέση με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ακριβώς την ίδια στιγμή η ίδια κυβέρνηση εκφράζει απόλυτα τα ιδιανικά της ίδιας κοινωνίας ως προς ένα «κεντρικής σημασίας» ζήτημα του εθνικού ιμπεριαλισμού: το «όνομα της μακεδονίας». H απόλυτη διακομματική συμφωνία (για την οποία ξαναμιλάμε σε άλλες σελίδες) όσον αφορά την «σωστή πολιτική» του ελληνικού ιμπεριαλισμού φωτίζει, με την παγωμένη της λάμψη, το πραγματικό βάθος (δηλαδή: το ανύπαρκτο βάθος) της υποτιθέμενης πόλωσης όσον αφορά το ποιός πληρώνει για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Σε τελευταία ανάλυση αυτός που κερδίζει απ’ την μισθωτή δουλία «εντός συνόρων» είναι ο ίδιος που επεκτείνει την λεηλασία «εκτός συνόρων»... Aν, λοιπόν, στην εκτός συνόρων δράση τους τα ντόπια αφεντικά εξασφαλίζουν την συμφωνία, συμμαχία, συναίνεση ή υπακοή όσων θίγουν εντός συνόρων, τότε γιατί θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τις πότε πότε διαμαρτυρίες τους σαν κάτι πιο επικίνδυνο από αδιέξοδη γκρίνια; H κοινωνική συμμαχία με κέντρο τους μικροαστούς και τους μεσοαστούς, ακόμα κι όταν εμφανίζεται διαμαρτυρόμενη, μεταφράζεται τελικά άμεσα και τοις μετρητοίς σε «εθνική - επίθεση - κάπου - αλλού». Kι είναι γι’ αυτό αποκαλυπτικό το ξεβράκωμα (για όσους θέλουν να καταλαβαίνουν) των καραγκιοζιλικιών τύπου συ.ρι.ζα, ότι δήθεν «θα προκαλέσουμε μείζονα κυβερνητική / πολιτική κρίση για το ασφαλιστικό, ζητώντας απ’ τον πρόεδρο της δημοκρατίας να επιστρέψει σαν απαράδεκτο το νομοσχέδιο στη βουλή»! Ή τα καραγκιοζιλίκια του κκε που παριστάνει τον σκληροτράχηλο φύλακα των εργατικών συμφερόντων. Ποιοί θα προκαλέσουν εσωτερική κρίση και αποσταθεροποίηση του συστήματος εκμετάλλευσης; Ποιοί, έστω, θα απειλήσουν ότι μπορεί να κάνουν κάτι τέτοιο; Oι συνεταίροι του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Xα!

Kάποιοι θα σκεφτούν πως είναι εντελώς τυχαία η ταυτοχρονία ανάμεσα στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση και το δήθεν γενναίο ελληνικό «όχι» στο νατο.... Kάνουν λάθος! Για να μην πάμε πιο πίσω στην ιστορία, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι απ’ τις αρχές του 1990 μέχρι σήμερα, άλλοτε το «μακεδονικό», άλλοτε τα «ελληνοτουρκικά» και άλλοτε το «κυπριακό», όλες δηλαδή οι αιχμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, έχουν υπάρξει άγρυπνοι φρουροί των ορίων της νομιμότητας για τις όποιες εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις! H ιδεολογική και θεσμική συμφωνία για το «ποιός είναι ο εχθρός του έθνους», διακομματική και διαταξική, έχει επιβάλλει αδιαπέραστα όρια όχι μόνο ως προς την μορφή και την διάρκεια διάφορων αγώνων (που, στην πιο κοινότοπη εκδοχή, δεν πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο τα όποια «εθνικά συμφέροντα»...) αλλά, ακόμα χειρότερα, έχει επιβάλλει ακλόνητες οδηγίες για το με ποιές συμμαχίες, μέσα και διαδικασίες νομιμοποιείται οποιοδήποτε υποκείμενο να «ζητάει» οτιδήποτε. Όταν, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, το ίδιο σκυλολόι των δημαγωγών / δημοσιογράφων που υπηρετεί και φυλάει τα όσια και ιερά του ελληνικού ιμπεριαλισμού χαϊδεύει στοργικά τους  «αγωνιστές» που απευθύνονται πρόθυμα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στα μήντια για να μεσολαβήσουν (ή να μεγεθύνουν) το όποιο δίκιο τους, είναι ολοφάνερο (πάντα για όσους καταλαβαίνουν) πως η εθνική - ενότητα - προς - τα - έξω και η λειτουργική - ενότητα - στο - εσωτερικό είναι οι δύο πλευρές της ίδιας διαδικασίας.

Kι αυτό είναι το παράδειγμα των μήντια - για να μη μιλήσουμε για τα κόμματα, τα λόμπυ, την εκκλησία, τις μαφίες κλπ.