Κι όμως! Ο “λαός” δεν τους το κράτησε!!! Σε μια εκδήλωση πρωτοφανούς (έως παράλογης) γενναιοδωρίας αυτός ο “λαός”, που είχε χίλιους λόγους παραπάνω να νοιώθει “προδομένος” σε σχέση με ότι ένοιωθε απέναντι στον Παπαντρέου τον Γ, έδωσε, μ’ αυτήν την εικονική διαδικασία που λέγεται “εκλογές”, άλλη μια κυβερνητική ευκαιρία, σ’ αυτούς που είχαν αποδειχθεί επικίνδυνα ηλίθιοι επί δυόμισυ χρόνια· δύο σαν αντιπολίτευση, μισό σαν φαιορόζ κυβέρνηση. Τι κι αν οι βερμπαλισμοί και οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν τερατώδη ψέμματα; Τι κι αν το περήφανο virtual “όχι” έγινε material “ναι”; Never mind. “Δεύτερη φορά” - λες και κάποιος το μεθόδευσε τόσο κυνικά (αλλά και τόσο αποτελεσματικά εν τέλει...) ελάχιστο χρόνο μετά εκείνο το “οχιναι”, ώστε να καταλάβει όποιος θα ήθελε να καταλάβει ότι οι ψηφοφορίες είναι προσχηματικές. “Δεύτερη φορά” λες και η ανικανότητα (το πιο ήπιο που μπορούμε να πούμε) διορθώνεται αν της δοθούν κι άλλες ευκαιρίες.
Ωστόσο έχουμε αφήσει αιωρούμενο το ερώτημα: ήταν, πράγματι, επικίνδυνα ηλίθιοι; Κι αν ήταν τέτοιοι πως καταφέρνουν να “νικούν”; Έχουμε την άποψη (και την έχουμε διατυπώσει έγκαιρα) ότι αν η “πρώτη φορά” φαιορόζ κυβερνήτες ήταν στην “κοσμάρα” τους με τρόπο που να βάζει σε κίνδυνο τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των ντόπιων αφεντικών, θα είχαν σχολάσει πριν το καταλάβουν!!! Εκείνο που η ψευτοαλήθεια του κυρ Ευκλείδη δεν λέει είναι πως η “όχι και τόσο πετυχημένη διαπραγματευτική τακτική” τους δεν ήταν η μοναχική προσπάθεια κάποιων (έστω αποπροσατολισμένων) βολονταριστών. Η “τακτική” της φαιορόζ κυβέρνησης, τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων, είχε την σιωπηλή ή φωναχτή συναίνεση όλων των υπόλοιπων, κομμάτων και ηγεμονικών μηχανισμών. Απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστερά [1Να ξεχάσουμε την “στάση προσοχής” ενός κάποιου Μπρατάκου μπροστά στην (κατά τα λεγόμενά του) “ευφυή τακτική” τπου δίδυμου Γιάνης / Αλέξης; Να ξεχάσουμε την συμμετοχή της αντ.αρ.συ.α. στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της φαιορόζ κυβέρνησης;
Όχι, δεν θα ξεχάσουμε τίποτα!!!]. Πράγμα που σημαίνει ότι όπως κι αν κρίνουμε εμείς το ποιόν της φαιορόζ κυβέρνησης, ηλίθιο ή πανούργο, αυτή ήταν (και παραμένει) χρήσιμη. Χρήσιμη για ποιούς όμως; Προφανώς υπάρχουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα που εξυπηρετούνται άμεσα ή έμμεσα. Αλλά εμφανίζονται αυτά καθαρά;
Ας γυρίσουμε πίσω στις “αυτοεξομολογήσεις”. Ο κυρ Ευκλείδης (αναφέρεται στο θέμα σ’ άλλο σημείο της πιο πάνω συνέντευξης) αλλά και διάφοροι άλλοι οργανικοί διανοούμενοι του “αριστερού” σκέλους της φαιορόζ κυβέρνησης, πρώτης και δεύτερης, έχουν μια απίστευτα ανιστόρητη ψευδολενινιστική αντίληψη για την θέση και τον ρόλο τους. Αναφερόμαστε στις απόψεις του Λένιν όταν ήταν ακόμα μαρξιστής, δηλαδή πριν την επανάσταση του ‘17 και λίγο μετά, ως την βίαιη ήττα της γερμανικής επανάστασης το 1919 - 1920. Υποστηρίζουν στην Κουμουνδούρου δύο πράγματα. Πρώτον πως η κυβέρνηση σαν τέτοια δεν μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα αν δεν υπάρχει “μαχητικό κίνημα” που “να διεκδικεί” και να “ανοίγει καινούργιους δρόμους”. Και δεύτερον, ότι ακόμα κι έτσι, το ελληνικό σύμπλεγμα “αριστερής κυβέρνησης / μαχητικού κινήματος” δεν μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα αν δεν υπάρξουν ανάλογα συμπλέγματα σε τρία τουλάχιστον ακόμα ευρωκαπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, δηλαδή στην ιταλία, την γαλλία και την ισπανία [2Ο Λένιν, ακόμα και μετά το ‘17, θεωρούσε την επανάσταση στη (βασικά αγροτική) ρωσία απλά το πρελούδιο της κυρίως επανάστασης που θα συνέβαινε (που αλλού; εκεί που όπως είχε προβλέψει ο Κάρολος η αντίθεση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων θα βρισκόταν στην πιο οξυμένη φάση της, δηλαδή εκεί που ο καπιταλισμός θα ήταν περισσότερο αναπτυγμένος από αλλού - δηλαδή) στη γερμανία. Η επανάσταση στη γερμανία (και σ’ άλλα κράτη της κεντρικής ευρώπης) έγινε, αλλά ηττήθηκε στρατιωτικά. Μετά απ’ αυτό ο Λένιν έπρεπε να φτιάξει μια θεωρία που να δίνει κεντρική σημασία σε μια επανάσταση που ως πριν ήταν απλά ένας πρόλογος, δηλαδή την ρωσική. Την έφτιαξε, και από πολιτική άποψη ήταν προς τιμήν του - τι άλλο, δηλαδή, θα έπρεπε να κάνει; Να πει “σχολάμε”;
Απλά αυτή η θεωρία δεν είχε καμία σχέση με τις αναλύσεις του Μαρξ...
Σε ότι αφορά, τώρα, τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στην ισπανία και στην πορτογαλία, με τις καινούργιες κυβερνήσεις συνασπισμού που έχουν (στην πορτογαλία) ή μπορεί να έχουν (στην ισπανία) και κάτι σαν “αριστερά” στη σύνθεσή τους, αν αυτό είναι που περίμενε η Κουμουνδούρου για να επιτεθεί με φόρα στις πολιτικές λιτότητας, ιδού λοιπόν. Και η Ρόδος και το πήδημα...].
Μπορεί κανείς να υποψιαστεί τις φαντασιώσεις που κρύβονται πίσω από τέτοια θεωρήματα, αλλά η σκοπιμότητά τους είναι ολοφάνερη. Αν αποτυγχάνουμε (υπονοούν τα δύο πιο πάνω θεωρήματα), αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ανίκανοι, το αντίθετο. Απλά α) ο λαός δεν κινητοποιείται, και β) η ευρωπαϊκή αριστερά δεν μας ακολουθεί...
Μετακύληση ευθυνών... Αν ο “λαός” (ή η “εργατική τάξη”, ή “οι μη προνομιούχοι”, ή “οι φτωχοί και καταφρονεμένοι”) ήταν σε οργανωτική και συναισθηματική θέση να “κινητοποιηθούν ανοίγοντας καινούργιους δρόμους”, όχι μόνο δεν θα ψήφιζε τους πολιτικά χρεωκοπημένους των ‘80s, των ‘90s και των ‘00s, αλλά αντίθετα, θα τους θεωρούσε εχθρούς, όπως κι όλες τις υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες, όταν έχουν υποσχεθεί, διαχροχικά, ότι “θα σκίσουν το μνημόνιο” και “θα σκίσουν τη γάτα”, και τα υπόλοιπα. Όσο για την ευρωπαϊκή αριστέρα; Είναι ξωφλημένη και χρεωκοπημένη εδώ και δεκαετίες, μέσα στην γραφειοκρατικοποίηση και την κρατικοποίησή της. Ακόμα, όμως, και στα πιο τρελά ενδεχόμενα “ανάστασής” της, το τελευταίο που θα την ενέπνεε θα ήταν η ανασυσκευασία του .... πασοκ. Γιατί περί αυτού πρόκειται...
Υπαινιχτήκαμε πριν (και στο πρόσφατο παρελθόν έχουμε αναλύσει διεξοδικά) ότι όταν κάποιες πολιτικές βιτρίνες δεν έχουν την πραγματική εξουσία (την οποία έχουν ψωνιστεί ότι έχουν), τότε απ’ την μια μεριά ο μικρομεγαλισμός τους κάνει κραυγαλέα την κενότητά τους, απ’ την άλλη είναι εύκολα χειραγωγήσιμες ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν (λέμε: “αν”...) Στην ελλάδα - της - διαχείρισης - της - κρίσης υπάρχει (κατά την γνώμη μας) σοβαρή “ανάδυση” της πραγματικής εξουσίας (κι εκείνων που την ασκούν), αλλά αυτή εμφανίζεται μ’ έναν (κυρίως) τρόπο, στον οποίο συμμετέχει ο λαός: κόμματα περιορισμένης ευθύνης (που βρίσκουν ή δεν βρίσκουν δικαιολογίες για το τι κάνουν, τι δεν κάνουν, και γιατί...).
Ακατανόητες θέσεις της (περιθωριακής) εργατικής αυτονομίας; Ίσως. Ήρθε όμως μια συγκεκριμένη στιγμή που αυτές τις απόψεις μας ήρθε να τις αποδείξει, με αντεστραμμένο τρόπο, ένα κυβερνητικό στέλεχος / υπουργός. Ήταν η 1η Δεκέμβρη όταν ο κυρ Βαγγέλης (Αποστόλου), υπουργός αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων, μέλος της κεντρικής επιτροπής του συνασπισμού απ’ το 1998 ως το 2013, βουλευτής του συ.ριζ.α. μεταξύ 1996 και 2000 και απ’ το 2012 και μετά, (θέλουμε να πούμε: όχι κανάς “χτεσινός”) κατέθεσε προς ψήφιση νόμο που προέβλεπε την σταδιακή επιστροφή 320 μυρίων ευρώ από 725.000 αγρότες (κατά μέσο όρο: 440 ευρώ ανά αγρότη...[3Το κατά κεφαλή ποσό των 440 ευρώ που θα έπρεπε να επιστραφεί, σε δόσεις προφανώς, μας φαίνεται μάλλον μικρό για να αποτελεί θέμα “ξεγελάσματος” των παλιοευρωπαίων. Το πιθανότερο είναι ότι τα ρεπορτάζ που μιλούν για 320 μύρια που δόθηκαν παράνομα σε 750.000 αγροτοαφεντικά λένε μισές αλήθειες. Κάποιοι πήραν τα πολλά και οι υπόλοιποι ψίχουλα.]) για “ενισχύσεις” που τους είχαν δοθεί το 2008 και το 2009, επί δεξιάς κυβέρνησης, αλλά θεωρήθηκαν παράνομες απ’ την ε.ε. Προτείνοντας την υπερψήφιση του νόμου που ο ίδιος κατέθεσε ο τεράστιος κυρ Βαγγέλης είπε:
“Εάν δεν κάνουμε κάτι πάνω σε αυτό το θέμα θα έχουμε ημερήσιο πρόστιμο και η ΕΕ θα μας πάει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο… αλλά όσο υπάρχει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και είμαι εγώ ο υπουργός δεν θα εισπραχθούν αυτές οι ανακτήσεις… Καταλαβαίνετε τι σας λέω…”
Κατάλαβαν πολύ καλά τι έλεγε... Το πράγμα προκάλεσε έναν πολύ σύντομο θόρυβο, ο νόμος φυσικά ψηφίστηκε, εννοείται ότι δεν θα εφαρμοστεί, και το ζήτημα ξεχάστηκε μέσα στην κρυφή “εθνική ικανοποίηση”: κοροϊδεύουμε τους μαλάκες τους ευρωπαίους. Όμως η εγγραφή του ζητήματος στην αντίθεση “εθνική υπερηφάνεια” απ’ την μια και “ευρωπαϊκή τυραννία” απ’ την άλλη ήταν προσχηματική, και (λέμε) τριτεύουσας σημασίας. Γιατί το ουσιαστικό που είπε ο κυρ Βαγγέλης είναι πασίγνωστο μεν στα μέρη μας, αλλά δεν έχει ομολογηθεί ποτέ τόσο καθαρά: το (τυπικά επίσημο) νομοθετικό (του κράτους και του κεφάλαιου) είναι αδιάφορο... Η ουσία είναι στην εφαρμογή... Κι εκεί τα δεδομένα “είναι άλλα”...
Το πιο απλό άμεσο αποτέλεσμα της στάσης / δήλωσης του κυρ Βαγγέλη (και του γεγονότος ότι αυτή ήταν / είναι “εντός γραμμής” της φαιορόζ κυβέρνησης αλλά και του κοινοβουλίου συνολικά) είναι το εξής: αν ένας υπουργός διατρανώνει ότι δεν θα εφαρμόσει έναν νόμο που ο ίδιος προτείνει και ζητάει να ψηφιστεί τότε ποιός και γιατί να εφαρμόσει οποιονδήποτε νόμο που θίγει τα συμφέροντά του, πολύ περισσότερο που ούτε τον πρότεινε ποτέ ούτε και τον ψήφισε; Κι ακόμα πιο πέρα: αν οι ψηφοφορίες στην κλίμακα του “λαού” είναι προσχηματικές, δέκα φορές παραπάνω είναι προσχηματικές οι ψηφοφορίες στην μικρότερη κλίμακα των αντιπροσώπων του... Στο κοινοβούλιο. Το κουμάντο γίνεται αλλιώς!
Ειπωμένο διαφορετικά: ο κυρ Βαγγέλης έφερε στην επιφάνεια (εν αγνοία του) τον διϊσμό που είχαν αναλύσει οι ιταλοί αυτόνομοι, για εντελώς διαφορετικούς λόγους φυσικά, ανάμεσα στο τυπικό σύνταγμα (δηλαδή το “γράμμα των νόμων” που βρίσκονται κάθε φορά σε ισχύ) και το πραγματικό σύνταγμα (δηλαδή τους πραγματικούς κοινωνικούς / ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, που αφορούν την εφαρμογή ή μη των τυπικών νόμων, καθώς και την εφαρμογή “άλλων νόμων”...)
Μόνο που, πετώντας δημόσια και πανηγυρικά ο κυρ Βαγγέλης το “τυπικό σύνταγμα” (το ίδιο το νόμο που πρότεινε) στα σκουπίδια, ο συριζαίος πολιτικός, ο συ.ριζ.α., η φαιορόζ κυβέρνηση, όλες οι πολιτικές βιτρίνες, υπονόησαν για μια τουλάχιστον φορά ανοικτά και καθαρά ότι υπάρχει ένα “άλλο πραγματικό σύνταγμα”, ότι υπάρχουν “άλλοι πραγματικοί συσχετισμοί”, χωρίς να πουν όμως - σιγά μην έλεγαν! - ποιο είναι αυτό το σύνταγμα, ποιοι είναι αυτοί οι πραγματικοί συσχετισμοί.
Η ξεσκισμένη “αριστεροσύνη” του συ.ριζ.α., όπως εκφράζεται π.χ. απ’ τα “παράπονα” του κυρ Ευκλείδη και άλλων, παριστάνει πως θα ήθελε αυτοί οι πραγματικοί συσχετισμοί να διαμορφωθούν απ’ τα “δυναμικά” και “διεκδικητικά κινήματα”. Θεωρητικά αυτό είναι πάντα πιθανό: αν υπάρξουν τέτοια κινήματα, αν αντέξουν τις προβοκάτσιες, τις διάφορες τεχνικές χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού, αν αρνηθούν να εξουσιοδοτήσουν / αναθέσουν τα συμφέροντά τους σε μεσάζοντες πολιτικούς (δεξιούς ή αριστερούς), αν φτύσουν δηλαδή την μεσολάβησή τους, κι αν αντιμετωπίσουν με επιτυχία την μπατσική και παρακρατική βία τότε ναι, θα αλλάξουν τους (ταξικούς) συσχετισμούς δύναμης, δηλαδή το πραγματικό σύνταγμα.
Δεν ξέρουμε πόσο ευτυχείς θα είναι τότε όσοι επικαλούνται σήμερα, από κυβερνητικές θέσεις ή θέσεις αυλικών, την αναγκαιότητα τέτοιων κινημάτων. Υποψιαζόμαστε πως όχι και πολύ. Όμως αυτό είναι μελλοντικό. Μακρινό. “Θα...”. Κι ας μην παριστάνουμε τα πιτσιρίκια: οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης, το πραγματικό σύνταγμα, ορίζονται ήδη. Από οργανωμένα προσοδικά κυκλώματα και μηχανισμούς, δηλαδή από light ή hard μαφίες κάθε είδους.
Να γιατί εκείνη την 1η Δεκέμβρη, ένα κομματικό / κυβερνητικό στέλεχος, απέδειξε αντεστραμμένα την ορθότητα των αναλύσεών μας για το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, γινόμενο ταυτόχρονα ιδιαίτερα αρεστό όχι μόνο σε 750 χιλιάδες αγροτοαφεντικά αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας: εμφανίστηκε σαν “νομοθετικό”, σαν εκπρόσωπος του τυπικού συντάγματος, για να αυτο-καταργηθεί αμέσως μετά, και - κλείνοντας το μάτι- (“καταλαβαίνετε τι εννοώ”) να ξαναεμφανιστεί στην ίδια θέση και την ίδια στιγμή σαν “κύκλωμα”, σαν μηχανισμός, που δρα αποτελεσματικά αν και παράνομα (με βάση το νόμο που ο ίδιος πρότεινε και επεδίωξε να ψηφιστεί)!... Θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ηλίθιος εκείνος που μορφοποιεί δημόσια, πάνω και μέσα στο ίδιο το δικό του τομάρι, την δομική πραγματική λειτουργία του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου· ναι. Αλλά δεν είναι, ταυτόχρονα, εντυπωσιακά χρήσιμος ηλίθιος;
Κι αν η πολιτική βιτρίνα είναι τόσο ανόητη ώστε να διατρανώνει αυτό που είναι το κρατικό “μυστικό” (μυστικό μέσα σε πολλά εισαγωγικά, στην πραγματικότητα ανομολόγητη κοινοτοπία) γιατί κάθε μαφιόζος, δηλαδή οποιοσδήποτε έχει πραγματική εξουσία οποιασδήποτε κλίμακας στο καπιταλιστικό ελλαδιστάν, να μην δρα παράνομα και αποτελεσματικά (για τα συμφέροντά του...) χωρίς να χρειάζεται να παριστάνει ότι ανήκει στο τυπικό “νομοθετικό”;
Υπάρχει κάτι ουσιαστικό που συνδέει την δήθεν αυτοκριτική και την “πολιτική ρητορική” του κυρ Ευκλείδη με την δήθεν νομιμοφροσύνη και το “καταλαβαίνετε τι εννοώ” του κυρ Βαγγέλη; Ναι. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τόσο την Ιστορία όσο και τα κοινωνικά υποκείμενα: όταν δεν μιλάει ο μαφιόζικος προσοδισμός (με το στόμα του κυρ Βαγγέλη αλλά και πολλών ακόμα στελεχών / υπουργών της φαιορόζ κυβέρνησης) μιλάει ο φενακισμένος βολονταρισμός της εξουσίας.
Και φυσικά “κάποιοι κερδίζουν” έτσι. Είναι οι ίδιοι ακριβώς που κερδίζουν εδώ και 6 χρόνια. Και δεν είναι καθόλου “ξένοι”. Είναι ντόπιοι, εντελώς, και ζουν ανάμεσά μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Να ξεχάσουμε την “στάση προσοχής” ενός κάποιου Μπρατάκου μπροστά στην (κατά τα λεγόμενά του) “ευφυή τακτική” τπου δίδυμου Γιάνης / Αλέξης; Να ξεχάσουμε την συμμετοχή της αντ.αρ.συ.α. στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της φαιορόζ κυβέρνησης;
Όχι, δεν θα ξεχάσουμε τίποτα!!!
[ επιστροφή ]
2 - Ο Λένιν, ακόμα και μετά το ‘17, θεωρούσε την επανάσταση στη (βασικά αγροτική) ρωσία απλά το πρελούδιο της κυρίως επανάστασης που θα συνέβαινε (που αλλού; εκεί που όπως είχε προβλέψει ο Κάρολος η αντίθεση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων θα βρισκόταν στην πιο οξυμένη φάση της, δηλαδή εκεί που ο καπιταλισμός θα ήταν περισσότερο αναπτυγμένος από αλλού - δηλαδή) στη γερμανία. Η επανάσταση στη γερμανία (και σ’ άλλα κράτη της κεντρικής ευρώπης) έγινε, αλλά ηττήθηκε στρατιωτικά. Μετά απ’ αυτό ο Λένιν έπρεπε να φτιάξει μια θεωρία που να δίνει κεντρική σημασία σε μια επανάσταση που ως πριν ήταν απλά ένας πρόλογος, δηλαδή την ρωσική. Την έφτιαξε, και από πολιτική άποψη ήταν προς τιμήν του - τι άλλο, δηλαδή, θα έπρεπε να κάνει; Να πει “σχολάμε”;
Απλά αυτή η θεωρία δεν είχε καμία σχέση με τις αναλύσεις του Μαρξ...
Σε ότι αφορά, τώρα, τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στην ισπανία και στην πορτογαλία, με τις καινούργιες κυβερνήσεις συνασπισμού που έχουν (στην πορτογαλία) ή μπορεί να έχουν (στην ισπανία) και κάτι σαν “αριστερά” στη σύνθεσή τους, αν αυτό είναι που περίμενε η Κουμουνδούρου για να επιτεθεί με φόρα στις πολιτικές λιτότητας, ιδού λοιπόν. Και η Ρόδος και το πήδημα...
[ επιστροφή ]
3 - Το κατά κεφαλή ποσό των 440 ευρώ που θα έπρεπε να επιστραφεί, σε δόσεις προφανώς, μας φαίνεται μάλλον μικρό για να αποτελεί θέμα “ξεγελάσματος” των παλιοευρωπαίων. Το πιθανότερο είναι ότι τα ρεπορτάζ που μιλούν για 320 μύρια που δόθηκαν παράνομα σε 750.000 αγροτοαφεντικά λένε μισές αλήθειες. Κάποιοι πήραν τα πολλά και οι υπόλοιποι ψίχουλα.
[ επιστροφή ]
