Tag: βενεζουέλα

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι λάθος να αποδίδονται τα όσα τραβάει εδώ και 3 ή 4 χρόνια ο πληβειακός πληθυσμός της βενεζουέλα στις αμερικανικές «κυρώσεις» κυρίως. Όχι επειδή αυτές είναι ασήμαντες. Αλλά επειδή ανάλογες έχουν επιβληθεί (και αποτύχει) επί δεκαετίες στη γειτονική Αβάνα· στην πιο μακρινή Τεχεράνη· στην ακόμα πιο μακρινή Πγιονγκγιάνγκ. Δεν αγνοούμε (αλλά επίσης δεν θεωρούμε σαν απάντηση στα πάντα) την κριτική στον αυταρχισμό κάποιων καθεστώτων των οποίων ο καπιταλισμός βρέθηκε κυκλωμένος από τον αμερικανικό εμπορικό και νομισματικό πόλεμο. Τονίζουμε μόνο ότι αυτός ο «οικονομικός» πόλεμος είναι τόσο γνωστός ώστε η αποτυχία του να αντιμετωπιστεί βαραίνει κυρίως τα καθεστώτα που τον υφίστανται. Και το καθεστώς Μαδούρο είναι, απλά, ασυγχώρητο που άφησε τα πράγματα να φτάσουν στη σημερινή κατάσταση. Ήξερε τι αντιμετωπίζει…

Να προσθέσουμε κι αυτό, χωρίς περισσότερα προς το παρόν: οι «κύκλοι Μπολιβάρ» και τα «κοινοτικά συμβούλια» στη βενεζουέλα θα έπρεπε να έχουν αναγκάσει το καθεστώς Μαδούρο να κάνει περισσότερα και, κυρίως, διαφορετικά απ’ αυτά που εμπνέονται απ’ το νεποτισμό και τον φτηνό πατερναλισμό μιας κλίκας που έχει εδραιωθεί στο γκουβέρνο. Το οργανωμένο προλεταριάτο της βενεζουέλα θα μπορούσε να έχει περιορίσει δραστικά την δεξιά “αντιπολίτευση της μιζέριας” – όχι με ένοπλες συμπλοκές στους δρόμους αλλά με κινηματική “πίεση” στο καθεστώς. Εν τέλει, ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των συμμάχων της προσπαθεί να θερίσει, ουσιαστικά, αυτά που σπάρθηκαν απ’ τον πολιτικό προσοδισμό και τις πυραμίδες του μέσα στην κοινωνία της βενεζουέλα. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι είναι συνάρτηση διάφορων παραγόντων. Το ότι, όμως, η Ουάσιγκτον βρίσκεται «σε θέση να…» πρέπει να χρεωθεί κυρίως στο ίδιο το καθεστώς του Καράκας. Γιατί τα υπόλοιπα, και κυρίως το τι είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός το ξέρουν και οι πέτρες.

Αυτών δοθέντων η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της σκέψης ότι ίσως η «επίσκεψη» των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-160 στο Καράκας τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν προμελετημένη. Για να επιταχύνει την αμερικανική αντίδραση, πριν αυτή «ωριμάσει» στο εσωτερικό της βενεζουέλα. Η ρωσική rosneft έχει απ’ το 2016 καλό ποσοστό στην κρατική πετρελαϊκή· ρωσικές εταιρείες χρυσοθηρίας έχουν μπει επίσης στα κοιτάσματα της βενεζουέλα. Το Πεκίνο έχει δώσει μεγάλα δάνεια στο καθεστώς Μαδούρο με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Θα ήταν απίθανο αυτά να γίνονται με «άγνοια κινδύνου» απ’ την μεριά του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αφέλεια να θεωρήσει κανείς πως Μόσχα και Πεκίνο αγνοούσαν ότι «μπαίνουν στη μύτη» του θείου Σάμ….

Όσο κι αν το βασανίσουμε δεν μπορούμε να βρούμε ένα λόγο για τον οποίο μια συμμαχία σαν την ρωσο-σινική, που ενδιαφέρεται και «επενδύει» στη βενεζουέλα εν γνώσει του ότι η Ουάσιγκτον θα βγάλει αφρούς, θα καθόταν να περιμένει το πότε το αμέρικα θα είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με full power. Από την άλλη μεριά, με «μακιαβελικούς» όρους (καθόλου ξένους με τις ενδοκαπιταλιστικές αναμετρήσεις…), γιατί θα ήταν παράξενη μια επιλογή «πίεσης διαρκείας» στο «αμερικανικό υπογάστριο» ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις ανάσχεσης / επέκτασης (Μόσχας και Πεκίνου) στην ευρασία – που είναι το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου;

Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, αν δηλαδή Μόσχα και Πεκίνο (με συμφωνία των συμμάχων τους στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη) επέλεξαν να εκβιάσουν τα αμερικανικά σχέδια σε ότι αφορά τη λατινική αμερική γενικά και την βενεζουέλα ειδικά (τα οποία ήταν δημόσια γνωστά, σε γενικές γραμμές, αρκετά νωρίτερα…) ώστε να εκδηλωθούν πριν – την – ώρα – τους, βιαστικά και κακομεθοδευμένα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η ως τώρα πορεία αυτού του «πραξικοπήματος Guaido». Κυρίως το γεγονός ότι είναι γεμάτο τρύπες, έτσι ώστε να μοιάζει καθημερινά με έναν μεθυσμένο παλιάτσο που προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορεί και να σταθεί όρθιος και απειλητικός, στηριζόμενος σ’ έναν αμερικανικό u.s. army εξωσκελετό…

Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώστε στα όσα γράφαμε πριν 6 ημέρες (Σάββατο 2 Φλεβάρη: χρυσάφι…) κι αυτό: το να κυκλοφορούν τα πετρέλαια της βενεζουέλα τιμολογημένα σε άλλο νόμισμα εκτός του δολαρίου (σαν απάντηση στις αμερικανικές «κυρώσεις»), είναι ένας ακόμα κρίκος στη θηλειά γύρω απ’ το λαιμό της Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει: η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μπορεί να πλησιάζει ή και να βρίσκεται ήδη σ’ εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει μια πλευρά επιτιθέμενη και μια αμυνόμενη, αλλά δυο (ή και περισσότερες) πλευρές επιτιθέμενες η μία στην άλλη. Η καθεμία με τα μέσα της.

(Καταλαβαίνουμε ότι με τέτοιες γνώμες χαλάμε την μανιχαϊστική ευκολία «καλό / κακό»… Αλλά δεν θέλουμε να δούμε κανέναν σύγχρονο προλετάριο να γίνεται ουρά, ούτε και για μια μέρα, του Χ ιμπεριαλισμού εναντίον του Ψ βαφτίζοντάς τον «απελευθερωτικό» ή «αντιστασιακό». Enough!

To πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το παραμύθι οι παπούδες μας το ’44 στην Αθήνα· και μετά ακόμα χειρότερα… Ακόμα το πληρώνουμε… )

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. «Το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να χάσει την πρόσβαση στα περιουσιακά στοιχεία της βενεζουέλας στο εξωτερικό και να αποκλειστεί από τις αγορές πετρελαίου και χρυσού» ανακοίνωσε προχτές η «ομάδα της Λίμα», στο τέλος της συνεδρίασής της στον καναδά. Το μεξικό διαφώνησε. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη του lima group (αργεντινή, βραζιλία, καναδάς, χιλή, κολομβία, κόστα ρίκα, γουατεμάλα, ονδούρα, παναμάς, παραγουάη, περού) δεν διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή: συνεπώς, η αναφορά σε χρυσό (εκτός από πετρέλαιο) θα πρέπει να αφορά κάτι που τα νοιάζει…

Εν τω μεταξύ, 2 γεμάτες βδομάδες μετά την εκτόξευση της μαριονέτας Guaido στην «προεδρία» της βενεζουέλα, αυτή η αργή κίνηση που είναι γεμάτη από δηλώσεις, «αναγνωρίσεις» και απειλές τείνει περισσότερο σε φάρσα πραξικοπήματος παρά σε πραξικόπημα. Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο του δεύτερου είναι ο αιφνιδιασμός και η γρήγορη, ακόμα και κεραυνοβόλα δράση. Ο «πρόεδρος Guaido» έχει καλές «δημόσιες σχέσεις» (του τις εξασφαλίζουν διάφορα διεθνή συμφέροντα) αλλά καμία πραγματική εξουσία εντός της επικράτειας. Ζητάει και ξαναζητάει απ’ τον στρατό (έστω κάποιο υπολογίσιμο μέρος του) να στασιάσει κατά του Μαδούρο, αλλά ως τώρα έχει αποτύχει. Τάζει και ξανατάζει αμνηστίες, λεφτά, προαγωγές, αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο υπέρ του.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει ήδη «υπουργό εξωτερικών»! Ο Carlos Vecchio (στη φωτογραφία), αφού συναντήθηκε (σαν «εκπρόσωπος του προέδρου») με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο Pence, το αφεντικό του εν πάσει περιπτώσει, δήλωσε ότι ο «πρόεδρος» (ο Guadio) σκοπεύει να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρεία πετρελαίων της βενεζουέλα· με μια ιδιαίτερη προτίμηση αγοραστών αμερικανικές εταιρείες…

Μπορείτε να αποστασιοποιηθείτε λίγο απ’ το ενσωματωμένο θέαμα και την επιβλητική, σχεδόν υποδόρεια κατάφαση της προπαγάνδας; Εδώ και 2 βδομάδες ένα κομματάρχης αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» ενός κράτους, με την ευλογία του ιμπεριαλιστικού «βατικανού» της Ουάσιγκτον· δεν ελέγχει ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός απ’ τους οπαδούς του· αλλά εμφανίζεται σα να είναι «πραγματική εξουσία» και, μάλιστα, διαφημίζει και διάφορα επιχειρηματικά deal… Όνειρο; Second life; Τι άλλο μπορεί να κάνει; Μπορεί να αυτοανακηρυχτεί και ο αντι-Μουρίνιο special one…

Γιατί όχι;

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Διάφορα δυτικά καθεστωτικά μήντια (τύπου reuters, guardian, κλπ) έχουν ανακαλύψει τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner στο Καράκας – εικάζουν ότι βρίσκονται εκεί σαν security του Μαδούρο. Δεν έχουν αποδείξεις της προκοπής· αλλά η ασταμάτητη μηχανή θα το θεωρούσε αρκετά πιθανό να συμβαίνει έτσι.

Το wagner group είναι το ανάλογο της αμερικανικής (πρώην) blackwater και νυν academi: εταιρεία μισθοφόρων για κάθε χρήση – ανάλογα με το budget. Σε αντίθεση ωστόσο με την blackwater και τις μετέπειτα εταιρικές μεταμορφώσεις της, που μέσω του αφεντικού της Erik Prince κάνει πολλές δημόσιες σχέσεις, η ρωσική μισθοφορική εταιρεία προτιμάει να περνάει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. Αν και τυπικά ιδιωτική (ώστε να μην χρεώνεται η Μόσχα τυχόν «στραβές») υπάγεται στον ουσιαστικό έλεγχο του ρωσικού κράτους. Είναι βέβαιο ότι έδρασε (και δρα) στο συριακό πεδίο μάχης, με αρκετές εκατοντάδες μισθοφόρους – κυρίως ρώσους, τσετσένους, κοζάκους και άλλους καυκάσιους. (Η αμερικανική αεροπορία «καθάρισε» κάποιους, βομβαρδίζοντάς τους στην Deir ez-Zor, όταν μαζί με τον συριακό στρατό επιχείρησαν να ανακαταλάβουν πετρελαιοπήγαδα που είχαν στον έλεγχό τους οι ypg). Τελευταία, τα ίδια δυτικά καθεστωτικά μήντια, έχουν ανακαλύψει το wagner group και στο τσαντ, στην υποσαχάρια αφρική. Λογικό και αναμενόμενο…

Είναι γνωστό (;) ότι κάμποσες εκατοντάδες μισθοφόροι της academi προστατεύουν τον τοξικό στο Ριάντ… Αν κάποιες άλλες εκατοντάδες ρώσοι μισθοφόροι προστατεύουν τον Μαδούρο στο Καράκας, δεν θα έπρεπε να παραξενεύεται κανείς. Αν, όμως, αυτό προβάλλεται σαν απόδειξη της γενικότερης «ρωσικής εμπλοκής» στην υπόθεση «βενεζουέλα» (όχι αυθαίρετη η θέση!) τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερη η δουλειά της ανατροπής του Μαδούρο! Είναι ένα πράγμα ένα αφεντικό ετοιμόρροπο, και είναι εντελώς διαφορετικό ένα αφεντικό που έχει, με απτό, πρακτικό, ακόμα και στρατιωτικό τρόπο, τις πλάτες της Μόσχας (και τα «επενδυτικά σχέδια» του Πεκίνου).

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους θέλουν «να κάνουν παιχνίδι» πάνω σε μια υβριδική παραλλαγή του σχεδιασμού τους για την συρία, όπου στη θέση των «τρομοκρατών του isis» είναι οι «δημοκράτες του Guaido», έχουν να αναμετρηθούν και μ’ αυτό, που ίσως είναι ανίκητο: το φάντασμα της ήττας τους στη συρία! Κάνει, για παράδειγμα, ταξίματα και κολακείες το ψοφιοκουναβιστάν στους αξιωματικούς της βενεζουέλα, να προσκυνήσουν τον Guaido. Μα στη συρία είχε λιποτακτήσει δικαιολογημένα το μεγαλύτερο μέρος του στρατού· και ύστερα ένα μέρος του έγινε «τζιχαντιστές» μισθοφόροι του Ριάντ, του Ντουμπάι (και της Ντόχα ως ένα σημείο). Και;

Παρότι η λατινική αμερική είναι, πράγματι, «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, και παρότι η Μόσχα δεν θα μπορούσε να κάνει κινήσεις στρατιωτικού τύπου ανάλογες μ’ αυτές στο συριακό πεδίο μάχης, μόνο οι ηλίθιοι δεν έχουν προσέξει ότι οι νίκες του μπλοκ της Αστάνα στη συρία δεν ήταν αμιγώς στρατιωτικές· ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά. Ακόμα, όμως, και από στενά μιλιταριστική άποψη: «κάποιοι» ανέστησαν τον ετοιμοθάνατο και χωρίς ηθικό στρατό του Άσαντ, και τον έκαναν αξιόμαχο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο… Δεν ήταν «θέλημα θεού»…

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Δεν θα επιτεθεί στρατιωτικά (προς το παρόν…) στο καθεστώς Μαδούρο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της… Έτσι λέει το «αρχηγείο της απελευθέρωσης» (του πλανήτη). Ίσως οι οπαδοί της διαρκούς κατάκτησης του κόσμου από λευκούς, χριστιανούς κονκισταδόρες να απογοητεύονται… Δεν θα έπρεπε. Γιατί η επίθεση θα αρχίσει με λιγότερα εκρηκτικά. Θα αρχίσει με ανθρωπιστική βοήθεια.

Μάλιστα! Ο θείος Σαμ θέλει να «κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά» των βενεζουαλών πληβείων, και ελπίζει να τους τραβήξει απ’ το στομάχι. Μια τέτοια επιχείρηση που γίνεται, βέβαια, ερήμην της όποιας επίσημης κρατικής εξουσίας (και εναντίον της) έχει ορισμένες πρακτικές δυσκολίες. Ας υποθέσουμε ότι θα ξεπεραστούν χωρίς την βοήθεια των 5.000 πεζοναυτών που έχει υποσχεθεί το γεράκι Bolton. Το ενδιαφέρον του εγχειρήματος βρίσκεται ακριβώς μετά. Στις σχέσεις που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει η συγκεκριμένη «ανθρωπιστική βοήθεια».

Οι πληβείοι στη βενεζουέλα, είτε στηρίζουν το καθεστώς Μαδούρο είτε είναι εναντίον του, ενοποιούνται σ’ ένα μοντέλο επιβίωσης – μέσω – υπόγειων – μεθόδων, στις οποίες περιλαμβάνονται απ’ τις δωροδοκίες ως το οργανωμένο έγκλημα. Όταν θα σκάσει η «αμερικανική βοήθεια» αυτές οι δομές θα ενισχυθούν· αλλάζοντας, αν χρειάζεται, αφεντικό. (Τα ξέρουμε απ’ τα μέρη μας αυτά…) Η Ουάσιγκτον και οι συνεταίροι τους θα μοιράσουν, λοιπόν, ρύζι και γάλα όχι απλά για να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά κυρίως για να σκληρύνουν την εξάρτηση της καθημερινής ζωής όσων πληβείων καταφέρουν – αυτή τη φορά απ’ τα δικά τους πεντάγωνα.

Θα πετύχουν; Θα φανεί όταν αποφασίσουν να εξαργυρώσουν την καλωσύνη τους· αν μπορέσουν.

(φωτογραφία: Η γνωστή “fuck EU” Victoria Nuland, που τότε ήταν υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της διοίκησης Obama, και ο ακόμα πιο γνωστός Geoffrey Pyatt, που πριν γίνει πρεσβευτής στην Αθήνα ήταν πρεσβευτής στο Κίεβο, μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια (μπισκότα) στους φασίστες στην πλατεία Maidan – στα τέλη Φλεβάρη του 2014.

Δεν ήταν, πάντως, η καταπολέμηση της υπογλυκαιμίας που έκανε αξιολάτρευτους αυτούς τους usa ανώτατους αξιωματούχους. Ήταν οι δεσμίδες με τα εκατοδόλαρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αν θέλει να αγοράσει «στομάχια και χέρια» στη βενεζουέλα… Γι’ αυτό είναι που σκοπεύει να κατάσχει τις πληρωμές για τις αγορές πετρελαίου απ’ την κρατική εταιρεία της βενεζουέλα: η Ουάσιγκτον θα αγοράσει εχθρούς του καθεστώτος Μαδούρο με τα δικά του λεφτά.

Προχωρημένο!)

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Το πρώτο καθοριστικό τηλέφωνο ήταν με την εντολή «γίνε πρόεδρος». Και έγινε – θα μπορούσε να δηλώσει και αδελφός του γυιού του μεγαλοδύναμου αφεντικού, “αδελφόθεος” ένα πράμα· δεν θα έκανε διαφορά.

Μετά κάποιος άλλος του τηλεφώνησε και του είπε «κάνε κάτι με το Πεκίνο, ξενέρωσέ τους για λίγο, έχουν μεγάλες δουλειές με τον Μαδούρο». Οπότε ο «είμαι Ο πρόεδρος» Guaido έδωσε την συνέντευξη που του ζητήθηκε απ’ την South China Morning Post (την περασμένη Παρασκευή), για να διαβεβαιώσει (το Πεκίνο) ότι έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους «δρόμους του μεταξιού», και πως όλες οι συμφωνίες που έχει υπογράψει ο Μαδούρο με το κινεζικό καθεστώς θα συνεχίσουν να ισχύουν – αν είναι νόμιμες (πρόσθεσε…).

Είναι ολοφάνερο: αυτή η μαριονέτα δεν αξίζει ούτε τα σκοινιά που την κρατάνε! Καμαρώνει να πιστεύει ότι ο κινεζικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη λατινική αμερική σαν ευχολόγια. Και ότι αυτό περιμένει ο Xi από δαύτον: ένα «ντάξει μωρέ, θα τα βρούμε» – γιατί, αλλοίμονο, κάτι περιμένει… ε; Είναι ηλίθιοι (σκέφτεται αυτός ο ασήμαντος κομπάρσος του 4^ου παγκόσμιου) αυτοί οι σχιστομάτηδες.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να παραιτηθεί από τώρα; Το ότι η Ουάσιγκτον τον ψώνισε απ’ το καλάθι καθόλου δεν εξασφαλίζει το μέλλον του. Καλό θα ήταν σε κάποιο επόμενο τηλεφώνημα να του θυμίσουν τι κάνει η αράχνη «μαύρη χήρα» με τους εραστές της…