Tag: παλαιστίνη

Η πρεσβεία

Παρασκευή 11 Μάη. Ενόψει των εγκαινίων της αμερικανικής πρωτεύουσας στην (δυτική) Ιερουσαλήμ / Quds (σε 3 ημέρες…) το ισραηλινό καθεστώς μοιράζει προσκλήσεις σε διεθνείς διπλωματικές αποστολές. Κάποιες (τις λιγότερες) τις έχουν αποδεχθεί, άλλες (τις περισσότερες) όχι… Αλλά πόσο μπορεί να διαρκέσει η ηχώ της συγκεκριμένης τελετής; Ίσια ίσια μέχρι να ακουστούν οι σειρήνες…

Η υλοποίηση μιας απόφασης ενός αμερικάνου προέδρου που είναι κάτι σαν παγκόσμιο ανέκδοτο, ο οποίος επιπλέον κουβαλάει τις διεθνείς συνέπειες της πολύ πρόσφατης και τυχοδιωκτικής απόφασής του να σκίσει την υπογραφή του σε μια διεθνή συμφωνία (για τα πυρηνικά του ιράν), θα έπρεπε να προσφέρει μια παγερή ικανοποίηση ακόμα και για το ισραηλινό καθεστώς· αν δεν καιγόταν τόσο για συμβολισμούς (επειδή χάνει ουσιαστικά).

Καταλαβαίνουμε: είναι πολύ δύσκολο για το προκεχωρημένο φυλάκιο της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στη μέση Ανατολή να υπάρξει σαν κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό που ήταν πάντα, απ’ την δημιουργία του την ίδια: ένα κράτος φονιάς, ένας κράτος βασανιστής, ένα κράτος α λα λευκή νότια Αφρική άλλοτε. Είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατο. ..

Όπως συμβαίνει σε πολύ πιο «αντι-ηρωϊκές» περιπτώσεις, το να σου κτυπάνε την πλάτη όταν έχεις πέσει στην πρέζα δεν είναι ο τρόπος για να ξεμπερδέψεις. Κι ύστερα, αυτό που μπορεί ο κάθε πρεζάκιας να πιστεύει για τον εαυτό του σαν superiority, έχει συνήθως μια κατάληξη που λέγεται overdose.

Καμπάνια Μ15

Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: Ένας αληθινός αριστερός, καλοχτενισμένος, με διαφημιστικό look “η γοητεία της ωριμότητας” (άνετα θα μπορούσε να διαφημίζει ρολόγια· ακόμα και να παίξει τον αιρετικό μπάτσο σε γαλλικό noir…), σε μια ιστορική στιγμή: αψηφά οποιαδήποτε εξαγορά, δωροδοκία, κολακεία, με γκάζι ή χωρίς, και καταδικάζει έντονα (απ’ τη Λευκωσία) τα εγκλήματα του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους… Μετά ο Netanyahu πέφτει στα πόδια του και παρακαλάει για συγχώρεση…

Είναι μια εξαιρετική στιγμή επίδειξης εθνικιστικής (και γεωπολιτικής) βλακείας. Ο Αναστασιάδης επιβεβαιώνει “την συνεργασία που είναι σε θέση να προωθήσει αποτελεσματικά την συλλογική προώθηση” (πρωινάδικο φάση!..), ενώ ο χασάπης του Τελ Αβίβ επαναλαμβάνει βαρετά το παραμύθι που λέει εδώ και χρόνια όταν απευθύνεται σε έλληνες κομπλεξικούς, περί “κοινών συμφερόντων επειδή κοινές αξίες, και κοινές αξίες επειδή κοινά οράματα”…

Και ύστερα φεύγει γρήγορα για την πρωτεύουσά του, για να συγχαρεί το ψόφιο κουνάβι (με το οποίο επίσης “κοινά συμφέροντα” κλπ…). Ενώ ο ψόφιος κοριός γυρίζει σπίτι ευχαριστημένος, με την μυρωδιά του (ισραηλινού) γκαζιού στα ρουθούνια του… Πούσαι ρε καπετάν Παναγιώτη που φτιαχνόσουνα με το ρωσικό…. Την μπουρούχα!… Το ισραηλινό είναι ρε για να την ακούσεις!!!

 

Καμπάνια Μ15

(Πόσο σκουλίκια μπορεί να είναι αυτοί που σκίζουν ή “πατάνε” τις αφίσες της καμπάνιας Μ15; Πόσο ενεργούμενα του Τελ Αβίβ και των ελληνικών υπηρεσιών;

Και σε ποιά “τύχη” ελπίζουν άραγε; Ε;)

https://www.youtube.com/watch?v=pGk20HZqOwo

 

Καμπάνια Μ15

Το βίντεο είναι μια παραγωγή του bbc, και προβλήθηκε τον Μάρτη του 2003, με τίτλο “το κρυφό όπλο του ισραήλ”. Δείχνει τι σημαίνει προκεχωρημένο πρωτοκοσμικό φυλάκιο στη μέση Ανατολή / κράτος μπάτσος.

Μόλις βρούμε χρόνο για το υποτιτλίσουμε στα ελληνικά. Όμως ως τότε θα πρέπει να βασιστείτε στα αγγλικά σας…

Ουάσιγκτον – μέση Ανατολή, ένα ψόφιο κουνάβι δρόμος

Τετάρτη 2 Μάη. Το σκέφεται… Το ψόφιο κουνάβι επανέλαβε χτες ότι μπορεί να παραβρεθεί στα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds, που αναμένονται για τις 15 Μάη, σα δώρο της Ουάσιγκτον στο Τελ Αβίβ για τα 70χρονα (της δημιουργίας) του ισραηλινού κράτους.

Έτσι κι αλλιώς για εκείνη την ημέρα προετοιμάζονται διαδηλώσεις σ’ όλον τον κόσμο· κι όχι μόνο στον μουσουλμανικό. Το «καπάκι» στον συμβολισμό της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας, η αυτοπρόσωπη παρουσία του ψόφιου κουναβιού δηλαδή, θα στοχοποιήσει τον ίδιο και το u.s.a. ακόμα περισσότερο· ίσως περισσότερο από ποτέ ως τώρα…

Ακόμα κι αν προταθεί για «νόμπελ ειρήνης» (με την αιτιολογία ότι δεν πρόλαβε να βομβαρδίσει την βόρεια κορέα…) το ψόφιο κουνάβι έχει κάνει ό,τι χρειάζεται για να μείνει στην ιστορία σαν νέος Ηρόστρατος…

Χωρίς, φυσικά, να λύσει τα προβλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Δολοφονική μηχανή

Κυριακή 29 Απρίλη. Ενδιαφέρεται καμιά Ουάσιγκτον, κανά Παρίσι, κανά Λονδίνο, να ρίξει καμιά 100αριά πυραύλους στο Τελ Αβίβ, για να σταματήσει τις συστηματικές δολοφονίες αμάχων (με α-χημικά όπλα); Όχι δα! Εκπρόσωπός τους είναι, εργολάβος τους…

Μήπως μας αναλογεί κάτι, σε ότι αφορά την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία; Μήπως;

Η ιστορία σαν μάρτυρας

Πέμπτη 26 Απρίλη. Τα παπαγαλάκια διάφορων υπηρεσιών, και πολλοί περισσότεροι ρηχοί, αφελείς ή αδιάφοροι για το τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή γενικά και στην Παλαιστίνη ειδικά εδώ και δεκαετίες, κατηγορούν όσους καταγγέλουν τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, μιλιταρισμό, ρατσισμό για «αντισημιτισμό». Δηλαδή σαν σχεδόν «νεοναζισμό». Πρόκειται για ένα ιδεολογικό σχέδιο που δημιούργησαν οι ισραηλινές υπηρεσίες στα ‘90s (ως τότε το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα και οι διεθνείς συμπαραστάτες του ΔΕΝ κατηγορούνταν για «αντισημιτισμό», αφού τέτοια θα έπρεπε να θεωρούνται και πάμπολλα ψηφίσματα του οηε κατά του ισραήλ…) και έχει ξαναζεσταθεί (και πάλι απ’ την mossad) διεθνώς τα τελευταία χρόνια, επειδή το αποικιοκρατικό, λευκό και πρωτοκοσμικό ισραηλινό κράτος χάνει την διεθνή γεωπολιτική χρησιμότητά του.

Στις 4 Δεκέμβρη του 1948, στις σελίδες των New York Times, δημοσιεύτηκε ένα κείμενο εναντίον της επίσκεψης του ισραηλινού Menachem Begin (έγινε και πρωθυπουργός του ισραήλ το 1977). Τότε, το 1948, ήταν επικεφαλής μιας παραστρατιωτικής ισραηλινής οργάνωσης / κόμματος. Μεταξύ άλλων η επιστολή εκείνη έγραφε:

Ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι η άνοδος στο καινούργιο κράτος του ισραήλ του «κόμματος ελευθερίας» (tnuat haherut), ενός πολιτικού κόμματος που είναι πολύ κοντά ως προς τον τρόπο οργάνωσής του, τις μεθόδους του, την πολιτική του φιλοσοφία και την κοινωνική του απεύθυνση με τα ναζιστικά και τα φασιστικά κόμματα. Δημιουργήθηκε απ’ τα μέλη και στα βήματα του πρώην irgun zvai leumi, μιας τρομοκρατικής, ακροδεξιάς, σωβινιστικής οργάνωσης στην παλαιστίνη… Θα είναι απαράδεκτο αν αυτοί που είναι αντίθετοι στον φασισμό σ’ όλο τον κόσμο, εφόσον πληροφορηθούν σωστά για τον πολιτικό βίο και τις προοπτικές του κυρίου Begin, συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον ίδιο και το κίνημα που αντιπροσωπεύει.

Ένα συνταρακτικό παράδειγμα ήταν η συμπεριφορά αυτής της οργάνωσης στο αραβικό χωριό Deir Yassin. Αυτό το χωριό, μακριά από κεντρικούς δρόμους και περικυκλωμένο από εβραϊκή γη, δεν πήρε μέρος στον πόλεμο [σ.σ.: εννοούν τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο, του 1948] και μάλιστα έδιωξε τους άραβες που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χωριό σαν βάση τους. Στις 9 Απρίλη ομάδες τρομοκρατών επιτέθηκαν σ’ αυτό το ειρηνικό χωριό, που δεν είχε στρατιωτική αξία για την εξέλιξη του πολέμου, σκότωσαν τους περισσότερους απ’ τους κατοίκους του (240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά) και κράτησαν ζωντανό έναν μικρό αριθμό για να τους περιφέρουν σαν αιχμαλώτους στους δρόμους της Ιερουσαλήμ.

Την επιστολή / καταγγελία την υπέγραφαν ανάμεσα σε άλλους και δύο απ’ τους πιο γνωστούς παγκόσμια εβραίους. Ο Albert Einstein και η Hannah Arendt. Το γεγονός ότι εξ αρχής το νεοδημιούργητο ισραηλινό κράτος επιδιδόταν σε μαζικούς φόνους / εθνοκάθαρση προκειμένου να διώξει τους αυτόχθονες άραβες / παλαιστίνιους δεν ήταν ούτε συμπτωματικό ούτε στιγμιαίο. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το γεγονός, ωστόσο, ότι τόσο κοντά στο Ολοκαύτωμα, με τόσο φρέσκια την μνήμη του ναζισμού και των εγκλημάτων του, εβραίοι μπορούσαν να καταγγείλουν χωρίς αναστολή τις «ανεπίσημες» πρακτικές του «νέου ισραηλινού κράτους» σαν ναζιστικές / φασιστικές, όπως ήταν και είναι πάντα, έχει την κεφαλαιώδη σημασία του.

Να γιατί. Οι ντόπιοι φασίστες, για παράδειγμα, προσπαθώντας να ενσωματώσουν την αντιφασιστική κριτική αντιστρέφοντάς την, οχυρώνονται πίσω απ’ το δόγμα «πρώτα οι έλληνες», και κατηγορούν τους αλληλέγγυους των μεταναστών και των προσφύγων για «ρατσισμό»· επειδή (λένε) «βάζουν σε δεύτερη μοίρα τους έλληνες»….

Με εντελώς ανάλογο τρόπο (αυτές οι «ιδέες» είναι διεθνείς…) το ισραηλινό κράτος, οι υπήκοοι και οι σύμμαχοί του, οχυρωμένοι πίσω απ’ το «πάνω απ’ όλα το ισραήλ», κατηγορούν όσους υπερασπίζονται τους αγώνες και το δίκαιο των παλαιστινίων για «αντισημιτισμό». Είναι αντιστροφή της πραγματικότητας, μέσα σ’ έναν όλο και πιο παραμορφωμένο καπιταλιστικό κόσμο. Γι’ αυτό ακριβώς οι καταγγελίες του Einstein, της Arendt και άλλων, τότε, στο μακρινό 1948, έχουν μεγάλη σημασία: προέρχονται από καθαρή σκέψη και όχι απ’ την postmodern θολούρα, σύγχιση, βλακεία – ή έμμισθη απασχόληση…

Το 1948 τέτοιες παραστρατιωτικές φασιστικές / ναζιστικές οργανώσεις υπηκόων του νέου ισραηλινού κράτους (σαν εκείνη του μετέπειτα πρωθ. του ισραήλ Begin) κατέστρεψαν 531 αραβικά / παλαιστινιακά χωριά, σκότωσαν πολλές εκατοντάδες αμάχους, και εξανδραπόδισαν περισσότερες από 700.000 ντόπιων: ήταν η εκκαθάριση και η δημιουργία του «ζωτικού χώρου» που είχε ανάγκη το ισραηλινό κράτος για την πρώτη φάση της βίαιης εδαφικής επέκτασής του. Κι αφού οι παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται, εδώ και εφτά δεκαετίες, το μιλιταριστικό, ρατσιστικό κράτος του ισράηλ συνεχίζει να τους δολοφονεί, συνεχίζει να επεκτείνεται εδαφικά εναντίον τους. Αυτός είναι ο εκλεκτός σύμμαχος του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους! Δεν μπορείτε να πείτε: για να διαλέγει τέτοιους συμμάχους πάει να πει ότι τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών “κουμπώνουν” μ’ εκείνα των ισραηλινών…

Κάθε χρόνο οι παλαιστίνιοι σ’ όλο τον κόσμο θυμούνται την «ημέρα της καταστροφής». Nakba λέγεται στη γλώσσα τους: αφορά εκείνη η περίοδος της πρώτης φάσης της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη. Στις 15 Μάη φέτος, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, στις διαδηλώσεις για την Nakba, ο σύμμαχος του ελλαδιστάν θα ξανακάνει το μόνο που ξέρει καλά…

(φωτογραφία: Αν δεν σφάξεις δεν κτίζεις ούτε κράτος ούτε πολιτική καριέρα σ’ αυτό. Τα κορμιά στη φωτογραφία είναι ό,τι άφησαν πίσω τους οι ισραηλινοί φασίστες του Begin, το 1948, όταν έφυγαν απ’ το Deir Yassin…)