Tag: παλαιστίνη

Η «νέα μέση Ανατολή» 4

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Κυριακή 31 Μάρτη. Τρία σύντομα video πιο κάτω. To πρώτο είναι στιγμιότυπα απ’ τις χθεσινές διαδηλώσεις στη λωρίδα της Γάζας – ο ισραηλινός στρατός σκότωσε τρεις διαδηλωτές ακόμα την Παρασκευή και το Σάββατο.

https://www.youtube.com/watch?v=pz7kdONR9bw

Το δεύτερο είναι απ’ την χθεσινή συγκέντρωση αλληλεγγύης / μνήμης στη Ν. Υόρκη.

Και το τρίτο είναι κάπως παλιότερο. Στις 21 Σεπτέμβρη του 2018, πριν 6 μήνες και κάτι, μια 50άδα ισραηλινοί αντιφασίστες αναρχικοί έκαναν συγκέντρωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση, στην Malaka, κοντά στον φράκτη, στα ανατολικά της πόλης της Γάζα.

Λίγοι – αλλά σε μια εκφασισμένη κοινωνία γενναίοι και γενναίες. (Δεν ξέρουμε που βρίσκονται τώρα…)

(φωτογραφία επάνω: Τα drones των αδυνάτων, 110% παλαιστινιακή εφεύρεση: χαρταετοί μολότοφ…)

Παιχνίδια με τον διάολο 1

Κυριακή 31 Μάρτη. Αν θα ήταν δυνατόν – είναι; Η Ουάσιγκτον κάνει σε διάφορα ταμπλώ τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της· και η «ενεργειακή ασφάλεια» είναι ένα απ’ τα βασικά. Το «σχέδιο Guaido» στη βενεζουέλα είναι η τελευταία απόδειξη, σε μια σειρά από πρόσφατες, που πυκνώνουν γρήγορα.

Η συμμαχία των νο 1 ντόπιων αφεντικών, των εφοπλιστών, με τις «βρώμικες» κινήσεις της Ουάσιγκτον είναι δεδομένη: έχουν στους στόλους τους και τάνκερ και γκαζάδικα LPG. Συνεπώς δεδομένη είναι και η «σκληρή» πρόσδεση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στους αμερικανικούς σχεδιασμούς (στα ζητήματα «εξωτερικής πολιτικής» δεν αποφασίζει ο «λαός»… Αυτός χορταίνει με την “πολιτική tittytainment”…). Έχει, βέβαια, τις ιδιαίτερες δικές του ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες το ελλαδιστάν. Όμως ακόμα κι αν αυτές δεν βγουν, η συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον (με τις όποιες προεκτάσεις της), όπως κατά συνέπεια και η συμμαχία Αθήνας – Τελ Αβίβ δεν θα αλλάξουν. Ή, αν το θέλει κάποιος, είναι πολύ αργά για να αλλάξουν· εκτός αν η ντόπια ριζοσπαστική (και εργατική) συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει αποκτήσει έγκαιρα εύρος και βάθος. (Το «παλεύουμε» αλλά τα εμπόδια είναι πολλά).

Το υποστηρίζαμε ήδη απ’ την εποχή της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, το 2001: η Ουάσιγκτον δεν θέλει τα ιρακινά πετρέλαια για τις εταιρείες της – θέλει να τα «θάψει» για όσο περισσότερο καιρό μπορεί… Η άποψή μας ήταν οικτρά μειοψηφική – αλλά έχει αποδειχθεί σωστή. Αυτό επιβεβαιώνεται σταθερά από τότε, σε διάφορες περιπτώσεις: λιβύη, βορειοανατολική συρία, βενεζουέλα – και προσπάθειες «αποκλεισμού» των ιρανικών υδρογονανθράκων απ’ την παγκόσμια αγορά. Το ανάλογο ισχύει με το nord stream 2 και το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το σχέδιο έχει ως τώρα μερικές επιτυχίες, απέχει όμως απ’ το ιδανικό. Επειδή, δε, έχει γίνει σαφές απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είναι καθόλα πιθανό ότι θα απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα! (Στους πολέμους δεν υπάρχει «ιδιοκτησία των μέσων / όπλων»!).

Οι wonna be “σεΐχηδες” της ανατολικής Μεσογείου θα βρεθούν μέσα στη φωτιά – αλλά ξέρουν: εμείς είναι που θα καούμε. Τα “εξαίσια θύματα”…

Παιχνίδια με τον διάολο 2

Κυριακή 31 Μάρτη. Να τι αποδεικνύει ένα μόνο πρόσωπο (υπάρχουν, φυσικά, πολύ περισσότερα!): ο αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo. Ο καλοδιαφημισμένος στα μέρη μας plus 1 της συμμορίας των τριών (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ).

Πριν γίνει υπ.εξ. ο «πομπηίας» είχε περάσει για ενάμισυ χρόνο απ’ το πόστο του διευθυντή της c.i.a. (τον προσέλαβε το ψόφιο κουνάβι τον Γενάρη του 2017 – ως τον Απρίλη του 2018). Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό προσόν του. Η «προίκα» του είναι η επαγγελματική σταδιοδρομία του: για πολλά χρόνια υποδιευθυντής της Sentry International, μιας εταιρείας που φτιάχνει εξοπλισμό άντλησης πετρελαίου και αερίου, θυγατρικής του μεγάλου αμερικανικού ομίλου Koch – με ακροδεξιές πολιτικές προτιμήσεις (η οικογένεια Koch). Ο «πομπηίας» είναι «άνθρωπος» του Koch, πράγμα που του εξασφάλισε και την εκλογή του σαν βουλευτή. Ο «πομπηίας» ανέλαβε με την υπουργοποίησή του την διαχείριση / διεκπεραίωση εκείνου που είχε αναλάβει πριν απ’ αυτόν ο επίσης «πετρελαιάνθρωπος» Rex Tillerson σαν υπ.εξ., αλλά είτε δεν μπορούσε είτε δεν ήθελε να το κάνει.

Να πως εξέθεσε την αποστολή του μιλώντας σε αμερικανικό κοινό πριν 2 βδομάδες (στις 12 Μάρτη του 2019) στο ετήσιο ενεργειακό συνέδριο CERAweek στο Huston του Τέξας (η δική μας «αποκωδικοποίηση» στη συνέχεια):

… Βρισκόμαστε πια σε μια νέα εποχή ανακαλύψεων, που η ιστορία θα την θυμάται σαν μεγάλη κοινωνική αλλαγή, και παγκόσμια αλλαγή. Αντί να πλέουμε σε μακρινές περιοχές, κάνουμε ανακαλύψεις εδώ ακριβώς, στις ηπα, κάτω απ’ τα πόδια μας. Η «επανάσταση του σχιστολίθου» [σ.σ.: της εκμετάλλευσης του σχιστολιθικού πετρελαίου και αερίου] αλλάζει την ζωή των αμερικάνων και όλου του κόσμου…. Μόλις πριν μια δεκαετία ζούσαμε σ’ έναν κόσμο απ’ όπου έπρεπε να εισάγουμε το 60% των αναγκών μας σε πετρέλαιο, και τώρα έχουμε ξεπεράσει το όριο της ενεργειακής ανεξαρτησίας… και υπάρχει ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον μπροστά μας.

… Κι έτσι θέλω να έρθω στο βασικό θέμα, στο τι σημαίνει η καινούργια μας ενεργειακή αφθονία για την αμερικανική εξωτερική πολιτική… Είναι πολύ απλό: η αφθονία μας σε πετρέλαιο μας επιτρέπει να βοηθήσουμε τους φίλους μας να έχουν ενεργειακή διαφοροποίηση. Δεν θέλουμε οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας να εξαρτώνται απ’ το ρωσικό αέριο του nord stream 2 όπως δεν θέλουμε να εξαρτιώμαστε εμείς απ’ το πετρέλαιο της βενεζουέλας…

… Η αλήθεια είναι, κι εδώ βρίσκεται το κουμπί: δεν εξάγουμε απλά αμερικανική ενέργεια, εξάγουμε το εμπορικό μας σύστημα στους φίλους και εταίρους μας… Το μοντέλο μας έχει σημασία τώρα, στ’ αλήθεια, περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων…

… Η κυβέρνηση Trump δουλεύει σκληρά, στηριγμένη στη βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει να απλώσουμε τα αμερικανικά συμφέροντα βελτιώνοντας τα εργαλεία των διπλωματών μας, ειδικά τα εργαλεία της αμερικανικής ενεργειακής αφθονίας…

Είπε κι άλλα ο «πομπηίας» στις 12 Μάρτη. Για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την συρία, την βενεζουέλα: οι «κακοί προμηθευτές» (ή, στην περίπτωση του Πεκίνου, ο «κακός» που εμποδίζει τους γειτονές του να αναθέσουν σε αμερικανικές εταιρείες την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων). Τι είναι, όμως, αυτό που εννοεί; Πρόκειται, απλά, για ένα ακόμα επεισόδιο «εμπορικού πολέμου», όπως ας πούμε η αμερικανική σόγια ή τα αμάξια;

Παιχνίδια με τον διάολο 3

Κυριακή 31 Μάρτη. Όχι… Σε πρώτο χρόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «πετρελαϊκή αυτάρκεια» των ηπα – μια εκστρατεία που ξεκίνησε σταδιακά απ’ τα ‘00s – και, στη συνέχεια, η «ενεργειακή αφθονία» (που άρχισε να κορυφώνεται απ’ το 2012 και μετά, όταν ο Obama ανακήρυξε την εκμετάλλευση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων σε «εθνική προτεραιότητα») είναι, κυρίως, ζήτημα γεωπολιτικής ηγεμονίας.

Το πρώτο και πιθανότατα το σημαντικότερο που θέλει να κρατήσει η Ουάσιγκτον είναι τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δικού της «εθνικού» νομίσματος, του δολαρίου, ως πετρο-δολαρίου· με (προτιμώμενη) συμμετοχή του Ριάντ και των υπόλοιπων πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου· αλλά εν ανάγκη και χωρίς αυτές. Καθώς η «ενέργεια» είναι βασικό καπιταλιστικό εμπόρευμα, το νόμισμα με το οποίο γίνονται οι αγοραπωλησίες υδρογονανθράκων είναι de facto νόμισμα γενικών διεθνών συναλλαγών· αλλά και αποθεματικό νόμισμα.

Μεσοπρόθεσμα (αυτή είναι η διατυπωμένη από καιρό γνώμη μας) η «ενεργειακή χειραφέτηση» της Ουάσιγκτον απ’ την αραβική χερσόνησο μπορεί να εξελιχθεί και σε «γεωπολιτική χειραφέτηση» (αν συμφωνήσει και το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ): τότε οι πετροχούντες θα ξαναγίνουν αμμόλοφοι… Εν τω μεταξύ όμως το ψοφιοκουναβιστάν ασκεί μια επιθετική έως βίαιη «εξωτερική πολιτική» εξαγωγών του πετρελαίου και του (υγροποιημένου) φυσικού αέριου του προκειμένου να κρατήσει το δολάριο σε όσο μεγαλύτερη διεθνή κυκλοφορία γίνεται. Κι αυτό, πέρα απ’ αυτές καθεαυτές τις αμερικανικές εξαγωγές, μπορεί να ενισχυθεί και από οποιαδήποτε «συμμαχική παραγωγή» υδρογονανθράκων τιμολογείται σε δολάρια… Απ’ την στιγμή, πάντως, που η Ουάσιγκτον “επαν-εθνικοποίησε” ουσιαστικά τόσο την εξόρυξη υδρογονανθράκων  όσο και την προώθηση της κυκλοφορίας των πετροδολαρίων, ένα είναι το βέβαιο σύνθημα: θάνατος στους ανταγωνιστές!

Τον Οκτώβρη 2011 η τότε διοίκηση Obama δημιούργησε το «γραφείο ενεργειακών πηγών» (bureau of energy resources, ΒΕR), με 6 υποδιευθύνσεις, εκ των οποίων η μία αφορά την ευρώπη, το “δυτικό ημισφαίριο” και την αφρική (θεωρώντας τα, προφανώς, μια ενιαία ενεργειακή ενότητα), μια ακόμα αφορά την μέση Ανατολή και την ασία, ενώ μια τρίτη την προπαγάνδα και τις προβλέψεις. Θεωρείται κάτι σαν “στρατηγείο”, κάτι σαν “ενεργειακό πεντάγωνο” των ηπα.

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης ή του καπιταλισμού που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Παιχνίδια με τον διάολο 4

Κυριακή 31 Μάρτη. Ερχόμαστε έτσι στην επικίνδυνη γελοιότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των «ενεργειακών φαντασιώσεών» του – συμπεριλαμβανομένης εκείνης περί “regional stability” την οποία καθε τόσο οι πολιτικές βιτρίνες μας φτύνουν στα μούτρα.

Πρώτον: από πότε ενεργειακά εμπορεύματα τιμολογημένα σε ευρώ είναι συμβατά με τα αμερικανικά συμφέροντα;

Δεύτερον: από πότε οι ανταγωνιστικοί ιμπεριαλισμοί είτε προς τον αμερικανικό είτε προς τον ισραηλινό και τον ελληνικό, θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια;

Τρίτον: από πότε η σταδιακή μείωση της ζήτησης για υδρογονάνθρακες (κατ’ αρχήν πετρέλαιο) είναι η βασιλική οδός για την εμπορικά πετυχημένη αύξηση της προσφοράς; Και πως μεθοδεύεται στον καπιταλιστικό κόσμο το να μειωθεί με το ζόρι η προσφορά – για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές;

Όλο το κόλπο του «ενεργειακού eldorado» βρωμάει πόλεμο!

Ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση

Σάββατο 30 Μάρτη. Επάνω το καθήκον μας χτες. (Το δικό σας; Εσείς ξέρετε).

Κάτω η διάταξη του απαρτχάιντ ισραηλινού στρατού χτες, έξω απ’ τη Γάζα. Για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων της επετείου ενός χρόνου απ’ την αφετηρία της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής».

Θα κοιτάξουμε αυτές τις χιλιάδες ανδρών και γυναικών της Παλαιστίνης, θα χαμηλώσουμε με σεβασμό το κεφάλι, αλλά θα έχουμε το δικαίωμα να ψιθυρίσουμε: δεν σας ξεχάσαμε, δεν σας ξεχνάμε. «Δεν είχαμε δουλειές», «δεν είχαμε άλλες προτεραιότητες», «δεν ξεχαστήκαμε».

Λιγότεροι ή περισσότεροι ένα είναι σίγουρο: δεν θα ζητήσουμε απ’ την Ιστορία του Κόσμου να μας λυπηθεί. Δεν θα ζητήσουμε απ’ τα αφεντικά αυτού του κόσμου να δείξουν έλεος. Αλλοίμονο στους πολύ περισσότερους που μόνο αυτό θα έχουν να κάνουν· και θα λάβουν ό,τι τους αξίζει…

Αλλοίμονο.

Ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία

Παρασκευή 29 Μάρτη. Σήμερα το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία καλεί συγκέντρωση έξω απ’ το υπουργείο εξωτερικών, στις 6.30 το απόγευμα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση, συγκέντρωση ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία.

Και γιατί αυτό σας αφορά, ή θα έπρεπε; Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος, που νοιώθει “τόσο familiar” στη συμμορία των δολοφόνων, και που δεν μπορεί να θυμηθεί πόσες φορές τα έχουν πει με τον αρχιφασίστα Netanyahou, είναι απλά ένας απ’ τους φτηνούς εντολοδόχους του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους. Θέλουμε δε θέλουμε, θέλετε δε θέλετε, αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας μας σέρνει και σας σέρνει μαζί του και πίσω του, επειδή αυτό είναι το «εθνικό συμφέρον». Το «εθνικό συμφέρον» που είναι συνένοχο στη σφαγή των Παλαιστινίων ανδρών και γυναικών· το «εθνικό συμφέρον» που αύριο θα είναι συνένοχο σε πολύ χειρότερα.

Έχουμε και έχετε όλοι αίμα στα χέρια, όπως οι υπήκοοι άλλων ιμπεριαλισμών… Η ανόρεχτη home «αντίρρηση» δεν αλλάζει τίποτα σ’ αυτό – το ξέρετε καλά. Το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία δεν ψάχνει να στρατολογήσει μέλη· κανείς δεν κινδυνεύει απ’ αυτό! Η ξεκάθαρη αντίσταση στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι το ελάχιστο που οφείλουμε στους Άλλους (και σ’ εμάς), ακόμα κι αν απέχει πολύ απ’ το να είναι στο κατάλληλο μέγεθος για να φτύσει αποτελεσματικά στα μούτρα των τνόπιων αφεντικών. Όμως πάντα υπάρχει μια αρχή, και συνήθως είναι δύσκολη.

Την Παρασκευή 29 Μάρτη, ένα χρόνο μετά την έναρξη της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» στη Γάζα, κάνουμε το καθήκον μας.

Κάντε το δικό σας.

Πιστές συμμαχίες

Παρασκευή 29 Μάρτη. «Δικαιολογώντας» την απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν για την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, ο υπ.εξ. Pompeo δήλωσε πριν 4 μέρες:

…Εμείς απλά αναγνωρίζουμε τα δεδομένα επί του εδάφους και της πραγματικότητας, και κάνουμε το σωστό…

Μάλιστα… Το πρώτο κράτος που θα έπρεπε να βγει να καταγγείλει με λύσσα την ψοφιοκουναβική απόφαση… ποιό είναι; Όχι το συριακό… Όχι το τουρκικό… Το ελληνικό! Γιατί; Επειδή ακριβώς στη βάση αυτού του ψοφιοκουναβικού ρεαλισμού περί facts on the ground, που έδειξε ήδη την αποφασιστικότητά του, είναι εύλογο να αναγνωριστεί η βόρεια κύπρος σαν τμήμα της τουρκικής επικράτειας… Ποια είναι η διαφορά σύμφωνα με την ελληνική καθεστωτική ρητορική περί «κατοχής» της βόρειας κύπρου; Μόνο το ότι ξεκινάει το 1974 και όχι το 1967, όπως η ισραηλινή κατοχή στη δυτική Όχθη, στη λωρίδα της Γάζας, και στα υψώματα του Golan…

Έτσι έχουν τα πράγματα. Ακούσατε τίποτα; Ακούσατε κάποια οργισμένη καταγγελία των «αμερικάνων φονιάδων των λαών» για την παραχώρηση του Golan; Ακούσατε ότι ο υπ.εξ. κόκκινος Κατρού κάλεσε τον πρεσβευτή Pyatt για να του πει ότι αν δεν ανακληθεί η απόφαση για το Golan είναι ανεπιθύμητος; Όχι… Ούτε απ’ το φαιορόζ γκουβέρνο, ούτε απ’ την ρημαδοΚουλική δεξιά αντιπολίτευση, ούτε από κανέναν άλλον καθεστωτικό… Γιατί; Επειδή πάνω απ’ όλα είναι οι σύμμαχοι!!! Η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ… Η συμμαχία αυτή είναι μεγάλο κόλπο, κι αυτό αποδεικνύεται απ’ τις «ανοχές» της. Αυτό το λένε και το δείχνουν τα ντόπια αφεντικά, αυτό το λένε και το δείχνουν οι πολιτικές βιτρίνες τους, ακόμα κι όταν γρυλίζουν. Φαίνεται λοιπόν ότι τα κατά τον ψοφιοκουναβικό ρεαλισμό facts on the ground δεν θα κολυμπήσουν στην ανατολική Μεσόγειο. Κάποιες έξτρα «διευκολύνσεις» προς τους συμμάχους τόσο απ’ την Αθήνα όσο και απ’ τη Λευκωσία εγγυώνται πως το real estate του ψοφιοκουναβιστάν δεν θα επεκταθεί σε «εθνικά ευαίσθητα» ζητήματα…

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος εξοχότατος πρωθυπουργός ήταν άλλωστε «μάρτυρας» αυτών των εξελίξεων, στην πηγή τους. Η παραχώρηση του οικοπέδου Golan πρωτοανακοινώθηκε απ’ το ισραηλινό καθεστώς τις μέρες και ώρες που η συμμορία των 3 + 1 συνεδρίαζε και χαριεντιζόταν στην Ιερουσαλήμ / al Guds. Όσο lower κι αν είναι τα αγγλικά του π.ε.τ. κάποιος απ’ το επιτελείο του θα το πήρε χαμπάρι τι παίζει και πως εξελίσσεται η «regional stability» στην ανατολική Μεσόγειο, που διαφημίζει (και) ο ελληνικός ιμπεριαλισμός… Ουάου: ίσως είναι μαοϊκός: μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση! Κυρίως όμως: πάνω απ’ όλα οι σύμμαχοι!!

Σε κάθε περίπτωση είτε έτσι είτε αλλιώς έχουν μαζευτεί πολλά πάνω (και μέσα) σ’ αυτόν τον υπο-άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Και φαίνεται ότι η Κουμουνδούρου έχει πια μια κάποια εσωτερική φαγούρα επί του θέματος (για όσο κυβερνά ακόμα)… Μερικοί βουλευτές του κόμματος κατέθεσαν αγουροξυπνημένοι «επερώτηση» για την συμμετοχή της ΣΤΑΣΥ (και της ΤΕΡΝΑ) στον διαγωνισμό για το απαρτχάιντ τραμ στην Ιερουσαλήμ / al Quds (θέμα που ανέδειξε κινηματικά το antifa community). Τέτοιες «επερωτήσεις» πάνε συνήθως στον κουβά, οπότε είναι ένας πολύ light τρόπος ξεκαρφώματος για εκείνους που τις κάνουν.

Όμως, όπως ακριβώς οι ροζ μετά από τόσα χρόνια παθιασμένης συγκυβέρνησης με τους ψεκασμένους (που συνεχίζεται, να μην ξεχνιόμαστε…) το παίζουν τώρα και ολίγον «αντιφασίστες», έτσι έχουν τον κυνισμό ώστε μετά από τόσα χρόνια παθιασμένης συμμαχίας με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς να βγουν με κάποια αφορμή και να το παίξουν και λίγο «φιλοπαλαιστίνιοι».

Κάτι θα βρουν. Κανάν Αμπάς, κάτι…

Golan 1

Παρασκευή 29 Μάρτη. Αν το ψοφιοκουναβιστάν απλά «αναγνωρίζει τα δεδομένα επί του εδάφους» (και κάθε κατοχή είναι «δεδομένη επί του εδάφους» – για όσο διαρκεί!..) το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έχει ένα πιο αναβαθμισμένο «επιχείρημα» για την παράνομη προσάρτηση συριακού εδάφους: «Είναι μια ζώνη ασφαλείας εναντίον του ιράν που χρησιμοποιεί την συρία σαν βάση» λένε οι αξιωματούχοι του. Είναι παρανοϊκό το τι δικαιολογίες μπορεί να εφεύρει κάθε ιμπεριαλιστής: η προσάρτηση του συριακού Golan είναι (για το Τελ Αβίβ) μέρος του πολέμου του κατά της Τεχεράνης!!… (Και η κατοχή το 1967; Και το 1968, το 1969 και το 1970 και το 1975 και το 1980; Το ίδιο ήταν;)

Παραδόξως υπάρχει μια αντεστραμμένη αλήθεια στο ισραηλινό θεώρημα. Απ’ το καλοκαίρι του 2011 και ύστερα, καθώς ο isis δημιουργούσε και επεξέτεινε το κράτος του και στο συριακό έδαφος, το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον ήταν πανευτυχείς. Η διάλυση του συριακού και του ιρακινού κράτους και η δημιουργία μιας σκληροπυρηνικής σαλαφιστικής «οντότητας» ελεγχόμενης οικονομικά (και πολιτικά) απ’ το Ριάντ και το Ντουμπάι και στρατιωτικά απ’ το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον ήταν το «τέλειο έγκλημα» – η “τέλεια νέα μέση Ανατολή”.

Απόδειξη, αν χρειάζεται κάποια, είναι η ευρύτερη συριακή περιοχή της Dara’a στη νοτιοδυτική συρία: συνορεύει με τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ υψώματα του Golan. Για όσα χρόνια αυτή η κρίσιμη συριακή ζώνη ήταν υπό την κατοχή του isis ή οργανώσεων με την ίδια ιδεολογία θα υπέθετε κάποιος (άσχετος) ότι αυτή η γειτνίαση θα έπρεπε να είναι θανάσιμος κίνδυνος για το ισραηλινό κράτος: φανατικοί ισλαμιστές στα σύνορά του; Κι όμως: το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε. Επρόκειτο για συμμάχους, κυριολεκτικά. Και τα υψώματα του Golan ήταν το έδαφος που τους προσέφερε το Τελ Αβίβ για επιμελητειακή υποστήριξη: νοσοκομεία, ανεφοδιασμός σε τρόφιμα, μεταφορά όπλων και πολεμοφοδίων, ξεκούραση… Τότε λοιπόν, «συνορεύοντας» με τους ένοπλους ουαχαβίτες του Ριάντ και του Ντουμπάι, το Τελ Αβίβ δεν είχε κανένα πρόβλημα κινδύνου, απειλών, «άμυνας»!!! Αν το σχέδιο της διάλυσης της συριακής επικράτειας ολοκληρωνόταν, το Τελ Αβίβ θα είχε το περιθώριο, οποτεδήποτε θα το ήθελε, να εισβάλει και στην Dara’a (προφασιζόμενο «απειλές») και να επεκτείνει την (κατοχική) επικράτειά του.