Tag: παλαιστίνη

Πέμπτη 7 Μάρτη. Και “ξαφνικά”, ο “εκτελεστής” της πιο πρόσφατης αποτυχίας των διαπραγματεύσεων για το “κυπριακό” και σκληρός αντιτούρκος, έγινε … ρεαλιστής! Ουάου! Μιλώντας στο διεθνές φόρουμ των Δελφών ο ογκόλιθος Nick the greek δήλωσε αφενός ότι “μην τα θέλουμε όλα δικά μας, έχει και η τουρκία δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο” (έεελααα;!!) αφετέρου ότι το Καστελόριζο, “ε, μπορεί να μην έχει και την αοζ που λέμε”… (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό του).

Δεν τσίμπισε αλογόμυγα τον ογκόλιθο. (Θα πέθαινε!) Ούτε τον κουτσούλισε το άγιο ιπτάμενο ποντίκι (: περιστέρι) να λουστεί την επιφοίτηση. Στο Sarajevo 135a τα εξηγήσαμε έγκαιρα. Εκείνο, πάντως, που επιβεβαιώνει την ανάλυσή μας, δεν είναι τα λεγόμενα ενός ογκόλιθου, ακόμα κι αν είναι πρώην υπ.εξ. και παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Είναι η cool (έως πολύ cool…) αντίδραση της κουλοδεξιάς αντιπολίτευσης, είτε επίσημη είτε μέσω διάφορων δημαγωγών της. Κάτι μεταξύ «αυτά δεν τα κουβεντιάζουμε στο τραπέζι την ώρα του φαγητού» και «τι εννοείτε δηλαδή;» Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο μπορούσε να διακρίνει κανείς τις προηγούμενες ημέρες, είτε πίσω απ’ τις γραμμές είτε μπροστά, μισόλογα του είδους «μα δεν είπαμε ποτέ ότι η τουρκία δεν έχει δικαίωματα… απλά είναι παλιο-μαξιμαλιστές…» ή/και “καλά, αν υπήρχε απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου θα την σεβόμασταν ακόμα κι αν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν υπάρχει…”

Θαύμα! (Λέμε τώρα…)

Απ’ την άλλη μεριά ο υποάξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ γίνεται διαρκώς και χοντρύτερος. Με όλα τα σημαντικά ελληνικά ιμπεριλιαστικά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο να μπαίνουν στην κατάψυξη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι έχει μείνει για τον ελληνο-ισραηλινό άξονα από μιλιταριστική άποψη. Η απάντηση δεν είναι (κι ούτε θα είναι μελλοντικά) απλή.

Πρώτον, επειδή δεν εξαρτιέται μόνο απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα· εξαρτιέται και απ’ τα ισραηλινά, με το Τελ Αβίβ (σε ότι αφορά το πολεμικό ναυτικό του) να είναι σε ακόμα πιο αδύναμη θέση απ’ το ελλαδιστάν. Κάποια στιγμή (θυμηθείτε το) θα εξαρτιέται κυρίως απ’ τα ισραηλινά. Και δεύτερον (το έχουμε πει) παρότι το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μπορεί να χάνει την αντιτουρκική αιχμή του (που ενδιέφερε, κυρίως, το ελλαδιστάν), δεν παύει να έχει ενδιαφέρον για την Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός μπορεί να χάνει το καλάθι, αλλά επιδιώκει ακόμα κανά ζευγάρι αυγά.

Οι αρμόδιοι δημαγωγοί άρχισαν να κορδώνονται με την προοπτική ελληνο-ισραηλινής κατασκευής συστήματος ραντάρ στην ανατολική Κρήτη. «Κατασκευή ραντάρ» σημαίνει και «συνδιαχείριση». Ελληνο-ισραηλινή «συνδιαχείριση ραντάρ» σημαίνει ισραηλινή στρατιωτική βάση (στην ανατολική Κρήτη). Ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη σημαίνει ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή του ελλαδιστάν στον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι κάτι εκτός λογικής ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δείχνει προχωρημένο. Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για το αν πρόκειται για κάτι σοβαρό ή για προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Ωστόσο το γεγονός είναι ότι η ιδέα, στον πυρήνα της, αφορά ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη· όχι ελληνική στην έρημο Negev…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;

Σάββατο 2 Μάρτη. … Η επιτροπή πιστεύει με στοιχεία ότι κατά την διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, Ισραηλινοί στρατιώτες παραβίασαν τα διεθνή ανθρώπινα δικαίωματα και την ανθρωπιστική νομοθεσία. Μερικές απ’ αυτές τις παραβιάσεις μπορεί να συνιστούν εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και πρέπει να ερευνηθούν άμεσα απ’ το Ισραήλ…

Αυτό το ξενέρωτο συμπέρασμα μιας ανεξάρτητης επιτροπής του οηε που ερεύνησε τις διαδηλώσεις στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές, έκανε έξαλλο το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Που κατηγόρησε, δια στόματος Netanyahou, το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του οηε για «παθολογικό μίσος κατά του ισραήλ»…

Σύμφωνα με την «παθολογική» επιτροπή, ως τα τέλη του 2018 ο ισραηλινός στρατός είχε δολοφονήσει 189 διαδηλωτές, εκ των οποίων οι 183 με σφαίρες· ανάμεσά τους 35 παιδιά, 3 εμφανώς νοσοκόμους και 2 εμφανώς δημοσιογράφους. Επιπλέον, τραυμάτισε με σφαίρες (που σημαίνει: προσπάθησε να δολοφονήσει…) 6.106 διαδηλωτές. Επιπλέον, άλλοι 3.098 διαδηλωτές τραυματίστηκαν από θραύσματα κανονικών σφαιρών, σφαίρες με επικάλυψη καουτσούκ ή απευθείας κτυπήματα από δακρυγόνα.

Με τέτοια «συγκομιδή θανάτου» που γίνεται σε παγκόσμια γνώση, μέρα την ημέρα και βδομάδα την εβδομάδα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, προχωράει ανεμπόδιστα και, επιπλέον, με υποστηρίξη από καθόλου αμελητέους συμμάχους (απ’ τις ηπα ως το ελλαδιστάν, και απ’ το Ριάντ ως την Βαρσοβία), ο τωρινός επικεφαλής του φασιστικού καθεστώτος θα μπορούσε να πανηγυρίσει δημόσια για το πόρισμα. (Ιδιωτικά σίγουρα πανηγυρίζει). Και αντί να παριστάνει το «θύμα του παθολογικού μίσους» να διαφημίσει (με αποδεικτικό ποιότητας το πόρισμα) τον στρατιωτικό και ιδεολογικό εξοπλισμό του που είναι «δοκιμασμένος στην πράξη».

Στον κανιβαλισμό που είναι η ιμπεριαλιστική μόδα των πρωτοκοσμικών, οι αρχικανίβαλοι πρέπει να καμαρώνουν – όχι να κλαψουρίζουν! Για παράδειγμα, μέσα στους σχεδόν 10.000 παλαιστίνιους τραυματίες (που επέζησαν το 2018), η επιτροπή βρήκε ένα απ’ τα πιο λαμπερά ισραηλινά διαμάντια στο στέμμα του παγκόσμιου φασισμού: 122 διαδηλωτές που έχασαν ένα άκρο (ως τα τέλη του 2018), ανάμεσά τους 20 παιδιά, επειδή οι χασάπηδες τους κτύπησαν με «σφαίρες διασποράς» – dum dum… Αφού, σύμφωνα με το manual των χασάπηδων, οι σακαταμένοι που επιζούν είναι η μόνιμη υπενθύμιση στους υπόλοιπους του τι τους περιμένει…

Το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν έχει να φοβάται τίποτα από τέτοιες διαπιστώσεις διεθνώς οργανισμών τύπου οηε… Το ξέρει. Και συνεχίζει…

Μαζί του συνεχίζουν και οι σύμμαχοί του. Δεν είναι ένας θρίαμβος, για παράδειγμα, ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να σώσει τους βενεζουελάνους απ’ την πείνα την ώρα που την προκαλεί; Δεν είναι ένας θρίαμβος ότι δεν είναι πια μυστικό ή κρυφό ότι δολοφονούνται διαδηλωτές κατά συρροήν και, ταυτόχρονα, υμνείται η δημοκρατία όσων υποστηρίζουν αυτές τις δολοφονίες.

Οι δολοφόνοι συνεχίζουν. Συνεχίζουν όμως κι αυτές οι χιλιάδες άντρες και γυναίκες· που μας δίνουν πολλά ενώ εμείς ελάχιστα μπορούμε ακόμα: μας δίνουν κουράγιο…

(φωτογραφία: Είναι εγκληματική συμμορία, απ’ τις χειρότερες του πλανήτη αυτή την εποχή – μην μας πείτε τίποτα περί «κοινωνικών» προσωπείων… Η φωτογραφία είναι παλιότερη, αλλά μπορεί να θεωρηθεί διαχρονική. Το καινούργιο και φανταιζί είναι ότι στις 20 αυτού του μήνα, που τα καθάρματα θα ξανακάνουν παρέα μπάνιο στο αίμα των παλαιστίνιων, αυτή τη φορά κάπου στην Κρήτη, θα προστεθεί και τέταρτος. Ο Pompeo. Ένας απ’ αυτούς που θέλουν να «απελευθερώσουν» τους βενεζουελάνους…)

Παρασκευή 1 Μάρτη. Ναι. Στο μάτι. Ξέρετε που. Ξέρετε από ποιούς. Στις 11 του περασμένου Γενάρη· ή με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία…

Ξέρετε επίσης τους φίλους και υποστηρικτές τους – εδώ είναι. Και τους πληρώνουμε.

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Στον ίδιο πρώτο κόσμο ζούμε. Πόσοι και πόσοι έχουν τις δουλειές τους τις Παρασκευές – συμπεριλαμβανόμενων των Παρασκευών για την Παλαιστίνη; Ωωωω! Η ιδιωτικοποίηση είναι πολύ βαθιά εδραιωμένη πια. “Δουλειές”; Ας πούμε καλύτερα: τις καβάτζες τους.

Καμμία σχέση με εκεί. Κι όποιος έχει “δουλειές” εδώ δεν μπορεί να επικαλεστεί το εκεί. Ο κόσμος μας παραείναι γνωστός για να μην καταλαβαίνουμε. Κι αν δεν ήταν η συνείδησή μας που το απαγορεύει, το απαγορεύουν αυτοί και αυτές εκεί.

Τα στιγμιότυπα είναι προχθεσινά. Κοίτα να δεις: υπάρχει ακόμα ένα πολύ ανώτερο είδος ανθρώπων… Που δεν οχυρώνεται πίσω από τους αγαπημένους (στον κόσμο μας) κομφορμισμούς… Που το να σε πυροβολούν δεν είναι λόγος για να “κοιτάξεις την δουλειά σου”… (Ίσως γι’ αυτό πρέπει να πεθάνουν… Έχουμε και δουλειές, ε;)

Αυτοί εκεί συνεχίζουν. Το λιγότερο που θα κάνουμε είναι να ενοχλούν εδώ…

Την Παρασκευή 22 Φλεβάρη το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει, σε πρώτη προβολή στα μέρη μας, την ταινία της βραζιλιάνας σκηνοθέτιδας Julia Bacha Naila and the uprising.

Είναι η ιστορία της Naila Ayesh στην πρώτη intifada των παλαιστινίων· είναι χιλιάδες ιστορίες παλαιστίνιων γυναικών σ’ εκείνη την εξέγερση· είναι η ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης σαν πράξεις γένους θηλυκού…

(Για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων η ταινία δεν θα ανέβει στο διαδίκτυο).

Παρασκευή 22 Φλεβάρη. Στις 8 του περασμένου Γενάρη ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν δύο παλαιστίνιους, πατέρα και 15χρονο γυιό, στο χωριό Abu Shukheidim, στη δυτική Όχθη. Ήταν «ύποπτοι» – ποιος παλαιστίνιος δεν είναι;

Τους έδεσαν τα μάτια και τα χέρια και άρχισαν το ξύλο. Κλωτσιές, μπουνιές, κτυπήματα με τα όπλα τους. Στο κεφάλι, στο στομάχι, στα πλευρά, στα γεννητικά όργανα… Για ώρα. Ένας απ’ τις τιμημένες «ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις» βιντεοσκοπούσε το «πάρτυ» τους. Πολλοί θα ήθελαν να το φχαριστηθούν, έστω από δεύτερο χέρι.

Στις 17 Φλεβάρη η anchorwoman Oshrat Kotler, του ισραηλινού καναλιού channel 13 (αναγνωρισμένη μηντιακή περσόνα δηλαδή…), εκδήλωσε την δυσφορία της για το περιστατικό:

Στέλνουν παιδιά στο στρατό, στις territories, και γυρίζουν πίσω ανθρώπινα κτήνη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατοχής.

Τι ήταν να τολμήσει τέτοια κουβέντα; Απ’ τον πρωθυπουργό Netanyahou μέχρι την μαζική φασιστική κοινωνική βάση του ισραηλινού καθεστώτος οι απειλές ήταν τέτοιες που οι εργοδότες της προσέλαβαν μπράβους για να την προστατεύουν.

Φυσικά δεν θα την γλυτώσει έτσι. Κλήθηκε σε απολογία απ’ τις «αρχές media» του απαρτχάιντ καθεστώτος («ανεξάρτητες» υποθέτουμε) και κινδυνεύει να κατηγορηθεί για δυσφήμιση του στρατού και του κράτους. (Για «αρνητική διάθεση» που λέει και το εσθονικό καθεστώς…) Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μεγαλύτερο έγκλημα και απ’ τον χαρακτηρισμό «ανθρώπινα κτήνη» θεωρείται στο ισραήλ το ότι μίλησε για «κατοχή»… Η λέξη τείνει να απαγορευτεί, δημοκρατικά πάντα… Κι αν αυτό γίνει, τότε ο μιλιταριστικός σαδισμός και η βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού μπορούν να «δικαιολογηθούν» ευκολότερα. Τα «ανθρώπινα κτήνη» προστατεύουν το κράτος· και καλά κάνουν που είναι τέτοια… Τι θέλετε δηλαδή;

Μπορούν να την κατηγορήσουν ακόμα και για αντι-σημιτισμό – τόσα λεφτά έχουν πέσει στο project. Ή, το άλλο κόλπο: σαν εβραία που μισεί τον εαυτό της…

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Προφανώς το ξέρουμε: ένα απ’ τα βασικά καθήκοντα κάθε κράτους είναι να προστατεύει τον εαυτό του από οποιαδήποτε κριτική, παράγοντας την ανάλογη εθνικιστική ιδεολογία / ασπίδα, και επιβάλλοντάς την στους υπηκόους του. Ο εθνικισμός είναι ευρωπαϊκή εφεύρεση του 19ου αιώνα, και έχει αποδείξει πόσο αίμα (των Άλλων) απαιτεί για να κρατιέται ακμαίος.

Το ζήτημα αποκτάει άλλη σημασία όταν ένα κράτος απ’ την μια είναι φασιστικό, εγκληματικό, κράτος απαρτχάιντ· και απ’ την άλλη κάνει εξαγωγή του εθνικισμού του, συσκευασμένο σαν το αντίθετο.

Ο λόγος για το φασιστικό πρωτοκοσμικό κράτος του Τελ Αβίβ και τους ακροδεξιούς συμμάχους του στον πρώτο κόσμο. Ο λόγος για την θηριώδη αντιστροφή της έννοιας του αντισημιτισμού. Ενώ αυτός χαρακτηρίζει τους φασίστες, οι υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και οι πολλοί, δυνατοί και φραγκάτοι λακέδες τους προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την κατηγορία του “αντι-σημίτη” εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτά είναι γνωστά.

Το σχέδιο της μεταμοντέρνας αντιστροφής είναι σχετικά καινούργιο: απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά. Έχουμε αναφερθεί στις αιτίες που το γέννησαν, θα το ξανακάνουμε όσες φορές χρειαστεί. Προς το παρόν όμως δείτε την παραδοχή της προβοκατόρικης εκστρατείας χειραγώγησης, από χείλη που ξέρουν πολύ καλά. “Απ’ τα μέσα”.

Η συνέντευξη της οποίας παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα σύντομο απόσπασμα δόθηκε το 2013, στο «democracy now». Για εκείνες / εκείνους που δεν τόχουν με τα αγγλικά τους, ακολουθεί η μετάφραση των όσων λέγονται.

Amy Goodman (δημοσιογράφος):

Συχνά, όταν εκδηλώνεται μια διαφωνία στις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον των πολιτικών της Ισραηλινής κυβέρνησης, αυτοί οι άνθρωποι εδώ χαρακτηρίζονται αντι-σημίτες. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό σαν Ισραηλινή Εβραία;

Shulamit Aloni (βουλευτής απ’ το 1964, υπουργός παιδείας στο Τελ Αβίβ 1992 – 1993, επικεφαλής του μικρού κεντροαριστερού κόμματος Maretz ως το 1996):

Είναι ένα κόλπο, το χρησιμοποιούμε συνέχεια. Αν κάποιος απ’ την Ευρώπη κάνει κριτική στο Ισραήλ, τότε βάζουμε μπροστά το Ολοκαύτωμα. Όταν σ’ αυτήν εδώ τη χώρα ο κόσμος κάνει κριτική στο Ισραήλ, τότε είναι αντι-σημίτες. Και η οργάνωση είναι δυνατή, και έχει πολλά λεφτά, και οι δεσμοί ανάμεσα στο Ισραήλ και τις οργανώσεις των Αμερικάνων Εβραίων είναι πολύ ισχυροί, και είναι πολύ δυνατοί σ’ αυτήν εδώ την χώρα, όπως ξέρεις. Και έχουν δύναμη, κάτι που είναι Ο.Κ. Είναι ταλαντούχοι άνθρωποι και έχουν δύναμη και λεφτά, και μήντια και άλλα πράγματα, και η διάθεσή τους είναι «το Ισραήλ είναι η χώρα μου, είτε είναι σωστή είτε όχι», η ταυτότητά τους. Και δεν έχουν διάθεση να ακούνε κριτικές.

Και είναι πολύ εύκολο να ενοχοποιήσεις ανθρώπους που κάνουν κριτική σε συγκεκριμένες ενέργειες της Ισραηλινής κυβέρνησης σαν αντι-σημίτες, και να βάζεις μπροστά το Ολοκαύτωμα, και όσα υπέφεραν οι Εβραίοι, κι αυτά να δικαιολογούν οτιδήποτε κάνουμε στους Παλαιστίνιους.

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Όποιος χρησιμοποιεί ένα ιδεολογικό θεώρημα σαν ασπίδα προστασίας έχει κάθε συμφέρον να παράξει τις (υποτιθέμενες) αποδείξεις της ορθότητας αυτού του θεωρήματος. Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της προστασίας του δυτικού (κατ’ αρχήν του αμερικανικού) ιμπεριαλισμού ήταν “η προστασία απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία”, αυτήν την “ισλαμική τρομοκρατία” τα δυτικά κράτη, με επικεφαλής την Ουάσιγκτον, είχαν κάθε συμφέρον να την παράγουν, να την οργανώνουν, να την κατευθύνουν… Ακόμα και να την βάλουν να “δουλέψει” εναντίον των ίδιων των δικών τους υπηκόων, στην δική τους επικράτεια, σε επιλεγμένες στιγμές…

Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της αυτοπροστασίας του ελληνικού πολιτικο-προσοδικού μοντέλου, μέσα στη διαχείριση της κρίσης, ήταν “οι ξένοι μας μισούν”, έπρεπε να παράγονται περιστατικά που να αποδεικνύουν την “αλήθεια” του. Έπρεπε, δηλαδή, να παράγονται οι εθνικά / εθνικιστικά χρήσιμες παρερμηνείες και διαστρεβλώσεις, για να ταΐζουν τον εθνικά κρίσιμο πολιτικό προσοδισμό και την εθνική / διαταξική ενότητα με την βεβαιότητα του θύματος.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με το κρατικό ιδεολογικό θεώρημα του “αντισημιτισμού”. Εφόσον το Τελ Αβίβ σαν κράτος, κεφάλαιο, στρατός, αστυνομία, επιχειρήσεις, ιδεολογικοί μηχανισμοί αυτονομιμοποιείται σαν “η ασπίδα απέναντι στον αντισημιτισμό”, χρειάζεται οπωσδήποτε και διαρκώς “αντισημιτισμό” για να δουλεύουν οι ιδεολογικές του ασπίδες – για να αντιστρέφει την πραγματικότητα και από θύτης ενός μαζικού εγκλήματος να μοστράρεται σαν θύμα. Η αντιστροφή, το να αποδίδεται δηλαδή φασιστορατσισμός στην “απ’ τα αριστέρα” υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, υπηρετεί και αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη ενός φασιστικού κράτους· όχι, όμως, ικανοποιητικά. Χρειάζεται επιπλέον η μεθοδευμένη παραγωγή του ακροδεξιού ρατσισμού / αντισημιτισμού. Όπως ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” χρειαζόταν (και συνεχίζει ακόμα) την μεθοδευμένη παραγωγή του “τζιχαντισμού”.

Ο Ariel Sharon είναι (ήταν) εμβληματική φιγούρα στη στρατιωτική και πολιτική ιστορία του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους. Αξιωματικός του στρατού απ’ την πρώτη ημέρα της επίσημης δημιουργίας του (το 1948), απόστρατος στρατηγός, αρχηγός του δεξιού κόμματος Likud απ’ το 2000, υπουργός σε διάφορα πόστα απ’ το 1977 ως το 1992 και από το 1996 ως το 1999, πρωθυπουργός απ’ το 2001 ως το 2006, είναι μία απ’ τις λίγες αξιόπιστες «φωνές» του ισραηλινού καθεστώτος. Να λοιπόν την είπε (μεταξύ πολλών άλλων ανατριχιαστικών…) σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Άμοζ Οζ στις 17 Δεκέμβρη του 1982, όταν ήταν υπουργός άμυνας:

… Ο Leibowitz [σ.σ.: ο Yeshayahu Leibowitz είναι μία απ’ τις κορυφαίες μορφές της εβραϊκής διανόησης, αντίθετος στην ύπαρξη θρησκευτικών κρατών και σφοδρός πολέμιος της δημιουργίας του ισραηλινού κράτους] έχει δίκιο, είμαστε ιουδαιο-ναζί, και γιατί όχι;… Ακόμη και σήμερα είμαι έτοιμος να γίνω εθελοντής για να κάνω τη βρώμικη δουλειά για το Ισραήλ, να σκοτώσω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους εξορίσω, να τους διώξω και να τους κάψω, να κάνω τους πάντες να μας μισούν, να τραβήξω το χαλί κάτω απ’ τα πόδια των εβραίων της διασποράς, ώστε να αναγκαστούν να τρέξουν σ’ εμάς κλαίγοντας. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές εδώ ή εκεί, αυτό δεν με ενδιαφέρει…

… Εκείνο που δεν καταλαβαίνετε είναι ότι η βρώμικη δουλειά του σιωνισμού δεν τέλειωσε ακόμα. Κάθε άλλο…. Είμαι ευχαριστημένος λοιπόν που αυτός ο μισός πόλεμος στον Λίβανο φόβισε τους εβραίους. Να φοβηθούν, να υποφέρουν. Θα πρέπει να τρέξουν να έρθουν στο σπίτι τους… Ώστε είμαι λοιπόν αντισημίτης; Πολύ ωραία…

… Γράψε αν θες ότι είμαι ντροπή για την ανθρωπότητα, δεν με νοιάζει, το αντίθετο. Ας κάνουμε μια συμφωνία. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να διώξω τους άραβες από εδώ, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αυξήσω τον αντισημιτισμό, και εσείς θα γράφετε ποιήματα και δοκίμια για την αθλιότητα των αράβων και θα ετοιμάζεσθε να απορροφήσετε τους εβραίους που εγώ θα υποχρεώσω να έρθουν σ’ αυτή τη χώρα…

Όχι μόνο ένας Ariel Sharon αλλά και κάθε συνεπής υπηρέτης του ισραηλινού κράτους, «θα έκανε ότι μπορεί για να αυξήσει τον αντισημιτισμό» – και το κάνουν πολλοί, σταθερά και συστηματικά. Ο αντισημιτισμός στον πρώτο κόσμο είναι απόλυτα απαραίτητος στο ισραηλινό φασιστικό κράτος: έχει δημογραφικό πρόβλημα και θέλει να εκβιάσει τα εκατομμύρια των εβραίων της διασποράς «να τρέξουν κλαίγοντας να κρυφτούν» κάτω απ’ τις φτερούγες του…

Είναι απαραίτητος στην υπαρκτή μορφή του (απ’ τους φασίστες), και γι’ αυτό τους πριμοδοτεί… Και επειδή αυτός ο φασιστικός πρωτοκοσμικός αντισημιτισμός, παρά τις ελπίδες του Sharon («δεν με ενδιαφέρει αν τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές»…) δεν αρκεί, φτιάχνουν οι υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και οι λακέδες του εκείνο που αναγνωρίζει η Shulamit Aloni: μια αντεστραμμένη εκδοχή, για να προστατέψουν τουλάχιστον το …σκοτώνω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, τους εξορίζω, τους διώχνω και τους καίω…

Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Η σφικτή ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, συμμαχία σταθερά στρατιωτική (αλλά και “τεχνοεπιστημονική”, και “τουριστική”, και “golden visa”, και “μηντιακή”, και “επιχειρηματική”…), η συμμαχία στην οποία το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βοηθάει στην εκπαίδευση της ισραηλινής αεροπορίας ώστε να … σκοτώνει όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους διώχνει και να τους καίει… επιβάλλει συγκεκριμένα καθήκοντα σε όποιαν / όποιον αυτοχαρακτηρίζεται σαν αντι-. Ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο, στον στρατό, στον μιλιταρισμό, στην πατριαρχία, στον ρατσισμό, στον φασισμό. Τα περιθώρια του στυλ «μα…», «μου…», «δεν ξέρω…» είναι σκέτη συνενοχή. Δεν πρέπει να τα ανεχόμαστε.

Όμως δεν είναι μόνο αυτή η επείγουσα και κρίσμη διάσταση του ζητήματος. Ούτε το γεγονός ότι η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης είναι οργανικό στοιχείο της κινηματικής ανταγωνιστικής ιστορίας σ’ όλο τον πρώτο κόσμο, ήδη απ’ την δεκαετία του ’60. Υπάρχει κάτι καινούργιο, στρατηγικής σημασίας: ο ιδεολογικός πόλεμος, σαν τέτοιος. Η αντιστροφή των λέξεων, των εννοιών, η στρατιωτικοποίησή τους για λογαριασμό των αφεντικών, η μεταστροφή τους εναντίον μας, εναντίον της σύνθεσης και της εσωτερικής αλληλεγγύης της σύγχρονης παγκόσμιας εργατικής τάξης. Με άλλα λόγια η αποικιοποίηση / διατροφή της ανταγωνιστικής ιστορίας- ακόμα και της γλώσσας.

Την ξέρουμε καλά αυτήν την επιχείρηση αντιστροφής και στα μέρη μας. Τόσο απ’ την «κορυφή», το γκουβέρνο, όσο και απ’ «τα κάτω» – απ’ τους φασίστες, οργανωμένους ή όχι. Ρατσιστές – λένε αυτοί οι τελευταίοι – είναι εκείνοι που υπερασπίζονται τους μετανάστες αντί για τους έλληνες… Είναι «ρατσιστές κατά των ελλήνων»…

Είναι γελοίο – αλλά δουλεύει μέσα στα μικροαστικά σκατά. Όπως γελοία είναι η κατηγορία του «αντισημιτισμού» εναντίον των ξεκάθαρα αντιρατσιστών και αντιφασιστών – δουλεύει όμως κι αυτή μέσα στα ίδια μικροαστικά σκατά. Εκείνοι που έχουν σχεδιάσει αυτές τις αντιστροφές δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν σε τι στηρίζονται, όπως επίσης ξέρουν ότι χρειάζονται σταθερές και μεγάλες δόσεις χειραγώγησης για να κάνουν τις «αντιστροφές» μια νέα κανονικότητα της συνειδησιακής υποδούλωσης.

Άλλο παράδειγμα ιδεολογικής αντιστροφής: η μικροαστική σαπίλα του πρώτου κόσμου, οι φασίστες, οι εθνικιστές, οι ρατσιστές, ανακηρύχτηκαν μηντιακά / προπαγανδιστικά «αντισυστημικοί»! Τα κόπρανα του συστήματος βαφτίστηκαν εχθροί του!!! Προφανής ο στόχος της αντιστροφής: να ακυρωθούν / βραχυκυκλωθούν / προβοκαριστούν οι εν δυνάμει πραγματικές αντισυστημικές (δηλαδή: αντικαπιταλιστικές / αντικρατικές) δυνατότητες της τάξης μας.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που απαιτεί η Ιστορία (με κεφαλαίο το γιώτα) απ’ τις συνειδήσεις μας; Να αναγνωρίσουμε την Παλαιστίνη και την παλαιστινιακή αντίσταση σαν ένα απ’ τα βασικά σημεία / ζητήματα σύγκρουσης. Σύγκρουσης πολιτικής, σύγκρουσης ηθικής, σύγκρουσης ιδεολογικής, με τα αφεντικά και την κυριαρχία τους. Στην Παλαιστίνη συμπυκνώνονται εκρηκτικά, βίαια, αιματηρά πολλά απ’ όσα συμβαίνουν «διάσπαρτα» σε διάφορα επιμέρους «μέτωπα»: στο μέτωπο του ρατσισμού· στο μέτωπο του ιμπεριαλισμού· στο μέτωπο του νεοκρατισμού και του μιλιταρισμού… Η Παλαιστίνη είναι τόπος, είναι εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, είναι ιστορία 70 χρόνων.

Όμως είναι πια και κάτι επιπλέον, κάτι σύγχρονο, απόλυτα μέσα στον 21^ου αιώνα: είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο θεαματικό κυριαρχικό, χειραγωγικό δόγμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» (δηλαδή των αέναων και υπόδουλων φαντασιώσεων), στις «επαυξήσεις» και στα “virtual” και στην υλικότητα των σωμάτων και των σκέψεων που πολεμούν, που ματώνουν για την απελευθέρωσή τους. Η σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο των drones και των avatars, τον κόσμο του ιμπεριαλιστικού θανάτου και της εικονικής καπιταλιστικής ζωής απ’ την μια, τον κόσμο της νέας κανονικότητας της ψηφιακής μεσολάβησης· και τον κόσμο που έχει ακόμα σάρκα, αίμα, αισθήματα, αξιοπρέπεια, και πολεμάει για να ζήσει η μια γενιά μετά την άλλη – με πέτρες, με αλληλεγγύη, με αντιφάσεις, με εφευρετικότητα…