Tag: παλαιστίνη

Απ’ την Γάζα στην κίνα 1…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.24) >> Η καπιταλιστική κερδοφορία απ’ την σφαγή στη Γάζα είναι μια σοβαρή εξήγηση του γιατί οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά γενικά την υποστηρίζουν… Είναι όμως η μοναδική;

Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο περιοδικό («δημοκρατικών» φρονημάτων…) the new Yorker φωτίζει όχι την «οικονομία της γενοκτονίας» αλλά «το δίκαιο της γενοκτονίας» (!!!) όπως αυτό διαμορφώνεται ήδη μεταξύ του Παλαιστινιακού αίματος και των πρωτοκοσμικών «ειδικών» νομικών / μιλιταριστικών γραφείων. Ζητούμενο; Η «προσαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» στις «ανάγκες» των δυτικών αφεντικών για τον 4ο παγκόσμιο, για μεγάλους πολέμους κατά (π.χ.) της κίνας, της ρωσίας ή άλλων αξιόμαχων αντιπάλων.

Η μαζική δολοφονία αμάχων ποτέ δεν ήταν έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθεί κάποιος-που-είχε-νικήσει σ’ έναν πόλεμο. Ήταν ωστόσο «χειρωνακτικό» έργο των στρατών ξηράς, του πεζικού και, απ’ αυτή την άποψη, «περιορισμένης απόδοσης» σε σχέση με ό,τι ακολούθησε στον 20ο αιώνα, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο: ήταν η εφεύρεση και η αξιοποίηση των αεροπλάνων και των αεροπορικών βομβαρδισμών (συν την εφεύρεση της ατομικής βόμβας) που έκανε «παιχνιδάκι» την μαζική σφαγή στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αλλά και στη Δρέσδη και σ’ άλλες γερμανικές πόλεις). Όμως την σφαγή την είχαν κάνει οι νικητές, οπότε δεν κινδύνευαν όπως οι ηττημένοι από κάποια «Νυρεμβέργη» σε βάρος τους… Η ιδέα ότι σκοτώνοντας μαζικά αμάχους θα αναγκάσεις τους ένοπλους να παραδοθούν, αυτό που «αναβίωσε» και εφαρμόζεται στη Γάζα κάτω απ’ τους δυτικούς επαίνους μπροστά μας, χωρίς καμία – καμία – καμία συνέπεια:

αυτό λοιπόν ήταν η μιλιταριστική κοινοτοπία ως και την σφαγή στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1970. Ηθικά ζητήματα θα μπορούσαν να προκληθούν∙ νομικά όμως (με την έννοια του κατηγορητηρίου και της καταδίκης) όχι…

Αυτό άλλαξε μόλις το 1977, κάτω απ’ την πίεση των μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων που είχαν προηγηθεί (και ακολούθησαν, ως και την δεκαετία του ’80) με την έγκριση σχετικών Επιπρόσθετων Πρωτοκόλλων (additional protocols) στις «συνθήκες της Γενεύης» (που είχαν γίνει για πρώτη φορά διεθνής ανθρωπιστική νομοθεσία το 1949). Τα πρωτόκολλα αυτά όχι μόνο απαγόρευαν την στοχοποίηση αμάχων στη διάρκεια ενός πολέμου αλλά επιπλέον έκαναν διεθνή νόμο την υποχρέωση του επιτιθέμενου να φροντίζει από κάθε άποψη αυτούς τους αμάχους.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν υιοθέτησε επίσημα αυτά τα συμπληρωματικά πρωτόκολλα, συμπεριέλαβε την βασική νομοθεσία του ’77 για την προστασία των αμάχων στο στρατιωτικό της δόγμα – προκειμένου, προφανώς, να μην βρίσκεται ο στρατός της νομικά εκτεθειμένος όταν δρούσε… Έτσι* το αμερικανικό πεντάγωνο (και ανάλογα τα υπόλοιπα δυτικά) εκπαίδευε τον στρατό του να μπορεί να κάνει (τουλάχιστον στη θεωρία…) δύο πράγματα ταυτόχρονα: απ’ την μια να «απομονώνει» τους ένοπλους («τρομοκράτες») σε συνθήκες urban πολέμου απομακρύνοντάς τους απ’ τους αμάχους, και απ’ την άλλη να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) σ’ αυτούς τους αμάχους – με τις σφαίρες να πέφτουν γύρω σαν το χαλάζι…

«Άβολα» καθήκοντα από μιλιταριστική άποψη, έτσι δεν είναι; Όταν, μετά το 2001, στη διάρκεια της 20ετούς κατοχής του αφγανιστάν, τα αμερικανικά drones βομβάρδιζαν γάμους και βαφτίσια στην αφγανική ύπαιθρο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ένα πρώτο (συγκρατημένο σε σχέση με αυτό που γίνεται στη Γάζα) βήμα για να απαλλαγεί απ’ αυτές τις «ανθρωπιστικές αηδίες», που ναι μεν πουλάγανε ακόμα διεθνώς (“soft power”…) αλλά δυσκόλευαν τις κινήσεις του κατοχικού στρατού. Εφηύρε τον όρο παράπλευρες απώλειες. Τι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες»; Ήταν οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί «κατά λάθος», «όχι από πρόθεση», επειδή-υπήρχε-η-πληροφορία ότι κάπου-ανάμεσά-τους ή γύρω τους κυκλοφορούσε ένας «αρχιτρομοκράτης». Αυτός ήταν ο στόχος, όχι οι άμαχοι (σήμαινε το «παράπλευρες απώλειες») – αλλά φευ; Να αφήσουμε τους παλιοτρομοκράτες να κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών τους;

Αυτό το «κατά λάθος», το «όχι από πρόθεση», το «παράπλευρη απώλεια» θεωρήθηκε μόλις πριν 2 δεκαετίες ως ικανή νομικά θέση υπεράσπισης των δολοφόνων αμάχων αν ποτέ κάποιοι επιζώντες (αφγανοί…) κατάφερναν να φτάσουν στα δυτικά «ανθρωπιστικά» δικαστήρια… Δεν ήταν!! Γι’ αυτό όταν πράγματι κάποιοι επιζήσαντες της κατοχής του αφγανιστάν πέτυχαν εκείνο που θεωρούνταν ακατόρθωτο (έφτασαν, δηλαδή, στα δυτικά δικαστήρια) επιστρατεύτηκαν άλλες μέθοδοι, πιο ωμές και πιο αποτελεσματικές: απειλές κατά των δικαστών…

Ο φόβος για την πιθανότητα να δικαστούν και να καταδικαστούν αμερικάνοι στρατιώτες ή αξιωματικοί για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στην κατοχή του αφγανιστάν μπορεί να φαίνεται αστείος, αλλά είναι πολύ σοβαρός, ακόμα κι αν οι συνέπειες μείνουν «συμβολικές»: ο ιμπεριαλισμός του δυτικού ανθρώπου είχε πάντα σα δικαιολογία το «καλό» (που ούτε ο ίδιος το πίστευε)∙ το να καταδικαστεί ως εγκληματίας ενόσω δεν έχει ηττηθεί ακόμα (επίσημα) θα ήταν βαρύ…

*Πιο αναλυτικά στο Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα – εκδ. «Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα».

Απ’ την Γάζα στην κίνα 2…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.18) >> Με το που ξεκίνησε η σφαγή στη Γάζα, από τον χειμώνα του 2023 και μετά, στρατιωτικοί νομικοί και απόστρατοι αρχικαραβανάδες του u.s. army άρχισαν να επισκέπτονται, άλλοτε με δική τους πρωτοβουλία και άλλοτε καλεσμένοι των θεοναζί, την «περίμετρο» του σφαγείου. Για να διαπιστώσουν με τα μάτια τους (;;;) ότι τα βομβαρδισμένα σχολεία και νοσοκομεία και τζαμιά στη Γάζα δεν ήταν «ηθελημένοι στόχοι» του θεοναζί στρατού αλλά «αναγκαστικοί», αφού κάπου εκεί μέσα κρύβονταν τρομοκράτες (της Hamas… πάντα). Αυτά (τα σπίτια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία…) ήταν το καμουφλάζ των τρομοκρατών – διαπίστωναν οι αμερικάνοι ειδικοί των «ανθρωπιστικών πολέμων», για να καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλον:

… Η νομιμότητα μιας επίθεσης δεν μπορεί να κριθεί μόνο απ’ το αποτέλεσμά της… Ένα κατεστραμμένο σχολείο δεν μπορεί να σου πει αν είναι τόπος εγκλήματος πολέμου… Πρέπει να εξετάσεις την απόφαση που πάρθηκε για να κτυπηθεί… Πράγματι η δράση του IDF είναι πολύ ίδια μ’ αυτό που θα κάναμε κι εμείς σ’ ανάλογο πεδίο πολέμου…

Γιατί αυτό; Το ρεπορτάζ μας διαφωτίζει (ο τονισμός δικός μας):

…. Αυτή η ιδέα, ότι η συμπεριφορά του ισραήλ στη Γάζα είναι σύμφωνη με την εννόηση του αμερικανικού στρατού για τις δικές του νομικές υποχρεώσεις [σ.σ.: και όχι μόνο του αμερικανικού…] έχει γίνει η γενική συμφωνία μεταξύ των αμερικανών στρατιωτικών δικηγόρων και των συμμάχων τους στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το επιχείρημα που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας καινούργιας εργασίας της Naz Modirzadeh, καθηγήτριας στη νομική σχολή του Harvard και ιδρύτριας του «προγράμματος διεθνούς δικαίου και ένοπλων συγκρούσεων» του ίδιου πανεπιστημίου. Όπως γράφει η Modirzadeh στην «Επιθεώρηση Εθνικής Ασφάλειας» του Harvard, οι ηπα δεν σχολιάζουν το αν το ισραήλ έχει παραβιάσει τους νόμους του πολέμου. Αυτό που κάποιοι αποδίδουν σε υποκρισία και γεωπολιτικούς υπολογισμούς έχει σαν αιτία και έναν «βαθύτερο μετασχηματισμό εντός του αμερικανικού στρατού και του νομικού του μηχανισμού».

Τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό υπ.αμ. επιμένει ότι ίσως οι ηπα χρειαστεί να κάνουν έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον αντιπάλου που ανταγωνίζεται τον αμερικανικό στρατό σε ισχύ και τεχνολογία. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο – γνωστό ως «επιχείρηση μάχης μεγάλης κλίμακας» ή LSCO – ο πόλεμος θα γίνει σε ξηρά, θάλασσα, αέρα και στη θερμόσφαιρα [σ.σ.: πάνω απ’ την «μεσόσφαιρα» της γήινης ατμόσφαιρας]. Η διοίκηση των αεροπορικών δυνάμεων δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Οι πληροφορίες μπορεί να είναι ασαφείς. Τα θύματα μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιάδες και ολόκληρες πόλεις πιθανόν να ισοπεδωθούν. «Με δυο λόγια» γράφει η Modirzadeh «ο αμερικανικός στρατός έχει αρχίσει να προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την κίνα». Και με τέτοια λάβα να καίει το μυαλό τους, οι «δικηγόροι της LSCO» όπως τους αποκαλεί η Modirzadeh, υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του πολέμου είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο χαλαροί απ’ ότι φαίνεται να υποστηρίζουν άλλοι συνάδελφοί τους και το κοινό. Απ’ την οπτική τους η Γάζα δεν είναι απλά μια πρόβα τζεράλε για το είδος των μαχών που μπορεί να αναγκαστούν να δώσουν οι αμερικανοί στρατιώτες – στην Ταϊβάν ας πούμε. Είναι επίσης μια δοκιμή της ανοχής του αμερικανικού κοινού για τα επίπεδα θανάτου και καταστροφής που συνεπάγονται τέτοιας έντασης πόλεμοι.

Μάλιστααα! Ειδικά γι’ αυτή τη «δοκιμή της ανοχής» (και όχι μόνο του «αμερικανικού κοινού») θα πρέπει να επανέλθουμε κάποια στιγμή, με όχι τις καλύτερες διαθέσεις…

Η Modirzadeh εντοπίζει την καταγωγή αυτής της «στροφής» σ’ ένα άρθρο του 2021, στο “military review”, του αντιστράτηγου Charles Pede (του ανώτατου τότε νομικού εμπειρογνώμονα του αμερικανικού στρατού) και του συνταγματάρχη Peter Hayden (επίσης στρατιωτικού δικηγόρου) με τίτλο «Το 18ο Κενό».

Τι ήταν αυτό το «18ο Κενό»; Ήδη απ’ το 2017 μια μελέτη του αμερικανικού πενταγώνου εξέταζε την αλλαγή εστίασης απ’ την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τις counter-insurgency εκστρατείες του u.s. army στην αναμέτρηση μ’ έναν τεχνολογικά προηγμένο στρατό. Σ’ αυτή τη «μετάβαση» η έρευνα είχε αναδείξει «17 κενά»… Το «18ο» ήταν εκείνο που οι Pede και Hayden ονόμασαν χώρο νομικών ελιγμών.

Πιο ήταν το «κενό» από νομική άποψη για έναν πόλεμο μαζικής καταστροφής; Πρώτον, ότι μεγάλο μέρος του αμερικανικού στρατού, λόγω εκπαίδευσης τις προηγούμενες δεκαετίες, είχε αποκτήσει «ανθρωπιστικές ευαισθησίες» και επεδείκνυε μια «γενική αποστροφή προς τον κίνδυνο παράπλευρων ζημιών». Και δεύτερον, η ανάδυση πολλών μκο (αρχίζοντας απ’ την human rights watch στα ‘80s) που κατέληξε στη δημιουργία μιας (κατά τους συγγραφείς) «βιομηχανίας γνώσης γύρω απ’ τους νόμους του πολέμου» – και φρεναρίσματος της εκδήλωσης του αυθεντικού μιλιταρισμού. Μπορεί (έγραψαν) «οι επικριτές του αμερικανικού στρατού να είναι καλοπροαίρετοι… αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει στρατιωτικός στόχος ούτε ξέρουν τα μέσα που υπάρχουν για να καταστραφεί».

Για να αποκτήσει (ξανά πρέπει να πούμε) ο δυτικός ιμπεριαλισμός τον «χώρο νομικών ελιγμών» που θεωρεί απαραίτητο χωρίς να καταργήσει επίσημα και καθαρά οποιαδήποτε διεθνή νομοθεσία τέτοιου είδους έχει υπάρξει ως τώρα (μπορεί άλλωστε να την χρειαστεί αν βρεθεί «αποκάτω»…), για να ξαναβρεί σα να λέμε εκείνη την «παλιά καλή ασυδοσία» στην οποία μπήκε ο στενός κορσές του «ανθρωπισμού» εξαιτίας αυτής της (ασυγχώρητης!!!) αντιμιλιταριστικής περιόδου σχεδόν μισού αιώνα μετά το βιετνάμ, θα χρειαζόταν ένα καλό, «στοιβαρό» παράδειγμα μαζικού κανιβαλισμού. Με το επιπλέον ότι αυτό το καλό-στοιβαρό-παράδειγμα θα έπρεπε να έχει καλούς συμμάχους και να νικήσει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) έτσι ώστε να μην κινδυνεύει από μια καινούργια Νυρεμβέργη.

Παρατηρεί το ρεπορτάζ του the new Yorker:

… Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία στη Γάζα η ηγεσία του IDF εξέδωσε μια ευρεία οδηγία που επεξέτεινε σημαντικά τον κατάλογο των στόχων, χαλάρωσε τους περιορισμούς στις απώλειες αμάχων και έδωσε μεγαλύτερη εξουσία στη μεσαία βαθμίδα των αξιωματικών να κτυπούν στόχους ανεξέλεγκτα. Ήταν περίπου το νομικό εγχειρίδιο της LCSO.

Ένα πρόσφατο βίντεο, που τραβήχτηκε τον Απρίλιο, έδειξε πόσο «ανεκτικοί» είναι οι κανόνες εμπλοκής του IDF. Στο βίντεο, ένας διοικητής τάγματος, δίνει οδηγίες σε μια ομάδα στρατιωτών που προετοιμάζονται για μια επιχείρηση διάσωσης ομήρων στη Ράφα. «Όλοι όσους συναντάτε είναι εχθροί» λέει ο διοικητής στην ομάδα. «Αν δείτε κάποιον, ανοίξτε πυρ, εξουδετερώστε την απειλή και συνεχίστε να κινείστε». Λιγότερο από δυο βδομάδες μετά, στρατιώτες του ίδιου τάγματος που δρούσαν υπό έναν έφεδρο διοικητή, σκότωσαν 15 Παλαιστίνιους που δούλευαν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και έθαψαν τα πτώματά τους σε ομαδικό τάφο μαζί με τα ασθενοφόρα….

Να γιατί, πέρα απ’ τους άμαχους (που είναι «η ασπίδα των μάχιμων», οπότε..) τόσο οι μκο όσο και οι δημοσιογράφοι πρέπει να εξοντώνονται. Είναι κι αυτοί «ασπίδα», μ’ έναν άλλο τρόπο:

… Το μάθημα για την Αμερική απ’ τη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς…» έγραψε πρόσφατα ο αμερικάνος ταγματάρχης Joseph Levin στο military review, μέλος του JINSA (jewish institute for national security of america) είναι ότι ένα δημοκρατικό έθνος με υπεροχή ισχύος που επιτυγχάνει συνεπείς τακτικές νίκες εξακολουθεί να διατρέχει τον κίνδυνο στρατηγικής ήττας όταν ο εχθρός του χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τον συνειδησιακό πόλεμο για να υπονομεύσει την υποστήριξη του κοινού…

Η εκστρατεία της μαζικής συνειδησιακής απονεύρωσης και απραξίας του δυτικού κοινού, αυτός ο συνδυασμός μοιραλατρείας, κατανάλωσης ηρεμιστικών, παραπληροφόρησης, προβοκατσιών και κατάρρευσης των Εγώ-Κεφάλαιο, που αναπαράγει την σύγχυση και την υπνοβασία (ζήσαμε την εκκίνησή της με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) συνεχίζεται – και τα αφεντικά έχουν τους σοβαρούς λόγους τους να την συνεχίζουν.

Όπως συνεχίζουν τον 4ο παγκόσμιο.

 

Ενδιάμεσα (2)

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.28) >> Την περασμένη εβδομάδα κάναμε ορισμένες παρατηρήσεις αντι-πληροφόρησης (for members only…) που μπορεί (θα έπρεπε) να ενδιαφέρουν, κατ’ αρχήν ως ζητήματα. Γρήγορα, μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα, οι πιο «επικίνδυνες» αποδείχθηκαν σωστές. Κάναμε ωστόσο ένα λάθος, που οφείλουμε να διορθώσουμε.

Γράφαμε σε σχέση με το αζερμπαϊτζάν:

….Το καθεστώς του αζερμπαϊτζάν έχει πράγματι σχέσεις με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και είναι αλήθεια ότι η mossad έχει «βάση» στα νότια της χώρας, κοντά στα βόρεια σύνορα του ιράν. Υπάρχει όμως μία συμβουλή που συχνά αποδεικνύεται πολύτιμη: έχε τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα! Είναι αυτές οι (σαφώς αντι-ιρανικές) σχέσεις του Baku «οργανικές» για τα συμφέροντα του οίκου Aliyev ή πρόκειται για επιτήδειο «αντιπερισπασμό» και «επιτήρηση από κοντά»;…

Όμως, σύμφωνα με έγκυρη (μη καθεστωτική!) πληροφορία προερχόμενη απ’ το αζερμπαϊτζάν, η βάση / κλιμάκιο της mossad ΔΕΝ είναι στο έδαφος αυτού του κράτους, αλλά πιθανότατα κάπου στα βουνά στα βορειοδυτικά της ιρανικής επικράτειας, σε περιοχή κατοικούμενη από κούρδους. Δεν χρειάζονται σπουδαίες υποδομές. Ακόμα και μια καλύβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως “βάση εκτόξευσης”…

Τα drones πράγματι πέταξαν μέσα απ’ τον εναέριο χώρο του αζερμπαϊτζάν για να βγουν στην Κασπία και από κει να κτυπήσουν την Τεχεράνη: αυτή είναι μια διαδρομή με την μικρότερη πιθανότητα να εντοπιστούν απ’ τα ιρανικά ραντάρ… Αλλά οι χειριστές τους (η βάση / κλιμάκιο των mossad / cia) ΔΕΝ ήταν / είναι στο αζέρικο έδαφος.

Απόδειξη του γεγονότος ότι η Τεχεράνη ΔΕΝ θεωρεί το Μπακού συνένοχο στην επίθεση των θεοναζί εναντίον της στις 13 Ιούνη, και σε καμία περίπτωση εχθρικό, είναι αυτά τα δύο:

Στις 27 Ιούνη, τέσσερεις ημέρες μετά την αμερικανική επίθεση στο ιράν και την «εκεχειρία», έγινε στο Μπακού η τελετή εγκατάστασης του νέου ιρανού πρεσβευτή στο αζερμπαϊτζάν:

Μια βδομάδα μετά, στις 4 Ιούλη, ο ιρανός πρόεδρος Pezeshkian επικεφαλής ομάδας υπουργών έκανε επίσημη επίσκεψη στο Μπακού:

(Και τα δύο screenshot είναι απ’ το επίσημο site του αζέρικου υπ.εξ.) Αν μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα, θα επιβεβαιώσετε ότι τα περί «συμμαχίας θεοναζί – αζερμπαϊτζάν – τουρκίας» κατά του ιράν (και της ρωσίας!!!) προέρχονται από εγκάθετους δημαγωγούς με συγκεκριμένους εργοδότες…

Το άλλο ζήτημα αφορά το νέο καθεστώς στη Δαμασκό και την υποτιθέμενη «σύμπλευσή» του με τους θεοναζί. Εκεί δεν κάναμε κανένα λάθος. Υποθέτουμε πως το στήσιμο της προβοκάτσιας με τις συμμορίες των δρούζων (δολοφονίες βεδουϊνων) στη νότια συρία απ’ όπου ξεκίνησε η επίθεση των θεοναζί και οι βομβαρδισμοί ακόμα και στη Δαμασκό διώχνουν όλη την σχετική «ομίχλη» παραπληροφόρησης σχετικά με το τι (και γιατί) συμβαίνει σ’ αυτή την περιοχή της μέσης Ανατολής / δυτικής Ασίας.

Εκείνο που δεν ξέραμε την προηγούμενη εβδομάδα είναι ορισμένες «λεπτομέρειες» για το πως κινείται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ζώνη που περιλαμβάνει και τον λίβανο. Δεν θα τις μεταφέρουμε τώρα, δεν είναι επείγουσες. Απλά: όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται όλο και πιο βλακώδης η ιδέα ότι το «μπλοκ της Αστάνα», για κάποιους άγνωστους και μυστηριώδεις λόγους, εγκατέλειψε αμαχητί την συριακή επικράτεια στα νύχια των δυτικών ιμπεριαλισμών και του θεοναζί χωροφύλακά τους, την συριακή επικράτεια για την οποία χύθηκε πολύ αίμα για να μείνει, έστω στοιχειωδώς, στην τροχιά του ευρασιατικού project. Μην αποκλείετε καθόλου λοιπόν εκπλήξεις μεσοπρόθεσμα…

Κάτι τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Το προηγούμενο γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, ο νυσταλέος Jo, υπέγραψε πέρυσι (χωρίς ιδιαίτερη προβολή) μια συμφωνία με την Βαγδάτη για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το ιράκ. Αυτή θα πρέπει να αρχίσει τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και να έχει ολοκληρωθεί τον Σεπτέμβρη του 2026 – ελάχιστοι «σύμβουλοι» θα απομείνουν.

Θα δούμε…

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 1

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.23) >> Την εποχή που η παρακμή των δυτικών καπιταλισμών δεν είχε αρχίσει ακόμα να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, εν μέσω της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» (του πιο πρόσφατου ξεσπάσματος των (δυτικών) καπιταλιστικών δομικών αντινομιών – μέχρι το επόμενο!) αυτή η «γενική δύση» σχεδίαζε τον 21ο αιώνα «της». Αμερικανικός και ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί θα δρούσαν σε συνεργασία∙ η ανάσχεση της (ορατά) «ανερχόμενης» ρωσίας θα γινόταν στην ουκρανική επικράτεια∙ η συνήθως ταραχώδης μέση Ανατολή θα έπρεπε να ισορροπήσει∙ και το «κέντρο βάρους» των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών ενεργειών θα έπρεπε να πέσει στην Ασία, ειδικά στην ανατολική και νοτιοανατολική…

Στις αρχές του 2012 ο τότε διοικητής των ηπα Obama ανακοίνωσε την «στρατηγική για την ανατολική Ασία» (“pivot to asia”)…

Λίγο αργότερα ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, βάζοντας στο κόλπο και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (κίνα, γαλλία, ρωσία, αγγλία) συν την γερμανία. Η πρώτη ενδιάμεση, διαδικαστική συμφωνία (“joint plan of action”) μεταξύ της Τεχεράνης και των 5 + 1 «μεγάλων δυνάμεων» υπογράφτηκε το Νοέμβρη του 2013∙ η τελική συμφωνία (JCPOA) τον Απρίλη του 2015… Το «στρατηγικό υπονοούμενο» αυτής της συμφωνίας που προέβλεπε ότι η Τεχεράνη θα μπορούσε να κάνει έναν αυστηρά ελεγχόμενο «εμπλουτισμό ουρανίου» για ειρηνική χρήση με αντάλλαγμα την σταδιακή «άρση των κυρώσεων» εναντίον της ήταν ότι ένας ελεγχόμενα αναπτυσσόμενος ιρανικός καπιταλισμός θα ήταν το αντίβαρο στον επιθετικό χωροφύλακα (: Τελ Αβίβ) στην ευρύτερη περιοχή, που σε γενικές γραμμές θα ανασχεδιαζόταν (: “new middle east”) με μοχλό τους σκληροπυρηνικούς ουαχαβίτες (: isis) υπό τον έλεγχο του Ριάντ, της Ντόχα και του Ντουμπάι.

Τον Φλεβάρη του 2014 μεθοδεύτηκε το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, που ήταν βέβαια «αντιευρωπαϊκό» (: “fuck EU”…) – αλλά μεταξύ «φίλων» με μεγάλα σαγόνια είναι αναπόφευκτες και μερικές παρασπονδίες… Η Μόσχα πήρε αμέσως την Κριμαία, αλλά για οτιδήποτε άλλο φαινόταν διατεθειμένη να πιστέψει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες (: εντός εισαγωγικών πλέον: Minsk 1, Minsk 2).

Μέσα σε 4 χρόνια (2012 – 2015) οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, υπό την ηγεσία του αμερικανικού, φαινόταν ότι είχαν διαμορφώσει υπέρ τους το «πεδίο», έτσι ώστε να μπορούν να ρίξουν το βάρος τους στον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή: το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο.

Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα σχεδίαζαν.

Τον Σεπτέμβρη του 2015 η Μόσχα (από κοινού με την Τεχεράνη και την Hezb’ Allah) ανέλαβαν να «χαλάσουν» την new middle east τόσο στη συριακή όσο και στην ιρακινή επικράτεια. Η Άγκυρα, που ως τότε θέλοντας και μη (κυρίως: μη!) είχε ακολουθήσει την αμερικανο-δυτική γραμμή «απελευθερώθηκε» απ’ την άφιξη του ρωσικού και του ιρανικού στρατού, και επανήθε στις βασικές αρχές της ιστορικής γεωπολιτικής στρατηγικής της. Στριμώχνοντας μάλιστα τόσο το Ριάντ όσο και το Ντουμπάι (πατρώνες του ουαχαβιτισμού) μετά την δολοφονία του Jamal Khashoggi (Οκτώβρης 2018) – η Ντόχα είχε ήδη αλλάξει στρατόπεδο καταλαβαίνοντας σωστά τα καινούργια δεδομένα στην περιοχή.

Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο «εκτινάχτηκε αναπτυξιακά» μ’ έναν ρυθμό πρωτοφανή και έξω από κάθε δεδομένο και πρόβλεψη. O Vaclav Havel, πρόεδρος της τσεχίας απ’ το 1993 ως το 2003, σχολίασε δεικτικά: η κίνα αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα ώστε δεν προλάβαμε καν να εκπλαγούμε! Μ’ έναν ρυθμό ανάπτυξης (ετήσιας αύξησης του αεπ) που κυμαινόταν μεταξύ 6,8% και 9,7% (μεγέθη απλησίαστα για τους δυτικούς καπιταλισμούς) μεταξύ 2008 και 2018, και με μια εν δυνάμει τεχνολογική έκρηξη που μόνο τρόμο μπορούσε να προκαλέσει στους δυτικούς «κύριους του πλανήτη», το Πεκίνο έδειχνε ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’10 ότι δύσκολα θα βρεθεί «χαλινάρι» για τον λαιμό του.

Εν τω μεταξύ το «μεγάλο κόλπο» του λεγόμενου «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (!!!) δηλαδή η μετατροπή του αφγανιστάν (μαζί με το πακιστάν…) σε νατοϊκή βάση στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας, δίπλα ακριβώς απ’ την (θεωρούμενη ως μοχλό για την διάλυση του κινεζικού κράτους…) επαρχία Xinjiank είχε ήδη βαλτώσει. Απ’ το 2011 ο Obama είχε «φορτώσει» την κατοχή του αφγανιστάν με πάνω από 100.000 πεζοναύτες, με «όλα τα απαραίτητα», έχοντας σκοπό ως το 2016 η δουλειά να έχει ολοκληρωθεί. Μάταια!

Τώρα πια, αφού πρώτα εξαφάνισαν την καλλιέργεια παπαρούνας στην επικράτειά τους αντικαθιστώντας την με άλλες αποδοτικές καλλιέργειες με βάση συμβουλές και οδηγίες κινέζων γεωπόνων και γεωτεχνικών, οι Ταλιμπάν είναι επίσημα σύμμαχοι τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου…

Το ψόφιο κουνάβι, ως «ηγέτης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και του συνολικά δυτικού ιμπεριαλισμού, ανέλαβε την διοίκηση στο άσπρο σπίτι για πρώτη φορά τον Γενάρη του 2017. Ήδη η “new middle east” ως σχέδιο κατέρρεε κάτω απ’ την δράση του «μπλοκ της Αστάνα», πράγμα που σήμαινε ότι και JCPOA έχανε την «στρατηγική» σημασία της για την δύση. Την έσκισε και στράφηκε στην «παλιά συνταγή»: το κέντρο ελέγχου της μέσης Ανατολής θα παρέμενε το Τελ Αβίβ, ανανεώνοντας της εργολαβία («Η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσά» του…) στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά (με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» που θα έκαναν τις πετροχούντες δορυφόρους του).

Απέναντι στη ρωσία η ουκρανία θα ήταν η πρώτη γραμμή – αυτό έμεινε σταθερό. Όσο για το μέτωπο με την κίνα; Με την κατοχή του αφγανιστάν να έχει γίνει όλο και μεγαλύτερη πληγή, η «στρατηγική περικύκλωση» της κίνας και από ξηρά έμοιαζε αδύνατη. Από την άλλη μεριά το κινεζικό κεφάλαιο είχε αρχίσει να απογειώνεται εντυπωσιακά. Τέρμα λοιπόν οι «πολυμερείς συμφωνίες» που προωθούσε το προηγούμενο σχέδιο επί Obama (: «γιατί θα πρέπει να γίνονται παραχωρήσεις σε κάθε μικρό και ασήμαντο ασιάτη; μόνο για να μην πέσει στην αγκαλιά του Πεκίνου; Shit!!!) και στη θέση τους σκέτος «οικονομικός πόλεμος» με δασμούς και κυρώσεις (όπως, άλλωστε, απέναντι στη Μόσχα). Πόλεμος κυρώσεων κατά του nord stream 2, πόλεμος απειλών και κυρώσεων και κατά της Huawei…

Την τελευταία χρονιά της πρώτης θητείας του, το ψόφιο κουνάβι διαπραγματεύτηκε με τους Ταλιμπάν την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού / νατοϊκού στρατού (ελπίζοντας σ’ ένα plan B: ουαχαβίτες προβοκάτορες στα βουνά…), αποχώρηση που υλοποιήθηκε στη συνέχεια επί διοίκησης νυσταλέου Jo με τον γνωστό οικτρό τρόπο…

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.40) >> Η αντίσταση στη Γάζα κρατάει καλά! Κρατάει τόσο καλά ώστε επιχειρεί το επόμενο βήμα στη δράση της∙ βήμα που θα είναι βόμβα στα θεμέλια της «πολεμικής αρετής» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος: να απαγάγει θεοναζί στρατιώτη μέσα από μάχη ανάμεσα στα ερείπια!

Αυτό το βήμα έχει ωριμάσει. Από ενέδρα σε ενέδρα, σχεδόν καθημερινά, διάφορα τμήματα του απαρτχάιντ στρατού έχουν «λαλήσει» απ’ τον φόβο! Το αποτέλεσμα είναι πως διάφοροι που επιζούν απ’ αυτές τις ενέδρες «σκορπάνε» πανικόβλητοι προς οπουδήποτε∙ προς το πουθενά της ζούγκλας των ερειπίων… Κι εκεί:

Πριν 4 ημέρες οι αντάρτες της al Qassam βρέθηκαν πολύ κοντά στο να πετύχουν τον στόχο τους, στη διάρκεια μιας τέτοιας ενέδρας στα περίχωρα της Khan Yunis. Όμως την τελευταία στιγμή ο στόχος κατάφερε να τρέξει για να γλυτώσει, οπότε αναγκάστηκαν να τον σκοτώσουν – και πήραν τα όπλα του:

Στα επιτελεία του θεοναζί στρατού επικρατεί (συγκρατημένος προς το παρόν) τρόμος μ’ αυτές τις εξελίξεις. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να εμποδίσουν πανικόβλητους στρατιώτες τους να «δραπετεύουν» σαν-τα-κατσίκια απ’ τα σημεία των ενεδρών. Και δεύτερον, επειδή οι Παλαιστίνιοι αντάρτες έχουν πλέον την άνεση να κυκλοφορούν «ανοικτά» μέσα στα ερείπια, ακόμα κι αν κάπου κοντά γίνεται μάχη ή «επιχείρηση διάσωσης»!!

Μια μέρα μετά την παρά λίγο επιτυχία ενός ακόμη ομήρου μέσα απ’ την μάχη, η al Qassam έβγαλε αυτή την ανακοίνωση:

Η τύχη του στρατιώτη Abraham Azoulay ήταν κακή, αλλά η μοίρα του επόμενου θα είναι καλύτερη, ως νέος κρατούμενος των Ταξιαρχιών al Qassam.

Παλαιστίνη 2

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.37) >> Υπάρχουν κι αυτοί. Είναι εξαιρέσεις. Αλλά δεν υπήρχαν καν πριν 2 χρόνια:

…. Η 7η Οκτώβρη μας έδειξε τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ότι είναι ηθικά και θεϊκά ανώτεροι απ’ τους άλλους – όταν αυτοί οι «άλλοι» έχουν τον χρόνο και την ικανότητα να σχεδιάσουν…

… Αν δεν σταματήσει αυτός ο πόλεμος κι αν δεν ζητήσουμε συγγνώμη απ’ τον Παλαιστινιακό λαό βοηθώντας τον στην ανοικοδόμηση, οι μέρες του ισραηλινού κράτους είναι μετρημένες. Είναι τόσο απλό…

… Πρέπει να ελπίσουμε σ’ ένα μέλλον ζώντας μαζί με τους Παλαιστίνιους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Διαφορετικά δεν θα πάμε πουθενά, ούτε εμείς ούτε αυτοί. Μόνο μαζί μπορούμε να επιβιώσουμε…

… Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει. Οι όμηροι και οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι πρέπει να γυρίσουν στα σπίτια τους…

Ο Itamar Schwartz, 22 χρονών, που είπε τα πιο πάνω σε μια έρευνα της Haaretz για τους «Gaza Refuseniks», γεννήθηκε και μεγάλωσε σε θρησκευάμενη οικογένεια, αλλά στα 19 του απέρριψε την θρησκεία. Υπηρέτησε τους πρώτους μήνες της σφαγής στη Γάζα ως διοικητής τανκ ελπίζοντας ότι θα σωθούν οι όμηροι και ότι ο πόλεμος δεν θα κρατήσει πολύ. Οι ελπίδες του κράτησαν λίγο, όταν είδε (και κατάλαβε) τι και γιατί έπρεπε να κάνει στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου. Ριζοσπαστικοποιήθηκε και έκτοτε είναι αρνητής στράτευσης – με τις πιο πάνω απόψεις.

Απ’ την μια μεριά δεν θα μπορούσε κάποιος παρά να εκτιμήσει τέτοιου είδους συνειδητοποίηση απ’ την μεριά βετεράνων στρατιωτών ενός κατοχικού, απαρτχάιντ καθεστώτος ηλικίας δεκαετιών. Αλλά απ’ την άλλη θα ήταν δύσκολο να αποφύγει το πολύ λίγο – πολύ αργά αυτής της συνειδητοποίησης. Ακόμα κι αν οι πορωμένοι θεοναζί δεν είναι ακόμα η απόλυτη πλειοψηφία στην απαρτχάιντ κοινωνία, ελέγχουν ήδη τους βασικούς μιλιταριστικούς μηχανισμούς.

Απ’ την άλλη μεριά δεν υπάρχει αποφασισμένος αντίπαλός του – εκτός απ’ την Παλαιστινιακή αντίσταση και τους συμμάχους της. Οι εντόπιοι «κοσμικοί» και οι «ροζ» που ανέχτηκαν επί δεκαετίες τις «μικρότερες» σφαγές στη Γάζα και τον συστηματικό εποικισμό της δυτικής Όχθης είτε πίσω απ’ την πρόφαση «δεν ξέραμε» είτε στη λογική «καλύτερα να τους φυλακίζουμε παρά να τους σκοτώνουμε» είναι συνένοχοι, ακόμα κι αν τώρα δηλώνουν αντι-Netanyahu κλπ.

Άνθρωποι σαν τον Itamar θα φύγουν∙ φεύγουν ήδη. Οι περισσότεροι για πάντα. Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απ’ την μεριά του προχωράει με μαθηματική ακρίβεια προς τέλος της «φύσης» του – είναι τόσο απλό…

 

Ένα βραβείο επειγόντως!

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.33) >> Η τωρινή εποχή των τεράτων έχει και διασκεδαστικές στιγμές, αν μπορεί κάποιος να τις δει έτσι.

Ο αρχιχασάπης των Παλαιστινίων έκανε (ξανά…) επίσκεψη στο αφεντικό στην Ουάσιγκτον, για να «ρυθμίσει» τις υποθέσεις του – είναι πολλές… Κι εκεί, για να γλύψει (άλλη μια φορά) το ματαιόδοξο αφεντικό, είχε αυτήν την φαεϊνή ιδέα (για την οποία στο ελλαδιστάν, που είναι σύμμαχος πιστός και των δύο, δεν μάθατε τίποτα):

Το πιστεύετε ή όχι, περί αυτού πρόκειται: ο καταζητούμενος παγκόσμια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας παρέδωσε στο αφεντικό (και ουσιαστικό συνένοχο πλέον στη γενοκτονία!) αντίγραφο της «αίτησής του να δοθεί το νόμπελ Ειρήνης» στο ψόφιο κουνάβι!!! (Πώς και δεν πρότεινε να το μοιραστούν μεταξύ τους; Από μετριοφροσύνη ίσως…)

Θα μπορούσαν να γραφτούν διάφορα «διδακτορικά» γι’ αυτήν την στιγμή: γεωπολιτικής, ηθικής, αισθητικής: ένας μαφιόζος βουτηγμένος ως τις ρίζες των μαλλιών του στο αίμα κολακεύει τον ανισόρροπο capo dei capi προτείνοντας τον για … πάπα!

Το ψόφιο κουνάβι έχει ψύχωση με το «νόμπελ ειρήνης» επειδή έχει δοθεί (και) στον Obama (και μάλιστα τους πρώτους μήνες της θητείας του…), τον Obama που το ψόφιο κουνάβι μισεί. Ο Obama έκανε κάμποσους πολέμους στη διάρκεια των 2 θητειών του, αλλά το «νόμπελ ειρήνης» το είχε ήδη καδράρει. Οπότε (σου λέει το ψόφιο κουνάβι) «γιατί αυτός κι όχι εγώ;»

Η «αίτηση» του καταζητούμενου δολοφόνου αλλά και η «τελετή παράδοσης του αντιγράφου» σπάει ωστόσο όλα τα ως τώρα γνωστά όρια του Θεάματος. Ή, πιο σωστά: η δυτική παρακμή και το Matrix της δεν έχουν όρια: ούτε στον θάνατο και στην καταστροφή, ούτε στη γελοιότητα!

Εν τω μεταξύ, παρά την λογοκρισία του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος για τις καταστροφές που (του) προκάλεσαν οι ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις, αυτές σιγά σιγά γίνονται γνωστές. Το video στη συνέχεια, τραβηγμένο πιθανά από drone της Hezb’ Allah, δείχνει ό,τι απέμεινε απ’ τις εγκαταστάσεις του (σημαντικού) λιμανιού της Haifa:

 

Φακελωμένη αλληλεγγύη…

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.28) >> Με πολύ, πάρα πολύ διακριτικό τρόπο είχαμε διατυπώσει στο κοντινό παρελθόν τις επιφυλάξεις μας για το πολιτικό βάθος εκείνων που οργάνωναν τις (πράγματι μεγάλες αλλά και άνευρες) διαδηλώσεις συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / στις Παλαιστίνιες τους τελευταίους 20 μήνες σε διάφορα σημεία της ευρώπης. Οι πληροφορίες που είχαμε έδειχναν την καθολική κυριαρχία της «ψηφιοποίησης» ως οργανωτικού μοντέλου, και ταυτόχρονα την απουσία δομών άμεσης και ζωντανής επαφής και σχεδιασμού – με την εξαίρεση, πιθανά, κάποιων κινητοποιήσεων σε πανεπιστήμια.

Ώσπου το mintpress έκανε πριν λίγες μέρες μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με την Palestine Solidarity Campaign, την μεγαλύτερη τέτοια οργάνωση στην αγγλία:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι σωστομερίτες σε ναυτία!

Δευτέρα 7 Ιούλη >> Είναι ειρωνεία της ιστορίας: ένα μερίδιο απ’ την ήττα των εντόπιων σωστομεριτών «πληρώνεται» ως … «σκάνδαλο του οπεκεπε»! Γιατί η ε.ε. ψάχνει τώρα και όχι πριν 20 ή 30 χρόνια που πάνε τα εκατομμύρια ευρώ των «αγροτικών επιδοτήσεων» προς το ελλαδιστάν; Υποθέτουμε: επειδή ηττήθηκε στο ουκρανικό πεδίο μάχης οπότε μαζεύει χρήμα για να γίνει «αστακός απέναντι στη Μόσχα»… το 2030… Τα παραδοσιακά «λαμόγια» θα μείνουν χαρμάνια – πάμε γι’ άλλα τώρα!!!

Να: για να σκάσει ο Johnny!!!

Όλοι οι υπολογισμοί των εντόπιων σωστομεριτών την τελευταία 10ετία (και οπωσδήποτε την τελευταία 6ετία) έχουν πέσει οικτρά έξω. Ο τζενεράλ Haftar; Ο θεματοφύλακας την δημοκρατίας Zele; Ο καραγκιόζης του Ερεβάν; Ο αδελφός Netanyahu; Οι «μεγάλοι φίλοι» απ’ την Ουάσιγκτον; Όσο ψυχρά κι αν ψάξει κάποιος είναι αδύνατο να βρει ένα, έστω ένα σημείο της «εξωτερικής πολιτικής» του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου που να υπόσχεται σπουδαίες γεωπολιτικές προσόδους και αποδόσεις.

Εν τω μεταξύ ο «αιώνιος εχθρός» δεν κατέρρευσε, δεν χρεωκόπησε, δεν καταστράφηκε, δεν διαλύθηκε, δεν… δεν… δεν… – όπως κελαηδούσαν επί χρόνια όλοι οι εθνικο(παρά)φρονες εντόπιοι ειδικοί. Το αντίθετο. Ό,τι και αν θέλει να καταλογίσει ο οποιοσδήποτε εντόπιος εθνικ(παρά)φρων κατά του «σουλτάνου», δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί με μεγάλη πίκρα ότι έχει «κρατήσει-το-τιμόνι» του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου με μεγάλη επιτυχία εδώ και σχεδόν 25 χρόνια, μέσα σε πολύ ταραγμένα νερά. Αυτή ήταν / είναι η δουλειά του.

Προφανώς υπάρχει μεγάλη διαφορά στο «είδος» του κεφάλαιου που εκπροσωπείται στην Αθήνα και στην Άγκυρα απ’ τις ανάλογες πολιτικές βιτρίνες∙ και στην «γραμμή» που διαμορφώνουν αυτές οι ηγετικές καπιταλιστικές μερίδες σ’ εκείνο που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 30 Ιούνη (01.43) >> Ενόσω η προσοχή είναι (ήταν) στραμμένη αλλού, στη Γάζα δεν συνεχίζεται μόνο η θηριωδία του κατοχικού στρατού. Συνεχίζεται και η αντίσταση!

Πριν σχεδόν μια βδομάδα, στις 24 Ιούνη, κι ενώ οι  θεοναζί μαζί με το ψοφιοκούναβο αφεντικό τους και τους ευρωπαίους ανάλογους πανηγύριζαν «τη νίκη κατά του ιράν», ένας παλαιστίνιος αντάρτης κατάφερε να πλησιάσει δίπλα από ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο τύπου puma και να πετάξει μέσα έναν εκρηκτικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός έσκασε, εφτά κατοχικοί στρατιώτες που ήταν στο τεθωρακισμένο κάηκαν απ’ την έκρηξη, και στη συνέχεια, στις προσπάθειες διάσωσης, άλλοι 40 κατοχικοί τραυματίστηκαν (κάποιοι αρκετά σοβαρά) απ’ τα πυρά των ανταρτών που έστησαν την ενέδρα.

Όσοι νομίζουν ότι η αντίσταση σε οποιαδήποτε κατοχή, και ακόμα περισσότερο η Παλαιστινιακή αντίσταση κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι λόγια του αέρα, δυτικές «ειδήσεις», «πάμε πρεσβεία» με τον freddo στο χέρι και λύπηση για τους φουκαράδες δεν θα καταλάβουν. Εδώ και 21 μήνες οι θεοναζί προσπαθούν να καταβάλουν, να νικήσουν τους ένοπλους «ξυπόλυτους» στη Γάζα. Έχουν δολοφονήσει δεκάδες χιλιάδες άμαχους, έχουν καταστρέψει σχεδόν ό,τι μπορεί να καταστραφεί, έχει αλλάξει σχέδια, στρατηγούς… και όμως: οι ένοπλες οργανώσεις έχουν γίνει και παραμένουν ο εφιάλτης τους! Κι όσο περνάει ο καιρός, ακόμα χειρότερος!

Οι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι θεοναζί και οι δυτικοί σύμμαχοί τους έχουν νικήσει στη Γάζα… Οι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι θεοναζί και οι δυτικοί σύμμαχοί τους «κτίζοντας» πάνω σ’ αυτή τη νίκη κατά της Παλαιστινιακής αντίστασης νίκησαν και την Hezb’ Allah, νίκησαν και την Τεχεράνη… Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: αρχίζοντας απ’ την Γάζα οι ήττες τους είναι διαδοχικές και σκληρές.

Για κάθε έναν νεκρό ή τραυματία κατοχικό στρατιώτη 5 και 10 έφεδροι αρνούνται να καταταχτούν και να υπηρετήσουν, με όποια δικαιολογία και πρόφαση μπορούν. Και παρά τον θάνατο που έχει κουρνιάσει σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της μεγαλύτερης ανοικτής φυλακής στον κόσμο, αν εξουθενώνεται πλέον κάποιος, αυτός δεν είναι η αντίσταση. Είναι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς.

Είναι δυνατόν να παραδεχτεί το Τελ Αβίβ αυτήν την ήττα του (μαζί με όλες τις υπόλοιπες;). Όχι, προφανώς!!!! Αντί γι’ αυτό κατασκευάζει, μαζί με τους συμμάχους του, μαζί με τα αφεντικά του, εικονικές πραγματικότητες (είναι της μόδας άλλωστε…) που σερβίρονται ως Η αλήθεια. Και δεν είναι λίγοι όσοι την τρώνε…