Tag: ηπα

Φτηνός αντιπερισπασμός…

Δευτέρα 10 Νοέμβρη >> Όχι και πολύ παλιά όταν οι πολιτικές βιτρίνες του Χ ή του Ψ «δημοκρατικού» κράτους ήθελαν να περάσουν κάποιο «ζόρικο» νόμο που θα προκαλούσε κοινωνικές αντιδράσεις, προσπαθούσαν να το κάνουν το καλοκαίρι. Που οι υπήκοοι είχαν στο μυαλό τους τις διακοπές τους.

Οι διακοπές έγιναν ζόρικες οι ίδιες. Αλλά οι τακτικές του αντιπερισπασμού βελτιώθηκαν, και ξέφυγαν απ’ την εποχιακότητά τους. Δείτε, για παράδειγμα, την πρόσφατη χοντροκομμένη μεν αλλά μάλλον πετυχημένη παραπλάνηση / σύγχυση σχετικά με τον «εθνικό θρίαμβο» του ελλαδιστάν που, εκτός από «πυλώνας σταθερότητας» (χα!!!) γίνεται και «διεθνές ενεργειακό hub» – αμερικάνικο δηλαδή. Μια χαρά έγιναν όλα κάτω απ’ τον συγκινησιακό θόρυβο είτε για τις κρητικές μονομαχίες είτε για τα απομνημονεύματα ενός «παιδιού-για-δεύτερη-φορά», είτε οτιδήποτε άλλο είχε να προσφέρει απλόχερα η δημαγωγία.

Η εξόρυξη είναι ρομάντζο!

Όμως όλο αυτό το πανηγύρι, που είναι στα μέτρα και για τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (το 22% του παγκόσμιου στόλου μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου είναι ελληνικής ιδιοκτησίας…), δεν είναι ένα αγνό καπιταλιστικό project∙ αν νόμιζε κανείς ότι υπάρχει «καπιταλιστική αγνότητα». Είναι, αντίθετα, ακόμα πιο ενεργή εμπλοκή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Κατά της ρωσίας και όχι μόνο.

Οι «στρατάρχες» αυτού του πολέμου (που είναι πια «οικονομικός» μόνο κατ’ επίφαση, περισσότερα στη συνέχεια) δεν μάσησαν τα λόγια τους:

O don Rico, χαρούμενος σα νεαρό πουλάρι και όπως πάντα έξυπνος σα μαραμένο ραδίκι, άφησε να του ξεφύγει η όλο νόημα απειλή ακόμα πιο πέρα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ενεργειακός πόλεμος 2

Δευτέρα 10 Νοέμβρη (00.15) >> Στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα οι βασικές πηγές ενέργειας (κυρίως το πετρέλαιο) έγιναν «αιτία πολέμου» μεγάλης κλίμακας: βιομηχανικές επαναστάσεις γαρ. Οι λεγόμενοι «βαλκανικοί πόλεμοι» έγιναν και για να μην κατασκευαστεί η σιδηροδρομική γραμμή Βερολίνου – Βαγδάτης που θα μετέφερε χερσαία τα αραβικά πετρέλαια στην «διψασμένη» γι’ αυτά γερμανική βιομηχανία παρακάμπτοντας την θαλάσσια κυριαρχία του Λονδίνου… Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος έγινε και για να φτάσει η ενεργειακά αποκλεισμένη ναζιστική γερμανία στις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου∙ και για να αποκλειστεί το φασιστικό Τόκιο και η έντονα αναπτυσσόμενη βιομηχανία του απ’ τα πετρέλαια της νοτιοανατολικής Ασίας.

Τώρα, στην κλιμάκωση του 4ου παγκόσμιου, με διακηρυγμένο στόχο το ευρασιατικό project, ειδικά τους φτηνούς και διαρκούς χερσαίας ροής ρωσικούς υδρογονάνθρακες και, ουσιαστικά, με στόχο τον κανιβαλισμό του αμερικανικού πάνω στους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς (κυρίως στις βιομηχανικές εκφάνσεις τους), το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο έχει συστρατευτεί με την Ουάσιγκτον όχι ως «παραγωγός» αλλά ως μεσάζοντας / έμπορος. (Έχοντας επιπλέον την δική του «αντιτουρκική» ατζέντα στο βαθμό που η Άγκυρα είναι βασικό έδαφος στη χερσαία διακίνηση υδρογονανθράκων…)

Στις 7 Νοέμβρη (2025) η «ναυτεμπορική» κάτω απ’ τον τίτλο «Κλειδί» η ελληνική ναυτιλία για την ανθεκτικότητα της Δύσης έγραφε μεταξύ άλλων κι αυτά:

Σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του υπουργού Εσωτερικών και προέδρου του Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας [!!!!] των ΗΠΑ, Νταγκ Μπέργκαμ, με κορυφαίους Έλληνες εφοπλιστές, στο περιθώριο της 6ης Διακυβερνητικής Διατλαντικής Συνεργασίας για την Ενέργεια (P–TEC), η οποία φιλοξενήθηκε στο Ζάππειο.

… Από πλευράς Ελλήνων εφοπλιστών, μεταξύ άλλων τον λόγο έλαβε η κ. Μαρία Αγγελικούση, επικεφαλής του Angelicoussis Group, η οποία τόνισε: «Μόνο η δική μας εταιρεία έχει μεταφέρει το 10% των αμερικανικών εξαγωγών ενέργειας το τελευταίο έτος, με 700 ασφαλείς προσεγγίσεις σε αμερικανικά τερματικά»…

… Από την πλευρά του ο ιδρυτής και πρόεδρος της Tsakos Energy Navigation, Νίκος Τσάκος, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την πρόθεση της αμερικανικής κυβέρνησης να επαναφέρει τη ναυτιλία στο επίκεντρο της οικονομικής στρατηγικής, ενώ επανέλαβε τη διάθεση των ελληνικών εταιρειών να συνεργαστούν με αμερικανικά ναυπηγεία και να φιλοξενήσουν Αμερικανούς δόκιμους αξιωματικούς στα πλοία τους…

… Επίσης, ο διευθύνων σύμβουλος της Star Bulk, Πέτρος Παππάς, καλωσόρισε την αμερικανική αποστολή στην Ελλάδα, υπογραμμίζοντας την ιστορική φιλία και τη διαχρονική συμμαχία των δύο χωρών…

Το πλεονέκτημα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, της πλοιοκτησίας, σε σχέση με άλλους καπιταλιστικούς κλάδους είναι ότι «απασχολώντας» ελάχιστη έως καθόλου εντόπια εργασία μπορεί να αδιαφορεί εντελώς για την «τύχη» της εργατικής τάξης εντός του ελλαδιστάν στην εξέλιξη (και) αυτού του παγκόσμιου πολέμου. Δεν την έχει ανάγκη ούτε ως «παραγωγό» ούτε ως «καταναλωτή», και δεν έχει καμία δέσμευση απέναντί της. Δεν έχει επίσης κανέναν έλεγχο «απ’ τα κάτω». Εύκολα και «αβίαστα» μπορεί να την «θυσιάσει» ολόκληρη. (Το έχει ξανακάνει!)

Ταμάμ…

Το μειονέκτημα της τάξης μας είναι ότι αντιλαμβάνεται τα αφεντικά του εφοπλισμού όχι σαν βασικούς προαγωγούς και επωφελούμενους των «θυσιών» της αλλά ως «γενναιόδωρους» ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και μήντια∙ ως ελκυστικούς και αγαπημένους «φίλους» της.

Γιατί τα ελληνικής ιδιοκτησίας εργοστάσια είναι αόρατα; Επειδή είναι πλωτά…

Ακριβές συμμαχίες

Δευτέρα 10 Νοέμβρη >> Η Ουάσιγκτον – είναι – φίλη – μας (των αφεντικών δηλαδή) σ’ αυτόν τον σεμνό και τίμιο πόλεμο… Αλλά δεν είναι μόνον αυτή. Ο άξονας έχει άλλο ένα μέλος σ’ αυτή την άκρη του κόσμου. Μέλος βουλιαγμένο στο αίμα βέβαια, αλλά όπως είπε κάποτε μια στελεχάρα της «πρώτης φοράς» στα εθνικά συμφέροντα δεν χωρούν συναισθηματισμοί.

Γιατί ο don Rico έτρεξε να τηλεφωνήσει στον αρχιχασάπη σύμμαχο την πρώτη κιόλας ημέρα του «διατλαντικού φεστιβάλ ενέργειας / πολέμου» στην Αθήνα; Για να τον ρωτήσει … πως πάει η «ειρήνη» στη Γάζα;

Ούτε γι’ αστείο!!! Προφανώς το θέμα ήταν ο κοινός εχθρός, η «πίσω πόρτα»… Η Άγκυρα… Υποθέτουμε ότι στα παρασκήνια του «φεστιβάλ» θα έγινε η σχετική κουβέντα…

Ή μήπως για να τον ευχαριστήσει γι’ αυτό που είχε γίνει, χωρίς φανφάρες και δημοσιότητα, πριν 2 ημέρες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Για μια χούφτα soybeans…

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.15) >> Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει την εισαγωγή αμερικανικής σόγιας κτύπησε κάτω απ’ την κοιλιά: οι αμερικάνοι αγροβιομήχανοι (και της σόγιας) είναι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού… Ο king άρχισε να ψάχνει άλλη αγορά, και προσπάθησε να πιέσει το Ν. Δελχί – μάταια…

Όταν το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο αποφάσισε να κόψει τις εξαγωγές μιας σειράς επεξεργασμένων και καθαρών, έτοιμων για χρήση «σπάνιων γαιών» προς την δύση κτύπησε στο κεφάλι: η βιομηχανία high tech όπλων θα έπρεπε να το γυρίσει σε μπρίκια και κατσαρόλες… Εδώ το κινέζικο μποϋκοτάζ σήμαινε απλά fuck off…

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ψόφιο κουνάβι πήγε στην ανατολική ασία (και στη νότια κορέα να συναντήσει τον αυτοκράτορα Xi) με την ουρά στα σκέλια. Δεν το είπε, δεν το είπαν οι δημαγωγοί, πήγε καμαρωτός καμαρώτος, αλλά … η ουρά στα σκέλια.

Και έφυγε παριστάνοντας

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοσιαλισμός στη Ν. Υόρκη;

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)

Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.

Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.

Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.

Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».

Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.14) >> Την μία φορά το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον θεοναζί χωροφύλακα από την ταπεινωτική ήττα απ’ την Τεχεράνη (ή την ύστατη καταφυγή του στα πυρηνικά…). Την δεύτερη φορά πάλι το ψοφιοκουναβιστάν έτρεξε να σώσει τον ίδιο απ’ το τελικό βούλιαγμά του στο νεκροταφείο της Γάζα: αυτά είναι τα «Χ-με-το-ζόρι» του 4ου παγκόσμιου πολέμου που πουλιούνται ως «θρίαμβοι» σε όσους αγοράζουν ακόμα παραμύθια. Βοηθάει το ότι «το ισραήλ κάνει την βρώμικη δουλειά για εμάς» όπως περηφανεύεται ο τσουρομαφηΜερτς χωρίς – ως τώρα – να είναι αναγκασμένοι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί να δράσουν πιο άμεσα. Ως τώρα.

Εκεί που δεν μπορούν να βρουν ούτε για κατούρημα (που λέει ο λόγος) την «έξοδο κινδύνου» (επειδή δεν υπάρχει!) είναι στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Σε μια ακόμα απ’ τις αγαπημένες του λούμπεν σκηνοθεσίες ισχύος το ψόφιο κουνάβι επέβαλε πρόσφατα «κυρώσεις» στις δύο μεγαλύτερες ρωσικές εμπορικές πετρελαϊκές εταιρείες: την Rosneft και την Lukoil. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποτίθεται θα βουλιάξει τα έσοδα του ρωσικού κράτους αναγκάζοντάς το να … συνθηκολογήσει…

Τι είναι λοιπόν αυτό το πράγμα που λέγεται «κυρώσεις» στις συγκεκριμένες εταιρείες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.12) >> Έχουμε υποστηρίξει εδώ και καιρό, κι όχι μια φορά, ότι η δυτική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, κυρίως, το ότι τα δυτικά αφεντικά ΔΕΝ αντέχουν να την παραδεχτούν οδηγεί αναπόφευκτα σ’ έναν εσωτερικό κανιβαλισμό: αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν την ρωσία και να συνεχίσουν το πλιάτσικο που σταμάτησε στις αρχές του 2000 βρίσκοντας διέξοδο στην αναμέτρησή τους με το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο θα αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους προσπαθώντας ο καθένας να επωφεληθεί (οικονομικά) σε βάρος του άλλου / των άλλων.

Πρωτοπόρος σ’ αυτόν τον κανιβαλισμό είναι η Ουάσιγκτον, ήδη απ’ την εποχή του νυσταλέου Jo: έχοντας κόψει ή περιορίσει σημαντικά την ροή του (φτηνού) ρωσικού φυσικού αερίου προς την ευρώπη προσπάθησε να δελεάσει / δωροδοκήσει τα αφεντικά διάφορων βιομηχανιών να μεταφερθούν στο αμερικανικό έδαφος, απογυμνώνοντας την ε.ε. από δευτερογενή παραγωγή. Το έργο το συνεχίζει όσο και όπως μπορεί (κυρίως με δασμούς) το ψοφιοκουναβιστάν: πρόκειται για «εθνική γραμμή σωτηρίας», δεν είναι παίξε γέλασε.

Ιδού τώρα τι έγινε παράλληλα με την ανακοίνωση της «τιμωρίας» των Rosneft και Lukoil:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Tr(iu)amphal arch

Δευτέρα 27 Οκτώβρη (00.03) >> Κι όμως. Το αλλοπρόσαλλο ψόφιο κουνάβι δεν κλονίστηκε που έχασε (για φέτος) το «νόμπελ ειρήνης». Σκοπεύει να παρηγορηθεί κτίζοντας (όχι με τα χεράκια του) μια «αψίδα του θριάμβου»!!!

Αυτό κάτω είναι το σχέδιο στο οποίο έχει καταλήξει ο αρχιτέκτονάς του (το όνομά του πάνω αριστερά…):

Να και οι μακέτες απλωμένες στο «γραφείο»:

Ρωτήθηκε αναπόφευκτα «ποιος είναι ο θρίαμβος που θα τιμά η αψίδα;» Απάντησε: ο δικός μου!

Ω ναι! Ο δικός του!!!

(Δεν έχει ζητήσει ακόμα να τον θάψουν μέσα σε πυραμίδα, την «ψηλότερη και ομορφότερη στον κόσμο». Αλλά προλαβαίνει…)

«Υβριδική ειρήνη»

Τρίτη 21 Οκτώβρη (00.13) >> Όχι μόνο «υβριδικός πόλεμος» που σαν ορολογία χωράει τα πάντα εκτός, ίσως, απ’ τις κλασσικές αρματομαχίες του 2ου παγκόσμιου πολέμου τύπου Kursk… Αλλά και «υβριδική ειρήνη» που επίσης χωράει τα πάντα εκτός, ίσως, από πανηγυρικές τελετές σε αίθουσες με πολυέλαιους τύπου «συνθήκη των Βερσαλιών». Η «υβριδική ειρήνη» χωράει ακόμα κι αυτό: μια συμφωνία (υποτίθεται) την οποία δεν υπογράφει καμία απ’ τις εμπλεκόμενες πλευρές! Άρα δεν δεσμεύεται (επίσης) καμία!!!

Αυτό είναι «κατόρθωμα του daddy»… Ή, μάλλον, είναι κατόρθωμα της «Εποχής του Υπερθεάματος» (και όχι απλά του Θεάματος…). Θα υπέθετε κάποιος ότι ο «υβριδισμός» είναι εκδήλωση της συνειδητής πρόθεσης κάποιων για δημιουργία σύγχυσης. Φοβούμαστε ωστόσο ότι η σύγχυση, που θα ήθελε να είναι «δημιουργική» αλλά ακόμα κι αυτό είναι συγκεχυμένο, εδώ κι εκεί ξεφεύγει απ’ τον όποιο σχεδιασμό και γίνεται «τρόπος ύπαρξης». Όσης και για όσο.

(Ενδεικτικά αναφέρουμε το video με το ψόφιο κουνάβι να πιλοτάρει ένα πολεμικό και να βομβαρδίζει με σκατά τους εναντίον του διαδηλωτές στις ηπα…

Πρόκειται για το ίδιο ψόφιο κουνάβι που θα ήθελε να εγγυηθεί κάτι-τις «ειρηνικό» στη μέση Ανατολή, στην ανατολική Ευρώπη και παντού στον πλανήτη και στο ηλιακό σύστημα – εκτός απ’ την «αυλή του», τη νότια αμερική. Ας μην αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά αποσπασματικά: στην πραγματικότητα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σκηνοθετεί τις φαντασιώσεις του – τις φαντασιώσεις της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας εν προκειμένω – άλλοτε με χρήση σύνθετων αλγόριθμων / ΑΙ, κι άλλοτε βρίσκοντας συνεταίρους – και «γλάστρες», τύπου don Rico, Χριστοδουλίδη, κλπ – κάποιοι απ’ τους οποίους όμως δεν είναι υποχρεωτικά, δηλαδή δεν είναι καθόλου μετα-μεταμοντέρνοι. Και κάνουν τους δικούς «παλαιομοδίτικους» υπολογισμούς… Εννοούμε διάφορους δυτικοασιάτες.)

Αντί να ειρωνευτούμε την άσκηση-της-εξουσίας-ως-(και)-ξετσίπωτη-σκηνοθεσία (εντέλει βίαιη…) θα πρέπει μάλλον να την πάρουμε σοβαρά υπόψη μας ως εκδήλωση της ιστορικής επικαιρότητας της (δυτικής) παρακμής. Μιας καπιταλιστικής, ιμπεριαλιστικής παρακμής εξίσου επικίνδυνης με την ακμή, μόνο με αντεστραμμένο τρόπο. Η «υβριδική ειρήνη» του Sharm el-Sheikh για παράδειγμα επιτρέπει στον αρχιχασάπη του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να παριστάνει τον νικητή. Και νιώθοντας «νικητής» αυτό το καθεστώς μπορεί να συνεχίσει τους πολέμους του, όχι μόνο απέναντι στους Παλαιστίνιους (εκεί μπορεί να δρα «κατά περίπτωση») αλλά εναντίον, ίσως, και του «κεφαλιού του φιδιού». Δηλαδή της Τεχεράνης. Όμως εκεί δεν χωράνε σκηνοθεσίες.

Ενώ τα καμώματα κάθε δυτικού καραγκιόζη αλέθονται για να ταϊστεί «πληροφοριακά» το πόπολο, η ημερομηνία 18 Οκτώβρη του 2025 δεν έτυχε της προσοχής που θα μπορούσε. Εκείνη την ημέρα έληξε το περιλάλητο Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), η συμφωνία μεταξύ ιράν, ηπα, αγγλίας, γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και κίνας που είχε υπογραφτεί στις 18 Οκτώβρη του 2015 για τον «διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του ιράν».

Το ψόφιο κουνάβι είχε βέβαια «αποχωρήσει» απ’ το JCPOA το 2018, στην πρώτη θητεία του. Οι υπόλοιποι εξακολουθούσαν να συμμετέχουν. Τώρα το Πεκίνο και η Μόσχα μπορούν να σας διαβεβαιώσουν (αν ρωτήσετε…) ότι πράγματι, η Τεχεράνη δεν έχει πια κανένα περιορισμό στο (ειρηνικό…) πυρηνικό της πρόγραμμα. Ενώ το Λονδίνο, το Βερολίνο και μουρμουριστά το Παρίσι θα πουν «όχι, μπορεί να έχει!» – έτσι, επειδή στον φανταστικό τους κόσμο στις δυτικές πρωτεύουσες κατοικούν πάντα οι πρίγκηπες (του χάους).

Έχει κάποια πρακτική σημασία αυτή η «λήξη»; Έχει, την εξής (που θα χαθεί στις δυτικές σκηνοθεσίες αλλά όχι στην πραγματικότητα του υπόλοιπου πλανήτη): ο χωροφύλακας των δυτικών ιμπεριαλισμών θα συνεχίσει να ισχυρίζεται ότι «το ιράν είναι λίγο πριν τα πυρηνικά όπλα, οπότε πρέπει να ισοπεδωθεί»∙ τα δυτικά αφεντικά θα συνεχίζουν να αναθέτουν στον ατζέντη τους την «βρώμικη δουλειά»∙ αλλά η Μόσχα και το Πεκίνο θα έχουν όλη την ευκολία να υπερασπιστούν τον σύμμαχό τους ως «συνηγορία στη διεθνή νομιμότητα». Επειδή η «παλιά» τέτοια δεν υπάρχει ανακατασκευάζεται όμως υπό την αιγίδα των κρατών του ευρασιατικού project∙ και επειδή αρκετοί ακόμα σ’ αυτόν τον πλανήτη χρειάζονται μια κάποια «διεθνή νομιμότητα» για να νοιώθουν ασφαλείς, αυτοί οι «αρκετοί» θα μαγνητιστούν ακόμα περισσότερο με την ανατολή – αφού οι παρακμιακοί της δύσης θέλουν να αναβιώσουν την πιο wild εκδοχή της.