Που χάθηκε αυτή η ψυχή;

Παρασκευή 18 Μάη. Τις τελευταίες δεκαετίες η παλαιστινιακή ηγεσία έχει χάσει την μία ευκαιρία μετά την άλλη, και έχει απορρίψει όλες τις προτάσεις ειρήνης που της έγιναν… Είναι καιρός πια για τους Παλαιστίνιους να δεχτούν τις προτάσεις και να συμφωνήσουν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διαφορετικά ας βγάλουν τον σκασμό κι ας σταματήσουν να παραπονιούνται…

Σοφά λόγια ενός σοφού ηγεμόνα: του τοξικού πρίγκηπα και διαδόχου του θρόνου της σαουδικής αραβίας (από πέρυσι, υποτίθεται, θα τον έχριζε βασιλιά ο πατέρας του…) Mohammed bin Salman, στη συνάντησή του με εκπροσώπους του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα, στα τέλη του περασμένου Μάρτη.

Μετά, στις 21 του περασμένου Απρίλη, «κάτι έγινε» γύρω απ’ το ανάκτορό του. Ήταν επίθεση κάποιου στρατιωτικού σώματος που διαφωνεί με τον βίο και την πολιτεία του τοξικού. Υποτίθεται ότι αυτή η ανταρσία αντιμετωπίστηκε… Αλλά από τότε (πάει κοντά ένας μήνας) ο τοξικός χάθηκε. Κι όταν λέμε «χάθηκε» το εννοούμε: εκτός απ’ την περίπτωση να γυρνάει σαν φάντασμα στους διαδρόμους του παλατιού, δημόσια δεν ακούγεται.

Πράγμα που επιτρέπει – το καταλαβαίνετε – στις φήμες να οργιάζουν. Κάποιες απ’ αυτές θέλουν την επίθεση εκείνη να πέτυχε: ο τοξικός έφαγε δυο σφαίρες και…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να ξέρει· θα της λείψει ο τοξικός αν έγινε το μοιραίο, αλλά δεν θα τα βάψει και μαύρα. Μπορεί να είναι ζωντανός και να φοβάται να εμφανιστεί – ποιος ξέρει; Ή μπορεί να είναι βαριά τραυματισμένος, αλλά όχι ψόφιος. Απ’ την άλλη μεριά πήγε κοτζάμ Pompeo στο Ριάντ στις 28 Απρίλη και δεν βγήκε ούτε μια φωτογραφία με τον «τοξικό»; Τι σεμνότητες να ήταν αυτές αν στεκόταν στα πόδια του;

Αν, λέμε «αν», έγινε το «κακό», τότε…

(φωτογραφία. Απ’ τη μια μεριά δεν είμαστε τόσο παλιάνθρωποι ώστε να λέμε “έτσι να τον θυμάστε” ή “ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει”. Απ’ την άλλη αυτή η inner punk ψυχολογία μας δεν αντέχει τον πειρασμό: o τοξικός, μαζί με τον Macron, στις 9 Απρίλη, στο Λούβρο… Τυχαία μπροστά στον πίνακα του Ντελακρουά “η ελλάδα στα ερείπα του Μεσολογγίου”….

Συμπτωματικό; Ή προφητικό; “Ερείπια”; Τι “ερείπια”;

Πάντως εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που ήταν να αγοράσει ξέμειναν…)

Κορέες 1

Παρασκευή 18 Μάη. Δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία ο Kim χτες φωνάζοντας (εμμέσως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία) προς Ουάσιγκτον μεριά ότι «ξεχάστε την συνάντηση αν το πάτε έτσι!». Την αφορμή την έδωσε ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού John Bolton, που δήλωσε ότι γουστάρει «το μοντέλο της λιβύης» για την «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας».

Το δεδομένο πίσω απ’ το ραντεβού της 12ης Ιούνη είναι ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος έχει πάρει χαμπάρι ότι αυτή η διαδικασία πρέπει να αποτύχει· ακόμα και συμβολικά. Ο Bolton είναι γνωστό «γεράκι», και δεν διορίστηκε στο πόστο του νο 1 συμβούλου για να ταΐζει τις πάπιες. Η «πίσω απ’ τις κουρτίνες» πρόταση που μετέφερε το άλλο «γεράκι» (ο νέος υπ.εξ. και πρώην αφεντικό της cia Pompeo) στην Πγιονγκγιάνγκ ήταν ακριβώς στη γραμμή “θα σας κάνουμε Λιβύη”: αρχίστε να καταστρέφετε τις πυρηνικές σας κεφαλές, κι αν είστε προκομένοι σε κανά εξάμηνο τα λέμε για τα παρακάτω. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Kim όφειλε να εκπυρσοκροτήσει (με την σιωπηλή συγκατάθεση της Σεούλ, και όχι μόνο).

Από πρώτη ματιά οι χθεσινές δηλώσεις του βορειοκορεατικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι risky business: να σημαίνουν το τέλος του ροζ σύννεφου πάνω απ’ την κορεατική χερσόνησο… Φαίνεται όμως ότι εκει ξέρουν καλά τι κάνουν και πότε! Το ψόφιο κουνάβι (σε συνεννόηση με τον σύμβουλό του) έκανε πίσω, στο εξής στυλ (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό τους): όχι, δεν σκεφτόμαστε κάτι σαν την Λιβύη για την περίπτωση της βόρειας Κορέας… αλλά αν αυτοί δεν συμφωνήσουν θα έχουν την τύχη της Λιβύης… Αχά!!!

Το ότι τα υπό εξέλιξη, τότε, πυρηνικά όπλα του Καντάφι βρυκολακιάζουν στην ανατολική ασία, είτε σαν Boltonιος «ρεαλισμός» είτε σαν ψοφιοκουναβική αναδίπλωση, είναι χαριτωμένο: δείχνει με αντεστραμμένο τρόπο γιατί η Πγιονγκγιάνγκ δεν πρόκειται ποτέ (ΠΟΤΕ!) να καταστρέψει τα πυρηνικά και τους πυραύλους της. Η εν μέρει οπισθοχώρηση του ψόφιου κουναβιού είναι κι αυτή δηλωτική: έχοντας την προσμονή του νόμπελ ειρήνης το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να υποστηρίξει ακόμα, ανοικτά, την «γραμμή» του βαθέος αμερικανικού κράτους πίσω του και γύρω του.

(φωτογραφία: Αυτός με τα κατεβασμένα μούτρα είναι ο εθνικός σύμβουλος Βolton: σ’ αυτήν την επικίνδυνη ηλικία που το μόνο που μπορεί να τον συγκινήσει πια είναι ένα παγκόσμιο πυρηνικό μανιτάρι που θα παρακολουθεί απ’ το ασφαλές καταφύγιό του… Τον άλλον τον ξέρετε.

Είναι από χθεσινή συνάντησή τους με τον γγ του νατο Jens Stoltenberg στην Ουάσιγκτον. Όπου το ψόφιο κουνάβι απείλησε ότι «θα τα κανονίζουμε τα κράτη / μέλη του νατο που δεν πληρώνουν την συμμετοχή τους – όπως την γερμανία»…

Εεεεεε… Ναι, βέβαια αρχηγέ….)

Κορέες 2

Παρασκευή 18 Μάη. Ωστόσο η (συγκρατημένη) εκπυρσοκρότηση του Kim δεν ήταν μονοδιάστατη. Σε 4 ημέρες (στις 22 Μάη) ο νοτιοκορεάτης Moon πρόκειται να συναντηθεί με το ψόφιο κουνάβι στην Ουάσιγκτον. Και χρειάζεται ένα κάποιο βάθος ελιγμών προκειμένου να αντιμετωπίσει την δουλειά που κάνει το αμερικανικό βαθύ κράτος. Ένας «πράος» Kim, που υπομένει αδιαμαρτύρητα την Boltonia μεθόδευση, θα επιβεβαίωνε αυτό που πουλάνε στην Ουάσιγκτον: ό,τι, δηλαδή, το βορειοκορεατικό καθεστώς γονάτισε απ’ την καυτή ανάσα των εναντίον του κυρώσεων.

Η δουλειά / αποστολή του Moon είναι να πει (ευγενικά…) ότι αυτό δεν ισχύει. Και ότι η προοπτική «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο (άντε, και μιας κάπου, κάποτε, κάπως «αποπυρηνικοποίησης») οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτόν, στην δική του δουλειά, και στις δικές του κινήσεις απέναντι στον (ή μαζί με τον) Kim. Μ’ άλλα λόγια αν ο Kim έχει ένα λόγο να λέει στην Ουάσιγκτον «Λιβύη; Ξεχάστε το!», ο Moon έχει δύο: δεν προορίζει την κορεατική χερσόνησο για «βόρεια αφρική», με καμμία έννοια!

Αλλά για να είναι πειστικό κάτι τέτοιο (δηλαδή: για να μπορέσει ο Moon να συνεχίσει την γλυκειά και φιλειρηνική ρυμούλκηση του ψόφιου κουναβιού, σαν κεντρικού εκπροσώπου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, προς την παγίδα της συνάντησής του με τον Kim), θα έπρεπε αυτός ο τελευταίος, ενόσω ισχύουν οι θρυλικές «κυρώσεις» που κατά την Ουάσιγκτον τον «γονάτισαν», να δείξει σοβαρά σημάδια «αντι-αμερικανικής» ζωής! Άντε: ακόμα και να κατηγορήσει τον Moon για ανοησία!…

Αφού ως τώρα το ουσιαστικό πρόβλημα το έχει η Ουάσιγκτον (και ο ιμπεριαλισμός της στην ανατολική ασία) θεωρούμε αδύνατο ότι αυτοί που σχεδίασαν και εφαρμόζουν αυτήν την τόσο αποτελεσματική τακτική θα έκαναν το λάθος να ανακουφίσουν τους αμερικανικούς ώμους, επιστρέφοντας στην περσινή κατάσταση! Το ότι κάνουν εκτός από πανηγυρικές / φιλειρηνικές κινήσεις και κάποια «τσινίσματα» που δείχνουν «τολμηρά», προσθέτει (και δεν αφαιρεί) στην τακτική τους.

Εν τω μεταξύ ούτε τα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 θα πάρουν μέρος στις νοτιοκορεατο-αμερικανικές ασκήσεις “max thunder”… Αυτό το κανόνισε απευθείας η Σεούλ· και το δέχτηκε το αμερικανικό πεντάγωνο…

Όσο για την «συνάντηση κορυφής» αντιπροσωπειών των δύο κορεών, που ήταν να γίνει χτες και αναβλήθηκε; Γείτονες είναι, δεν θα χαθούν. Αύριο, μεθαύριο, την άλλη βδομάδα· υπάρχει χρόνος αρκετός…

Τα καθάρματα έχουν να λένε

Πέμπτη 17 Μάη. Αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός γάζωσε παλαιστίνιους διαδηλωτές πριν 3 ημέρες, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός είναι κατοχικός στην παλαιστίνη, αν νομίζετε ότι ο ισραηλινός στρατός και το κράτος του Τελ Αβίβ καταστρέφουν συστηματικά εδώ και δεκαετίες την καθημερινή ζωή των παλαιστινίων, αν νομίζετε ότι ο αγώνας κατά του απαρχάιντ δεν τέλειωσε στη νότια αφρική, αν νομίζετε ότι η λωρίδα της Γάζας είναι η μεγαλύτερη φυλακή / κάτεργο (σε μέγεθος και σε διάρκεια) στον πλανήτη, αν… αν… αν… κάνετε λάθος… Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Αντίθετα, εκείνο που έγινε στις 14 Μάη, ήταν η μαζική αυτοκτονία μελών και οπαδών της Χαμάς!!! Ναι!!! Και ξέρετε γιατί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά τόσες χιλιάδες (αιχμάλωτοι) παλαιστίνιοι; Επειδή (λέει…) αυτό συμβαίνει συχνά σε «φυλές και πολιτισμούς που καταλαβαίνουν ότι έχει έρθει το τέλος τους», κι ότι ξεπερνιούνται… Οπότε αποφασίζουν να δώσουν στους εαυτούς τους ένα τέλος τελετουργικό…

Αυτά τα λέει ένας αμερικάνος φασίστας ανοικτά… Θα ήταν εύκολο να τον αγνοήσουμε, αλλά άθελά του είναι μια σημαδούρα του πόσο μακρυά μπορεί να πάει αυτό που υποτίθεται «ηττήθηκε» στον β παγκόσμιο πόλεμο (καμμία σχέση: αφομοιώθηκε και έγινε καπιταλιστική σταθερά!), δηλαδή ο φασισμός και οι οπαδοί του. Είναι μια «παραλλαγή» του επιχειρήματος που χρησιμοποιούν τακτικά οι βιαστές: «μα κι εκείνη τα ήθελε» ή «με προκάλεσε»…

Πρόκειται για διαστροφή; Ναι, αλλά δεν είναι εξαίρεση. Παρόμοιου τύπου διαστροφές (της σκέψης αλλά και της ηθικής) μπορεί να συναντήσει κανείς οπουδήποτε και, σχεδόν για οτιδήποτε. Π.χ.: το να κατηγορεί κανείς το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ, είναι …. «αντισημιτισμός»!!!… (παρ’ όλο που όλο και περισσότεροι εβραίοι παγκόσμια στρέφονται εναντίον του: πιθανόν κι αυτοί / αυτές να ετοιμάζονται να αυτοκτονήσουν τελετουργικά, αφού «δεν αξίζει η ζωή χωρίς την ισραηλινή κρατική φασιστική μπότα»…) Πρόκειται για διαστροφή που βρίσκει «περιθώριο» να ακουστεί (και, γιατί όχι; οπαδούς και υποστηρικτές) επειδή είναι μια διαστροφή εκ του ασφαλούς, μια καλά προστατευμένη πρωτοκοσμική διαστροφή: δεν κινδυνεύουν «να αυτοκτονήσουν τελετουργικά» οι οπαδοί της, επειδή είναι καλά προφυλαγμένοι απ’ τα σφαγεία των πολέμων που κάνουν…

Όμως να από που προέρχεται αυτή η «σοφία», να ποια είναι η ανομολόγητη καταγωγή της: τι θέλουν και απεργούν (στα σοβαρά) αυτοί οι εργάτες; Δεν ξέρουν ότι θα χάσουν τα μεροκάματά τους και θα φτωχύνουν; Δεν ξέρουν ότι θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν; Δεν ξέρουν ότι θα πυροβοληθούν απ’ τις κάνες του νόμου και της τάξης; Δεν ξέρουν ότι θα απολυθούν, να μείνουν άνεργοι / ες, και ότι σίγουρα θα ηττηθούν; Άρα; Άρα τί είναι η απεργία τους αν όχι μια πράξη συλλογικής αυτοχειρίας; That’s it!!!

Η «σοφία» για την «μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων» διατρέχει από άκρη σε άκρη την νεκροφιλία του κεφάλαιου: οτιδήποτε εναντιώνονται σε κάθε έκφρασή του («οικονομική», «γεωπολιτική», “αισθητική”, κλπ) είναι κάλεσμα στον θάνατο (λέει αυτή η σοφία…) επειδή μόνο το κεφάλαιο και το κράτος είναι η «ζωή»!!! Ή, διατυπωμένο κάπως διαφορετικά, η «ζωή» μια μονάχα αξία έχει: σαν ενεργούμενο, σαν υποχείριο, σαν εξάρτημα κάθε θανατερής κατοχής της! Από κάποιον στρατό ή, εναλλακτικά (αυτό που λέγεται «ειρήνη»), απ’ την παναστρατιά του εμπορεύματος. Πράγματι: αν το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης και θανάτου είχε φωνή, τι διαφορετικό θα έλεγε απ’ το Εγώ ειμί ο Κύριος και Θεός σου, ουκ έσονται νοήματα ζωής έτερα πλην εμού;

Ω τι ωραία που θα φιλοσοφούσαν όλα αυτά τα καθάρματα πέντε λεπτά πριν πέρασει το λαιμό τους η αγχόνη!!!

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: Σαν φιλάνθρωπος ο ισραηλινός στρατός βοηθάει την μαζική αυτοκτονία των παλαιστίνιων. Πάνω drones ρίχνουν δακρυγόνα…. Κάτω οι ελεύθεροι σκοπευτές σημαδεύουν αραχτοί…. Προσέξτε το οπλοπολυβόλο στα αριστέρα: “παροχή υπηρεσιών ευθανασίας” το λένε το ισραήλ και οι φίλοι του… )

Dum dum

Πέμπτη 17 Μάη. Ο συγκεκριμένος «σοφός» (κι όλοι οι τσατσορούφιανοι που υποστηρίζουν ότι …. ο διαδηλωτής έπεσε με τη θέλησή του πάνω στη σφαίρα, πάνω στη ζαρντινιέρα, πάνω στο κλομπ…) είναι παρ’ όλα αυτά δειλοί. Δεν έχουν το θάρρος να υποδείξουν το πόσο πολύ το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του ισραήλ και ο στρατός του «σέβονται την συλλογική επιθυμία των παλαιστίνιων για ευθανασία»!

Όχι. Δεν έχουν το θάρρος να δείξουν ότι τα καθάρματα χρησιμοποιούν κατά των διαδηλώτων σφαίρες dum dum – προφανώς για να τους απαλλάξουν απ’ τον βασανισμό ενός τραυματισμού τους από «απλές» σφαίρες.

Τι είναι οι «σφαίρες dum dum»; Αγγλική εφεύρεση, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας στην ινδία (τότε που αυτοκτονούσαν τελετουργικά οι ινδοί υποτελείς κάθε φορά που ξεσηκώνονταν…). Δεν είναι απλές σφαίρες, δηλαδή ένας κώνος μολυβιού που κτυπάει την σάρκα και κάπου σφηνώνεται σ’ αυτήν. Είναι μικρές οβίδες: την ώρα που βρίσκουν το στόχο τους εκρήγνυνται, και καταστρέφουν μεγάλο μέρος του σώματος: όργανα, ιστούς… Οι «σφαίρες dum dum» δεν είναι εργαλείο της πρόθεσης «να σε σκοτώσω». Είναι εργαλεία της πρόθεσης «ακόμα κι αν δεν σε σκοτώσω, θα σε σακατέψω, τόσο πολύ που ακόμα κι αν ζήσεις θα είσαι ‘μισός άνθρωπος’ – για να θυμίζεις στους γύρω σου πόσο ικανός είμαι στον θάνατο».

Οι γιατροί στη Γάζα που περιθάλπτουν τέτοιους τραυματίες είναι πάντα σε απόγνωση. Μια μόνο σφαίρα dum dum («πεταλούδα» την λέει το Τελ Αβίβ, παίζοντας με τις λέξεις) καταστρέφει όργανα, προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία, κι όταν δεν σκοτώνει επιβάλλει ακρωτηριασμούς, για να σωθούν οι κτυπημένοι παλαιστίνιοι…

Στους στίχους ενός τραγουδιού του Άσημου, του 1987, υπάρχει μια υπενθύμιση, στιχουργική αδεία:

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ ντούμ
σφαίρες ντούμ ντούμ, σφαίρες ντούμ ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

Μόνο που τώρα πια άλλοι εκτελούνται έτσι κι άλλοι καμαρώνουν επ’ ευκαιρία…

Στον πρώτο κόσμο υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Astana minus / plus 1

Πέμπτη 17 Μάη. Προετοιμάζοντας την (έχουμε χάσει το μέτρημα!) επόμενη συνάντηση στο Sochi τον Ιούλη (του ’18 – και βλέπουμε…), μετά από τρεις;, τέσσερεις; παραπάνω; αναβολές, Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη εξέδωσαν χτες κοινή ανακοίνωση, για το μέλλον της συρίας. Με σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, κλπ.

Αυτό που βλέπει η ασταμάτητη μηχανή απ’ τις αρχές της χρονιάς είναι μια αλλαγή τακτικής του μπλοκ της Αστάνα. Μέσα από διάφορες αναβολές έχει ακυρωθεί η, ας την πούμε έτσι, «πολιτική διαδικασία» εμπλοκής τμημάτων της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης σε μια κάποια συμφωνία. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί η τακτική της (πιεστικής ή δελεαστικής) εξαγοράς διάφορων μικρότερων ή μεγαλύτερων οργανώσεων τέτοιου είδους· που, απ’ ότι φαίνεται αποδίδει.

Τι έχει συμβεί; Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι ο αμερικανικός στρατός (αλλά και γαλλικός, και αγγλικός) έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην ypg/pkk κρατούμενη ζώνη στην βόρεια και ανατολική συρία, και ότι δεν πρόκειται να διωχτούν εύκολα, το project μια «ευρείας συμμετοχής στην συζήτηση για το μέλλον της συρίας», που ήταν το πολιτικό σκέλος της δράσης του μπλοκ της Αστάνα, πάγωσε. Αντί για διαπραγματεύσεις (εντός ή εισαγωγικών) προκρίθηκε μια καθαρά στρατιωτική διαχείριση. Πρώτον, ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του (το δεύτερο είναι το σημαντικό προοπτικά!) κατέλαβαν τον θύλακα της afrin … Δεύτερον, ο συριακός στρατός ‘n’ friends, ανέλαβε την εκκαθάριση διάφορων αντικαθεστωτικών θυλάκων (πράγμα που θύμωσε ιδιαίτερα τον άξονα και τους συμμάχους τους, έτσι ώστε πρώτα να σκηνοθετήσουν την ‘επίθεση με χημικά’ στην Douma, έναν απ’ τους θύλακες, και στη συνέχεια να προχωρήσουν στην «τιμωρία»)…. Τρίτον, με την πλήρη άδεια και έγκριση τόσο της Δαμασκού όσο και της Μόσχας και της Τεχεράνης, ο τουρκικός στρατός ανέλαβε την διαχείριση του θύλακα της Idlib…

Σ’ αυτήν την διαδικασία που κρατάει πάνω από 4 μήνες, συμβαίνουν αξιόλογα πράγματα. Πρώτον, στον θύλακα της Ιdlib, που είναι αποθήκη για κάθε είδους αντικαθεστωτικούς (εκτός isis) που συνθηκολογούν αλλού, με το καλό ή το κακό οι σουνίτες ένοπλοι περνούν στην αρμοδιότητα, στις διαταγές και στην χρηματοδότηση της Άγκυρας. Δεύτερον, ανάλογοι ένοπλοι, από διάφορους θύλακες που εκκενώνονται αλλά έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς, εντάσσονται στον συριακό στρατό (!) μετά από σχεδόν αυτόματες διαδικασίες αμνήστευσης (!!!).

Αυτό σημαίνει πρακτικά πως όλο το δίκτυο αντικαθεστωτικών ενόπλων που είχαν στήσει Ριάντ, Τελ Αβίβ, Λονδίνο και Ουάσιγκτον διαλύεται συστηματικά – και οι σύριοι ένοπλοι αλλάζουν στρατόπεδο, είτε άμεσα (μπαίνοντας στον συριακό στρατό, ακόμα και στις «ειδικές δυνάμεις»!) είτε έμμεσα (μπαίνοντας υπό τις διαταγές της Άγκυρας).

Astana minus / plus 2

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)

Βροχή από πέτρες

Τετάρτη 16 Μάη. Συμφωνούμε. Με τα μέσα, όχι με τον στόχο και με τις διασφαλίσεις. Γιατί προχτές, αύριο, πριν μια βδομάδα, μετά από άλλη μία, πριν ένα μήνα, τον ερχόμενο Ιούνη, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, το να επαναπαύεται κανείς στην πολιτική του ελληνικού υπουργείου δημόσιας τάξης, που προστατεύει την ισραηλινή πρεσβεία (δουλειά του είναι…) αλλά επιτρέπει και καμιά πέτρα («καλωσύνη» του είναι…) – και, κυρίως, στην πολιτική του ελληνικού κράτους όπως εκπροσωπείται απ’ την τωρινή φαιορόζ κυβέρνηση, που στηρίζει με κάθε διαθέσιμο τρόπο τον ισραηλινό ρατσισμό / ιμπεριαλισμό και στηρίζεται από δαύτον, αλλά επιτρέπει και μερικές ελεγχόμενες διαμαρτυρίες που δεν το βάζουν στο στόχαστρο, αποτελεί τον ορισμό της συνειδησιακής διαφθοράς – α λα ελληνικά.

Μ’ όλο τον σεβασμό: αύριο, σε μια βδομάδα, σ’ ένα μήνα, το ελληνικό κράτος θα εξακολουθεί να είναι σύμμαχος του ισραηλινού, σε έναν εγκληματικό δεσμό χωρίς προσχήματα. Βροχή από πέτρες – ναι! Αλλά εύστοχα, κι εκεί που πονάνε.

Και πάντως ποτέ με την άδεια της αστυνομίας…

(φωτογραφία: Χτεσινή διαδήλωση προς την ισραηλινή πρεσβεία…)