Page 6 - Πεζοδρόμιο #02

Ο ήλιος έγινε σύµµαχος. Και που αλλού θα µπορούσε κανείς να απολαύσει τον
ήλιο δροσιζόµενος αν όχι στην παραλία; Το επιβεβαιώναν και οι γιατροί: µια
µετρηµένη και προσεκτική έκθεση στον ήλιο κάνει καλό στην υγεία µικρών και
µεγάλων...

Ύστερα αυτό. Σε αντίθεση µε τα γενικά οριοθετηµένα στεριανά λουτρά, που ήταν
προστατευµένα απ’ τα αδιάκριτα βλέµµατα άσχετων, το µπάνιο στη θάλασσα ήταν
εκτεθειµένο στα µάτια οποιοδήποτε περαστικού ή περίεργου. ∆εν µιλάµε µόνο για
την “βουτιά”, αλλά και για την παρέα που κάθεται στην ακρογιαλιά διασκεδάζοντας
µε παχνίδια, αστεία (ακόµα και µουσική, µε κουρδιστά γραµµόφωνα απ’ τις αρχές
του 20ου αιώνα).
Σα να λέµε: αλλάζει, εκεί, στην παραλία, σταδιακά η σχέση ανάµεσα στην
ιδιωτικότητα (ακόµα κι αν είναι οµαδική) και τον de facto δηµόσιο χώρο. ∆ίπλα (ή
Στιγµιότυπα από µέσα) στη θάλασσα φαίνεται ο καθένας και η καθεµιά· δεν υπάρχει προστασία
αγγλικές παραλίες
την δεκαετία του απέναντι στην αδιακρισία, στο σχόλιο, στο κουτσοµπολιό. Συγκροτείται λοιπόν εκεί
1960 σταδιακά, στο επί αιώνες εχθρικό χείλος του νερού, µια καινούργια κοινωνική
αυτοπεποίθηση. Ατοµική και
συλλογική. Που θα
θεωρηθεί (και είναι)
ανεµελιά, αδιαφορία ακόµα
και για το βλέµµα των
τυχαίων αγνώστων·
παραθεριστών ή απλά
εντόπιων.

Εκείνο που θα αλλάξει για
δεύτερη φορά, κι αυτή τη
φορά µε µαζικό τρόπο, στην
κοινωνική σχέση µε τις
παραλίες και τα ακρογιάλια,
είναι η καθιέρωση της
(πληρωµένης απ’ τους
εργοδότες) καλοκαιρινής
άδειας µετά το τέλος του Β
παγκόσµιου. Είναι µια
εργοτική παροχή (και ένα
έξοδο) που έχει στόχο να
κρατήσει ήρεµους και
πειθαρχηµένους τα
εκατοµµύρια των εργατών σ’
όλο τον πρώτο κόσµο, τώρα
που τα επιχειρήµατα της
“εθνικής προσπάθειας στον
πόλεµο” έχουν τελειώσει.
∆εν πέφτουν απότοµα και
κατά χιλιάδες οι εργάτες
στις παραλίες µε την πρώτη
ευκαιρία! Ωστόσο οι αστικοί
τρόποι για τον παραθερισµό