Tag: μαφία

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το θεώρημα φούντωσε με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού στο προεδρικό πόστο στις ηπα· αλλά είναι παλιότερο και πολύ ευρύτερο: οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» (λέει…) είναι ιδανικοί για κορυφαία πολιτικά (κυβερνοδιοικητικά) πόστα. Στα μέρη μας πριν όχι πολλά χρόνια ο κυρ Βγενόπουλος (της marfin μεταξύ άλλων) σπρωχνόταν από διάφορους βαθυκρατικούς σαν ο γενναίος που, πάνω στο άσπρο του άλογο, θα σώσει το ελλαδιστάν: πραγματιστής, πετυχημένος, φραγκάτος… Ε;

Υπάρχει μια διπλή μυθολογία εδώ που, με μέσω συγχώνευσης, προσπαθεί να πολλαπλασιάσει την πειθώ της – και να εξαφανίσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Απ’ την μια μεριά η κορυφαία πολιτική βιτρίνα πρέπει να έχει βασιλική εξουσία. Και επειδή κανείς δεν νοσταλγεί τα παλιά παλάτια, ιδεατά κατασκευάζονται καινούργια, που να μοιάζουν με στρατώνες. Απ’ την άλλη ο «επιτυχημένος επιχειρηματίας» μπορεί να μην είναι και πολύ ηθικός, είναι όμως αποτελεσματικός. «Δικτάτορας», με τον τρόπο του…

Υπάρχει κάποιος που πριν κάτι δεκαετίες έδωσε ένα ακριβές όνομα για την επίσημη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου, την οποία ευαγγελιζόταν και εφάρμοσε για πρώτη φορά τόσο ανοικτά. Την ονόμασε φασισμό και ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος για το βαφτίσι. Λεγόταν Μουσολίνι. Αλλά στους τωρινούς καιρούς οι οπαδοί του «επιχειρηματία / πολιτικού σωτήρα» δεν έχουν το κουράγιο να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Το πράγμα θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Οι πετυχημένοι επιχειρηματίες είναι γκάγκστερς, και δεν είναι δυνατόν να «πετύχουν» αλλιώς: πατάνε σε πτώματα φροντίζοντας, όταν χρειάζεται, να τα δημιουργήσουν. Μήπως, λοιπόν, ένας πετυχημένος μαφιόζος θα ήταν καλός και για πρωθυπουργός ή πρόεδρος, με την έννοια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη πυρός ώστε να επιβάλλει ό,τι γουστάρει; Εδώ η μικροαστική απάντηση είναι καταφατική υπό μια πολύ αυστηρή προϋπόθεση: ότι θα κάνει χάρες και στους αυλοκόλακες· άρα θα χρησιμοποιεί ένα μέρος της «δύναμης πυρός» του και για την ικανοποίηση όσων τον γλύφουν. (Η μικρογραφία της απάντησης βρίσκεται στην “δημοτική αρχή” του Βόλου…)

Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι η καλύτερη περίπτωση «δύναμης πυρός». Κι αυτό εκτιμάμε πως οφείλεται στην επιχειρηματική του ειδίκευση. Αν, όπως αρκετά σοβαρά στοιχεία υποδεικνύουν, ήταν «πλυντήριο» (και τι άλλο είναι το real estate;) είναι προφανές ότι είναι χρήσιμος σαν σκέτη βιτρίνα· τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Παρά την σχεδόν αυτοκρατορική του πόζα είναι γυμνός.

Αλλά αυτό δεν είναι προσωπική ατυχία του. Η «αυτοκρατορική πυγμή» που ονειρεύονται οι μικροαστοί (εφόσον δεν θα στρέφεται εναντίον τους) είναι φάντασμα στην καπιταλιστική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει βασιλικό κεφάλι να μπει σε λαιμητόμο. Τα κυκλώματα και οι μαφίες που ασκούν τις βασικές εξουσίες είναι «δικτυακά»· και ήταν τέτοια πριν την εφεύρεση του internet. Μπορεί να εμφανίζονται κάποιοι σαν “αρχηγοί” – αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι και χρήσιμοι “υπαρχηγοί”…

Πράγμα που σημαίνει ότι η προσωπολατρεία ή η προσωποεμπάθεια (που θέλει να εμφανίζεται, τάχα, σαν «αντι-εξουσία») είναι οι δύο όψεις ενός εθελόδουλου πρωτογονισμού. Ασυγχώρητου…

Τρίτη 27 Ιούνη. Αυτές οι «αιτιολογήσεις», ότι κάθε φορά που ένας ισοβίτης φοβάται για την ζωή του τηλεφωνεί … στον υπ.αμ. ή/και ότι το χοντρικό εμπόριο ηρωΐνης είναι θέμα «εθνικής ασφάλειας» εφόσον «εμπλέκονται και τούρκοι», οπότε ένας σωστός πατριώτης υπ.αμ. έχει καθήκον να ανακατεύεται, αυτά λοιπόν που μόνο για νήπια προορίζονται, δείχνουν ότι ο ψεκασμένος έχει λερωμένη τη φωλιά του· και ότι θεωρεί τους πάντες ηλίθιους.

Όταν εμφανίζεται κάποιος στη μέση, ανάμεσα σε δύο αντίθετες πλευρές που τον πιέζουν, τον απειλούν, τον καλοπιάνουν, «για να μιλήσει» ή όχι, να πει το Α ή όχι, κλπ, διαμορφώνεται μια παράσταση συμμετρίας. Όχι άδικα. Αλλά η συμμετρία έχει προεκτάσεις.

Η εμπλοκή (για να το πούμε κομψά) του asset 1 στη θαλάσσια μεταφορά 2,1 (ή 3;) τόνων ηρωΐνης ήταν «ισχυρά πιθανολογούμενη» (πάλι κομψά το λέμε) απ’ την πρώτη στιγμή που η υπόθεση μπήκε σε επίσημη ελληνική κρατική διαχείριση. Καλοκαίρι του 2014 δηλαδή. Ο «υπεύθυνος εθνικής ασφαλείας» κύριος ψεκασμένος πήρε το πόστο του στις αρχές του 2015. Πράγμα που σημαίνει ότι κοιμόταν στη σκοπιά επί δύο χρόνια, ως τις αρχές του 2017, αν τώρα είναι που ανακάλυψε ότι «υπάρχει θέμα εθνικής ασφάλειας».

Κι όλη η φαιορόζ κυβέρνηση, και τα κόμματά της, και όλα τα υπόλοιπα της αντιπολίτευσης, πάλι «κοιμούνταν», φαίνεται… Κάποιοι θυμήθηκαν τώρα κάτι «βιβλία», 30, 40, 50, «30 βιβλία αρχικά» είπε ο βοηθός, απ’ τον asset 1 ή μέσω αυτού, προς τον «μικρό» Τσίπρα, επικεφαλής τότε της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» – Ιούνης 2012… Κανείς δεν ξέρει αν επρόκειτο για τα άπαντα του Μαρξ, τίποτα λογοτεχνίες ή τσελεμεντέδες. Αλλά εμείς, καχύποπτοι καθώς είμαστε, σκεφτόμαστε ότι τα «βιβλία» ήταν τα ίδια με εκείνα που άλλοτε ονόμαζαν «τούβλα»…

Πάντως οι σχέσεις του asset 1 με τον οίκο “Μητσοτάκη” είναι παμπάλαιες. Κανένα πρόβλημα… Όλα πήγαιναν καλά, λοιπόν, για πολλά χρόνια, κι ούτε η «εθνική ασφάλεια» πονούσε, ούτε ο ψεκασμένος ξενυχτούσε στο τηλέφωνο με τον Κορυδαλλό. Μέχρις ότου…

Το γεγονός, όμως, ότι χρησιμοποιούνται μάλλον μαφιόζικες μέθοδοι απέναντι σε μαφιόζικες πράξεις, αυτή η συμμετρία μεθόδων, μόνο με «αγαθούς σκοπούς» δεν μπορεί να έχει σχέση. Μοιάζει όλο και εντονότερο ότι οι παλιοί «κυβερνοφίλοι» (και ευεργετημένοι…) προσπαθούν να «συμμαζέψουν» τον asset 1 (το πορτοφόλι του· ή την σιωπή του…) χρησιμοποιώντας “ανορθόδοξες μεθόδους”. Και ότι σ’ αυτήν την επιχείρηση δεν αγγίζουν το άλλο θεματάκι, της “εγκληματικής οργάνωσης” στη μπάλα, για να μην εμπλακεί στην προσπάθεια “επαναπατρισμού” του άμεσα και βαριά η π.α.ε. – κάτι που θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες (για τους φαιορόζ).

Σου “χαρίζω” αυτό, σου “τραβάω το χαλί κάτω απ’ τα πόδια” στο άλλο… Πολύ νταραβεριτζίδικα αυτά. Όχι;

Τρίτη 27 Ιούνη. Υπάρχει κι άλλη συμμετρία στο ελληνικό στερέωμα («πάντα εν σοφία εποίησας»!). Όταν ο asset 2, απ’ τα μεσαία ράφια της ρωσικής ολιγαρχίας (και καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει αυτό), έβγαλε μια γλώσσα απ’ την Σαλονίκη ως το Ροστόφ για να γλύψει τον εξοχότατο, αυτός ο τελευταίος δεν θίχτηκε. Κολακεύτηκε. Τα σάλια τα πήρε για χρυσόσκονη· και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, διεθνώς…  Από ιστορική άποψη όμως ο κυρ Ιβάν είχε εμφανιστεί στους στάβλους της δεξιάς (ή, έστω, της συγκυβέρνησής της με το βαθύ πασοκ). Συνεπώς μας παρουσιαζόταν μια αλλαγή βάρκας εκ μέρους του. Ή, έστω, μια μετατόπιση με ρυμουλκό αυτό ακριβώς το βαθύ πασοκ / κράτος, και την πολυδιάστατη πολιτική του.

Το κεφάλαιο, άσπρο ή μαύρο, δεν έχει προκαταλήψεις. Ούτε έχουν τέτοιες οι άνθρωποι που διορίζονται σαν πολιτικές βιτρίνες. Όμως για μόλις δυόμισυ χρόνια στις καρέκλες οι φαιορόζ έχουν δείξει μεγάλη ικανότητα όσμωσης με τις μαφίες. Και μεγάλη αδεξιότητα να την κρύψουν.

Οι προηγούμενοι ήταν ελεεινοί. Επαγγελματίες. Αυτοί οι φαιορόζ λανσάρουν ότι είναι «καθαροί» μόνο επειδή είναι ερασιτέχνες.

Κυριακή 25 Ιούνη. Πριν ακριβώς 10 χρόνια (18 Απρίλη του 2007) σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία παρουσιάσαμε δημόσια την θέση μας περί κρατικοποίησης του (οργανωμένου) εγκλήματος. Όπως και σε κάθε άλλη αναλυτική / πολιτική δουλειά που κοιτάει τις κυρίαρχες τάσεις των καπιταλιστικών διαδικασιών και άρα το μέλλον (αντί να αναμασάει βαρετές κοινοτοπίες και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες) έτσι και στην θέση μας περί «κρατικοποίησης του εγκλήματος» αντιμετωπίσαμε την παγερή αδιαφορία· ή, ακόμα, και ειρωνικά σχόλια.

Never mind. Απ’ τις σελίδες του Sarajevo προχωρήσαμε την σχετική ανάλυση συστηματικά και προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια· μια ηλεκτρονική αναζήτηση το δείχνει. «Χρωστάμε», ακόμα, μια πλήρη, συνεκτική και επικαιροποιημένη πολιτική παρουσίαση του ζητήματος…

Ποιος θα το περίμενε, λοιπόν; Η «πανηγυρική» επιβεβαίωση των θέσεων μας ήρθε προχτές από μια μεριά «υπεράνω ανταγωνιστικής υποψίας». Απ’ την ιταλική εθνική διεύθυνση καταπολέμησης της μαφίας και της τρομοκρατιας (DNA). Σύμφωνα με το πρόσφατο πόρισμα αυτής της κρατικής δομής:

…[Οι δομές του οργανωμένου εγκλήματος] υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε “δημόσιο κράτος”, ελέγχοντας τις διαδικασίες και τις επιλογές στην οικονομία της Ιταλίας… Η σταθερή και διαρκής χρήση των μεθόδων διαφθοράς / διαπλοκής απ’ την πλευρά των εγκληματικών οργανώσεων συγκλίνει στην ολοκληρωτική κατάκτηση, ακόμα και τον έλεγχο, των εξουσιών των δημόσιων αρχών… Συχνά είναι η ίδια η μαφιόζικη οργάνωση, που έχοντας αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία και τις απαραίτητες πολιτικές σχέσεις, εντοπίζει απο μόνη της τους τομείς στους οποίους διαβλέπει ότι θα εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις. Και κατά συνέπεια κατευθύνει και διαχειρίζεται τις δημόσιες δαπάνες…

Οπωσδήποτε δεν θα περιμέναμε απ’ την μεριά μιας κρατικής (ή μήπως μαφιόζικης;) υπηρεσίας να είναι αντικαπιταλιστική / αντικρατική. Διατηρούμε λοιπόν ακέραιη την διεισδυτική αναλυτική ικανότητα της κριτικής: η κρατικοποίηση του εγκλήματος δεν είναι παρά η αναγκαία και ικανή μορφή της ενίσχυσης της άγριας συσσώρευσης….

Κυριακή 25 Ιούνη. Δεν ήταν άραγε αυτός που για χάρη του υποψήφιου που προωθούσε (πιο σωστά: που προωθούσαν οι πίσω του) για την δημαρχία του Πειραιά, το 2014, η Κουμουνδούρου «έπνιξε» τον δικό της υποψήφιο; Ο Μώραλης εκλέχτηκε και κρύφτηκε όσο πιο καλά γινόταν για την όποια σχέση του με την «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση». Και ο κυρ Δρίτσας, που πήγε να βάλει τις φωνές για το deal και την μεταχείριση του κόμματος απέναντί του, ανταμοίφθηκε στη συνέχεια με υπουργική καρέκλα. Σωστά;

Δεν ήταν αυτός που έδωσε το χρίσμα (και τα κουκιά) στην υποψήφια της Κουμουνδούρου για την περιφέρεια Αττικής, σε ανταπόδοση για τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά; Αυτός ήταν· ή αυτός ήταν ο «μπροστινός»…

Δεν ήταν αυτός που έκανε επισκέψεις στο παλάτι και «επαφές» με τον αντ’ αυτού, τον ίδιο καιρό που ερευνούνταν η συμμετοχή του στην «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση»; Αυτός ήταν. Και δεν ήταν αυτός που τα «έχωσε» για μια τηλεοπτική άδεια, όταν ο αντ’ αυτού οργάνωνε την εκστρατεία του κατά της διαπλοκής και την μαγκιά «τους τα πήραμε»; Αυτός ακριβώς ήταν.

Ας μην μιλήσουμε για άλλα. Ίσως αυτές οι αγάπες πάλιωσαν. Φάνηκε ότι κάτι στράβωσε μετά την κατάρρευση του τηλεοπτικού διαγωνισμού. Ελάχιστα βγήκαν δημόσια. Ίσως ένα άρωμα του είδους «με κοροϊδεύετε;» απ’ την μεριά του asset 1. Κι ύστερα ο ψεκασμένος, απ’ τις αρχές του 2017, άρχισε να τον βρίζει· και ένα μήντιο του asset τον υπ.αμ. Ή, μπορεί, η αλληλουχία να ήταν η ανάποδη…

Και υπάρχει, βέβαια, το παπόρι απ’ την περσία. Με τους 2,1 (ή 3;) τόνους πρέζα. Όμως τι σόι «διαχείριση» είναι αυτή που στο κέντρο της βρίσκεται ένας ισοβίτης και το τι είναι ή δεν είναι διατεθειμένος να «καταθέσει»; Ποιος διαπραγματεύεται με ποιον; – για να το πούμε απλά.

Κάτι τελευταίο. Ο ψεκασμένος, στα νειάτα του, έγινε γνωστός σαν «κύριος Πάνος». Που, γιατί, σε ποια αποστολή (και για λογαριασμό ποιων); Όποιος δεν ξέρει ή δεν θυμάται ας το ψάξει… Δεν έχει περάσει, σα, και κανάς αιώνας!!!

11/2/2017. Σύμφωνα με μια δήλωση της Sabrina Alfonsi, το 2014 (τότε ήταν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της Ρώμης), σχεδόν το 70% των ρεστοράν και των μπαρ στο κέντρο της Ρώμης θεωρείται ότι βρίσκεται στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος.
Θα μπορούσε να είναι υπερβολική η Alfonsi για το 70%; Ίσως. Η «επιχειρηματική επιρροή» του οργανωμένου εγκλήματος στην ιταλία είναι όμως πράγματι απλωμένη σε πολλούς “λευκούς” καπιταλιστικούς τομείς – και σε μεγάλη έκταση. Οι κατασκευές (τα δημόσια έργα) και η βιομηχανία αξιοποίησης των σκουπιδιών είναι δύο απ’ αυτούς…
Τι καούρα έχουν οι ιταλικές μαφίες με τα φαγάδικα, τα μπάρ και τα καφέ; Είναι η «προστασία» που τις ενδιαφέρει; Φυσικά. Όμως και κάτι πολύ σημαντικότερο: ο «επισιτισμός» είναι διεθνώς γνωστός σαν ένας απ’ τους παραδοσιακούς κλάδους ξεπλύματος των εσόδων του οργανωμένου εγκλήματος. Δεν είναι ο μοναδικός, καθόλου! Ωστόσο είναι παλιός, το know how του είναι δοκιμασμένο και αποδοτικό, ενώ γενικά δεν τραβάει την προσοχή και υποψίες των πελατών του.
Θα μπορούσε να αποδοθεί η παράξενη «άνθηση» αυτού του καπιταλιστικού τομέα, όλα αυτά τα χρόνια της «βαριάς και ανίατης κρίσης» στην ελλάδα, κατά ένα μέρος της και στην αύξηση των εσόδων του ντόπιου οργανωμένου εγκλήματος και, άρα, στην ανάγκη περισσότερων «πλυντηρίων»; Η απάντησή μας είναι: ναι!
Αν οι συλλογισμοί μας είναι σωστοί, τότε προκύπτει πως εκείνο που παρατηρούν οι διεθνείς ειδικοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης σαν «εσωστρέφεια», «στασιμότητα» και «ακαμψία» του επιχειρηματικού μοντέλου στην ελλάδα, δεν είναι παρά η μπροστική όψη μιας ουσιαστικότερης και αθέατης (; τουλάχιστον στις επίσημες καταγραφές…) διαδικασίας: της όλο και πλατύτερης εγκληματοποίησης της ντόπιας καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Τι σχέση έχει αυτό με τον πολιτικό προσοδισμό; Κρατείστε την ερώτηση… Δουλεύουμε πάνω στην απάντηση, από αναλυτική εργατική σκοπιά· αλλά θα χρειαστεί κάποιος καιρός… (όχι απεριόριστος!)